Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 maja 2015 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 17 lutego 2015 roku przyznał E. W. od dnia
1 marca 2015 roku rentę okresową z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia
30 kwietnia 2018 roku – na podstawie orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS.

/decyzja – k. 210 akt ZUS/

Decyzją z dnia 20 maja 2015 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 17 lutego 2015 roku oraz z dnia 26 lutego 2015 roku o zmianę stażu pracy przeliczył rentę przyznaną E. W. od dnia 1 lutego 2015 roku, tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek, poprzez doliczenie do stażu pracy okresów: od dnia 5 marca 2012 roku do dnia 1 grudnia 2012 roku, od dnia 10 grudnia 2012 roku do dnia
8 stycznia 2013 roku, od dnia 12 stycznia 2013 roku do dnia 31 maja 2014 roku, od dnia
10 lipca 2014 roku do dnia 31 października 2014 roku, od dnia 3 listopada 2014 roku do dnia 31 stycznia 2015 roku.

/decyzja – k. 258-260 akt ZUS/

W dniu 16 czerwca 2015 roku E. W. złożyła odwołanie od powyższych decyzji, wnosząc o ich zmianę i przyznanie jej prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. W uzasadnieniu wnioskodawczyni podniosła, iż jej stan zdrowia nie zmienił się od dnia 4 lutego 2013 roku, gdy Lekarz Orzecznik ZUS ustalił, że jest całkowicie niezdolna do pracy.

/odwołanie – k. 2-5, potwierdzenie nadania – k.8/

W odpowiedzi na odwołania z dnia 8 lipca 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o ich oddalenie, podnosząc, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 5 maja 2015 roku uznała, iż wnioskodawczyni jest okresowo częściowo niezdolna do pracy do dnia 30 kwietnia 2018 roku. Brak jest zatem podstaw do przyznania jej prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

/odpowiedź na odwołanie – k.9/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

E. W. urodziła się w dniu (...). Wnioskodawczyni ma wykształcenie zawodowe, z zawodu jest ślusarzem mechanikiem. Pracowała jako portierka. Obecnie pracuje jako wartownik.

/ bezsporne/

Wnioskodawczyni od dnia 1 października 1993 roku do dnia 28 lutego 2015 roku otrzymywała rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

/bezsporne /

W dniu 17 lutego 2015 roku wnioskodawczyni złożyła wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/wniosek – k. 200 akt ZUS/

Lekarz Orzecznik ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawczyni i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej, rozpoznał u niej zaburzenia schizoafektywne. Orzeczeniem z dnia 8 kwietnia 2015 roku Lekarz Orzecznik ZUS uznał, że wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy do dnia 30 kwietnia 2018 roku, daty powstania częściowej niezdolności do pracy nie da się ustalić oraz że nie jest całkowicie niezdolna do pracy.

/orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS – k. 202 akt ZUS, opinia lekarska Lekarza Orzecznika ZUS – k.42 dokumentacji orzeczniczo- lekarskiej ZUS/

W dniu 17 kwietnia 2015 roku wnioskodawczyni złożyła sprzeciw od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS, podnosząc, że stan jej zdrowia nie poprawił się. Leczy się od 1993 roku, otrzymuje silne leki psychotropowe, które wykluczają pracę w wyuczonym zawodzie.

/sprzeciw – k. 43 dokumentacji orzeczniczo- lekarskiej ZUS/

Komisja Lekarska ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawczyni i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznała u niej zaburzenia afektywne dwubiegunowe, zaburzenia osobowości, migrenę. Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 5 maja 2015 roku uznała, że wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy do dnia
30 kwietnia 2018 roku, daty powstania częściowej niezdolności do pracy nie da się ustalić oraz że nie jest całkowicie niezdolna do pracy.

/orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS – k. 44-46 akt ZUS, opinia lekarska Komisji Lekarskiej ZUS – k. 206 dokumentacji orzeczniczo- lekarskiej ZUS/

W wyniku powyższego orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 5 maja 2015 roku, organ rentowy decyzją z dnia 12 maja 2015 roku, przyznał E. W. od dnia
1 marca 2015 roku rentę okresową z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia
30 kwietnia 2018 roku. Natomiast decyzją z dnia 20 maja 2015 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 17 lutego 2015 roku oraz z dnia 26 lutego 2015 roku o zmianę stażu pracy przeliczył rentę przyznaną E. W. od dnia 1 lutego 2015 roku, tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek, poprzez doliczenie do stażu pracy okresów: od dnia 5 marca 2012 roku do dnia 1 grudnia 2012 roku, od dnia
10 grudnia 2012 roku do dnia 8 stycznia 2013 roku, od dnia 12 stycznia 2013 roku do dnia
31 maja 2014 roku, od dnia 10 lipca 2014 roku do dnia 31 października 2014 roku, od dnia
3 listopada 2014 roku do dnia 31 stycznia 2015 roku.

/decyzje – k.210, k. 258-260 akt ZUS/

W badaniu sądowo - neuropsychologicznym rozpoznano u wnioskodawczyni: osłabienie sprawności poznawczych, które mogą świadczyć o zmianach organicznych w mózgu, jednak objawy są znacznie nasilone stanem emocjonalnym i postawą w badaniu. Ponadto rozpoznano cechy osobowości nieprawidłowej z dominacją objawów schizoafektywnych, wzmożone reakcje emocjonalne z tendencjami do zachowań impulsywnych, nasilone tendencje agrawacyjne w trakcie badania psychologicznego.

/pisemna opinia biegłego neuropsychologa - k. 14-15/

W badaniu sądowo-psychiatrycznym rozpoznano u wnioskodawczyni zaburzenia schizoafektywne. Ubezpieczona jest leczona psychiatrycznie od 1992 roku, ostatnio z rozpoznaniem psychozy schizoafektywnej. Obecne nasilenie objawów chorobowych nie powoduje całkowitej niezdolności do pracy. Wnioskodawczyni była leczona szpitalnie i w PZP stawiano różne diagnozy: choroba afektywna dwubiegunowa, zaburzenie depresyjne nawracające oraz zaburzenia schizoafektywne, zaburzenia osobowości. Powyższe rozpoznania z natury swojej nie powodują całkowitej niezdolności do pracy. Zaburzenia osobowości w ogóle nie powodują niezdolności do pracy. Wnioskodawczyni jest okresowo częściowo niezdolna do pracy do kwietnia 2018 roku.

/pisemna opinia biegłego sądowego psychiatry K. K. – k.22-24, 65 /

Zaburzenia schizoafektywne i osobowości przebiegają z okresami zaostrzeń i remisji. Ich cechą charakterystyczną są zaburzenia nastroju od nastroju depresyjnego do nastroju podwyższonego. W zaburzeniu schizoafektywnym są objawy charakterystyczne dla schizofrenii, czyli urojenia i omamy. Zaburzenia schizoafektywne pomimo tego, że łączą te dwie choroby, są lepiej rokujące, jeżeli chodzi o rokowania. W przeciwieństwie do schizofrenii nie ma objawów osiowych, które są odpowiedzialne za gorsze funkcjonowanie społeczne. Zaburzenia schizoafaktywne to są zaburzenia, które z istoty swojej nie powodują całkowitej niezdolności do pracy, gdyż pomiędzy okresami nawrotu choroby są okresy dobrego funkcjonowania.

/ustna opinia biegłego sądowego psychiatry K. K. – 3 min 38 sek – płyta CD k.87/

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał na podstawie zgromadzonych dokumentów w aktach sprawy, aktach rentowych oraz opinii biegłych specjalistów z zakresu: neuropsychologii oraz psychiatrii. Opinie te są wiarygodne i zostały sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawczyni, w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej i bezpośrednie badanie skarżącej. Opinia neuropsychologa polegała na przeprowadzeniu badania neuropsychologicznego na potrzeby wydania opinii przez biegłego psychiatrę, który dokonywał oceny zdolności ubezpieczonej do pracy. Biegła psychiatra określiła schorzenia występujące u badanej i oceniła ich znaczenie dla jej zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do kwalifikacji zawodowych wnioskodawczyni.

Opinie zostały doręczone zarówno pełnomocnikowi organu rentowego, jak i pełnomocnikowi wnioskodawczyni z zobowiązaniem do ustosunkowania się do nich. Pełnomocnik wnioskodawczyni zgłosił zastrzeżenia do opinii biegłej psychiatry. Biegła ustosunkowała się do zgłoszonych zastrzeżeń w uzupełniającej pisemnej i ustnej opinii. Biegła wyjaśniła, że zaburzenia schizoafektywne i osobowości przebiegają z okresami zaostrzeń i remisji. Ich cechą charakterystyczną są zaburzenia nastroju od nastroju depresyjnego do nastroju podwyższonego. W zaburzeniu schizoafektywnym są objawy charakterystyczne dla schizofrenii, czyli urojenia i omamy. Zaburzenia schizoafektywne pomimo tego, że łączą te dwie choroby, są lepiej rokujące, jeżeli chodzi o rokowania. W przeciwieństwie do schizofrenii nie ma objawów osiowych, które są odpowiedzialne za gorsze funkcjonowanie społeczne. Zaburzenia schizoafaktywne to są zaburzenia, które z istoty swojej nie powodują całkowitej niezdolności do pracy, gdyż pomiędzy okresami nawrotu choroby są okresy dobrego funkcjonowania.

Opinia biegłej, co do konkluzji jest zbieżna z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS, została wyczerpująco uzasadniona, a końcowe wnioski orzecznicze wynikają w sposób logiczny z treści opinii. W ocenie Sądu nie ma podstaw do tego by podważać wiarygodność i moc dowodową opinii biegłych, a kwestia zdolności do pracy odwołującego się została dostatecznie wyjaśniona.

Dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego
w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lub z opinii instytutu, jedynie wtedy gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 15 lutego 1974r. II CR 817/73, nie publ).

Biorąc pod uwagę rodzaj schorzeń, na które choruje wnioskodawczyni oraz okoliczność, że biegła odniosła się do wszystkich zastrzeżeń zgłoszonych przez pełnomocnika wnioskodawczyni, tym samym Sąd nie znalazł podstaw do uwzględniania wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy.

Sąd oddalił także wniosek pełnomocnika wnioskodawczyni o dopuszczenie dowodu z przesłuchania skarżącej na okoliczność stanu jej zdrowia, gdyż te okoliczności mogą być wyłącznie przedmiotem oceny biegłych lekarzy. Bez znaczenia dla sprawy pozostaje, bowiem subiektywna ocena odwołującej o stanie jego zdrowia i przydatności do pracy. Decydujące znaczenie ma opinia biegłych sądowych. Nadto należy wskazać, że Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego co do stanu zdrowia wnioskodawczyni, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego, niż wyrażone w opiniach biegłych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia
13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...)) .

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołania nie są zasadne i podlegają oddaleniu.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity: Dz. U. z 2016 roku, poz. 887 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 57 ust. 2 warunku, o którym mowa w przepisie ust. 1 pkt 3 art. 57, nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W myśl art. 12 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1).

Warunki wskazane w art. 57 w/w ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odniesieniu do odwołującej się nie został spełniony warunek całkowitej niezdolności do pracy. Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności opinii biegłych specjalistów z zakresu: neuropsychologii oraz psychiatrii, Sąd ustalił, że występujące u wnioskodawczyni schorzenia powodują okresową częściową niezdolności do pracy do dnia
30 kwietnia 2018 roku.

Jak wynika z opinii biegłego specjalisty z zakresu neuropsychologii u wnioskodawczyni rozpoznano: osłabienie sprawności poznawczych, które mogą świadczyć o zmianach organicznych w mózgu, jednak objawy są znacznie nasilone stanem emocjonalnym i postawą w badaniu. Ponadto rozpoznano cechy osobowości nieprawidłowej z dominacją objawów schizoafektywnych, wzmożone reakcje emocjonalne z tendencjami do zachowań impulsywnych, nasilone tendencje agrawacyjne w trakcie badania psychologicznego.

Natomiast w badaniu sądowo-psychiatrycznym rozpoznano u wnioskodawczyni zaburzenia schizoafektywne. Ubezpieczona jest leczona psychiatrycznie od 1992 roku, ostatnio z rozpoznaniem psychozy schizoafektywnej. Obecne nasilenie objawów chorobowych nie powoduje całkowitej niezdolności do pracy. Wnioskodawczyni była leczona szpitalnie i w PZP stawiano różne diagnozy: choroba afektywna dwubiegunowa, zaburzenie depresyjne nawracające oraz zaburzenia schizoafektywne, zaburzenia osobowości. Powyższe rozpoznania z natury swojej nie powodują całkowitej niezdolności do pracy. Zaburzenia osobowości w ogóle nie powodują niezdolności do pracy. Wnioskodawczyni jest okresowo częściowo niezdolna do pracy do kwietnia 2018 roku.

Opinie biegłych zostały doręczone pełnomocnikom stron. Organ rentowy nie wniósł zastrzeżeń do opinii biegłych, natomiast pełnomocnik wnioskodawcy zgłosił zastrzeżenia do opinii biegłej psychiatry. W ocenie Sądu, zarzuty te zostały w sposób dostateczny wyjaśnione w ustnej, jaki i pisemnej uzupełniającej opinii biegłej psychiatry, która odniosła się do zarzutów zgłaszanych przez pełnomocnika odwołującej i odpowiedziała na zgłaszane pytania.

Sąd podzielił opinie biegłych specjalistów z zakresu: neuropsychologii oraz psychiatrii, uznając, że są one pełne, jasne i nie prowadzą do sprzecznych wniosków.

Opinia biegłego może być oceniona przez Sąd i podważona dowodem z innej opinii. Ubezpieczony, jak każda strona w procesie, w myśl art. 6 k.c. winien dowodzić swoich racji,
a nie tylko przedstawiać poglądy. W konsekwencji w sprawie nie pojawiły się argumenty, które mogłyby budzić wątpliwość Sądu, co do jednoznaczności wskazanych opinii.

Z ustaleń Sądu wynika, że wnioskodawczyni nie jest całkowicie niezdolna do pracy.

Ostatecznie należy dodać, że zaskarżona decyzja zawiera wszystkie wymagane elementy, wskazane w art. 107 k.p.a., a organ rentowy dokonał wszechstronnego i wnikliwego zbadania przedmiotowej sprawy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołania wnioskodawczyni.

z/

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawczyni.

05.12.2016r.