Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 23 marca 2015 r. A. O. domagał się zasądzenia od pozwanej Grupy (...) Spółki Akcyjnej w P. kwoty 27.900,00 złotych wraz z odsetkami oraz kosztami procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego. Przedmiotowej kwoty powód domagał się tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania w gotowości do pracy u pozwanej w okresie od kwietnia do grudnia 2012 r. Ponadto powód wskazał, że równowartości wynagrodzenia za okres sporny domaga się ewentualnie jako odszkodowania za odmowę dopuszczenia go przez pozwaną do pracy. Na rozprawie w dniu 4 sierpnia 2016 roku powód sprecyzował, że podstawą jego żądania jest art. 81 § 1 k. p., zatem żądana kwota winna być zapłacona tytułem wynagrodzenia za czas niewykonywania pracy w okresie od kwietnia 2012 r. do grudnia 2012 r., nie cofnął przy tym roszczenia ewentualnego o odszkodowanie. W uzasadnieniu swoich żądań powód wskazał, że z pozwaną spółką łączy go od 5 czerwca 2007 roku umowa o pracę na czas nieokreślony. 1 lutego 2012 roku w pozwanej spółce doszło do zawarcia umowy outsourcingu z (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. w przedmiocie wykonywania zadań Warsztatu (...) oraz elektryków Wydziału (...) Wodnego, a tym samym do przejęcia części zakładu pracy przez innego pracodawcę w trybie art. 23 ¹ k. p. Pozwana poinformowała powoda, że od 1 kwietnia 2012 roku na mocy ustaleń poczynionych w oparciu o wyżej wskazaną umowę został pracownikiem (...) sp. z o.o. z siedzibą w P.. Powód twierdził, że nadal jest pracownikiem pozwanej spółki, jednakże nie został on dopuszczony do pracy na dotychczasowym stanowisku. Wobec powyższego wystąpił z do sądu powództwem o ustalenie istnienia stosunku pracy. Sprawa zakończyła się wyrokiem z dnia 21 lutego 2014 r. (prawomocnym z dniem 24 października 2014 r.) ustaleniem, że (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w P. łączy umowa o pracę zawarta na czas nieokreślony w dniu 6 czerwca 2007 roku – postępowanie przed Sądem Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie IX Wydziałem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych o sygn. akt (...)). Po uprawomocnieniu się wyroku, w dniu 3 listopada 2014 roku powód został przez pozwaną dopuszczony do pracy. Powód twierdził, że w okresie od dnia 1 kwietnia 2012 roku do dnia 2 listopada 2014 roku był gotów do wykonywania pracy, której jednak nie wykonywał ze względu na przeszkody ze strony pracodawcy. Wobec powyższego, A. O. zwrócił się do pracodawcy o wypłacenie mu za ten okres wynagrodzenie za pozostawanie w gotowości do pracy. Powód wskazał, że w związku z brakiem ustosunkowania się do tego żądania, wniesiony przez niego w niniejszej sprawie pozew jest w pełni uzasadniony.

W odpowiedzi na pozew Grupa (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w P. wniosła o oddalenie powództwa i zażądała zasądzenia od powoda na rzecz pozwanej kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Strona pozwana potwierdziła okoliczności wskazane w treści uzasadnienia powództwa. Wskazała jednakże, że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż w okresie za który powód dochodzi wynagrodzenia pozostawał on w zatrudnieniu w (...) sp. z o.o. z siedzibą w P., otrzymując wynagrodzenie wyższe od wynagrodzenia jakie by mu w tym czasie przysługiwało gdyby świadczył pracę u pozwanej. Wedle oceny strony pozwanej powód nie wykazał, aby w tym czasie miał faktycznie zdolność do świadczenia pracy oraz pozostawał w dyspozycji pracodawcy, a zatem nie udowodnił swojej gotowości do pracy, a tym samym nie ma prawa do wynagrodzenia na podstawie art. 81 § 1 k. p. Jednocześnie pozwana wskazała, że wobec otrzymywania przez powoda w spornym okresie wynagrodzenia wyższego niż otrzymywałby od pozwanej, zasądzenie żądanej przez niego kwoty byłoby naruszeniem klauzuli zasad współżycia społecznego, przewidzianej w art. 8 k. p.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. O. jest zatrudniony na stanowisku elektromechanika w Grupie (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w P. (dawniej pod firmą Zakłady (...) S. A. z siedzibą w P.) od dnia 6 marca 2007 roku, początkowo w oparciu o umowę o pracę na okres próbny, a następnie od dnia 6 marca 2007 roku na umowę o pracę na czas nieokreślony. Swoją pracę wykonywał jako elektryk dyżurny w Wydziale (...) Wodnego.

Niesporne, a nadto: umowa o pracę – k. 6, akta osobowe powoda.

W związku z zawarciem przez Zakłady (...) S. A. z siedzibą w P. umowy outsourcingowej z (...) spółką z o.o. z siedzibą w P., doszło m. in. do przejęcia przez drugą ze spółek do realizacji wykonywania zadań polegających na zapewnieniu realizacji zadań dotychczas wykonywanych przez elektryków zatrudnionych dotychczas w Wydziale (...) Wodnego. Załącznik do umowy określał listę pracowników przejmowanych przez (...) spółkę z o.o. z siedzibą w P. na zasadzie art. 23 ¹ k. p. W załączniku tym nie został wymieniony A. O.. A. O. w okresie od 31 marca 2012 roku do 13 kwietnia 2012 roku przebywał na wcześniej zaplanowanym urlopie. Po powrocie z urlopu, w dniach 14 i 15 kwietnia 2012 roku A. O. wykonywał swoją pracę na dotychczasowym stanowisku, na rzecz Zakładów (...) S. A. w P.. Od dnia 16 kwietnia 2012 roku nie został już dopuszczony do pracy przez swojego pracodawcę, który poinformował go, że od 1 kwietnia 2012 roku stał się pracownikiem (...) spółki z o.o. z siedzibą w P.. A. O., twierdząc, że przejęcie go nie dotyczy i nadal pozostaje pracownikiem Zakładów (...) S. A. skierował do sądu pozew o ustalenie istnienia stosunku pracy. Wyrokiem z dnia 21 lutego 2014 roku (prawomocnym w dniu 24 października 2014 roku) w sprawie o sygn. akt (...)Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił, że (...) Spółkę Akcyjna z siedzibą w P. łączy umowa o pracę zawarta na czas nieokreślony w dniu 6 czerwca 2007 roku. W związku z powyższym z dniem 3 listopada 2014 roku Grupa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w P. dopuściła do pracy A. O..

Niesporne, a nadto: akta sprawy (...), w szczególności umowa z dnia 1 lutego 2012 r. – k. 39-45, załącznik nr 1 do umowy z dnia 1 lutego 2012 r. – k. 38 v., wyrok Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 21 lutego 2014 r. w sprawie o sygn. akt (...)– k. 406; akta osobowe powoda; przesłuchanie powoda A. O. – k. 204-206.

W okresie od dnia 1 stycznia 2012 r. do dnia 30 czerwca 2013 r. wynagrodzenie zasadnicze A. O., zatrudnionego w Grupie (...) S. A. z siedzibą w P. wynosiło 3.100 zł miesięcznie.

Niesporne, a nadto: umowa o pracę – k. 6, porozumienie z dnia 10.02.2012 r. – k. 31, aneks do umowy o pracę z dnia 18.11.2014 r. – k. 32, akta osobowe powoda.

Z uwagi na niedopuszczanie do pracy przez Zakłady (...) S. A. z siedzibą w P. A. O. w okresie od 1 kwietnia 2012 r. do 2 listopada 2014 roku świadczył pracę na stanowisku elektryka w (...) spółką z o.o. z siedzibą w P. w oparciu o umowę o pracę na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy.

Niesporne, a nadto: świadectwo pracy z dnia 6 listopada 2014 r. – k. 29, przesłuchanie powoda A. O. – k. 204-206.

W okresie od 1 kwietnia 2012 r. do 2 listopada 2014 roku A. O. był gotowy do natychmiastowego odejścia od nowego pracodawcy w sytuacji, gdyby Zakłady (...) Spółka Akcyjna w P. dopuściła go do pracy, o czym wielokrotnie ją informował zarówno ustnie, jak i pisemnie.

Dowód: żądanie dopuszczenia do pracy z dnia 25.05.2012 r. – k. 35, żądanie dopuszczenia do pracy z dnia 11.06.2012 r. – k. 36, żądanie dopuszczenia do pracy z dnia 13.07.2012 r. – k. 37, żądanie dopuszczenia do pracy z dnia 22.04.2014 r. – k. 39, żądanie dopuszczenia do pracy z dnia 27.10.2014 r. – k. 41, pismo z dnia 04.09.2013 r. – k. 42, oświadczenie z dnia 28.08.2013 r. – k. 43, przesłuchanie powoda A. O. – k. 204-206.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne i zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie ustalony stan faktyczny był w zasadzie między stronami bezsporny. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynikał logiczny i spójny obraz sytuacji, który został potwierdzony przez strony postępowania. Żadna z nich nie kwestionowała prawdziwości treści lub autentyczności załączonych dokumentów, zatem nie budziły one wątpliwości Sądu. Jako wiarygodny należało również ocenić dowód z przesłuchania powoda A. O.. Jego wyjaśnienia były konsekwentne, rzeczowe i znajdowały odzwierciedlenie w uznanych za wiarygodne dowodach z dokumentów. W szczególności Sąd, dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie posiłkował się aktami sprawy, toczącej się w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie pod sygn. akt (...). W związku z zapadłym w wyżej wskazanym postępowaniu prawomocnym wyrokiem, przedmiotem rozważań Sądu w przedmiotowej sprawie nie było ustalenie istnienia stosunku pracy pomiędzy powodem a pozwaną spółką, gdyż zgodnie z zasadą sformułowaną w art. 365 § 1 k. p. c. jest on związany prawomocnym rozstrzygnięciem sądu, zgodnie z którym (...) Spółkę Akcyjna z siedzibą w P. łączy umowa o pracę zawarta na czas nieokreślony w dniu 6 czerwca 2007 roku. Wobec powyższego dla oceny zasadności roszczenia powoda wystarczające było ustalenie zaistnienia przesłanek z art. 81 § 1 k. p.

Zgodnie z art. 81 § 1 k. p. pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania – 60% wynagrodzenia. W każdym przypadku wynagrodzenie to nie może być jednak niższe od wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów. Wykładnia wyżej wskazanego przepisu prowadzi do wniosku, że wynagrodzenie, o którym mowa należy się pracownikowi jeżeli łącznie spełnione zostaną trzy przesłanki – pracownik nie wykonywał pracy, pracownik był gotowy do wykonywania pracy, pracownik nie został dopuszczony do wykonywania pracy z przyczyn dotyczących pracodawcy.

W ustalonym stanie faktycznym nie ma wątpliwości, że powód w spornym okresie nie wykonywał pracy na rzecz pozwanej oraz że nie został dopuszczony do wykonywania tej pracy z przyczyn dotyczących pracodawcy. Powód co prawda przebywał w dotychczasowym miejscu pracy u pozwanej w dniach 14 i 15 kwietnia 2012 r., jednakże z okoliczności sprawy wynika, że nie był traktowany jako pracownik pozwanej. Pozwana uznawała go za pracownika firmy (...) i pozostawanie w poprzednim miejscu pracy przez powoda było przez niego samego wymuszone. Świadczy o tym niewypłacenie powodowi wynagrodzenia za te dwa dni, co jednocześnie pozwala stwierdzić, że pozwana nie dopuściła faktycznie powoda do pracy za wynagrodzeniem w dniu 14 i 15 kwietnia 2016 r. Gdyby jednak przyjmować, że powód świadczył pracę na rzecz pozwanej w dniach 14 i 15 kwietnia 2016 r. bezspornym jest, że nie został za nią wynagrodzony i powinien otrzymać od pozwanej stosowne wynagrodzenie. Wynagrodzenie zaś powinno odpowiadać co najmniej wynagrodzeniu w stawce zasadniczej, której to powód dochodzi łącznie za okres kwietnia 2016 r. niezależnie zatem od postawy prawnej żądania wynagrodzenia należy uznać owo żądanie za uzasadnione.

Sporna między stronami pozostawała okoliczność, czy powód faktycznie był gotowy do wykonywania pracy na rzecz pozwanego w spornym okresie i manifestował swoją gotowość w sposób wystarczający.

Jak słusznie wskazał pozwany zgodnie z ukształtowanym przez judykaturę pojmowaniem gotowości do pracy wyróżnia się cztery elementy wyznaczające ten stan: zamiar wykonywania pracy, faktyczna zdolność do świadczenia pracy, uzewnętrznienie gotowości do wykonywania pracy oraz pozostawanie w dyspozycji pracodawcy.

W okresie objętym żądaniem pozwu, tj. od kwietnia 2012 r. do grudnia 2012 r., powód świadczył pracę na rzecz (...) spółki z o.o. z siedzibą w P.. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika jednak, że powód w dalszym ciągu uważał się za pracownika pozwanej spółki. Swoje przekonanie wielokrotnie manifestował ustnie i pisemnie, zarówno względem Zakładów (...) S. A. z siedzibą w P., jak i spółki, u której wykonywał w spornym czasie pracę. Powód od początku żądał dopuszczenia go do pracy na dotychczas zajmowanym stanowisku, a pracę w A. podjął wyłącznie ze względu na konieczność uzyskiwania środków na życie. A. O. wielokrotnie zwracał się do pozwanej spółki z pisemnymi żądaniami o dopuszczenie go do pracy. Wytoczenie przez niego powództwa o ustalenie istnienia stosunku pracy również należy traktować jako przejaw zamiaru wykonywania pracy u pozwanej. Co więcej, jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego powód w trakcie trwania procesu niejednokrotnie spotykał się z przedstawicielami pozwanej, chcąc uzyskać informacje, czy zostanie dopuszczony do pracy.

W ocenie Sądu takie zachowanie A. O. zawierało wszystkie niezbędne elementy, ażeby uznać, że w okresie od kwietnia 2012 r. do grudnia 2012 r. pozostawał on w stanie gotowości do pracy. Wbrew twierdzeniom strony pozwanej powodowi udało wykazać się zarówno jego faktyczną zdolność do świadczenia pracy oraz jak i pozostawanie w dyspozycji pracodawcy.

W wyroku z dnia 19 maja 2004 r. (sygn. akt I PK 486/2003) Sąd Najwyższy wskazał, że przez faktyczną gotowość do wykonywania pracy należy rozumieć stan, w którym pracownik jest fizycznie i psychicznie zdolny do jej wykonywania, oraz nie występują przeszkody do jej świadczenia, np. w postaci niezdolności do pracy spowodowanej chorobą. Z kolei pozostawanie w dyspozycji pracodawcy oznacza stan, w którym pracownik może niezwłocznie, na wezwanie pracodawcy, podjąć pracę. Pracownik pozostający w dyspozycji pracodawcy oczekuje na możliwość podjęcia pracy na terenie zakładu pracy lub w innym miejscu wskazanym przez pracodawcę, ewentualnie w miejscu wskazanym przez siebie i podanym pracodawcy, jeżeli pracodawca bezprawnie nie dopuszcza go do pracy. Jednocześnie podkreślić należy, że wykonywanie pracy u innego pracodawcy nie wyklucza skutecznego zgłoszenia przez pracownika gotowości niezwłocznego podjęcia pracy w rozumieniu art. 48 § 1 k. p. ani pozostawania w gotowości do wykonywania pracy w rozumieniu art. 81 § 1 k. p. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2003 r., sygn. I PK 109/2003). Dotyczy to jednak sytuacji, w której praca taka nie wyłącza dyspozycyjności pracownika, to jest nie uniemożliwia niezwłocznego podjęcia pracy, którą pracownik zobowiązał się wykonywać na rzecz pracodawcy, z którego strony doznał przeszkód w jej wykonywaniu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2005 r., sygn. akt II PK 111/2005). Na kanwie niniejszej sprawy na przytoczenie zasługuje również stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 13 grudnia 2007 roku o sygn. akt I PK 149/2007, zgodnie z którym dwukrotne pisemne zgłoszenie przez pracownika gotowości podjęcia pracy i wreszcie wystąpienie z powództwem o ustalenie istnienia stosunku pracy stanowi dostateczne uzewnętrznienie zamiaru świadczenia pracy w rozumieniu art. 81 § 1 k. p.

W świetle wyżej przytoczonych poglądów Sądu Najwyższego nie ma wątpliwości, że A. O. miał faktyczną zdolność do świadczenia pracy. Wykonywanie przez niego obowiązków elektryka w (...) spółce z o.o. z siedzibą w P. świadczy właśnie o tej faktycznej zdolności. Zaistnienie tej przesłanki zależy bowiem od rzeczywistej fizycznej i psychicznej możliwości świadczenia pracy określonego rodzaju. Niezrozumiały jest zatem sformułowany przez stronę pozwaną zarzut.

Jednocześnie zdaniem Sądu A. O. przez cały sporny okres pozostawał do dyspozycji pracodawcy. Strona pozwana wskazała, że powód nie wykazał, iż nowy pracodawca, znając jego sytuację prawną wiedział, że powód wróci do wykonywania pracy u pozwanej jeśli będzie taka możliwość i akceptując tę okoliczność godził się na ewentualne natychmiastowe zakończenie współpracy. W ocenie Sądu takie twierdzenie pozwanej spółki jest zupełnie bezpodstawne. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że powód wielokrotnie informował (...) spółką z o.o. z siedzibą w P. o tym, że nie jest jej pracownikiem, wobec czego nowy pracodawca nie mógł mieć wątpliwości co do tego, że A. O. był gotów niezwłocznie opuścić swoje stanowisko pracy i wrócić do wykonywania pracy dla pozwanej spółki. Nadto należy zauważyć, że A., zdawała sobie sprawę z sytuacji powoda, gdyż była niejednokrotnie informowana o toczącym się procesie. Powód zeznał nadto, że gdyby dostał zawiadomienie, że może wrócić do pracy u pozwanej to uczyniłby to w 15 minut, bo tyle zajmuje przejazd pomiędzy jednym miejscem pracy a drugim, z czego pozwana zdawała sobie sprawę, gdyż sama niejako oddelegowała powoda do pracy u nowego pracodawcy. Wobec powyższego również ten zarzut strony pozwanej należy uznać za nietrafiony.

W ocenie Sądu jako nieuzasadniony trzeba ocenić zarzut naruszenia zawartej w art. 8 k. p. klauzuli zasad współżycia społecznego. Ciężar udowodnienia okoliczności faktycznych uzasadniających uznanie nadużycia prawa podmiotowego spoczywa na podmiocie, który z tych okoliczności wywodzi swoje żądanie. Zdaniem Sądu stronie pozwanej nie udało się wykazać, aby uwzględnienie powództwa prowadziło do naruszenia zasad współżycia społecznego, pomimo tego że wynagrodzenie zasadnicze powoda w (...) spółce z o.o. z siedzibą w P. w spornym okresie rzeczywiście było wyższe niż byłoby o pozwanej spółki (3.250 zł do 3.100 zł). W pierwszej kolejności należy zauważyć, że jak wskazywał powód w pozwanej spółce otrzymywałby liczne dodatki do pensji, których nie uzyskiwał w A., wobec czego w dłuższej perspektywie czasu warunki finansowe w pozwanej spółce były dla niego korzystniejsze. Nadto należy zauważyć, że przyjęcie koncepcji strony pozwanej prowadziłoby do przyjęcia, że pracownik może dochodzić wynagrodzenia za czas niewykonywania pracy na podstawie art. 81 § 1 k. p. wyłącznie wówczas, gdy nie otrzymywał w tym czasie żadnego wynagrodzenia albo wynagrodzenie niższe od tego, które uzyskałby u pracodawcy, który nie dopuścił go do pracy. Takie stanowisko nie ma żadnych podstaw prawnych ani faktycznych, zatem Sąd nie dopatrzył się w uwzględnieniu powództwa A. O. nadużycia zasad współżycia społecznego.

Jak wynika ze zgromadzonych w aktach sprawy dokumentów wynagrodzenie zasadnicze A. O. w okresie objętym żądaniem kształtowało się na poziomie 3.100 zł i ta kwota stanowiła podstawę wyliczeń. Jak wskazano w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2011 r., o sygn. akt II PK 3/11 stawka osobistego zaszeregowania w rozumieniu art. 81 k. p. oznacza wynagrodzenie zasadnicze i dodatek funkcyjny, niespornym zaś było że dodatku funkcyjnego powód nie pobierał.

Wynagrodzenie za gotowość do pracy zasądzono z ustawowymi odsetkami obliczonymi, wedle żądania zawartego w pozwie, tj. od 11 dnia miesiąca następującego po tym, za który powód domagał się wynagrodzenia. Podstawę takiego rozstrzygnięcia stanowił art. 85 § 2 k. p., w myśl którego wynagrodzenie za pracę płatne raz w miesiącu wypłaca się z dołu, niezwłocznie po ustaleniu jego pełnej wysokości, nie później jednak niż w ciągu pierwszych dziesięciu dni miesiąca kalendarzowego oraz art. 481 § 1 k.c. (poprzez art. 300 k.p.) stanowiącego, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu zawarte w punkcie drugim wyroku oparto na treści art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Niniejszą sprawę pozwana przegrała w całości. Powód wnosił o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, na które w tym przypadku składały się wyłącznie koszty zastępstwa procesowego, w kwocie 1800 złotych, których wysokość została ustalona w oparciu o § 11 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2010 r. Nr 10, poz. 65, z późn. zm.).

Rozstrzygniecie o kosztach sądowych zawarte w punkcie trzecim wyroku oparto na treści przepisu art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.), w myśl którego kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Rozstrzygnięcie to znajduje potwierdzenie w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2007 r. (I PZP 1/07), w której Sąd ten wskazał, iż sąd w orzeczeniu kończącym w instancji sprawę z zakresu prawa pracy, w której wartość przedmiotu sporu nie przewyższa kwoty 50.000 zł: obciąży pozwanego pracodawcę na zasadach określonych w art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) kosztami sądowymi, których nie miał obowiązku uiścić pracownik wnoszący powództwo lub odwołanie do sądu (art. 96 ust. 1 pkt 4 tej ustawy); z wyłączeniem opłat od pism wymienionych w art. 35 ust. 1 zdanie pierwsze tej ustawy. Wysokość kosztów obliczona została w oparciu o przepis art. 13 ww. ustawy o kosztach, co dało kwotę 1.395 złotych.

W punkcie czwartym wyroku na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. należało nadać wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika, co uzasadnia nadanie niniejszemu wyrokowi nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności do kwoty 3.100 złotych.

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować;

2.  Odpisy wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron;

3.  Przedłożyć z pismem lub za 21 dni.

26 sierpnia 2016 r.