Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 sierpnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący - SSR Wojciech Kottik

P. W. (1) S.

w obecności oskarżyciela publ. M. N.

po rozpoznaniu w dniu 24 sierpnia 2016r., sprawy

N. S.

córki M. i M. z domu M.

ur. (...) w O.

obwinionej o to, że:

1.  w dniu 20 kwietnia 2016 r., około godz. 20 ⁰⁰ w miejscowości B. chcąc wywołać niepotrzebną czynność, fałszywą informacją o nietrzeźwym kierowcy samochodu wprowadziła w błąd dyżurnego KP w D.

2.  w dniu 20 kwietnia 2016 r., około godz. 20 ^{( 00 )}w miejscowości B., w pasie drogowym drogi publicznej nr (...) kierując (...) marki B. o nr rej. (...) zaparkowała (...) nie zachowując środków ostrożności niezbędnych do uniknięcia kolizji w wyniku czego (...) przewrócił się na zaparkowany obok pojazd m-ki B. nr rej. (...) powodując jego uszkodzenie

3.  w dniu 20 kwietnia 2016 r., około godz. 20 ⁰⁰ w miejscowości B., w pasie drogowym drogi publicznej nr (...) spożywała alkohol w postaci piwa wbrew obowiązującemu w tym miejscu zakazowi

4.  w dniu 20 kwietnia 2016 r., około godz. 20 ⁰⁰ w miejscowości B., w sąsiedztwie przystanku (...) przy drodze powiatowej nr (...) będąc w stanie nietrzeźwości poprzez głośne krzyki, wszczynanie awantury z mieszkańcami i wybryk chuligański zakłócała porządek w miejscu publicznym

- tj. za wykroczenia z art. 66 § 1 kw, art. 97 kw w zw. z art. 46 ust. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym, art. 43 ¹ ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, art. 51 § 2 kw

ORZEKA

I.  obwinioną N. S. uznaje za winną popełnienia zarzucanych jej czynów z art. 66 § 1 kw, art. 97 kw w zw. z art. 46 ust. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym, art. 43 ¹ ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, art. 51 § 2 kw i za to z mocy art. 51 § 2 kw w zw. z art. 9 § 2 kw skazuje ją na karę grzywny w wymiarze 1500 (tysiąc pięćset) złotych;

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinioną od kosztów postępowania i opłaty.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

N. S. jest bezrobotna. Otrzymuje zasiłek (...) w wysokości (...) złotych. Jest (...), nie posiada nikogo na swoim utrzymaniu. Według oświadczenia w przeszłości nie była karana.

(dowód: dane osobopoznawcze k. 31)

Obwiniona N. S. mieszka razem z (...) P. J. na obrzeżach (...) B.. Pomiędzy wymienionymi, gdy znajdują się pod wpływem alkoholu, często dochodziło do konfliktów.

W dniu 20 kwietnia 2016 roku obwiniona N. S. poruszała się (...) marki B. o nr rej. (...). Jechała z miejsca swojego zamieszkania tj. (...) do koleżanki M. P. do centrum (...) B.. Zatrzymała się niedaleko sklepu, na parkingu znajdującego się w pasie drogowym drogi publicznej (...) B. - S.. Jak deklarowała spożywała tam alkohol.

Około godz. 20-tej N. S. zawiadomiła telefonicznie dyspozytora Wojewódzkiej (...) w O., że ona jak i jej konkubent P. J. poruszają się pojazdami tj. samochodem, (...) będąc pod wpływem alkoholu. Dyspozytor po przyjęciu tego zgłoszenia skontaktował się z właściwym dyżurnym Komisariatu Policji w D., który na miejsce zgłoszenia wysłał patrol w składzie: (...). A. M. oraz (...) D. S., pełniących w tym czasie służbę w patrolu zmotoryzowanym na terenie działania KP D.. W trakcie drogi na miejsce zgłoszenia poinformowano ich również, że obwiniona dodatkowo uderzyła w twarz M. M. (3) mieszkankę B.. Po przybyciu na miejsce około godziny 20:15, Policjanci stwierdzili, że obwiniona jest pod wpływem alkoholu, a dokonane przez nią zgłoszenie wynikało jedynie ze złośliwości i chęci odegrania się na swoim konkubencie. Nie potwierdzono, aby P. J. poruszał się pijany jakimkolwiek pojazdem.

Ponadto sprawdzono samochód marki B. o nr rej. (...), który według deklaracji świadków tj. M. M. (3), P. W. (2) oraz B. L. miał zostać przez obwinioną uszkodzony w wyniku wywrócenia się nań nieodpowiednio ustawionego skutera w jego pobliżu. Stwierdzono na nim zarysowania na lakierze na tylnych drzwiach od strony pasażera. Jak ustalono obwiniona także wcześniej, będąc w sąsiedztwie przystanku (...) przy drodze powiatowej nr (...) głośno krzyczała, wszczynała awantury z mieszkańcami, kopała śmietnik. Przebywając na tym przystanku spożywała również alkohol w postaci piwa.

Funkcjonariusze uznali, że wezwanie ich przez obwinioną na interwencję nie było zasadne. Zatrzymali obwinioną jak również jej konkubenta. Podczas interwencji zachowywał się on agresywnie, uciekał i używał słów nieprzyzwoitych w stosunku do funkcjonariuszy.

Wobec powyższego N. S. została obwiniona o popełnienie wykroczeń z art. 66 § 1 kw, art. 97 kw w zw. z art. 46 ust. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym, art. 43 ¹ ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, art. 51 § 2 kw.

(dowody: wyjaśnienia obwinionego k. 20v, k.21, k. 24, zeznania D. S. k. 41v, zeznania M. M. (3) k. 41v, zeznania Z. P. k. 41v, zeznania P. W. (2) k. 42, zeznania B. L. k. 42, notatka urzędowa k. 2, notatka urzędowa k. 3, protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym k. 5).

N. S. nie stawiła się na rozprawę w dniu 24 sierpnia 2016 roku. Została wezwana na nią prawidłowo, kwitując odbiór wezwania w dniu 25.07.2016 roku. (zwrotne potwierdzenie odbioru wezwania k. 32). Obwiniona nie usprawiedliwiła swojej nieobecności i nie wniosła o odroczenie rozprawy. W tych warunkach zaistniały podstawy do zaocznego rozpoznania sprawy w rozumieniu art. 71 § 1 kpw.

Sąd nie uwzględnił także na podstawie art. 22 kpw (a contrario) wniosku obwinionej o wyznaczenie jej obrońcy z urzędu bowiem obwiniona w żaden sposób nie wykazała swojej rzekomo bardzo trudnej sytuacji materialnej. Przeciwko przyznaniu jej obrońcy z urzędu przemawia również wzgląd na dobro wymiaru sprawiedliwości. Sprawa, w której obwiniona występuje jest sprawą o niezłożonym stanie faktycznym, a obwiniona posiada wystarczający zasób wiedzy, aby bronić się w sposób rozsądny.

Dodatkowo nadmienić trzeba, że obwiniona nie stawiając się na rozprawę w dniu 24 sierpnia 2016 roku bez usprawiedliwienia sama pozbawiła się możliwości skutecznej obrony w sprawie.

Jak wynika z odczytanych na rozprawie wyjaśnień, złożonych przez obwinioną w toku czynności wyjaśniających, przyznała się ona częściowo do zarzucanych jej czynów. Potwierdziła fakt picia piwa na parkingu, jak również wprowadzenia w błąd dyżurnego Policji. Kategorycznie zaprzeczyła, aby uszkodziła pojazd m-ki B. i aby zakłóciła porządek publiczny na przystanku. Wyjaśniła, iż wezwanie Policji na jej konkubenta w dniu 20 kwietnia 2016 roku spowodowane było jedynie złośliwością skierowaną w stosunku do niego. Wcześniej bowiem doszło do kłótni pomiędzy nimi. Przyznała, że postawiła na parkingu (...), który następnie przewrócił się na pojazd B.. Podała jednak, że uderzenie to nie spowodowało w pojeździe pokrzywdzonego żadnych uszkodzeń. Co do przebywania na przystanku (...) podkreśliła, że tylko tam siedziała i piła piwo. Nie kłóciła się z nikim, ani nie kopała kosza na śmieci. Potwierdziła, także że pokłóciła się z M. M. (3) i odruchowo uderzyła ją w twarz. Zażegnała już jednak konflikt, przepraszając ją za to. Dodała, że tego dnia piła dużo alkoholu i nie pamięta dokładnie całego zdarzenia.

(dowody: wyjaśnienia obwinionej k. 20v, k.21, k. 24)

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionej zasługują na wiarę jedynie w części, w której sama się do części zarzucanych jej czynów przyznała, tj. faktu spożywania alkoholu w postaci piwa na przystanku (...) oraz wprowadzenia w błąd dyżurnego KP w D. poprzez przekazanie fałszywej informacji o nietrzeźwym kierowcy samochodu.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionej w szczególności co do tego, że nie spowodowała uszkodzeń w pojeździe marki B. oraz że nie zakłóciła porządku w miejscu publicznym. Uznał te wyjaśnienia za wyraz przyjętej przez obwinioną linię obrony zmierzającą w kierunku uniknięcia odpowiedzialności. Tym wyjaśnieniom przeczy zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, przede wszystkim logiczne, spójne i konsekwentne zeznania świadków.

Obwiniona wskazywała w swoich wyjaśnieniach, że w dniu 20 kwietnia 2016 roku pokłóciła się ze swoim konkubentem. Następnie przyjechała do (...) B. i tam spożywała alkohol, zarówno na posesji u swojej koleżanki, na parkingu oraz na przystanku (...). Przy tym nie zachowywała się nieodpowiednio. Zgodnie jednak z zeznaniami świadka M. M. (3), obwiniona przewracała kosz na śmieci, a następnie także ją uderzyła. Również B. L. wskazał, że wychodząc ze sklepu widział przewrócony śmietnik.

Obwiniona wprawdzie twierdziła, że nie pamięta dokładnie, co się zdarzyło tego dnia, z powodu wypicia dużej ilości alkoholu, jednakże należy podkreślić, że okoliczność ta nie stanowi żadnego usprawiedliwienia jej czynów.

Ponadto obwiniona podała, że po przewróceniu jej skutera na pojazd marki B. o nr rej. (...) nie powstały na tym pojeździe żadne uszkodzenia. I z tym stanowiskiem obwinionej nie sposób się zgodzić. W świetle opisu świadków zapewnienia te brzmią niewiarygodnie.

M. M. (3) i P. W. (2) podali, że pojazd marki B. został uszkodzony. Dodali także, że obwiniona często wydzwania na policję. Uszkodzenia pojazdu zostały także odnotowane w notatce urzędowej sporządzonej przez interweniującego funkcjonariusza Policji (k. 2v)

M. M. (3) wskazała, że ostatnio obwiniona oczerniła ją o bicie dziecka i o bycie pijaną. Zeznała ponadto że widziała, jak N. S. siedziała na skuterze w momencie, gdy przewrócił się on na bok i uderzył w samochód..

P. W. (2) i B. L. podali, że byli świadkami jak obwiniona jeździ po (...) (...), pije alkohol. P. W. (2) podkreślił, że widział także jak obwiniona uszkodziła samochód.

B. L. dodał, że sposób jazdy obwinionej wskazywał na to, że była pijana. Podał, iż stał od miejsca kolizji pojazdów w odległości około 20 m. Widział, jak (...) już leżał. Nie przyglądał się jednak, czy pojazd został uszkodzony.

Z. P., właściciel przedmiotowego pojazdu podał, że o uszkodzeniu swojego pojazdu dowiedział się telefonicznie od siostry. Wskazał, że na pojeździe znajdowały się ślady w postaci rys i wgnieceń umieszczonych na tylnych drzwiach od strony pasażera. Podał, że nie był w stanie porozumieć się z obwinioną, która nie poczuwała się odpowiedzialności, aby odpowiedzieć za przedmiotowe zdarzenie.

Sąd uznał zeznania świadków za wiarygodne. Nie ma żadnych podstaw, aby mieć jakiekolwiek zastrzeżenia do ich relacji. Widzieli oni dokładnie całe zdarzenie. Sąd stykając się z tym świadkami bezpośrednio na rozprawie nie dopatrzył się w ich relacji ani nadmiernego subiektywizmu ani innych cech, które by dyskredytowały te zeznanie. Ponadto wypowiadali się rzeczowo i konkretnie i jak każdy dorosły człowiek posiadają wystarczające rozeznanie, aby prawidłowo ocenić prostą kwestię, czy pojazd został zarysowany w momencie uderzenia czy tez nie.

Również funkcjonariusz Policji D. S. wskazał, że jego kolega tj. A. M. stwierdził podczas interwencji zarysowania na lakierze samochodu.

Ponadto dodał, że o konieczności dokonania interwencji we (...) B. został wraz z A. M. powiadomiony przez dyżurnego. Zawiadamiająca tj. obwiniona zgłosiła, że jej konkubent jeździ nietrzeźwy samochodem. W trakcie dojazdu zgłoszono także, że M. M. (3) została uderzona w twarz. Na miejscu dowiedzieli się, że ponadto został uszkodzony pojazd m-ki B. w wyniku nieodpowiedniego ustawienia skutera przez obwinioną. Podał, że obwiniona była pijana.

Zeznania wskazanego powyżej funkcjonariusza są jasne i pełne oraz korespondują z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie. Należy podkreślić, że świadek ten to osoba całkowicie obca dla obwinionej, w żaden sposób niezainteresowana osobiście rozstrzygnięciem niniejszej sprawy, a zeznawał na okoliczności dotyczące wyłącznie jego służby co dodatkowo świadczy o jego obiektywizmie.

Obwiniona także telefonicznie poinformowała Policję, że jej konkubent pijany jeździ samochodem po (...) B.. Jednakże zważyć należy, że świadkowie tj. M. M. (3) i P. W. (2) zgodnie zeznali, że konkubent obwinionej P. J. nie prowadził pojazdu po wpływem alkoholu. Potwierdziła to także sama obwiniona, która wskazywała, że wezwanie było jedynie spowodowane chęcią dokuczenia mu. Potwierdzili to również funkcjonariusze Policji.

Wobec powyższego Sąd uznał obwinioną za winną tego, że w dniu 20 kwietnia 2016 roku około godz. 20:00 w miejscowości B. chcąc wywołać niepotrzebna czynność, fałszywą informacją o nietrzeźwym kierowcy samochodu wprowadziła w błąd dyżurnego KP w D.. Ponadto w dniu 20 kwietnia 2016 roku około godz. 20:00 w miejscowości B., w pasie drogi publicznej nr (...) kierując (...) marki B. o nr rej. (...) zaparkowała (...) nie zachowując środków ostrożności niezbędnych do uniknięcia kolizji w wyniku czego (...) przewrócił się na zaparkowany obok pojazd m-ki B. nr rej. (...) powodując jego uszkodzenie. Również w dniu 20 kwietnia 2016 roku, około godz. 20:00 w miejscowości B., w pasie drogowym drogi publicznej nr (...) spożywała alkohol w postaci piwa wbrew obowiązującemu w tym miejscu zakazowi. I wreszcie w tym samym dniu 20 kwietnia 2016 roku około godz. 20:00 w miejscowości B. w sąsiedztwie przystanku (...) przy drodze powiatowej nr (...) będąc w stanie nietrzeźwości poprzez głośne krzyki, wszczynanie awantury z mieszkańcami i wybryk chuligański zakłócała porządek w miejscu publicznym. Swoim zachowaniem wyczerpała znamiona wykroczeń z art. 66 § 1 kw, art. 97 kw w zw. z art. 46 ust. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym, art. 43 ^{( 1)} ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi i art. 51 § 2 kw.

Przepis art. 66 kw penalizuje zachowanie osoby, która wiedząc, że zagrożenie nie istnieje, zawiadamia o tym zdarzeniu przedstawiciela instytucji lub organu. Zgodnie z tym artykułem wprowadzenie w błąd polega na wytworzeniu mylnego przeświadczenia o rzeczywistości, do czego obwiniona się dopuściła w niniejszej sprawie swoim zachowaniem. Zgłoszenie jej bowiem wywoływało przekonanie o konieczności podjęcia przez organ lub instytucję czynności, faktycznie niepotrzebnej. Wprowadzenie w błąd polegało na udzieleniu fałszywej informacji dotyczącej sytuacji jaka panuje w domu funkcjonariuszowi.

Także niewłaściwie zatrzymany lub zaparkowany pojazd może stanowić nie tylko potencjalne, ale i realne zagrożenie bezpieczeństwa ruchu i jest penalizowane przez przepisy prawa. Z tego ogólnego określenia warunków zatrzymania lub postoju a contario wynika, że zabronione jest zatrzymanie lub postój pojazdu w miejscu, w którym pojazd: a) byłby niewidoczny z dostatecznej odległości dla innych kierujących, b) powodowałby zagrożenie dla ruchu drogowego, c) utrudniałby ruch drogowy.

W świetle art. 46 ust. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym kierujący pojazdem jest więc obowiązany w czasie postoju zabezpieczyć pojazd przed możliwością jego uruchomienia przez osobę niepowołaną oraz zachować inne środki ostrożności niezbędne do uniknięcia wypadku. Zabezpieczenie pojazdu przed możliwością jego uruchomienia przez osobę niepowołaną może polegać na wyjęciu kluczyków ze stacyjki i zamknięciu drzwi na kluczyk, założeniu blokady na kierownicę lub skrzynię biegów. Środkami niezbędnymi do uniknięcia wypadku mogą być: zaciągnięcie hamulca ręcznego, włączenie pierwszego biegu lub wstecznego, włączenie świateł w warunkach ograniczonej widoczności, czy też bezpieczne ustawienie pojazdu na stopce.

Zatrzymanie lub postój pojazdu z naruszeniem ww. zasad stanowi wykroczenie z art. 97 k.w

W świetle przepisu art. 43 ¹. ust. 1. kto spożywa napoje alkoholowe wbrew zakazom określonym w art. 14 ust. 1 i 2a-6 albo nabywa lub spożywa napoje alkoholowe w miejscach nielegalnej sprzedaży, albo spożywa napoje alkoholowe przyniesione przez siebie lub inną osobę w miejscach wyznaczonych do ich sprzedaży lub podawania podlega karze grzywny.

Warunkiem przypisania odpowiedzialności za wykroczenie z art. 51 § 2 kw jest zakłócenie spokoju, porządku publicznego lub wywołanie zgorszenia w miejscu publicznym, krzykiem hałasem, alarmem lub innym wybrykiem a sprawca znajduje się pod wpływem alkoholu, środka odurzającego lub innej działającej podobnie substancji lub czyn ma charakter chuligański.

Podzielając pogląd Sądu Najwyższego, stwierdzić należy, że zakłócenie porządku publicznego to wywołanie stanu, który w danym miejscu, czasie i okolicznościach, zgodnie z przyjętymi zwyczajami i obowiązującymi przepisami, uważa się za nienormalny i który, w obiektywnym odbiorze, odczuwany jest jako utrudnienie lub uniemożliwienie powszechnie akceptowanego sposobu zachowania się w miejscach dostępnych dla bliżej nieokreślonej liczby osób (wyrok z dnia 2 grudnia 1992 r., III KRN 189/92).

Taka sytuacja miała miejsce w przedmiotowej sprawie. Obwiniona zachowywała się głośno, krzyczała, awanturowała się z (...). Uderzyła nawet M. M. (3) w twarz. Znajdowała się ponadto pod wpływem alkoholu, do czego tez sama się przyznała.

W ocenie Sądu także podjęta w dniu 20 kwietnia 2016 roku interwencja funkcjonariuszy Policji nie była uzasadniona. Sąd przy wymiarze kary wziął pod uwagę, że obwiniona w stosunku do mieszkańców rodzinnej miejscowości jest kłótliwa i skora do stwarzania problemów, a przypisywane jej czyny miały gwałtowny i impulsywny charakter, wynikający z faktu że znajdowała się pod wpływem alkoholu.

Podsumowując, obwiniona uchybiła wszystkim wyżej wymienionym regułom.

Przy wymiarze kary Sąd miał na względzie również wysoki stopień szkodliwości społecznej czynów obwinionej, w szczególności fakt jazdy przez obwinioną pod wpływem alkoholu, zagrożenie dla innych użytkowników drogi, brak poszanowania ogólnych norm prawnych, współżycia społecznego, ignorowanie przez obwinioną elementarnych zasad obowiązujących w ustawie Prawo o ruchu drogowym.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd uznał częściowe przyznanie się do winy obwinionej.

Dlatego też w ocenie Sądu, w świetle przedstawionych wyżej okoliczności orzeczona kara grzywny w wysokości 1500 złotych jest adekwatna do stopnia jego zawinienia i społecznej szkodliwości czynu jej zarzucanego. Tak orzeczona kara zmotywuje ją do respektowania obowiązujących przepisów prawa, jak również będzie stanowić przestrogę na przyszłość i będzie powstrzymywać obwinioną od dalszych pozaprawnych zachowań.

Sąd na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw Sąd zwolnił obwinioną od obowiązku uiszczenia kosztów postępowania i opłaty, uznając iż ich uiszczenie byłoby dla niej nadmiernym ciężarem.