Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lutego 2016 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy w II Wydziale Karnym w składzie

Przewodniczący SSR Iwona Kowalik

Protokolant Monika Jasiak

Prokurator PR w Ś. D. S.

po rozpoznaniu dnia 15 grudnia 2015 roku, 19 stycznia 2016 roku, 16 lutego 2016 roku i 25 lutego 2016 roku sprawy karnej

R. G. (1)

urodzonego (...) w Ś.,

syna L. i E. z domu K.,

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 18 marca 2013 roku w Ś., woj. (...), działając z góry powziętym zamiarem w celu uzyskania korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 2791,90 zł firmę (...) SA z siedzibą w W., w ten sposób, że za pośrednictwem sprzedaży wysyłkowej, telefonicznie zawarł umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, telewizyjnych i internetowych nr (...) na nazwisko swojej byłej konkubiny E. D. (1), a następnie podrobił jej podpis podpisując się na wymienionej umowie nazwiskiem E. D. (1), w wyniku czego otrzymał modem uprawniający go do dostępu wyżej wymienionych usług, czym wprowadził w błąd przedstawiciela wymienionej firmy co do tożsamości osoby zawierającej umowę oraz zamiaru i możliwości wywiązania się z zawartej umowy, a następnie korzystał z tych usług nie uiszczając stosownych opłat, czym działał na szkodę wymienionej formy w kwocie 2791,90 zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, albowiem był uprzednio prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 31 maja 2004 roku sygn. II K 735/03 za czyny z art. 271 § 1 i 3 kk i art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, art. 271 § 1 i 3 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, art. 286 § 1 kk, art. 271 § 1 kk na karę łączną 2 /dwóch/ lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 /pięciu/ lat, której wykonanie zarządzono postanowieniem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 25 maja 2005 r. sygn. II Ko 304/05, którą następnie objęto wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 23 kwietnia 2008 roku sygn. II K 743/07 i wymierzono karę łączną 3 /trzech/ lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 11 marca 2006 roku do 30 czerwca 2008 roku, na poczet której zaliczono okresy od 5 maja 2003 roku do 7 maja 2003 roku, od 15 sierpnia 2003 roku do 16 sierpnia 2003 roku, od 18 września 2003 roku do 25 września 2003 roku,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk;

II.  w dniu 29 marca 2013 roku w Ś., woj. (...), działając z góry powziętym zamiarem w celu uzyskania korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1098 zł firmę (...) z siedzibą w W., w ten sposób, że za pośrednictwem autoryzowanego sklepu internetowego (...) zawarł umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych o nr (...) w systemie (...), a po przekazaniu jej przez kuriera firmy (...) Sp. z o.o. na nazwisko swojej byłej konkubiny E. D. (1) podrobił jej podpis podpisując się na wymienionej umowie nazwiskiem E. D. (1), na podstawie czego otrzymał telefon komórkowy marki (...) w ofercie promocyjnej za 1 złotych, gdzie cena poza promocją wynosiła 1099 złotych, który to telefon następnie zastawił i nie wykupił w lombardzie, czym wprowadził w błąd przedstawiciela firmy (...) co do tożsamości osoby zawierającej umowę oraz zamiaru i możliwości wywiązania się z zawartej umowy, czym działał na szkodę (...) w kwocie 1098 zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, opisanego w punkcie I aktu oskarżenia,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk;

III.  w okresie od 29 kwietnia 2013 roku do 7 maja 2013 roku w Ś., woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu uzyskania korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 6317,24 zł firmę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., w ten sposób, że za pośrednictwem sprzedaży wysyłkowej telefonicznie zawarł trzy umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...) i (...) w dniu 7 maja 2013 roku oraz (...) w dniu 29 kwietnia 2013 roku na nazwisko swojej byłej konkubiny E. D. (1), a następnie podrobił jej podpis podpisując się na wymienionych umowach nazwiskiem E. D. (1), w wyniku czego otrzymał dwa telefony komórkowe marki H. W. (...) w ofercie promocyjnej za odpowiednio 1 złotych i 29 złotych, gdzie cena poza promocją każdego z telefonów wynosiła 1499 złotych oraz tablet mod (...) w ofercie promocyjnej za 1 złotych, gdzie cena poza promocją wynosiła 1099 złotych, które to przedmioty następnie zastawił i nie wykupił w lombardzie, czym wprowadził w błąd przedstawiciela firmy (...) Sp. z o.o. co do tożsamości osoby zawierającej umowę oraz możliwości i zamiaru wywiązania się z zawartych umów, czym działał na szkodę (...) Sp. z o.o. w kwocie 6317,24 zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, opisanego w punkcie I aktu oskarżenia,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk i art. 64 § 1 kk;

I. w ramach czynów opisanych w punktach I, II i III części wstępnej wyroku oskarżonego R. G. (1) uznaje za winnego tego, że działając w warunkach ciągu przestępstw określonego w art. 91§1 kk, w brzmieniu tego przepisu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku,:

1/ w dniu 18 marca 2013 roku w Ś., woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 1.175,90 złotych firmę (...) S.A. z/s w W., w ten sposób, że zawarł umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, telewizyjnych i internetowych o nr (...) na nazwisko swojej byłej konkubiny E. D. (1), a następnie podrobił jej podpis, podpisując się na wymienionej umowie nazwiskiem E. D. (1), czym wprowadził w błąd przedstawiciela wymienionej firmy co do tożsamości osoby zawierającej umowę oraz zamiaru i możliwości wywiązania się z zawartej umowy, a następnie korzystał z tych usług nie uiszczając opłat, czym działał na szkodę firmy (...) S.A. oraz E. D. (1),

2/ w dniu 29 marca 2013 roku w Ś., woj. (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1.098 złotych firmę (...) z/s w W., w ten sposób, że zawarł umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych o nr (...) w systemie (...), na nazwisko swojej byłej konkubiny E. D. (1), a następnie podrobił jej podpis, podpisując się na wymienionej umowie nazwiskiem E. D. (1), na podstawie czego otrzymał telefon komórkowy marki (...) w ofercie promocyjnej za 1 złotych, gdzie cena poza promocją wynosiła 1099 złotych, czym wprowadził w błąd przedstawiciela firmy (...) co do tożsamości osoby zawierającej umowę oraz zamiaru i możliwości wywiązania się z zawartej umowy, czym działał na szkodę firmy (...) oraz E. D. (1),

3/ w okresie od dnia 29 kwietnia 2013 roku do dnia 07 maja 2013 roku w Ś., woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu uzyskania korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 4.186,00 złotych firmę (...) Sp. z o.o. z/s w W., w ten sposób, że za pośrednictwem sprzedaży wysyłkowej telefonicznie zawarł trzy umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych: w dniu 29 kwietnia 2013 roku o nr: (...) oraz w dniu 07 maja 2013 roku o nr: (...) i (...), na nazwisko swojej byłej konkubiny E. D. (1), a następnie podrobił jej podpis podpisując się na w/w umowach nazwiskiem E. D. (1), w wyniku czego otrzymał dwa telefony komórkowe marki H. W. (...) w ofercie promocyjnej za 29 złotych, gdzie cena poza promocją każdego z telefonów wynosiła 1.499,00 złotych, a także została aktywowana do każdego z telefonów karta SIM w cenie promocyjnej po 49 złotych, gdzie cena poza promocją wynosiła za każdą kartę SIM 123 złote oraz tablet mod (...) w ofercie promocyjnej za 1 złotych, gdzie cena poza promocją wynosiła 1.099,00 złotych, czym wprowadził w błąd przedstawiciela firmy (...) Sp. z o.o. co do tożsamości osoby zawierającej umowy oraz zamiaru i możliwości wywiązania się z zawartych umów, a korzystał z usług nie uiszczając abonamentów, czym działał na szkodę firmy (...) Sp. z o.o. oraz E. D. (1),

przy czym oskarżony czynów tych dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 31 maja 2004 roku w sprawie sygn. akt II K 735/03 za czyny z art. 271§1 i 3 kk w zw. z art. 13§1 kk w zw. z art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk oraz art. 271§1 i 3 kk w zw. z art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk na karę roku pozbawienia wolności oraz za czyn z art. 286§1 kk na karę roku pozbawienia wolności, za czyny z art. 271§1 kk na karę roku pozbawienia wolności, które to kary połączono wymierzając karę łączną 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat, której wykonanie zarządzono postanowieniem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 25 maja 2005 roku w sprawie sygn. akt II Ko 304/05, a następnie objęto wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 23 kwietnia 2008 roku w sprawie sygn. akt II K 743/07 i wymierzono karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 11 marca 2006 roku do dnia 30 czerwca 2008 roku, z zaliczeniem na poczet kary okresów od dnia 05 maja 2003 roku do dnia 07 maja 2003 roku, od dnia 15 sierpnia 2003 roku do dnia 16 sierpnia 2003 roku i od dnia 18 września 2003 roku do dnia 25 września 2003 roku,

tj. popełnienia czynów z art. 286§1 kk i art. 270§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 64§1 kk i z art. 286§1 kk i art. 270§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64§1 kk i za czyny te na podstawie art. 286§1 kk w z zw. z art. 11§3 kk w zw. z art. 91§1 kk wymierza mu karę roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 46§1 kk, w brzmieniu tego przepisu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku, orzeka od oskarżonego R. G. (1) obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody w całości przez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych firm:

- (...) S.A. z/s w W. - kwoty 1.175,90 zł (tysiąc sto siedemdziesiąt pięć złotych i dziewięćdziesiąt groszy)

- (...) - kwoty 1.098 zł (tysiąc dziewięćdziesiąt osiem złotych),

- (...) Sp. z o.o. - kwoty 4.186 zł (cztery tysiące sto osiemdziesiąt sześć złotych);

III. na podstawie art. 44§2 kk orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych z pozycji:

-1-4 wykazu dowodów rzeczowych nr (...) (k-25 akt sprawy),

- 5 wykazu dowodów rzeczowych nr (...) (k-127 akt sprawy),

- 6-7 wykazu dowodów rzeczowych nr (...) (k-138 akt sprawy),

- 8 wykazu dowodów rzeczowych nr (...) (k-194 akt sprawy),

- 9-10 wykazu dowodów rzeczowych nr (...) (k-247 akt sprawy),

- 11 wykazu dowodów rzeczowych nr (...) (k-268 akt sprawy),

i pozostawia w/w dowody rzeczowe w aktach sprawy;

IV. zasądza od oskarżonego R. G. (1) na rzecz oskarżycielki posiłkowej E. D. (1) kwotę 1440,00 zł (tysiąc czterysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu poniesionych przez oskarżycielkę posiłkową kosztów zastępstwa procesowego;

V. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata Z. G. kwotę 723,24 zł (siedemset dwadzieścia trzy złote i dwadzieścia cztery grosze) brutto tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

VI. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W okresie od 2008 roku do 2011 roku E. D. (1) pozostawała w związku konkubenckim z R. G. (1). Oskarżony zamieszkiwał z pokrzywdzoną i jej córką w mieszkaniu pokrzywdzonej przy ul. (...) w Ś.. Po rozstaniu R. G. (1) nadal odwiedzał E. D. w jej mieszkaniu, znał miejsce przechowywania przez nią dokumentów, w tym dowodu osobistego.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego - k. 208-210

zeznania E. D. (1) - k. 43-44, 120-121, 639v.

W marcu 2013 roku R. G. (1) zadzwonił na infolinię firmy (...) S.A. w celu zawarcia umowy na usługi telekomunikacyjne. Nie przeszedł pozytywnie wstępnej weryfikacji, gdyż figurował w systemie firmy jako dłużnik i nie mógł zawrzeć umowy na swoje nazwisko. W tamtym okresie R. G. (1) nigdzie nie pracował.

Po kilku dniach z oskarżonym skontaktował się telefonicznie pracownik firmy (...) S.A z informacją o możliwości podłączenia usług (...) w mieszkaniu oskarżonego, jednakże po wskazaniu przez R. G. danych wiarygodniej osoby, nie posiadającej zobowiązań finansowych, która w jego imieniu podpisze umowę na usługi telekomunikacyjne. R. G. (1) podał wówczas dane z dowodu osobistego E. D. (1). Jako miejsce świadczenia usług wskazał miejsce swojego zamieszkania, tj. ul. (...) w Ś., a jako telefon kontaktowy podał swój numer telefonu. O powyższym oskarżony nie zawiadomił E. D. (1).

Po pewnym czasie z oskarżonym skontaktował się monter firmy (...) i w dniu 18.03.2013r. R. G. (1) w obecności pracownika (...) S.A. podpisał umowę nr (...) na świadczenie usług telekomunikacyjnych, telewizyjnych i internetowych z danymi E. D., umowę podpisał jej nazwiskiem. W momencie podpisywania umowy oskarżony nie dokonywał żadnych opłat.

Następnie R. G. (1) nie uiścił wymaganych opłat, w tym opłaty aktywacyjnej, opłaty za korzystanie z usługi telewizyjnej, telefonicznej oraz dostępu do sieci internet, opłaty za aktywację urządzenia oraz opłaty za połączenia wykonane przez abonenta, powodując szkodę w wysokości 1175,90 złotych na rzecz firmy (...) S.A.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego - k. 208–210, k. 383v.

zeznania E. D. (1) - k. 2-3, 120–121, 639v.

I. K. (1) - k. 214,

umowa nr (...) - k. 196

pisma (...) S.A. z dnia 12.02.2016r. – k- 646, 654

R. G. (1) postanowił podpisać w ten sam sposób kolejną umowę, tym razem z firmą (...) W tym celu zadzwonił na infolinię w/w firmy wyrażając chęć zawarcia umowy wspólnie ze swoją – jak podał - żoną E. D. (1). Podał przy tym znane mu dane pokrzywdzonej. Następnie wybrał ofertę „mix” na 24 miesiące i telefon marki (...). Jako dane kontaktowe wskazał swój adres zamieszkania oraz numer telefonu.

W dniu 29.03.2013r. R. G. (1) został telefonicznie poinformowany przez kuriera o przesyłce z firmy (...). Oskarżony przebywał wówczas w mieszkaniu E. D. (1) przy ulicy (...) w Ś.. Wziął więc dowód osobisty pokrzywdzonej i w obecności kuriera podpisał umowę nr (...), z której wynikało, iż stroną umowy jest E. D. (1). Oskarżony podpisał się na umowie nazwiskiem E. D.. R. G. (1) odebrał od kuriera telefon (...) płacąc za niego w ofercie promocyjnej 1 złotych (cena poza promocją wynosiła 1099 złotych) oraz uzyskał świadczenie usług telekomunikacyjnych w systemie „(...)”. Tego samego dnia zastawił telefon w lombardzie przy ul. (...) w Ś.. Szkoda poniesiona przez (...) w wyniku zawarcia umowy wyniosła 1098 złotych. O powyższym oskarżony nie zawiadomił E. D. (1).

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego - k. 208–210, k. 383v.

zeznania E. D. (1) - k. 2-3, 120–121, 639v.

W. B. - k. 238-239

umowa z operatorem (...) - k. 269

W dniu 29.04.2013r. R. G. (1) zadzwonił na infolinię kolejnej firmy - (...) Sp. z o.o. - w celu zawarcia umowy na usługi telekomunikacyjne twierdząc, że chciałby zawrzeć ją wraz z żoną - E. D. (1). Podobnie jak wcześniej podał dane pokrzywdzonej, tym razem do 3 umów, w ramach których miał otrzymać: dwa telefony marki H. W. P., tablet M. F. oraz usługi telekomunikacyjne. Zgodnie z telefonicznymi ustaleniami z konsultantem sieci (...) umowy miały zostać przesłane na adres zamieszkania R. G. (1).

W dniu 30.04.2013r. oskarżonego został telefonicznie zawiadomiony przez kuriera o przesyłce. Podobnie jak poprzednio oskarżony przebywał wówczas u E. D. (1). Działając w taki sam sposób jak poprzednio R. G. (1) na wypełnionym i podpisanym przez przedstawiciela (...) Sp. z o.o. druku umowy nr (...) o świadczenie usług telekomunikacyjnych w sieci (...), której stroną miała być E. D. (1), podpisał się za nią jej nazwiskiem. Po tym kurier przekazał oskarżonemu, po zapłacie przez niego cen promocyjnych, telefon H. W. (...) w ofercie promocyjnej za 29 złotych (cena poza promocją wynosiła 1499 złotych) waz z kartą SIM w cenie promocyjnej 49 złotych (cena poza promocją wynosiła 123 złotych).

Kolejne dwie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych w sieci (...) o nr (...) i (...), zawarte w dniu 07.05.2013r., zostały przesłane oskarżonemu za pośrednictwem kuriera. Również i tym razem jako osoba zawierającą umowy była wskazana E. D. (1). Oskarżony podpisał się obu umowach nazwiskiem (...). Po ich podpisaniu kurier wydał R. G. (1) tablet mod (...) w ofercie promocyjnej za 1 złotych (cena poza promocją wynosiła 1099 złotych) oraz telefon H. W. (...) w ofercie promocyjnej za 29 złotych (cena poza promocją wynosiła 1499 złotych) waz z kartą SIM w cenie promocyjnej 49 złotych (cena poza promocją wynosiła 123 zł). Ceny promocyjne zostały uiszczone przez oskarżonego.

Tablet oraz telefon oskarżony zastawił w lombardzie przy ul. (...) w Ś.. Nie uiszczał opłat abonenckich z tytułu zawartych umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Łączna kwota strat na szkodę pokrzywdzonego (...) Sp. z o.o. wyniosła 4186 złotych.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego - k. 208–210, k. 383v.

zeznania E. D. (1) - k. 2-3, 120–121, 639v.

K. S. (1) – k. 114-116

M. K. - k. 32-33

M. S. (1) - k. 67

umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych - k. 128, 248, 258

Oskarżony ma obecnie 34 lata, posiada wykształcenie zawodowe, jest kawalerem, ma jedno dziecko, które przebywa w rodzinie zastępczej. W 2013 roku utrzymywał się z zasiłków z MOPS w Ś. oraz z prac dorywczych. Był wielokrotnie karany sądownie, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 31.05.2004r. w sprawie sygn. akt II K 735/03 został skazany za czyny z art. 271§1 i 3 kk w zw. z art. 13§1 kk w zw. z art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk oraz art. 271§1 i 3 kk w zw. z art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk na karę roku pozbawienia wolności oraz za czyn z art. 286§1 kk na karę roku pozbawienia wolności, za czyny z art. 271§1 kk na karę roku pozbawienia wolności, które to kary połączono wymierzając karę łączną 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat, której wykonanie zarządzono postanowieniem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 25 maja 2005 roku w sprawie sygn. akt II Ko 304/05, a następnie objęto wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 23 kwietnia 2008 roku w sprawie sygn. akt II K 743/07 i wymierzono karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 11.03.2006r. do dnia 30.06.2008r., z zaliczeniem na poczet kary okresów od dnia 05.05.2003r. do dnia 07.05.2003r., od dnia 15.08.2003r. do dnia 16.08.2003r. i od dnia 18.09.2003r. do dnia 25.09.2003r.

W czasie odbywania kary pozbawienia wolności oskarżony nie sprawia problemów natury wychowawczej, nie był uczestnikiem podkultury przestępczej, był 27- krotnie nagradzany regulaminowo, nie był karany dyscyplinarnie. Zachowanie oskarżonego w warunkach izolacji zostało ocenione pozytywnie.

Dowód: dane osobo – poznawcze - k. 318, 383v.

karta karna - k. 406-407

odpisy wyroków – k. 277-289

opinie o skazanym – k. 413, 477

R. G. (1) przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśnienia w zasadzie zgodne z ustalonym przez Sąd stanem faktycznym w sprawie. Twierdził, że pokrzywdzona miała problemy finansowe, musiała zorganizować córce komunię, dlatego motywem jego działania było to, że „zrobiło mu się żal” pokrzywdzonej i „miał sentyment do niej i do jej dziecka”, chciał im pomóc, a ponieważ sam nie pracował i nie posiadał pieniędzy postanowił - bez zgody i wiedzy pokrzywdzonej - podpisywać umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z różnymi operatorami telekomunikacyjnymi na jej nazwisko, a telefony i akcesoria sprzedawać lub zastawiać i uzyskane w ten sposób pieniądze przekazywać E. D.. Oskarżony twierdził, że chciał wywiązać się z zobowiązań, ale nie otrzymywał żadnych rachunków czy wezwań do zapłaty.

Na rozprawie przed Sądem Roman G. przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, podtrzymał wyjaśnienia dotychczas złożone, twierdził też, że część pieniędzy uzyskanych z zastawionych przedmiotów przekazał E. D. (1), zaś resztę wykorzystał na swoje utrzymanie.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego - k. 208 -210, 301, 383v.

Sąd zważył:

Materiał dowodowy zebrany w sprawie nie pozostawia żadnych wątpliwości co do sprawstwa i winy R. G. (1) w przedmiocie przypisanych mu czynów, a opisanych w punkcie I części dyspozytywnej wyroku.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na wyjaśnieniach oskarżonego i zeznaniach pokrzywdzonej E. D. (1) oraz świadków: M. S. (1), M. K., I. K. (1), K. S. (1) i W. B. oraz M. B. i R. P., a także na pozostałych dowodach wskazanych w stanie faktycznym, w tym na dowodach z dokumentów zgromadzonych w toku postępowania i znajdujących się w aktach sprawy w postaci umów zawartych przez oskarżonego z poszczególnymi operatorami oraz na piśmie firmy (...) S.A. z dnia 12.02.2016r. Informacje i dane w nich zawarte Sąd uznał za wiarygodne, nie były one również kwestionowane przez żadną ze stron postępowania.

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia R. G. (1), w których opisał okoliczności w jakich doszło do zawarcia każdej z umów, a czynił to bez wiedzy i zgody E. D., na jej nazwisko oraz do podrobienia na każdej z tych umów podpisu pokrzywdzonej. W tym też zakresie wyjaśnienia R. G. znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w sprawie, w tym w zeznaniach E. D. oraz w dowodach dokumentów w postaci przedmiotowych umów podpisywanych przez oskarżonego nazwiskiem E. D.. Tutaj wskazać należy, że niemożliwym było – jak twierdził oskarżony - odebranie i podpisanie przez niego wszystkich umów z (...) Sp. z o.o. w jednym dniu, gdyż dwie z umów zostały podpisane przez R. G. w maju, natomiast jedna w dniu 30.04.2013r. Nie zmienia to faktu, że oskarżony od początku planował zawarcie wszystkich trzech umów, co wszak wynika wprost z jego wyjaśnień.

Natomiast podawane przez oskarżonego motywy jego działania, a miały należeć do nich chęć udzielenia pomocy finansowej E. D. oraz sentyment do pokrzywdzonej i jej córki, o ile należą do szlachetnych, o tyle nie mogą tłumaczyć czy usprawiedliwiać popełniania przez kogokolwiek przestępstwa. Ponadto okolicznościom powyższym zaprzeczyła w swoich zeznaniach pokrzywdzona. Zeznała przy tym, że R. G. (1) faktycznie pożyczył jej kwotę 300 złotych i zrobił kilka nieznacznych prezentów i nie zwróciła mu tej kwoty, gdy dowiedziała się, że oskarżony używając jej dowodu osobistego zawarł umowy na jej nazwisko. Sąd nie znalazł podstaw, by podważyć wiarygodność zeznań E. D. w tym zakresie, jak również co do podawanych przez nią szczegółowo okoliczności uzyskania wiedzy o przestępczym procederze R. G. (1) i wykorzystywaniu jej danych osobowych w celu oszustwa licznych podmiotów. Oskarżony nie poinformował pokrzywdzonej o swoich działaniach, nie miał takiego zamiaru, a dowiedziała się o nich dopiero podczas próby zakupu w salonie telefonii komórkowej prezentu dla córki. Oskarżony działał z pełną premedytacją posługując się danymi pokrzywdzonej i podpisując się jej nazwiskiem na umowach.

Niewiarygodne są również wyjaśnienia oskarżonego o zamiarze wywiązania sie przez niego z zobowiązań wynikających z zawartych umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Zdaniem Sądu oskarżony nie tylko nie mógł wywiązać się z tych zobowiązań, ale również nie miał żadnego zamiaru tego uczynić. Za takim stanowiskiem przemawia to, że przecież w owym czasie nie pracował i nie osiągał dochodów, utrzymywał sie z zasiłków z MOPS oraz prac dorywczych, a więc nie uzyskiwał dochodów czyniących możliwym wywiązanie sie z tylu umów i opłatę świadczeń. Ponadto dalsze jego działania, w tym fakt zastawiania otrzymanych urządzeń w lombardzie i ich niewykupienie przekonują również o zaplanowanym i realizowanym zamiarze niewywiązania sie przez oskarżonego z zobowiązań. Oskarżony wszak przyznał w toku postępowania, że pieniądze uzyskane z zastawionych przedmiotów były wówczas jego jedynym źródłem utrzymania. Powyższe twierdzenia oskarżonego nie mogą zostać inaczej potraktowane jako tylko jako przyjęta przez niego nieudolna i naiwna linia obrony obliczona na uniknięcie czy też zminimalizowanie odpowiedzialności za popełnione przestępstwa.

Natomiast zeznania złożone przez pokrzywdzoną E. D. (1), szczegółowe i konsekwentne, Sąd uznał za wiarygodne. Nie sposób bowiem przyjąć, by E. D. usiłowała bezpodstawnie obciążać oskarżonego czy wyolbrzymiać jego działania, skoro złożone przez nią zeznania znajdują potwierdzenie, w istotnych dla sprawy elementach, w wyjaśnieniach oskarżonego oraz dowodach z dokumentów. Nie ulega żadnym wątpliwościom, zdaniem Sądu, to, że E. D. nie brała udziału w przestępczym procederze i był on wyłącznie inicjatywą i został przeprowadzony przez oskarżonego. Stanowczo twierdziła, że nigdy nie podpisywała przedmiotowych umów, a także nie miała pojęcia, że robił to w jej imieniu oskarżony. Przyznała natomiast, co potwierdził również oskarżony, że dowód osobisty zostawiała w widocznym miejscu i istotnie R. G. miał do niego dostęp. Zeznania na temat okoliczności i zdarzeń będących przedmiotem niniejszej sprawy są spójne i logiczne, ponadto współbrzmiały z zeznaniami osób trzecich - pozostałych świadków przesłuchanych w niniejszej sprawie - oraz z dokumentami znajdującymi się w aktach sprawy.

Świadek M. S. (2) potwierdził, że oskarżony niemal codziennie przebywał w mieszkaniu pokrzywdzonej. Według jego relacji R. G. (1) zachowywał się tam jak tam u siebie, przychodził kiedy chciał. Nadto świadek opisał okoliczności, w jakich pożyczył oskarżonemu kwotę 30 zł na odbiór przesyłki, w której oskarżony otrzymał telefon i tablet.

Świadek M. K., sprzedawca w lombardzie przy ul. (...), weryfikując dane osób korzystających z usług lombardu potwierdziła, że oskarżony był klientem lombardu, natomiast osoba o danych: (...) w kartotece nie figurowała. Wskazała również, że oskarżony w lombardzie zastawił telefony komórkowe oraz tablet. Zeznania tego świadka znajdują potwierdzenie w dołączonych do sprawy dokumentach.

I. K. (1) - specjalista ds. kontaktu z organami ochrony prawnej w firmie (...) S.A. - zeznała, że pokrzywdzona zgłaszała w tej firmie, że umowę w świadczenia telekomunikacyjne podpisał jej konkubent R. G. (1) i to on korzystał z telefonu. Potwierdziła nieopłacenie żadnej faktury, zaś sumę strat N. określiła na kwotę 2791,90 zł, bez wskazania jakie elementy w skład tej kwoty wchodzą. W tym zakresie dla ustalenia wartości poniesionej przez N. szkody decydujące było pismo tejże z dnia 12.02.2016r. wskazujące poszczególne elementy składające się na tę kwotę.

Zeznania pracowników firm kurierskich M. B. i R. P. Sąd uznał również za wiarygodne, a wynika z nich, że przekazywali R. G. (1) przesyłki i podpisywali z nim stosowne dokumenty. Natomiast z uwagi na dużą ilość tego typu zleceń nie byli w stanie podać żadnych dalszych okoliczności związanych z osobą oskarżonego i podpisywaniem dokumentów oraz przekazywaniem sprzętu. R. P. w swoich zeznaniach przyznał, że praktyka jest taka, że pod jego nieobecność odbiorcy pod wskazanym adresem przesyłka jest doręczana osobie z rodziny po okazaniu przez nią dowodu osobistego odbiorcy. Tak właśnie czynił oskarżony odbierając przesyłki po okazaniu dowodu osobistego pokrzywdzonej.

Za wiarygodne Sąd uznał także zeznania K. S. (1) i W. B., którzy potwierdzili okoliczności zawarcia umów z odpowiednio: (...) Sp. z o.o. oraz (...) Sp. z o.o. (...) relacje znalazły odzwierciedlenie w dowodach z dokumentów. K. S. określiła „całkowite zadłużenie klienta” na rzecz firmy z tytułu umów na kwotę 6317,24 zł bez wskazania jakie elementy w skład tej kwoty wchodzą. W tym zakresie natomiast dla ustalenia wartości poniesionej przez Polkomtel szkody decydujące były proste wyliczenia, o których poniżej.

Zeznania w/w świadków nie były w toku postępowania kwestionowane przez strony.

Sąd pominął zeznania świadków M. O. i Ł. B., ponieważ nie wniosły one niczego istotnego do sprawy.

W świetle dokonanych ustaleń faktycznych i przeprowadzonej oceny dowodów Sąd uznał, iż oskarżony R. G. (1) swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona czynów przypisanych mu w punkcie I części dyspozytywnej wyroku podpunkty 1-3 tj. czynów z art. 286§1 kk i art. 270§1 kk w zw. z art. 11§2 kk - w przypadku działania na szkodę firmy (...) oraz (...) S.A., a także z art. 286§1 kk i art. 270§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 12 kk wobec firmy (...) Sp. z o.o., ponieważ oskarżony podjął kilka zachowań w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w wyniku którego podpisał trzy umowy z tym operatorem.

Przestępstwo z art. 286§1 kk polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym. (...) należy tu rozumieć jako wywołanie niekorzystnej dla pokrzywdzonego decyzji rozporządzającej w odniesieniu do jego mienia. Nie każde doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem stanowi oszustwo. To ostatnie zachodzi tylko wtedy, kiedy sprawca działał w określony sposób, mianowicie wprowadzając w błąd, wyzyskując błąd lub wyzyskując niezdolność pokrzywdzonego do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Wprowadzenie w błąd polega na podjęciu przez sprawcę podstępnych zabiegów prowadzących do wywołania u pokrzywdzonego mylnego wyobrażenia o rzeczywistości. Natomiast przestępstwo określone w art. 270§1 kk, może polegać na jego podrobieniu, przerobieniu albo na używaniu jako autentyczny dokumentu podrobionego lub przerobionego. (...) jest nadanie jakiemuś przedmiotowi (np. pismu) pozorów dokumentu w celu wywołania wrażenia, że zawarta w nim treść pochodzi od wymienionego w nim wystawcy, podczas gdy w rzeczywistości tak nie jest. Przestępstwo podrobienia dokumentów ma charakter kierunkowy i może być popełnione wyłącznie z zamiarem bezpośrednim.

W niniejszej sprawie nie ulega żadnym wątpliwościom to, że oskarżony w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci usług świadczonych przez poszczególnych operatorów telekomunikacyjnych oraz uzyskania telefonów i tableta podrabiał na umowach z tymi operatorami podpisy pokrzywdzonej E. D. (1). W ten sposób wprowadzał tychże operatorów w błąd zarówno co do tożsamości osoby – abonenta, z którym zawierają umowę, a także zamiaru i możliwości wywiązania się z zobowiązania. Oskarżony doskonale przecież wiedział i zdawał sobie sprawę z tego, że nie ma stałego zatrudnienia, nie pracował w tamtym okresie i nie będzie w stanie wywiązać się z płatności na rzecz poszczególnych operatorów telekomunikacyjnych.

Jednocześnie zasadnym było przyjecie, że w każdym z przypadków oskarżony podrabiając podpis działał również na szkodę E. D. (1), bowiem w ten sposób bezpośrednio naruszył dobra prawne pokrzywdzonej, w czym utwierdza Sąd również to, że pokrzywdzenia działaniem oskarżonego firma dochodzi swoich roszczeń na drodze postępowania cywilnego od E. D. (1).

Uzasadnione było też przyjęcie wobec oskarżonego jego działania w warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64§1 kk w odniesieniu do przypisanych mu czynów, ponieważ był on już wcześniej karany sądownie za przestępstwa umyślne na karę pozbawienia wolności i odbył karę w rozmiarze przekraczającym 6 miesięcy (cytowany powyżej wyrok Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 31.05.2004r. w sprawie sygn. akt II K 735/03, objęty następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 23.04.2008r. w sprawie sygn. akt II K 743/07) i w okresie 5 lat od odbycia kary dopuścił się kolejnego przestępstwa umyślnego i podobnego do poprzedniego.

W zakresie czynów wskazanych w punkcie I części dyspozytywnej wyroku Sąd przyjął, iż czyny te zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw z art. 91§1 kk, bowiem R. G. (1) popełnił je w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, zanim w stosunku do któregokolwiek z nich zapadł pierwszy wyrok, a każde z jego zachowań wypełnia znamiona tych samych przepisów ustawy karnej.

Odnośnie czynu popełnionego na szkodę firmy (...) S.A. zasadnym było przyjęcie, wobec treści pisma tejże firmy z dnia 12.02.2016r., że firma poniosła szkodę w wysokości 1175,90 zł. Zarówno z zeznań I. K., o czym była mowa powyżej, jak i z treści samej umowy nie wynika co obejmuje wskazana w zarzucie aktu oskarżenia kwota 2791,90 zł. (...) S.A. nie pozostawia już wątpliwości, że na kwotę 2791,90 zł składają się: 1. należność główna w wysokości 1175,90 zł (obejmująca opłaty aktywacyjne, opłaty za korzystanie z usługi telewizyjnej, telefonicznej oraz dostępu do sieci internet, opłaty za aktywację urządzenia oraz opłaty za połączenia wykonane przez abonenta) oraz 2. opłaty wyrównawcze: w tym 800 zł (odszkodowanie za brak zwrotu urządzenia) i 816 zł (opłata za przedterminowe rozwiązanie umowy. Jeżeli mowa o szkodzie w niniejszym postępowaniu to jest nią tylko kwota stanowiąca należność główną tj. 1175,90 zł. I taka też kwotę Sąd przyjął.

Nie budzi żadnych wątpliwości Sądu wysokość szkody poniesionej przez pokrzywdzonego (...), określona na 1098 zł. Oskarżony zapłacił 1 zł za telefon, którego wartość bez promocji wynosiła 1099 zł.

Natomiast w zakresie czynu popełnionego na szkodę firmy (...) Sp. z o.o. zasadnym było przyjęcie wysokości szkody na kwotę 4186 zł. Skoro bowiem wartość dwóch telefonów otrzymanych przez oskarżonego wynosiła (bez promocji) po 1499 zł, tableta (bez promocji) - 1099 zł, dwóch kart SIM (również bez promocji) po 123 zł, co daje łącznie kwotę 4343 zł, zaś oskarżony przy zawarciu umowy dokonał wpłaty kwoty 157 zł (58 zł za dwa telefony – po 29 zł za każdy, 1 zł za tablet i 99 zł za dwie kart SIM – po 49 zł za każdą), to zasadnym było pomniejszenie kwoty wyliczonej tj. 4343 zł o zapłaconą 157 zł, co daje przyjętą przez Sąd wartość poniesionej przez tego pokrzywdzonego szkody na kwotę 4186 zł.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami sądowego wymiaru kary określonymi w rozdziale VI Kodeksu karnego. Dążył do orzeczenia kary sprawiedliwej, adekwatnej do winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości jego czynów. Sąd miał również na uwadze rodzaj naruszonego dobra prawnego, rozmiar szkód wyrządzonych przestępstwami, sposób i okoliczności popełnienia przestępstw oraz postać zamiaru i motywację. W chwili popełniania tychże przestępstw oskarżony posiadał możliwość swobody w podejmowaniu decyzji co do swego zachowania. Miał możliwość rozpoznania faktycznego i społecznego znaczenia swoich czynów i mógł kierować swoim postępowaniem. Zachowanie R. G. w przypadku każdego z czynów cechuje pełne wyrachowanie, a całość okoliczności sprawy nie pozostawia wątpliwości co do tego, że oskarżony od początku miał zamiar oszukać pokrzywdzonych. Określając stopień społecznej szkodliwości czynów Sąd miał na uwadze, iż godziły one w fundamentalną wartość jaką jest prawo własności i zaufanie do kontrahenta transakcji. Oskarżony jest osobą młodą, zdrową, w pełni rozumiejącą znaczenie podstawowych norm społecznych i swoich czynów. Takie zachowania jak opisane w punkcie I części dyspozytywnej wyroku zasługują na surowe potraktowanie z uwagi na sposób działania oskarżonego, jego jawną beztroskę w działaniu, bo cóż z tego, że oskarżony przeprosił za swoje zachowanie skoro konsekwencje jego działań i wiele nieprzyjemności oraz konieczność toczenia sporu również na gruncie cywilnym (pokrzywdzony wystąpił bowiem z roszczeniem przeciwko E. D.) dotykają bezpośrednio innych osób, ma nie jego, przez co oskarżony czuje się bezkarny. Podpisując się nazwiskiem E. D. liczył na to, że to ona poniesie konsekwencje finansowe jego czynów. Ponadto R. G. nie posiadał przecież ani nie posiada żadnych środków finansowych, jak również nie czyni w tym kierunku żadnych działań, by naprawić wyrządzone swoim działaniem szkody. Okolicznością przemawiającą więc na niekorzyść oskarżonego jest również brak zaspokojenia pokrzywdzonych, co na gruncie prawa karnego sprowadza się do konstatacji, że skutki przestępstwa nadal nie zostały usunięte. Prezentowana przez oskarżonego postawa, w tym przeproszenie i wyrażony żal, są zdaniem Sąd obliczone tylko i wyłącznie na uzyskanie łagodniejszej kary, gdyż oprócz słów nie niosą za sobą żadnych działań ze strony oskarżonego. Nie bez znaczenia w końcu był również fakt, że oskarżony był już karany sądownie za przestępstwa przeciwko mieniu, w tym za czyny z art. 286§1 kk, więc doskonale wiedział jakiego rodzaju zachowania są przez powyższy przepis penalizowane, a mimo tego ponownie dopuścił się takich samych rodzajowo czynów, obecnie w warunkach określonych w art. 64§1 kk. Zachowanie oskarżonego wskazuje bezsprzecznie na to, że ma on lekceważący stosunek do norm społecznych i prawnych. Oskarżony w żaden sposób swoją postawą i zachowaniem w trakcie całego procesu nie przekonał Sądu co do tego, że szczerze żałuje swojego zachowania i nie popełni kolejnego przestępstwa.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował podanie przez oskarżonego okoliczności popełnienia poszczególnych czynów.

Reasumując powyższe Sąd uznał, że koniecznym jest odizolowanie, choć na jakiś czas, oskarżonego od społeczeństwa, tak by miał czas na wyciągnięcie wniosków, zmianę swojego nastawienia do obowiązujących norm prawnych, by nauczył się szanować reguły panujące w praworządnym społeczeństwie. Sąd nie znalazł żadnych podstaw, by skorzystać wobec oskarżonego z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie I części dyspozytywnej wyroku uznając również, że tylko kara bezwzględna będzie mogła zaspokoić społeczne poczucie sprawiedliwości. Przy tym wymiar kary nie może być w żadnym razie uznany za nadmiernie surowy czy nieadekwatny do powyższych okoliczności. Wymierzona kara limitowana jest więc znacznym stopniem winy i społecznej szkodliwości czynów oskarżonego oraz celami wychowawczym i zapobiegawczymi, jakie ma zrealizować.

Sąd uznał też za konieczne i uzasadnione orzeczenie wobec R. G. (1) obowiązku naprawienia szkód wyrządzonych poszczególnym pokrzywdzonym firmom, by tym mocniej uświadomić oskarżonemu naganność jego zachowań i wdrożyć go do poszanowania obowiązującego prawa, dlatego też stosowne orzeczenie w tym zakresie znalazło się w punkcie II części dyspozytywnej wyroku.

Sąd na mocy art. 44§2 kpk orzekł w zakresie dowodów rzeczowych, pozostawiając przedmiotowe dowody rzeczowe w aktach sprawy (punkt III części dyspozytywnej wyroku).

W czasie orzekania przez Sąd, w związku z nowelizacją ustawy Kodeks karny z dniem 01.07.2015r., koniecznym było ustalenie i zastosowanie - zgodnie z treścią art. 4 kk - ustawy względniejszej dla sprawcy. Wskazać należy, iż zarówno brzmienie przepisów art. 286§1 kk, art. 270§1 kk, jak również art. 11§2 kk, art. 64§1 kk i zasady w nich określone nie uległy zmianie. Nie zmieniły się również zagrożenia karą przewidziane za w/w przestępstwa. Natomiast zmianie uległa treść i zasady orzekania o ciągu przestępstw z art. 91§1 kk oraz treść i zasady z art. 46 kk. Porównując całokształt powyższych uregulowań obowiązujących w tym zakresie w czasie popełnienia przez oskarżonego przestępstw oraz w czasie orzekania przez Sąd wskazać należy, iż przepisami względniejszymi dla oskarżonego są przepisy obowiązujące poprzednio (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30.06.2015r.). O ile w odniesieniu do art. 91§1 kk zarówno poprzednio obowiązujący przepis, jak i ten w brzmieniu obowiązującym obecnie, pozwalają na skorzystanie z instytucji ciągu przestępstw w niniejszej sprawie co do wszystkich przestępstw, o tyle treść art. 46 kk w brzmieniu poprzednio obowiązującym niewątpliwie stwarza dla oskarżonego korzystniejszą sytuację prawną, gdyż obecnie przy orzekaniu obowiązku naprawienia szkody stosuje się odpowiednio przepisy prawa cywilnego ze wszystkimi tego kodeksowymi konsekwencjami. Dlatego też Sąd zastosował wobec R. G. w/w przepisy w ich poprzednim brzmieniu konsekwentnie przyjmując konieczność stosowania wobec tego samego oskarżonego przepisów jednej ustawy karnej.

Sąd w punkcie IV części dyspozytywnej wyroku zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej kwotę 1440 złotych tytułem zwrotu poniesionych przez nią kosztów zastępstwa procesowego. Orzeczenie to znajduje swe oparcie w art. 627 kpk, zaś wysokość tychże kosztów ustalona została zgodnie z treścią § 2 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu i uwzględnia nakład pracy pełnomocnika w sprawie oraz charakter sprawy. W § 14 (rozdział 4) określono wysokość stawek minimalnych w poszczególnych sprawach, zaś zgodnie z § 16 cyt. rozporządzenia w sprawach, w których rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień, stawka minimalna ulega podwyższeniu za każdy następny dzień o 20%. Biorąc powyższe wskazania pod uwagę Sąd zasądził na rzecz oskarżycielki posiłkowej w/w kwotę, na którą składają się: 180 zł za postępowanie przygotowawcze, 840 zł za 2 rozprawy (w dwóch postępowaniach – 30.10.2014r., 15.12.2015r.) przed sądem rejonowym w postępowaniu zwyczajnym oraz stawkę minimalną podwyższona o 20% za 5 dodatkowych posiedzeń sądu, w których pełnomocnik świadczył pomoc prawną swojej klientce (3 rozprawy w poprzednim procesie – 17.12.2014r., 11.02.2015r., 12.03.2015r. oraz 2 rozprawy w niniejszym postępowaniu – 19.01.2016r. i 16.02.2016r.). Pełnomocnik nie złożył przy tym szczegółowego wyliczenia niniejszych kosztów wnosząc o ich zasądzenie „według przewidzianych norm”. Wskazać również należy, iż zgodnie z §2 ust. 3 cyt. rozporządzenia tylko w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, opłaty, o których mowa w ust. 1, Sąd podwyższa o stawkę podatku od towarów i usług. Pełnomocnik w niniejszej sprawie nie był pełnomocnikiem wyznaczonym z urzędu. Wobec tego zasądzona przez Sąd kwota nie może być kwestionowana.

Stosownie do wniosku obrońcy wyznaczonego oskarżonemu z urzędu Sąd na mocy art. 618§1 pkt 11 kpk zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. Z. G. kwotę 723,24 zł brutto (3 rozprawy – 588 zł oraz podatek VAT- 135,24 zł) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, a odpowiadającą nakładowi pracy obrońcy w sprawie i mającą swe umocowanie w art. 29 ust. 1 i 2 ustawy prawo o adwokaturze w zw. z § 2, § 14 ust. 1 i 2 i § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zgodnie z którymi za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną z urzędu adwokatowi należy się wynagrodzenie w wysokości określonej w wyżej wskazywanym rozporządzeniu, dlatego orzeczono jak w punkcie V części dyspozytywnej wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł biorąc pod uwagę sytuację materialną oskarżonego i w oparciu o przepis art. 624§1 kpk zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, wydatkami obciążając Skarb Państwa, a na mocy art. 17 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (t. jedn.: Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zwolnił go od opłaty w sprawie uznając, że uiszczenie powyższych kosztów i opłaty byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe.