Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

M. G. stanął pod zarzutem popełnienia czynu z art. 280 § 1 kk.

Oskarżony M. G. przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach wskazał, że potrzebował pieniędzy, albowiem chciał się usamodzielnić z powodu konfliktu z ojcem. Z tego względu zaplanował, że dokonana napadu na lokal, w którym będą znajdowały się pieniądze. Wybrał Agencję (...) w P., albowiem jej adres znalazł w internecie i znajdowała się ona w miejscowości oddalonej od jego domu. Do P. przyjechał sam samochodem swojego ojca marki N. (...). Około 4 tygodni przed popełnieniem czynu zakupił w sklepie internetowym Militaria.pl replikę broni (...) na plastikowe naboje z zawartością dwutlenku węgla, której użył podczas napadu. Jadąc do P. celem dokonania napadu, zabrał ze sobą kominiarkę, którą posiadał od kilku lat oraz antystatyczne rękawiczki, których używał do pracy przy elektronice. Po napadzie pojechał prosto do domu, usprawiedliwiając swoją wcześniejszą obecność skróconymi zajęciami w szkole. M. G. wyjaśnił, iż jeszcze tego samego dnia w dzienniku elektronicznym przez Internet napisał usprawiedliwienie, natomiast atrapę zakupionej broni wyrzucił do rzeki N. przepływającej nieopodal jego domu. Rękawiczki, kominiarkę oraz bluzę, które miał na sobie w trakcie napadu spalił w piecu. Po powrocie do domu przeliczył również pieniądze z napadu. Było ich około 10.000 złotych. Banknoty włożył do plastikowego pudełka i zakopał w ogrodzie pod tują. Gdy dowiedział się, że szuka go Policja postanowił uciec do Anglii. Samochodem ojca pojechał na lotnisko w G. i tam kupił bilet lotniczy na lot do L.. Przeszedł odprawę celną, jednakże na kwadrans przed odlotem postanowił wrócić do M. i oddać się w ręce Policji.

W trakcie przesłuchania M. G. wyraził żal z powodu tego, co się stało oraz chęć dobrowolnego poddania się karze. (k. 92)

W trakcie kolejnych przesłuchań M. G. także przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i podtrzymał w całości wcześniej złożone wyjaśnienia. Jednocześnie oskarżony zastrzegł, że nie używał broni palnej a jedynie jej imitacji (k. 97v) oraz że używał broni gazowej (k. 257v). M. G. wyraził wolę i gotowość dobrowolnego poddania się odpowiedzialności karanej i skorzystania z dobrodziejstwa instytucji przewidzianej w przepisie art. 335 kpk. (k. 257v)

Wniosek został zaakceptowany przez Prokuratora a następnie skierowany do Sądu w trybie art. 335 § 1 kpk. W przedmiotowej sprawie uwzględniono wniosek Prokuratora o wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionej z oskarżonym kary i środków karnych bez przeprowadzenia rozprawy, albowiem okoliczności popełnienia przestępstw nie budziły wątpliwości, a postawa oskarżonego wskazywała, że cele postępowania zostaną osiągnięte.

Nadto, w trakcie postępowania przed Sądem M. G. podtrzymał swoją zgodę na wymierzenie mu uzgodnionej z prokuratorem kary. (k. 301)

Wobec powyższego Sąd stosownie do art. 424 § 3 kpk ograniczył zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej tego wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć.

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania. M. G. w dniu 30 listopada 2015 roku, samochodem należącym do jego ojca marki N. (...), przyjechał z M. do P., gdzie znajduje się agencja finansowa (...), którą prowadzi Z. C.. Adres agencji (...) znalazł w internecie. Zaplanował, że dokona napadu, ponieważ z uwagi na niemożność porozumienia z ojcem chciał wyprowadzić się z domu i usamodzielnić. Przed przyjazdem do P. przygotował się do napadu. Kilka tygodni wcześniej w sklepie internetowym zakupił rewolwer gazowy marki A. (...) D. (...). Do lokalu, w którym znajdowała się agencja (...), wszedł zamaskowany. Miał ubraną kominiarkę oraz białe rękawiczki. Prowadzący agencję w tym samym czasie obsługiwał ostatniego z klientów. M. G. oświadczył mu, że właśnie dokonuje napadu i zażądał od niego wydania zgromadzonych w kasie pieniędzy. Żądając pieniędzy, M. G. trzymał w ręku wycelowaną w Z. C. broń i zagroził mu, że w przypadku gdy pieniądze nie zostaną mu wydane, wystrzeli z tej broni. M. G. groźby te wypowiedział klika razy i w celu ich uwiarygodnienia dokonał czynności przeładowania rewolweru. Z. C. sięgnął do jednej z szuflad i wyjął z niej plik banknotów w łącznej kwocie 10.037,50 złotych. Jednocześnie włączył przycisk cichego alarmu. M. G. zabrał banknoty i wybiegł z lokalu, a następnie samochodem wrócił domu, gdzie w piecu spalił kominiarkę oraz bluzę, którą miał na sobie w czasie dokonanego napadu. Rewolwer, którego używał w trakcie napadu wyrzucił do rzeki. Z kolei pieniądze uzyskane w wyniku napadu M. G. zakopał w ogrodzie. Po dokonaniu napadu M. G. chciał wyjechać do Anglii. W tym celu pojechał na lotnisko do G., gdzie zakupił bilet lotniczy. Jednak tuż przed odlotem zrezygnował z ucieczki i postanowił, że zgłosi się na Policję.

Oskarżony M. G. ma wykształcenie gimnazjalne. Kontynuuje naukę w technikum. Nigdzie nie pracuje i pozostaje na utrzymaniu rodziców. Jest bezdzietnym kawalerem, nie mającym nikogo na utrzymaniu. M. G. nie posiada żadnego majątku. Nie był wcześniej karany sądownie.

Sąd zważył, co następuje:

Ustalony stan faktyczny stanowi podstawę do przypisania M. G. czynu zarzucanego mu we wniosku o wydanie wyroku skazującego, to jest przestępstwa z art. art. 280 § 1 kk. Odpowiedzialności karanej za przestępstwo stypizowane w tym przepisie, a zatem za przestępstwo rozboju podlega osoba, która dokuje zaboru w celu przywłaszczenia, używając przemocy lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. W przedmiotowej sprawie M. G., chcąc doprowadzić pokrzywdzonego, który w tym samym czasie obsługiwał klientów w prowadzonej przez siebie agencji finansowej (...), do wydania znajdujących się w kasie pieniędzy, zagroził mu oddaniem strzału z broni, którą przeładował, chcąc uwiarygodnić wypowiadaną przez siebie groźbę. Posiadany przez M. G. przedmiot stanowił jedynie rewolwer gazowy przypominający autentyczną broń. Okoliczność ta nie ma jednak znaczenia dla powagi wypowiadanych przez oskarżonego gróźb oraz dla odczucia zagrożenia ze strony pokrzywdzonego. Całe zdarzenie miało dynamiczny przebieg, właściciel agencji finansowej był zdenerwowany, jak również nie posiadał fachowej wiedzy dotyczącej broni. W związku z tym pokrzywdzony nie był w stanie ocenić, czy oskarżony rzeczywiście ma przy sobie broń zdatną do oddania strzału, czy też przedmiot ten jedynie swym kształtem przypominał pistolet. M. G. w trakcie dokonania napadu wypowiedział wobec pokrzywdzonego groźby natychmiastowego użycia przemocy w postaci oddania strzału. Wypowiadając groźby, posługiwał się przy tym przedmiotem przypominjącym broń palną, który to przedmiot wycelował w pokrzywdzonego. Dla zwiększenia wiarygodności wypowiadanych gróźb i celem dodatkowego zastraszenia pokrzywdzonego uczynił ruch, który miał świadczyć o tym, iż oskarżony dokonuje przeładowania broni. Tym samym, swoim zachowaniem oskarżony M. G. wyczerpał ustawowe znamiona czynu zabronionego określonego w przepisie art. 280 § 1 kk. Zachowanie oskarżonego zakończyło się na dokonaniu, albowiem pokrzywdzony wydał oskarżonemu pieniądze, które ten zabrał.

Wymierzając M. G. karę, Sąd miał na względzie, aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego oraz by uwzględniała zasady i dyrektywy wymiaru kary określone w przepisie art. 53 § 1 i 2 kk oraz w przepisie art. 54 § 1 kk.

Zgodnie z art. 53 § 1 kk sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. § 2 stanowi zaś, iż wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

M. G. jest osobą młodocianą w rozumieniu przepisu art. 115 § 10 kk. Zgodnie z treścią przepisu art. 54 § 1 kk wymierzając karę sprawcy młodocianemu, sąd kieruje się przede wszystkim tym, aby go wychować.

Sąd przychylił się do wniosku oskarżyciela publicznego zaakceptowanego przez oskarżonego, uznając, iż karą najbardziej adekwatną do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości popełnionego przez M. G. czynu będzie kara 1 roku pozbawienia wolności, którą Sąd wymierzył na podstawie art. 280 § 1 kk.

Dokonując oceny zachowania oskarżonego z uwzględnieniem treści art. 115 § 2 kk, uznać należy, że jego społeczna szkodliwość jest wysoka. Decydujące znaczenie dla dokonania takiej oceny ma charakter naruszonego przez oskarżonego dobra. Czyn zarzucany oskarżonemu został skierowany nie tylko przeciwko mieniu, ale również przeciwko najbardziej chronionemu dobru, jakim jest zdrowie i życie człowieka. M. G. wcześniej zaplanował i przygotował się do czynu, którego się dopuścił. Działał więc w sposób przemyślany i celowy. Oskarżony wybrał agencję finansową w P., której adres znalazł w internecie, albowiem znajdowała się ona w znacznej odległości od jego miejsca zamieszkania. Zachowanie się oskarżonego podczas napadu również świadczyło o przemyślanym sposobie działania. Oskarżony miał bowiem na głowie kominiarkę i ubrał rękawiczki, które po powrocie do domu wraz z bluzą, którą miał w czasie napadu, spalił w piecu. Niewątpliwie miało to na celu utrudnienie ewentualnej indetyfikacji oskarżonego i jego zatrzymanie. W czasie napadu M. G., chcąc dodatkowo zastraszyć właściciela agencji finansowej, przeładował pistolet, co miało uwiarygodnić wypowiedziane przez niego groźby oddania strzału. Oskarżony celem zatarcia śladów i utrudnienia wykrycia sprawcy napadu wyrzucił do rzeki użytą w czasie napadu atrapę broni palnej. Zapewnił sobie także alibi, gdyż w dzienniku elektronicznym napisał usprawiedliwienie, które tłumaczyło powód jego nieobecności na zajęciach szkolnych.

W trakcie napadu dokonanego przez M. G. nikt nie doznał żadnych obrażeń, pokrzywdzony odzyskał również większość skradzionych pieniędzy, jednakże okoliczności te w żaden sposób nie zmieniają oceny, iż czyn zabroniony przypisany oskarżonemu charakteryzuje się wysokim stopnień społecznej szkodliwości. Zdarzenie dla pokrzywdzonego oraz dla osoby, która w tym czasie znajdowały się w lokalu było bardzo stresujące, co nie ulega żadnej wątpliwości, a zachowanie oskarżonego świadczy w przekonaniu Sądu o lekceważeniu przez niego obowiązujących norm prawnych.

Jako okoliczność łagodzącą w przypadku M. G. uwzględniono natomiast uprzednią niekaralność, przyznanie się do zarzucanego czynu oraz wyrażoną skruchę. Za okoliczność łagodzącą Sąd uznał również młody wiek oskarżonego.

Przestępstwo z art. 280 § 1 kk zagrożone jest karą od 2 do 12 lat pozbawienia wolności, jednakże z uwagi na okoliczność, że oskarżony jest osobą młodocianą a także mając na względzie pozostałe powyżej wskazane okoliczności łagodzące, na podstawie art. 60 § 1 kk, Sąd zastosował wobec M. G. nadzwyczajne złagodzenie kary i dlatego też oskarżonemu została wymierzona kara pozbawienia wolności poniżej dolnej granicy zagrożenia ustawowego, to jest poniżej 2 lat pozbawienia wolności. W ocenie Sądu taki wymiar orzeczonej względem oskarżonego kary pozbawienia wolności nie rodzi niewspółmiernej łagodności. Nie ulega żadnej wątpliwości, iż nadzwyczajne złagodzenie kary jest instytucją wyjątkową. Sama okoliczność młodego wieku sprawcy czynu zabronionego nie jest dostateczną przesłanką zastosowania dobrodziejstwa wynikającego z tej instytucji, jednak po dokonaniu wnikliwej oceny Sąd doszedł do przekonania, że całokształt okoliczności odnoszących się do osoby oskarżonego w połączniu ze względami wychowawczymi w pełni uzasadniają sięgnięcie do nadzwyczajnego złagodzenia kary pozbawienia wolności. Jak już powyżej wskazano M. G. dotychczas nie wszedł w konflikt z prawem, zachowywał się poprawnie i nie przejawiał oznak zdemoralizowania. Oskarżony odczuwa skruchę i żałuje swojego zachowania, które świadczy też o jego niedojrzałości i braku doświadczenia życiowego. Motywacją do dokonania przez oskarżonego rozboju były oczywiście względy finansowe, ale M. G. w ten sposób chciał zdobyć pieniądze, aby wprowadzić się z domu, gdyż nie mógł osiągnąć porozumienia z ojcem, co świadczy też o pewnej nieporadności życiowej oskarżonego.

Wobec powyższego, Sąd uznał, że kara 1 roku pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu, nie przekracza stopnia winy, a także czyni zadość celom w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej.

Sąd uznał, że w przypadku oskarżonego M. G. zachodzą przesłanki, które uzasadniają skorzystanie z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Oskarżony zdaniem Sądu zasługuje na to, aby dać mu szansę i zasadnie w jego przypadku można przyjąć istnienie pozytywnej prognozy kryminologicznej. W świetle przepisu art. 69 § 1 i 2 kk Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary, która nie przekracza jednego roku pozbawienia wolności i pod warunkiem, że jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawy celów kary, w szczególności zapobieżenia powrotowi na drogę przestępstwa. Rozstrzygając o zasadności warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, Sąd bierze pod uwagę okoliczności dotyczące bezpośrednio sprawcy, a w szczególności dotychczasowy sposób życia i zachowanie po pełnieniu przestępstwa. Oskarżony M. G. spełnia przesłanki określone w art. 69 § 1 i 2 kk i w przypadku orzeczenia wobec niego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania zasadnie można przyjąć, iż nie popełni on w przyszłości kolejnego czynu zabronionego. A zatem w przypadku oskarżonego można przyjąć istnienie pozytywnej prognozy kryminologicznej. Kara pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym stanowi zawsze środek ostateczny, który może zostać wykorzystany tylko wówczas, gdy żaden inny rodzaj kary, czy też środka karanego nie zapewni osiągnięcia celów kary. Sąd dokonał w przedmiotowej sprawie wnikliwej oceny postawy oskarżonego i ocenił jego warunki i właściwości osobiste w sposób pozytywny. Na korzyść oskarżonego przemawia okoliczność, iż nie był on dotychczas karany sądownie. M. G. wprawdzie jest osobą młodą i posiada małe doświadczenie życiowe, jednakże należy podkreślić, iż nie jest to osoba zdemoralizowana. Oskarżony posiada pozytywną opinię środowiskową i dotychczas nie wszedł w konflikt z prawem. M. G. nie naruszył także porządku prawnego przed osiągnięciem pełnoletności. W szkole nie sprawiał żadnych problemów wychowawczych, miał opinię ucznia spokojnego i osiągał pozytywne wyniki w nauce. Ponadto Sąd wziął pod uwagę również postawę oskarżonego po popełnieniu zarzucanego mu czynu. M. G. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyraził gotowość dobrowolnego poddania się karze. Oskarżony po tym jak dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa chciał wprawdzie uciec poza granice kraju, jednakże ostatecznie zrezygnował i sam zgłosił się na Policję, co dowodzi tego, że wyrażona przez niego skrucha nie jest jedynie deklaracją obliczoną na uzyskanie korzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, lecz wynika z rzeczywistego żalu z powodu popełnionego czynu zabronionego.

W ocenie sądu warunkowemu zawieszeniu wobec oskarżonego wykonania kary pozbawienia wolności nie sprzeciwia się okoliczność, że oskarżonemu został przypisany czyn o bardzo wysokim stopniu szkodliwości społecznej. W odczuciu społecznym orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej zawieszenia zamiast chociażby niskiej, lecz bezwzględnej kary pozbawienia wolności może zostać uznane, iż pozostaje on bezkarny pomimo tego, że dopuścił się poważnego czynu zabronionego. Należy jednak podkreślić, iż warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności nie oznacza, iż M. G. pozostanie bezkarny. W sytuacji bowiem, gdy oskarżony ponownie popełni przestępstwo, bądź w inny sposób naruszy porządek prawny, albo nie będzie wywiązywał się z nałożonych na niego przez Sąd obowiązków związanych z wyznaczonym okresem próby będzie można zarządzić wykonanie kary pozbawienia wolności. Ponadto z uwagi na to, że oskarżony jest osobą młodocianą, w myśl art. 70 § 2 kk, Sąd był zobligowany wyznaczyć okres próby wynoszący od 2 do 5 lat. Sąd uznał za zasadne wyznaczenie najdłuższego, bo pięcioletniego okresu próby. A zatem oskarżonemu została wymierzona kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, ale jednocześnie M. G. zostanie poddany długiemu okresowi próby podczas, którego zostanie zweryfikowana postawa oskarżonego.

W celu zwiększenia dolegliwości kary Sąd orzekł wobec oskarżonego obok kary pozbawienia wolności również karę 100 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej grzywny za równoważną kwocie 50 złotych. W związku z tym, iż M. G. dopuścił się zarzucanego mu czynu w celu osiągniecia korzyści majątkowej podstawą do wymierzenia kary grzywny stał się przepis art. 33 § 2 kk. Uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu oraz wskazane powyżej okoliczności obciążające i łagodzące, Sąd orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych. Biorąc pod uwagę sytuację majątkową oskarżonego oraz jego sytuację rodzinną, Sąd określił wysokość jednej stawki dziennej grzywny za równoważną kwocie 50 złotych.

Na poczet tak wymierzonej kary grzywny Sąd zaliczył skazanemu M. G., na podstawie art. 63 § 1 kk, okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 01 grudnia 2015 roku do dnia 18 stycznia 2016 roku przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada 2 stawkom dziennym grzywny. Sąd zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania na poczet orzeczonej kary grzywny, albowiem wobec warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności będzie to jedyna kara, która zostanie efektywnie wykonana.

Dla wzmożenia kontroli zachowania oskarżonego w wyznaczonym okresie próby Sąd oddał oskarżonego pod dozór kuratora sądowego oraz zobowiązał go do nauki. Wobec tego, iż oskarżony ma status osoby młodocianej zgodnie z treścią art. 73 § 2 kk oddanie oskarżonego pod dozór kuratora było obligatoryjne.

Zachowanie M. G. spowodowało powstanie realnej szkody. Oskarżony dokonał zaboru pieniędzy w łącznej kwocie ponad 10 tysięcy złotych. Jednak realna szkoda wynikająca z przestępnego zachowania oskarżonego jest znacznie mniejsza, albowiem w toku prowadzonego postępowania udało się odzyskać większość skradzionych pieniędzy, które zostały zwrócone pokrzywdzonemu. Strata, którą poniósł pokrzywdzony Z. C. wyniosła 237,50 zł. Jest to suma, której nie zdołano odzyskać. W związku z tym Sąd w pkt 6 wyroku, na podstawie art. 46 § 1 kk, nałożył na M. G. obowiązek zapłaty na rzecz pokrzywdzonego wskazanej powyżej kwoty. W świetle brzmienia przepisu art. 46 § 1 kk każde skazanie tworzy podstawę do orzeczenia obowiązku naprawienia szkody, a w przypadku zgłoszonego przez pokrzywdzonego takiego wniosku staje się to obligatoryjne. Może ono przybrać postać naprawienia konkretnie wyrządzonej szkody lub zadośćuczynienia za wyrządzoną krzywdę.

Sąd orzekł środek kompensacyjny w postaci obowiązku naprawienia szkody, nie obejmując nim odsetek wynikających z opóźnienia w spełnieniu świadczenia odszkodowawczego. Sąd meritii stoi na stanowisku, iż możliwe (co nie oznacza obowiązku działania przez Sąd z urzędu) jest uwzględnienie przy ustalaniu wysokości odszkodowania także odsetek, jednakże w niniejszej sprawie odsetki nie były objęte porozumieniem i w konsekwencji wnioskiem o wydanie wyroku skazującego. Porozumieniem i wnioskiem objęte było naprawienie szkody w wysokości 237,50 zł (k. 245v i k. 281 v). Tymczasem odsetki nie wynikają z faktu wyrządzenia szkody, lecz ze zwłoki w jej naprawieniu. Można się ich domagać nie zamiast świadczenia odszkodowawczego, ale obok niego i niezależnie od powstania szkody. W kodeksie cywilnym rozdzielono kategorię naprawienia szkody oraz odsetek, co przejawia się chociażby w odrębnej regulacji obu tych zagadnień. Oznacza to, że odsetki nie wchodzą w zakres szkody, są od niej niezależne ( argumentum ex art. 481 § 1 kc). Mają charakter świadczenia dodatkowego należnego za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, którego dotyczą.

W wyroku Sąd zwarł również rozstrzygniecie w przedmiocie dowodów rzeczowych.

Na podstawie art. 44 § 2 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego przepadek dowodów rzeczowych, które posłużyły oskarżonemu do popełnienia przestępstwa. Rozstrzygnięcie to zostało zawarte w pkt 7 wyroku.

Z kolei w pkt 8 wyroku Sąd rozstrzygnął o przedmiotach uznanych za dowody rzeczowe, które są zbędne dla dalszego postępowania. Wśród tych przedmiotów jest także 15 sztuk banknotów o nominale 100 złotych. Pieniądze te stanowią własność oskarżonego, a brak jest podstaw do uznania, że pochodzą one z rozboju.

Sąd na podstawie art. 230 § 3 kpk orzekł o pozostawieniu w aktach sprawy dowodów rzeczowych w postaci płyty CD i płyty DVD z zapisem monitoringu. Przedmioty te nie stanowią własności oskarżonego i nie mają żadnej wartości majątkowej. W związku tym winny one zostać pozostawione w aktach sprawy.

W punkcie 11 sentencji wyroku, na podstawie art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk oraz art. art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z e zm), wobec braku przesłanek do zwolnienia oskarżonego od kosztów sądowych, zasądzono od M. G. na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu. Oskarży wprawdzie nie posiada stałej pracy zarobkowej, jednakże jest osobą młodą, zdrową i nie ma nikogo na utrzymaniu, a zatem bez żadnych przeszkód może podjąć pracę zarobkową, aby zdobyć dodatkowe środki finansowe. Z wyroku dla oskarżonego poza obowiązkiem naprawienia szkody nie wynikają żadne inne zobowiązania finansowe. Obowiązek naprawienia szkody obejmuje małą sumę, natomiast po zaliczeniu na poczet kary grzywny okresu tymczasowego aresztowania można tę karę uznać za wykonaną w całości.