Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 września 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Emilia Racięcka

Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Novottny

po rozpoznaniu w dniu 24 sierpnia 2016 roku w Łodzi

sprawy z powództwa P. B.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę:

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.593,27 złotych (trzy tysiące pięćset dziewięćdziesiąt trzy 27/100) z ustawowymi odsetkami od dnia 6 czerwca 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 601 złotych (sześćset jeden) tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zwraca pozwanemu kwotę 155,52 złotych (sto pięćdziesiąt pięć 52/100) tytułem niewykorzystanej zaliczki zaksięgowanej pod pozycją 2411 160019 w dniu 08.01.2016 roku.

Sygn. akt I C 488/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 20 maja 2014 r. powód P. B., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda kwoty 7.995 zł tytułem odszkodowania za szkodę rzeczową w pojeździe B. o nr rejestracyjnym (...) z ustawowymi odsetkami obliczanymi od dnia 5 maja 2014 r. do dnia zapłaty, a także o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż żądanie jest wynikiem szkody rzeczowej w pojeździe marki B. o nr rej. (...) w następstwie wypadku komunikacyjnego z dnia 19 stycznia 2014 roku w Ł.. Sprawca wypadku był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego. Pozwany odmówił wypłaty odszkodowania wskazując, iż zakres szkody pokrywa się z wcześniejszą szkodą w pojeździe, zgłoszoną do (...) S.A., a szkoda ta nie została naprawiona. Powód zaś twierdzi, że jego samochód uległ wypadkowi również przed 19 stycznia 2014 r., jednakże szkoda ta została naprawiona w dniach 5 – 17 stycznia 2014 r. Szkoda doznana przez powoda w dniu 19 stycznia 2014 r. winna zatem zostać naprawiona w całości.

/pozew k. 3 – 4/

Odpis pozwu został doręczony pozwanemu dnia 5 czerwca 2014 r.

/potwierdzenie odbioru przesyłki k. 14/

W odpowiedzi na pozew z dnia 18 czerwca 2014 r. pozwany (...) S.A. z siedzibą w W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pisma pozwany zaprzeczył, jakoby był zobowiązany do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem, a także wszelkim nieudowodnionym twierdzeniom powoda, jak również twierdzeniom powoda sprzecznym z treścią odpowiedzi na pozew. Pozwany zaprzeczył, jakoby do powstania uszkodzeń w pojeździe powoda doszło w deklarowanych przez powoda okolicznościach, a tym samym, że pozwana ponosi odpowiedzialność za skutki zdarzenia z dnia 19 stycznia 2014 r. W ocenie pozwanego uszkodzenia pojazdu powoda powstały w wyniku zdarzenia z dnia 22 listopada 2013 r., do którego oględziny były przeprowadzone w dniu 2 grudnia 2013 r. Analiza uszkodzeń z obu szkód prowadzi do wniosku, iż są to powtarzające się uszkodzenia. Ponadto powód nie uzasadnił kwoty, której dochodzi w niniejszym postępowaniu, a kwota ta jest tożsama z kwotą wynikającą z faktury VAT nr (...), obejmującej uszkodzenia z dnia 22 listopada 2013 r. W ocenie pozwanej działanie powoda wskazuje na próbę obciążenia pozwanego skutkami szkody, za które ponosi ona odpowiedzialność ubezpieczeniową.

/odpowiedź na pozew k. 15 – 17/

Do zamknięcia rozprawy strony pozostały przy swoich stanowiskach.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 stycznia 2014 r. doszło do kolizji drogowej, wskutek której uszkodzeniu uległ samochód powoda marki B. (...). Sprawca szkody w chwili zdarzenia podlegał ochronie od odpowiedzialności cywilnej udzielonej przez pozwanego (...) S.A. w W..

/bezsporne/

W sporządzonym na zlecenie pozwanego kosztorysie szkody z dnia 19 stycznia 2014 r. rzeczoznawca ustalił, iż wartość naprawy wynosi łącznie 6.733,64 zł.

/kosztorys k. 22 i v./

Powód w okresie od 2010 r. brał udział w 20 kolizjach drogowych.

/pismo (...) z dn. 12.06.2014 r. k. 26/

W dniach 5 – 17 stycznia 2014 r samochód marki B. (...) o nr rej. (...) był oddany do naprawy w Zakładzie (...). Wystawiono o fakturę za:

–

formowanie tylnej części nadwozia, w tym podłogi bagażnika i tylnej ściany grodziowej,

–

lakierowanie 4 elementów (tylna klapa, tylny zderzak, dwa tylne błotniki - cieniowanie koloru),

–

lakierowanie i zabezpieczenie antykorozyjne wnętrza bagażnika,

–

inne prace pomocnicze,

–

wjazd i pomiar auta na ramie naprawczej,

–

sprawdzenie i ustawienie zbieżności kół osi tylnej,

–

sprawdzenie poprawności działania instalacji elektrycznej bagażnika,

–

sprawdzenie szczelności bagażnika

na kwotę 7.995 zł. W dniu 17 stycznia 2014 r. powód odebrał samochód.

/faktura VAT nr (...) k. 8, dowód z zeznań świadka I. S., protokół rozprawy z dn. 5.11.2014 r. k. 153 – 156/

Pozwany przyjął zgłoszenie szkody dnia 20 stycznia 2014 r.

/wiadomość email k. 29/

Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pismami z dnia 27 stycznia 2014 r. oraz 19 marca 2014 r. pozwany (...) S.A. w W. odmówił powodowi wypłaty odszkodowania za zdarzenie z dnia 19 stycznia 2014 r.

/pismo z dn. 19.03.2014 r. k. 7 i v., pismo z dn. 27.01.2014 k. 27 i v., dokumentacja szkodowa k. 30 – 32 /

Pomimo odwołania się przez powoda od decyzji z dnia 19 marca 2014 r. pozwany nie uznał swojej odpowiedzialności i nie wypłacił powodowi odszkodowania z tytułu szkody z dnia 19 stycznia 2014 r.

/odwołanie z dn. 8.04.2014 r. k. 9 – 10, pismo pozwanego z dn. 28.04. (...). k. 11 – 12/

Samochody powoda są często naprawiane – czasem kilka razy w tygodniu, czasem raz na kwartał. B. (...) koloru ciemnoniebieskiego było naprawiane kilka razy. Po zdarzeniu z 19 stycznia 2014 r. powód zlecił naprawę możliwie najmniejszym kosztem przy zachowaniu walorów estetycznych. Nie były kupowane nowe części, tylko rekonstruowane stare. Samochód przeszedł potem badanie techniczne. Uszkodzenia w samochodzie powoda powinny zostać wymienione, gdyż sama rekonstrukcja nie prowadziła do uzyskania takiej ich trwałości, jak przed wypadkiem.

/ dowód z zeznań świadka J. K., protokół rozprawy z dn. 5.11.2014 r. k. 153 – 156/

Z wystawieniem faktury VAT za dokonaną naprawę zakład naprawczy powinien zmieścić się w tym samym miesiącu, co była robiona naprawa. Zdarza się, że faktura jest wystawiana dopiero na początku kolejnego miesiąca. Prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (...) prowadzi również inne usługi, dlatego nie zawsze jest obecna w warsztacie samochodowym. I. S. nie upoważnia nikogo do wystawiania faktur w jej imieniu.

/ dowód z zeznań świadka I. S., protokół rozprawy z dn. 5.11.2014 r. k. 153 – 156/

Powód samochód marki B. (...) miał od lutego 2013 r. miał dwie kolizje – z dnia 22 listopada 2013 r. i 19 stycznia 2014 r. Obie szkody wyglądały podobnie. Uszkodzeń z 19 stycznia 2014 r. powód nie naprawiał. Powód sprzedał samochód marki B. (...) na początku roku 2014 jako pojazd uszkodzony. Z tytułu szkody z dnia 22 listopada 2013 r. powód otrzymał odszkodowanie w kwocie 7.600 – 7.800 zł.

/ dowód z przesłuchania powoda w charakterze strony, protokół rozprawy z dn. 24.08.2016 r. potwierdzający informacyjne wyjaśnienia, protokół rozprawy z dn. 5.11.2014 r. k. 153 – 156 , umowa sprzedaży samochodu z dn. 8.02.2014 r. k. 166 /

Powód prowadzi firmę transportową, usługi międzynarodowe, krajowe, wypożyczalnię samochodów i handel samochodami.

/ dowód z przesłuchania powoda w charakterze strony, protokół rozprawy z dn. 24.08.2016 r. potwierdzający informacyjne wyjaśnienia, protokół rozprawy z dn. 5.11.2014 r. k. 153 – 156/

Po zdarzeniu z listopada 2013 r.:

–

nie została usunięta szkoda w zderzaku tylnym pojazdu marki B. (...), albowiem powtarzają się uszkodzenia. Zderzak nie został ani naprawiony ani polakierowany, a także nie był demontowany z pojazdu. Na stare uszkodzenia samochodu nałożyły się nowe, dalsze uszkodzenia (w szczególności nowe zarysowania), co wskazuje na to, że mogło dojść do kolejnej kolizji samochodu,

–

nie została naprawiona pokrywa tylna bagażnika,

–

nie została wykonana żadna naprawa blacharsko – lakiernicza tyłu pojazdu.

W wyniku szkody z dnia 19 stycznia 2014 r. doszło do zwiększenia uszkodzeń zderzaka tylnego. Wskutek kolizji z 19 stycznia 2014 r. samochód powoda wymagał następującego zakresu naprawy: wymiany okładziny zderzaka przedniego oraz sprawdzenia czujnika parkowania przedniego zewnętrznego lewego. Powiększenie uszkodzeń w tylnej części samochodu w wyniku następnego zdarzenia z dnia 19 stycznia 2014 r . nie spowodowało wzrostu wartości szkody w stosunku do szkody z 22 listopada 2013 r.

Stawka rozliczenia przeciętnych, ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy tj. przeciętna stawka rynkowa obowiązująca w zakładzie nieautoryzowanym, dysponującym odpowiednią technologią wynosiła 100 zł/h.

Nie występują w bazie części alternatywnych tj. spoza sieci producenta pojazdu, części oryginalne bez logo producenta pojazdu, ale za to z logo producenta części o jakości równorzędnej częściom z logo producenta pojazdu.

Przeciętny, ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy samochodu powoda wynikający ze szkody z dnia 19 stycznia 2014 r. szacowany według cen z daty szkody, przy użyciu nowych i oryginalnych części, zakupionych w sieci dilerskiej, wynosił 3.593,27 zł. Koszt ten uwzględnia usunięcie szkody w przedniej części pojazdu według kwalifikacji pozwanego.

/dowód z uzupełniającej opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej oraz ruchu drogowego W. S. z dn. 30.09.2015 r. k. 208 – 222, załączniki do opinii k. 223 – 226 , dowód z ustnej uzupełniającej opinii biegłego W. S., protokół rozprawy z dn. 1.06.2016 r. k. 283 – 288, akta sprawy I C 806/14 /

Uderzenie pojazdu marki A. (...) w zderzeniu z dnia 19 stycznia 2014 r. w tył B. mogło spowodować ledwie widoczne z zewnątrz zarysowania zderzaka B. i jedoczesne pchnięcie go do przodu na sąsiedni pas ruchu.

Uszkodzenia tylnej części pojazdu wynikające ze zdarzenia z dnia 19 stycznia 2014 r. jedynie nałożyły się na wcześniej istniejące i nieusunięte, tak że fakt kolizji nie zwiększył rozmiaru tej części szkody.

/dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej oraz ruchu drogowego W. S. z dn. 9.02.2016 r. k. 256 – 264 , dowód z ustnej uzupełniającej opinii biegłego W. S., protokół roz prawy z dn. 1.06.2016 r. k. 283 – 288, akta sprawy I C 806/14 /

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Sąd oddalił wnioskowany przez stronę pozwaną wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka Ł. G., albowiem strona pozwana nie wskazała adresu świadka, wobec czego jego wezwanie na rozprawę było niemożliwe. Na stronie pozwanej zaś, jako podnoszącej twierdzenia prawotamujące, spoczywał ciężar przytoczenia dowodów na poparcie jej twierdzeń. Ocena dowodów połączona zostanie z rozważaniami prawnymi w celu uniknięcia powielania argumentacji.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszym postępowaniu powód dochodził odszkodowania za szkodę majątkową jakiej doznał wskutek uszkodzenia należącego do niego pojazdy marki B. (...) w wypadku komunikacyjnym z dnia 19 stycznia 2014 r. Strona pozwana nie uznała swojej odpowiedzialności ani co do wysokości ani co do zasady wskazując, iż do uszkodzenia pojazdu w sposób, którego naprawienia żąda powód , doszło już w wyniku wypadku z dnia 22 listopada 2013 r., która to szkoda została naprawiona przez ubezpieczyciela ponoszącego cywilną odpowiedzialność za tamto zdarzenie.

Stosownie do treści art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Suma ubezpieczenia ustalona w umowie stanowi górną granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela, chyba że umówiono się inaczej (art. 824 § 1 k.c.). Wysokość odszkodowania powinna jednocześnie odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym skutkom zdarzenia, z którego wyniknęła szkoda.

Powstanie i rozmiar odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń zależy od istnienia okoliczności uzasadniających odpowiedzialność ubezpieczonego sprawcy szkody oraz rozmiaru tej odpowiedzialności, co przesądza o jej akcesoryjnym charakterze. Szczegółowe regulacje odnośnie kwestii odpowiedzialności ubezpieczyciela zawierają przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2013 roku poz. 392). Zgodnie z treścią art. 34 ust. 1 powołanej ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani – na podstawie przepisów prawa cywilnego – do odszkodowania za wyrządzoną szkodę w związku z ruchem tego pojazdu, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (art. 36 ust. 1.).

Podstawą odpowiedzialności w niniejszej sprawie jest art. 436 § 2 k.c., który statuuje zasadę, iż w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody samoistni posiadacze mechanicznych środków komunikacji mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych – a więc na podstawie winy.

W polskim prawie cywilnym naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu (art. 363 § 1 k.c.). Odszkodowanie winno być ustalane w wysokości pozwalającej na pokrycie wszelkich celowych i uzasadnionych ekonomicznie wydatków niezbędnych dla przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu. Do tak sprecyzowanej kategorii, zgodnie z ustaloną linią orzeczniczą Sądu Najwyższego, zaliczone zostały koszty nowych części zamiennych, niezbędnych do naprawy pojazdu (por. uchwała w składzie siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/11, OSNC 2012/10/112). Pozostające nadal wątpliwości odnoszące się do zasadności ustalania wysokości odszkodowania w oparciu o nowe części oryginalne sygnowane logo producenta bądź też nowe części zamienne o porównywalnej jakości rozstrzygnął Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 20 czerwca 2012 r. (III CZP 85/11, Lex nr 1218190) w którym stwierdził, że w przypadku uszkodzenia tych części pojazdu, które przed uszkodzeniem były częściami oryginalnymi sygnowanymi logo producenta, należy uwzględniać ceny nowych części oryginalnych. W razie zaś kwestionowania zasadności naprawy pojazdu przy użyciu nowych części oryginalnych, przy ocenie sposobu obliczania wysokości odszkodowania należy brać pod uwagę, jakie części znajdowały się w pojeździe przed uszkodzeniem.

Podkreślenia wymaga również, iż obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego czy poszkodowany dokonał naprawy i czy w ogóle zamierza ją naprawić. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w utrwalonej linii orzeczniczej Sądu Najwyższego zaprezentowanej m.in. w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z 15 listopada 2001 r. ( sygn. akt III CZP 68/01, OSPIKA 2002, nr 7-8, poz. 103), a także w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z 7 sierpnia 2003 r. (sygn. akt IV CKN 387/01; Lex numer 141410).

Przekładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż w ocenie Sądu powód w wyniku zdarzenia z dnia 19 stycznia 2014 r. doznał szkody w zakresie mniejszym, niż kwota dochodzona niniejszym pozwem. Na podstawie przedstawionej dokumentacji szkodowej, porównania zakresu szkód doznanych w wyniku zdarzenia z dnia 22 listopada 2013 r. oraz z dnia 19 stycznia 2014 r., a w szczególności dowodu z opinii biegłego sądowego W. S., Sąd ustalił, iż znaczna część dochodzonego przez powoda roszczenia stanowiła naprawienie szkody, której powód de facto doznał wcześniej niż w zdarzeniu, z którego wywodzi niniejsze odszkodowanie.

Ustalając powyższą okoliczność Sąd dał w całości wiarę opinii biegłego sądowego W. S. w jej brzmieniu uwzględniającym opinie uzupełniające. Pomimo kwestionowania przedmiotowej opinii przez strony, w ocenie Sądu stanowi ona pełnowartościowe źródło wiedzy specjalnej, w sposób kompletny i wyczerpujący wyjaśniając zagadnienia fachowe niezbędne do wydania rozstrzygnięcia w niniejszym postępowaniu. W sporządzonych opiniach uzupełniających biegły w sposób niezwykle jasny, obrazowy i logiczny uzasadnił zajęte stanowisko i odpowiedział na zastrzeżenia zgłoszone przez strony.

W sytuacji, gdy kolejne uszkodzenie nałożyło się na poprzednie i nie obejmowało żadnych nowych elementów spoza poprzedniej szkody, brak jest podstaw do naliczania rekompensaty z tytułu nowych uszkodzeń. Sąd nie dał wiary powodowi, który twierdził, ze zaledwie dwa dni przed zdarzeniem naprawił pojazd, w tym jego tył. Okoliczności tych nie potwierdza faktura załączona do akt , opatrzona z resztą dużo późniejsza datą, niż rzekoma naprawa. Faktura jest jedynie dokumentem księgowym i nie stanowi dowodu naprawy tyłu pojazdu, co w konfrontacji z jednoznaczną opinia biegłego, prowadzi Sąd do podważenia twierdzeń strony powodowej.

A zatem w niniejszej sprawie Sąd ustalił , że przeciętny, ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy samochodu powoda wynikający ze szkody z dnia 19 stycznia 2014 r. szacowany według cen z daty szkody, przy użyciu nowych i oryginalnych części, zakupionych w sieci dilerskiej, wynosił 3.593,27 zł. Koszt ten uwzględnia usunięcie szkody w przedniej części pojazdu i taka kwota została przez Sąd zasądzona , a pozostałej części powództwo podlegało oddaleniu.

O odsetkach od zasądzonej części świadczenia Sąd rozstrzygnął na podstawie O odsetkach od zasądzonej części roszczenia Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. Zasadą prawa cywilnego jest, że dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne. Niespełnienie świadczenia w terminie rodzi po stronie dłużnika konsekwencje przewidziane w art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W niniejszym postępowaniu strona powodowa zgłosiła roszczenie pozwanemu już 20 stycznia 2014 r. Pomimo odwołania powoda, pozwany decyzją z dnia 4 kwietnia 2014 r. zakończył postępowanie likwidacyjne nie wypłacając odszkodowania powodowi. Powód nie wykazał jednak, aby zgłosił pozwanemu roszczenie w konkretyzowanej wysokości. To zaś nastąpiło dopiero dnia 5 czerwca 2014 r., tj. z dniem doręczenia pozwanemu odpisu pozwu w niniejszej sprawie. Z uwagi na powyższe Sąd uznał, iż roszczenie stało się wymagalne z dniem następnym, tj. z dniem 6 czerwca 2014 r.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 100 k.p.c. stosunkowo rozdzielając je między stronami. Strona powodowa w toku postępowania poniosła łączne koszty w kwocie 1917 zł, w tym 400 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 300 zł tytułem wynagrodzenia biegłego (k. 182, k. 233), kwotę 1.200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Strona pozwana poniosła zaś koszty w łącznej kwocie 2.661,48 zł, w tym kwotę 1.200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 1.444,48 zł tytułem wynagrodzenia biegłego (k. k. 187, k. 233, k. 137, k. 269, k. 251). Łącznie poniesione przez strony koszty postępowania wynosiły 4.578,48 zł. Powód wygrał postępowanie w 45%, a zatem winien ponieść koszty postępowania w 55%, tj. w kwocie 2.518,16 zł, zaś pozwany w kwocie 2.060,32 zł. Z tego względu powód winien zwrócić na rzecz pozwanego kwotę 601 zł.

Na podstawie art. 82i 84 u.k.s.c. Sąd zwrócił pozwanemu niewykorzystana część zaliczki.