Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2016r.

Sąd Rejonowy w Ostrzeszowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2016r. w Ostrzeszowie,

na rozprawie

sprawy z powództwa P. W.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w S. na rzecz powódki P. W. kwotę 4000,- ( cztery tysiące ) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 listopada 2013r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w S. na rzecz powódki P. W. kwotę 200,- ( dwieście ) złotych tytułem zwrotu części kosztów sądowych;

3.  koszty zastępstwa procesowego znosi wzajemnie między stronami;

4.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Ostrzeszowie od:

a/ powódki P. W. kwotę 586,96 [ pięćset osiemdziesiąt sześć złotych 96/100 ] tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych,

b/ pozwanego (...) S.A. z siedzibą w S. kwotę 586,96 [ pięćset osiemdziesiąt sześć złotych 96/100 ] tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych.

/-/ M. G.

Sygn. akt I C 90/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 26 kwietnia 2016r.

Powódka P. W. wniosła pozew przeciwko (...) S.A. z siedzibą w S. domagając się zapłaty na jej rzecz kwoty 8000,- złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 27 listopada 2013r. oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie (...),- złotych.

Uzasadniając swoje żądanie powódka podała, iż w dniu 4 sierpnia 2013r. kierujący samochodem marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) M. W. nie dostosował prędkości do trudnych wrunków drogowych, wpadł w poślizg i zjechał na prawe pobocze, wskutek czego prowadzony przez niego pojazd przewrócił się na dach do przydrożnego rowu. Sprawca zdarzenia w dacie wypadku korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych na podstawie umowy zawartej z pozwanym. Powódka podniosła ponadto, iż w dniu 14 października 2013r. pozwany przyjął odpowiedzialność za zdarzenie i przyznał powódce zadośćuczynienie w kwocie 2000,- złotych.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

Pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności za skutki wypadku powódki, jednakże wskazał, iż powódka otrzymała już kwotę 2000,- złotych tytułem zadośćuczynienia, dlatego jej dalsze roszczenia z tego tytułu są nieuzasadnione.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 4 sierpnia 2013r. M. W. kierujący pojazdem marki V. (...) o numerze rejestracynym nie dostosował prędkości do warunków panujących na drodze i nie dostosował prędkości do trudnych wrunków drogowych, wpadł w poślizg i zjechał na prawe pobocze, wskutek czego prowadzony przez niego pojazd przewrócił się na dach do przydrożnego rowu. Powódka była pasażerką pojazdu i wskutek wypadku odniosła obrażenia.

Okoliczności niesporne.

Ubezpieczycielem sprawcy wypadku jest pozwany, który uznał swoją odpowiedzialność w związku z zaistniałym wypadkiem. Powódka pismem z dnia 30 września 2013r. wezwała pozwanego do zapłaty kwoty (...),- złotych tytułem zadośćuczynienia. Pozwany po rozpatrzeniu wniosku, pismem z dnia 14 października 2013r., przyznał powódce zadośćuczynienie w kwocie 2000,- złotych.

Dowód: pismo pozwanego k. 69-70, pismo powódki k. 90-92.

Powódka po wypadku została przewieziona do szpitala. Zdiagnozowano u niej uraz kończyny górnej prawej w postaci ran skóry – rany szarpane łokcia prawego. Udzielona powódce pomoc polegała na toalecie ran, założeniu szwów i opatrunków. Zalecono oszczędny tryb życia oraz kontrolę w poradni chirurgicznej. Dalsze leczenie ran kończyny górnej prowadzone było ambulatoryjnie, przy czym rany powódki nie goiły się najlepiej.

Powódka była także pacjentką poradni neurologicznej w związku z bólami głowy, które pojawiły się kilka dni po wypadku.

W okresie po wypadku powódka odczuwała dolegliwości bólowe, zmuszona była do ograniczenia aktywności życiowej. Na ciele powódki [ prawa ręka ] pozostał trwały ślad w postaci 11 blizn na przedramieniu i ramieniu. Blizny te są dla powódki źródłem dyskomfortu, powódka wstydzi się ich. Obecnie blizny na kończynie górnej powódki są dojrzałe i żadne samoczynne zmiany w ich wyglądzie już nie nastąpią. Całkowita eliminacja blizn i powrót do stanu sprzed wypadku jest niemożliwa. Blizn nie można usunąć, można je jedynie skorygować, aby były mniej widoczne.

Ponadto u powódki nadal występują bóle ręki, lęk przed jazdą samochodem. Biegły chirurg ocenił trwały uszczerbek na zdrowiu powódki na 2 %.

Dowód: opinia biegłego chirurga k. 144-156, przesłuchanie powódki e-protokół rozprawy z dnia 26 kwietnia 2016r. - 00:02:55-00:12:08 płyta CD k. 180.

Powyższy stan faktyczny, który był częściowo niesporny Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych przez strony w niniejszym postępowaniu, a w szczególności akt szkody, przesłuchania powódki oraz opinii biegłego chirurga J. K.. Wydana w sprawie opinia biegłego jest kompletna i odpowiada na postawione tezy dowodowe, jest jasna, należycie uzasadniona i weryfikowalna.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

Zgodnie z art. 445 § 1 kc w związku z art. 444 § 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Określając wysokość zadośćuczynienia Sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, zwłaszcza okres trwania cierpień fizycznych i psychicznych, ich nasilenie, liczbę i czasokres pobytów w szpitalach, liczbę i stopień inwazyjności ewentualnych zabiegów medycznych, nasilenie i czas trwania ewentualnych dolegliwości bólowych, a nadto trwałość skutków czynu niedozwolonego, wpływ na dotychczasowe życie poszkodowanego, ogólną sprawność fizyczną i psychiczną poszkodowanego oraz prognozy poszkodowanego na przyszłość. Zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny, stąd jego wysokość musi przedstawiać realną, ekonomicznie odczuwalną wartość, jednocześnie nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy i powinna być utrzymana w rozsądnych granicach ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 2013r. w sprawie I CSK 667/12, LEX nr 1391106 oraz z dnia 22 kwietnia 1985r. w sprawie II CR 94/85, LEX nr 8713 ).

Powódka doznała w wyniku wypadku obrażeń ciała [ ręki ], które pozostawiły nieusuwalne blizny. Wiązało się to z dolegliwościami bólowymi oraz koniecznością ograniczenia aktywności życiowej. Po wypadku powódce pozostały blizny, które, ponieważ znajdują się w widocznym miejscu, szpecą jej wygląd, co dla młodej kobiety musi być szczególnie uciążliwe i frustrujące. Biorąc pod uwagę rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych powódki przyznane jej przez ubezpieczyciela zadośćuczynienie w kwocie 2000,- złotych należy uznać za niskie i niewspółmierne do poniesionych przez powódkę cierpień. Zadośćuczynienie w takiej kwocie nie spełniałoby swej funkcji kompensacyjnej. Jednakże żądana przez powódkę kwota 8000,- złotych zadośćuczynienia jest zbyt wysoka. Obok doznań niewątpliwie potęgujących cierpienia powódki należy bowiem wziąć pod uwagę również to, że powódka w dniu 24 września 2013r., a więc w okresie nieodległym od daty wypadku, zakończyła proces leczenia. Powódce towarzyszą co prawda, pewne dolegliwości bólowe, ale wypadek nie wywołał u niej żadnych ponadprzeciętnych zaburzeń. Ponadto trwały uszczerbek na zdrowiu powódki wyniósł 2 %.

Biorąc pod uwagę wszystkie wskazane wyżej okoliczności Sąd uznał, że zadośćuczynienie w kwocie 6000,- złotych będzie adekwatne do poniesionej przez powódkę krzywdy, dlatego też uwzględniwszy, iż otrzymała ona już kwotę 2000,- złotych, w pkt 1 wyroku zasądzono na jej rzecz kwotę 4000,- złotych.

Orzekając o odsetkach Sąd podzielił utrwalony w orzecznictwie pogląd, iż zobowiązanie dłużnika do naprawienia szkody spowodowanej czynem niedozwolonym jest zobowiązaniem o charakterze bezterminowym ( por. wyrok Sądu A. w P. z 9 listopada 2006r. w sprawie I Ca 341/06, LEX nr 298549 ). Wobec tego zadośćuczynienie należy traktować jak wierzytelność bezterminową, a więc świadczenie to powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania ( art. 455 kc ). Wymagalność zadośćuczynienia z art. 445 § 1 kc i związany z nią obowiązek zapłaty odsetek za opóźnienie przypadają na dzień doręczenia dłużnikowi wezwania do zapłaty przed wytoczeniem powództwa albo odpisu pozwu ( ewentualnie pisma rozszerzającego powództwo ). Z charakteru świadczenia z art. 445 § 1 kc, którego wysokość zależna jest od oceny rozmiaru krzywdy, ze swej istoty trudno wymiernej i zależnej od szeregu okoliczności związanych z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, wynika, że obowiązek jego niezwłocznego spełnienia powstaje po wezwaniu dłużnika i że od tego momentu należą się odsetki za opóźnienie ( por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 1995r. w sprawie III CZP 69/95, OSNC 1995/10/144, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 2010r. w sprawie II CSK 434/09, LEX nr 602683 i wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2011r. w sprawie I PK 145/10, OSNP 2012/5-6/66 ). Powódka wystąpiła z roszczeniem o zapłatę odsetek od dnia następnego po dniu wydania przez ubezpieczyciela ostatecznej decyzji o przyznaniu świadczenia, to jest od dnia 27 listopada 2013r.. Sąd orzekł o odsetkach w zakresie wyżej wymienionej kwoty zgodnie z żądaniem pozwu.

Sąd oddalił powództwo w zakresie przekraczającym zasądzoną kwotę uznając, że pozostała kwota żądanego zadośćuczynienia była zbyt wygórowana i nieadekwatna do stopnia pokrzywdzenia powódki.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 100 kpc mając na względzie wynik procesu.

Porównując wysokość kwot dochodzonych przez powódkę i na jej rzecz zasądzonych przyjąć należało, iż wygrała ona proces w 50%.

Koszty procesu poniesione przez powódkę to kwota 400,- złotych tytułem opłaty sądowej i koszty zastępstwa procesowego. Koszty zastępstwa procesowego zniesiono więc wzajemnie między stronami [ punkt 3 wyroku ].

Powódka wygrała proces w 50 %, a więc pozwany powinien zapłacić na jej rzecz kwotę 200,- złotych tytułem zwrotu połowy kosztów sądowych [ punkt 2 wyroku ].

Nieuiszczone koszty sądowe w niniejszej sprawie to kwota 1173,92 złotych, na którą składa się wynagrodzenie biegłego.

Powódka i pozwany zobligowani są więc do uiszczenia po 50 % nieuiszczonych kosztów sądowych, powinni zatem zapłacić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Ostrzeszowie kwoty po 586,96 złotych, o czym orzeczono w punkcie 4 wyroku.

/-/ M. G.