V CNP 58/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:08-07-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CNP 58/14
POSTANOWIENIE
Dnia 26 maja 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie ze skargi M. Spółki z o.o. w T.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sadu Okręgowego w K.
z dnia 5 listopada 2013 r.
w sprawie z powództwa E. S.
przeciwko M. Spółce z o.o. w T.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 26 maja 2015 r.,
1) odrzuca skargę,
2) przyznaje r.pr. A.P. od Skarbu Państwa
(Sądu Okręgowego w K.) kwotę 450 (czterysta
pięćdziesiąt) zł podwyższoną o stawkę podatku od towarów
i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności tytułem
kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanemu
w postępowaniu ze skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego wyroku.
2
UZASADNIENIE
Skarżąca M. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w T. wniosła skargę
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego
w K. z dnia 5 listopada 2013 r. wydanego w sprawie z powództwa E. S. o zapłatę
wynagrodzenia w kwocie 2 781,35 zł z odsetkami ustawowymi i kosztami procesu
za dwie naprawy pojazdów wykonane w 2009 r. Powództwo zostało uwzględnione,
ponieważ Sądy obu instancji uznały, iż fakt odebrania od powoda wraz z
naprawionym pojazdem faktur za naprawę i zaksięgowania ich przez pozwanego
dowodzi, iż naprawy zostały wykonane na zlecenie pozwanego, czemu pozwany w
toku postępowania przeczył, powołując się na ustalenie, że naprawiane samochody
nie stanowiły jego własności ani też nie były przez niego leasingowane.
W skardze pozwany zarzucił naruszenie zarówno przepisów prawa
materialnego, jak i przepisów procesowych - art. 38 k.c., art. 201 § 1 k.s.h., art. 627
k.c. w zw. z art. 6 k.c., art. 231 § 1 k.p.c., art. 233 § 1 k.p.c., art. 227 k.p.c. w zw.
z art. 232 k.p.c. oraz art. 6 k.c. Te same przepisy wskazał jako te, z którymi
zaskarżony wyrok jest niezgodny.
Poniesienie szkody uprawdopodobnił powołując się na wynikające
z wydanego w sprawie orzeczenia zobowiązanie do zapłaty zasądzonych w nim
należności. Stwierdził też, że nie mógł wzruszyć wyroku w drodze innych środków
prawnych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego wyroku powinna zawierać m. in. uprawdopodobnienie
wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie wyroku, którego skarga dotyczy.
W orzecznictwie ustabilizował się już pogląd, że przewidziane w art. 4245
§ 1
pkt 4 k.p.c. wymaganie uprawdopodobnienia szkody jest spełnione wtedy, gdy
skarżący wskaże, że szkoda wystąpiła, określi jej postać, wysokość i czas
powstania oraz związek przyczynowy z wydaniem orzeczenia będącego
przedmiotem skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem, a także przedstawi
dowody lub inne środki uwiarygodniające powstanie szkody (porównaj między
innymi postanowienia z dnia 23 września 2005 r. III CNP 5/05, z dnia 22 listopada
2005 r. I CNP 19/05, nie publ. oraz z dnia 31 stycznia 2006 r. IV CNP 38/05, OSNC
3
2006/7-8/14). Szkoda, której uprawdopodobnienie wypełnia obowiązek
przewidziany w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c., musi mieć charakter rzeczywisty.
Nie spełnia tego wymagania odwołanie się do szkody, która jeszcze nie wystąpiła,
nawet jeśli jej powstanie w przyszłości jest pewne, dlatego niewystarczające jest
powołanie się na istnienie ciążącego na skarżącym zobowiązania wynikającego
z kwestionowanego przez niego wyroku (por. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 10 grudnia 2010 r., III CKN 48/10, Biul. Sąd. IC 2011/10/51). W swojej
skardze pozwany nie wypełnił wymagania uprawdopodobnienia powstania szkody,
gdyż nie twierdzi nawet, że nastąpiła zapłata zasądzonej na rzecz powoda kwoty,
lecz wskazuje jedynie na powiększenie swoich pasywów.
Z tych względów skarga wniesiona przez pozwanego nie spełnia
konstrukcyjnego wymagania określonego w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c., co skutkuje jej
odrzuceniem na podstawie art. 4248
k.p.c.
Orzeczenie o kosztach pełnomocnika świadczącego pozwanemu pomoc
z urzędu wynika z treści postanowień § 2 ust. 1 i 2, § 6 pkt 3 i § 12 ust. 5 pkt 2 oraz
§ 15 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego
z urzędu (jedn. tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 490).
POSTANOWIENIE
Dnia 26 maja 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie ze skargi M. Spółki z o.o. w T.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sadu Okręgowego w K.
z dnia 5 listopada 2013 r.
w sprawie z powództwa E. S.
przeciwko M. Spółce z o.o. w T.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 26 maja 2015 r.,
1) odrzuca skargę,
2) przyznaje r.pr. A.P. od Skarbu Państwa
(Sądu Okręgowego w K.) kwotę 450 (czterysta
pięćdziesiąt) zł podwyższoną o stawkę podatku od towarów
i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności tytułem
kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanemu
w postępowaniu ze skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego wyroku.
2
UZASADNIENIE
Skarżąca M. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w T. wniosła skargę
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego
w K. z dnia 5 listopada 2013 r. wydanego w sprawie z powództwa E. S. o zapłatę
wynagrodzenia w kwocie 2 781,35 zł z odsetkami ustawowymi i kosztami procesu
za dwie naprawy pojazdów wykonane w 2009 r. Powództwo zostało uwzględnione,
ponieważ Sądy obu instancji uznały, iż fakt odebrania od powoda wraz z
naprawionym pojazdem faktur za naprawę i zaksięgowania ich przez pozwanego
dowodzi, iż naprawy zostały wykonane na zlecenie pozwanego, czemu pozwany w
toku postępowania przeczył, powołując się na ustalenie, że naprawiane samochody
nie stanowiły jego własności ani też nie były przez niego leasingowane.
W skardze pozwany zarzucił naruszenie zarówno przepisów prawa
materialnego, jak i przepisów procesowych - art. 38 k.c., art. 201 § 1 k.s.h., art. 627
k.c. w zw. z art. 6 k.c., art. 231 § 1 k.p.c., art. 233 § 1 k.p.c., art. 227 k.p.c. w zw.
z art. 232 k.p.c. oraz art. 6 k.c. Te same przepisy wskazał jako te, z którymi
zaskarżony wyrok jest niezgodny.
Poniesienie szkody uprawdopodobnił powołując się na wynikające
z wydanego w sprawie orzeczenia zobowiązanie do zapłaty zasądzonych w nim
należności. Stwierdził też, że nie mógł wzruszyć wyroku w drodze innych środków
prawnych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego wyroku powinna zawierać m. in. uprawdopodobnienie
wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie wyroku, którego skarga dotyczy.
W orzecznictwie ustabilizował się już pogląd, że przewidziane w art. 4245
§ 1
pkt 4 k.p.c. wymaganie uprawdopodobnienia szkody jest spełnione wtedy, gdy
skarżący wskaże, że szkoda wystąpiła, określi jej postać, wysokość i czas
powstania oraz związek przyczynowy z wydaniem orzeczenia będącego
przedmiotem skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem, a także przedstawi
dowody lub inne środki uwiarygodniające powstanie szkody (porównaj między
innymi postanowienia z dnia 23 września 2005 r. III CNP 5/05, z dnia 22 listopada
2005 r. I CNP 19/05, nie publ. oraz z dnia 31 stycznia 2006 r. IV CNP 38/05, OSNC
3
2006/7-8/14). Szkoda, której uprawdopodobnienie wypełnia obowiązek
przewidziany w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c., musi mieć charakter rzeczywisty.
Nie spełnia tego wymagania odwołanie się do szkody, która jeszcze nie wystąpiła,
nawet jeśli jej powstanie w przyszłości jest pewne, dlatego niewystarczające jest
powołanie się na istnienie ciążącego na skarżącym zobowiązania wynikającego
z kwestionowanego przez niego wyroku (por. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 10 grudnia 2010 r., III CKN 48/10, Biul. Sąd. IC 2011/10/51). W swojej
skardze pozwany nie wypełnił wymagania uprawdopodobnienia powstania szkody,
gdyż nie twierdzi nawet, że nastąpiła zapłata zasądzonej na rzecz powoda kwoty,
lecz wskazuje jedynie na powiększenie swoich pasywów.
Z tych względów skarga wniesiona przez pozwanego nie spełnia
konstrukcyjnego wymagania określonego w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c., co skutkuje jej
odrzuceniem na podstawie art. 4248
k.p.c.
Orzeczenie o kosztach pełnomocnika świadczącego pozwanemu pomoc
z urzędu wynika z treści postanowień § 2 ust. 1 i 2, § 6 pkt 3 i § 12 ust. 5 pkt 2 oraz
§ 15 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego
z urzędu (jedn. tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 490).