Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Małgorzata Smulewicz

Protokolant: Monika Krajewska, Katarzyna Zielińska-Kupczyk, Karolina Kowalczyk

W obecności oskarżyciela publicznego, w jego imieniu E. W.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2015 roku, 16 maja 2016 roku, 27 czerwca 2016 roku, 8 września 2016 roku, 17 października 2016 roku, 29 listopada 2016 roku w W.

sprawy T. K.

córki Z. i W.

urodzonej dnia (...) w W.

obwinionej o to, że:

w dniu 4 marca 2015 r. ok. godziny 14:45 na ul (...) w W. kierując samochodem marki V. o numerze rej (...) wjechała
i dokonała postoju w miejscu utrudniającym wyjazd innemu prawidłowo zaparkowanemu pojazdowi,

tj. za wykroczenie z art. 90 kw;

orzeka

I.  obwinioną T. K. uznaje za winną tego, że w dniu 04.03.2015 r. ok. godz. 14:45 na ul. (...) w W., kierując pojazdem marki V. o nr rej. (...) dokonała postoju w/w pojazdu w sposób, który uniemożliwił wyjazd pojazdowi marki H. o nr rej. (...), utrudniając tym samym ruch na drodze publicznej, co stanowi wykroczenie z art. 90 kw i za to na podstawie art. 90 kw skazuje ją, a na podstawie art. 90 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza jej karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30 (trzydziestu) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt: XI W 5127/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 marca 2015 roku w godzinach przedpołudniowych na ul. (...) w W., Ł. H. kierował pojazdem marki H. o numerze rejestracyjnym (...). Pojazd ten zaparkował, na wyznaczonym, wolnym miejscu parkingowym, znajdującym się w okolicy wysepki, jednakże nie bezpośrednio przy niej. Następnie wysiadł z pojazdu i oddalił się z tego miejsca, na umówione w okolicy spotkanie. Następnie ok. godz. 14.00 na ul. (...) przyjechał pojazd marki V. o numerze rejestracyjnym (...), którym kierowała T. K.. Pod wskazanym adresem mieści się lokal gastronomiczny (...), którego właścicielem jest T. K.. T. K. przysługuje uprawnienie do parkowania pojazdu, na miejscu dla osoby niepełnosprawnej. W chwili, gdy kierująca pojazdem V. przybyła na ul. (...) wszystkie wyznaczone, w tym rejonie miejsca dla osób niepełnosprawnych były zajęte. Kobieta zaparkowała swój pojazd prostopadle do miejsc parkingowych na jezdni, bezpośrednio za pojazdem marki H. o numerze rejestracyjnym (...), obok wysepki. Następnie oddaliła się z pojazdu do restauracji (...).

Po powrocie do swojego pojazdu, ok. godz.14. 45 Ł. H. zauważył, że jego pojazd jest nie może wyjechać w miejsca postojowego, wobec tego, iż bezpośrednio za nim stoi pojazd marki V. o numerze rejestracyjnym (...), bez kierowcy wewnątrz. Następnie Ł. H. zawiadomił o tej sytuacji Straż Miejską, prosząc o interwencję.

Około godziny 15:20 na miejscu zdarzenia pojawił się patrol Straży Miejskiej w osobach P. J. oraz J. Ł.. Po dokonaniu oględzin funkcjonariusz w osobie P. J. wydał dyspozycję usunięcia pojazdu V. i wezwał na miejsce holownik. Około godziny 15:30 przy pojeździe pojawiła się T. K.. Funkcjonariusz P. J. poinformował w/w o popełnionym wykroczeniu i poprosił o okazanie dokumentu tożsamości. Kobieta wsiadła do pojazdu i chciała odjechać, jednak na wyraźne polecenie funkcjonariusza pozostała na miejscu i okazała pozostałe dokumenty. Za popełnienie wykroczenia na T. K. nałożono mandat karny w wysokości 100 złotych, którego kobieta nie przyjęła.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:

- częściowo wyjaśnienia obwinionego (zapis audiowizualny rozprawy z dnia 08 września 2016 roku, k. 94),

- zeznania świadka P. J. (w toku czynności wyjaśniających k. 9 oraz na rozprawie k. 33, zapis audiowizualny rozprawy z dnia 03 grudnia 2015 roku),

- częściowo zeznania świadka M. R. (na rozprawie k. 84, zapis audiowizualny rozprawy z dnia 27 czerwca 2016 roku),

- zeznania świadka J. Ł. (w toku czynności wyjaśniających k. 71-72 oraz na rozprawie k. 154-155),

- zeznania świadka Ł. H. (na rozprawie k. 33, zapis audiowizualny rozprawy z dnia 03 grudnia 2015 roku),

- zeznania świadka J. H. (na rozprawie w dniu 29 listopada 2016 roku, k. 153-154),

- notatkę urzędową (k. 1-5, 7),

- zdjęcia (k. 10-10v),

- sprzeciw (k. 22),

- dokumentacja medyczna (k. 47),

- pismo obwinionej (k.58),

-płyta (k. 110),

- plan organizacji ruchu (k. 145),

- zdjęcia (k. 152).

W trakcie postępowania sądowego, obwiniona nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, twierdząc, że jest ona osobą niewinną. Na rozprawie w dniu 8 września 2016 roku obwiniona przyznała, iż pojazd marki V. o numerze rejestracyjnym (...) stanowi jej własność i wyjaśniła, iż przepisy prawa ruchu drogowego zezwalają na zaparkowanie pojazdu w miejscu i w sposób jaki dokonała tego w dniu 4 marca 2015 roku. W związku z tym kilkukrotnie wskazała na fakt, że w tym samym miejscu i w podobny sposób często parkują inne pojazdy. Stanowczo stwierdziła, że nie zablokowała wówczas wyjazdu żadnemu pojazdowi, a zdjęcia wykonane przez funkcjonariuszy Straży Miejskiej są źle zrobione, nieuczciwie, niesolidnie i są nieprawdziwe. W ocenie obwinionej pojazdy w w/w dniu nie stały w taki sposób, w jaki jest to wskazane na zdjęciu (k. 10-10v). T. K. twierdziła, iż Ł. H. nie był w dniu 4 marca 2015 roku kierującym pojazdem marki H., bowiem kierowcą była kobieta, która była też inicjatorem interwencji. W opinii obwinionej, kobieta ta zaparkowała swój pojazd na miejscu przeznaczonym dla osób niepełnosprawnych i była na miejscu zdarzenia w chwili interwencji Straży Miejskiej, jednakże nie została przez funkcjonariuszy wylegitymowana.

Sąd ustalając stan faktyczny oparł się na wyjaśnieniach obwinionej jedynie w takim zakresie, że była ona właścicielką pojazdu marki V. o numerze rejestracyjnym (...), który brał udział w zdarzeniu w dniu 4 marca 2015 roku na ul. (...) w W.. Nie stanowi to kwestii spornej i znajduje potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym.

Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom obwinionej w pozostałym, znacznym zakresie. Twierdzenia obwinionej, w ocenie Sądu, były niespójne i nielogiczne. Obwiniona wysuwała twierdzenia i wnioski, których nie potrafiła uargumentować i nie wskazując ich faktycznej podstawy. Wielokrotnie obwiniona wskazywała na okoliczności, które w ocenie Sądu nie miały znaczenia dla określenia odpowiedzialności obwinionej za zarzucany jej czyn oraz składała wnioski, które zdaniem Sądu w sposób oczywisty miały zmierzać do przedłużenia postępowania. Sąd nie mógł przy ustaleniu stanu faktycznego oprzeć się na wyjaśnieniach obwinionej, bowiem nie znajdowały one potwierdzenia w ujawnionym materiale dowodowym. Podkreślić należy, iż wyjaśnienia obwinionej stały w oczywistej sprzeczności z innymi, uznanymi za w pełni wiarygodne dowodami, w postaci: zdjęć z miejsca zdarzenia, zeznań świadków – funkcjonariuszy Straży Miejskiej oraz Ł. H., kierowcy pojazdu H..

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadków przesłuchanych w toku postępowania dowodowego: Ł. H., P. J. oraz J. Ł..

Relacja Ł. H. jest logiczna oraz spójna. Był on bezpośrednim świadkiem zdarzenia, gdyż po powrocie do swojego, zaparkowanego w sposób prawidłowy samochodu, ujawnił, iż nie jest w stanie wyjechać z miejsca parkingowego i odjechać z uwagi na stojący prostopadle do jego pojazdu i bezpośrednio za nim samochód marki V., należący do obwinionej. Świadek został dwukrotnie przesłuchany przez Sąd, w tym raz na wyraźną prośbę obwinionej. Relacje świadka potwierdzają się i nie wykluczają wzajemnie. Wobec tak złożonych zeznań, potwierdzonych relacjami innych świadków, Sąd uznał je za wiarygodny materiał dowodowy i uczynił je podstawą ustaleń stanu faktycznego.

P. J. oraz J. Ł. stanowili patrol Straży Miejskiej, który pojawił się na miejscu zdarzenia na prośbę Ł. H.. Świadkowie, z uwagi na upływ czasu oraz liczbę prowadzonych interwencji nie pamiętali szczegółów zdarzenia, niemniej jednak ich relacje były spójne, logiczne i korespondowały ze sobą. Ponadto P. J. w swoich zeznaniach wskazał, iż sporządził na miejscu zdarzenia dokumentację fotograficzną, zaś świadek J. Ł. potwierdził tę kwestię, dodając, iż zdjęcia (k. 10-10v) wskazują w sposób prawidłowy na usytuowanie pojazdów bez ich przemieszczania w chwili prowadzonej interwencji. Mając ponadto na uwadze to, że świadkowie są osobami obcymi dla stron, Sąd uznał ich zeznania za wiarygodne i uczynił je podstawą ustaleń stanu faktycznego.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka J. H., który został przesłuchany z wniosku obwinionej. Świadek zeznał, iż nie pamięta okoliczności, czy w przedmiotowym dniu przebywał w restauracji (...) oraz że nie pamięta sytuacji, aby wówczas bądź kiedykolwiek był świadkiem interwencji Straży Miejskiej przeprowadzonej wobec obwinionej bądź wobec jakiejkolwiek osoby w tym miejscu. Wobec powyższego, o ile Sąd nie zauważa powodu dla którego miałby uznać zeznań świadka za niewiarygodne, o tyle przedstawione przez świadka okoliczności nie służą ustaleniu odpowiedzialności obwinionej za zarzucany jej czyn.

Sąd, również na wniosek obwinionej przesłuchał świadka M. R.. Świadek jest siostrą obwinionej, osobą dla niej najbliższą, wobec czego została pouczona o prawie odmowy składania zeznań, z którego nie skorzystała. Należy zauważyć, iż świadek jest pracownikiem lokalu, którego właścicielką jest obwiniona. Świadek w przedmiotowym dniu była w pracy, pomagała przy rozładowaniu towaru, który został przywieziony przez obwinioną. Świadek nie pamiętała szczegółów zdarzenia, jej wypowiedzi nie były pewne, po okazaniu zdjęcia (k. 10-10v) nie potrafiła wskazać wysepki, na którą się powoływała jako na miejsce, przy którym obwiniona w dniu 4 marca 2015 roku zaparkowała swój samochód. Należy również zauważyć, iż obwiniona próbowała swoim zachowaniem oraz pytaniami sugerującymi wpłynąć na świadka. Wobec powyższego, Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne jedynie w tym zakresie, w jakim znajdują one potwierdzenie w ujawnionym w sprawie materiale dowodowym, tj. co do faktu, że obwiniona jest właścicielem przedmiotowego pojazdu oraz, że obwiniona w dniu zdarzenia zaparkowała pojazd na jezdni przy wysepce. W pozostałym zakresie, wobec pojawiających się wątpliwości, Sąd nie wziął pod uwagę zeznań świadka przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy.

Wobec niezakwestionowania przez strony pozostałych dowodów ujawnionych na rozprawie w trybie art. 76 § 1 kpw w postaci sporządzonych w sprawie dokumentów, Sąd uznał je za dowody wiarygodne i oparł na nich ustalenia faktyczne, w szczególności zdjęcia,, co do których nie zachodzą żadne okoliczności mogące budzić wątpliwości, co do prawidłowości ich sporządzenia. Brak również jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia, iż ingerowano w ich zapis.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Sąd oceniając materiał dowodowy zgromadzony w sprawie stwierdził, że obwiniona T. K., kierując pojazdem marki V. o numerze rejestracyjnym (...) w dniu 4 marca 2015 roku około godziny 14:45 na ul. (...) w W., dokonała postoju w/w pojazdu w sposób, który uniemożliwił wyjazd pojazdowi marki H. o numerze rejestracyjnym (...), utrudniając tym samym ruch na drodze publicznej, czym wypełniła znamiona wykroczenia opisanego w art. 90 kw.

Zgodnie bowiem z art. 90 kw kto tamuje lub utrudnia ruch na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, podlega karze grzywny albo karze nagany. Nakaz nieutrudniania ruchu zawarty jest również w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym, który zobowiązuje uczestników ruchu i inne osoby znajdujące się na drodze do unikania wszelkiego działania lub zaniechania, które mogłyby m. in. utrudnić ruch. Utrudnianie jest to czynność sprawcza, której skutkiem jest ograniczenie swobodnego poruszania się. W niniejszej sprawie obwiniona swoim zachowaniem utrudniła ruch kierującemu pojazdem marki H., bowiem nie mógł on odjechać w wybranym przez siebie czasie, co mógłby uczynić, gdyby nie zachowanie obwinionej. Zdaniem Sądu czyn obwinionej był społecznie szkodliwy.

W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że argumentacja obwinionej, iż często dochodzi do zachowań takich samych lub podobnych, jakiego dopuściła się obwiniona, nie może być podstawą jej uniewinnienia. Również okoliczność, że miejsce na którym obwiniona parkuje zazwyczaj tj. miejsce objęte znakiem D-18a z tabliczką T-29 – informującego o miejscu parkingowym dla osoby niepełnosprawnej, było zajęte w chwili potrzeby zaparkowania przez obwinioną pojazdu przed lokalem, nie upoważnia obwinionej do parkowania w miejscach niedozwolonych, w sposób utrudniający lub tamujący ruch na drodze publicznej.

W ocenie Sądu, obwiniona miała możliwość zauważyć, jak pojazd był usytuowany oraz że takie jego ustawienie może ograniczyć swobodę ruchu, a nawet wręcz go uniemożliwia. Mając na uwadze powyższe, zdaniem Sądu, obwiniona zachowała się w sposób naganny i nie miała na uwadze innych uczestników ruchu.

Według oświadczenia obwiniona jest osobą niekaraną i zgodnie z jej twierdzeniem, na przestrzeni ostatnich 5 lat, nie przypisano jej jako kierowcy punktów karnych za popełnienie wykroczenia. W ocenie Sądu, obwiniona nie może zasłaniać się tym, że skoro inni parkują w miejscu i w sposób, w jaki ona tego dokonała, to jest to zachowanie zgodne z zasadami prawa o ruchu drogowym. Zdaniem Sądu obwiniona powinna zaobserwować, iż w sposób jaki parkuje swój pojazd, dodatkowo bez pozostawienia w pojeździe w miejscu widocznym informacji o kontakcie z kierującym tym pojazdem, może stanowić utrudnienie, a nawet tamowanie ruchu wobec innych jego uczestników.

Sąd miał na uwadze fakt, iż obwiniona jest osobą chorą, niepełnosprawną o ograniczonej sprawności ruchowej, wobec czego z trudem porusza się. Niemniej jednak nawet takie okoliczności nie zwalniają kierującego pojazdem od konieczności zachowywania się zgodnie z zasadami prawa ruchu drogowego. Wobec powyższych względów zdaniem Sądu, obwiniona wypełniła znamiona czynu opisanego w art. 90 kw, umyślnie. Zgodnie z powyższym, nawiązując do treści art. 6 § 1 Kodeksu wykroczeń, obwiniona przewidując możliwość popełnienia czynu zgodziła się na jego popełnienie. Poza wszelkimi wątpliwościami dla Sądu pozostaje fakt, że obwiniona miała świadomość, iż jej zachowanie może uniemożliwić innym osobom, w tym przypadku Ł. H. dalszy ruch. Sąd zdecydował zatem o przypisaniu T. K. winy umyślnej w zakresie czynu opisanego w art. 90 kw.

W kwestii możliwości ponoszenia przez obwinioną odpowiedzialności Sąd zważył, że nie zachodziły wątpliwości odnośnie jej poczytalności. W świetle zebranego materiału dowodowego jej wina nie budzi żadnych wątpliwości. Sąd uznał, że obwiniona musiała zdawać sobie sprawę z faktu, że pozostawienie pojazdu na jezdni w sposób, jaki ona to uczyniła, za pojazdem prawidłowo zaparkowanym, w jego bezpośredniej od niego odległości, może temu ostatniemu znacznie utrudnić wyjazd, wręcz go uniemożliwić.

Sąd uznając obwinioną za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, wymierzył jej karę grzywny w wysokości 200 zł, uznając iż będzie ona adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości oraz stopnia winy. Spełni także ona swoje cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej, w szczególności zaś zapewni, że obwiniona będzie przestrzegała obowiązującego porządku prawnego i zasad ruchu drogowego oraz będzie z większą wrażliwością podchodziła do innych uczestników ruchu drogowego, mając na względzie również ich prawa. Wymierzając obwinionej karę Sąd miał na względzie wysokość jej comiesięcznych dochodów oraz jej stan zdrowia, który wymaga nakładów finansowych.

Na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw, stosownie do orzeczenia o winie i uznaniu za winnym obwinionej Sąd w pkt. 2 wyroku nie znajdując podstaw do zwolnienia obwinionej od kosztów postępowania, zasądził od obwinionej koszty postępowania w łącznej kwocie 130 złotych. Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania, co ustalono na podstawie § 1 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2001 r. Nr 118, poz. 1269) oraz kwotę 30 złotych tj. 10% od wymierzonej kary grzywny – nie mniej niż 30 złotych, ustalonej na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (teks jednolity Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.).