Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy Wydział I Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Anna Hübscher

Protokolant : Karolina Piech

po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2016 r. w Świdnicy

sprawy z powództwa S. M.

przeciwko (...) S. A.

w W.

o zapłatę 80.000 zł

I.  zasądza od pozwanego (...) S. A. w W. na rzecz powoda S. M. kwotę 35.000,00 (trzydzieści pięć tysięcy 00/100) zł z ustawowymi odsetkami od dnia 7 listopada 2015 roku do dnia zapłaty;

II.  dalej idące powództwo oddala;

III.  zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 866 zł tytułem zwrotu części kosztów procesu;

IV.  nakazuje ściągnąć od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Świdnicy kwotę 1.618 zł tytułem brakującej opłaty sądowej od której powód był zwolniony.

Sygn. akt I C 622/16

UZASADNIENIE

Powód S. M. żądał zasądzenia od strony pozwanej (...) S.A. w W. kwoty 80.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 7 listopada 2015 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę związaną ze śmiercią osoby najbliższej.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w wyniku wypadku w dniu(...) roku śmierć poniósł jego ojciec F. M.. Sprawca zdarzenia
w dacie wypadku objęty był ochroną ubezpieczeniową z tytułu odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym. Powód podał, że był bardzo zżyty z ojcem, jego śmierć wywołała w psychice powoda ogromną traumę. Powód pismem z dnia 7 października 2015 roku zgłosił pozwanej szkodę, wnosząc o wypłacenie należnej sumy zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej. W dniu 12 października 2015 roku pozwana wypłaciła na rzecz powoda kwotę 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Pełnomocnik powoda w piśmie z dnia 20 października 2015 roku wystosował do pozwanej przedsądowe wezwanie do zapłaty. W dniu 3 listopada 2015 roku pozwana przyznała zadośćuczynienie za śmierć osoby bliskiej na rzecz powoda w łącznej wysokości 15.000 zł. Mając na względzie wcześniej wypłaconą kwotę 5.000 zł, pozwana dokonała dopłaty do kwoty zadośćuczynienia 10.000 zł.
W ramach postępowania likwidacyjnego powód otrzymał kwotę 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej. Zdaniem powoda kwota 80.000 zł jest kwotą adekwatną z uwagi na silną więź emocjonalną, jaka łączyła go ze zmarłym ojcem. Śmierć ojca odcisnęła trwałe piętno na psychice powoda. F. M. był bardzo odpowiedzialnym i kochającym ojcem. Zawsze dbał o to, by powodowi niczego nie brakowało. Z okresu dzieciństwa powód wspomina ojca jako niezwykle opiekuńczego i zaradnego człowieka. Ojciec spędzał z nim mnóstwo czasu pomagając mu odrabiać lekcje, opowiadając o tradycjach rodzinnych, czy spożywając wspólnie posiłki. Powód od najmłodszych lat pomagał swojemu ojcu w prowadzeniu gospodarstwa rolnego, wykonując razem z nim prace polowe. Ojciec powoda był osobą cierpliwą i spokojną, poproszony przez powoda o pomoc, zawsze udzielał mu niezbędnej rady. Przez 28 lat powód zamieszkiwał z ojcem w jednym domu. W 1989 roku powód wyprowadził się z domu rodzinnego, jednak jego kontakt z ojcem nie pogorszył się, utrzymywał stały kontakt telefoniczny z ojcem. Każdy urlop, święta czy wakacje powód spędzał z rodziną, gdzie z radością wszystkich gościł jego ojciec, który był zawsze zadowolony z odwiedzin syna. Przez całe życie powoda ojciec wspierał go emocjonalnie, zawsze udzielając potrzebnej rady i pomocy. Ojciec powoda szczególnie cieszył się z narodzin syna powoda,
a swojego wnuka. Ojciec pomagał powodowi w wychowaniu syna, opiekując się nim, kupując mu zabawki i zabierając na wspólne wycieczki. Syn powoda bardzo często przyjeżdżał w odwiedziny do dziadka w Ś., gdzie zmarły zajmował się wnukiem. Ojciec powoda wzorowo wywiązywał się z obowiązków dziadka, utrzymując stały kontakt i bardzo dobre relacje z wnukiem. Powód miał do zmarłego olbrzymie zaufanie i darzył go wielkim szacunkiem. Zmarły pomagał powodowi także finansowo, nigdy nie odmawiał wsparcia, dokładając m. in. do opłacenia kursu prawa jazdy dla wnuka, do kupna samochodu czy ubrań. Powód zawsze mógł liczyć na swojego ojca, mając świadomość, że zmarły zawsze udzieli mu niezbędnego wsparcia. Nagłe odejście kochanej osoby w tak dramatycznych okolicznościach wywołało u powoda silny wstrząs emocjonalny. Ojciec powoda był osobą niezwykle pogodną. Swoim pozytywnym nastawieniem do życia motywował do pracy wszystkich wokół niego, był człowiekiem, którego powód bardzo kochał. Powód po śmierci ojca załamał się psychicznie. Zmarły, jako osoba niezwykle doświadczona życiowo była dla powoda źródłem niezbędnego wsparcia psychicznego, którego tragiczny wypadek komunikacyjny mu odebrał. Do dnia dzisiejszego powód odczuwa silny brak kochanej osoby. Każde święta w rodzinie M. były okresem prawdziwej radości i szczęścia. Obecnie okres świąteczny jest smutnym czasem, kiedy powód wspomina zmarłego. Śmierć ojca w tak dramatycznych okolicznościach do dnia dzisiejszego nie pozwala powodowi normalnie funkcjonować. Powód często wraca myślami do dnia wypadku, bardzo brakuje mu ojca, który zawsze był obok niego w każdej sytuacji życia codziennego. Dzień wypadku pozostanie na zawsze w pamięci powoda, jako jeden z najgorszych dni w jego życiu. Ojciec powoda był obecny przy wszystkich najważniejszych wydarzeniach w życiu powoda, takich jak ślub, narodziny dzieci, czy ślub syna – Ł. M.. Tragiczne zdarzenie negatywnie wpłynęło na stan psychiczny powoda. Powód nie był przygotowany do życia ze świadomością utraty kochanej osoby, musząc szybko dostosować się do aktualnych, trudnych okoliczności. Powodowi niezwykle ciężko było się odnaleźć w nowej sytuacji życiowej. Zmarły był dla powoda najbliższą osobą, którą bardzo kochał. Jego śmierć spowodowała załamanie psychiczne powoda, którego łączył ze zmarłym silny związek emocjonalny. W dramatycznych okolicznościach zginęła ukochana mu osoba, z którą spędził całe życie. Powód wnosi o zasądzenie odsetek od dnia 7 listopada 2015 roku do dnia zapłaty. Jest to termin po upływie 30 dni od dnia potwierdzenia przez pozwaną otrzymania zgłoszenia szkody, stosownie do art. 817§1 kc.

Strona pozwana (...) S.A. w W.
w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa.

Pozwana przyznała, że w dacie wypadku, tj. (...) roku, wskutek którego śmierć poniósł F. M., sprawca posiadał u pozwanej obowiązkowe ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody wyrządzone osobom trzecim powstałe w związku z ruchem tych pojazdów z okresem ubezpieczenia od 5 lipca 2015 roku do 4 lipca 2016 roku. W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana wypłaciła powodowi 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Pozwana zarzuciła, że żądana przez powoda kwota stanowi zadośćuczynienie rażąco wygórowane i nieusprawiedliwione przesłankami podstawy prawnej roszczenia z art. 446§4 k.c.

Wynikający z pozwu opis przeżyć powoda nie odbiega od stanu osób, które
z różnych przyczyn w sposób nagły utraciły członka rodziny i nie dowodzi zasadności podwyższenia przyznanego zadośćuczynienia o kwotę dochodzoną pozwem. Śmierć poszkodowanego spowodowała u powoda stan smutku i żałoby, co jest rzeczą naturalną dla każdego doświadczającego straty bliskiej osoby. Powołanie się
w pozwie na takie przeżycia jest jednak niewystarczające, gdyż zadośćuczynienie ma kompensować nie tylko doznany ból spowodowany śmiercią bezpośrednio poszkodowanego, lecz krzywdę stanowiącą przedwczesną utratę członka rodziny. Pozwana podniosła również, że należy uwzględnić także sytuację rodzinną powoda, który od niemal 30 lat nie zamieszkiwał z ojcem. Powód posiada własną rodzinę, nie stał się po śmierci ojca osobą samotną, ani pozbawioną wsparcia rodziny i bliskich. Powód utracił rodzica jako dorosła, w pełni ukształtowana osoba, zaś wiek osoby poszkodowanej i uprawnionej jest jedną z przesłanek oceny świadczenia z art. 446§4 kc. Relacje powoda z ojcem nie wykraczały poza typowe, istniejące w każdej przeciętnej i zgodnie żyjącej rodzinie i ograniczały się do kontaktów telefonicznych oraz okazjonalnych spotkań związanych z dniami wolnymi lub świątecznymi. Zdaniem pozwanej, przyznana kwota 15.000 zł jest odpowiednią w świetle art. 446§4 kc i nie stanowi kwoty zaniżonej, niespełniającej funkcji kompensującej. Pozwana kwestionowała datę początkową roszczenia odsetkowego od 15.000 zł żądania pozwu liczonych od dnia 7 listopada 2015 roku. Kwota 15.000 zł dochodzona pozwem nie była zgłoszona w piśmie pełnomocnika powoda z dnia 7 października 2015 r., zatem pozwana nie jest w opóźnieniu z jej zapłatą od wskazanej przez powoda daty.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Sprawcą wypadku, w którym zginął ojciec powoda był H. W., który na podstawie art. 177§2 kodeksu karnego został skazany za to, że w dniu(...) roku, w miejscowości G., województwa (...), prowadząc pojazd ciężarowy marki S. wraz z naczepą, nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że niewłaściwie wykonał manewr wyprzedzania kierującego rowerem F. M. po czym bez zakończenia manewru wyprzedzania niewłaściwie obserwował drogę i podjął manewr skrętu w prawo z drogi głównej w drogę techniczną podporządkowaną prowadzącą na budowę odcinka autostrady (...) w momencie, gdy pokrzywdzony znajdował się między tylną osią ciągnika a przednią osią naczepy przy prawej krawędzi jezdni w wyniku czego najechał na F. M. prowadzonym przez siebie zespołem pojazdów powodując u niego obrażenia ciała w postaci wielołamowego złamania kości czaszki i twarzoczaszki z wynarządowieniem, zgnieceniem klatki piersiowej z ewentracją narządów klatki piersiowej, wielokrotne złamania kręgosłupa piersiowego, mostka, żeber i obojczyków, liczne uszkodzenia czaszki i jelit, które to obrażenia skutkowały zgonem F. M.. W dacie śmierci F. M. miał(...) lata. Natomiast powód miał wówczas (...) lata. Sprawca wypadku wyrokiem Sądu Rejonowego w Przeworsku w sprawie IIK 491/15 z dnia 9 listopada 2015 roku skazany został na karę pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku z warunkowym jej zawieszeniem na okres lat trzech. Sąd orzekł również wobec H. W. zakaz prowadzenia pojazdów, do prowadzenia których wymagane jest posiadanie prawa jazdy kategorii C i E na okres jednego roku , a także zasądził od oskarżonego tytułem zadośćuczynienia po 1.500 zł na rzecz S. M. i J. M. ( brat powoda).

(dowód: wyrok SR w Przeworsku z 09.11.2015 r. w sprawie II K 491/15 -wyciąg z akt; odpis skrócony aktu zgonu w aktach szkody; zeznanie powoda, k. 78)

Powód zamieszkiwał w odległości około 550 km od swojego ojca, dlatego utrzymywał z ojcem przede wszystkim kontakt telefoniczny. Powód każdego roku spędzał z ojcem wakacje, spędzał z nim dwutygodniowy urlop.

(dowód: zeznanie świadka: Ł. M., k. 77v. - 78; zeznanie powoda, k. 78v.)

Powód był bardzo zżyty ze swoim ojcem. Spędzał z ojcem święta, często kontaktował się z ojcem telefonicznie. Powód bardzo przeżył śmierć swojego ojca. Po jego śmierci zażywał leki uspokajające.

(dowód: fotografie, k. 26 – 38; zeznania świadków: P. M., k. 77v.; Ł. M., k. 77v. – 78)

W dacie śmierci zmarły ojciec powoda był wdowcem. Miał bardzo dobre relacje z mieszkającym w tej samej miejscowości szwagrem; wzajemnie pomagali sobie i wspierali się.

(dowód: zeznania śwd. Ł. M. i powoda – j.w.)

Pismem z dnia 7 października 2015 roku powód wezwał stronę pozwaną do zapłaty na jego rzecz kwoty 80.000 zł na podstawie art. 446§4 kc.

(dowód: pismo powoda z 07.10.2015 r., k. 13 – 16)

Strona pozwana decyzją z dnia 12 października 2015 roku przyznała powodowi kwotę 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia po zgonie ojca.

(dowód: pismo strony pozwanej z 12.10.2015 r., k. 17)

Pismem z dnia 20 października 2015 roku powód ponownie wezwał stronę pozwaną do zapłaty na jego rzecz kwoty 80.000 zł na podstawie art. 446§4 k c.

(dowód: wezwanie do zapłaty z 20.10.2015 r., k. 18 – 22)

Strona pozwana decyzją z dnia 3 listopada 2015 roku przyznała powodowi kwotę 10.000 zł tytułem dopłaty zadośćuczynienia po zgonie ojca.

(dowód: pismo strony pozwanej z 03.11.2015 r., k. 23)

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie wiarygodnych dowodów
z przesłuchania powoda oraz zeznań świadków, a także w oparciu o znajdujące się w aktach sprawy dokumenty, których rzetelność i wiarygodność nie budziły zastrzeżeń.

Sąd oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii psychologa, gdyż krzywda nie musi być wykazywana w jakiś szczególny sposób, odrębny od ogólnych reguł postępowania dowodowego, w szczególności dowodem z opinii biegłego psychologa lub psychiatry. Rzecz jasna, tego rodzaju dowód może być użyteczny dla określenia rozmiaru krzywdy, ale nie jest dowodem niezbędnym.
W tym konkretnym przypadku wszelkie okoliczności świadczące o rozmiarze krzywdy powoda ustalone zostały w oparciu o dowody osobowe (zeznania świadków
i powoda). Przepis art. 446§4 kc ani przepis art. 448 kc w zw. z art. 24§1 kc nie wiąże wystąpienia krzywdy ze szkodą ujętą w kategoriach medycznych. Także mierzenie skali cierpienia osoby, która nie doznała uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia, pozostaje poza możliwościami dowodowymi sądu i ubezpieczyciela. Aktualny stan wiedzy nie pozwala na udowodnienie rozmiaru uczuć i przywiązania czy też ich braku. Przede wszystkim trudno zakładać, aby ustawodawca „premiował” osoby o słabszej konstrukcji psychicznej, reagujące intensywniej na sytuację traumatyczną, a gorzej traktował roszczenia osób o osobowości zamkniętej, kumulującej w sobie wewnętrzne emocje. Kryterium bólu jest nieprzydatne
w praktyce sądowej i słusznie kodeks cywilny nie odwołuje się do niego, zakładając, że utrata osoby najbliższej zawsze wywołuje ból. Odczuwanie bólu nie wymaga też dowodu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu – I Wydział Cywilny z dnia 14 czerwca 2013 r., I ACa 539/13).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo należało uwzględnić w części.

Sprawca wypadku komunikacyjnego odpowiada względem poszkodowanego na podstawie art. 436§1 kc w zw. z art. 435 kc W niniejszej sprawie zasada odpowiedzialności strony pozwanej wynika natomiast z przejęcia przez pozwaną ciężaru odpowiedzialności za skutki cywilnoprawne wypadku komunikacyjnego,
w wyniku którego śmierć poniósł ojciec powoda, w związku z zawartą umową ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego i na podstawie przepisów art. 822 kc.

Strona pozwana uznała swoją odpowiedzialność za skutki wypadku z dnia
(...) roku. Przedmiotem sporu była jedynie wysokość dochodzonego przez powoda roszczenia.

Podstawą materialnoprawną roszczenia powoda o zasądzenie zadośćuczynienia za krzywdę w związku ze śmiercią jego ojca jest przepis art. 446§4 kc, zgodnie z którym, sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, o którym mowa w art. 446§4 kc jest roszczeniem majątkowym zmierzającym do zniwelowania szkody niemajątkowej (krzywdy) w postaci cierpienia, osamotnienia, wstrząsu i dalszych negatywnych psychicznych, moralnych i emocjonalnych skutków związanych z utratą osoby bliskiej. W przepisach obowiązującego prawa ustawodawca nigdzie nie sprecyzował sposobu ustalenia wysokości zadośćuczynienia, odwołując się do sędziowskiego uznania. Każde żądanie zasądzenia zadośćuczynienia na podstawie art. 446§4 kc podlega ocenie w okolicznościach konkretnej sprawy i musi uwzględniać nie tylko jego funkcję kompensacyjną, ale także przeciętną stopę życiową społeczeństwa. Wysokości zadośćuczynienia za szkodę niemajątkową nie da się tak skrupulatnie określić, jak przy wynagradzaniu szkody majątkowej. Określając wysokość tego zadośćuczynienia należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, na które mają przede wszystkim wpływ: dramatyzm doznań osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego z zmarłym, wreszcie wystąpienie zaburzeń będących skutkiem tego odejścia. Relewantne są również takie okoliczności jak rola w rodzinie pełnionej przez osobę zmarłą i stopień w jakim pokrzywdzony będzie umiał się znaleźć w nowej rzeczywistości, a także zdolność jej zaakceptowania, leczenie doznanej traumy, wiek pokrzywdzonego. Co istotne, funkcją zadośćuczynienia przewidzianego w przepisie art. 446§4 kc jest kompensata krzywdy doznanej na skutek śmierci bliskiej osoby, która polegać ma nie tylko na złagodzeniu jej cierpień, ale również na ułatwieniu osobie poszkodowanej odnalezienie się w rzeczywistości zmienionej przez śmierć osoby najbliższej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2014 r. w sprawie IV CSK 374/13, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 12 marca 2013 r. w sprawie I ACa 1248/2012).

Nie ulega wątpliwości, że zmarły F. M. był dla powoda osobą najbliższą. W ocenie sądu wskutek śmierci bezpośrednio poszkodowanego powód poniósł dużą stratę. Na rozmiar doznanej przez niego krzywdy wpływają cechy więzi łączącej powoda ze zmarłym, a w szczególności intensywność tych relacji. Krzywda powoda jest tym bardziej dotkliwa, że wystąpiła nagle i nieoczekiwanie.
Z ustaleń sądu wynika, że relacje powoda z ojcem były bardzo bliskie, mimo dzielącej ich odległości. Powód bardzo często kontaktował się ze swoim ojcem telefonicznie, spędzał z nim co roku urlop wypoczynkowy.

Z tych wszystkich względów sąd ocenił, że odpowiednim dla powoda –
w rozumieniu przepisu art. 446§4 kc – jest zadośćuczynienie w kwocie 50.000 złotych. Mając jednak na względzie okoliczność, iż w toku postępowania likwidacyjnego pozwana wypłaciła powodowi tytułem zadośćuczynienia kwotę 15.000 zł, sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 35.000 zł.

Należne powodowi odsetki Sąd zasądził na podstawie art. 481§1 kc. Przepis ten stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, jeżeli nie spełnia tego świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne, a gdy termin nie jest oznaczony, jeżeli nie spełnia go niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela (art. 476 kc). Roszczenia o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym stają się wymagalne dopiero po wezwaniu dłużnika do spełnienia świadczenia (tak SN w wyroku z dnia 9 marca 1973 r., I CR 55/73, niepubl.). W przedmiotowej sprawie za wezwanie do zapłaty należy uznać zgłoszenie szkody ubezpieczycielowi z dnia 7 października 2015 roku. Zgodnie zaś z art. 817§1 kc i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakład ubezpieczeń obowiązany jest wypłacić odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia otrzymania zawiadomienia
o zaistnieniu szkody. Wobec powyższego należne powodowi odsetki sąd zasądził zgodnie z jego żądaniem, tj. od dnia 7 listopada 2015 roku.

Dalej idące powództwo należało oddalić.

Zdaniem Sądu, żądana przez powoda kwota tytułem zadośćuczynienia 80.000 złotych jest wygórowana. Sąd uznał, że właściwą kwotą świadczenia będzie 50.000 złotych (przy uwzględnieniu wypłaconych wcześniej przez stronę pozwaną 15.000 zł na rzecz powoda), co odpowiada wymiarowi doznanej przez powoda krzywdy. Wprawdzie tragiczna śmierć ojca niewątpliwie zubożyła życie rodzinne powoda oraz była przyczyną uporczywego poczucia straty, smutku i żalu, to okoliczność ta nie ma destrukcyjnego wpływu na obecne funkcjonowanie powoda w życiu codziennym. Powód nie wymagał pomocy psychologicznej i nic nie wskazuje na to, by wymagał pomocy innych specjalistów. Oddalając dalej idące powództwo sąd miał na uwadze również to, że nic nie świadczy o tym, by kondycja psychiczna powoda miałaby się pogarszać.

Zadośćuczynienie ma na celu złagodzenie doznanych cierpień moralnych, zaś ustalona przez sąd wysokość zadośćuczynienia na poziomie 50.000 zł pozostaje
w zależności zarówno od intensywności tych cierpień, czasu ich trwania oraz ich skutków. Zadośćuczynienie winno mieć charakter kompensacyjny i przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Kompensata majątkowa z kolei winna mieć na celu przezwyciężenie przykrych doznań i wobec tego winna być rozumiana szeroko, gdyż obejmuje zarówno cierpienia fizyczne, jak i sferę psychiczną poszkodowanego. Wysokość zadośćuczynienia odpowiadająca doznanej krzywdzie powinna być odczuwalna ekonomicznie, a ponadto przynosić mu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne, jednakże wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy. Tym się kierując sąd uznał, że dalej idące powództwo o zadośćuczynienie należało oddalić.

Z kwoty 80.000 zł, stanowiącej wartość przedmiotu sporu, na rzecz powoda S. M. została zasądzona kwota 35.000 zł, stanowiąca 44% wartości przedmiotu sporu. Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu (art. 100 kpc), strony powinny ponieść koszty w takim stopniu, w jakim przegrały sprawę. Skoro powództwo zostało uwzględnione w 44%, to powodowi należny jest zwrot poniesionych kosztów w kwocie 3.175 zł (7.217 zł x 44%), a stronie pozwanej 4.041 zł (7.217 zł x 56%). Po kompensacie na korzyść strony pozwanej pozostaje 866 zł i tę kwotę Sąd zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej tytułem zwrotu części kosztów procesu.

W myśl art.113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych, kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Na tej podstawie Sąd nakazał stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Świdnicy kwotę 1.618 zł tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu, od której powód był zwolniony w odrębnym postępowaniu.

Mając powyższe na uwadze sąd orzekł jak w sentencji wyroku.