Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 2631/16

Uzasadnienie wyroku z dnia 1 września 2016 r.

W pozwie z dnia 3 lutego 2016 r. powódka S. H. w W. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego M. S. kwoty 6.420,82 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając roszczenie powódka wskazała, że w dniu 18 lipca 2006 r. pozwany zawarł z nią umowę o opłaty za studia niestacjonarne magisterskie. Na podstawie decyzji nr (...) z dnia
6 kwietnia 2009 r. pozwany został skreślony z listy studentów ze względu na niezaliczenie semestru w określonym terminie. W dniu 15 września 2009 r. pozwany złożył podanie
o wznowienie studiów, które zostało rozpatrzone pozytywnie. W związku z tym zgodnie
z Zarządzeniem Rektora nr 48 z dnia 24 lipca 2009 r. pozwanemu zostały naliczone opłaty za powtarzanie semestru IV w roku akademickim 2009/2010 w łącznej wysokości 3.200,00 zł. Następnie na podstawie decyzji nr (...) z dnia 8 czerwca 2010 r. pozwany został ponownie skreślony z listy studentów ze względu na niezaliczenie semestru w określonym terminie. Ponownie złożył podanie o wznowienie studiów, które również zostało uwzględnione. W związku z kolejnym wznowieniem studiów powódka naliczyła pozwanemu opłaty za powtarzanie seminarium magisterskiego w łącznej wysokości 1.950,00 zł. Na podstawie kolejnej decyzji nr (...) z dnia 12 kwietnia 2011 r. pozwany został ponownie skreślony z listy studentów wobec nieuzyskania zaliczenia semestru w określonym terminie. W dniu 8 lipca 2014 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty należności głównej wraz z odsetkami ustawowymi w terminie
7 dni od daty doręczenia wezwania. Następnie powódka we wniosku z dnia 25 września 2014 r., nadanym w placówce pocztowej w dniu 30 września 2014 r., zawezwała pozwanego do próby ugodowej o zapłatę kwoty 4.260,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 23 maja 2014 r. oraz o zapłatę kwoty 1.462,64 zł odsetek za okres od dnia 1 października 2011 r. do dnia 22 maja 2014 r. Zdaniem powódki zawezwanie do próby ugodowej skutecznie przerwało bieg terminu przedawnienia roszczenia objętego pozwem w sprawie niniejszej. Termin ten wynosi bowiem 10 lat według poglądu przyjętego w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2015 r., III CZP 67/15.

( pozew k. 1-3)

W dniu 12 lutego 2016 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla (...) w W. w sprawie o sygn. akt II Nc 3822/16 w postępowaniu upominawczym wydał nakaz zapłaty uwzględniający powództwo.

( nakaz zapłaty – k. 39)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty, zaskarżającym nakaz zapłaty w całości, pozwany M. S. wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na jego rzecz od powódki kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, powołując się na treść art. 32 ustawy
z dnia 11 lipca 2014 r. o zmianie ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych innych ustaw oraz art. 160a ust. 7 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym. Według tych przepisów termin przedawnienia roszczeń wynikających z umów w sprawie warunków odpłatności za studia lub usługi edukacyjne wynosi 3 lata. Od dnia skreślenia pozwanego z listy studentów, tj. od dnia 12 kwietnia 2011 r. do dnia wytoczenia powództwa, tj. do dnia 28 tycznia 2016 r., upłynęło zaś 4 lata. Natomiast zawezwanie pozwanego do próby ugodowej odbyło się po upływie 3-letniego terminu przedawnienia. Wniosek o zawezwanie do próby ugodowej wpłynął do Sądu Rejonowego w dniu 2 października 2014 r., gdy obowiązywała już ustawa z dnia 11 lipca 2014 r. o zmianie ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych innych, wprowadzająca 3-letni termin przedawnienia roszczenia z dniem
1 października 2014 r. Według pozwanego pogląd przyjęty w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2015 r., III CZP 67/15, znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy powództwo zostało wytoczone przed dniem 1 października 2014 r.

( sprzeciw od nakazu zapłaty k. 41-45)

Za podstawę wyroku Sąd Rejonowy przyjął następujące ustalenia:

W dniu 18 lipca 2006 r. pozwany M. S. zawał z powódką S. H. w W. umowę o warunkach odpłatności za studnia niestacjonarne magisterskie. Przedmiotem umowy było określenie warunków odpłatności za studia na podstawie art. 160 ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 ze zm.) (§1 umowy). Pozwany zobowiązał się do terminowego uiszczania opłat za naukę na studiach niestacjonarnych magisterskich oraz opłat administracyjnych i innych, zgodnie z postanowieniami umowy (§ 2 umowy). Opłaty za naukę oraz opłaty administracyjne i inne miały być określone
w Tabeli opłat ustalanej na każdy rok akademicki zarządzeniem Rektora nie później niż dwa miesiące przed rozpoczęciem roku akademickiego (§ 3 ust. 1 umowy). Wysokość opłaty za naukę dla danego roku akademickiego miała być ustalana w postaci kwoty miesięcznej, odrębnie dla poszczególnych kierunków, form i cyklów studiów oraz ogłaszana przez powódkę w Tabeli opłat (§ 3 ust. 2 umowy). S. opłaty za naukę można było wnosić w całości z góry lub
w pięciu równych ratach miesięcznych, płatnych według terminarza ustalanego przez powódkę na dany rok akademicki w tabeli opłat. W szczególnych wypadkach losowych, na pisemny
i uzasadniony wniosek studenta, Rektor mógł wyrazić zgodę na przesunięcie terminu płatności lub inne rozłożenie rat opłaty za naukę (§ 3 ust. 3 umowy). Opłaty wynikające z umowy pozwany obowiązany był wnosić na wskazany numer rachunku bankowego powódki z zaznaczeniem tytułu płatności (§ 3 ust. 4 umowy). Każdorazowe opóźnienie w dokonaniu opłaty lub jej części albo wniesienie jej w niepełnej kwocie skutkować miało naliczeniem przez powódkę odsetek ustawowych od zaległej kwoty (§ 3 ust. 7 umowy). W wypadku zaległości w regulowaniu opłat pozwany mógł nie zostać dopuszczony do zdawania egzaminów (§ 3 ust. 8 umowy).
W przypadku opóźnienia w dokonaniu opłaty za naukę zgodnie z § 2 umowy, przekraczającego 60 dni, powódka miała prawo do skreślenia pozwanego z listy studentów i tym samym rozwiązania umowy z upływem sześćdziesiątego dnia opóźnienia w dokonaniu wpłat. Ponowne wpisanie na listę studentów na podstawie nowej umowy miało być możliwe po uregulowaniu wszystkich zaległości w opłatach wraz z odsetkami i opłaceniu wpisowego w kwocie określonej na dany rok akademicki zgodnie z przepisami obowiązującymi u powódki (§ 4 ust. 1 umowy). Oprócz przypadku określonego w § 4 ust. 1 umowy, rozwiązanie umowy przez powódkę mogło nastąpić w wypadku skreślenia pozwanego z listy studentów zgodnie z postanowieniami Regulaminu studiów. W tym wypadku za dzień rozwiązania umowy uznawany był koniec miesiąca następującego po dacie decyzji Dziekana o skreśleniu z listy studentów (§ 4 ust. 2 umowy). W umowie zawarte zostało oświadczenie pozwanego o tym, że zapoznał się on
z udostępnionymi mu przez powódkę Regulaminem studiów oraz Tabelą opłat (§ 5 ust. 3 umowy)

(okoliczności niesporne, a ponadto dowód: umowa z dnia 18.07.2006 r. k. 6-7)

Na podstawie decyzji nr (...) Dziekana Studium (...) z dnia 6 kwietnia 2009 r. pozwany został skreślony z listy studentów z dniem 19 lutego 2009 r. na kierunku Finanse
i Rachunkowość ze względu na zaległość z opłatami związanymi z odbywaniem studiów.

(okoliczność niesporna, a ponadto dowód: decyzja z dnia 06.04.2009 r. k. 8)

W piśmie z dnia 15 września 2009 r. pozwany wystąpił do powódki o wznowienie studiów magisterskich na kierunku Finanse i Rachunkowość w roku akademickim 2009/2010. W dniu 23 września 2009 r. Dziekan Studium (...) wyraził zgodę na wznowienie studiów przez pozwanego.

(okoliczności niesporne, a ponadto dowód: pismo powoda z dnia 15.09.2009 r. k. 9)

W wyniku wznowienia studiów pozwany na podstawie Zarządzenia Rektora nr 48 z dnia 24 lipca 2009 r. wraz z Załącznikiem nr 4 zobowiązany był do uiszczenia opłaty za powtarzanie semestru IV w roku akademickim 2009/2010 w kwocie 3.000,00 zł oraz opłaty za wznowienie studiów w kwocie 200,00 zł.

(okoliczność niesporna, a ponadto dowód: Zarządzenie Rektora nr 48 z dnia 24.07.2009 r.
k. 11-12 wraz z Załącznikiem nr 4 k. 13)

Z kolei na podstawie decyzji nr (...) Dziekana Studium (...) z dnia 8 czerwca 2010 r. pozwany został skreślony z listy studentów z dniem 8 czerwca 2010 r. na kierunku Finanse i Rachunkowość ze względu na nieuzyskanie zaliczenia semestru w terminie do dnia 20 lutego 2010 r.

(okoliczność niesporna, a ponadto dowód: decyzja z dnia 08.06.2010 r. k. 14)

W dniu 14 września 2010 r. pozwany ponownie wystąpił do powódki o wznowienie studiów, na co Prodziekan Studium (...) wyraził zgodę w dniu 24 września 2010 r.

(okoliczności niesporne, a ponadto dowód: pismo powoda z dnia 14.09.2010 r. k. 15)

W wyniku wznowienia studiów pozwany na podstawie Zarządzenia Rektora nr 35 z dnia 23 lipca 2010 r. wraz z Załącznikiem nr 4 zobowiązany był do uiszczenia opłaty za powtarzanie seminarium magisterskiego w roku akademickim 2010/2011 w kwocie 1.950,00 zł, (odpowiadającej 13 pkt (...) oraz kwocie 150,00 zł za każdy pkt (...)) oraz opłaty za wznowienia studiów kwocie 200,00 zł.

(okoliczność niesporna, a ponadto dowód: zarządzenie nr 35 z dnia 23.07.2010 r. k. 16-17 wraz z załącznikiem nr 4 k. 21; kopia karty okresowych osiągnięć pozwanego za rok akademicki 2010/2011 k. 22)

Następnie na podstawie decyzji nr (...) Dziekana Studium (...) z dnia 12 kwietnia 2011 r. pozwany został skreślony z listy studentów z dniem 12 kwietnia 2011 r. na kierunku Finanse i Rachunkowość ze względu na nieuzyskanie zaliczenia semestru w terminie do dnia 20 lutego 2011 r.

(okoliczność niesporna, a ponadto dowód: decyzja z dnia 12.04.2011 r. k. 23)

Pozwany zalega powódce z opłatami za studia w łącznej kwocie 4.260,00 zł oraz z odsetkami ustawowymi skapitalizowanymi za okres od dnia 1 października 2011 r. do dnia 22 maja 2014 r. w łącznej kwocie 2.160,82 zł.

(okoliczność niesporna a ponadto dowody: kopia wydruku operacji na koncie pozwanego
k. 25-28; k. 32-37)

W piśmie z dnia 8 lipca 2014 r., doręczonym w dniu 16 lipca 2014 r., powódka wezwała pozwanego do zapłaty powyższych kwot.

(okoliczność niesporna a ponadto: wezwanie do zapłaty k. 24; (...) k. 29)

W dniu 30 września 2014 r. w placówce pocztowej operatora wyznaczonego powódka skierowała do Sądu Rejonowego dla (...)w W. przesyłkę poleconą zawierającą wniosek o zawezwanie pozwanego do próby ugodowej w o zapłatę kwoty 4.260,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 23 maja 2014 r. oraz o zapłatę kwoty 1.462,64 zł odsetek za okres od dnia 1 października 2011 r. do dnia 22 maja 2014 r. na podstawie umowy
o odpłatności za studnia niestacjonarne magisterskie. Wniosek wpłynął do Sądu w dniu
2 października 2014 r. Na posiedzeniu w dniu 10 grudnia 2014 r. pomiędzy stronami nie doszło do zawarcia ugody.

(okoliczności niesporne, a ponadto dowody: dokumenty zgromadzone w aktach sprawy
o sygn. II Co 2970/14 - wniosek o zawezwanie do próby ugodowej k. 1; koperta wraz z odciskiem datownika k. 10; protokół posiedzenia jawnego z dnia 10.12.2014 r. k. 26)

Do zamknięcia rozprawy pozwany nie dokonał zapłaty.

(okoliczność niesporna)

Podstawę poczynionych w sprawie ustaleń – niespornych pomiędzy stronami, przyznanych według art. 229 k.p.c. – stanowiły przedstawione przez strony kopie dokumentów prywatnych, które nie były kwestionowane i co do których nie ujawniły się jakiekolwiek okoliczności, dla których należałoby odmówić im wiarygodności.

Poza sporem pozostawała skuteczność zobowiązania pozwanego do zapłaty na podstawie postanowień umowy z dnia 18 lipca 2006 r. o warunkach odpłatności za studia niestacjonarne magisterskie, znajdującej podstawę w art. 160 ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo
o szkolnictwie wyższym w brzmieniu obowiązującym z dniem 1 października 2009 r. (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r. poz. 572; dalej – Prawo o szkolnictwie wyższym) oraz kolejnych zarządzeń Rektora powódki, znajdujących podstawę w art. 99 ust. 2 Prawa o szkolnictwie wyższym. Poza sporem pozostawała także wysokość zobowiązania pozwanego, jego wymagalność oraz wysokość należnych od pozwanego odsetek za opóźnienie.

Spór pomiędzy stronami dotyczył natomiast kwestii związanych z przedawnieniem roszczeń ze wspomnianej umowy.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia okazał się nietrafny.

Należy podzielić pogląd przyjęty za podstawę uchwały Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2015 r., III CZP 67/15 (LEX nr 1814298, www.sn.pl), według którego do przedawnienia roszczenia o opłatę za studia określoną w umowie zawartej na podstawie art. 160 ust. 3 Prawa o szkolnictwie wyższym w brzmieniu obowiązującym z dniem 1 października
2009 r., w okresie przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 11 lipca 2014 roku o zmianie ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2014, poz. 1198), tj. przed dniem 1 października 2014 r., miał zastosowanie 10-letni termin przedawnienia przewidziany w art. 118 k.c.

Umowa o warunkach odpłatności za studia niestacjonarne zawarta między publiczną uczelnią wyższą a studentem nie kwalifikuje się bowiem jako umowa o świadczenie usług nieuregulowana szczególnymi przepisami, do której na podstawie art. 750 k.c. stosuje się odpowiednio przepisy
o zleceniu. Do roszczeń publicznej uczelni wyższej wynikających z umowy o warunkach odpłatności za studia niestacjonarne nie znajduje zatem zastosowania 2-letni termin przedawnienia przewidziany w art. 751 k.c.

Roszczenia takie nie kwalifikują się także jako roszczenia o świadczenia okresowe, skoro ich wysokość jest każdorazowo z góry oznaczona, a nie oznaczalna w zależności od upływu czasu, ani jako roszczenia związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, co wynika jednoznacznie z art. 106 Prawa o szkolnictwie wyższym.

W odniesieniu do roszczeń publicznej uczelni wyższej wynikających z umowy o warunkach odpłatności za studia niestacjonarne, zawartej przed dniem 1 października 2014 r. brak było zatem podstawy do przyjęcia szczególnego terminu przedawnienia, innego niż 10-letni termin przedawnienia przewidziany w art. 118 k.c.

W odniesieniu do zawartej przez strony umowy z dnia 18 lipca 2006 r. brak było także podstaw do zastosowania 3-letniego terminu przedawnienia przewidzianego w art. 160a ust. 7 Prawa o szkolnictwie wyższym w brzmieniu obowiązującym z dniem 1 października 2014 r., według którego roszczenia wynikające z umowy między uczelnią publiczną a studentem lub osobą przyjętą na studia, regulującej warunki pobierania opłat związanych z odbywaniem studiów oraz opłat za usługi edukacyjne przedawniają się z upływem terminu 3-letniego.

Przepis ten dodany został w art. 1 pkt 105 ustawy z dnia 11 lipca 2014 r. o zmianie ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 1198).

Według art. 32 tej ustawy do umów w sprawie warunków odpłatności za studia lub usługi edukacyjne między uczelnią publiczną a studentem lub osobą przyjętą na studia, zawartych przed dniem wejścia w życie tej ustawy, tj. przed dniem 1 października 2014 r., stosuje się przepis art. 160a ust. 7 Prawa o szkolnictwie wyższym w brzmieniu nadanym tą ustawą.

Przepis ten nie stanowił jednak wystarczającej podstawy do przyjęcia, aby 3-letni termin przedawnienia określony w art. 160a ust. 7 Prawa o szkolnictwie wyższym znajdował zastosowanie do roszczeń publicznej uczelni wyższej wynikających z umowy o warunkach odpłatności za studia niestacjonarne zawartej przed dniem 1 października 2014 r., których bieg terminu przedawnienia rozpoczął się i nie upłynął przed tym dniem.

Przyjęcie wniosku przeciwnego oznaczałoby w istocie przypisanie mocy wstecznej regulacji art. 160a ust. 7 Prawa o szkolnictwie wyższym w zw. z art. 32 wspomnianej ustawy z dnia
11 lipca 2014 r., gdy chodzi o przedawnienie roszczeń przysługujących publicznej uczelni wyższej na podstawie takich umów. W szczególnych przypadkach, gdy termin przedawnienia rozpoczął bieg wcześniej, niż 3 lata przed wejściem w życie przepisów tej ustawy, tak jak to miało miejsce w sprawie niniejszej, wejście w życie tych przepisów powodowałoby automatyczne przedawnienie takich roszczeń z dniem 1 października 2014 r.

Nic nie wskazuje jednak na to, aby taki miał być zamiar ustawodawcy przy wprowadzaniu do systemu prawa powyższych przepisów.

Na podstawie art. 3 k.c. ustawa nie ma mocy wstecznej, chyba że to wynika z jej brzmienia lub celu. Wstecznego mocy ustawy w obszarze prawa cywilnego nie można zatem wykluczyć, niemniej regulacja przewidująca taki skutek powinna być jednoznaczna.

Tymczasem ani brzmienie art. 32 wspomnianej ustawy z dnia 11 lipca 2014 r., ani cel tego przepisu nie wskazują na to, aby zamiarem ustawodawcy było ustalenie 3-letniego termin także
w odniesieniu do roszczeń, których bieg terminu przedawnienia rozpoczął się przed dniem wejścia w życie ustawy, w szczególności wcześniej, niż 3 lata przed wejściem w życie przepisów tej ustawy. Uzasadnienie projektu wspomnianej ustawy z dnia 11 lipca 2014 r. milczy w tym zakresie. Niemniej gdyby celem ustawodawcy było spowodowanie tego rodzaju skutków, zapewne obok regulacji art. 32 ustawy z dnia 11 lipca 2014 r. uchwalony zostałby szczególny przepis intertemporalny regulujący przypadki biegu terminu przedawnienia, który rozpoczął się pod rządem przepisów ustawy dotychczas obowiązującej i nie upłynął w chwili wejścia w życie przepisów ustawy nowej. Przepis ten byłaby analogiczny do takich przepisów jak:

- art. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 80 poz. 538), według którego do roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym powstałych przed dniem wejścia w życie tej ustawy, a według przepisów dotychczasowych w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych, zastosowanie znajduje stosuje się przepisy art. 442 ¹ Kodeksu cywilnego,

- art. XXXV ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 94 ze zm.), według którego do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie Kodeksu cywilnego, a według przepisów dotychczasowych w tym dniu jeszcze nie przedawnionych, stosuje się przepisy Kodeksu dotyczące przedawnienia z następującymi ograniczeniami: początek, zawieszenie i przerwanie biegu przedawnienia ocenia się według przepisów dotychczasowych, gdy chodzi o czas przed dniem wejścia w życie Kodeksu cywilnego; jeżeli termin przedawnienia według przepisów Kodeksu cywilnego jest krótszy, niż według przepisów dotychczasowych, bieg przedawnienia rozpoczyna się z dniem wejścia w życie kodeksu cywilnego; jeżeli jednak przedawnienie rozpoczęte przed dniem wejścia w życie Kodeksu cywilnego nastąpiłoby przy uwzględnieniu terminu przedawnienia określonego
w prawie dotychczasowym wcześniej, przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu.

Wobec braku analogicznego przepisu we wspomnianej ustawie z dnia 11 lipca 2014 r. należy przyjąć, że z przepisu art. 32 tej ustawy wywodzić można jedynie ustalenie 3-letniego terminu przedawnienia w odniesieniu do roszczeń przysługujących publicznej uczelni wyższej na podstawie umów zawartych przed dniem 1 października 2014 r., których bieg terminu przedawnienia nie rozpoczął się jeszcze przed tym dniem.

W okolicznościach sprawy niniejszej bieg terminu przedawnienia roszczeń powódki
o zapłatę przez pozwanego opłat za studia niestacjonarne magisterskie rozpoczął bieg odpowiednio:

- z dniem 1 października 2009 r., tj. z dniem rozpoczęcia zajęć w semestrze IV w roku akademickim 2009/2010 według Zarządzenia Rektora nr 48 z dnia 24 lipca 2009 r. wraz
z Załącznikiem nr 4, gdy chodzi o czesne za semestr w kwocie 3.000,00 zł,

- z dniem 1 października 2010 r., tj. z upływem 7 dni od decyzji z dnia 24 września 2010 r. wyrażającej zgodę na powtarzanie seminarium magisterskiego w roku akademickim 2010/2011 według Zarządzenia Rektora nr 35 z dnia 23 lipca 2010 r. wraz z Załącznikiem nr 4, gdy chodzi
o opłatę za powtarzanie zajęć w kwocie 1.950,00 zł.

Przy przyjęciu 10-letniego terminu przedawnienia przewidzianego w art. 118 k.c., znajdującego zastosowanie w sprawie niniejszej, należało uznać, że termin ten nie upłynął ani
z dniem 3 lutego 2016 r., kiedy powódka wniosła pozew w sprawie niniejszej, ani z dniem 30 września 2014 r., kiedy powódka zgłosiła wniosek o zawezwanie pozwanego do próby ugodowej w sprawie o sygn. akt II Co 2970/14, dotyczący roszczeń objętych pozwem w sprawie niniejszej. Obie te czynności w myśl art. 123 § 1 pkt 1 k.c. przerwały bieg terminu przedawnienia roszczeń
o zapłatę.

Nietrafnie pozwany przy tym wywodził, że do wniosku o zawezwanie do próby ugodowej nie znajduje zastosowania art. 165 § 2 k.p.c., według którego oddanie pisma procesowego
w polskiej placówce pocztowej operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe lub w placówce pocztowej operatora świadczącego pocztowe usługi powszechne w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej jest równoznaczne
z wniesieniem tego pisma do sądu. Brak bowiem dostatecznych racji, aby jako pismo procesowe, o którym mowa w tym przepisie, nie kwalifikować pisma obejmującego wniosek o zawezwanie do próby ugodowej.

Roszczenie o zapłatę odsetek ustawowych za opóźnienie od łącznej kwoty 4.260,00 zł zaległych opłat za studia objętych pozwem znajdowało podstawę prawną w art. 481 § 1 k.c., według którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Roszczenie o zapłatę odsetek za opóźnienie od kwoty 2.160,82 zł skapitalizowanych odsetek za opóźnienie za okres od dnia 1 października 2011 r. do dnia 22 maja 2014 r., zgodnie z żądaniem pozwu, znajdowało z kolei podstawę prawną w art. 482 k.c., według którego od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa.

Wysokość odsetek za opóźnienie podlegała ustaleniu na podstawie art. 481 § 2 k.c.
w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2016 roku – za okres przed tym dniem – według którego to przepisu jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe, a następnie na podstawie art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym
z dniem 1 stycznia 2016 roku – za okres po tym dniu – według którego to przepisu jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie
w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych.

Podstawę orzeczenia w przedmiocie kosztów procesu stanowiły art. 98 § 1 i 3 k.p.c.
w zw. z art. 99 k.p.c., według których pozwany jako przegrywający sprawę powinien zwrócić powódce koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw, w tym wynagrodzenie reprezentującego powódkę pełnomocnika będącego radcą prawnym.

Na koszty takie składały się zatem opłata od pozwu w kwocie 250 zł, opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 2.400 zł, ustalone na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r. poz. 1804).

Z tych względów Sąd Rejonowy orzekł, jak w sentencji.

SSR Robert Bełczącki