Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym

Przewodniczący SSR Magdalena Glinkiewicz

Protokolant st. sekr. sąd. Bożena Czajkowska

Po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2016r. w Toruniu.

sprawy z powództwa

R. H.

przeciwko:

(...) S.A. w W.

o:

zapłatę

orzeka:

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda R. H. kwotę 7.512 zł (siedem tysięcy pięćset dwanaście złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 lutego 2016r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.043,20 zł (dwa tysiące czterdzieści trzy złote dwadzieścia groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 199,10 zł (sto dziewięćdziesiąt dziewięć złotych dziesięć groszy) tytułem nieuiszczonych wydatków.

Sygn. akt I C 473/16

UZASADNIENIE

Powód R. H. wniósł przeciwko (...) S.A. w W. pozew o zapłatę kwoty 32.512 zł, w tym kwotę 29.000 zł tytułem zadośćuczynienia, kwotę 613 zł tytułem kosztów leczenia oraz kwotę 2.899 zł tytułem utraconych korzyści wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 8 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty i zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, iż w dniu 3 lipca 2015r. w na skutek wypadku komunikacyjnego doznał wstrząśnienia mózgu, urazu głowy i kręgosłupa. Pojazd, którym sprawca się poruszał objęty był obowiązkowym ubezpieczeniem OC w (...) S.A. w W.. Powód nie został przyjęty do szpitala. Na zwolnieniu lekarskim pozostawał do 17 grudnia 2015r. Powód nadal odczuwa okresowo bóle głowy, kręgosłupa, miał ograniczaną w stopniu znaczny ruchomość głowy szczególnie w lewą stronę. Powód poniósł znaczne wydatki związane z leczeniem – 163,76 zł zakup leków, 450 zł badania rezonansem. Powód jest funkcjonariuszem policji, z powodu doznanych obrażeń nie mógł pracować. Powód utracił zarobki w kwocie 2.899 zł.

Pozwany wypłacił powodowi zadośćuczynienie w kwocie 1.000 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) S.A. w W. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu.

Pozwany przyznał, przyznał, że sprawca zdarzenia posiadał był objęty ubezpieczeniem OC u pozwanego, przyznał, że wypłacił powodowi kwotę 1.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 5 lipca 2015r. w miejscowości C. za B. kierujący pojazdem marki C. (...) nr rej. (...) naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ten sposób, że bez zasygnalizowania manewru, wykonał manewr skrętu w lewo, w wyniku czego uderzył w prawidłowo go wyprzedzającego powoda kierującego pojazdem marki S. (...).

Pojazd, którym poruszał się sprawca, objęty był obowiązkowym ubezpieczeniem OC w (...) S.A. w W..

Bezsporne.

Samochód powoda uderzył prawym przednim kołem i zderzakiem z prawej strony w przednie lewe koło pojazdu C. (...). Powód uderzył głową w szybę boczną samochodu i w tył zagłówka. Nie stracił przytomności. Sam wysiadł z samochodu. Po wypadku odstawił samochód do warsztatu, udał się do domu. Tam zaczął odczuwać bóle głowy, zawroty głowy, trzykrotnie zwymiotował.

Bezsporne.

Powód w dniu 3 lipca 2015r. udał się do Izby Przyjęć (...) Szpitala Miejskiego w T.. Stwierdzono u powoda: wstrząśnienie mózgu, stan po urazie w wypadku komunikacyjnym. Powód nie został zatrzymany na obserwacji, został wypisany z zaleceniem oszczędnego trybu życia. Otrzymał zwolnienie lekarskie i zapisano mu leki przeciwbólowe i przeciwwymiotne. W kolejnych dniach powód korzystał również z konsultacji medycznych, w tym z konsultacji z neurologiem. Od 22 września do 17 grudnia 2015r. przebywał pod opieka Poradni Neurologicznej. Cierpiał na zaburzenia równowagi po wysiłku, bóle głowy w godzinach porannych.

Powód nie stosował kołnierza ortopedycznego. Powód nie korzystał z rehabilitacji. Nie leczył się w Poradni Ortopedycznej. Nie korzystał z Poradni Psychologicznej, nie leczył się psychiatrycznie.

Na zwolnieniu lekarskim pozostawał do 17 grudnia 2015r.

Obecnie powód skarży się na ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego, wyczuwa trzaski, bóle kręgosłupa szyjnego nocne, bóle głowy. Bierze A. codziennie rano, okresowo K..

Przed zdarzeniem w 2009r. przebył złamanie kostek podudzia prawego, był operowany, w wieku szkolnym przebył złamanie kości przedramienia prawego, leczy się na nadciśnienie tętnicze. Przed zdarzeniem uprawiał kulturystykę.

W wyniku zdarzenia powód doznał urazu głowy z lekkim wstrząśnieniem mózgu bez objawów neurologicznych, skręcenia kręgosłupa szyjnego (wygojone bez ograniczeń ruchomości i bez zespołu bólowego). Bezpośrednio po urazie powód odczuwał dolegliwości bólowe na poziomie 4 pkt. (skala (...) 0-10 pkt).

W wyniku urazu powód nie doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Zmiany zwyrodnieniowe nie mają związku z wypadkiem i wynikają z wcześniejszego schorzenia samoistnego. Również dyskopatia kręgosłupa szyjnego i nadciśnienie tętnicze nie mają związku z urazem z dnia 3 lipca 2015r.

W przeprowadzonym badaniu nie znalazły potwierdzenia ani zgłaszane przez powoda dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego, ani zgłaszane ograniczenia ruchomości kręgosłupa szyjnego, ani zgłaszane przez powoda trzaski w obrębie kręgosłupa szyjnego. Zniesiona lordoza szyjna wynikać może ze skutków współistniejących zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego.

W okresie od 3-24 lipca 2015r. powód wymagał pomocy osób trzecich w wymiarze 12 godzin tygodniowo. W tym okresie powód wymagał leżenia. Pomoc była niezbędna przy utrzymywaniu porządku w domu, przygotowywaniu posiłków, załatwianiu spraw poza domem.

Powód wymagał zwolnienia lekarskiego w okresie od 3 lipca 2015r. do 17 grudnia 2015r.

Powód wymagał stosowania leków przeciwbólowych, przeciwwymiotnych oraz z powodu zawrotów głowy.

Obecnie powód nie jest ograniczony w zakresie aktywności życiowej w związku ze zdarzeniem z dnia 3 lipca 2015r.

Leczenie powoda zakończyło się w dniu 17 grudnia 2015r. Proces leczenia zakończył się sukcesem. Podczas leczenia nie doszło do komplikacji i powikłań.

W przyszłości nie powinny wystąpić negatywne następstwa wypadku.

Dowód: opinia k. 79-87

Przed wypadkiem powód jeździł na rowerze, chodził na siłownię.

Niezaprzeczone.

W związku z koniecznością leczenia po wypadku R. H. poniósł koszty w kwocie 613,76 zł.

Dowód: rachunki k. 7-10

Powód jest policjantem. W związku z przebytym urazem przebywał na zwolnieniu lekarskim. W związku z tym otrzymywał mniejsze miesięczne uposażenie, łącznie na kwotę 2.899 zł.

Dowód: zaświadczenie k. 11-12

Ubezpieczyciel wypłacił powodowi kwotę 1.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Bezsporne.

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych, faktów przyznanych przez stronę pozwaną, dokumentów, których autentyczności i zgodności z prawdą nie kwestionowała żadna ze stron, opinii biegłych, przesłuchania świadka oraz przesłuchania powoda.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się w dużej mierze na opinii biegłego z dziedziny ortopedii i neurologii.

Wyjaśnić należy, iż przepis art. 278 § 1 k.p.c. uprawnia Sąd do wezwania jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Sąd nie jest związany opinią biegłych i ocenia ją na równi z innymi środkami dowodowymi w ramach swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Ocenę opinii biegłych odróżniają jednak szczególne kryteria. Stanowią je: zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłych, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonej w niej wniosków. Przedmiotem opinii nie jest bowiem przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji jak dowód na podstawie kryteriów prawdy i fałszu. Nie chodzi tu bowiem o kwestię wiarygodności lecz o pozytywne lub negatywne uznanie wartości zawartego w opinii i jej uzasadnieniu rozumowania. Sąd ocenia dowód z opinii biegłego nie tylko przez pryzmat jej wniosków końcowych, ale również w oparciu o dokumentację, na podstawie której została wydana.

W przedmiotowej sprawie Sąd uznał za przekonywującą opinię biegłych, ponieważ była ona logiczna i spójna oraz udzielała w wystarczającym stopniu odpowiedzi na pytania ujęte w tezie postanowienia dopuszczającego ten dowód. Została ona wydana po zbadaniu powoda i zapoznaniu się przez biegłych z historią choroby powoda. Nie można także pominąć tego, że sporządzona została przez osoby posiadające niepodważalną wiedzę dotyczącą dziedziny objętej zakresem przedmiotowym opinii. Biegli posiadali zatem wystarczającą wiedzę i doświadczenie, by móc w prawidłowy sposób odpowiedzieć na pytania zawarte w tezie dowodowej.

Żadna ze stron nie kwestionowała opinii biegłych.

Zważyć też należy, że ugruntowany jest w orzecznictwie pogląd, według którego Sąd w sprawie do rozstrzygnięcia której wymagane są wiadomości specjalistyczne nie może wydać orzeczenia wbrew wnioskom wypływającym z opinii uznanej przez tenże Sąd za fachową i rzetelną / zob. np. wyrok SN z 26/10/2006 I CSK 166/06 – publ. Lex nr 209297 lub II UK 277/04 OSNP 2006/5-6/97/.

Dokumentacja zgromadzona w aktach sprawy nie budziła zastrzeżeń; nie była przedmiotem wątpliwości, ani Sądu, ani stron. Materiał ten uznano za wiarygodny w całości.

Za wiarygodny Sąd uznał generalnie dowód z zeznań świadka A. H.. Przy ocenie zeznań świadka Sąd miał na uwadze, że pozostaje ona w bliskich relacjach z powodem. Jednakże w ocenie Sądu nie przesądzało to, że jej zeznania mijają się z prawdą.

Sąd nie znalazł podstaw dla odmówienia waloru wiarygodności zeznaniom złożonym przez powoda, gdyż są jasne, i zgodne z pozostałym materiałem dowodowym uznanym przez Sąd za wiarygodny.

W przedmiotowej sprawie bezspornym było, iż w dniu 3 lipca 2015r. powód uległ wypadkowi w wyniku którego doznał urazu głowy z lekkim wstrząśnieniem mózgu, skręcenia kręgosłupa szyjnego.

Poza sporem pozostaje fakt, że pozwany ponosi odpowiedzialność za skutki wypadku, któremu uległa powódka. (art. 822 kc).

Przechodząc do rozważań prawnych nad ustalonym wyżej stanem faktycznym należy na wstępie zaznaczyć, że jego analiza odbywać się musi z punktu widzenia treści przepisu art. 445 § 1 k.c., 444 § 1 k.c. i art. 362 k.c.

Zgodnie z treścią art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia. Stosownie zaś do treści art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Poza w/w przepisami trzeba mieć również na uwadze treść art. 361 §1 k.c. zgodnie z którego regulacją pozwany ponosi odpowiedzialność tylko za adekwatne i normalne następstwa działania /lub zaniechania/.

Przechodząc do oceny zasadności roszczenia o zadośćuczynienie, w tym miejscu podkreślić jeszcze należy, że art. 445 § 1 k.c. nie wskazuje żadnych kryteriów, jakie należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, pozostawiając to do oceny Sądu. Jednakże doktryna jak i judykatura wypracowały w tym względzie szeroko akceptowane stanowisko wskazując, iż wielkość zadośćuczynienia zależy od oceny całokształtu okoliczności, a zwłaszcza od stopnia i czasu trwania cierpień fizycznych i psychicznych /pobyt w szpitalu, bolesność zabiegów, dokonywane operacje, leczenie sanatoryjne/, trwałości skutków czynu niedozwolonego /kalectwo, oszpecenie, bezradność życiową, poczucie nieprzydatności), prognozy na przyszłość /polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia), wieku poszkodowanego (zwykle większą krzywdą jest kalectwo dla osoby młodszej), niemożności wykonywania ulubionego zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej utratę kontaktów towarzyskich itp.

Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień fizycznych i psychicznych. Ma za zadanie niejako zrekompensować doznaną krzywdę. Odpowiednia suma pieniężna przyznana tytułem zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach i być dostosowana do aktualnych stosunków majątkowych w społeczeństwie, ale stanowić jednocześnie ekonomicznie odczuwalną wartość. Zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny ale jednocześnie powinno spełniać funkcję represyjną wobec osoby odpowiedzialnej za szkodę.

Okoliczności niniejszej sprawy, w szczególności opinia biegłych wskazują, iż żądanie powoda wypłaty zadośćuczynienia co do zasady jest usprawiedliwione. Przy czym Sąd przyznając należne zadośćuczynienie miał na uwadze, że biegli nie stwierdzi u powoda trwałego uszczerbku na zdrowa w związku ze zdarzeniem z dnia 3 lipca 2015r., proces leczenia zakończył się, powód wrócił do pracy. Nie potrzebował zabiegów rehabilitacyjnych. Nie nosił kołnierza ortopedycznego.

O wysokości zasądzonego zadośćuczynienia zdecydowały przede wszystkim rozmiar cierpień fizycznych powoda związanych z samym faktem zaistnienia wypadku i dolegliwości bólowe w następstwie tego urazu. Nadto zdarzenie łączyło się z dolegliwościami bólowymi. Sąd wziął również pod uwagę fakt, iż powód przez 5,5 miesiąca pozostawał na zwolnieniu lekarskim.

Reasumując, Sąd doszedł do przekonania, iż kwotą zadośćuczynienia adekwatną do rozmiaru poniesionej przez powoda krzywdy, będzie łączna kwota 5.000 zł. (ubezpieczyciel wypłacił powodowi kwotę 1.000 zł). Kwota ta powinna w wystarczający sposób złagodzić krzywdę poniesioną przez powoda.

Reasumując, Sąd w punkcie I wyroku zasądził na rzecz powódki kwotę 4.000 zł. tytułem zadośćuczynienia, kwotę 2.899 zł tytułem utraconego zarobku oraz kwotę 613 zł tytułem kosztów leczenia (zgodnie z żądaniem), łącznie kwotę 7.512 zł, w pozostałej części powództwo o zapłatę oddalił.

Sąd na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 14 lutego 2016 r. do dnia zapłaty, tj. od dnia następnego po upływie trzydziestu dni od daty zgłoszenia szkody (szkoda została zgłoszona w dniu 14 stycznia 2016r.)

Powód wygrał sprawę w 23%.

Koszty poniesione przez powoda: 1.626 zł opłata od pozwu, 17 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa, 800 zł zaliczka na biegłych, 4.800 zł koszty zastępstwa procesowego, łącznie 7.243 zł (7.343 zł x 23 % = 1.665,89 zł)

Koszty poniesione przez pozwanego: 17 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa, 4.800 zł koszty zastępstwa procesowego łącznie 4.817 zł (4.817 zł x 77% = 3.709,09 zł).

Po kompensacie powód winien zwrócić pozwanemu kwotę 2.043,20 zł tytułem kosztów procesu – pkt. III wyroku

O nieuiszczonych kosztach sądowych Sąd orzekł w pkt. IV wyroku w oparciu o art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku ( Dz. U. Nr 167, poz. 1398 z późn. zm.). Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Toruniu 199,10 zł tytułem nieuiszczonych wydatków (koszty opinii biegłych sądowych).