Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 grudnia 2016r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 grudnia 2016r. w S.

odwołania S. O.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 20 września 2016 r. (Nr (...))

w sprawie S. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do odsetek

oddala odwołanie

Sygn. akt IV U 875/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 września 2016r. Nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych w zw. z art. 118 ust. 1 i 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, odmówił S. O. prawa do wypłacenia odsetek. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż w wyroku ustalającym prawo do świadczenia Sąd nie zawarł orzeczenia, iż to organ rentowy ponosi odpowiedzialność za opóźnienie w ustaleniu lub wypłacie świadczenia, a wypłata świadczenia będąca wykonaniem prawomocnego wyroku została dokonana terminowo.

Odwołanie od w/w decyzji złożył ubezpieczony S. O., wnosząc o jej zmianę i zasądzenie od organu rentowego na jego rzecz odsetek ustawowych za opóźnienie w przyznaniu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy za okres od 28 lutego 2015r. do 31 sierpnia 2016r., przy czym zwłoka ta dotyczy okresu od 16 maja 2015r. do 16 sierpnia 2016r. Zaskarżonej decyzji zarzucono, iż oparta została na błędnym uznaniu, że brak w wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego co do braku przyznania świadczenia w ustawowym terminie wyłącza obowiązek zapłaty odsetek ustawowych na podstawie art. 85 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Wskazano, że odmowa wypłaty świadczenia rentowego była zawiniona przez organ rentowy (odwołanie, k. 1-2 akt sprawy). Ponadto wniesiono o zasądzenie od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych (k. 15 akt sprawy).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powołując się na przepisy prawa i argumentację zawarte w zaskarżonej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k. 3-5 akt sprawy).

Sąd ustalił, co następuje:

Decyzją z 29 kwietnia 2015r. znak: (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art.57 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, odmówił S. O. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, iż nie został uznany przez Komisję Lekarską ZUS za osobę niezdolną do pracy. Podstawę wydania decyzji odmownej stanowiło orzeczenie Komisji Lekarskiej z dnia 17 kwietnia 2015r. (decyzja z dnia 29.04.2015r. k.14 akt rentowych).

Od tej decyzji odwołanie do Sądu Okręgowego w Siedlcach wniósł S. O., domagając się jej zmiany i ustalenia mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczony podnosił, że od września 2013 r. poważnie choruje na serce, ma duże ograniczenie wydolności fizycznej i słabą sprawność ruchową lewego barku, a jego stan zdrowia nie pozwala mu na wykonywanie pracy zawodowej. Przedmiotowa sprawa z odwołania ubezpieczonego była prowadzona pod sygn. akt IV U 724/15. W sprawie tej Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy ortopedy i kardiologa, którzy w opinii z dnia 18 sierpnia 2015r. uznali wnioskodawcę za zdolnego do pracy, oraz biegłego lekarza neurologa, który w opinii z dnia 24 listopada 2015r. również nie znalazł podstaw do orzeczenia niezdolności do pracy. Wobec przedłożenia przez ubezpieczonego dodatkowej dokumentacji medycznej - w postaci karty informacyjnej z leczenia szpitalnego z dnia 8 stycznia 2016r. (S. O. odbył leczenie szpitalne na Oddziale Kardiologicznym w okresie od 5 stycznia 2016r. do 8 stycznia 2016r), karty informacyjnej z leczenia szpitalnego z dnia 5 sierpnia 2015r. (ubezpieczony przebywał na Oddziale Chirurgicznym w okresie od 3 sierpnia 2015r. do 5 sierpnia 2015r.) oraz karty informacyjnej z leczenia szpitalnego z dnia 2 marca 2016r. (wnioskodawca przebywał w szpitalu na Oddziale Kardiologicznym od 29 lutego 2016r. do 2 marca 2016r., przeprowadzono koronarografię) -dopuszczono dowód z uzupełniającej opinii biegłego lekarza kardiologa, który miał odnieść się do tej nowej dokumentacji medycznej. W sporządzonej opinii uzupełniającej biegły lekarz kardiolog po ponownym zapoznaniu się z aktami sprawy, w tym dodatkową dokumentacją medyczną, uznał ubezpieczonego za częściowo niezdolnego do pracy w okresie od 28 lutego 2015r. do 31 grudnia 2016r. Ponadto biegły wskazał, iż schorzenia serca w czasie badania w sierpniu 2015r. nie sprowadzały niezdolności do pracy. Zwrócono uwagę, że opinia uzupełniająca nie jest niezgodna z orzeczeniem lekarskim ZUS-u, ponieważ opiniujący wówczas lekarze nie mieli wglądu do kart informacyjnych oceniających aktualny stan układu krążenia ubezpieczonego (opinia biegłych lekarzy ortopedy i kardiologa k.11-12 akt IV U 724/15; opinia biegłego lekarza neurologa k.19 akt sprawy IV U 724/15; karty informacyjne z leczenia szpitalnego k.26-27 i 32 akt sprawy IV U 724/15; opinia uzupełniająca biegłego lekarza kardiologa k.37 akt sprawy IV U 724/15).

Wyrokiem z dnia 3 czerwca 2016r. Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 29 kwietnia 2015r. i ustalił, że S. O. przysługuje prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 28 lutego 2015r. do dnia 31 grudnia 2016r. Podstawą rozstrzygnięcia Sądu była opinia uzupełniająca biegłego lekarza kardiologa, która została obdarzona wiarygodnością. Podkreślono, że biegły lekarz kardiolog dopiero po zapoznaniu się z dodatkową dokumentacją medyczną złożoną przez ubezpieczonego w trakcie procesu, która nie była mu znana podczas sporządzania opinii głównej, stwierdził, że ubezpieczony w wymienionym powyżej okresie jest częściowo niezdolny do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami z powodu schorzeń kardiologicznych (wyrok i uzasadnienie k.50 i 52-53v akt IV U 724/15). Żadna ze stron postępowania nie wniosła apelacji od powyższego wyroku. Prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Siedlcach z dnia 3 czerwca 2016r. wpłynął do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. w dniu 12 lipca 2016r. (zpo k.57 akt sprawy IV U 724/15; prawomocny wyrok opatrzony prezentatą ZUS k.33 akt rentowych).

Decyzją z dnia 20 lipca 2016r. o przyznaniu renty organ rentowy wykonał w/w wyrok Sądu. Następnie decyzją z dnia 10 sierpnia 2016r. dokonano naliczenia ubezpieczonemu wyrównania renty za okres od dnia 28 lutego 2015r. do 31 lipca 2016r., a należność ta została wypłacona wraz ze świadczeniem za miesiąc sierpień 2016r. (decyzja z 20.07.2016r. k.48 akt rentowych; decyzja z 10.08.2016r. k.60 akt rentowych).

W dniu 22 sierpnia 2016r. S. O. wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o naliczenie i wypłatę odsetek ustawowych od przyznanej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 28 lutego 2016r. do dnia wpłaty na konto bankowe (wniosek k.64 akt rentowych). Zaskarżoną decyzją z dnia 20 września 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu prawa do wypłaty odsetek (decyzja z 20.09.2016r. k.65 akt rentowych).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego S. O. nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2016r. poz. 963), jeżeli Zakład – w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych – nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie określonych przepisami prawa cywilnego, przy czym nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi okoliczności. Z kolei w myśl art. 118 ust.1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016r. poz. 887) organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3. Zgodnie z ust. 1a wskazanego przepisu w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego, za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wypływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Stosownie do treści ust. 2 powyższego przepisu, jeżeli w wyniku decyzji zostało ustalone prawo do świadczenia oraz jego wysokość organ rentowy dokonuje wypłaty świadczenia w terminie określonym w ustępie 1. Jeżeli na podstawie przedstawionych środków dowodowych nie jest możliwe ustalenie prawa lub wysokości świadczenia, za datę wyjaśnienia ostatniej okoliczności, o której mowa w ust. 1, uważa się datę końcową dodatkowego terminu do przedstawienia niezbędnych dowodów, wyznaczonego przez organ rentowy albo datę przedstawienia tych dowodów (art. 118 ust. 3). Zakład Ubezpieczeń Społecznych ma zatem 30 dni na wydanie prawidłowej decyzji licząc od chwili wyjaśnienia ostatniej niezbędnej okoliczności, rozumianej jako ostatni fakt konieczny, z punktu widzenia przesłanek nabycia prawa, do ustalenia samego istnienia prawa wnioskodawcy do świadczenia. W przypadku, gdy prawo zostaje przyznane orzeczeniem Sądu ten 30-dniowy termin jest liczony od momentu wpływu prawomocnego wyroku do organu rentowego, ale jedynie wówczas gdy ustalenie prawa do świadczenia dopiero w postępowaniu sądowym nie było następstwem okoliczności, za które ponosi odpowiedzialność organ rentowy. W przeciwnym wypadku, gdy opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczenia było spowodowane okolicznościami, za które odpowiada organ rentowy, termin ten będzie liczony od dnia, w którym organ rentowy, gdyby działał prawidłowo, powinien był ustalić prawo do świadczenia.

Przez nieustalenie prawa do świadczenia, o którym mowa w art. 85 ustawy systemowej należy rozumieć zarówno niewydanie w terminie decyzji przyznającej świadczenie, jak i wydanie decyzji odmawiającej przyznania świadczenia, mimo spełnienia warunków do jego uzyskania. Jednocześnie użyty w przepisach zwrot "okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności" jako wyłączający obowiązek wypłaty odsetek należy rozumieć w ten sposób, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie jest obowiązany do wypłaty odsetek nie tylko wtedy, gdy nie ponosi winy w opóźnieniu, lecz także wtedy, gdy opóźnienie w ustaleniu i wypłacie prawa do świadczenia pieniężnego z ubezpieczenia społecznego jest skutkiem innych przyczyn, niezależnych od ZUS (por. wyrok SN z dnia 21 czerwca 2012 r., III UK 110/11, LEX nr 1227452).

W judykaturze (vide przytoczony wyżej wyrok Sądu Najwyższego) dokonuje się kwalifikacji błędów organu rentowego na błędy w wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu prawa oraz błędy w ustaleniach faktycznych, będące skutkiem naruszenia przepisów proceduralnych. Błąd w wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu prawa ma miejsce wówczas, gdy organ rentowy wydaje decyzję odmawiającą ustalenia prawa, z uwagi na błędną interpretację relewantnych przepisów prawa w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym. Bardziej złożona jest prawna kwalifikacja błędu w ustaleniach faktycznych jako przesłanki uzasadniającej odpowiedzialność organu rentowego z tytułu wypłaty odsetek za opóźnienie. Możliwa jest bowiem sytuacja, że przyznanie prawa do świadczenia nastąpi na skutek ustaleń faktycznych sądu. Aby stwierdzić w takiej sytuacji, że organ rentowy nie ponosi za to opóźnienie odpowiedzialności, konieczne jest wykazanie, że w przepisanym terminie ZUS nie dysponował materiałem umożliwiającym przyznanie świadczenia, z uwzględnieniem jednakże tego, czy organ rentowy w ramach swoich kompetencji i nałożonych obowiązków poczynił wszystkie możliwe ustalenia faktyczne i wyjaśnił wszystkie okoliczności konieczne do wydania decyzji. Jeżeli bowiem zmiana decyzji w postępowaniu odwoławczym będzie uzasadniona ustaleniami co do takich okoliczności, które nie były i nie mogły być znane organowi rentowemu, to nie będzie podstaw do uznania, iż opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które ponosi on odpowiedzialność (por. wyrok SN z dnia 21 kwietnia 2009r., I UK 345/08, OSNP 2010, nr 23-24, poz. 293).

Biorąc pod uwagę sporną okoliczność faktyczną w sprawie dotyczącej prawa ubezpieczonego do renty z tytułu niezdolności do pracy, którą było istnienie u niego całkowitej bądź częściowej niezdolności do pracy, istotne w kontekście prawa do odsetek jest więc stwierdzenie, czy organ rentowy w ramach udzielonych mu kompetencji i nałożonych obowiązków podjął określone działania zmierzające do wyjaśnienia tej okoliczności warunkującej prawo do świadczenia. W postępowaniu przed organem rentowym ustalenie istnienia u ubezpieczonego niezdolności do pracy może być dokonane wyłącznie na podstawie orzeczenia lekarza orzecznika, a w przypadku wniesienia sprzeciwu lub zgłoszenia zarzutu wadliwości – na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej. Stosownie bowiem do treści art. 14 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oceny niezdolności do pracy dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik Zakładu, a zgodnie z art. 14 ust. 3 tej ustawy orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji. Nie budzi przy tym wątpliwości fakt, że w realiach rozpoznawanej sprawy ocena zdolności ubezpieczonego do pracy została powierzona Lekarzowi Orzecznikowi ZUS, a następnie wobec zgłoszonego zarzutu wadliwości orzeczenia - Komisji Lekarskiej ZUS, której orzeczenie z dnia 17 kwietnia 2015r. co do zdolności ubezpieczonego do pracy stanowiło podstawę odmowy przyznania prawa do świadczenia w postępowaniu przed organem rentowym. Stosownie do treści art. 14 ust. 2d ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Prezes Zakładu, w terminie 14 dni od dnia wydania orzeczenia przez lekarza orzecznika, może zgłosić zarzut wadliwości orzeczenia i przekazać sprawę do rozpatrzenia komisji lekarskiej.

W świetle powołanych wyżej przepisów oraz stanowiska judykatury stwierdzić należy, że dla odpowiedzialności Zakładu Ubezpieczeń Społecznych istotnym jest zatem ustalenie, czy organ rentowy dysponował takimi informacjami, które umożliwiłyby mu dokonanie prawidłowej oceny stanu zdrowia ubezpieczonego jeszcze na etapie postępowania przed organem, innymi słowy - czy istniały przeszkody, by Komisja Lekarska ZUS wydała orzeczenie stwierdzające częściową niezdolność do pracy.

Analizując okoliczności sprawy Sąd doszedł do przekonania, że brak jest podstaw do uznania, iż to organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji w sprawie przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, w konsekwencji czego ubezpieczonemu nie przysługuje prawo do wypłaty odsetek. Niewątpliwie decyzja organu rentowego z dnia 29 kwietnia 2015r. odmawiająca wnioskodawcy prawa do renty okazała się błędna. W postępowaniu toczącym się pod sygn. akt IV U 724/15 Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 3 czerwca 2016r. zmienił w/w decyzję i ustalił ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 28 lutego 2015r. do 31 grudnia 2016r. W przypadku określania prawa do odsetek należy mieć na uwadze przepis art. 85 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, który jednak nie wprowadza automatycznego i bezwarunkowego uprawnienia osoby ubezpieczonej do odsetek w przypadku wydania przez organ rentowy błędnej decyzji, która następnie została zmieniona na etapie postępowania sądowego. Przepis ten wprost stanowi, że obowiązek wypłaty odsetek nie dotyczy sytuacji, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności. W niniejszej sprawie należało zatem zbadać, czy organ rentowy na etapie postępowania orzeczniczego mógł ustalić stan zdrowia ubezpieczonego prawidłowo, czyli tak jak ostatecznie dokonano tego w toku postępowania o sygn. akt IV U 724/15. Zdaniem Sądu, analizując akta w/w sprawy, nie zaistniały okoliczności, które przemawiałyby za przypisaniem odpowiedzialności za opóźnienie w ustaleniu i wypłacie świadczenia rentowego Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych. W sprawie tej w pierwszej kolejności Sąd zasięgnął opinii biegłych lekarzy ortopedy, kardiologa i neurologa, którzy w sporządzonych opiniach stwierdzili, że brak jest podstaw do ustalenia u wnioskodawcy niezdolności do pracy, tym samym podzielając stanowisko Komisji Lekarskiej Zakładu. Dopiero po przedłożeniu przez ubezpieczonego dodatkowej dokumentacji medycznej w postaci kart informacyjnych z leczenia szpitalnego z sierpnia 2015r., stycznia 2016r. oraz marca 2016r., w tym z przeprowadzonej koronarografii, biegły lekarz kardiolog w opinii uzupełniającej zmienił swoje dotychczasowe stanowisko, orzekając o częściowej niezdolności wnioskodawcy do pracy od dnia 28 lutego 2015r. do 31 grudnia 2016r. W opinii tej biegły kardiolog wyraźnie wskazał, że zmiana wniosków zawartych w opinii głównej została uwarunkowana przedłożeniem przez S. O. nowej dokumentacji medycznej określającej aktualny stan jego układu krążenia. Opiniujący lekarz wprost powołuje się na okoliczność, że ubezpieczony nie okazał wcześniej, w czasie wydawania opinii głównej, karty informacyjnej z leczenia szpitalnego z sierpnia 2015r. Z oczywistych względów dokument ten nie mógł zostać okazany w momencie sporządzania przez Komisję Lekarską orzeczenia z dnia 17 kwietnia 2015r., tak samo jak dwie pozostałe karty informacyjne z leczenia szpitalnego ze stycznia 2016r. i marca 2016r. Niewątpliwie zatem zmiana opinii biegłego lekarza kardiologa była następstwem złożenia przez ubezpieczonego nowej, dodatkowej dokumentacji medycznej, nieznanej zarówno organowi rentowemu, jak i biegłym wydającym opinię główną w sierpniu 2015r. Co prawda powołana dodatkowa dokumentacja medyczna potwierdziła, że u ubezpieczonego istniała niezdolność do pracy w momencie, kiedy wystąpił z wnioskiem o rentę, lecz organ rentowy nie dysponował nią w chwili wydawania decyzji odmownej, w konsekwencji czego nie miał możliwości prawidłowego ustalenia stanu zdrowia wnioskodawcy wobec braku pełnej dokumentacji medycznej. Lekarze orzecznicy Zakładu nie posiadali całości dokumentacji medycznej, która wskazywałaby na niezdolność ubezpieczonego do pracy. Wnioskodawca podnosił, że nie można go winić za to, że wcześniej nie miał powołanych kart informacyjnych czy wyników koronarografii. Niemniej jednak analogicznie nie można przenieść odpowiedzialności za to na organ rentowy. Podkreślenia wymaga także fakt, że organ rentowy czy też biegli lekarze nie przeprowadzają i nie zlecają badań diagnostycznych, lecz przede wszystkim dokonują oceny przedłożonej dokumentacji medycznej. Ubezpieczony powinien dysponować stosowną dokumentację, którą gromadzi w procesie leczenia. To lekarz prowadzący danego pacjenta zleca odpowiednie badania diagnostyczne, zaś na etapie postępowania orzeczniczego w sprawie o rentę dokonuje się wyłącznie oceny, czy stan zdrowia wnioskodawcy - ustalony na podstawie badania przedmiotowego oraz przede wszystkim analizy przedłożonej dokumentacji medycznej - sprowadza na niego niezdolność do pracy. Zasadą jest, że lekarz orzecznik oraz komisja lekarska wydają orzeczenia na podstawie dokumentacji dołączonej do wniosku oraz po przeprowadzeniu bezpośredniego badania stanu zdrowia osoby, w stosunku do której ma być wydane orzeczenie, a tylko w razie wątpliwości mogą, przed wydaniem orzeczenia, uzupełnić dokumentację dołączoną do wniosku, w szczególności o opinie lekarza konsultanta lub psychologa albo o wyniki badań dodatkowych lub obserwacji szpitalnej. Powyższe wynika z przepisów §4 i §10 ust. 3 rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 14 grudnia 2004r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy (Dz. U. Nr 273, poz. 2711). Nie może przy tym ujść uwadze, że lekarz orzecznik (komisja lekarska) może wydać orzeczenie również bez bezpośredniego badania stanu zdrowia osoby, w stosunku do której ma być ono wydane, jeżeli dokumentacja dołączona do wniosku jest wystarczająca do wydania orzeczenia (§4 ust. 2 w/w rozporządzenia). Z powyższego wynika, że w pierwszej kolejności lekarze orzecznicy, badając stan zdrowia ubezpieczonego, opierają się na dokumentacji dołączonej do wniosku, istniejącej w chwili orzekania.

Sąd ustalił zatem, że opinia uzupełniająca biegłego lekarza kardiologa wydana w sprawie IV U 724/15 została oparta na nowych dowodach, których nie było na etapie postępowania przed organem rentowym, a tym samym ZUS nie ponosi odpowiedzialności za wydanie decyzji odmownej z dnia 29 kwietnia 2015r. W okolicznościach niniejszej sprawy termin do wydania decyzji dla organu rentowego powinien być liczony od daty doręczenia mu prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach z dnia 3 czerwca 2016r., co miało miejsce w dniu 12 lipca 2016r. W ustawowym terminie, bowiem w dniu 20 lipca 2016r., organ rentowy wydał decyzję o przyznaniu renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, a decyzją z dnia 10 sierpnia 2016r. naliczył ubezpieczonemu należność z tytułu renty za okres od dnia 28 lutego 2015r. do 31 lipca 2016r., która została wypłacona wraz ze świadczeniem za miesiąc sierpień 2016r.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 kpc oddalił odwołanie jako niezasadne.