Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z wniosku A. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o ustalenie kapitału początkowego

na skutek odwołania A. T.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 15 października 2015 r. sygn. (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawczyni A. T. prawo do ustalenia kapitału początkowego z uwzględnieniem jako okresu składkowego okresu zatrudnienia od dnia 1 października 1982 roku do dnia 14 marca 1983 roku oraz od dnia 1 września 1983 roku do dnia 15 października 1983 roku,

2.  oddala odwołanie w pozostałej części.

Sygn. akt VU 1294/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 października 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił A. T. ponownego ustalenia wartości kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 roku.

W odwołaniu z dnia 17 listopada 2015 roku pełnomocnik A. T. wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i ponowne ustalenie kapitału początkowego z uwzględnieniem faktu, że odwołująca świadczyła pracę jako szwaczka – krawcowa w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od 1 października 1982 roku do 31 grudnia 1984 roku u H. W. (1) w T..

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

W piśmie procesowym z dnia 5 grudnia 2016 roku ZUS poinformował, że zaliczył wnioskodawczyni do stażu ubezpieczeniowego jako okres składkowy okres od 15 marca 1983 roku do 31 sierpnia 1983 roku.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 marca 2015 roku wnioskodawczyni A. T. wniosła do ZUS o ustalenie kapitału początkowego. W informacji dotyczącej okresów składkowych wskazała m.in., że w latach 1982-1983 była zatrudniona przez H. W. (1), który prowadził działalność gospodarczą w zakresie dziewiarstwa maszynowego, ale nie posiada żadnych dokumentów.

(dowód: wniosek k. 1-2 akt kapitału początkowego, informacja – k. 4-5 akt kapitałowych)

ZUS potwierdził okres zatrudnienia wnioskodawczyni w zakładzie (...) jedynie od 15 marca 1983 roku do 31 sierpnia 1983 roku. Natomiast co do okresu od 1 października 1982 roku do 14 marca 1983 roku oraz od 1 września 1983 roku do 31 grudnia 1984 roku ZUS podniósł, że skarżąca nie została zgłoszona do ubezpieczenia.

(dowód: potwierdzenie ubezpieczenia pracowników i innych ubezpieczonych k. 32 akt kapitału początkowego)

Decyzją z dnia 14 kwietnia 2015 roku organ rentowy ustalił A. T. kapitał początkowy na dzień 1 stycznia 1999 roku na kwotę 56 218,91 złotych.

Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych tj. od 1 stycznia 1974 roku do 31 grudnia 1983 roku.

Wskaźnik wysokości kapitału początkowego wyniósł 29,95%. Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustalono w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 29,95% przez kwotę bazową wynoszącą 1220,89 złotych.

Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy przyjął 175 miesięcy okresów składkowych (14 lat, 7 miesięcy i 25 dni), w tym okres składkowy od 15 marca 1983 roku do 31 sierpnia 1983 roku, współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do 31 grudnia 1998 roku wieku oraz okresu składkowego – 68,14% oraz średnie dalsze trwanie życia wyrażone w miesiącach dla osób w wieku 62 lat – wynoszący 209 miesięcy.

(dowód: decyzja z dnia 14 kwietnia 2015 roku k. 52-54 akt kapitału początkowego, pismo organu rentowego k.78 akt sprawy)

W dniu 18 sierpnia 2015 roku odwołująca złożyła wniosek o przeliczenie kapitału początkowego przez uwzględnienie jako okresu składkowego zatrudnienia u H. W. (1) prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) w T. w okresie od 1 października 1982 roku do 31 grudnia 1984 roku. Do wniosku załączyła własne oświadczenie o pracy w w/w okresie w charakterze szwaczki –krawcowej w pełnym wymiarze czasu pracy w oraz pisemne zeznania świadków: A. S. i H. L., które potwierdziły, że wnioskodawczyni w spornym okresie od 1 października 1982r. do 31 grudnia 1984r. pracowała w zakładzie (...) w T. w pełnym wymiarze czasu pracy w charakterze szwaczki – krawcowej zajmując się zszywaniem wykrojów dziewiarskich.

(dowód: wniosek k. 55, oświadczenie wnioskodawcy k. 56, protokół zeznania świadka A. S. ZUS k. 57, protokół zeznania świadka H. L. k. 58, akt kapitału początkowego)

A. T. w okresie od 1 października 1982 roku do wyjścia za mąż czyli do dnia 15 października 1983 roku była zatrudniona w zakładzie prowadzonym przez H. W. (1) pod nazwą (...) H. W. (1) w T. w pełnym wymiarze czasu na stanowisku szwaczki- krawcowej.

Wnioskodawczyni pracowała tam po 8 godzin dziennie od poniedziałku do piątku w godzinach od 7.00 do 15.00 szyjąc kurtki i swetry. Prace skarżącej nadzorował bezpośrednio H. W. (1), który wydawał jej polecenia. Wynagrodzenie wnioskodawczyni było uzależnione od ilości wykonanej pracy. U H. W. (1) w w/w okresie oprócz wnioskodawczyni pracowały w charakterze szwaczek dwie pracownice: A. S. i H. L.. Były one zatrudnione przez H. W. (1) od 1975 roku na podstawie umowy o pracę. Wnioskodawczyni nie miała pisemnej umowy o pracę z H. W. (1). Warunki pracy i wynagrodzenie wnioskodawczyni ustaliła z H. W. (1) ustnie. Wnioskodawczyni miała taki sam zakres obowiązków jak pozostałe pracownice.

Po wyjściu za mąż wnioskodawczyni wyprowadziła się do męża do U.. Tam w 1985r. otworzyła działalność gospodarczą w zakresie usług krawieckich.

(dowód: zeznania świadka H. L. – protokół z rozprawy z dnia 23 sierpnia 2016 roku od minuty 4:19 do minuty 13:01, zeznania świadka A. S. – protokół z rozprawy z dnia 23 sierpnia 2016 roku od minuty 13:09 do minuty 27:19, zeznania wnioskodawczyni – protokół z rozprawy z dnia 23 sierpnia 2016 roku od minuty 28:24 do minuty 40:16, odpis skrócony aktu małżeństwa k. 58 akt sprawy zeznania świadka K. P. –protokół z rozprawy z dnia 29 listopada 2016 roku od minuty 3:11 do minuty 10:30, pismo procesowe k. 55-56)

W okresie od dnia 2 listopada 1983 roku do dnia 4 czerwca 1990 roku skarżąca była zameldowana u swojego męża w U..

(dowód: zaświadczenie zameldowania k. 57 akt sprawy,)

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie w części.

Stosownie do treści art. 114 ustęp 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2016 r. poz. 887 ze zm.) prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. O ile podstawą ponownego ustalenia prawa do świadczeń lub ich wysokości mogą być tylko i wyłącznie nowe dowody, a zatem takie które nie były znane organowi rentowemu w poprzednim postępowaniu, to przymiot nowości nie dotyczy ujawnionych okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji. A zatem podstawą ponownego ustalenia prawa do świadczeń lub ich wysokości nie muszą być okoliczności, na które osoba ubiegająca się o świadczenia lub organ rentowy nie mogły powołać się w poprzednim postępowaniu, lecz takie, które powinny być znane przy dołożeniu minimum staranności, ale na skutek błędu lub przeoczenia nie zostały uwzględnione w poprzednim postępowaniu, a powodujące pominięcie ustalenia istnienia jednego z warunków uprawniających do świadczeń (tak. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z 2010-05-26, II UK 354/09).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. zaskarżoną decyzją odmówił wnioskodawcy zaliczenia do stażu pracy i wysokości kapitału w/w okresu zatrudnienia od 1 października 1982 roku do 14 marca 1983 roku oraz od 1 września 1983 roku do 31 grudnia 1984 roku w zakładzie (...) prowadzonym pod nazwą (...) H. W. (1) w T.,, powołując się na brak potwierdzenia podlegania w tym okresie ubezpieczeniom społecznym.

Okres zatrudnienia od 15 marca 1983 roku do 31 sierpnia 1983 roku pomimo ujęcia go w odwołaniu nie jest sporny, gdyż został już zaliczony skarżącej do stażu pracy decyzją z dnia 14 kwietnia 2015r. wobec potwierdzenia ubezpieczenia, co przyznał organ rentowy w piśmie z dnia 2 grudnia 2016r.

Wnioskodawczyni na dowód pracy w spornym okresie przedłożyła nowe, dotychczas nieznane organowi rentowemu dowody w postaci zeznań A. S. i H. L., potwierdzające zatrudnienie skarżącej w zakładzie (...) w spornym okresie w charakterze szwaczki-krawcowej.

Zgodnie z treścią art. 173 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 roku, którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy.

Zasady ustalania kapitału początkowego określa art. 174 ustawy, który w ustępach 1-3 stanowi:

1.  kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12 (ust. 1),

2.  przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy okresy składkowe, o których mowa w art. 6, okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5 oraz okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-4 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2 (ust. 2),

3.  podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 roku (ust. 3).

Okresami składkowymi stosownie do treści art. 6 ustęp 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS są okresy ubezpieczenia. Za okresy składkowe uważa się również przypadające przed dniem 15 listopada 1991r. okresy zatrudnienia, za które została opłacona składka na ubezpieczenie społeczne albo za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, po ukończeniu 15 lat życia na terenie Państwa Polskiego – w wymiarze nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy, jeżeli w tym okresie pracownik pobierał wynagrodzenie lub zasiłki z ubezpieczenia społecznego (art. 6 ustęp 2 pkt 1a ustawy).

Ponieważ sporny okres zatrudnienia wnioskodawcy przypada przed 15 listopada 1991r. ma do niego zastosowanie art. 6 ustęp 2 pkt 1a ustawy. Z zatrudnieniem na podstawie umowy o pracę związany jest obowiązek ubezpieczenia społecznego oraz obowiązek opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, co wynika z art. 6 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Obowiązek taki istniał również przed wejściem w życie tej ustawy na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 25 listopada 1986 r. o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych (t.j.: Dz.U. z 1989 r. Nr 25, poz. 137 ze zm.), a na podstawie art. 33 ust. 1 składki na ubezpieczenie społeczne opłacał pracodawca z własnych środków. Pracownik nie miał (podobnie jak nie ma obecnie) wpływu na wywiązywanie się pracodawcy z tego obowiązku. Wymaga więc rozstrzygnięcia kwestia, czy użyte w przepisie art. 6 ust. 2 określenie "okresy opłacania składek na ubezpieczenie społeczne" w odniesieniu do pracowniczego ubezpieczenia społecznego oznacza, że warunkiem uznania za okres składkowy okresu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę jest opłacenie przez pracodawcę składek na ubezpieczenie społeczne pracownika.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 kwietnia 2007r. w sprawie II UK 185/06 stwierdził, że dla uznania okresu zatrudnienia wykonywanego przed wejściem w życie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j.: Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.) za okres składkowy w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 2 i art. 6 ust. 2 tej ustawy, nie jest wymagane wykazanie przez osobę ubiegającą się o emeryturę lub rentę opłacania przez pracodawcę składek na pracownicze ubezpieczenie społeczne.

Sąd Najwyższy uzasadniając swoje stanowisko podniósł, że w obecnym stanie prawnym obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne zarówno w części obciążającej pracodawcę jak i pracownika spoczywa na pracodawcy - płatniku (art. 17 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych). Wykonywanie przez pracodawcę tego obowiązku jest niezależne od pracownika, zatem zaleganie pracodawcy ze składkami lub uchylanie się od ich opłacania powodowałoby brak środków na indywidualnym koncie pracownika, co miałoby wpływ na wysokość przyszłych świadczeń. W związku z tym został wprowadzony mechanizm chroniący pracownika przed skutkami niezależnego od niego zaniechania. W trybie określonym przepisem art. 40 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonuje na koncie ubezpieczonego uzupełnienia kwoty składek nieuregulowanych przez płatnika. Jeżeli tryb ten zostanie wyczerpany, okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, w którym pracownik otrzymuje wynagrodzenie, jest okresem ubezpieczenia, czyli okresem składkowym w rozumienia art. 6 ust. 1 pkt 1 w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach, niezależnie od tego, czy pracodawca opłacił składki na ubezpieczenie. Uzależnienie uznania okresu zatrudnienia wykonywanego w poprzednim stanie prawnym za okres składkowy od opłacenia przez pracodawcę składek, kłóciłoby się zatem z zasadą równego traktowania wszystkich ubezpieczonych sformułowaną w art. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Wprowadzałoby także zróżnicowanie pracowników pozostających w zatrudnieniu przed wejściem w życie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych przez nałożenie obowiązku wykazania faktu opłacenia składek na pracownicze ubezpieczenie społeczne tylko na niektórych, a nie wszystkich pracowników.

Na gruncie wydanego na podstawie art. 33 ust. 2 ustawy o organizacji i finansowania ubezpieczeń społecznych rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 stycznia 1990 r. w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania składek i świadczeń z ubezpieczenia społecznego (t.j.: Dz.U. z 1993 r. Nr 68, poz. 330 ze zm.) obowiązek imiennego zgłaszania do ubezpieczenia społecznego miały zakłady pracy zatrudniające nie więcej niż 20 pracowników, a zakłady zatrudniające większą liczbę pracowników zgłaszały ich do ubezpieczenia przez podanie łącznej liczby pracowników zatrudnionych w okresie rozliczeniowym (§ 12 ust. 3 i 4). W przypadku nieuregulowania przez pracodawcę zatrudniającego więcej niż 20 pracowników składek na ubezpieczenie społeczne w należnej wysokości, nie było możliwości stwierdzenia faktu opłacenia składek na ubezpieczenie konkretnego pracownika. Skoro wykazanie faktu opłacenia składek przez pracodawcę nie było wymagane do uznania większości pracowników za ubezpieczonych i w konsekwencji uznania ich okresu zatrudnienia za okres składkowy, nie można przyjąć, że dla wąskiej grupy pracowników wprowadzono dodatkowy warunek, jakim jest opłacenie składki przez pracodawcę. Warunki uzyskania prawa do świadczeń lub ich wysokości nie mogą być bowiem zróżnicowane w stosunku do pracowników w zależności od wielkości zatrudniającego ich zakładu pracy. Zgodnie z § 21 i 22 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz.U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładu pracy o zatrudnieniu, a także zeznania świadków. Nie ma tu mowy o obowiązku przedkładania dowodów stwierdzających zgłoszenie do ubezpieczenia i opłacanie składek.

Sąd w niniejszej sprawie podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w sprawie II UK 185/06. W przedmiotowej sprawie dla zaliczenia okresu zatrudnienia wnioskodawczyni u H. W. (1) bez znaczenia jest zatem podnoszona przez organ rentowy okoliczność nie zgłoszenia skarżącej do ubezpieczenia. Istotnym jest li tylko wykazanie faktu pozostawania w zatrudnieniu, co obciążało wnioskodawczynię.

Przesłuchani w sprawie świadkowie H. L. i A. S. potwierdziły, że wnioskodawczyni była zatrudniona przez H. W. (1) w charakterze szwaczki. H. L. pracowała u H. W. (1) w charakterze szwaczki od 1975r. do 1985r., a A. S. od 1975r. do 1989r., dysponowały zatem bezpośrednią i szczegółową wiedzą co do zatrudnienia wnioskodawcy.

Z zeznań świadków wynika, iż wnioskodawczyni w zakładzie (...) w T. pracowała od poniedziałku do piątku po 8 godzin dziennie szyjąc, pod jego kierownictwem, kurtki i swetry, a za wykonaną pracę otrzymywała wynagrodzenie.

Świadkowie potwierdzili zatem zeznania wnioskodawcy co do faktu zatrudnienia, charakteru wykonywanej pracy oraz otrzymywania wynagrodzenia za pracę. Analizując charakter prawny stosunku łączącego wnioskodawcę z H. W. (1), należy uznać że był to typowy stosunek pracy w rozumieniu art. 22 k.p. Wnioskodawczyni w ramach łączącego ją stosunku prawnego zobowiązała się bowiem i wykonywała określony rodzaj pracy (prace szwalnicze) na rzecz H. W. (2) (pracodawcy), pod jego kierownictwem, w miejscu i czasie przez niego wyznaczonym, a za swoją pracę otrzymywała umówione wynagrodzenie.

Nie może także budzić wątpliwości, że wnioskodawczyni spełniła przesłankę zatrudnienia w wymiarze nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy, o której mowa w art. 6 ustęp 2 pkt 1a ustawy, co skutkuje zaliczeniem okresu zatrudnienia u H. W. (1) do okresu składkowego w myśl cytowanego wyżej przepisu.

Wnioskodawczyni udowodniła fakt pozostawania w zatrudnieniu u H. W. (1) . Organ rentowy tego faktu zresztą nie kwestionował, a li tylko nie zgłoszenie wnioskodawcy przez H. W. (1) do ubezpieczenia

Świadkowie nie pamiętali jedynie dokładnego okresu zatrudnienia skarżącej. Wskazywały, że skarżąca pracowała u H. W. (1) od przełomu lat 1981/1982 do przełomu lat 1984/1985r. Biorąc pod uwagę, że skarżąca sama przyznała, iż pracę u H. W. (1) rozpoczęła w dniu 1 października 1982r., co nie pozostaje w sprzeczności z zeznaniami świadków, Sąd przyjął datę wskazaną w odwołaniu i zeznaniach skarżącej jako początek zatrudnienia u H. W. (1). Również w zakresie daty ustania zatrudnienia Sąd oparł się na zeznaniach skarżącej. A. T. zeznała, że pracowała u H. W. (1) do czasu wyjścia za mąż. A ponieważ z aktu małżeństwa wynika, że za mąż wyszła w dniu 15 października 1983 roku, Sąd tą datę przyjął jako ustanie zatrudnienia. W tym zakresie Sąd nie dał wiary świadkom, co do dalszej pracy skarżącej u H. W. (1) w 1984r., jako sprzecznymi z zeznaniami wnioskodawczyni. Należy przypomnieć, że składając po raz pierwszy wniosek o ustalenie kapitału początkowego skarżąca wskazała, że u H. W. (1) pracowała jedynie w latach 1982-1983r. Jest to przekonujące zważywszy, że od dnia 2 listopada 1983r. skarżąca była już zameldowana w U., gdzie zamieszkała wraz z mężem. W świetle powyższego nie zasługują na wiarę także zeznania K. P., że aż do 1986r. wnioskodawczyni zamieszkiwała u swoich rodziców. Tym bardziej, że zeznania te są wewnętrznie sprzeczne, gdyż początkowo świadek zeznała, że nie pamięta czy skarżąca po wyjściu za mąż wyprowadziła się i zamieszkała z mężem, po czym stwierdziła, że na pewno mieszkała w T. u swpich rodziców dopóki jej dziecko nie skończyło 6 lat, co nastąpiło w 1986r. Tymczasem z dokumentów wynika, że w 1985r. skarżąca na pewno nie pracowała i nie mieszkała w T., gdyż od 1985r. prowadziła działalność gospodarczą w U..

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika zatem, że wnioskodawczyni niewątpliwie pracowała w prowadzonym przez H. W. (1) zakładzie pod nazwą (...) H. W. (1) w T. w charakterze pracownika w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od 1 października 1982 roku do 15 października 1983 roku. Brak natomiast podstaw do przyjęcia, że zatrudnienie trwało do 31 grudnia 2014r. Przeczą temu zeznania samej skarżącej, które korespondują w tym zakresie z dokumentami w postaci aktu małżeństwa i potwierdzenia zameldowania w U. od dnia 2 listopada 1983r.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy w punkcie 1 wyroku na podstawie art. 477 (14) § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał wnioskodawczyni prawo do ustalenia kapitału początkowego z uwzględnieniem jako okresu składkowego okresu zatrudnienia od dnia 1 października 1982 roku do 14 marca 1983 roku i od 1 września 1983 roku do 15 października 1983 roku, a w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 477 (14) § 1 k.p.c. oddalił odwołanie w pozostałej części jako nie mające uzasadnionych podstaw prawnych.