Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2016 r. w Warszawie na rozprawie sprawy

z powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą w N.

przeciwko (...) Szpitalowi (...)

o zapłatę

I zasądza od pozwanego (...) Publicznego Szpitala (...). (...) na rzecz powoda (...) sp. z o.o. z siedzibą w N. kwotę 74.244,68 zł (siedemdziesiąt cztery tysiące dwieście czterdzieści cztery złote i 68/100) z ustawowymi odsetkami liczonymi za opóźnienie od dnia 8 sierpnia 2015 roku do dnia zapłaty oraz zasądza odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 46,44 zł (czterdzieści cztery złote i 44/100) od dnia 8 sierpnia 2015 roku do dnia 11 sierpnia 2015 roku oraz od kwoty 110.620,07 (sto dziesięć tysięcy sześćset dwadzieścia złotych i 7/100) od dnia 8 sierpnia 2015 roku do dnia 22 grudnia 2015 roku,

II zasądza od pozwanego (...) Publicznego Szpitala (...). (...) na rzecz powoda (...) sp. z o.o. z siedzibą w N. kwotę 3.141,46 zł (trzy tysiące sto czterdzieści jeden złotych i 46/100) z ustawowymi odsetkami od dnia 8 sierpnia 2015 roku do dnia zapłaty,

III zasądza od pozwanego (...) Publicznego Szpitala (...). (...) na rzecz powoda (...) sp. z o.o. z siedzibą w N. kwotę 3.677 zł (trzy tysiące sześćset siedemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1471/15

UZASADNIENIE

Pozwem z 8 sierpnia 2015 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w N. domagał się wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i zasądzenia w nim od pozwanego Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej (...) Publicznego Szpitala (...) im. (...) Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego z siedzibą w W. na swoją rzecz kwoty 185.150,95 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 8 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia od pozwanego Szpitala na swoją rzecz kwoty 3.141,46 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 8 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty, a także zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego w kwocie 3.600 zł oraz kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

(pozew – k. 2-6)

Pismem z 17 sierpnia 2015 r. strona powodowa ograniczyła żądanie pozwu w zakresie należności głównej o kwotę 239,76 zł, tj. do kwoty 184.911,19 zł, cofając pozew w tym zakresie.

(pismo – k. 270-271)

Postanowieniem z 3 września 2015 r. w sprawie I Nc 191/15 Sąd Okręgowy w Warszawie umorzył postępowanie w sprawie co do kwoty 239,76 zł.

(postanowienie – k. 273-274)

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 1 grudnia 2015 r. w sprawie I Nc 191/15 Referendarz sądowy w Sądzie Okręgowym w Warszawie nakazał pozwanemu Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej (...) Publicznemu Szpitalowi (...) (...)w W., aby zapłacił w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w N. kwoty:

-

184.911,19 zł wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty od 8 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty,

-

3.141,46 zł wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty od 8 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty

oraz kwotę 5.970,75 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, albo wniósł w tymże terminie do tutejszego Sądu sprzeciw.

(nakaz zapłaty – k. 289)

Sprzeciwem od nakazu zapłaty z 23 grudnia 2015 r. pozwany (...) Publiczny Szpital (...) (...) z siedzibą w W. zaskarżył nakaz zapłaty z 1 grudnia 2015 r. wydany przez Sąd Okręgowy w Warszawie w całości, jednocześnie wnosząc o oddalenie powództwa w zakresie kwoty 286,20 zł oraz części żądanych odsetek, skierowania sprawy na rozprawę i oznaczenie sposobu wykonania zobowiązania poprzez zapłatę żądanej kwoty w 8 ratach, płatnych miesięcznie, począwszy od końca miesiąca następującego po miesiącu, w którym zostanie wydany wyrok w niniejszej sprawie, a także odstąpienia od obciążania pozwanego Szpitala jakimikolwiek kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego.

(sprzeciw – k. 294-299)

Pismem z 7 stycznia 2016 r. strona powodowa ograniczyła żądanie pozwu w zakresie należności głównej o kwotę 110.620,07 zł, tj. do kwoty 74.291,12 zł, cofając pozew w tym zakresie.

(pismo – k. 322-323)

Postanowieniem z 15 stycznia 2016 r. w sprawie I C 1471/15 Sąd Okręgowy w Warszawie umorzył postępowanie w niniejszej sprawie w części dotyczącej żądania powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w N. w zakresie zasądzenia kwoty 110.620,07 zł.

(postanowienie – k. 325-325v.)

Pismem z 3 lutego 2016 r. strona powodowa ograniczyła żądanie pozwu w zakresie należności głównej o kwotę 46,44 zł, tj. do kwoty 74.244,68 zł, cofając pozew wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w tym zakresie, a nadto sprecyzowała żądanie pozwu w ten sposób, że wniosła o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kwoty 74.244,68 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot:

a.  74.244,68 zł od 8 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty,

b.  46,44 zł od 8 sierpnia 2015 r. do 11 sierpnia 2015 r.,

c.  110.620,07 zł od 8 sierpnia 2015 r. do 22 grudnia 2015 r.

oraz zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kwoty 3.141,46 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 8 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty, a także zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 3.600 zł, kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwoty 60 zł tytułem kosztów uzyskania odpisu zupełnego KRS powodowej Spółki.

(pismo – k. 329-335)

Postanowieniem z 20 maja 2016 r. w sprawie I C 1471/15 Sąd Okręgowy w Warszawie umorzył postępowanie w niniejszej sprawie w części dotyczącej żądania powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w N. w zakresie zasądzenia kwoty 46,44 zł.

(postanowienie – k. 347)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powoda (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w N. (Wykonawcę) z pozwanym Samodzielnym Publicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej (...) Publicznym Szpitalem (...) (...) z siedzibą w W. (Zamawiającym) łączyły kolejno zawierane umowy dostawy w ramach prowadzonej przez strony działalności. Przedmiot każdej z umów stanowił zakup i dostawa sprzętu medycznego oraz artykułów medycznych w ilościach i asortymencie wyszczególnionych w tabelach asortymentowo-cenowych (stanowiących integralne załączniki do każdej z umów). Wykonawca zobowiązał się dostarczać Zamawiającemu towary do jego siedziby w terminie wcześniej ustalonym z Zamawiającym, a za dostarczony towar miał wystawiać faktury według cen jednostkowych określonych w załącznikach do umów. Zapłata należności za dostarczenie do Zamawiającej każdej z części przedmiotu zamówienia miała być dokonywana każdorazowo na podstawie faktur VAT w terminie do 90 dni od daty otrzymania faktury przez Zamawiającego i zaakceptowania jej, na rachunek bankowy Wykonawcy wskazany każdorazowo na fakturze.

(dowód: umowa nr (...) – k. 19-23; umowa nr (...) – k. 35-424-30; umowa nr (...) – k. 32-38; umowa nr (...) – k. 40-44; umowa nr (...) – k. 46-52; umowa nr (...) – k. 53-63; umowa nr (...) – k. 64-71; umowa nr (...) – k. 72-90; umowa nr (...) – k. 91-98)

Wskutek składanych przez pozwany Szpital zamówień na konkretny sprzęt i artykuły medyczne, powodowa Spółka wystawiła łącznie 102 faktury VAT dotyczące dostarczonych artykułów medycznych. Faktury zgodnie z postanowieniami umownymi miały odroczony 90-dniowy termin płatności.

(dowód: zamówienia – k. 243-246; faktury VAT – k. 100-242)

Pismem z 24 lipca 2015 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w N. wezwał (...) Publiczny Szpital (...) (...)z siedzibą w W. do zapłaty w nieprzekraczalnym terminie do 31 lipca 2015 r. kwoty 185.150,95 zł tytułem niezapłaconych faktur oraz kwoty 2.573,27 zł tytułem należności odsetkowej naliczonej na dzień 24 lipca 2015 r. od powyższej należności głównej

(ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty – k. 12-15)

W toku procesu pozwany Szpital uregulował na rzecz powodowej Spółki część ciążących na nim zobowiązań, mianowicie w łącznej kwocie 110.906,27 zł (87,48 zł + 152,28 zł + 46,44 zł + 110.620,07 zł).

(dowód: pismo – k. 300; raport z przelewów – k. 301; pismo – k. 302; raport z przelewów – k. 303)

Powyższy stan faktyczny, który był zresztą bezsporny pomiędzy stronami, Sąd meriti ustalił w oparciu o wyżej wymienione dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, a także na podstawie zgodnych twierdzeń stron. Wartość dowodowa złożonych do akt sprawy dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie budziła wątpliwości Sądu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo w niniejszej sprawie jawiło się jako uzasadnione, wobec czego podlegało uwzględnieniu w całości.

Na wstępie podkreślić należy, że zawierane przez strony niniejszego procesu umowy należało ocenić jako klasyczne umowy dostawy, które uregulowane zostały w art. 605 i nast. k.c. Przez umowę dostawy bowiem dostawca zobowiązuje się do wytworzenia rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku oraz do ich dostarczania częściami albo periodycznie, a odbiorca zobowiązuje się do odebrania tych rzeczy i do zapłacenia ceny (art. 605 k.c.). W rozpatrywanej sprawie nie był sporny pomiędzy stronami zarówno fakt zawierania kolejnych umów dostawy artykułów medycznych, jak również opóźnienia strony pozwanej w zapłacie ceny za objęte umowami produkty medyczne. Bezsprzeczna była także okoliczność, iż pozwany Szpital nie wywiązał się z obowiązku uiszczania na rzecz powodowej Spółki kwot wskazanych w fakturach w terminach określonych w umowach. Zaznaczyć jednocześnie należy, że strona pozwana nie negowała, jakoby pozostawała w stanie opóźnienia z zapłatą świadczeń wynikających z umów zawartych z powodem, powodującym obowiązek zapłaty odsetek.

Pozwany Szpital jednakże w toku postępowania uiścił część należności głównej wynikającej z niezapłaconych faktur w łącznej wysokości 110.906,27 zł (87,48 zł + 152,28 zł + 46,44 zł + 110.620,07 zł). Jednocześnie wskutek ograniczenia żądania pozwu (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w N. domagał się zasądzenia od pozwanego Szpitala na swoją rzecz kwoty 74.244,68 zł (185.150,95 zł – 239,76 zł – 46,44 zł – 110.620,07 zł) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 8 sierpnia do dnia zapłaty oraz zasądzenia kwoty 3.141,46 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 8 sierpnia do dnia zapłaty.

Ponadto stwierdzić należy, że pozwany bezspornie opóźnił się w spełnieniu świadczeń wynikających z zawartych z powodem umów. Roszczenia odsetkowe mają swe źródło w treści art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Dłużnik popada w opóźnienie, gdy nie spełnia świadczenia w terminie. Termin płatności określony był w każdej z wystawionych i doręczonych pozwanemu faktur i wynosił 90 dni od daty jej otrzymania, zgodnie z zapisami znajdującymi się w umowach łączących strony. Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne, a zatem to właśnie strona powodowa winna wykazać, w jakim konkretnie dniu wystawiane faktury VAT zostały doręczone pozwanemu Szpitalowi. Niemniej jednak sposób naliczania odsetek za okres, za który strona powodowa domagała się zapłaty oparty został na treści art. 5 ustawy z 12 czerwca 2003 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (t. jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 684), zgodnie z którym, jeżeli strony transakcji handlowej przewidziały w umowie termin zapłaty dłuższy niż 30 dni, wierzyciel może żądać odsetek ustawowych za ten okres począwszy od 31. dnia po spełnieniu świadczenia niepieniężnego i doręczeniu dłużnikowi faktury do dnia zapłaty. Powodowa Spółka zatem była uprawniona do naliczania odsetek począwszy od 31. dnia po spełnieniu świadczenia niepieniężnego i doręczeniu dłużnikowi faktury. Nie sposób było tym samym przyznać racji stronie pozwanej, która wskazywała, jakoby pierwszy dzień, za który wierzyciel mógł domagać się odsetek, winien przypadać na 91. dzień od daty otrzymania poszczególnych faktur.

Uwzględniając powyższe należało zasądzić od pozwanego (...) Publicznego Szpitala (...) (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w N. kwotę 74.244,68 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 8 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty oraz odsetki ustawowe liczone od poszczególnych kwot uregulowanych w toku procesu od 8 sierpnia 2015 r. do daty efektywnej ich zapłaty przez pozwany Szpital (w zakresie kwoty 46,44 zł do 11 sierpnia 2015 r., a w zakresie kwoty 110.620,07 zł do 22 grudnia 2015 r.). Dodatkowo zasądzeniu podlegała niekwestionowana przez stronę pozwaną kwota 3.141,46 zł tytułem skapitalizowanych odsetek od należności głównej wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi liczonymi od 8 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty. Stosownie bowiem do dyspozycji art. 482 § 1 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do sumy dłużnej.

Odnosząc się z kolei do wniosku pozwanego Szpitala o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty stwierdzić należało, iż w przekonaniu Sądu meriti nie zaktualizowały się w rozpatrywanej sprawie przesłanki uzasadniające uwzględnienie przedmiotowego wniosku na podstawie art. 320 k.p.c.

Powołany przepis wprowadza szczególną zasadę wyrokowania dotyczącą przedmiotu orzekania, dając sądowi możliwość wydania orzeczenia zasądzającego roszczenie powoda z uwzględnieniem interesów pozwanego w zakresie czasu wykonania wyroku, co stanowi tzw. moratorium sędziowskie. Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty albo wyznaczenie odpowiedniego terminu do spełnienia zasądzonego świadczenia jest możliwe wyłącznie „w szczególnie uzasadnionych wypadkach”. Takie wypadki zachodzą, jeżeli ze względu na stan majątkowy, rodzinny, czy też zdrowotny niezwłoczne spełnienie świadczenia przez pozwanego lub jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia przez pozwanego byłoby niemożliwe lub bardzo utrudnione albo narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody. W piśmiennictwie wyrażono również pogląd uznający wymienioną przesłankę za spełnioną wtedy, gdy w chwili wyrokowania są podstawy do przyjęcia, że ze względu na sytuację majątkową dłużnika wyrok zasądzający całe świadczenie stanowiłby tytuł egzekucyjny bez szans na realizację. Prowadzenie egzekucji w tym zakresie narażałoby tylko wierzyciela na nieefektywne wydatki egzekucyjne, a dłużnika i osoby pozostające na jego utrzymaniu na utratę podstaw egzystencji. Takie bezskuteczne czynności egzekucyjne byłyby zarazem szkodliwe społecznie i podważałyby sens prowadzenia procesu. Przy takim pojmowaniu szczególnie uzasadnionych wypadków warunkujących zastosowanie art. 320 k.p.c. przepis ten służy nie tylko interesom dłużnika i wierzyciela, ale także interesom ogólnym. Należy zaznaczyć, że tak rozumiany art. 320 k.p.c. pozostaje w zgodzie z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, uzależniającym dopuszczalność ustanowienia w ustawie ograniczenia korzystania z konstytucyjnego prawa, jakim jest także wierzytelność (por. art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji RP), od tego, czy nie narusza ono istoty tego prawa oraz czy jest konieczne w demokratycznym państwie m. in. dla porządku publicznego albo wolności i praw innych osób.

Strona pozwana uzasadniała potrzebę wydania rozstrzygnięcia w oparciu o powołane uregulowanie (nadto analogicznie zastosowanie zasady słuszności w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu) swą trudną sytuacją materialną i znaczeniem działalności, jaką prowadzi. Istotnie za fakt znany notoryjnie uznać niestety należy, że sytuacja majątkowa znacznej części placówek funkcjonujących w obszarze ochrony zdrowia jest bardzo trudna i borykają się one niemal z permanentnym deficytem środków finansowych na prowadzenie swej niewątpliwie doniosłej społecznie działalności. Sąd podziela co do zasady zarzuty pozwanego piętnujące ten stan rzeczy. Powyższe nie jest wszak w ocenie Sądu wystarczającą przesłanką dla stwierdzenia szczególnie uzasadnionego przypadku w rozumieniu art. 320 k.p.c., którego wystąpienie uzasadnia rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty.

Nie może budzić wątpliwości, że wydanie rozstrzygnięcia w oparciu o powołane uregulowanie (przy wyłączeniu możliwości zasądzenia odsetek do chwili nadejścia terminu zapłaty poszczególnych rat – tak trafnie uchwała Sądu Najwyższego z 22 września 1970 r., sygn. akt III PZP 11/70, OSNC 1971/4/61), stanowi w istocie formę kredytowania uprawnionego, którego ekonomiczny ciężar ponosi druga strona procesu. W ocenie Sądu stanowiłoby to, nie znajdującą jakiegokolwiek uzasadnienia, formę przenoszenia obowiązku finansowania służby zdrowia z podmiotu odpowiedzialnego w tym zakresie, którym zgodnie z art. 68 Konstytucji RP są władze publiczne, na przedsiębiorców wchodzących w relacje gospodarcze z zakładami opieki zdrowotnej. Niedofinansowanie bowiem służby zdrowia ma charakter strukturalny i powszechny, w każdym zatem niemal przypadku, przy przyjęciu poglądu lansowanego przez pozwanego, uzasadnione byłoby rozłożenie na raty zasądzonego świadczenia (czy zastosowanie zasady słuszności w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu) w sprawach, w których stroną zobowiązaną byłby podmiot funkcjonujący w obszarze ochrony zdrowia. Nie sposób tu również abstrahować od faktu, że w nieuchronny sposób prowadziłoby to do zagrożenia bytu gospodarczego przedsiębiorców świadczących usługi na rzecz zakładów opieki zdrowotnej, którzy zgodnie z ogólnymi regułami rynkowymi zobowiązani są – co trafnie eksponuje powód – terminowo regulować obciążające ich świadczenia wobec podmiotów trzecich. W tej sytuacji odroczenie zapłaty służących im należności mogłoby skutkować zagrożeniem stabilności majątkowej, w tym skutkować utratą płynności finansowej. Należy nadto mieć na uwadze, że obraz sytuacji majątkowej pozwanego wyłaniający się z przedłożonych przez niego dokumentów finansowych, nie jest tego rodzaju, że uzasadnionym byłoby twierdzenie, iż ewentualna egzekucja skierowana względem niego nie miałaby szans na realizację w znaczeniu powyżej przedstawionym.

W świetle już poczynionych uwag nie mogło budzić wątpliwości, że opóźnienia pozwanego w regulowaniu swych zobowiązań nie są co do zasady wynikiem okoliczności zależnych od niego, jednak z pewnością nie są one również „zawinione” przez powoda i to nie on winien ponosić gospodarczy ciężar działalności prowadzonej przez pozwanego, której społecznej wagi Sąd w żadnej mierze nie neguje.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu natomiast znalazło swoje uzasadnienie w treści art. 98 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. Pozwany (...) Publiczny Szpital (...) (...) z siedzibą w W. zatem jako strona przegrywająca spór został zobowiązany do zwrotu powodowi (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w N. poniesionych przez niego kosztów zastępstwa procesowego w łącznej wysokości 3.677 zł, a wynikających z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t. jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 461 ze zm.), powiększonych o należną opłatę skarbową od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz kwotę 60 zł tytułem kosztów uzyskania odpisu zupełnego KRS powodowej Spółki.

Tym samym wniosek pozwanego o odstąpienie od obciążania kosztami procesu nie zasługiwał na uwzględnienie, albowiem naruszałoby to niewątpliwie interes powoda. Należy mieć na uwadze, jak zresztą już wskazywano, iż wszelkie opóźnienia w regulowaniu należności (czego konsekwencją jest wystąpienie na drogę sądową i związane z tym generowanie kosztów) stwarzają zagrożenie bytu gospodarczego przedsiębiorców świadczących usługi na rzecz zakładów opieki zdrowotnej, którzy zgodnie z ogólnymi regułami rynkowymi zobowiązani są terminowo regulować obciążające ich świadczenia wobec podmiotów trzecich, a za wszelkie opóźnienia w dostawie leków i innych artykułów medycznych do szpitali, grożą im wysokie kary. W tej sytuacji każde opóźnienie w zapłacie może skutkować zagrożeniem stabilności majątkowej powoda. Nie może budzić wątpliwości, że opóźnienia pozwanego w regulowaniu swych zobowiązań nie są co do zasady wynikiem okoliczności zależnych od niego, jednak z pewnością nie są one również „zawinione” przez powoda i to nie on winien ponosić gospodarczy ciężar działalności prowadzonej przez pozwanego. Sąd nie dopatrzył się również w rozpatrywanej sprawie wyjątkowych okoliczności uzasadniających wydanie rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu w oparciu o zasadę słuszności określoną w art. 102 k.p.c.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy na podstawie wskazanych przepisów orzekł jak w sentencji orzeczenia.