Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2016 r. w Toruniu

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w T.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanej (...) Sp. z o.o. w T. na rzecz powódki M. S. kwotę 4.076,82 zł (cztery tysiące siedemdziesiąt sześć złotych osiemdziesiąt dwa grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 maja 2015r. do dnia zapłaty;

II. w pozostałej części powództwo oddala;

III. zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.321,00 zł (tysiąc trzysta dwadzieścia jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV. nakazuje pobrać od pozwanej (...) Sp. z o.o. w T. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 438,08 zł (czterysta trzydzieści osiem złotych osiem groszy) tytułem wydatków związanych z opinią biegłego.

Sygn. akt I C 1324/15

UZASADNIENIE

Powódka M. S. wniosła o zasądzenie od (...) Sp. z o.o. w T. kwoty 4.076,82 zł tytułem odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 9 lutego 2013 r. oraz zasądzenia kosztów procesu. Podniosła, że podczas parkowania samochodem na terenie, który (...) sp. z o.o. wynajmują od (...) S.A. z przeznaczeniem na parking wpadła w dziurę pokrytą wodą i uszkodziła pojazd. Podała, iż tego dnia doszło do wycieku wody, która podmyła parking. Przyczyną zalania parkingu wodą była awaria rury wodociągowej wchodzącej w skład przedsiębiorstwa pozwanego. Powódka niniejszym pozwem dochodzi odszkodowania za naprawę pojazdu.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu zakwestionowała roszczenia powódki co do zasady jak i wysokości. Wskazała, iż decyzja o przeznaczeniu dzierżawionej nieruchomości na parking nigdy nie była z pozwaną konsultowana Dodała, iż powódka ze świadomością wjechała w kałużę z wodą nie zachowując przy tym ostrożności. Podnosiła, iż do zdarzenia doszło z wyłącznej winy powódki tym samym (...) Sp. z o.o. w T. nie odpowiada na zasadzie ryzyka wynikającej z art. 435 k.c. W kolejnych pismach pozwana podnosiła, iż powódka nie wykazała wysokości roszczenia, a pozwana nie była stroną umowy mocą której wydzierżawiono parking.

Sąd ustalił co następuje:

(...) sp. z o.o. w T. prowadzi przychodnię na R. w T..

Bezsporne.

W 2010 r. (...) S.A. w W. wydzierżawiła (...) sp. z o.o. w T. działkę gruntu położoną pomiędzy ulicami (...) w T. z przeznaczeniem na parking. Na wydzierżawionym terenie nie było i nie ma studzienek kanalizacyjnych ani znaków wskazujących na przebieg pod nim rurociągów.

Bezsporne

Pod gruntem wydzierżawionym przez (...) sp. z o.o. w T. od (...) S.A. w W. przebiega wodociąg należący do wydzierżawiającego. Sieć wodociągowa jest dzierżawiona przez (...) Sp. z o.o. w T. od spółki (...) S.A. w W. i wchodzi w skład przedsiębiorstwa.

Dowód: mapka k. 62;

zeznania świadka M. B. z 27.01.2016 r. 00:13:39-00:23:22, k. 64v-65

umowa z 11.01.2005 r. k. 80-87

Zgodnie z treścią umowy dzierżawy (...) Sp. z o.o. zobowiązana była do prowadzenia bieżących napraw, remontów i konserwacji dzierżawionych instalacji , maszyn i urządzeń.

Dowód: zeznania świadka R. J. z 27.01.2016 r. 00:23:22-00:49:06 k. 65-66;

umowa z 11.01.2005 r. k. 80-87

(...) sp. z o.o. w T. nie zostały poinformowane przez (...) S.A. w W. o wodociągu przebiegającym pod wydzierżawianą działką.

Dowód: umowa k. 38-40

(...) sp. z o.o. w T. zorganizowały na wydzierżawionym terenie parking dla pracowników i klientów.

Dowód: zeznania świadka M. B. z 27.01.2016 r. 00:13:39-00:23:22 k. 64v-65;

zeznania świadka R. J. z 27.01.2016 r. 00:23:22-00:49:06 k. 65-66;

zeznania świadka H. S. z 27.01.2016 r. 00:49:06-01:02:21 k. 66;

zeznania świadka J. Z. z 27.01.2016 r. 01:02:21-01:11:37 k. 66-67

M. S. jest pracownikiem (...) sp. z o.o. w T.. Jest ona właścicielką samochodu F. (...).

Bezsporne

Dnia 8 lutego 2013r. pracownik Elany zauważył wylewająca się wodę i powiadomił o tym fakcie pracowników sieci. Po przybyciu na miejsce ustalono, iż jest to wyciek z rury gospodarczej służącej do celów pożarowych. Pracownicy niezabezpieczając tego miejsca, opuścili je i udali się po barierki do odgrodzenia miejsca wycieku.

Dowód: zeznania R. J. z 27.-01.2016 r. 00:23:22-00:49:06 k. 65-65v;

raport k. 88

W międzyczasie M. S. przyjechała do pracy samochodem, wjechała na parking urządzony na działce wydzierżawionej przez (...) sp. z o.o. w T. od (...) S.A. w W. i zaparkowała w kałuży, w miejscu gdzie doszło do awarii wodociągu

Bezsporne.

Samochód M. S. zapadł się do dziury zalanej wodą. W wyniku zdarzenia uszkodzeniu uległ błotnik, drzwi, całą lewa strona pojazdu.

Dowód: zeznania P. U. z 27.01.2016 r. 00:05:04-00:13:39 k. 64-64v;

przesłuchanie powódki M. S. z 21.03.2016 r. 00:08:23-00:20:21 k 96-96v;

akta szkody

Pracownicy Elany zamknęli dopływ wody do uszkodzonego rurociągu doprowadzając do zniknięcia kałuży i przy pomocy koparki, wyciągnęli samochód M. S. z dziury.

Bezsporne.

Przed wypadkiem M. S. na działce wydzierżawionej przez (...) sp. z o.o. w T. od (...) S.A. w W. nie dochodziło do tego typu zdarzeń.

Bezsporne

Pojazd M. S. naprawiany był systemem gospodarczym.

Bezsporne

M. S. zgłosiła szkodę w pojeździe do (...) S.A. w S.. Ubezpieczyciel ustalił wysokość poniesionej szkody w pojeździe na kwotę 4.076,82 zł. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania.

Dowód: akta szkodowe

Koszt naprawy pojazdu marki F. (...) przy zastosowaniu nowych części zamiennych z logo producenta pojazdu (I dyrektywa GVO) w autoryzowanej stacji obsługi wynosił 14.133,77 zł, zaś naprawa z zastosowaniem nowych części zamiennych w logo producenta pojazdu (I dyrektywa GVO) w dobrym warsztacie nie posiadającym autoryzacji wynosiła 13.695,89 zł. Uszkodzone w pojeździe części na dzień zaistnienia szkody nie posiadały odpowiedników w II Kategorii dyrektywy GVO. Zastosowanie części z innych grup nie gwarantowało wymaganej jakości naprawy.

Dowód: opinia biegłego k. 105-121, 141

Pismem z dnia 29 kwietnia 2016 r. M. S. wezwała (...) Sp. z o.o. w T. do zapłaty kwoty 4.076,82 zł

Dowód: wezwanie z potwierdzeniem odbioru k. 14-15,16

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych, dokumentów zgromadzonych w niniejszej sprawie oraz w oparciu o opinie biegłego S. D., w pełni podzielając zawarte w niej wnioski. Opinia te została sporządzona w sposób rzetelny, jest przekonująca, oparta na szczegółowej analizie zgromadzonej dokumentacji, ponadto koresponduje z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Została sporządzona przez osobę odznaczającą się niekwestionowanymi kwalifikacjami, biegły posiada bowiem szeroką wiedzę z dziedziny objętej zakresem przedmiotowym powyższej opinii. Nadto biegły swoje stanowisko w tym przedmiocie sformułował po zapoznaniu się ze zgromadzoną w aktach sprawy dokumentacją, a zatem opinia sporządzona została nie na podstawie arbitralnej i formułowanej a priori oceny, lecz w oparciu o obiektywny i rzetelnie zebrany materiał badawczy, który potwierdzał prawidłowość wyrażonych przez biegłego twierdzeń.

Zważyć też należy, że ugruntowany jest w orzecznictwie pogląd, według którego Sąd w sprawie do rozstrzygnięcia której wymagane są wiadomości specjalistyczne nie może wydać orzeczenia wbrew wnioskom wypływającym z opinii uznanej przez tenże Sąd za fachową i rzetelną (zob. np. wyrok SN z 26/10/2006 I CSK 166/06 - publ. Lex nr 209297 lub II UK 277/04 OSNP 2006/5-6/97).

W toku postępowania strona pozwana kwestionowała opinię biegłego, wobec czego biegły pisemnie ustosunkował się do podniesionych zarzutów, podtrzymując pierwotnie wydaną opinię i odpowiadając na sformułowane pytania.

W niniejszej sprawie biegły wypowiedział się w sposób prawidłowy i kompleksowy.

Sąd Rejonowy oparł się na zeznaniach świadków M. B. i P. U. w zakresie stanu parkingu zaistniałej awarii oraz uszkodzeń pojazdu albowiem były one logiczne, spójne i nie budziły wątpliwości, biorąc pod uwagę pozostały materiał dowodowy zebrany w sprawie.

Sąd odmówił waloru wiarygodności zeznaniom świadka R. J. jedynie w zakresie dotyczącym twierdzeń, iż przed wjazdem powódki na parking, widziała ona, że woda bulgocze. Powyższe nie znalazło bowiem odzwierciedlenia w zebranym przez Sąd materiale dowodowym. W pozostałym zakresie Sąd uznał za wiarygodne zeznania R. J. jak również w całości zeznania H. S. dotyczące stanu parkingu, awarii i okoliczności powstania parkingu. Zeznania tych świadków były spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniały.

Sąd nie znalazł podstaw do podważenia zeznań złożonych przez J. Z..

Za zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy Sąd uznał także twierdzenia powódki co do okoliczności wystąpienia szkody oraz jej wartości.

Bezspornym w niniejszej sprawie było, że pozwana była dzierżawcą sieci wodociągowej przebiegającej pod parkingiem Lecznic C., powódka wjechała na parking i w miejscu, w którym zaparkowała doszło do awarii wodociągów w wyniku, której jej pojazd zapadł się do dziury. Poza sporem pozostawał również kwestia powstania uszkodzeń pojazdu oraz jego naprawy systemem gospodarczym. Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się natomiast do odpowiedzi na pytanie, czy pozwany ponosi odpowiedzialność za taki stan rzeczy.

Analiza stanu faktycznego niniejszej sprawy nie pozostawia wątpliwości co do odpowiedzialności (...) Sp. z o.o. w T. za szkodę wyrządzoną powódce. Pozwana dzierżawiła sieć wodociągową znajdującą się pod parkingiem Lecznic C. to ona zgodnie z zawartą umową dzierżawy (k. 80-87) była zobowiązana do bieżących napraw, remontów i konserwacji instalacji.

Nie ulega wątpliwości, że pozwana spółka jest przedsiębiorstwem wprowadzanym w ruch za pomocą sił przyrody. Żadne ze stron nie kwestionowała tego ustalenia. Przedmiotem działalności pozwanej jest m.in. zasilanie w energię, wytwarzanie i dystrybucja energii elektrycznej, produkcja i sprzedaż czynników energetycznych: energii cieplnej, energii elektrycznej, wody chłodniczej, wody klimatyzacyjnej, wody demineralizacyjnej, wody surowej i wody pitnej, zaś sprzedaż czynników odbywa się za pośrednictwem sieci energetycznych. Wyspecjalizowany sprzęt, na którym opiera się funkcjonowanie przedsiębiorstwa sprawia, że podmiot ten ponosi odpowiedzialność na zasadzie ryzyka, określoną w przepisie art. 435 kc.

Powódka wykazała istnienie obiektywnej zależności między zdarzeniem a szkodą. Istotne jest to, że dla przypisania odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną ruchem przedsiębiorstwa nie wymaga się ustalenia bezprawnego charakteru zachowania podmiotu prowadzącego przedsiębiorstwo ani jego winy. Działania lub zaniechania składające się na funkcjonowanie przedsiębiorstwa, a stanowiące przyczynę szkody nie muszą naruszać reguł porządku prawnego, a w szczególności norm prawnych dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy, bezpieczeństwa produktów czy prawa sąsiedzkiego

Nadto podkreślenia wymaga to, że zachowanie pozwanego przedsiębiorstwa, który pomimo wiedzy o wycieku z wodociągów pozostawił miejsce awarii w żaden sposób nie zabezpieczone przed niebezpieczeństwem było obiektywnie nieprawidłowe, cechowało się rażącym niedbalstwem. Pracownicy pozwanego bezpośrednio po stwierdzeniu awarii winni zabezpieczyć to miejsce. Fakt, iż po zauważeniu awarii udali się po barierki w celu odgrodzenia tego miejsca, nie zwalnia pozwanej z odpowiedzialności za zaistniałe później zdarzanie, tj. uszkodzenie pojazdu. Podkreślić należy, iż pracownicy po stwierdzeniu awarii powinni natychmiast przedsięwziąć środki w celu zabezpieczenia tego miejsca. Mogli to uczynić poprzez wyznaczenie osoby, która na czas ich nieobecności pokieruje pojazdy na inne miejsca parkingowe, bądź też mogli zostać na miejscu telefonicznie zlecając dostarczenie na miejsce barierek. Tego jednak nie uczyniono i podczas ich nieobecności powódka wjechała na miejsce parkingowe co w konsekwencji doprowadziło do uszkodzenia pojazdu.

Dostrzec wypada, że przewidziana w art 435 k.c. odpowiedzialność strony pozwanej, jako prowadzącej na własny rachunek przedsiębiorstwo wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody, oparta jest na zasadzie ryzyka, co oznacza, że jeżeli poszkodowany wykaże, iż szkodę wyrządził ruch przedsiębiorstwa, prowadzący je ponosi odpowiedzialność nawet jeżeli nie naruszył żadnych ogólnie obowiązujących norm ani stosowanych zasad postępowania oraz działał z najwyższą starannością i ostrożnością (por. m.in. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 1970 r. III CZP 17/70 OSPiKA 1971/9 poz. 169 oraz wyroki Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 1986 r. ICR 523/85 OSNCP 1987/4 poz. 65 oraz z dnia 13 grudnia 2001 r. IV CKN 1563/2000 LexPolonica nr 387343).

Od takiej odpowiedzialności sprawcę zwolniłoby tylko udowodnienie, że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi on odpowiedzialności.

Z całą pewnością w niniejszej sprawie szkoda polegająca na uszkodzeniu pojazdu powódki powstała w związku z ruchem przedsiębiorstwa pozwanej. Tezę tę potwierdzają zeznania świadków jak i przesłuchanie powódki.

Odpowiedzialność na podstawie art. 435 nie ma charakteru absolutnego. Z pewnych powodów (okoliczności egzoneracyjne) może być wyłączona. Powody te wyczerpująco wymienia ustawa, dowód zaś ich istnienia obciąża osobę, która dąży do wyłączenia swej odpowiedzialności. Pozwani podnosili winę powódki jako przyczynę egzoneracyjną, Podkreślić należy, iż w judykaturze przeważa stanowisko, że wina poszkodowanego musi być wyłączną przyczyną szkody. Oznacza to, że jeżeli szkoda, mimo iż została spowodowana przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, pozostaje w normalnym związku przyczynowym z winą poszkodowanego, to okoliczność ta stanowi wystarczającą podstawę do wyłączenia odpowiedzialności na podstawie art. 435 k.c.

Przenosząc te rozważania na płaszczyznę stanu faktycznego niniejszej sprawy należy zauważyć, że pozwana, na której spoczywał ciężar dowodu istnienia przesłanki egzoneracyjnej nie wywiązała się z tego obowiązku. Twierdzenia, że powódka była wyłącznie winna zdarzeniu były całkowicie gołosłowne. Żadne źródło dowodowe nie potwierdziło takiej tezy. Próba przekonania, że powódka świadomie wjechała na parking pomimo tego, iż był on już zalany nie powiodła się. Należy zauważyć, że powódka jest pracownikiem Lecznic C. i codziennie przyjeżdżała do pracy i parkowała na przedmiotowym parkingu. W dniu zdarzenia parking wyglądał tak jak zawsze, były kałuże, roztopy koleiny. Z ustaleń Sądu wynika, iż tak wyglądał parking po opadach atmosferycznych, nigdy jednak nie doszło do podobnego zdarzenia. Podkreślić należy, iż zapadnięcie pojazdu powódki spowodowane zostało przez podmycie gruntu w związku z wyciekiem z sieci wodociągowej. Miejsce awarii jak już wyżej wskazano, nie zostało w żaden sposób zabezpieczone pomimo tego, iż wcześniej stwierdzono uszkodzenie sieci.

Należy jeszcze zauważyć, że w procesie dla uwolnienia się od odpowiedzialności pozwana powinna był wykazać, że ewentualny wjazd na parking był wyłączną przyczyną uszkodzenia pojazdu. Postępowanie dowodowe nie dowiodło tej tezy. Całkowicie gołosłowne okazały się więc twierdzenia pozwanej, że szkoda w pojeździe powódki wystąpiła wyłącznie z jej winy.

Pozwana nie wykazała również, iż winę za zaistniałe zdarzenie i szkodę ponosi dzierżawca terenu - Lecznice C.. Po pierwsze jak już wyżej zaznaczono, przyczyną szkody była awaria wodociągów, których wydzierżawiającym była pozwana. Po drugie pozwana miała świadomość, iż na terenie wydzierżawianym przez C. istnieje parking. Pracownicy pozwanej wcześniej bywali na tym terenie, badając chociażby sprawność hydrantów. Nadto miejsce to znajduje się w bliskim sąsiedztwie siedziby pozwanej, bezpośrednio przy jednej z główniejszych ulic miasta.

Mając na względzie powołane okoliczności, Sąd uznał odpowiedzialność pozwanej (...) Sp. z o.o. w T. za usprawiedliwioną, co do zasady. Do rozważenia pozostała kwestia wysokości należnego powódce odszkodowania

Szkoda jest uszczerbkiem w prawnie chronionych dobrach wyrażającym się w różnicy między stanem dóbr, jaki istniał i jaki mógłby następnie wytworzyć się w normalnej kolei rzeczy, a stanem, jaki powstał na skutek zdarzenia wywołującego zmianę w dotychczasowym stanie rzeczy, z którym to zdarzeniem ustawodawca wiąże powstanie odpowiedzialności odszkodowawczej. Samo jednak wyznaczenie rozmiaru szkody nie przesądza jeszcze o rozmiarze odszkodowania; każdorazowo granice obowiązku naprawienia szkody wyznaczane są przez tzw. normalny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem wywołującym uszczerbek a szkodą. Ponadto, muszą być też uwzględnione okoliczności ograniczające zasadę pełnego odszkodowania wynikające np. ze szczególnej regulacji prawnej /tak z uzasadnienia wyroku SN z 7.08.2003, IV CKN 387/01, Lex 141410/.

W judykaturze przyjmuje się, iż obowiązek naprawienia szkody, powstałej wskutek wypadku komunikacyjnego, przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać / vide: wyrok SA w Poznaniu z dnia 22.02.2007, I ACa 1179/06, Lex 298601, wyrok SN z 7.08.2003, IV CKN 387/01, Lex 141410, uzasadnienie uchwały SN z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSPiKA 2002, nr 7-8, poz. 103, orzeczenie SN z dnia 27 czerwca 1988 r., I CR 151/88, niepubl./.

Zgodnie z art. 363§1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego /restytucja naturalna/, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Zamierzonym skutkiem wyboru przez poszkodowanego restytucji naturalnej jako formy odszkodowania jest zamiar odzyskania takiej samej sytuacji w dobrach i interesach prawnie chronionych, jak ta, która istniała przed wyrządzeniem szkody. Dlatego zasadnie można przyjmować, iż cechą charakterystyczną tej formy odszkodowania jest dążność do naprawienia poszczególnego naruszonego dobra lub interesu, w przeciwieństwie natomiast do rekompensaty pieniężnej, która pozwala wyrównać szkodę rachunkową w całym majątku /zob. T. Dybowski, System pr. cyw., t. III, cz. 1, s. 288, za K. Zagrobelny [w] E. Gniewek, Kodeks cywilny komentarz, C.H. Beck, Warszawa 2006, str. 549/.

Przepis art. 363§1 k.c. obok roszczenia o przywrócenie stanu poprzedniego pozwala kształtować roszczenie odszkodowawcze w postaci obowiązku zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej. Suma pieniężna stanowiąca odszkodowanie odpowiadać ma wysokości szkody, dlatego też w tym wypadku ustalenie rozmiaru doznanej szkody ma istotne znaczenie.

Powódka żądała zapłaty sumy pieniężnej w wysokości 4.076,82 zł wskazując, iż taki był koszt naprawy pojazdu dokonany systemem gospodarczym. Podniosła, iż koszty te potwierdza kalkulacja sporządzoną przez ubezpieczyciela w trakcie postępowania likwidacyjnego. Pozwany zasadniczo kwestionował żądaną kwotę.

Biegły przeprowadził kalkulację naprawy uszkodzonego pojazdu. Koszt naprawy pojazdu marki F. (...) przy zastosowaniu nowych części zamiennych z logo producenta pojazdu (I dyrektywa GVO) w autoryzowanej stacji obsługi wynosiła 14.133,77 zł zaś naprawa z zastosowaniem nowych części zamiennych w logo producenta pojazdu (I dyrektywa GVO) w dobrym warsztacie nie posiadającym autoryzacji wynosiła 13.695,89 zł. Podkreślił, iż uszkodzone w pojeździe części na dzień zaistnienia szkody nie posiadały odpowiedników w II Kategorii dyrektywy GVO, zaś zastosowanie części z innych grup nie gwarantowało wymaganej jakości naprawy.

Skoro zatem, zgodnie z opinią biegłego, koszt naprawy pojazdu wynosił minimum 13.695,89 zł za uzasadnione należało uznać żądanie powódki stanowiącą kwotę znacznie niższą.

Reasumując Sąd przyjął, iż powódka zasadnie domagała się kwoty 4.076,82 zł tytułem należnego jej odszkodowania za uszkodzenie pojazdu.

Powódka domagała się również zasądzenia odsetek ustawowych od zasądzonej kwoty od dnia 9 lutego 2013 r. Sąd na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. zasądził odsetki ustawowe od kwoty 4.076,82 zł od dnia 15 maja 2015 r. do dnia zapłaty. Wskazać należy, iż pismem z dnia 29 kwietnia 2015 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty odszkodowania w terminie 10 dni od dnia doręczenia pisma. Niniejsze wezwanie pozwana otrzymała dnia 4 maja 2015 r. Tym samym odsetki z tytułu szkody w pojeździe należały się od dnia 15 maja 2015 tj. od dnia następnego po upływie wyznaczonego terminu do zapłaty.

O kosztach procesu poniesionych przez strony orzeczono w punkcie III wyroku, na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Ponieważ w niniejszej sprawie to pozwana jest stroną przegrywającą, dlatego też zasądzono od niej na rzecz powódki kwotę 1.321 zł, w tym 204 zł tytułem opłaty od pozwu, 500 zł tytułem zaliczki na biegłego, 600 zł tytułem wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości (§ 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, Dz. U. z 2002 r., nr163, poz. 1349 ze zm.) oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W pkt IV wyroku o kosztach sądowych tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zgodnie z w/w zasadą.