Pełny tekst orzeczenia

WYROK

1.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2016 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Piotr Rajczakowski

po rozpoznaniu w dniu 21 września 2016 r. w Świdnicy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. w D.

przeciwko B. B.

o zapłatę 910 zł

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie

z dnia 6 czerwca 2016 r., sygn. akt I C 468/15

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądza od pozwanej B. B. na rzecz strony powodowej (...) Sp. z o.o. w D. kwotę 910 zł (dziewięćset dziesięć) zł z odsetkami ustawowymi od dnia 4 lipca 2014 r. oraz kwotę 264,91 zł kosztów procesu,

II.  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 30 zł kosztów

postępowania apelacyjnego,

III.  zwraca stronie powodowej ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego

Dzierżoniowie kwotę 15,50 zł. tytułem nadpłaconej opłaty od apelacji.

II Ca 781/16

(...)

Sąd Okręgowy rozpoznając apelację strony powodowej od wyroku Sądu Rejonowego z 6 czerwca 2016r. zważył co następuje. Apelacja jest uzasadniona.

Trafny jest przede wszystkim zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisu art. 385 ¹ §1 k.c. Ma rację bowiem skarżąca, a co uszło uwagi Sądu Rejonowego i nie było przedmiotem jego rozważań, że zapłata wynagrodzenia za przyjęcie sprawy w łącznej kwocie 920 zł., stanowiła element świadczenia głównego zawartej przez strony umowy, a zatem, co wynika ze zdania drugiego powołanego art. 385 ¹ § 1 k.c., do tego postanowienia kontraktowego nie miało zastosowania zdanie pierwsze powołanego przepisu, co skutkowało bezprzedmiotowością rozważań uzasadnienia zaskarżonego wyroku w kwestii braku indywidualnego uzgodnienia z pozwaną postanowień umowy w tejże kwestii. Trudno też przyjąć, aby powyższe postanowienie umowy nie było sformułowane w sposób jednoznaczny, czego wymaga powołany art. 385 ¹ § 1 zdanie drugie k.c.. Z § 6 umowy z 20 maja 2014r. wynika bowiem, że wynagrodzenie zleceniobiorcy składało się z dwóch elementów: prowizji (§ 6 ust. 1) oraz wynagrodzenia za przyjęcie sprawy, analizę i oszacowanie, które wynosiło 920 zł. i co do którego zleceniobiorca zastosował ulgę w kwocie 910 zł (§ 6 ust. 3-5). Treść § 8 ust. 1 umowy wskazywała zaś, że w razie wypowiedzenia umowy w całości lub części przez zleceniodawcę po przyjęciu sprawy jest on zobowiązany do zwrotu m. in. powyższej ulgi. Gdy więc pozwana zawarła ze stroną powodową umowę o takiej, nie budzącej wątpliwości treści oraz gdy między stronami było bezsporne, że umowa została przez nią wypowiedziana i stosunek umowny uległ zakończeniu, to brak było podstaw do odmowy zasadności żądaniu powódki zwrotu udzielonej przez nią ulgi.

Uzasadnione są również zarzuty apelacji dotyczące naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. i art. 746 § 1 k.c. Nie ma zatem racji Sąd Rejonowy, że w sprawie nie wykazane zostały konkretne czynności podjęte przez zleceniobiorcę w celu realizacji umowy. Z niezakwestionowanych skutecznie zgodnych zeznań świadka I. K. oraz przesłuchanego w charakterze osoby uprawnionej do reprezentowania strony M. K., zgodnie wynikało, że po zwarciu z pozwaną umowy, wszystkie otrzymane przez zleceniobiorcę dokumenty: umowy, pełnomocnictwa, „korespondencja z (...)” oraz dokumentacja z prokuratury, zostały zeskanowane, założono teczkę z danymi pozwanej oraz informacje dotyczące pozwanej wprowadzono do programu, na którym pracuje firma, a po zapoznaniu się z dokumentami świadek opracowała i wysłała pismo do ubezpieczyciela wnioskujące o przystąpienie do likwidacji szkody. W ocenie Sądu Okręgowego nie ma podstaw do uznania za niewiarygodny faktu dokonania powyższych czynności, skoro, co wynika z ich istoty, racjonalne było ich podjęcie w pierwszym etapie działań zleceniobiorcy - po przyjęciu sprawy, a zauważyć też należy, że sprawne i szybkie ich przedsięwzięcie o tyle leżało w interesie strony powodowej, że zasadniczą cześć jej wynagrodzenia stanowiła jednak prowizja od otrzymanych przez powódkę świadczeń. Natomiast rodzaj i zakres powyższych, podjętych przez powódkę czynności bez wątpienia uzasadniały pobranie wynagrodzenia ustalonego w powołanym § 6 ust. 3 umowy z 20 maja 2014r.

Z powyższych przyczyn Sąd Okręgowy, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., zmienił zaskarżony wyrok i zasądził na rzecz strony powodowej należność dochodzoną pozwem, a o kosztach procesu (na które po stronie powodowej składała się opłata od pozwu - 30 zł., wynagrodzenie pełnomocnika – 180 zł, opłaty skarbowe od pełnomocnictw - 34 zł oraz opłaty notarialne za poświadczenie odpisów dokumentów – łącznie 20,91 zł.) orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. (pkt I). O kosztach postępowania apelacyjnego (pkt II) Sąd orzekł na podstawie powołanego art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c., przy czym na koszty te składała się wyłącznie opłata od pozwu, skoro apelacja nie została sporządzona i wniesiona przez profesjonalnego pełnomocnika, a skarżący nawet w żaden skonkretyzowany sposób nie twierdził, aby taki pełnomocnik podjął jakiekolwiek czynności w postępowaniu apelacyjnym. Skoro zaś prawidłowa wysokość opłaty należnej wynosiła 30 zł (art. 28 pkt 1 ustawy z 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, t.j. Dz. U. z 2016r., poz. 623), to jej pobrana nadwyżka, w myśl art. 80 ust. 1, podlegała zwrotowi (pkt III).