Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Dnia 25.11.2015r. powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie pozew o zasądzenie od pozwanego K. W. (1) kwoty 4.040,79 zł w tym kwoty 3.686,50 zł z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej Narodowego Banku Polskiego od dnia 14.10.2015r. do dnia zapłaty, kwot 187,60 zł i 166,69 zł bez odsetek oraz zażądał zwrotu kosztów sądowych w kwocie 51,00 zł.

W uzasadnieniu wskazał, że dochodzona należność wynika umowy kredytowej z dnia 03.04.2014r. o nr (...), której warunków pozwany nie dochował powodując powstanie zadłużenia. Przedstawił szczegółowo sposób rozliczenia dochodzonych kwot, wskazując, że na dochodzoną kwotę składają się: należność główna w wysokości 3.686,50, odsetki w kwocie 187,60 zł oraz inne koszty w kwocie 166,69 zł. Na poparcie roszczenia przywołał dowody z dokumentów.

Postanowieniem z dnia 02.12.2015r., Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie, w sprawie o sygn. INc-e 2276856/15 przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Turku stwierdzając brak podstaw do wydania nakazu (k.7).

W pozwie uzupełnionym w trybie art. 505 ³⁷ k.p.c. powód podtrzymał powództwo iż zażądał zasądzenia kwoty 4.040,79 zł z odsetkami umownymi od dnia 14.10.2015r. W uzasadnieniu przywołał wszystkie twierdzenia i argumenty podniesione w pierwotnym pozwie oraz złożył wnioski dowodowe (k.12-13).

Sąd ustalił i zważył co następuje:

W dniu 03.07.2014r. J. W. zawarł z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. mowę kredytu na zakup towaru/usług nr (...), mocą której bank udzielił mu kredytu w kwocie 3.686,50 zł, na okres od 03.04.2014r do 03.10.2016r., na sfinansowanie ceny zakupu chłodziarki. Kredyt była oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, obowiązującej w banku, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 16,00% w skali roku. Kapitał pożyczki wraz z odsetkami kredytobiorca zobowiązał się spłacić w ratach miesięcznych, bez dodatkowego wzywania, wg doręczonego planu.

W przypadku braku spłaty lub opóźnień w płatności, bank miał prawo naliczać odsetki od zadłużenia przeterminowanego określone jako czterokrotność stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, a ponadto przekazać dane dłużnika do Biura (...) i wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30. dniowego okresu wypowiedzenia. Kredytobiorca dodatkowo poddał się egzekucji zgodnie z art. 97 ust. 1 i 2 pr. bankowego, do kwoty 7.372 zł. Poza tym umowa określała prawa i obowiązki stron w tym sposób wypowiedzenia. Została sporządzona po jednym egzemplarzu dla stron. K. W. zaakceptował jej warunki, składając podpis. W toku trwania umowy kredytobiorca nie wywiązywał się z płatności rat w wysokości i terminie ustalonym w planie spłaty, wobec czego, pismem z dnia 18.12.2014r., bank wypowiedział mu umowę i wezwał do zapłaty kwoty 3.827,29 zł obejmującej 3.686,50 zł kapitału, 45,79 zł odsetek, 95 zł innych kosztów.

Na dzień wystawienia wyciągu z ksiąg Banku tj. na 13.10.2015r., zadłużenie wynosiło 4.040,79 zł z czego 3.686,50 zł stanowił kapitał, 187,60 zł odsetki, 166,69 zł inne koszty.

(dowód: wyciąg z ksiąg banku k.19-20, wypowiedzenie k.21, umowa k.28-29)

Ustalenia związane z przedmiotową sprawą Sąd poczynił na podstawie przedstawionych, opisanych wyżej dokumentach, którym dał wiarę w pełni albowiem pozwany nie zakwestionował skutecznie ich autentyczności. Podkreślenia wymaga to, że tak wyciąg z ksiąg banku jak i umowa czy wypowiedzenie, są dokumentami prywatnymi w rozumieniu art. 245 k.p.c. Dokument prywatny, stanowi pełnoprawny środek dowodowy, który sąd orzekający może uznać za podstawę swoich ustaleń faktycznych, a następnie wyrokowania, choć jego moc jest słabsza od dokumentu urzędowego. Tak jak każdy dowód podlega ocenie sądu. Z dokumentem prywatnym zdefiniowanym w art. 245 k.p.c. wiąże się wzruszalne domniemanie jego prawdziwości i autentyczności pochodzenia zawartego w nim oświadczenia od wystawcy, który go własnoręcznie podpisał (por. postanowienie SN z dnia 15 kwietnia 1982 r., III CRN 65/82, LEX nr 8414; wyrok SN z dnia 27 czerwca 2000 r., I CKN 288/00, Prok. i Pr.-wkł. 2000, nr 11, poz. 32). Złożone przez powoda dokumenty prywatne nie budziły o wątpliwości sądu. Zawarte w nich twierdzenia uznać należy za zgodne z rzeczywistym stanem.

Powód roszczenie wywodzi z umowy kredytowej zawartej zgodnie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (j.t. Dz.U. z 2015r. poz.128 ze zm.).

Bezspornym w sprawie jest, iż treść i warunki umowy były pozwanemu znane i zostały przez niego zaakceptowane.

Umowa zawierała wszystkie niezbędne, wymagane prawem elementy, w szczególności: strony umowy, kwotę i walutę kredytu, cel, na który kredyt został udzielony, zasady i termin spłaty kredytu, wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany (art. 69 ust.2 prawa bankowego).

Nie ulega również wątpliwości, że pozwany nie wywiązywał się ze swoich zobowiązań wobec banku skutkiem czego było wypowiedzenie umowy. O stanie zadłużenia bank informował pozwanego.. Istotą umowy jest obowiązek zwrotu jej przedmiotu, tu pieniędzy. Treść umowy przesądziła o chwili, w której ów przedmiot powinien zostać zwrócony.Bank wypełnił w całości ciążące na nim zobowiązania w tym również w zakresie wypowiedzenia, nie uchybiając przy tym pkt 5 umowy (k.21, 28v). Pozwany warunków umowy nie dopełnił.

W myśl ogólnych zasad na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa (por. art. 6 k.c.). W przedmiotowej sprawie, powód temu zadaniu sprostał.

Mając na uwadze zgromadzony i wyżej oceniony materiał dowodowy Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pierwotnego pozwu, jak w punkcie 1 wyroku, mając na uwadze treść art. 505 ⁴ k.p.c.

Zmiana powództwa w postępowaniu uproszczonym jest niedopuszczalna a tak należy ocenić zmiany jakie poczynił powód w uzupełnionym pozwie, wobec czego nie mogły one odnieść zamierzonego skutku (por. k. 4-5 i 12-13).

Za opóźnienie spełnienia świadczenia pieniężnego, zgodnie z art. 481§1,2 k.c., wierzyciel ma prawo żądać odsetek. Żądanie powoda w tym zakresie należy uznać za uprawnione. Odsetki stanowią bowiem sankcję dla dłużnika za sam fakt niespełnienia świadczenia w terminie, pełnią także funkcję czynnika waloryzującego świadczenie główne. Odsetki od udzielonego kredytu bankowego są elementem składowym świadczenia głównego stron umowy kredytu, stanowią bowiem, z jednej strony cenę płaconą przez kredytobiorcę za korzystanie z oddanych mu do dyspozycji środków finansowych banku, z drugiej strony - wynagrodzenie pobierane przez bank za udostępnienie kredytobiorcy tych środków. Naliczonych i żądanych przez powoda odsetek i kosztów nie można uznać za nadmierne albowiem są one zgodne z pkt 5 umowy i art. 359 § 2 ¹ k.c., w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia umowy (k.28v). Wobec zmiany brzmienia art. 481 k.c., odsetki zasądzono od dnia 14.10.2015r. do dnia 31.12.2015 r. zgodnie z treścią obowiązującą do 31 grudnia 2015 r. i od dnia 01 stycznia 2016 r., w brzmieniu dokonanym ustawą z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1830).

Powód wygrał w sprawę w całości. W pozwie zażądał zwrotu kosztów procesu. Powód uiścił 100 zł opłaty, zgodnie z art. 19 ust. 2 pkt 2 u.k.s.c. (ustawa z dn. 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych – jt. Dz.U. z 2016r. poz. 623) oraz art. 505 ³⁷ k.p.c. oraz poniósł koszty opłaty skarbowej.

Zgodnie z regułą odpowiedzialności za wynik sprawy, zawartą w art. 98 k.p.c., w postępowaniu procesowym strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w punkcie 2 wyroku.