Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 12 grudnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

na rozprawie w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO Danuta Dadej-Więsyk

Protokolant sekr. sąd. Katarzyna Trafisz

po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2016 roku w Lublinie

sprawy C. Ł.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania C. Ł.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 26 kwietnia 2016 roku znak: (...)

postanawia:

I odwołanie odrzucić;

II nakazać pobrać z sum budżetowych Skarbu Państwa (kasa tutejszego Sądu) na rzecz Kancelarii Adwokackiej w L. adwokata J. L. kwotę 73,80 (siedemdziesiąt trzy 80/100) złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Sygn. akt VIII U 2778/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 kwietnia 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił C. Ł. zmiany wysokości świadczenia z tytułu przeliczenia podstawy wymiaru podnosząc, iż brak jest podstaw ustawowych aby ustalić inny wskaźnik niż dotychczasowy ustalony (decyzja – a.r.).

W złożonym od tej decyzji odwołaniu C. Ł. wskazała, że ustalony przez ZUS wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia wynoszący 104,32 %, jest dla niej niekorzystny. Skarżąca domagała się natomiast przyjęcia do obliczenia emerytury podstawy wymiaru składek z 10 kolejnych lat kalendarzowych i wskaźnika w wysokości 117,93 złotych. Podniosła, iż wbrew twierdzeniom organu rentowego wynagrodzenie z lat 1960 – 1969 mieści się w ustawowo wskazanym okresie, odnośnie wysokości wynagrodzeń powołała się na wpisy w legitymacji ubezpieczeniowej, pismo z 30 listopada 2010 roku Dyrektora (...) oraz pismo zawierające wykaz różnicy w ustaleniach podstawy wymiaru (k. 2,3). Do odwołania skarżąca dołączyła kserokopie decyzji z 15 września 1999 roku, pisma z 30 listopada 2010 roku i zestawienia różnicy w ustaleniach podstawy wymiaru (k. 5 -7).

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego odrzucenie z uwagi na powagę rzeczy osądzonej. Podniesiono, że roszczenie o przeliczenie świadczenia w oparciu o zarobki z 10 lat kalendarzowych było już przedmiotem rozpoznania przez organ rentowy. W sprawie sygn. VIII U 2060/13. Sąd Okręgowy w Lublinie oddalił odwołanie wnioskodawczyni złożone od decyzji wydanej w tym przedmiocie. Również apelacja skarżącej została wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 28 kwietnia 2010 roku w sprawie sygn. III AUa 289/10 oddalona. Sąd Okręgowy w Lublinie w sprawie sygn. akt VIII U 2730/10 odrzucił odwołanie wnioskodawczyni od kolejnej decyzji odmawiającej przeliczenia świadczenia. Wskazano, że ubezpieczona nie powołała żadnych nowych okoliczności mających wpływ na odmienną ocenę jej sytuacji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Decyzją z dnia 26 listopada 1990 roku Zakład (...)

(...) Oddział w L. przyznał C. Ł. prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy z 28 grudnia 1989 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy. Do obliczenia podstawy wymiaru świadczenia przyjęto wynagrodzenie z trzech lat, tj. z okresu od 1 stycznia 1982 roku do 31 grudnia 1984 roku na podstawie zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu ustalając

www w wysokości 95,28% (decyzja – k. 7 akt emerytalnych).

W decyzji z dnia 1 października 1999 roku z urzędu wobec błędnej podstawy wymiaru ustalono nowy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyliczony w oparciu o wynagrodzenia uzyskane z 20 lat kalendarzowych w wysokości 104,32 % (decyzja – 24 a.e.). Wynagrodzenie z lat 1960 – 1966 i 1968 przyjęto w wysokości wynikającej z legitymacji ubezpieczeniowej.

We wniosku z dnia 9 października 2009 roku C. Ł. domagała się przeliczenia emerytury przez przyjęcie do jej obliczenia wskaźnika obliczonego w oparciu o wynagrodzenia z 10 kolejnych lat, tj. z okresu od 1960 roku do 1969 roku w wysokości wynikającej z wpisów w dołączonej legitymacji ubezpieczeniowej (wniosek – k. 61 a.e., kserokopia legitymacji – k. 56, 57 a.e.).

Decyzją z dnia 19 października 2009 roku dokonano ponownego obliczenia emerytury skarżącej, w której zaznaczono, że po uwzględnieniu wynagrodzeń wykazanych w legitymacji ubezpieczeniowej nadal najkorzystniejszy jest wskaźnik wyliczony w oparciu o wynagrodzenia z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia (decyzja – k. 63 a.e.).

Wnioskodawczyni złożyła odwołanie od opisanej decyzji domagając się przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia i ustalenia jej w oparciu o 10 kolejnych lat kalendarzowych tj. lata 1960 – 1969.

W sprawie VIII U 4466/09 Sąd Okręgowy w Lublinie wyrokiem z dnia 13 stycznia 2010 roku oddalił odwołanie skarżącej złożone od w/w decyzji. W uzasadnieniu orzeczenia Sąd wskazał, że żądanie przeliczenia świadczenia emerytalnego przy przyjęciu wynagrodzeń z lat 1960 – 1969 nie może zostać uwzględnione, ponieważ lata te nie mieszczą się przedziałach czasowych określonych w art. 111 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Można jedynie przeliczyć świadczenie wnioskodawczyni z okresu kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat poprzedzających datę nabycia emerytury tj. z lat 1970 – 1989 albo z 20 lat poprzedzających złożenie wniosku o ponowne przeliczenie świadczenia. Jednakże obliczone z tych okresów wskaźniki są niższe od przyjętego przez organ rentowy (akta sprawy sygn. VIII U 4466/09).

Sąd Apelacyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2010 roku oddalił apelację wnioskodawczyni złożoną od powyższego wyroku. Sąd ten dodatkowo podniósł, że żądanie skarżącej aby wysokość emerytury ustalić w oparciu o wynagrodzenie uzyskane przez nią z kolejnych dziesięciu lat kalendarzowych od 1 stycznia 1960 roku do 31 grudnia 1969 roku jest całkowicie bezzasadne i to bez względu na to, czy zarobki te zostały udokumentowane przy składaniu wniosku o emeryturę, czy dopiero obecnie. Okres tych 10 lat nie mieści się w granicach zakreślonych przepisem art. 111 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, czyli w ostatnich 20 latach poprzedzających zgłoszenie wniosku o emeryturę lub jej przeliczenie. Wniosek o emeryturę wnioskodawczyni zgłosiła w 1990 roku i od tej daty należy liczyć okres 20 lat, z którego możliwe jest wybranie kolejnych 10 lat kalendarzowych.

W piśmie z dnia 10 czerwca 2010 roku C. Ł. ponownie wniosła o przeliczenie emerytury przy przyjęciu wynagrodzeń z lat 1960 – 1969 (wniosek – k. 82).

Decyzją z 29 czerwca 2010 roku organ rentowy rozpoznając ten wniosek odmówił skarżącej przeliczenia podstawy wymiaru emerytury (decyzja – k. 89 a.e.). Sąd Okręgowy w Lublinie postanowieniem z dnia 6 października 2010 roku w sprawie VIII U 2730/10 odrzucił odwołanie wnioskodawczyni złożone od w/w decyzji (akta sprawy VIII U 2730/10).

C. Ł. w kolejnych pismach złożonych w dniach 9 grudnia 2010 roku, 18 lutego 2011 roku, 5 kwietnia 2011 roku, 13 września 2011 roku, 22 listopada 2011 roku, 22 kwietnia 2012 roku, 28 maja 2013 roku, 27 czerwca 2013 roku podobnie, jak uprzednio domagała się przyjęcia do obliczenia emerytury wynagrodzeń z lat 1960 – 1969, pomimo, iż organ rentowy wielokrotnie informował ją o tym, że sprawa wyliczenia wysokości emerytury w sposób określony przez skarżącą została już prawomocnie zakończona (pisma wnioskodawczyni - k. 100, 111, 116 – 117, 122, 124, 128, 138, 140 a.e.).

W dniu 25 lutego 2016 roku C. Ł. zwróciła się do organu rentowego o ponowne rozpatrzenie przeliczenia emerytury z najkorzystniejszych lat 1960 – 1969 (k. 150) dołączając kserokopie pisma Dyrektora A. W. z dnia 30 listopada 2010 roku i decyzji z dnia 15 września 1999 roku. W odpowiedzi organ rentowy, pismem z dnia 23 marca 2016 roku poinformował wnioskodawczynię, że decyzją z 1 października 1999 roku ustalona została podstawa wymiaru świadczenia z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia z uwzględnieniem wynagrodzenia z lat 1960 – 1962, 1964 – 1966, 1968 – 1969, 1976 – 1987, w tym także wynagrodzenie wykazane w legitymacji (k. 153 a.e.).

W dniu 6 kwietnia 2016 roku skarżąca wniosła o merytoryczne rozstrzygnięcie wniosku z 25 lutego 2016 roku.

W rozpoznaniu powyższego organ rentowy w dniu 25 kwietnia 2016 roku wydał zaskarżoną decyzję (k. 154, 155 a.e.).

W świetle powyższych ustaleń należy podzielić stanowisko organu rentowego, że kwestia przeliczenia emerytury wnioskodawczyni poprzez przyjęcie do obliczenia podstawy wymiaru wynagrodzeń z kolejnych 10 lat, tj. z okresu od 1960 roku do 1969 roku została już prawomocnie rozstrzygnięta. Była ona bowiem przedmiotem rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Lublinie, a wyrok wydany w tej sprawie jest prawomocny. W tej sprawie zachodzi więc powaga rzeczy osądzonej.

Jak wynika z art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c., odrzucenie pozwu musi nastąpić m.in.

wtedy, jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa została już prawomocnie osądzona. W takim bowiem wypadku istnieje powaga rzeczy osądzonej (art. 366 k.p.c.), a ponowne orzekanie o tym samym pomiędzy tymi samymi stronami stanowi uchybienie prowadzące do nieważności postępowania (art. 379 pkt 3 k.p.c.). Odrzucając pozew sąd ocenia zatem treść zgłoszonego w drugiej sprawie roszczenia oraz przedmiot rozstrzygnięcia wydanego w sprawie poprzednio osądzonej z udziałem tych samych stron.

Zgodnie z treścią art. 366 k.p.c., wyrok prawomocny korzysta z powagi rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia (które niekiedy różni się od treści rozpoznawanego roszczenia), a ponadto tylko między tymi samymi stronami. Przepis zakłada przedmiotową i podmiotową tożsamość dwóch orzeczeń i dopiero kumulacja tych elementów pozwala na stwierdzenie, że doszło do powtórnego wydania orzeczenia w tej samej sprawie (tak m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 2007 r., I CSK 479/06, postanowienie z dnia 30 listopada 2007 r., IV CSK 267/07, wyrok z dnia 6 marca 2008 r., II UK 144/07). Chodzi nie tylko o tożsamość przedmiotu rozstrzygnięcia w obu sprawach (po raz pierwszy i później ponownie osądzonej), lecz również tożsamość okoliczności faktycznych, z których wynika w jednej i drugiej sprawie roszczenie procesowe (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 1971 r., II CZ 59/71, OSNC 1971, nr 12, poz. 226) oraz zbieżność podstawy prawnej (por. zwłaszcza postanowienie SN z dnia 29 stycznia 1997 r., I CKU 65/96, teza publ.: Prok. i Pr. - dod. 1997, nr 7-8, poz. 41; wyrok SN z dnia 22 kwietnia 1967 r., I CR 570/66, OSPiKA 1968, nr 7-8, poz. 158). Należy także dodać, że z powagi rzeczy osądzonej korzysta sentencja wyroku. Motywy rozstrzygnięcia istotne są natomiast dla określenia granic powagi rzeczy osądzonej, ma szczególne znaczenie zwłaszcza wtedy, gdy powództwo zostało w całości lub części oddalone, tak jak stało się w sprawie poprzednio rozpoznanej (VIII U 4466/09).

Po wydaniu decyzji z dnia 19 października 2009 roku nie zaistniały żadne nowe zdarzenia pozwalające na odmienną ocenę wniosku odwołującej. Przed złożeniem kolejnego wniosku o przeliczenie i wydaniem zaskarżonej decyzji nie uległ również zmianie stan prawny.

C. Ł. w kolejnym wniosku o przeliczenie emerytury w rozpoznaniu, którego została wydana zaskarżona decyzja, nie powołała żadnych nowych okoliczności, gdyż dołączone do wniosku i odwołania dokumenty znajdują się w aktach rentowych i były przedmiotem analizy. Przy czym kwestia wysokości wynagrodzeń uzyskanych w latach 1960 – 1969 nie była sporna w sprawie, gdyż organ rentowy uwzględnił wynagrodzenia wynikające z przedstawionych przez nią dowodów.

Skarżąca w odwołaniu w dalszym ciągu podnosi te same kwestie dotyczące przyjęcia do obliczenia wskaźnika podstawy wymiaru świadczenia wynagrodzeń z w/w okresu, które były przedmiotem oceny Sądu w sprawie VIII U 4466/09. Nie zmienił się więc zarówno stan faktyczny, jak i stan prawny.

Skoro sprawa o przeliczenie świadczenia w sposób określony przez skarżącą została już prawomocnie zakończona, niedopuszczalne jest ponowne orzekanie w tym samym zakresie.

Mając powyższe na uwadze oraz na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł, jak w sentencji.