Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy w Zgierzu I Wydział Cywilny w następującym składzie :

Przewodniczący : Sędzia SR Joanna Łakomska - Grzelak

Protokolant : Aneta Fortuniak

po rozpoznaniu w dniu 24 października 2016 r. w Zgierzu na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko M. O. (1) i T. O.

o zapłatę

na skutek zarzutów pozwanych od nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanym w dniu 17 maja 2016 roku pod sygnaturą akt I Nc 1240/16

1.  uchyla nakaz zapłaty;

2.  zasądza od M. O. (1) i T. O. solidarnie na rzecz Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.:

a/. kwotę 6830,84 zł (sześć tysięcy osiemset trzydzieści złotych 84/100) z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 5.521,91 zł (pięć tysięcy pięćset dwadzieścia jeden złotych 91/100) za okres od dnia 9 maja 2016 roku do dnia 7 listopada 2016 roku;

b/. odsetki umowne w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczone od kwoty 7.221,91 zł (siedem tysięcy dwieście dwadzieścia jeden złotych 91/100) za okres od dnia 24 marca 2016 roku do dnia 3 kwietnia 2016 roku;

c/. odsetki umowne w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczone od kwoty 6.021,91 zł (sześć tysięcy dwadzieścia jeden złotych 91/100) za okres od dnia 4 kwietnia 2016 roku do dnia 8 maja 2016 roku;

d/. kwotę 135,80 zł (sto trzydzieści pięć złotych 80/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

3.  umarza postępowanie w pozostałej części;

4.  rozkłada należność główną wraz z odsetkami zasądzonymi w punkcie 2 w łącznej wysokości 7.186,70 zł (siedem tysięcy sto osiemdziesiąt sześć złotych 70/100) na 24 (dwadzieścia cztery) raty miesięczne, w tym pierwsza w wysokości 309,70 zł (trzysta dziewięć złotych 70/100) płatna do dnia 10 grudnia 2016 roku oraz 23 (dwadzieścia trzy) raty po 299 zł (dwieście dziewięćdziesiąt dziewięć złotych) każda płatnych do 10-ego dnia każdego kolejnego miesiąca kalendarzowego począwszy od stycznia 2017 roku z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat;

5.  nie obciąża pozwanych obowiązkiem zwrotu powódce kosztów zastępstwa procesowego;

6.  nie obciąża pozwanych obowiązkiem uiszczenia nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 1658/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 24 marca 2016 roku Bank (...) S.A. z siedzibą w G. wniósł
o zasądzenie od M. O. (1) i T. O. kwoty 8.530,84 złotych
z odsetkami umownymi w wysokości aktualnie obowiązujących odsetek maksymalnych
za opóźnienie od dnia 24 marca 2016 roku do dnia zapłaty liczonych od kwoty 7.221,91 złotych oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że pozwani zawarli
z powodem w dniu 29 maja 2012 roku umowę kompleksową rachunku bankowego numer (...) oraz w dniu 6 września 2012 roku umowę numer (...) o limit w saldzie debetowym. Pozwani nie spłacili powstałego limitu, a na wymagalne zadłużenie pozwanych według stanu na dzień 23 marca 2016 roku składa się kwota 7.221,91 złotych tytułem niespłaconego limitu, kwota 73,08 złotych tytułem umownych odsetek kapitałowych oraz kwota 1235,85 złotych tytułem odsetek za zwłokę wyliczonych od 1 maja 2015 roku do dnia 23 marca 2016 roku (pozew k. 3-6).

Nakazem zapłaty z dnia 17 maja 2016 roku wydanym w postępowaniu nakazowym Sąd Rejonowy w Zgierzu zasądził roszczenie zgodnie z żądaniem pozwu ( nakaz zapłaty z dnia 17.05.2016 r. – k. 32).

W dniu 27 czerwca 2016 roku pozwani wnieśli zarzuty od powyższego nakazu zapłaty zaskarżając go w całości. Nadto wnieśli o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych kosztów procesu. Pozwani nie kwestionowali faktu zawarcia umowy kredytu i obowiązku jego spłaty, ale wskazali, iż ustalili z bankiem sposób spłaty kredytu na rachunek techniczny i dotychczas spłacili zadłużenie do kwoty 11.400 złotych, a w ich ocenie do spłaty pozostaje kwota 5.600 złotych. Zakwestionowali również datę początkową naliczania odsetek karnych oznaczoną na dzień 1 maja 2015 roku oraz naliczenie odsetek umownych za okres 1-19 maja 2015 roku (zarzuty – k. 37-38).

Pismem procesowym z dnia 28 lipca 2016 roku powódka cofnęła powództwo w zakresie kwoty 1.700 złotych uiszczonej po wniesieniu pozwu i zaliczonej na poczet niespłaconego kapitału. Wniosła o zasądzenie solidarnie od pozwanych kwoty 6.830,84 złote z odsetkami w wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie od dnia 28 lipca 2016 roku do dnia zapłaty liczonymi od kwoty 5.521,91 złotych. Wyraził akceptację na rozłożenie dochodzonego roszczenia na 24 raty po 296 złotych każda płatne do 10-go dnia każdego miesiąca po miesiącu od uprawomocnienia się orzeczenia (pismo procesowe – k. 43-44v.).

W piśmie procesowym z dnia 30 sierpnia 2016 roku pozwani wyrazili zgodę na cofnięcie powództwa co do kwoty 1.700 złotych.

(pismo procesowe z dnia 30.08.2016 r. – k. 107)

W piśmie z dnia 26 września 2016 roku powodowy Bank podtrzymał stanowisko z poprzedniego pisma precyzując żądanie w zakresie odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonych od kwoty 7.221,91 od dnia 24 marca 2016 roku do dnia 4 kwietnia 2016 roku, od kwoty 6021,91 od dnia 5 kwietnia 2016 roku do 9 maja 2016 roku i od 5521,91 zł od dnia 10 maja 2016 roku do dnia zapłaty.

(pismo - k. 111).

Na terminie rozprawy dniu 24 października 2016 roku pełnomocnik pozwanej M. O. (1) wniósł o oddalenie powództwa wobec braku podstaw do skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Na wypadek uwzględnienia powództwa wniósł o rozłożenie należności na raty zgodnie z propozycją powódki zawartą w uzasadnieniu pisma z dnia 28 lipca 2016 roku.

(protokół rozprawy z dnia 24.10.2016 r. – k.120)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. O. (1) i T. O. w dniu 29 maja 2015 roku zawarli
z Bankiem (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w K. umowę kompleksową rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego numer (...) na czas nieokreślony. W związku z otwarciem rachunku bankowego poddali się egzekucji prowadzonej według przepisów k.p.c. i wyrazili zgodę na wystawienie przez bank bankowego tytułu egzekucyjnego obejmującego roszczenia z tej umowy do kwoty 15.000 złotych.

(bezsporne, nadto umowa – k. 8-12, oświadczenie o poddaniu się egzekucji – k. 13)

W dniu 6 września 2012 roku M. O. (1) i T. O. zawarli z Bankiem (...) z siedzibą w K. umowę numer (...) o limit w saldzie debetowym z możliwością wielokrotnego zadłużania w ramach przyznanego limitu do kwoty 17.000 złotych. Odsetki od wykorzystanego limitu liczone były według zmiennej stopy procentowej wyrażonej w stosunku rocznym. Oprocentowanie limitu obliczane było jako iloczyn stałego współczynnika banku wynoszącego 3,50 oraz zmiennej stopy kredytu lombardowego NBP, która w dniu 6 września 2012 roku wynosiła 21,88 %. Umowa mogła być wypowiedziana w formie pisemnej przez każdą ze stron, a w przypadku wypowiedzenia ze strony Banku z powodu niedotrzymania przez posiadaczy rachunku zobowiązań dotyczących warunków przyznania limitu określonych w umowie oraz negatywnej oceny ryzyka kredytowego okres wypowiedzenia wynosił 62 dni (§ 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 9 ust. 2 pkt 2 umowy).

(bezsporne, nadto wniosek o przyznanie limitu w saldzie kredytowym – k. 76-77, umowa o limit w saldzie kredytowym – k. 14-18, wniosek o kartę kredytową - k. 69-70)

Pozwani nie spłacali zadłużenia wynikającego z limitu w rachunku rozliczeniowo – oszczędnościowym. W styczniu 2015 roku zostali wezwaniu do zapłaty zaległości wynoszącej wówczas 295,95 zł. W dniu 19 lutego 2015 roku Bank (...) wystosował do M. i T. O. oświadczenia o rozwiązaniu umowy rachunku oszczędnościowego – rozliczeniowego wraz z limitem w saldzie debetowym za wypowiedzeniem, którego okres wynosi 9 tygodni od daty doręczenia pisma. M. O. (1) odebrała pismo z wypowiedzeniem umowy w dniu 13 marca 2015 roku, T. O. wypowiedzenie umowy zostało doręczone przez awizo w tym samym dniu.

(bezsporne, nadto: wezwania – k. 87-88, wypowiedzenie umowy z dowodem nadania – k. 78-79v., wypowiedzenie umowy z dowodem nadania – k. 80-82)

W dniu 29 września 2015 roku bank wystosował do pozwanych wezwanie do zapłaty kwoty 17.607,52 zł.

(bezsporne, nadto: wezwanie – k. 40)

W dniu 26 października 2015 roku Bank wezwał M. O. (1) i T. O. do spłaty zadłużenia, które na dzień 25 października 2015 roku wynosiło 17.737,45 złotych w terminie do dnia 5 listopada 2015 roku. Pozwana odebrała wezwanie w dniu 9 listopada 2015 roku, a pozwanemu doręczone zostało przez awizo w dniu 30 października 2015 roku.

(wezwania wraz dowodem odbioru – k. 19- 22 i k. 83-)

W dniu 23 marca 2016 roku Bank (...) S.A. z siedzibą w G. wystawił wyciąg
z ksiąg banku, w którym wskazał, że wysokość zobowiązania M. O. (1)
i T. O. na dzień 23 marca 2016 roku wynosi 8.530,84 złote, w tym 7.221,91 złotych tytułem należności głównej, 73,08 złotych tytułem odsetek umownych za okres od dnia 1 maja 2015 roku do dnia 19 maja 2015 roku, 1.235,85 złotych tytułem odsetek karnych za okres od dnia 1 maja 2015 roku do dnia wystawienia wyciągu.

(wyciąg z ksiąg bankowych – k. 33)

W dniu 29 października 2015 roku M. O. dokonała spłaty zadłużenia
w kwocie 1000 złotych (wpływ do Banku 30.10.2015), w dniu 27 listopada 2015 roku w kwocie 1000 złotych (wpływ do Banku w tym samym dniu), w dniu 3 stycznia 2016 roku kwoty 1500 złotych (wpływ do Banku 04.01.2016)w dniu 12 stycznia 2016 roku 3500 złotych (wpływ do Banku 13.01.2016), , w dniu 31 stycznia kwotę 1500 złotych (wpływ do Banku 01.02.2016), w dniu 29 lutego 2016 roku w kwocie 1200 złotych (wpływ do Banku 01.03.2016), w dniu 3 kwietnia 2016 roku w kwocie 1200 złotych (wpływ do Banku 04.04.2016) i w dniu 8 maja 2016 roku w kwocie 500 złotych (wpływ do Banku 09.05.2016).

(zestawienie wpłat – k. 89, dowody wpłat – k. 98-105, saldo zadłużenia – k. 112-112 v.)

Na dzień 1 marca 2016 roku do spłaty przez pozwanych pozostał kapitał w kwocie 7221,91 zł. Odsetki umowne od zaległego kapitału za okres od 1 maja 2015 roku do 18 maja 2015 roku wyniosły 73,08 zł, zaś odsetki karne w wysokości 10 % rocznie naliczone za okres od 19 maja 2015 roku do dnia 23 marca 2016 roku wyniosły 1235,85 zł.

(zestawienie odsetek – k. 90, historia rachunku bankowego – k. 112-112v.)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych dokumentów prywatnych przedstawionych przez stronę powodową, których pozwani ostatecznie nie kwestionowali. Bezspornym w szczególności był nie tylko fakt zawarcia umów rachunku bankowego i kredytu w tym rachunku oraz brak regularnej spłaty należności, ale ostatecznie również wysokość zadłużenia. Pozwani zażądali złożenia dokumentów potwierdzających dokonanie wypowiedzenia oraz wskazania podstaw naliczenia odsetek umownych za okres od 1 do 19 maja 2015 roku. Bank żądanie to spełnił składając zarówno potwierdzone prawidłowo kopie wypowiedzeń, jak i dowodów ich doręczenia pozwanym. Skoro wypowiedzenia doręczone w dniu 13 maja 2015 roku, a okres wypowiedzenia wynosił 9 tygodni to do rozwiązania umowy doszło w dniu 19 maja 2015 roku. Prawidłowo zatem Bank do dnia 18 maja 2015 roku (nie do 19 maja 2015 roku jak podają pozwani) naliczył odsetki umowne, a nie wyższe odsetki karne. Sama wysokość wyliczonych odsetek nie była natomiast kwestionowana. Wbrew zarzutom pozwanych Bank naliczył odsetki karne dopiero od dnia 19 maja 2015 roku wskazanego w pozwie jako data wymagalności roszczenia.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo sprecyzowane ostatecznie w piśmie procesowym pełnomocnika powoda
z dnia 22 września 2016 roku zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawę prawną żądania strony powodowej stanowił art. 69 ustawy prawo bankowe (Dz. U. z 2015 r. poz. 128 ze zm.), zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Na wstępie stwierdzić należy, że w pierwszej kolejności została zawarta w dniu
29 maja 2015 roku pomiędzy powodowym Bankiem a M. O. (1) i T. O. umowa rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego nr (...), a następnie w dniu 6 września 2012 r. kolejna umowa nr (...) dopuszczająca występowanie salda debetowego na rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowym numer (...). Pozwani byli uprawnieni do wykorzystania limitu w saldzie debetowym w formie linii kredytowej odnawialnej z możliwością wielokrotnego zadłużania i spłaty w ramach przyznanego limitu do kwoty 17.000 złotych. Z uwagi na niewywiązywanie się przez pozwanych z warunków spłaty zadłużenia doszło do wypowiedzenia umowy rachunku bankowego i umowy o limit kredytowy. Wypowiedzenia doręczono pozwanym w dniu 13 marca 2015 roku, a zatem okres wypowiedzenia upłynął w dniu 16 maja 2015 roku, co skutkowało postawieniem całości zadłużenia w stan wymagalności od dnia 17 maja 2015 roku.

Odpowiedzialność pozwanych, zarówno jako małżonków, jak i jako współposiadaczy rachunku bankowego oraz stron umowy dopuszczającej występowanie salda debetowego za powstałe zadłużenie z tytułu niespłaconego limitu jest odpowiedzialnością solidarną.

Pozwani kwestionowali wysokość zadłużenia wskazując na dokonanie wpłat oraz brak wyliczenia odsetek. Bank potwierdził dokonane wpłaty i odliczając je od kapitału cofnął powództwo w tym zakresie, tj. co do wpłaconej po wniesieniu pozwu kwoty 1700 zł. Złożone zestawienie wpłat pokrywa się z dowodami wpłat złożonymi przez pozwanych z uwzględnieniem dat wpływu środków do Banku, a złożone w odpowiedzi na zarzuty pozwanych wyliczenia odsetek nie zostały zakwestionowane. Wprawdzie Bank mógł naliczać odsetki karne już od dnia 17 maja 2015 roku, a nie od 19 maja 2015 roku, ale przyjęta data jest korzystniejsza dla pozwanych, a Bank ma prawo wnosić o odsetki niższe niż należne.

Linia obrony pozwanych skupiała na tym, że powództwo było zbędne gdyż podejmowali szereg czynności zmierzających do spłaty zadłużenia i faktycznie dokonali jego spłaty w przeważającej części. Pozwani nie wykazali jednak, że obecnie pomiędzy stronami obowiązuje ugoda wykluczająca uznanie całości zadłużenia za wymagalne.

Powódka wykazała istnienie zobowiązania w ostatecznie chodzonej kwocie.

Dochodzona pozwem kwota stanowiła sumę niespłaconego kapitału umowy o limit
w saldzie debetowym w wysokości 7.221,91 złotych oraz odsetek: 73,08 złotych – odsetki umowne za okres 1 maja 2015 roku do dnia 18 maja 2015 roku (nie jak wskazano w pozwie do 19 maja 2015 roku) oraz 1.235,85 złotych - odsetki karne za okres od 19 maja 2015 roku do 23 marca 2016 roku (nie jak wskazano w pozwie od 1 maja 2015 roku do 23 marca 2016 roku). Niewątpliwie, w świetle umowy z dnia 6 września 2012 roku o limit w saldzie debetowym roszczenie powoda uznać należy za zasadne, biorąc pod uwagę, że pozwany przedstawił sposób zaliczenia wszystkich wpłat dokonanych przez pozwanych na poczet powstałego zadłużenia. Według historii rachunku bankowego (k. 112-112v.), na który pozwani dokonywali spłat na dzień wniesienia pozwu do spłaty pozostała kwota 7221,91 zł kapitału, co wraz ze wskazanymi wyżej należnościami odsetkowymi dało dochodzoną kwotę 8530,84 zł. Pozwani spłacili w trakcie postępowania kwotę 1.700 złotych zatem do spłaty na rzecz pozwanych pozostawała kwota 6830,84 złote (8530,84 złote – 1700 złotych), którą to kwotę Sąd zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powodowego Banku.

Zgodnie z art. 496 k.p.c. po przeprowadzeniu rozprawy sąd wydaje wyrok, w którym nakaz zapłaty w całości lub w części utrzymuje w mocy albo go uchyla i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też postanowieniem uchyla nakaz zapłaty i pozew odrzuca lub postępowanie umarza. Ze względów redakcyjnych Sąd uznał za celowe uchylenie nakazu w całości i ponowne orzeczenie o żądaniu pozwu.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 2 ¹ i ^§ 2 ² k.c. mając na uwadze treść postanowień umowy o limit w saldzie kredytowym w zakresie odsetek od zadłużenia przeterminowanego w wysokości 25 % w skali roku, których wysokość przekraczała wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie (obecnie 14 % w skali roku) oraz to, że pozwani wpłacili w trakcie procesu na poczet zadłużenia w dniu 4 kwietnia 2016 roku kwotę 1200 złotych i w dniu 9 maja kwotę 500 złotych.

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od M. O. (1) i T. O. solidarnie na rzecz Banku (...):

- odsetki umowne w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonych od kwoty 7.221 za okres od dnia wniesienia powództwa, tj. od 24 marca 2016 roku do dnia
3 kwietnia 2016 roku (daty poprzedzającej wpłatę przez pozwanych kwoty 1.200 złotych – w dniu 4 kwietnia 2016 roku kapitał wynosił już tylko 6.021,91 złotych);

- odsetki umowne w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonych od kwoty 6.021,91 złotych za okres od dnia 4 kwietnia 2016 roku (data wpłaty przez pozwanych kwoty 1.200 złotych) do dnia 8 maja 2016 roku (daty poprzedzającej wpłatę przez pozwanych kwoty 500 złotych - w dniu 9 maja 2016 roku kapitał wynosił już tylko 5521,91 złotych);

- odsetki umowne w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonych od kwoty 5521,91 złotych za okres od dnia 9 maja 2016 roku. Z uwagi na to, iż należności za zgodą strony powodowej Sąd rozłożył na raty, termin końcowy okresu, za jaki należą się odsetki od kwoty 5521,91 złotych należało określić na datę wyrokowania, tj. 7 listopada 2016 roku. Od dnia ewentualnego uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat należeć się będą dalsze odsetki karne w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie.

Z uwagi na fakt, iż powód cofnął powództwo co do kwoty 1700 złotych, albowiem pozwani wpłacili na jej rzecz taką kwotę już po wytoczeniu powództwa, Sąd w pkt 3. wyroku umorzył postępowanie co do tej kwoty. Podstawą takiego rozstrzygnięcia jest art. 355 § 1 k.p.c. zgodnie, z którym sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew. Stosownie zaś do treści art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego, aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu lub zrzeczenie się roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa.

Sąd nie znalazł podstaw, aby w niniejszej sprawie uznać, iż cofnięcie pozwu jest sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa, a na cofnięcie powództwa pozwani wyrazili zgodę, w związku z czym, umorzył postępowanie w pozostałej części.

Zgodnie z przepisem art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia – wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia.

Powołany przepis daje sądowi możliwość orzekania o sposobie spełnienia świadczenia w sposób bardziej dogodny dla zobowiązanego, aniżeli wynikałoby to z treści umowy łączącej strony. Uprawnienie to przysługuje sądowi w szczególnie uzasadnionych przypadkach, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody. Trudności w spełnieniu świadczenia mogą być zarówno obiektywne, jak i spowodowane działaniem samego dłużnika.

Sąd, doszedł do przekonania, że co do zasady zgodny wniosek stron procesu o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty zasługuje na uwzględnienie. Wniosek złożony przez powoda o rozłożenie dochodzonej kwoty na 24 raty po 296 złotych każda płatnych do 10-go dnia każdego miesiąca po miesiącu od uprawomocnienia się orzeczenia wymagał modyfikacji z uwagi przesunięcia daty naliczenia odsetek na dzień wyrokowania. Rozkładając z mocy art. 320 k.p.c. zasądzone świadczenia pieniężne na raty, sąd nie może - na podstawie tego przepisu - odmówić przyznania wierzycielowi żądanych odsetek za okres do dnia wydania wyroku zasądzającego świadczenie; rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma jednak ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat (tak Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 22 września 1970 r. III PZP 11/70 - zasada prawna, opubl. w OSNC 1971/4/61, uchwale z dnia 15 grudnia 2006 r. III CZP 126/06, opubl. w OSNC 2007/10/147, OSP 2010/4/44, Biul.SN 2006/12/9).

Z tego względu Sąd rozłożył należność główną wysokości 6.830,84 złote wraz z zasądzonymi odsetkami wyliczonymi do dnia wyrokowania, co dało kwotę 7186,70 zł, na 24 raty miesięczne, w tym pierwsza w wysokości 309,70 złotych płatna do dnia 10 grudnia 2016 roku oraz 23 raty po 299 złotych każda płatnych do 10-go dnia każdego kolejnego miesiąca kalendarzowego począwszy od stycznia 2017 roku z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zasądzając od pozwanych na rzecz powoda solidarnie kwotę 135,80 złotych, na którą składała się kwota 107 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu, 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa dla pełnomocnika banku i kwota 11,80 złotych tytułem kosztów notarialnego uwierzytelnienia pełnomocnictw pracowników banku.

O kosztach zastępstwa procesowego Banku Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. Zgodnie z powołanym przepisem, w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 9 sierpnia 2012 r. (V CZ 26/12, LEX nr 1231638), przepis art. 102 k.p.c. wyraża zasadę słuszności w orzekaniu o kosztach, stanowiąc wyjątek od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Podstawę do jego zastosowania stanowią konkretne okoliczności danej sprawy, przekonujące o tym,
że w rozpoznawanym przypadku obciążenie strony przegrywającej kosztami procesu na rzecz przeciwnika byłoby niesłuszne, czy wręcz niesprawiedliwe. Art. 102 k.p.c. znajduje zastosowanie „w wypadkach szczególnie uzasadnionych”, które nie zostały ustawowo zdefiniowane i są każdorazowo oceniane przez sąd orzekający na tle okoliczności konkretnej sprawy. Do okoliczności tych zalicza się m.in. sytuację majątkową i osobistą strony, powodującą, że obciążenie jej kosztami może pozostawać w kolizji z zasadami współżycia społecznego. Przy zastosowaniu art. 102 k.p.c. mogą być również brane pod uwagę okoliczności dotyczące charakteru sprawy (zob. też postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 września 2012 r., II CZ 95/12, LEX nr 1232771, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 września 2012 r., I UZ 86/12, LEX nr 1228427). W postanowieniu z dnia 26 września 2012 r. (II CZ 100/12, LEX nr 1232760) Sąd Najwyższy wskazał, iż ocena, czy w sprawie zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony należy do swobodnej decyzji sądu ze względu
na konieczność zapewnienia poczucia sprawiedliwości oraz realizacji zasady słuszności.

Sąd nie obciążając pozwanych kosztami procesu w tym zakresie miał na uwadze, że pozwani regulowali spłatę zadłużenia przed wniesieniem pozwu i to w kwotach wielokrotnie wyższych niż wysokość raty, na którą powódka wyraziła zgodę. Wprawdzie Bank miał prawo, wbrew zarzutom pozwanych, wystąpić z niniejszym powództwem, ale z prawa tego nie musiał korzystać w sytuacji systematycznej spłaty zadłużenia przez pozwanych. Bank zdecydował się na wystąpienie na drogę sądową o zapłatę, a po wniesieniu zarzutów na skorzystanie z pomocy profesjonalnego pełnomocnika, co czego również miał prawo. Nie oznacza to jednak, ze w okolicznościach sprawy koszty związane z udziałem pełnomocnika powinny obciążać pozwanych. Zdanie Sadu byłoby to sprzeczne z zasadami słuszności. Należało mieć również na uwadze znaczną dysproporcję pomiędzy stronami, bowiem powód jest dużym profesjonalnym podmiotem świadczącym usługi oszczędnościowo-kredytowe i korzystającym zapewne ze stałej obsługi prawnej, a pozwani osobami fizycznymi nie mającymi dostatecznego rozeznania w kwestiach prawnych.

Na tej samej zasadzie Sąd nie obciążył pozwanych obowiązkiem uiszczenia nieuiszczonych kosztów sądowych w postaci opłaty sądowej od zarzutów.