Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2016 roku

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 listopada 2016 roku w Warszawie

sprawy J. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę (z warunków szczególnych)

na skutek odwołania J. D.

od decyzji z dnia 27 czerwca 2016 roku znak (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję z dnia 27 czerwca 2016 roku znak (...) w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu J. D. prawo do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych od dnia
25 czerwca 2016 roku;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział
w W. na rzecz J. D. kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Ubezpieczony J. D. reprezentowany przez fachowego pełnomocnika j złożył w dniu
26 lipca 2016 roku do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odwołanie od decyzji z dnia 27 czerwca 2016 roku znak: (...) odmawiającej mu prawa do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych. W uzasadnieniu odwołania podkreślił, iż organ rentowy dokonał błędnych ustaleń dotyczących zatrudnienia, co skutkowało wydaniem odmownej decyzji pomimo że inni pracownicy, którzy pracowali na tym samym stanowisku pracy co odwołujący, otrzymali decyzje uwzględniające do stażu pracy ich zatrudnienie w warunkach szczególnych.

Odwołujący podniósł, iż w okresie od 1 lutego 1982 roku do 31 grudnia 1998 roku wykonywał pracę w warunkach szczególnych na stanowisku szlifierza wyrobów lakierowanych. Zdaniem odwołującego się zatrudnienie to (trwające powyżej 15 lat) odpowiada pozycji 17 pkt 4, działu XIV Zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych i uprawnia do przejścia na wcześniejszą emeryturę. J. D. dodał, iż pracę szlifierza wyrobów lakierowanych wykonywał w szkodliwych warunkach - w pełnym wymiarze czasu pracy wraz z W. W. (1) oraz S. O., którzy na skutek złożonych odwołań od decyzji organu rentowego otrzymali decyzję przyznające uprawnienia do wcześniejszych świadczeń emerytalnych (odwołanie k. 2-4 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie
z dnia 4 sierpnia 2016 roku wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.
W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy podkreślił, iż okres zatrudnienia ubezpieczonego od dnia 1 lutego 1982 roku do 31 grudnia 1998 roku w (...) S.A. nie podlegał zaliczeniu
do stażu pracy w warunkach szczególnych z uwagi na rozbieżności zachodzące między zajmowanymi stanowiskami wykazanymi w świadectwie pracy z dnia 30 listopada 2009 roku, drukach (...) z dnia 13 października 2004 roku i z dnia 11 grudnia 2009 roku oraz świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Zdaniem ZUS z przedstawionych dokumentów nie można jednoznacznie przyjąć, iż wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę polegającą na lakierowaniu ręcznym lub natryskowym – nie zhermetyzowanym. Organ rentowy podkreślił, że gdyby wnioskodawca wykonywał tylko prace lakiernicze, to okoliczność ta znajdowałaby odzwierciedlenie w jego świadectwie pracy, tymczasem nie wszystkie czynności stolarskie są uznawane za pracę w warunkach szczególnych. W świetle podniesionej argumentacji, organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania jako oczywiście bezzasadnego.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił w sprawie następujący stan faktyczny:

J. D. urodzony w dniu (...) złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniosek o wcześniejszą emeryturę z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach. W treści wniosku J. D. wskazał, iż nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego (k. 1-4 a.r. t. I). Ubezpieczony dołączył do wniosku informacje o okresach składkowych i nieskładkowych. Na potwierdzenie natomiast okresów ubezpieczenia J. D. odwołał się do dokumentacji złożonej przy wniosku o ustalenie prawa do świadczenia przedemerytalnego (t. I a.r.) Wówczas przedłożył m.in. świadectwo pracy z dnia 23 listopada 1974 roku wystawione przez Zakłady (...) z siedzibą w P. dokumentujące okres zatrudnienia ubezpieczonego w ww. zakładach od dnia 15 lipca 1974 roku do dnia 23 listopada 1974 roku na stanowisku stolarza, świadectwo pracy z dnia 30 listopada 2009 roku potwierdzające staż pracy ubezpieczonego w (...) w okresie od 29 listopada 1974 roku do 30 listopada 2009 roku na stanowisku stolarza w pełnym wymiarze czasu pracy oraz zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu w (...) w ww. okresie na stanowisku stolarza. Ubezpieczony przedstawił także świadectwo pracy z dnia 25 czerwca 1956 roku wystawione przez Blacharstwo Budowlane W. K. z siedzibą w Z. z okresu pracy ubezpieczonego na stanowisku pomocnika blacharza. Dodatkowo ubezpieczony dołączył zaświadczenie Powiatowego Urzędu Pracy potwierdzające, iż w okresie od dnia 13 listopada 2012 roku do 12 listopada 2013 roku, pobierał zasiłek dla bezrobotnych i mógł korzystać z tego świadczenia łącznie do dnia 12 listopada 2013 roku. Ponadto J. D. złożył dokumentację potwierdzającą, iż od dnia urodzenia do dnia 14 lipca 1974 roku był zameldowany w miejscowości położenia gospodarstwa rolniczego swoich rodziców
i w gospodarstwie tym wykonywał prace rolnicze. Do wniosku o wcześniejszą emeryturę ubezpieczony dołączył świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych wystawione przez Przedsiębiorstwo (...) w W.. Zgodnie z treścią tegoż świadectwa pracy w okresie od dnia
1 lutego 1982 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku, ubezpieczony wykonywał pracę polegającą na lakierowaniu ręcznym lub natryskowym nie zhermetyzowanym, a tym samym zajmował stanowisko szlifierza wyrobów lakierowanych (k. 7 a.r. t.I).

Po analizie dokumentacji zatrudnienia odwołującego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych
II Oddział w W. wydał decyzję z dnia 27 czerwca 2016 roku znak: (...),
na mocy której odmówił prawa do wcześniejszej emerytury, gdyż nie udowodnił on wymaganego
15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy wskazał w decyzji, że nie uwzględnił okresów wykonywania pracy w warunkach szczególnych w okresie od 1 lutego 1982 roku do 31 grudnia 1998 roku w (...) S.A. w łącznym wymiarze 16 lat 10 miesięcy i 4 dni ponieważ występuje rozbieżność w wymienionym stanowisku pracy, między przedłożonym świadectwem pracy wykonywania pracy w warunkach szczególnych (tj. stanowiskiem szlifierza wyrobów lakierowanych), a stanowiskiem wymienionym w świadectwie pracy i druku RP-7 (na stanowisku (stolarza). Organ rentowy po zweryfikowaniu wszystkich okresów ubezpieczenia, stwierdził również w decyzji z dnia 27 czerwca 2016 roku, iż ubezpieczony posiada łączny staż okresów składkowych, nieskładkowych i uzupełniających wynikających z pracy rolniczej w wymiarze 25 lat (k. 9 a. r. t. I).

Powyższą decyzję zaskarżył J. D. w dniu 20 listopada 2014 r., inicjując tym samym niniejsze postępowanie odwoławcze (k. 2 a s.).

Sąd Okręgowy na podstawie dowodu z zeznań świadków T. K. i S. O. oraz W. W. (1) ustalił, iż świadkowie pracowali w okresie zatrudnienia odwołującego J. D. w (...) na Dziale (...). Odwołujący pracował na stanowisku szlifierza wyrobów lakierowanych. Do jego obowiązków należało obrabianie ręczne, szlifowanie szlifierką elektryczną, doszlifowywanie przy użyciu klocka z papierem ściernym, a także podmalowywanie konstruowanych elementów. Odwołujący pracował 8 godzin dziennie.
W (...) pracownicy zatrudnieni na stanowisku stolarza mogli szlifować elementy surowe, zaś szlifierz - elementy już pomalowane. W okresie pracy odwołującego zdarzało się,
że elementy konstrukcyjne nie były dokładanie pomalowane przez linię natryskową i J. D. musiał ponownie domalowywać elementy. Odwołujący pracował na hali produkcyjnej, na której nie było ścianek działowych. Powierzchnia hali liczyła około1000 m ^{( 2)}. Szerokość hali wynosiła około
20 metrów. Obok hali znajdowała się suszarnia z magazynem. Kabiny do lakierowania w których pracował odwołujący były osłonięte, ale nie były całkowicie zamknięte. J. D. przy wykonywaniu swoich czynności stosował maski ochronne, jednakże pomimo tego zabezpieczenia miał styczność
ze szkodliwymi rozpuszczalnikami i farbami (zeznania świadka T. K., S. O.
k. 40-43 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił ponadto, że świadek W. W. (1) otrzymał od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. decyzję z dnia 19 grudnia 2011 roku, na mocy której organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych. W ocenie organu rentowego, nie podlegała uwzględnieniu do pracy w warunkach szczególnych praca wykonywana przez w Przedsiębiorstwie (...) S.A. w W.. W. W. (1) złożył odwołanie od ww. decyzji, inicjując tym samym przed Sądem Okręgowym Warszaw-Praga w Warszawie postępowanie odwoławcze w sprawie VII U 172/12. W postępowaniu Sąd Okręgowy ustalił, iż odwołujący W. W. (1) w okresie od 12 lutego 1975 roku do 30 listopada 2001 roku wykonywał szkodliwe dla zdrowia prace klejarskie. Na podstawie dowodu z dokumentacji zatrudnienia W. W. (1), a także dowodu z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, Sąd Okręgowy uznał, iż charakter i okres wykonywanej przez odwołującego pracy w (...) odpowiadał pracy wykonywanej w warunkach szczególnych i skutkował zmianą zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie wnioskodawcy prawa do wcześniejszej emerytury ( (k- 86 w sprawie VII U 172/12). Organ rentowy nie zaskarżył tego wyroku/

Świadek S. O. również otrzymał od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
II Oddział w W. decyzję z dnia 30 października 2015 roku, na mocy której organ rentowy odmówił prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych. W ocenie organu rentowego, nie podlegał uwzględnieniu okres pracy wykonywanej przez S. O. w Przedsiębiorstwie (...) S.A. w W.. S. O. złożył odwołanie od ww. decyzji, inicjując tym samym przed Sądem Okręgowym Warszaw-Praga w Warszawie postępowanie odwoławcze w sprawie VII U 1879/15. W postępowaniu tym Sąd Okręgowy ustalił, iż odwołujący S. O. pracował w (...) S.A w okresie od 4 października 1977 roku do 31 grudnia 1998 roku wykonując szkodliwe dla zdrowia prace na polegające na lakierowaniu ręcznym lub natryskowym. Na podstawie dowodu z dokumentacji zatrudnienia S. O. Sąd Okręgowy uznał, iż charakter i okres pracy wykonywanej przez odwołującego S. O. odpowiadał pracy wykonywanej w warunkach szczególnych i skutkował zmianą zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie wnioskodawcy prawa do wcześniejszej emerytury (wyrok w sprawie VII U 1879/15). Organ rentowy nie złożył apelacji po otrzymaniu uzasadnienia wyroku.

W oparciu o zeznania, a także akta osobowe J. D. Sąd Okręgowy ustalił, iż w (...) S.A. w W. odwołujący pracował począwszy od 29 listopada 1974 do 30 listopada 2009 roku. W tym czasie w okresie od 1982 roku do 1998 roku J. D. zajmował stanowisko szlifierza wyrobów lakierowanych, a w pozostałym okresie zajmował stanowisko stolarza. Odwołujący zajmując stanowisko szlifierza wyrobów lakierowanych wykonywał szlifowanie ręczne, drewnianych elementów okiennych. J. D. pracował głownie przy użyciu klocków z papierem ściernym gruboziarnistym i drobnoziarnistym. Stanowisko pracy odwołującego znajdowało się w odległości około 5-6 metrów od lakierowni (zeznania odwołującego k. 39-43 a.s.).
W okresie od 1 lutego 1982 roku d 31 grudnia 1998 roku, odwołujący wykonując obowiązki szlifierza wyrobów lakierowanych był szczególnie narażony na oddziaływanie szkodliwych lotnych związków organicznych zawartych w farbach, rozpuszczalnikach i utwardzaczach (oświadczenie Kierownika Oddziału O. (...) S.A. w W. z dnia 20 sierpnia 2009 roku k. 8 a.o.). na podstawie dowodu z zeznań odwołującego się oraz świadków Sąd Okręgowy ustalił, że pracował on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, nie miał przerw spowodowanych urlopem bezpłatnym ani wyjazdem zagranicznym, nie pełnił też funkcji kierowniczych ograniczających wykonywanie wskazanych wyżej prac w pełnym wymiarze 8 godzin czasu pracy.

Sąd Okręgowy dopuścił także dowód z opinii biegłego ds. bhp przeprowadzony w sprawie VII U 172/12 (k-46 i nast.). na podstawie tej opinii Sąd ustalił, że praca na stanowisku stolarza- klejarza jest wykazana w Zarządzeniu Nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku a także w Załączniku A Dział VI pkt. 7 Rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku. nie było więc potrzeby dopuszczenia kolejnego dowodu z opinii biegłego w niniejszej sprawie.

Do zakończenia postępowania strony sporu podtrzymały zajęte stanowiska procesowe, odwołujący w zakresie uwzględnienia jego odwołania i zmiany zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych. Pełnomocnik organu rentowego wnosił o oddalenie odwołania ubezpieczonej (k. 42-43 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy w tym akta osobowe oraz akta rentowe ubezpieczonego, a także dowodów osobowych z zeznań świadków T. K. i S. O. oraz W. W. (1). W ocenie Sądu wymienione dowody są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Wynikające z treści dokumentów okoliczności oraz okoliczności wynikające z treści zeznań świadków, należało uznać za mające walor dowodowy. Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał zebrany w sprawie materiał dowodowy za kompletny, wiarygodny i stanowiący wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia w sprawie.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie zważył, co następuje:

Odwołanie J. D. od decyzji organu rentowego z dnia 27 czerwca 2016 roku znak: (...) jako zasadne, zasługuje na uwzględnienie i skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy zważył, że zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2016.887 j.t.) ubezpieczonym urodzonym po dniu
31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Ponadto emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia
do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa.

Jednocześnie podkreślić należy, iż stosownie do treści art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983r. Nr 8 poz. 43) - ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. będącym pracownikami zatrudnionymi
w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3 tj. jeżeli spełniają łącznie następujące warunki:

- osiągnęli wiek emerytalny wynoszący dla mężczyzny 60 lat oraz

- posiadają wymagany okres składkowy i nieskładkowy tj. 25 lat dla mężczyzny w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Sąd Okręgowy zważył, że zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 2014 r., w sprawie o sygn. akt II UK 389/13, przepis art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS odnosi się do ubezpieczonych urodzonych poczynając od dnia 1 stycznia 1949 r., którzy w dniu wejścia ustawy w życie nie osiągnęli jeszcze wymaganego wieku, lecz w całości spełnili do tej daty ustawowo określone wymagania stażowe (tzw. ogólne i szczególne). Takim ubezpieczonym przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 ustawy pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego oraz (do dnia 1 stycznia 2013 r., tj. do wejścia w życie ustawy z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. z 2012 r., poz. 637) rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. Na marginesie Sąd Okręgowy wskazuje, iż ostatni z wymienionych w stanowisku Sądu Najwyższego, warunek – rozwiązania stosunku pracy jako przesłanka otrzymania prawa do emerytury, nie ma na gruncie niniejszej sprawy zastosowania, albowiem wniosek o emeryturę, ubezpieczony złożył po dniu 1 stycznia 2013 roku.

Bezsporne jest, że J. D. w dniu 25 czerwca 2016 roku ukończył 60 lat oraz posiada 25 lat dni stażu pracy. Kwestię sporną niniejszego postępowania odwoławczego stanowił charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w Przedsiębiorstwie (...) S.A w W. w okresie od 1 lutego 1982 roku do 31 grudnia 1998 roku gdzie pracował jako szlifierz wyrobów lakierowanych.

Sąd Okręgowy podkreśla, że dla ustalenia uprawnień - za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (art. 32 ust. 2 cyt. ustawy). Zgodnie natomiast z § 2 ust. 1 cyt. Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) - okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w świadectwie pracy. Przepis § 2 nie oznacza jednak, że osoba dochodząca praw wynikających z wykonywania pracy w szczególnych warunkach, okres tej pracy dowodzić może jedynie na podstawie dokumentacji z zakładu pracy. Jak bowiem stwierdził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 10 marca 1984 roku (III UZP 6/94) „okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. mogą być ustalane w postępowaniu odwoławczym także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy”.

W innej jeszcze uchwale z dnia 21 września 1984 r. (III UZP 48/84 LEX nr 14630) Sąd Najwyższy stwierdził, że w świetle § 2 ust. 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze zakład pracy wydaje zaświadczenie o zatrudnieniu w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji, natomiast w sądowym postępowaniu odwoławczym możliwe jest ustalenie tych okresów także w oparciu o inne dowody(wyróżnienie Sądu Okręgowego). Innym środkiem dowodowym może być zatem dowód z innych dokumentów niż świadectwo pracy, czy też jak w niniejszej sprawie dowód z zeznań świadków K., W. i O..

Na podstawie zgromadzonego materiału Sąd ustalił, że odwołujący w okresie od 1 lutego 1982 roku do 31 grudnia 1998 roku wykonywał pracę w warunkach szczególnych na stanowisku szlifierza wyrobów lakierowanych. Stanowisko to jest wymienione w wykazie stanowisk powołanego na wstępie rozporządzenia w Dziale XIV, pod poz. 17 tj. lakierowanie ręczne lub natryskowe - nie zhermetyzowane.

Spór na etapie postępowania administracyjnego powstał w związku z brakiem właściwego świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. Jednakże Sąd przyjął, że zeznania świadków T. K. i S. O. oraz W. W. (1), a także postępowania odwoławcze przeprowadzone przez Sąd w sprawach VII U 172/12 i VII U 1879/15 jednoznacznie wskazują, że wnioskodawca pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szkodliwych oparów i hałasu. Podkreślić należy również, że w postępowaniu przed sądami pracy
i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi dowodami przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego i nie są potrzebne jakieś szczególne dowody Sąd Okręgowy podziela bowiem stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym w postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych obowiązują odstępstwa od ogólnych zasad dowodzenia podyktowane dążeniem do pełnego i wszechstronnego rozstrzygnięcia wszystkich kwestii spornych. W praktyce oznacza to, że w postępowaniu tym dopuszczalne jest wykazanie wszelkimi dowodami okoliczności, od których zależą uprawnienia do świadczeń z ubezpieczenia społecznego, także wówczas, gdy z dokumentów wynika co innego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 1995 roku, II URN 23/95).

Zdaniem Sądu Okręgowego wobec ustalonego stanu faktycznego była treść świadectwa wykonywania prac w warunkach szczególnych w okresie 1 lutego 1982 do 31 grudnia 1998 roku wykonując prace lakierowanie ręczne lub natryskowe nie zhermetyzowane na stanowisku szlifierz wyrobów lakierowanych. Sąd wyjaśnił także przyczynę odmiennego określenia stanowiska pracy odwołującego się (stolarz w świadectwie z dnia 30 listopada 2009 (k-11 tom I a/r) oraz w świadectwie na karcie 5 akt sprawy. Jak wynika bowiem z zeznań odwołującego się, który stwierdził, że „jak się przyjmował do pracy to napisali stolarz i tak zostało w papierach, wszystkim dawali stolarza” (k-39). Takie też określenie stanowiska z dodatkiem „maszynowo–ręczny” zawierają dokumenty w aktach osobowych odwołującego się nadesłanych przez Archiwum Państwowe w W..

Sąd wyjaśnił również, co oznaczało dopisane ręcznie określenie brygadzista przy nazwie stanowiska stolarz masz-ręczny we wniosku z dnia 16 września 1987, czy miało to wpływ na zmniejszenie wymiaru czasu pracy odwołującego się poniżej 8 godzin (karta 43 akt osobowych). Odwołujący się w ogóle nie pamiętał aby był brygadzistą, świadek K. stwierdził, że to on był brygadzistą, a nie odwołujący się, ponadto brygadziści pracowali tak samo jak inni pracownicy, co potwierdził także świadek W. (k 40-41).

Reasumując kwestię charakteru zatrudnienia wnioskodawcy Sąd ustalił, że odwołujący wykazał łącznie ponad 15 letni okres pracy w warunkach szczególnych przypadający przed dniem
1 stycznia 1999 r. Organ rentowy rozpatrując wniosek odwołującego się o przyznanie wcześniejszej emerytury nie kwestionował spełnienia pozostałych ustawowych przesłanek wymaganych do uzyskania wcześniejszej emerytury.

Odnosząc się do daty, od której odwołujący jest uprawniony do wcześniejszej emerytury Sąd Okręgowy zważył, że zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. W tym stanie rzeczy Sąd przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury począwszy od dnia 25 czerwca 2016 roku
tj. od dnia, w którym odwołujący spełnił warunek wieku 60 lat.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na mocy powołanych przepisów w zw. z
art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, o czym orzekł w pkt. 1 sentencji wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd Okręgowy orzekł w pkt. 2 sentencji wyroku
na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 99 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych
(Dz. U. z 2015 r. poz. 1804), zasądzając od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. na rzecz ubezpieczonego kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.