Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 marca 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi oddalił powództwo Towarzystwa (...) w W. przeciwko P. S. o zapłatę 225,00 złotych z tytułu niezapłaconej składki umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych z umowy, która nie została wypowiedzenia i automatycznie została zawarta na kolejne 12 miesięcy.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona powodowa, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1.  obrazę przepisów postępowania – art. 328 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego poprzez nie zawarcie w uzasadnieniu wyroku z dnia 9 marca 2016 roku ustaleń dotyczących automatycznego przedłużenia umowy potwierdzonej polisą numer (...);

2.  obrazę przepisów prawa materialnego – art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych /../. w brzmieniu z dnia 15 lipca 2011 r. (tj. dnia zawarcia umowy) w związku z art. 28 ust. 1 tejże ustawy w zw. z art. 6 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 roku o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych /../ (Dz. U. 2011.205.1210), poprzez ich nie zastosowanie i nie uznanie, że w braku wypowiedzenia umowy ubezpieczenia potwierdzonej polisą nr (...) automatycznie została zawarta umowa na kolejne 12 miesięcy,

3.  obrazę przepisów prawa materialnego – art. 32 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 22 maja 2003 r o ubezpieczeniach obowiązkowych /../. w brzmieniu z dnia 15 lipca 2011 r (tj. dnia zawarcia umowy), w zw. z art. 6 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych /../ (Dz. U. 2011.205.1210) poprzez uznanie, że na pozwanego nie mogą rozciągać się skutki przedłużonej umowy w postaci obowiązku zapłaty składki, podczas gdy pozwany nie dochował ustawowego obowiązku w zakresie zawiadomienia o sprzedaży;

W oparciu o wskazane zarzuty strona powodowa wniosła o zmianę wyroku i uwzględnienie powództwa w całości, jak również o zwrot kosztów postępowania za instancję odwoławczą. Ponadto powód wniósł o dopuszczenie dowodu z dokumentu – wydruku z Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego - na okoliczność nie posiadania przez pozwanego ochrony ubezpieczeniowej w okresie od 24 lipca 2012 roku do 29 kwietnia 2013 roku w innym zakładzie ubezpieczeń niż powoda, zawarcie przez pozwanego jako posiadacza umowy ubezpieczenia obowiązującej od dnia 30 kwietnia 2013 roku co wskazuje na dalsze posiadanie pojazdu przez pozwanego pomimo umowy sprzedaży z dnia 16 maja 2012 roku.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu.

Na wstępie zaznaczyć trzeba, że wobec faktu, że przedmiotowa sprawa rozpoznawana była w trybie uproszczonym, zaś sąd drugiej instancji nie prowadził postępowania dowodowego, zgodnie z art. 505 ¹³ k.p.c. uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własny ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny. Zarzut sformułowany w apelacji oraz przedstawiona w jej uzasadnieniu argumentacja nie zasługują na uwzględnienie.

W rozpoznawanej sprawie umowa ubezpieczenia została zawarta na okres od dnia 24 lipca 2011 roku do dnia 23 lipca 2012 roku, a strona pozwana uiściła składkę ubezpieczeniową za okres, na który zawarła umowę. Żądanie zapłaty przez powoda składki ubezpieczeniowej dotyczyło następnego okresu ubezpieczeniowego przedłużonego z mocy art. 28 ust. 1 w/w ustawy, tj. na okres kolejnych dwunastu miesięcy. W niekwestionowanym przez strony stanie faktycznym poza sporem pozostawał fakt, że strona pozwana nie wypowiedziała umowy ubezpieczenia zawartej przed zbyciem pojazdu, zaś powódka wystawiła kolejną polisę OC, jako przedłużenie zawartej z poprzednim właścicielem pojazdu.

Kwestią sporną natomiast pozostawało ustalenie, czy doszło do zawarcia wiążącej umowy stwierdzonej nową polisą, a tym samym, czy strona pozwana jest zobowiązana do uiszczenia zaległej składki oraz czy ze względu na sprzedaż przedmiotu ubezpieczenia kolejnemu nabywcy, zbywca nie został zwolniony z obowiązku opłacenia tej składki. A zatem spór w istocie sprowadzał się do przesądzenia kwestii prawnej polegającej na rozstrzygnięciu, czy w sprawie znajdują zastosowanie przepisy w brzmieniu sprzed, czy po zmianie przepisów o ubezpieczeniach obowiązkowych /../ ustawą z dnia 19 sierpnia 2011 roku, która weszła w życie 11 lutego 2012 roku.

W ocenie Sądu Okręgowego najistotniejsza w sprawie jest właściwa interpretacja art. 6 ustawy z dnia 19.08.2011 roku o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych /../ (Dz. U. 2011.2015.1210), zgodnie z którym do umów ubezpieczenia zawartych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.

W ocenie Sądu Okręgowego należy odróżnić umowę ubezpieczenia zawartą w dniu na okres od dnia 24 lipca 2011 roku do dnia 23 lipca 2012 roku oraz nową umowę, która miała by ulec automatycznemu przedłużeniu na kolejne 12 miesięcy.

O ile dla oceny pierwszej z tych umów jako zawartej przed dniem wejścia w życie nowelizacji należy stosować przepisy dotychczasowe, to w zakresie drugiej, nowej – w tym sposobu jej zawarcia - przepisy po zmianie, jako że umowa ta niewątpliwie nie została zawarta przed wejściem w życie ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 roku. Umowa z poprzednim właścicielem pojazdu została zawarta do dnia 23 lipca 2012 roku, a zatem do dnia, w którym nie obowiązywał już przepis o odpowiednim stosowaniu art. 28 do sytuacji, w której nastąpiła zmiana właściciela pojazdu opisana w art. 31 ust. 1 ustawy.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Okręgowego w Szczecinie (VIII Ga 383/14 wyrok z dnia 15 stycznia 2015) oraz Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim (II Ca 786/14 wyrok z dnia 23 grudnia 2014r.) iż, przepisy odnoszące się do ewentualnego przedłużenia umowy stosowane powinny być stosowane w brzmieniu obowiązującym w czasie zakończenia poprzedniej umowy. W przeciwnym razie do nowej, automatycznie przedłużonej umowy, czyli zawartej już po nowelizacji należałoby stosować przepisy faktycznie nieobowiązujące. Zatem stanowisko strony powodowej, że z uwagi na zawarcie umowy z poprzednim właścicielem przed dniem 11.02.2012 roku w sprawie zastosowanie znajdują przepisy nieznowelizowane nie są zasadne.

Biorąc powyższe pod uwagę stronie powodowej nie przysługiwało uprawnienie do automatycznego przedłużenia umowy z pozwaną na podstawie art. 28, z kolei na pozwanej w ogóle nie ciążył obowiązek wypowiedzenia umowy celem uniknięcia przedłużenia jej obowiązywania. Umowa ta bowiem ulegała rozwiązaniu z upływem okresu na który została zawarta czyli z upływem 23 lipca 2012 roku. Tym samym, zastosowanie przez powoda art. 28 wskazanej wyżej ustawy było nieprawidłowe, a strona pozwana nie miała obowiązku zapłacenia na rzecz powoda składki ubezpieczeniowej. Ustawa z dnia 19.08.2011 roku o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych /../ w części obejmującej regulację zawartą w art. 28 i 31 weszła w życie z dniem 11 lutego 2012 roku, a treść art. 6 powołanej ustawy nie daje podstaw do przyjęcia, że po wskazanej dacie wejścia w życie nowej regulacji powołanych przepisów zachodziła podstawa do stosowania przepisów dotychczasowych w zakresie w jakim regulowały one zasady automatycznego przedłużania obowiązujących umów ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy w Łodzi w oparciu o art. 385 k.p.c. oddalił apelację powoda jako bezzasadną.