Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 maja 2016 roku (znak: ENS/20/021124460) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, odmówił Z. W. prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie udowodnił 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Organ rentowy uznał za udowodnione 25 lat, 3 miesiące i 28 dni stażu sumarycznego, w tym 9 lat, 11 miesięcy i 23 dni stażu pracy w warunkach szczególnych (uwzględniono okres od 10 sierpnia 1973 r. do 31 sierpnia 1983 r.). Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaznaczył, że do stażu pracy w warunkach szczególnych uznano wnioskodawcy wszystkie udokumentowane okresy wykonywania w szczególnych warunkach, tj.:

- od 10 sierpnia 1973 r. do 1 czerwca 1974 r. w Ł.Z.G. Ł.,

- od 10 czerwca 1974 r. do 27 października 1975r. w Z.P.B. (...),

- od 29 października 1975 r. do 15 października 1977 r. – służba wojskowa,

- od 7 listopada 1977 r. do 31 sierpnia 1983 r. w Z.P.B. (...)

(decyzja – k. 16-16 odwrót akt ZUS)

W dniu 21 czerwca 2016 r. do organu rentowego wpłynęło odwołanie Z. W. od ww. decyzji. Odwołujący wskazał, że również w okresie od 1 września 1983 r. do 30 czerwca 2000 r. w ramach zatrudnienia w Z.P.B. (...) w charakterze malarza - dekoratora wykonywał pracę w warunkach szczególnych

(odwołanie – k. 2-3)

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie podnosząc argumentację, jak w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 4-5)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca Z. W., urodzony w dniu (...), z zawodu jest mechanikiem maszyn i urządzeń przemysłowych. Nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

(okoliczność bezsporna)

W dniu 28 kwietnia 2016 r. ubezpieczony złożył wniosek o emeryturę.

( wniosek – k. 1–4 akt ZUS)

Od 10 sierpnia 1973 r. do 1 czerwca 1974 r. wnioskodawca był zatrudniony w Ł.Z.G. (...) Spółka Akcyjna w Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku ślusarz obok stanowiska spawalniczego.

(duplikat świadectwa pracy – k. 8 akt ZUS)

Zakład pracy wystawił wnioskodawcy świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, podając, że wnioskodawca pracował w szczególnych warunkach od 10 sierpnia 1973 r. do 1 czerwca 1974 r., wykonując stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowo – wodorowym, wymienione w Dziale XIV, poz. 12 Wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (Dz.U. nr 8, poz. 43)

(świadectwo k. 9 akt ZUS)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaliczył ww. okres do stażu pracy w warunkach szczególnych.

(okoliczność bezsporna)

Od 10 czerwca 1974 r. do 30 czerwca 2000 r. wnioskodawca był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Zakładach (...) w O.. W ramach tego zatrudnienia od 10 czerwca 1974 r. do 1 grudnia 1974 r. wnioskodawca wykonywał pracę na stanowisku ślusarza, a od 2 grudnia 1974 r. do 27 października 1975 r. na stanowisku nastawiacza maszyn. W okresie od 29 października 1975 r. do 15 października 1977 r. wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową, po zakończeniu której od 7 listopada 1977 r. do 31 sierpnia 1983 r. kontynuował zatrudnienie w Z.P.B. (...) na stanowisku ślusarza. W świadectwie pracy zakład pracy wskazał, że praca wykonywana przez wnioskodawcę ww. stanowiskach byłą pracą w szczególnych warunkach.

(świadectwo pracy – k. 10 akt ZUS)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaliczył ww. okres do stażu pracy w warunkach szczególnych. W okresie od 10 sierpnia 1973 r. do 31 sierpnia 1983 r. łącznie do stażu pracy wnioskodawcy w warunkach szczególnych Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaliczył okres 9 lat, 11 miesięcy i 23 dni.

(okoliczność bezsporna)

Od 1 września 1983 r., w ramach zatrudnienia w .P.B. (...), wnioskodawcy powierzono wykonywanie pracy na stanowisku malarz – dekorator w sekcji audio-wizualnej, a od 1 kwietnia 1985 r. na stanowisku dekorator.

(angaże – k. 10-11 akt osobowych wnioskodawcy – koperta przy piśmie k. 51)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie zaliczył zatrudnienia wnioskodawcy na ww. stanowisku do stażu pracy w warunkach szczególnych.

(okoliczność bezsporna)

W ramach zatrudnienia na stanowisku malarza – dekoratora i dekoratora wnioskodawca zajmował się malowaniem i dekorowaniem ścian, malowaniem ciągów trakcyjnych, linii dróg dojazdowych na oddziałach i pól magazynowych w magazynie przedsiębiorstwa (...), malowaniem tablic znamionowych na maszynach i urządzeniach przędzalniczych. Ponadto wnioskodawca malował odręcznie na tablicach regulaminy i instrukcje obsługi maszyn, szafki w szatniach oraz okna w pomieszczeniach biurowych. Wnioskodawca przygotowywał też i montował, w oddziałach, różnej wielkości plansze z wypisanymi na nich hasłami związanymi z działalnością zakładu oraz hasłami propagandowymi. Malował również tego rodzaju hasła bezpośrednio na ścianach oddziałów przedsiębiorstwa – była to praca na wysokości 3-4 m wykonywana z podnośnika lub na rusztowaniu. Wnioskodawca wykonywał również inne prace zlecone mu przez przełożonych - przygotowywał i aktualizował wystawy materiałów propagandowych w gablotach usytuowanych na terenie zakładu pracy (raz w tygodniu wymieniał zdjęcia w gablotach usytuowanych na poszczególnych wydziałach przedsiębiorstwa) a także przygotowywał ekspozycje wystawiennicze przedsiębiorstwa (...) na targach branżowych odbywających się w P. i w Ł. (przygotowanie takiej wystawy trwało 3 dni, a wnioskodawca uczestniczył w tym czasie w przygotowaniu około 50 takich imprez). Ww. prace malarskie wnioskodawca wykonywał częściowo w specjalnie do tego wydzielonej pracowni malarskiej, a częściowo na terenie przedsiębiorstwa. Do malowania wnioskodawca używał farb olejnych, chlorokauczukowych, lakierów i rozpuszczalników. Prace te wnioskodawca wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy od 7-ej do 15-ej, czasami również w nadgodzinach.

(zeznania świadka W. J. – e-protokół z rozprawy z 24.11.2016 r., czas nagrania: 00:27:11 – 00:36:19, płyta CD k. 50; zeznania świadka A. J. – e-protokół z rozprawy z 24.11.2016 r., czas nagrania: 00:36:20 – 00:48:24, płyta CD k. 50; zeznania wnioskodawcy – e-protokół z rozprawy z 24.11.2016 r., czas nagrania: 00:01:42 – 00:22:51 w zw. z 00:50:57 – 00:51:51, płyta CD k. 50)

Wnioskodawca nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego.

(okoliczność bezsporna)

Ogólny staż ubezpieczeniowy wnioskodawcy na dzień 1 stycznia 1999 r. wyniósł 25 lat, 3 miesiące i 28 dni.

(okoliczność bezsporna)

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 184 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2016 roku, poz.887 – j.t. ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Stosownie do treści art. 184 ust. 2 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 roku, emerytura, o której mowa w ust.1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Prawo do emerytury na podstawie art. 184 ww. ustawy przysługuje ubezpieczonemu, który na dzień wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 roku) spełnił określone w niej wymogi stażowe, a po tej dacie osiągnął wymagany wiek, niezależnie od tego czy w chwili osiągnięcia tego wieku wykonywał pracę w szczególnych warunkach, czy wykonywał inną pracę i czy pozostawał w zatrudnieniu.

Definicja ustawowa „pracy w szczególnych warunkach” została zawarta w art.32 ust. 2 ww. ustawy o emeryturach i rentach. Zgodnie z tym przepisem, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Stosownie do treści art. 32 ust. 4 ww. ustawy wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1 rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki na podstawie którym osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Za dotychczasowe przepisy (w rozumieniu art. 32 ust. 4 ww. ustawy) należy uważać przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43), ale wyłącznie w zakresie regulowanym przez ww. ustawę o emeryturach i rentach, a więc co do wieku emerytalnego, rodzaju prac lub stanowisk oraz warunków, na jakich osobom wykonującym prace określone w ust.2 i ust.3 art. 32 tej ustawy przysługuje prawo do emerytury (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2002 roku, III ZP 30/01, OSNAP 2002/10/243 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2009 roku, II UK 31/09, Lex nr 559949). Pracę taką pracownik musi wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku (§ 2 ust.1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze), aby nabyć prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym.

Zgodnie z treścią § 3 i 4 ww. rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

Prawo do emerytury przewidziane w art. 184 w związku z art. 32 ustawy emerytalnej ma charakter wyjątkowy, jest odstępstwem od ogólnej reguły dotyczącej warunków przechodzenia na emeryturę, a zatem właściwe przepisy muszą być wykładane w sposób ścisły. Niedopuszczalna jest wykładnia rozszerzająca, prowadząca w konsekwencji do wypaczenia idei, że emerytura w wieku wcześniejszym jest wynikiem pracy w obciążających dla zdrowia warunkach. Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy oznacza, że pracownik nie ma powierzonych innych obowiązków jak tylko te, które dotyczą pracy w szczególnych warunkach. Istotnym warunkiem przyznania świadczenia z tytułu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach jest stwierdzenie w ramach pełnego wymiaru czasu pracy oddziaływania szkodliwych warunków na organizm pracownika. R. legis instytucji przewidzianej w art. 32 ww. ustawy o emeryturach i rentach z FUS opiera się na założeniu, że praca wykonywana w szczególnych warunkach przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też osoba wykonująca taką pracę ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni.

Środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest - w myśl § 2 ust. 2 - świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawione według określonego wzoru lub świadectwo pracy, w którym zakład pracy stwierdza charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Regulacja § 2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym nawet zeznaniami świadków (uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 roku, III UZP 5/85, Lex 14635, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 roku III UZP 6/84, Lex 14625; wyrok Sądu Najwyższego z 30 marca 2000 r. II UKN 446/99, Lex 48778). Zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga dowodów niebudzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 1998 roku, II UKN 440/97, Lex 34199). W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyłączone jest, stosownie do treści art. 473 §1 k.p.c., zastosowanie przepisów ograniczających dopuszczalność dowodów ze świadków i przesłuchania stron (art. 246 i 247 k.p.c.). W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dopuszczalne jest wykazywanie wszelkimi dowodami okoliczności od których zależą uprawnienia do świadczeń, z ubezpieczenia społecznego, także gdy z dokumentów wynika co innego. W orzecznictwie (wyroki Sądów Apelacyjnych: w S. z dnia 20 września 2012 roku, III AUa 374/12 Lex 1223476, w Ł. z dnia 3 kwietnia 2013 roku, III AUa 1267/12 - Lex 1312036, w B. z dnia 17 kwietnia 2013 roku, III AUa 10430/12 - Lex 1314677) przyjmuje się, że „dowód tylko z zeznań świadków, z uwagi na szczególny i wyjątkowy charakter prawa do emerytury w obniżonym wieku, nie może przesądzać o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach, zwłaszcza, gdy fakty wynikające z zeznań świadków nie znajdują potwierdzenia w dokumentacji pracowniczej. Inaczej mówiąc moc dowodowa zeznań świadków, jest tak niska, że dowody z zeznań świadków nie spełniają wymogu dowodów pewnych, jednoznacznych i precyzyjnych. Z tej zatem przyczyny na takich dowodach nie można oprzeć orzeczenia pozytywnego dla strony.” W tej kategorii spraw podkreśla się, że same zeznania świadków czy ubezpieczonego, gdy nie znajdują potwierdzenia w dokumentach pracowniczych, nie stanowią miarodajnego dowodu pracy w szczególnych warunkach.

Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do ww. rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, sygn. II UKN 598/00, Lex nr 79840, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2009 roku sygn. I PK 194/08, Lex nr 653420). Nie jest natomiast dopuszczalne uwzględnianie przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika, przez co tak zatrudniony nie spełniał koniecznego warunku dla uzyskania wcześniejszych uprawnień emerytalnych, jakim było stałe wykonywanie pracy szkodliwej w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na zajmowanym stanowisku pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2008 r. sygn. II UK 306/07 Lex 528599).

Należy również wskazać, że świadectwo pracy w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę z zachowaniem warunków przewidzianych normą § 2 ww. rozporządzenia stanowi domniemanie i podstawę do przyjęcia, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych. Samo jednakże posiadanie świadectwa pracy potwierdzającego wykonywanie zatrudnienia w warunkach szczególnych organu rentowego nie wiąże i nie przesądza automatycznie o przyznaniu świadczenia emerytalnego na podstawie art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach w postępowaniu sądowym traktuje się jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki może być więc weryfikowany pod kątem prawdziwości wskazanych w nim faktów (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 listopada 2008 roku sygn. III AUa 3113/08, Lex nr 552003; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 30 listopada 2006 roku sygn. III AUa 466/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach rok 2007, Nr 3, poz. 8; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 24 września 2008 roku sygn. III AUa 795/08, opubl: Orzecznictwo Sądów Apelacji B. rok 2008, Nr 4, str. 60).

Postępowanie w niniejszej sprawie w istocie sprowadziło się do rozstrzygnięcia czy okresy pracy ubezpieczonego w Zakładach (...) w O. od 1 września 1983 r. do 31 grudnia 1998 r. (dzień poprzedzający wejście w życie ustawy emerytalnej) na stanowisku malarz – dekorator / dekorator były okresami pracy w warunkach szczególnych.

Jak wskazano wcześniej dla oceny, czy ubezpieczony pracował w szczególnych warunkach zasadnicze znaczenie ma rodzaj powierzanej mu pracy oraz to czy była ona wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy).

Z zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań świadków – osób niezainteresowanych rozstrzygnięciem sprawy na korzyść którejkolwiek ze stron, a jednocześnie pracowników tego samego zakładu w tym samym czasie, co wnioskodawca - nie budzą wątpliwości przy ocenie ich wiarygodności, nie są sprzeczne wzajemnie ze sobą, ani z zeznaniami wnioskodawcy, czy też z treścią załączonych do akt sprawy dokumentów; przeciwnie - wzajemnie ze sobą korespondują. Dokumentom Sąd przyznał w pełni walor wiarygodności uznając, że mogą one stanowić podstawę ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie. Ich prawdziwość i rzetelność nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania, zaś Sąd nie znalazł podstaw do podważenia ich wiarygodności z urzędu.

W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał, wprawdzie, że ubezpieczony w spornym okresie wykonywał przy użyciu farb olejnych, chlorokauczukowych, lakierów i rozpuszczalników prace polegające na malowaniu i dekorowaniu ścian, ciągów trakcyjnych, linii dróg dojazdowych w oddziałach i pól magazynowych w magazynie przedsiębiorstwa (...), a także malowanie tablic znamionowych na maszynach i urządzeniach przędzalniczych, które to prace odpowiadają pracy wymienionej w Dziale XIV (Prace różne) poz. 17 (lakierowanie ręczne lub natryskowe – nie zhermetyzowane) wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (Dz.U. nr 8, poz. 43), jednakże materiał ten nie dał podstaw do ustalenia, że Z. W. spełnił konieczny dla uzyskania wcześniejszych uprawnień emerytalnych warunek, jakim było stałe wykonywanie pracy szkodliwej w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na zajmowanym przez niego stanowisku pracy. Zarówno z zeznań świadków, jak i samego skarżącego jednoznacznie wynika, że oprócz czynności realizowanych w przedsiębiorstwie (...) w bezpośredniej styczności i bezpośrednim oddziaływaniu substancji toksycznych zawartych w farbach, lakierach i rozpuszczalnikach, do jego stałych obowiązków należało również montowanie w oddziałach przedsiębiorstwa różnej wielkości plansz z wypisanymi na nich hasłami związanymi z działalnością zakładu oraz hasłami propagandowymi, przygotowywanie i aktualizowanie wystaw materiałów propagandowych w gablotach usytuowanych na terenie zakładu pracy (raz w tygodniu wymieniał zdjęcia w gablotach usytuowanych na poszczególnych wydziałach przedsiębiorstwa), a także przygotowywanie ekspozycji wystawienniczych przedsiębiorstwa (...) (poza jego siedzibą) na targach branżowych odbywających się w P. i w Ł. (przygotowanie takiej wystawy trwało 3 dni, a w spornym okresie czasu wnioskodawca uczestniczył w przygotowaniu około 50 takich imprez). Podczas wykonywania tych czynności wnioskodawca nie był narażony na oddziaływanie szkodliwych dla zdrowia czynników.

Powyższe znajduje potwierdzenie również w dokumentacji pracowniczej wnioskodawcy dotyczącej spornego okresu zatrudnienia. W wystawionym przez pracodawcę świadectwie pracy sporny okres nie został wymieniony jako okres pracy w warunkach szczególnych lub o szczególnym charakterze. Trudno bowiem przyjąć, iż ta dokumentacja była świadomie przez pracodawcę prowadzona wadliwie, czy też fałszowana. Słusznie zatem organ rentowy nie zaliczył okresu zatrudnienia wnioskodawcy w Zakładach (...) w O. od 1 września 1983 r. do 31 grudnia 1998 r. na stanowisku malarz – dekorator / dekorator do stażu pracy w warunkach szczególnych.

Reasumując z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż ubezpieczony nie spełnia wszystkich warunków do przyznania prawa do emerytury określonych w art. 184 ust.1 ww. ustawy. Wprawdzie ubezpieczony skończył 60 lat, nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, wykazał staż pracy na dzień 1 stycznia 1999 roku ponad 25 lat, jednak nie wykazał, że do 1 stycznia 1999 roku pracował co najmniej 15 lat w warunkach szczególnych.

Wobec powyższego, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., Sąd oddalił odwołanie.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy.

/RP/(k)