Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CZP 5/15
POSTANOWIENIE
Dnia 22 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Anna Kozłowska (przewodniczący)
SSN Marian Kocon (sprawozdawca)
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
Protokolant Katarzyna Bartczak
w sprawie z wniosku P. sp. z o.o. w K.
przy uczestnictwie Skarbu Państwa - Prezydenta Miasta K.
i Przedsiębiorstwa Przewozu Towarów Powszechnej Komunikacji Samochodowej
S.A. w K.
o ustanowienie służebności drogi koniecznej,
na posiedzeniu jawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 22 kwietnia 2015 r.
na skutek zagadnienia prawnego
przedstawionego przez Sąd Okręgowy w K.
postanowieniem z dnia 19 grudnia 2014 r.,
"- Czy w oparciu o art. 145 § 1 k.c. w zw. z art. 233 k.c. jest
prawnie dopuszczalnym ustanowienie służebności gruntowej
obciążającej prawo użytkowania wieczystego na rzecz
każdoczesnego użytkownika wieczystego nieruchomości nie
posiadającej dostępu do drogi publicznej?
- Czy w oparciu o art. 145 § 1 k.c. w zw. z art. 233 k.c. jest prawnie
dopuszczalnym ustanowienie służebności gruntowej obciążającej
prawo własności danej nieruchomości na rzecz każdoczesnego
użytkownika wieczystego nieruchomości nie posiadającej dostępu do
drogi publicznej?"
odmawia podjęcia uchwały.
2
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w K. postanowieniem z dnia 9 czerwca 2015 r. ustanowił na
użytkowaniu wieczystym bliżej określonej działki gruntu, stanowiącej własność
Skarbu Państwa, służebność drogi koniecznej na rzecz każdoczesnego
użytkownika wieczystego działki sąsiedniej, stanowiącej również własność Skarbu
Państwa.
Sąd Okręgowy w K. rozpoznając apelację użytkownika wieczystego na to
postanowienie powziął wątpliwość prawną, którą w formie przytoczonych na
wstępie zagadnień prawnych przedstawił do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu.
Wskazał, że w orzecznictwie, w tym Sądu Najwyższego, powszechnie przyjmowany
jest pogląd, dominujący w doktrynie, w myśl którego ustanowienie służebności
gruntowej jest dopuszczalne także na prawie użytkowania wieczystego i na rzecz
użytkownika wieczystego, jednakże wobec treści postanowienia z dnia 28 marca
2014 r., III CSK 174/13 (nie publ.) zachodzi potrzeba wyjaśnienia czy pogląd ten
zachował aktualność.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przedstawione Sądowi Najwyższemu zagadnienie prawne składa się
w istocie z dwóch zagadnień prawa rzeczowego. Po pierwsze, czy możliwe jest
ustanowienie służebności drogi koniecznej na rzecz użytkownika wieczystego; po
drugie, czy możliwe jest ustanowienie służebności drogi koniecznej na użytkowaniu
wieczystym, a inaczej – czy użytkowanie wieczyste, podobnie jak nieruchomość,
może być przedmiotem służebności drogi koniecznej.
W literaturze dominuje pogląd, w myśl którego ustanowienie służebności
gruntowej jest dopuszczalne na rzecz użytkownika wieczystego oraz na prawie
użytkowania wieczystego. Stanowisko takie oraz argumentacja za nim
przemawiająca, pomimo podnoszonych w doktrynie zastrzeżeń, jest w gruncie
rzeczy jednolicie przyjmowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego.
Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 22 października 1968 r., III CZP 98/68
(OSNC 1969, Nr 11, poz. 188) stwierdził, że wieczysty użytkownik jest uprawniony
do występowania z roszczeniem o zakaz wykonywania służebności drogowych,
jak również o zniesienie tych służebności, istniejących na nieruchomości objętej
prawem wieczystego użytkowania. W uzasadnieniu wyraźnie wskazał,
3
że użytkownik wieczysty ma czynną i bierną legitymację w sprawach
o ustanowienie służebności drogowej.
W uchwale z dnia 29 maja 1974 r., III CZP 21/74 (OSNC 1975, Nr 4,
poz. 55), która odnosi się także do służebności drogi koniecznej, Sąd Najwyższy
przyjął, że uprawnienia z art. 151 k.c. przysługują również użytkownikowi
wieczystemu w stosunku do użytkownika wieczystego gruntu sąsiadującego.
Rozpoznanie roszczenia z art. 151 k.c. o zasądzenie stosownego wynagrodzenia
w zamian za ustanowienie odpowiedniej służebności gruntowej następuje
w procesie. W uzasadnieniu stwierdził m. in., że w konkretnej sprawie chodzi
o sytuację, w której użytkownik wieczysty, budując na swoim gruncie, przekroczył
granicę gruntu sąsiedniego, objętego również prawem użytkowania wieczystego.
W tej sytuacji, jeżeli przekroczenie granicy nastąpiło bez winy umyślnej i użytkownik
wieczysty sąsiedniego gruntu bez nieuzasadnionej zwłoki nie sprzeciwił się
przekroczeniu granicy, może on żądać stosownego wynagrodzenia w zamian za
ustanowienie odpowiedniej służebności gruntowej na przysługującym mu prawie
użytkowania wieczystego. Możliwe jest również zbycie przez wieczystego
użytkownika przysługującego mu użytkowania co do części terenu na rzecz osoby,
która przekroczyła granice przy wznoszeniu budynku lub innego urządzenia.
Jest przy tym rzeczą bez znaczenia dla realizacji tych uprawnień przez użytkownika
wieczystego gruntu częściowo zabudowanego, czy ten, który przy wznoszeniu
budynku przekroczył granice sąsiada, jest właścicielem gruntu, czy też przysługuje
mu jedynie do tego gruntu prawo użytkowania wieczystego.
Podobnie wypowiedział się Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia
17 stycznia 1974 r. (III CRN 316/73, OSNC 1974, Nr 11, poz. 197), w którym
stwierdził, że nie podziela poglądu prawnego wyrażonego w rewizji nadzwyczajnej,
że wieczysty użytkownik może w razie istnienia ustawowych warunków domagać
się co najwyżej ustanowienia odpowiedniej służebności osobistej (art. 146 k.c.) i że
nie przysługuje mu, jako posiadaczowi w zakresie użytkowania wieczystego, prawo
domagania się ustanowienia, na rzecz oddanej mu w wieczyste użytkowanie
nieruchomości, służebności gruntowej (art. 145 k.c.). Wskazał, że wieczyste
użytkowanie zostało ukształtowane jako instytucja pośrednia między prawną
kategorią własności a kategorią tzw. praw rzeczowych ograniczonych.
4
W wypadkach więc nie uregulowanych w art. 232-243 k.c. oraz w umowie
o oddanie terenu państwowego w wieczyste użytkowanie należy przy trudnościach
interpretacyjnych posługiwać się analogią przede wszystkim do przepisów
zawartych w dziale II tytułu I księgi drugiej k.c., dotyczących treści i wykonywania
własności, a więc m.in. również do art. 145 k.c. Tak również w uzasadnieniu
postanowienia z dnia 10 kwietnia 2008 r., IV CSK 21/08 (nie publ.), w którym Sąd
Najwyższy stwierdził, że służebność gruntowa może być ustanowiona nie tylko
przez właściciela, ale również przez użytkownika wieczystego gruntu. Przeto może
być ustanowiona na rzecz zarówno właściciela, jak i użytkownika wieczystego
nieruchomości władnącej (por. też postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
28 lutego 2001 r., IV CKN 264/00, OSNC 2001, nr 11, poz. 163).
W postanowieniu z dnia 15 października 2008 r., I CSK 135/08 (OSNC ZD
2009, Nr 3, poz. 62), w którym Sąd Najwyższy uznał, że dopuszczalne jest
ustanowienie służebności drogi koniecznej na prawie użytkowania wieczystego
(art. 145 § 1 k.c.), zdaniem Sądu Najwyższego wyposażenie użytkownika
wieczystego w legitymację do ustanowienia służebności gruntowej wynika ze
składającego się na treść prawa użytkownika wieczystego uprawnienia do
rozporządzania tym prawem (art. 233 zdanie drugie k.c.). Przyjmując, że
rozporządzeniem jest taka czynność prawna, której celem i bezpośrednim skutkiem
jest przeniesienie, obciążenie albo zniesienie prawa majątkowego, należy podzielić
pogląd, iż w takim kontekście uprawnienie użytkownika wieczystego do
rozporządzania swoim prawem obejmuje także jego obciążenie służebnością.
Systemowego argumentu wspierającego ten pogląd dostarcza art. 241 k.c.
stanowiący, że wraz z wygaśnięciem użytkowania wieczystego wygasają
ustanowione na nim obciążenia. Z przewidzianego w tym przepisie wygaśnięcia
ustanowionych obciążeń prawa użytkowania wieczystego wynika zatem, że wolno
je ustanawiać zgodnie z ogólnym uprawnieniem użytkownika wieczystego do
rozporządzania przysługującym mu prawem. Ponadto Sąd Najwyższy zauważył,
ujmując w uproszczeniu, że obciążeniu prawa użytkowania wieczystego
służebnością drogi koniecznej nie sprzeciwia się także istota służebności
gruntowej.
5
W uzasadnieniu postanowienia z dnia 21 lipca 2010 r., III CSK 41/10
(nie publ.) Sąd Najwyższy na marginesie swoich głównych rozważań stwierdził,
że służebność gruntowa może obciążać również użytkowanie wieczyste. Natomiast
w uzasadnieniu postanowienia z dnia 15 maja 2009 r., II CSK 674/08 (nie publ.)
Sąd Najwyższy wskazał, że dopuszczalne jest ustanowienie służebności gruntowej
na prawie użytkowania wieczystego przysługującego właścicielom lokalu.
Za dominującym przedstawionym stanowiskiem Sąd Najwyższy
opowiedział się także w uchwale z dnia 29 listopada 1972 r., III CZP 82/72
(OSNC 1973, Nr 7-8, poz. 125) oraz w wyroku z dnia 15 czerwca 2007 r., II CSK
97/07 (nie publ.).
Podstawą do przedstawienia przez Sąd Okręgowy zagadnienia prawnego
stało się postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2014 r., III CSK 174/13
(nie publ.), w którym, w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Najwyższy odszedł od
przedstawionego stanowiska. Ocena ta jest nieuprawniona. Uszło uwagi Sądu
Okręgowego, że w sprawie tej z wniosku wieczystego użytkownika o ustanowienie
służebności przesyłu z obciążeniem przysługującego wnioskodawcy prawa
użytkowania wieczystego określonych gruntów, Sąd Najwyższy negatywnie odniósł
się do ustanowienia służebności przesyłu na prawie użytkowania wieczystego tylko
w takiej sytuacji, gdy prawem tym mogłaby być obciążona sama nieruchomość
gruntowa. Nie stanowi to odstąpienia od przedstawionego stanowiska judykatury,
że służebnością gruntową może być obciążona nie tylko nieruchomość gruntowa,
ale i użytkowanie wieczyste gruntu oraz że służebność taka może być ustanowiona
na rzecz użytkownika wieczystego.
W związku z faktem, że przedstawione przez Sąd Okręgowy zagadnienie
prawne nie budzi poważnych wątpliwości ze względu na utrwaloną linię
orzecznictwa Sądu Najwyższego, należało odmówić podjęcia uchwały.
Z tych przyczyn na podstawie art. 61 § 1 ustawy o Sądzie Najwyższym
orzeczono, jak w postanowieniu.