Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku – I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Piotr Połczyński

Protokolant: sekr. sąd.(...)

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 listopada 2016 r. w G. sprawy

z powództwa L. S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda L. S. kwotę (...) zł (czternaście tysięcy czterysta sześćdziesiąt złotych, dziewięćdziesiąt osiem groszy) wraz z odsetkami:

-

od kwoty 13.500,-zł - ustawowymi od dnia 25 września 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

-

od kwoty 594,04 zł - ustawowymi od dnia 25 września 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

-

od kwoty 366,94 zł - ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

I.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.236,02 zł (trzy tysiące dwieście trzydzieści sześć złotych, dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  nakazuje zwrócić powodowi ze Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku kwotę 532,89 zł (pięćset trzydzieści dwa złote osiemdziesiąt dziewięć groszy) stanowiącą niewykorzystaną część zaliczki uiszczonej na poczet wynagrodzenia biegłych.

Sygn. akt I C 1558/15

UZASADNIENIE

Powód L. S. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. na swoją rzecz kwoty 16.000,- zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz kwoty 1.025,98 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia – w obu przypadkach wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty – oraz kosztów procesu. Uzasadniając swoje żądania podał, że w dniu 1 grudnia 2014 r. wskutek wypadku, którego sprawca prowadził pojazd objęty ochroną w zakresie OC zapewnianą przez pozwanego, powód doznał obrażeń ciała w postaci urazu biczowego kręgosłupa szyjnego oraz urazu głowy. Przeprowadzone następnie badania wykazały szereg urazów, w tym uszkodzenie nerwu łokciowego lewego, drętwienia w stawie barkowym ręki i wstrząśnienie mózgu. Stwierdził też, że skutek przedmiotowego zdarzenia poniósł koszty leczenia w wysokości 1.025,98 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwany domagał się oddalenia powództwa i zasądzenia od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania. Pozwany stwierdził, iż powód nie udowodnił, by w wyniku przedmiotowego wypadku doznał obrażeń ciała. Zdaniem pozwanego przedłożone przez powoda wyniki badań wskazują na istnienie samoistnych zmian, niezwiązanych z wypadkiem z 1 grudnia 2014 r. Nadto pozwany podniósł, iż badanie (...) wskazuje na istnienie cieśni nadgarstka lewego, która nie pozostaje w normalnym związku przyczynowym z tym wypadkiem. Z ostrożności procesowej pozwany zarzucił powodowi, iż ten nie udowodnił pozostałych swoich twierdzeń co do aktualnego stanu zdrowia, trwałych następstw wypadku oraz okoliczności, iż na skutek urazów odniesionych w tymże wypadku został wyłączony z normalnego życia i musiał korzystać pomocy żony.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 grudnia 2014 r. w G., na skrzyżowaniu ul. (...) i ul. (...), kierując pojazdem marki M. o numerze rejestracyjnym (...), nie zachował należytej ostrożności i najechał na tył samochodu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), prowadzonego przez powoda L. S.. Samochód prowadzony przez sprawcę objęty był ochroną ubezpieczeniową w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zapewnianą przez pozwanego.

/ bezsporne; nadto dowody: oświadczenie o kolizji/zdarzeniu – k. 15, oświadczenie (c118) – k. 94 akt szkody; przesłuchanie powoda – protokół elektroniczny rozprawy w dniu 22 stycznia 2016 r., od (...):06 do 00:37:33, płyta w kopercie na k. 84/

W tym samym dniu powód udał się do szpitalnego oddziału ratunkowego, gdzie po przeprowadzeniu badań stwierdzono u niego uraz biczowy kręgosłupa szyjnego, zalecono kołnierz ortopedyczny na 7-10 dni i kontrolę w poradni ortopedycznej. Po opuszczeniu szpitala (...) kontynuował leczenie w poradni neurologicznej oraz ortopedycznej. W okresie do 31 grudnia 2014 r. korzystał ze zwolnień lekarskich. U powoda rozpoznano w szczególności zniesienie lordozy C, objawy korzeniowe odcinka C lewostronne, uszkodzenie lewego nerwu łokciowego w odcinku przez łokieć. Od stycznia 2015 r. notowano zgłaszane mrowienia lewej ręki, drażnienia palców II-V lewej kończyny górnej, oraz lewostronne objawy korzeniowe mrowienia szyjnego. Powód skierowany został na zabiegi fizjoterapeutyczne z uwagi na neuropatię nerwu łokciowego lewego - w związku z urazem z dnia 1 grudnia 2014 r. Zabiegom tym powód się poddał.

/ dowody: zaświadczenia lekarskie – k. 16-17; wynik badania MR kręgosłupa szyjnego – k. 19; karta badania – k. 21-22; dokumentacja ze Szpitala (...) im. św. W. w G. – k. 23-25; dokumentacja medyczna (...) sp. z o.o. w G. – k. 26-29; skierowanie - k. 74-74v./

Powód wskutek zdarzenia z dnia 1 grudnia 2014 r. doznał urazu kręgosłupa szyjnego i lewego stawu łokciowego. Uraz kręgosłupa nie spowodował długotrwałych lub trwałych zaburzeń funkcji w zakresie ortopedycznym - nie doszło do uszkodzeń struktur kostnych ani więzadłowych. Natomiast na skutek urazu nerwu łokciowego lewego powód doznał stosunkowo niewielkiego, bo wynoszącego 5% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu - w skali od 5 do 20%. Rozpoznane u L. S. schorzenie nerwu łokciowego jest następstwem powstałym wyłącznie w wypadku, któremu powód uległ dnia 1 grudnia 2014 r. Uszkodzenie nerwu łokciowego utrzymywało się od wypadku i wymagało leczenia operacyjnego. Doznane przez powoda obrażenia ortopedyczne kręgosłupa wymagają zazwyczaj leczenia w okresie od 3 do 6 tygodni. W związku z przebytymi urazami w zakresie ortopedycznym powód nie doznaje istotnych ograniczeń w wykonywaniu podstawowych czynności codziennych.

/ dowody: opinia biegłego ortopedy – k. 86-87; opinia uzupełniająca biegłego ortopedy – k. 122/

Przedmiotowy wypadek przyczynił się u powoda do powstania pourazowego zespołu korzeniowego szyjnego. Zaistnienie takiego urazu u osoby z wcześniej istniejącymi zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa szyjnego spowodowało 4% długotrwałego uszczerbku, wymagającego dalszego leczenia neurologicznego i rehabilitacji. Ze względów neurologicznych uszczerbek związany z uszkodzeniem nerwu łokciowego można by szacować do 5%. Leczenie operacyjne doprowadziło do znacznej poprawy (na możliwość poprawy w tym zakresie po leczeniu operacyjnym wskazywał też biegły ortopeda), a dalsza rehabilitacja może spowodować całkowite ustąpienie dolegliwości. Rehabilitacja obu wskazanych uszczerbków i leczenie mogą trwać do 24 miesięcy od czasu pojawienia się pierwszych objawów. Wystąpienie u powoda powikłania w postaci półpaśca, wydłużającego faktyczny okres leczenia i rehabilitacji, nie było związane z wypadkiem z dnia 1 grudnia 2014 r.

/ dowody: opinia biegłego neurologa– k. 110-111; opinia uzupełniająca biegłego neurologa– k. 144/

Powód po wypadku odczuwał bóle głowy i karku, początkowo był zmuszony przyjmować leki przeciwbólowe, nosił kołnierz ortopedyczny. Nie pracował przez miesiąc od wypadku. Potrzebował pomocy żony przy goleniu, ubieraniu się, nie mógł dźwigać lewą ręką.

/ dowody: zeznania świadka H. S. – protokół elektroniczny rozprawy w dniu 22 stycznia 2016 r., od 00:04:55 do 00:19:06, płyta w kopercie na k. 84; przesłuchanie powoda L. S. – protokół elektroniczny rozprawy w dniu 22 stycznia 2016 r., od 00:19:06 do 00:37:33, płyta w kopercie na k. 84/

Poniesione przez powoda celowe i uzasadnione koszty leczenia następstw wypadku z dnia 1 grudnia 2014 r. wyniosły 960,98 zł.

/ dowody: faktura nr (...) – k. 41; faktura VAT nr (...) – k. 42; faktura VAT nr (...) – k. 43; (...) (...) – k. 44; faktura VAT (...) – k. 45; faktura nr (...) – k. 46; faktura nr (...) – k. 48; opinia biegłego ortopedy - k. 86-87/

Powód zgłosił szkodę pozwanemu w dniu wypadku, tj. 1 grudnia 2014 r. Pozwany w dniu 2 stycznia 2015 r. oraz w dniu 9 marca 2015 r. odmówił powodowi wypłaty świadczenia.

/ dowody: zgłoszenie szkody – k. 51-54 akt szkody; decyzje pozwanego – k. 49-50/

Decyzją (...)z dnia 4 lutego 2015 r. przyznano powodowi jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy - w kwocie 4.380,-zł. Następnie, w dniu 2 kwietnia 2015 r., (...) przyznał L. S. tytułem powyższego jeszcze kwotę 162,-zł.

/ dowody: decyzje (...) - k. 51 i 52/

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie częściowo, to jest co do kwoty 13.500,-zł należnej powodowi tytułem zadośćuczynienia i w zakresie odszkodowania w kwocie 960,98 zł.

Okoliczności faktyczne w istotnych dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy kwestiach Sąd ustalił na podstawie powołanych dokumentów, zeznań świadka H. S., przesłuchania powoda, a także w oparciu o opinie i opinie uzupełniające biegłych sądowych z zakresu ortopedii oraz neurologii.

Przywołane dokumenty nie były przez strony kwestionowane co do ich autentyczności i mocy dowodowej, ale też nie budziły wątpliwości Sądu w tym zakresie.

W świetle treści zeznań świadka i przesłuchania L. S., przy uwzględnieniu wskazań doświadczenia życiowego, Sąd doszedł do przekonania, iż uszkodzenie u powoda nerwu łokciowego nie pozostało bez wpływu na jego codzienne funkcjonowanie, w tym w zakresie takich czynności jak ubieranie się, noszenie zakupów czy spacery z kijkami.

Jeżeli chodzi o opinię biegłego ortopedy, powód wniósł do niej zastrzeżenie, wskazując, że biegły nie ustalił trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu związanego z urazem kręgosłupa szyjnego, podnosząc nadto, że uszkodzenie nerwu łokciowego, skutkujące w ocenie biegłego uszczerbkiem na poziomie 5%, w skali od 5 do 20%, zgodnie z miarodajnym w tym zakresie w ocenie powoda unormowaniem winno zostać zakwalifikowane w skali od 10 do 30%. W opinii uzupełniającej, podtrzymując swoją opinię zasadniczą, biegły wyjaśnił, iż doznany przez L. S. uraz kręgosłupa szyjnego nie spowodował trwałych zaburzeń funkcji w zakresie ortopedycznym (nie doszło do uszkodzenia struktur kostnych, więzadłowych, mięśni), a notowane w dokumentacji objawy korzeniowe należą do dziedziny z zakresu neurologii i właściwym do ich oceny jest biegły neurolog. Odnośnie zaś do ustalonego procentowego poziomu uszczerbku na zdrowiu związanego z zaburzeniami funkcji lewego nerwu łokciowego biegły wyjaśnił, iż dominującą u powoda jest ręka prawa, a skala uszczerbku wynosząca od 10 do 30% dotyczy tej właśnie ręki (podczas gdy stwierdzony u powoda uraz dotyczy ręki lewej). Stanowiska tego powód nie zakwestionował.

Odnosząc się natomiast do opinii biegłego neurologa, powód - nie kwestionując jej co do zasady - zarzucił, iż biegły ten nie dokonał oceny w zakresie neurologicznym w związku z urazem kręgosłupa szyjnego i nie wskazał, jak długo jeszcze będą trwały leczenie i rehabilitacja. W pisemnej opinii uzupełniającej, podtrzymując wydaną uprzednio opinię, biegły wskazał, iż dokonał oceny powoda w aspekcie neurologicznym, ustalając uszczerbek długookresowy na 4%, z adnotacją, że L. S. wymagał będzie dalszej rehabilitacji i leczenia - w związku z pourazowym zespołem korzeniowym w zakresie kręgosłupa szyjnego. Biegły stwierdził również, że rehabilitacja tego uszczerbku oraz uszczerbku wywołanego uszkodzeniem nerwu łokciowego (być może pourazowego) może trwać do 24 miesięcy od czasu wystąpienia pierwszych objawów związanych z wypadkiem, jednakże okres ten jest wydłużony o rok ze względu na niezwiązane z wypadkiem powikłanie w postaci półpaśca w zakresie ręki lewej, co wydłużyło okres leczenia i rehabilitacji z roku do lat 2. Opinii uzupełniającej biegłego neurologa powód nie podawał w wątpliwość. Pozwany nie kwestionował żadnej z opinii, stwierdzając wszakże, iż określenie przez biegłych uszczerbku na zdrowiu powoda jako długotrwałego, równoznaczne z brakiem trwałych następstw zdarzenia, nie przesądza o powstaniu obrażeń ciała lub rozstroju zdrowia i o obowiązku przyznania zadośćuczynienia.

Powołane powyżej opinie biegłych, przy uwzględnieniu opinii uzupełniających, są jasne, pozostają wewnętrznie niesprzeczne, a zawarte w nich konkluzje wynikają logicznie z przesłanek, na podstawie których zostały wyprowadzone. Biegli wydali je po przeprowadzeniu stosownych badań, przy uwzględnieniu stanu zdrowia powoda przed wypadkiem, a rozumowanie prowadzące do wyrażonych w nich końcowych wniosków jest przekonywujące.

W świetle treści przedmiotowych opinii zaakcentowania jednak wymaga, iż, jakkolwiek biegły ortopeda uszczerbek powoda związany z uszkodzeniem nerwu łokciowego lewego ustalił na poziomie 5%, dodatkowo zaś - zastrzegając jednak brak możliwości bezspornego ustalenia związku przyczynowego tego urazu z doznanym przez powoda wypadkiem - również biegły neurolog dokonał oceny procentowej tego uszczerbku, to jednak uszczerbek ten, stwierdzony przez różnych biegłych, nie podlega sumowaniu. Jest tak dlatego, że przedmiotowy uszczerbek ustalony został przez obu wskazanych biegłych z tej samej pozycji rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 954). Uzupełniająco należy przy tym wskazać, iż fakt doznania przez powoda wskutek wypadku z dnia 1 grudnia 2014 r. urazu łokcia lewego został przesądzony przez biegłego ortopedę, a pozwany ustalenia tego, mającego charakter kategoryczny, nie zakwestionował.

Uwzględnieniu podlegał zatem doznany przez powoda długotrwały uszczerbek na zdrowiu spowodowany urazem lewego łokcia oraz długotrwały uszczerbek wynikły z urazu kręgosłupa (u osoby z wcześniej istniejącymi zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa szyjnego).

Przechodząc do oceny jurydycznej żądania powoda, w pierwszej kolejności należy wskazać, iż stosownie do art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Po myśli art. 822 § 4 k.c., uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Z kolei na podstawie art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 392 ze zm.), odszkodowanie z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje wówczas, gdy posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Zgodnie zaś z art. 36 ust. 1 powołanej ostatnio ustawy, odszkodowanie ustala się i wypłaca co do zasady w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym.

W razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszy (art. 444 § 1 zd. 1 k.c.). Możliwe jest w takim przypadku przyznanie poszkodowanemu odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (art. 445 § 1 k.c.).

Ustalając, że wskutek zdarzenia z dnia 1 grudnia 2014 r. powód doznał opisanych powyżej urazów, a pojazd prowadzony przez sprawcę objęty był ochroną ubezpieczeniową zapewnianą przez pozwanego, kwestią podstawową, konieczną dla oceny zasadności żądania powoda pozostało ustalenie rozmiaru cierpień i krzywd jakich doznał w wyniku przedmiotowego wypadku. W zakresie zaś żądanego odszkodowania – związku z wypadkiem i zasadności przedstawionych przez powoda wydatków na leczenie i rehabilitację.

Określenie podstaw dla przyznania zadośćuczynienia poszkodowanemu jedynie przez wskazanie, że winno stanowić ono sumę odpowiednią doprowadziło do wypracowania w judykaturze i przyjęcia powszechnie aprobowanych w orzecznictwie kryteriów pozwalających na określanie wysokości przyznawanego zadośćuczynienia. Wskazuje się wśród nich na zakres i rodzaj uszkodzenia ciała, czas trwania cierpień, ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne – czyli negatywne uczucia przeżywane w związku samym zdarzeniem, towarzyszące jemu i występujące w związku z nim w późniejszym czasie – intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia lub czas ich utrzymywania się, rodzaj i stopień uszczerbku na zdrowiu, konieczność korzystania z pomocy innych osób, czy też zrezygnowania na skutek zdarzenia wywołującego szkodę z dotychczasowej aktywności życiowej, w tym między innymi zawodowej, lub jej ograniczenia. Nie bez znaczenia jest też, czy dane zdarzenie skutkowało u poszkodowanego naruszeniem powłok ciała, wiązało się z koniecznością hospitalizacji i leczenia operacyjnego, czy też nie. Zaakcentowania przy tym wymaga, iż zadośćuczynienie winno mieć charakter kompleksowy i powinno ono obejmować wszystkie cierpienia. Wysokość zadośćuczynienia odpowiadającego doznanej krzywdzie powinna być dla poszkodowanego odczuwalna na tyle, by przynieść mu równowagę emocjonalną naruszoną przez doznane cierpienia. Nie może być ono jednak nadmierne i winno w odpowiednim stopniu uwzględniać wszystkie wpływające na jego wysokość okoliczności.

Po zweryfikowaniu istotnych w tej mierze okoliczności niniejszej sprawy przez pryzmat kryteriów determinujących wysokość zadośćuczynienia, Sąd uznał, że sumą odpowiednią, pozwalającą na zadośćuczynienie powodowi doznanej przez niego wskutek wypadku z dnia 1 grudnia 2014 r. krzywdzie jest kwota 13.500,-zł. Żądanie zadośćuczynienia w zakresie przekraczającym tę kwotę było w okolicznościach sprawy, ocenionych w świetle tych samych kryteriów, bezzasadne.

W wyniku wypadku doznał urazu kręgosłupa szyjnego i lewego stawu łokciowego. Uszkodzenie nerwu łokciowego poskutkowało powstaniem 5% długotrwałego uszczerbku w zakresie narządów ruchu. Biegły neurolog wskazał na powstanie długotrwałego uszczerbku na zdrowiu powoda, który związany był z pourazowym zespołem korzeniowym szyjnym w wysokości 4%. Konieczne jest dalsze leczenie i rehabilitacja. Powód zmuszony był ponadto do czasowej, trwającej do 31 grudnia 2014 r., rezygnacji z pracy zawodowej. Z zeznań powoda i przesłuchanej w charakterze świadka H. S. wynikało także, że wskutek doznanych w wypadku urazów powód odczuwał ból oraz doznał pewnych ograniczeń w życiu codziennym. Powód zmuszony był też nosić kołnierz ortopedyczny, choć zaledwie przez tydzień. Wprawdzie biegły ortopeda zaznaczył, iż obecnie L. S. nie doznaje istotnych ograniczeń w wykonywaniu podstawowych czynności codziennych, jednakże stwierdzone naruszenie funkcji w zakresie uszkodzenia nerwu łokciowego lewego i związany z tym ból bez wątpienia utrudniały jemu możliwość obciążania lewej ręki i sprawnego posługiwania się nią. Z drugiej strony nie bez znaczenia w tej mierze pozostawał również fakt, iż dominującą u powoda jest ręka prawa. Podkreślenia wymaga też stosunkowo niewielki stopień naruszenia funkcji, jak i to, iż nie wiąże się z nim zanik mięśni, upośledzenie funkcji ruchowej, czy też przykurcze - oraz fakt, iż zdarzenie z dnia 1 grudnia 2014 r. nie wywołało u powoda uszczerbku na zdrowiu o charakterze trwałym, a jedynie długotrwałe. Istotne jest nadto - na co wskazywał biegły neurolog - iż leczenie operacyjne lewego łokcia przyniosło znaczną poprawę (na możliwość poprawy wskutek leczenia operacyjnego wskazywał też biegły ortopeda), a dalsza rehabilitacja może spowodować całkowite ustąpienie dolegliwości. Jeśli zaś chodzi o samą długość leczenia, wpływ na nią miały schorzenia istniejące przed wypadkiem lub nie powiązane z nim, jak - odpowiednio - istniejące zmiany zwyrodnieniowe w obrębie kręgosłupa oraz półpasiec (w tym zakresie odpowiedzialnością nie sposób obciążać pozwanego). Co też istotne i wymaga podkreślenia, w związku z przebytymi urazami w zakresie ortopedycznym powód aktualnie nie doznaje istotnych ograniczeń w wykonywaniu podstawowych czynności codziennych, a rokowania co do stanu jego zdrowia są dobre.

Oceniając kwestię ewentualnego wpływu na wysokość należnego jemu zadośćuczynienia wypłaconego L. S. przez (...) odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy w łącznej kwocie 4.542,-zł, należało mieć na względzie, iż oba wymienione świadczenia są od siebie niezależne. Pomimo to wysokość odszkodowania przyznanego z ubezpieczenia społecznego może być uwzględniana jako jedna z okoliczności mających znaczenie dla określenia wysokości zadośćuczynienia za krzywdę, niemniej nie poprzez odjęcie wypłaconej z ubezpieczenia społecznego sumy od kwoty należnego zadośćuczynienia (zob. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w (...) z dnia 19 listopada 2013 r., I ACa 512/13, niepubl.). Fakt wypłaty tego odszkodowania stanowi jedynie jedną z okoliczności przemawiających za stosownym obniżeniem zadośćuczynienia. Takie też jej znaczenie przyjął Sąd orzekający w niniejszej sprawie.

W. to przekonuje, iż sumą odpowiednią, należną powodowi tytułem zadośćuczynienia w związku ze zdarzeniem z dnia 1 grudnia 2014 r., jest kwota 13.500,-zł.

Jeśli zaś chodzi o wysokość należnego powodowi odszkodowania, to podstawę prawną żądania w tym zakresie stanowi art. 444 § 1 k.c., zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty Złożone przez powoda dokumenty dowodzą poniesienia w związku z wypadkiem z dnia 1 grudnia 2014 r. wydatków koniecznych na łączną kwotę 960,98 zł, z czego wydatków na sumę 610,98 zł udokumentowanych fakturami znajdującymi się na k. 41-45 i 48 akt sprawy oraz wydatku w kwocie 350,-zł z przeznaczeniem na konsultację diagnostyczną i wstępną neurologiczną. Biorąc pod uwagę, iż biegły neurolog przesądził w swojej opinii wystąpienie u powoda uszczerbku na zdrowiu na podłożu neurologicznym, również ten ostatni wydatek pozostawał w ocenie Sądu w związku z wypadkiem z dnia 1 grudnia 2014 r. i był uzasadniony. Pozwany nie wykazał przeciwieństwa powyższego. Powód nie zdołał jednak wykazać w toku postępowania związku przyczynowego pomiędzy wypadkiem, a koniecznością poniesienia wydatku w kwocie 65,-zł za wykonanie zdjęcia pantomograficznego, które - jak wynika z dokumentacji zgromadzonej w aktach szkody (zob. faktura na str. 13 akt szkody i kopia zdjęcia na k. 17 akt szkody) - dotyczyło uzębienia. Nie tylko bowiem brak było podstaw pozwalających na stwierdzenie w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, by w wyniku powołanego zdarzenia powód doznał obrażeń w zakresie uzębienia, ale też sam L. S. okoliczności takiej nie podnosił.

W zakresie żądania dotyczącego odsetek, Sąd miał na względzie w pierwszym rzędzie, iż stosownie do art. 481 § 1 k.c. należą się one jeżeli zobowiązany opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, bez względu na to, czy wskutek opóźnienia uprawniony poniósł szkodę, jak też niezależnie od tego, czy opóźnienie wystąpiło na skutek okoliczności, za które zobowiązany odpowiada. Zgodnie zaś z art. 817 § 1 k.c. oraz art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...), świadczenie swoje pozwany winien był spełnić co do zasady w terminie 30 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku. Powód domagał się zasądzenia odsetek od kwoty zadośćuczynienia i odszkodowania za okres od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Pozwany wydał decyzję odmowną w dniu 2 stycznia 2015 r., a więc już w tej dacie uznał sprawę za dostatecznie wyjaśnioną do rozstrzygnięcia. Stanowisko to podtrzymał również w swojej decyzji z dnia 9 marca 2015 r. W konsekwencji w dniu 25 września 2015 r., kiedy to wniesiony został pozew, pozwany bez wątpienia pozostawał już w opóźnieniu ze spełnieniem należnego powodowi zadośćuczynienia. Nie bez znaczenia jest w tej mierze zawodowy charakter prowadzonej przez pozwanego działalności (art. 355 § 2 k.c.), który już na etapie postępowania likwidacyjnego winien był ustalić wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia. Co prawda na jego wysokość wpłynęło ostatecznie przyznanie L. S. odszkodowania z ubezpieczenia społecznego. Niemniej jednak okoliczność ta implikowała, co istotne, nie zwiększenie, a zmniejszenie wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia. Jeżeli chodzi o odsetki od przyznanego odszkodowania, wskazania wymaga, iż w postępowaniu likwidacyjnym powód wezwał pozwanego do zapłaty odszkodowania za poniesione koszty leczenia, precyzując ostatecznie w postępowaniu likwidacyjnym żądanie w tym zakresie na kwotę 793,92 zł (zob. pismo z dnia 30 stycznia 2015 r. - str. 21 i 22 akt szkody). Już na tym etapie powód domagał się przyznania odszkodowania w szczególności z tytułu poniesionego kosztu wykonania zdjęcia pantomograficznego (zob. f aktura VAT na str. 13 akt szkody i kopia zdjęcia na str. 17 akt szkody). Jednakże, jako że wydatek ten, w kwocie 65,-zł, nie stanowi należnego odszkodowania, wskazaną w wezwaniu kwotę 793,92 zł należało w pierwszej kolejności pomniejszyć właśnie o 65,-zł za wykonanie tego zdjęcia. Daje to odszkodowanie w kwocie 728,92 zł. W konsekwencji, uznając, że spośród wykazanych złożonymi do pozwu dokumentami wydatków składających się na dochodzoną tytułem odszkodowania kwotę 1.025,98 zł zasadne były koszty na kwotę 960,98 zł, mając na względzie, że stanowiące jej część wydatki powód zgłosił w postępowaniu likwidacyjnym w zakresie kwoty 728,92 zł, a odmawiając w dniu 9 marca 2015 r. spełnienia żądanego świadczenia powód nie później niż od dnia następnego po tej dacie pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia odszkodowawczego co do kwoty 728,92 zł (a nie, jak to na skutek oczywistej omyłki rachunkowej wskazano w wyroku, co do kwoty 594,04 zł), mając na względzie, iż domagał się on zasądzenia odsetek od dnia wniesienia pozwu, to jest od 25 września 2015 r., Sąd zasądził odsetki od wskazanej kwoty właśnie od tej daty (przy uwzględnieniu postanowienia o sprostowaniu wyroku w tym zakresie). Co do pozostałej części przysługującego powodowi odszkodowania, to w odniesieniu do należności w kwocie 232, 06 zł (a nie, jak to na skutek oczywistej omyłki rachunkowej wskazano w wyroku, co do kwoty 366,94 zł) pozwany pozostaje w opóźnieniu od dnia następnego po upływie przewidzianego w art. 817 § 1 k.c. i w art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) terminu 30-dniowego zapoczątkowanego doręczeniem jemu w dniu 7 grudnia 2015 r. odpisu pozwu. Brak bowiem w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego podstaw pozwalających przyjąć, by żądanie swoje w zakresie tej kwoty zgłosił pozwanemu wcześniej niż z doręczeniem odpisu pozwu. Termin ten upłynął z końcem dnia 6 stycznia 2016 r. (art. 111 § 1 k.c.), a więc pozwany opóźnia się ze spełnieniem tej części należnego L. S. odszkodowania od dnia 7 stycznia 2016 r. i od tej też daty przysługują powodowi należne od tej części świadczenia odsetki. Podkreślenia przy tym wymaga - w odniesieniu zarówno do odsetek od zadośćuczynienia, jak i co do odsetek od przyznanego odszkodowania - iż jeżeli stopa odsetek nie była z góry ustalona należą się odsetki ustawowe, a począwszy od 1 stycznia 2016 r. odsetki ustawowe za opóźnienie (art. 481 § 2 zd. 1 k.c.).

Mając na uwadze powyższe, działając na podstawie art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. – co do zadośćuczynienia w kwocie 13.500,-zł – oraz na mocy art. 444 § 1 k.c. – w zakresie obejmującym odszkodowanie w wysokości 960,98 zł,- zaś co do odsetek na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. – Sąd orzekł jak w pkt I wyroku.

W punkcie II wyroku, na mocy art. 445 § 1 a contrario k.c. co do zadośćuczynienia przekraczającego sumę odpowiednią w kwocie 13.500,-zł, zgodnie z art. art. 444 § 1 k.c a contrario co do odszkodowania w zakresie przekraczającym kwotę 960,98 zł oraz stosownie do art. 481 § 1 a contrario k.c. w zakresie odsetek od części odszkodowania w kwocie 366,94 zł za okres od dnia wskazanego w pozwie do daty, od której świadczenie to zostało przyznane, Sąd powództwo oddalił.

O kosztach w punkcie III wyroku orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c., dokonując ich stosunkowego rozdzielenia stosownie do stopnia uwzględnienia żądań stron. Powód, jako wygrywający sprawę w 84,93% zobowiązany jest ponieść koszty procesu w 15,07%, zaś pozwany, przegrywając sprawę w 84,93%, w takim właśnie zakresie. Na koszty strony powodowej złożyły się: się opłata sądowa od pozwu w kwocie 852,-zł, prowizja związana z uiszczeniem opłaty sądowej od pozwu, wynosząca 6,-zł, kwota 967,11 zł stanowiąca wykorzystaną część uiszczonej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłych oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 2.400,-zł – ustalone stosownie do §6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 461 ze zm.), znajdującego zastosowanie w niniejszej sprawie zgodnie z §21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800). Koszty strony pozwanej obejmują wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym – ustalone na kwotę 2.400,-zł stosownie do przepisów §21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804) w zw. z §6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.) – oraz opłata skarbowa od dwóch pełnomocnictw w kwocie 34,-zł. Suma tych kosztów wynosi 6.676,11 zł. Na pozwanego przypada 84,93% przedmiotowych kosztów, a więc 5.670,02 zł, na powoda zaś 15,07%, co daje kwotę 1.006,09 zł. Powód tymczasem koszty te poniósł w kwocie 4.242,11 zł (nie uwzględniając różnicy pomiędzy kwotą uiszczoną tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłych, a wykorzystaną faktycznie na ten cel kwotą, jako że różnica ta podlega zwrotowi). Należy mu się zatem od pozwanego kwota 3.236,02 zł (stanowiąca różnicę pomiędzy poniesionymi na powoda kosztami procesu a kosztami na niego przypadającymi oraz jednocześnie różnicę pomiędzy przypadającymi na powoda kosztami procesu w kwocie 5.670,02 zł, a poniesionymi przez niego kosztami w wysokości 2.434,-zł).

Jako że uiszczona przez powoda zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłych przekroczyła o 532,89 zł wypłacone biegłym wynagrodzenie, Sąd w punkcie IV wyroku, stosując w tym zakresie art. 84 ust. 1 oraz art. 80 ust. 1 w zw. z art. 84 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r., poz. 623) nakazał zwrócić tę różnicę powodowi.

G., (...)

(...)

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...) L. S. (...)

5.  (...)

G., (...)

(...)