Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 czerwca 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Dorota Goss-Kokot (spr)

Sędziowie: SSA Katarzyna Wołoszczak

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans

Protokolant: st. sekr. sądowy Krystyna Kałużna

po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2016 r. w Poznaniu

sprawy M. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P.

o emeryturę

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 11 września 2015 r. sygn. akt VIII U 9933/14

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 października 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P. odmówił M. B. przyznania emerytury. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia organ powołał rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 roku, nr 8 poz. 43 ze zmianami) oraz art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 roku, poz. 1440 ze zmianami).

Odwołanie od tej decyzji złożył M. B., wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do emerytury. Odwołujący wskazał, że w spornych okresach zatrudnienia wykonywał wyłącznie pracę spawacza.

Wyrokiem z dnia 11 września 2015r. Sąd Okręgowy w Poznaniu, VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych (sygn. akt VIII U 9933/14) zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał odwołującemu M. B. emeryturę, poczynając od dnia 1 września 2014 roku.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący M. B. urodził się w dniu (...), z zawodu jest technikiem obróbki skrawaniem.

Odwołujący rozpoczął pracę zawodową po szkole zawodowej w 1974 roku w Zakładach (...) jako wiertacz przy maszynie.

W okresie od dnia 17 sierpnia 1981 roku do dnia 15 lutego 1994 roku odwołujący zatrudniony był w (...) Przedsiębiorstwie (...) w pełnym wymiarze czasu pracy. M. B. wykonywał pracę jako spawacz elektryczny stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Przedsiębiorstwie (...) do dnia 15 lutego 1994 roku. W okresie od 18 listopada 1988 roku do 11 maja 1990 roku odwołujący został oddelegowany na budowę eksportową do Iraku na skutek porozumienia zawartego między (...) Przedsiębiorstwem (...) a Przedsiębiorstwem (...), gdzie również pracował wyłącznie jako spawacz.

W okresie zatrudnienia od dnia 17 sierpnia 1981 roku do 17 listopada 1988 roku oraz od 17 września 1990 roku do 15 lutego 1994 roku odwołujący nigdy nie wykonywał innych prac poza spawalniczymi, w tym ślusarskich. Odwołujący spawał metodą elektryczną. Odwołujący przygotowywał wszystkie elementy do spawania, tj. wymierzał i przycinał blachy lub spawał gotowe elementy. Głównie odwołujący spawał maszyny, elementy maszyn drogowych. Prace ślusarskie odwołującego polegały wyłącznie na przygotowaniu sobie materiału do spawania a następnie jego spawanie.

W 1981 roku odwołujący ukończył podstawowy kurs spawania elektrycznego.

Razem z odwołującym w (...) Przedsiębiorstwie (...) pracowali M. H. oraz Z. P..

Świadek M. H. zatrudniony był w (...) Przedsiębiorstwie (...) od 1 grudnia 1969 roku jako ślusarz - tokarz.

Świadek Z. P. zatrudniony był w w/w zakładzie pracy w latach 1962 – 2000 jako ślusarz, a od 1977 roku jako majster.

W okresie od dnia 1 stycznia 1995 roku do dnia 31 sierpnia 2001 roku odwołujący zatrudniony był w Spółce (...) na stanowisku spawacza, gdzie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy spawaniu takie jak: wycinanie i spawanie elektryczne oraz wycinanie i spawanie gazowe. Odwołujący zajmował się spawaniem sprzętu budowlanego i samochodów przy naprawach. Odwołujący spawał elektrycznie.

W niektórych dokumentach kadrowo – płacowych określono stanowisko odwołującego jako ślusarz – spawacz. Określenie stanowiska ślusarz – spawacz było zwyczajowo wpisywane wszystkim pracownikom zatrudnionym u pracodawcy odwołującego jako spawacze.

Okres składkowy i nieskładkowy odwołującego wynosi na dzień 1 stycznia 1999 roku 25 lat, 4 miesiące i 21 dni, w tym staż pracy w szczególnych warunkach uznany przez pozwany organ rentowy wynosi 1 rok, 5 miesięcy i 24 dni w czasie od 18 listopada 1988 roku do 11 maja 1990 roku.

W świadectwie pracy z dnia 15 stycznia 1994 roku wystawionym przez pracodawcę – (...) Przedsiębiorstwo (...) stwierdzono, że odwołujący był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od 17 sierpnia 1981 roku do 15 lutego 1994 roku na stanowisku ślusarza – spawacza. Natomiast w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 28 kwietnia 2003 roku w/w pracodawca wskazał, że odwołujący w okresie od 17 sierpnia 1981 roku do 15 lutego 1994 roku był zatrudniony na stanowisku spawacza. Nadto w okresie od 18 listopada 1988 roku do 11 maja 1990 roku odwołujący został oddelegowany na budowę eksportową do Iraku.

W świadectwie pracy z dnia 31 sierpnia 2003 roku wystawionym przez pracodawcę (...) sp. z o.o. podano, że odwołujący M. B. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od 1 stycznia 1995 roku do 31 sierpnia 2001 roku na stanowisku spawacz – ślusarz.

M. B. nie jest członkiem OFE. Jest uprawniony do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Na podstawie powyżej przedstawionego stanu faktycznego, Sąd I instancji wydał powyższy wyrok.

Zgodnie z treścią art. 24 ust. 1 i 1b pkt 20 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2015 roku, poz. 748) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego określonego w ust. 1a i 1b, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184, a wiek emerytalny dla mężczyzn urodzonych po dniu 30 września 1953 roku wynosi co najmniej 67 lat.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 w zw. z art. 46 ww. ustawy ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1. Przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 roku wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (art. 32 ust. 2 pkt 1 ustawy). Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (art. 32 ust. 3 ustawy). Stosownie do treści ust. 4 komentowanego przepisu wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, mianowicie na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, nr 3, poz. 43 ze zmianami), które zgodnie z § 1 pkt 1 stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia, zwanych dalej "wykazami".

Stosownie do § 2 pkt 1 ww. rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, natomiast w myśl § 2 pkt 2 rozporządzenia okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.

Zgodnie z § 4 rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki - osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia (zgodnie z § 3 cyt. rozporządzenia - 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn ), w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W wykazie A dział XIV pkt 12 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku wskazano, iż do prac w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze zalicza się prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym.

Stosownie do treści art. 184 ust. 1 ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 (60 lat dla mężczyzn), 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. przysługuje emerytura, jeżeli osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn i mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 27a).

Stosownie do treści ust. 2 ww. przepisu emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Sąd I instancji wskazał, że przedmiot sporu koncentrował się w sprawie wokół tego, czy odwołujący wykonywał przez okres co najmniej 15 lat prace w warunkach szczególnych.

W ocenie tego Sądu przeprowadzone postępowanie dowodowe doprowadziło do jednoznacznych wniosków, iż odwołujący w okresie od dnia 17 sierpnia 1981 roku do dnia 17 listopada 1988 roku oraz od dnia 17 września 1990 roku do dnia 15 lutego 1994 roku był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie (...) i w okresie od dnia 1 stycznia 1995 roku do dnia 31 sierpnia 2001 roku w Spółce (...) na stanowisku spawacza. Za bezpodstawny uznano zarzut pozwanego organu rentowego, jakoby odwołujący nie udokumentował zatrudnienia w ww. przedsiębiorstwach na stanowisku w szczególnych warunkach. Podniesiono, że bez znaczenia w tej materii pozostaje okoliczność, że nazwa stanowiska pracy wymieniona w załączonym do akt emerytalnych i osobowych świadectwie pracy nie odpowiada tej, wymienionej w przepisach resortowych, a charakter pracy nie odpowiada ściśle określeniu zawartym w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, nr 3, poz. 43 ze zmianami).

Podkreślono, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach nie ma znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 roku, I UK 393/10). Niewłaściwe jest powoływanie się przez pozwanego na zarządzenie Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury i renty, bowiem zarządzenie to nie stanowi od momentu wejścia w życie Konstytucji RP źródła prawa i jako takie nie może być podstawą rozstrzygnięć w indywidualnych sprawach, a może mieć znaczenie wyłącznie w sferze dowodowej (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2002 roku, III ZP 30/01, wyrok Sądu Najwyższego z dnia16 listopada 2010 roku, I UK 124/10).

Wskazano, że praca w warunkach szczególnych to praca, w której pracownik w sposób znaczny jest narażony na niekorzystne dla zdrowia czynniki, a więc taką pracę pracownik musi wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku (§ 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.), aby nabyć prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym. Tylko zatem wykonywanie pracy spawalniczej (przy spawaniu) stale i w pełnym wymiarze czasu pracy uprawnia ubezpieczonego do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym.

Sąd Okręgowy stwierdził, że M. B. wykonywał przez okres co najmniej 15 lat stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, prace w warunkach szczególnych jako spawacz elektryczny, które są wymienione w wykazie A, dziale XIV, poz. 12 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, nr 3, poz. 43 ze zmianami). M. B. wykonywał prace spawacza elektrycznego, a taki rodzaj spawania jest właśnie wymieniony w powołanym akcie prawnym. W ocenie tego Sądu materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, iż odwołujący wykonywał te prace stale i w pełnym wymiarze czasu przez okres 10 lat i 8 miesięcy w (...) Przedsiębiorstwie (...) oraz przez 4 lat w Spółce (...).

Wskazano, że zaliczony sporny okres w łącznym wymiarze – 14 lat i 8 miesięcy liczony łącznie z okresem uznanym przez ZUS w wymiarze 1 roku, 5 miesięcy i 24 dni jest wystarczający do spełnienia warunku 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Termin powstania prawa do emerytury reguluje przepis art. 129 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy o emeryturach i rentach, który stanowi, iż świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca w którym zgłoszono wniosek. Ubezpieczony wniosek o świadczenie złożył w dniu 12 września 2014 roku, a wymagany wiek 60 lat ukończył z dniem 24 sierpnia 2014 roku, zatem prawo do emerytury powstaje z dniem 1 września 2014 roku, tj. od pierwszego dnia miesiąca, w którym złożono wniosek.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany organ rentowy, zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi organ rentowy zarzucił:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez niezastosowanie art. 32 ust. 1a pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a w konsekwencji przyjęcie, że do okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach wlicza się okresy pobierania zasiłków chorobowych,

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędne zastosowanie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i w konsekwencji przyznanie M. B. prawa do emerytury przy obniżonym wieku z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

Mając na uwadze powyższe, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania M. B. od decyzji z dnia 1 października 2014r.

Podkreślenia wymaga, że apelujący nie zakwestionował okresów pracy ubezpieczonego w warunkach szczególnych uznanych przed Sąd Okręgowy w wymiarze 14 lat 7 miesięcy i 7 dni.

Odwołujący M. B. wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ nie zawiera zarzutów skutkujących uchyleniem lub zmianą wyroku Sądu I instancji.

Istota sporu w niniejszym postępowaniu sprowadza się do oceny, czy M. B. spełnia łącznie wszystkie, wynikające z treści art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm., nazywanej dalej ustawą emerytalną), warunki ustalenia mu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, a w szczególności przesłankę w postaci osiągnięcia w dniu wejścia ustawy emerytalnej w życie, tj. w dniu 01 stycznia 1999r., wymaganego w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (art. 184 ust. 1 ustawy emerytalnej).

Nie jest natomiast przedmiotem sporu i nie budzi wątpliwości spełnianie pozostałych przesłanek ustalenia mu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej.

W myśl § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011 r. Nr 237, poz. 1412), zainteresowany zgłaszający wniosek o emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy powinien dołączyć do wniosku m.in. dokumenty stwierdzające okresy uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokość.

Zgodnie z treścią § 2 ust. 2 rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.

W kontrolowanej sprawie apelujący nie dostrzega bardzo istotnej okoliczności, to jest faktu że w okresie od 18 listopada 1988r. do 11 maja 1990r. odwołujący został oddelegowany na budowę eksportową do Iraku na skutek porozumienia zawartego pomiędzy (...) Przedsiębiorstwem (...), a Przedsiębiorstwem (...).

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że okres ten został pominięty przez Sąd Okręgowy (k.52V). Sąd ten bowiem powołał zatrudnienie ubezpieczonego w okresie 17.08.1981r. do 17.11.1988r. oraz od 17.09.1990r. do 15.02.1994r. w (...) Przedsiębiorstwie (...) oraz okres zatrudnienia w Spółce (...) od 1.01.1995r. do 31.08.2001r.

Z powyższego zestawienia wynika, że został pominięty okres pracy w Iraku od 18.11.1988r. do 11.05.1999r.

Ocena kwestii spełniania przesłanki z art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej zależy zatem od odpowiedzi na pytanie, czy okresy zatrudnienia M. B. stanowiącej okres pracy w Iraku, tj. od dnia 18 listopada 1988r. do dnia 11 maja 1990r. podlegają zaliczeniu do wymaganego w przepisach dotychczasowych okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach.

Znamiennym jest, że w aktach osobowych wnioskodawcy, które stanowią materiał dowodowy zgromadzony w rozpoznawanej sprawie, znajduje się kompleksowa dokumentacja pracownicza odwołującego, m.in. zaświadczenie z dnia 27 marca 2003r. (k. 37 akt osobowych), umowa o pracę na budowie eksportowej (...) za granicą z dnia 18 listopada 1988r., umowa zlecenie stanowiąca załącznik do ww. umowy z dnia 18 listopada 1988r. (k. 44, 45 akt osobowych), zaświadczenie z dnia 10 maja 1990r. wystawione przez Kierownika Wydziału Konsularnego w B. (k. 46 akt osobowych), opinia – charakterystyka z dnia 10 maja 1990r. (k. 47 akt osobowych), świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 31 marca 2004r. (k. 44, 56, 57 akt osobowych), z którego wynika, że M. B. w okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) został oddelegowany na budowę eksportową w Iraku i od dnia 18 listopada 1988r. do dnia 11 maja 1990r. w pełnym wymiarze czasu wykonywał prace na stanowisku spawacza. W ocenie Sądu Apelacyjnego z ww. dokumentów w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że podczas zatrudnienia w Iraku wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace na stanowisku spawacza.

Sumując, zdaniem Sądu odwoławczego w niniejszej sprawie została wykazana i tym samym spełniona zasadnicza przesłanka wymagana przy ubieganiu się o prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w myśl w art. 184 ustawy emerytalnej, albowiem M. B. wykazał co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach wykonywanej w pełnym wymiarze czasu pracy i stale na danym stanowisku pracy objętym wykazem A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. (dział XIV poz. 12).

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na mocy art. 385 k.p.c. orzekł jak
w sentencji.

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans SSA Dorota Goss-Kokot SSA Katarzyna Wołoszczak