Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 3 sierpnia 2015 r. powód - miasto stołeczne W. - Zarząd (...) - wniósł o zasądzenie na jego rzecz od Z. K. kwoty 268,20 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 21 listopada 2014 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w dniu 6 listopada 2014 r. pozwana korzystała z komunikacji miejskiej nie posiadając ważnego dokumentu przewozu, w związku z czym została zobowiązana do zapłaty opłaty dodatkowej w kwocie 266 zł oraz opłaty za przejazd w kwocie 2,20 zł, jednak jak dotąd nie uregulowała tej należności. ( pozew k. 2-3).

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa wskazując, że podczas przejazdu tramwajem w dniu 6 listopada 2014 r. miała ważny bilet, jednak kontroler uniemożliwił jej skasowanie go. ( sprzeciw od nakazu zapłaty k. 22-25).

W odpowiedzi na sprzeciw powód podniósł, że zgodnie z § 21 ust. 1 regulaminu przewozu pasażer obowiązany jest skasować bilet niezwłocznie po wejściu do pojazdu lub strefy biletowej, a kontrolerzy przystępują do sprawdzania biletów po upewnieniu się, że wszyscy pasażerowie mieli możliwość uiszczenia należności za przewóz. ( pismo k. 35-36).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 listopada 2014 r. 64-letnia Z. K. około godziny 15.30 wyszła z pracy i skierowała się na przystanek tramwajowy przy ul. (...). Dochodząc do przejścia dla pieszych dostrzegła stojący na światłach tramwaj nr (...), w związku z czym przyspieszyła kroku w obawie, że nie zdąży wsiąść do pojazdu. Tuż po wejściu do tramwaju pozwana, zdyszana, zajęła miejsce siedzące w pobliżu pierwszych drzwi wagonu. Po krótkiej chwili odpoczynku, pozwana zaczęła szukać w torebce portfela, w którym trzymała bilet przeznaczony do skasowania. Następnie pozwana podeszła do kasownika z biletem, chcąc go skasować, ale zanim zdążyła to uczynić kontroler G. S. (1) zablokował kasownik i powiedział do pozwanej, że „teraz już za późno”. Kontroler wystawił pozwanej wezwanie do zapłaty należności w kwocie 268,20 zł za przejazd bez ważnego biletu, w tym opłaty dodatkowej w wysokości 266 zł i opłaty za przejazd w wysokości 2,20 zł. ( przesłuchanie pozwanej - płyta cd 00:01:21-00:13:22 k. 67-68, zeznania świadka G. S. (2) k. 52-53, wezwanie do zapłaty k. 4, 40).

Pozwana złożyła do powoda odwołanie od powyższej decyzji, jednak powód podtrzymał wcześniejsze stanowisko. ( odwołanie k. 39, przesłuchanie pozwanej - płyta cd 00:01:21-00:13:22 k. 67-68, raport kontrolera k. 41-42).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wymienionych wyżej dokumentów, uznając ich treść za wiarygodną, a ponadto w oparciu o przesłuchanie pozwanej w charakterze strony i częściowo - zeznania świadka G. S. (1). Sąd w całości dał wiarę szczegółowym i wewnętrznie spójnym zeznaniom pozwanej, uznając je za szczere. Sąd uznał natomiast za niewiarygodne zeznania świadka G. S. (1) w zakresie dotyczącym tego, że pozwana po wejściu do tramwaju aż do rozpoczęcia kontroli nie wykazywała zamiaru skasowania biletu. Należy bowiem wskazać, że świadek przyznał, że zanim tramwaj ruszył z przystanku, świadek nie widział twarzy i prawej ręki pozwanej. W tym stanie rzeczy zdaniem Sądu świadek nie miał zatem możliwości zaobserwowania, czy pozwana po zajęciu miejsca siedzącego w tramwaju szukała biletu w torebce. Co więcej, świadek zeznał także, że gdy zaczął kontrolę, widział, że pozwana „wyjmowała bilet z torby” ( k. 53).

Sąd nie poczynił ustaleń faktycznych w oparciu o raport kontrolera z przebiegu kontroli ( k. 40,41-42), uznając treść tego dokumentu za niewiarygodną w świetle całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dowodu z przesłuchania pozwanej.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Na skutek skorzystania przez pozwaną z komunikacji miejskiej w dniu 6 listopada 2014 r. pomiędzy stronami została zawarta umowa przewozu. Zgodnie z przepisem art. 775 k.c., przepisy tytułu XXV Kodeksu cywilnego, regulujące umowę przewozu, stosuje się do przewozu w zakresie poszczególnych rodzajów transportu tylko o tyle, o ile przewóz ten nie jest uregulowany odrębnymi przepisami. Przepis powyższy przesądza o subsydiarnym stosowaniu przepisów k.c. do przewozów unormowanych w odrębnych przepisach. W konsekwencji, do świadczenia usług przewozowych w transporcie samochodowym publicznym znajdują zastosowanie unormowania ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe (dalej zwanej (...)).

Zgodnie z art. 16 ust. 1 Ustawy, umowę przewozu zawiera się przez nabycie biletu na przejazd lub spełnienie innych określonych przez przewoźnika warunków dostępu do środka transportowego, a w razie ich nieustalenia - przez samo zajęcie miejsca w środku transportowym. Stosownie do treści art. 33a Ustawy, przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego albo osoba przez niego upoważniona, legitymując się identyfikatorem umieszczonym w widocznym miejscu, może dokonywać kontroli dokumentów przewozu osób lub bagażu (ust. 1). W razie stwierdzenia braku odpowiedniego dokumentu przewozu pobiera on wówczas właściwą należność za przewóz i opłatę dodatkową albo wystawia wezwanie do zapłaty (ust. 3).

Zgodnie z treścią § 21 ust. 1 Regulamin przewozu środkami lokalnego transportu zbiorowego w m.st. W. - załącznika do Uchwały nr XLVII/1273/2012 Rady m.st. W. z dnia 22 listopada 2012 r. (Dz. U. Woj. M.. z 2012 r., poz. 8629), pasażer, który nie posiada ważnego biletu lub dokumentu uprawniającego do bezpłatnych przejazdów, w pierwszej kolejności po wejściu do pojazdu jest obowiązany skasować bilet oraz upewnić się, że kasownik potwierdził fakt skasowania biletu zielonym sygnałem świetlnym i krótkim sygnałem dźwiękowym.

W oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał, że pozwana wywiązała się z powyższego postanowienia, gdyż niezwłocznie po wejściu do tramwaju zamierzała skasować bilet i nie zrobiła tego wyłącznie z powodu zablokowania kasowników przez kontrolera. Zdaniem Sądu, prawidłowa wykładnia zawartego w § 21 ust. 1 ww. Regulaminu sformułowania „w pierwszej kolejności po wejściu do pojazdu” wymaga uwzględnienia okoliczności konkretnej sytuacji, w szczególności realnej możliwości dokonania skasowania biletu przez pasażera. W świetle powyższego w ocenie Sądu nie ulega zatem wątpliwości, że pozwana - będąca osobą starszą i w chwili wejścia do tramwaju - zmęczoną po wcześniejszym szybkim marszu w kierunku pojazdu, była uprawniona do tego, aby przed skasowaniem biletu przysiąść na chwilę po wejściu do tramwaju w celu złapania tchu i odszukania biletu w torebce. Zdaniem Sądu, pozwana podjęła zatem próbę skasowania biletu bez zbędnej zwłoki po wejściu do pojazdu, tj. po chwili odpoczynku i po odszukaniu biletu w torebce. W konsekwencji powyższego Sąd uznał, że kontroler powinien umożliwić pozwanej skasowanie biletu, zamiast blokować kasownik tuż przez realizacją powyższego obowiązku przez pozwaną.

Reasumując, Sąd uznał, że pozwana nie uiściła na rzecz powoda wymaganej opłaty za przewóz z przyczyn od niej niezależnych, tj. na skutek uniemożliwienia przez kontrolera skasowania biletu przez pozwaną. Wobec powyższego Sąd oddalił powództwo (pkt 1. wyroku).

Rozstrzygnięcie w pkt 2. wyroku znajduje oparcie w dyspozycji przepisów art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w związku z art. 98 k.p.c.

ZARZĄDZENIE

1.  Odpis wyroku z uzasadnieniem proszę doręczyć pełnomocnikowi powoda;

2.  Zwrócić akta sprawy o sygn. I C 259/15 do Sądu Rejonowego dla (...) w W., I Wydział Cywilny.

Dnia 13 lipca 2016 roku.