Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO Dorota Krawczyk

Protokolant stażysta Iwona Jasińska

po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku J. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek odwołania J. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 7 czerwca 2016 r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy J. G. prawo do emerytury od dnia 25 maja 2016 roku.

Sygn. akt V U 527/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 7 czerwca 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych - Oddział w T. odmówił wnioskodawcy J. G. prawa do emerytury wskazując, że nie udokumentował on wymaganego 15-letniego okresu wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

Wnioskodawca J. G. pismem z dnia 20 czerwca 2016 roku wniósł odwołanie od powyższej decyzji podnosząc, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych błędnie nie uwzględnił do okresu pracy w warunkach szczególnych okresu od 7 maja 1979 roku do 29 lutego 1984 roku, w którym skarżący pracował w (...) B. Oddział w Ł. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

ZUS w odpowiedzi na odwołanie z dnia 4 lipca 2016 roku organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania wskazując, że skarżący nie przedłożył świadectwa pracy w warunkach szczególnych za ww. okres zatrudnienia.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

J. G. urodzony w dniu (...) złożył w dniu 25 maja 2016 roku wniosek o emeryturę. Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

(dowód: wniosek o emeryturę, k. 2 akt rentowych I)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżący udowodnił staż pracy wynoszący ponad 25 lat. ZUS do okresów pracy w szczególnych warunkach zaliczył wnioskodawcy okresy zatrudnienia w (...) S.A. Zakład (...) w R. w okresie od 26 sierpnia 1986 roku do 31 grudnia 1998 roku. Łączny okres pracy w szczególnych warunkach ustalony przez ZUS wyniósł 12 lat, 1 miesiąc i 1 dzień.

(dowód: decyzja z dnia 7 czerwca 2016 roku, k. 11 akt rentowych, świadectwo pracy, k. 8 akt rentowych II)

W okresie od dnia 23 maja 1977 roku do dnia 10 kwietnia 1979 roku J. G. odbywał zasadniczą służbę wojskową. W trakcie służby skarżący uzyskał prawo jazdy kat. C + E uprawniające go do prowadzenia samochodów ciężarowych oraz przyczep.

(dowód: wyciąg z książeczki wojskowej, k. 7 akt rentowych II, zaświadczenie kwalifikacyjne, k. 41 dokumentacji pracowniczej, zeznania wnioskodawcy na rozprawie z dnia 9 grudnia 2016 roku od minuty 19:28 do minuty 26:02, protokół z rozprawy z 9 grudnia 2016 roku, k. 19-20 akt sprawy)

W okresie od 7 maja 1979 roku do 29 lutego 1984 roku J. G. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w B. Oddział (...) (...) w Ł. na stanowisku kierowcy, kierowcy samochodowego. Przedsiębiorstwo to zajmowało się prowadzeniem wykopu, przewozem pisku i minerałów. Wnioskodawca pracował w pełnym wymiarze czasu pacy. Praca była świadczona od 10 do 12 godzin, również w nocy. W ramach świadczenia pracy J. G. jeździł (...) o ładowności około 5,5 ton, T. o ładowności około 12 ton, (...) o ładowności od 10 do 25 ton oraz K. o ładowności około 13 ton. Wnioskodawca w ramach świadczonej pracy wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy transport w/w samochodami ciężarowymi o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. W Przedsiębiorstwie (...) w B. Oddział (...) (...) w Ł. nie było samochodów osobowych.

(dowód: świadectwo pracy, k. 6-6v akt rentowych II, angaż, 9, zeznania świadka J. D. (1) na rozprawie z dnia 9 grudnia 2016 roku k. 19- od minuty 4:20 do minuty 12:10, zeznania świadka Z. P. na rozprawie z dnia 9 grudnia 2016 roku k. 19 - od minuty 12:10 do minuty 19:28, zeznania wnioskodawcy na rozprawie z dnia 9 grudnia 2016 roku k. 19-20- od minuty 19:28 do minuty 26:02)

J. G. nie posiada świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych za sporny okres zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) Oddział w Ł..

(okoliczność bezsporna)

Sąd Okręgowy zważył i ocenił co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013r., poz. 1440 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (tj. poniżej 65 lat dla mężczyzn). Ustęp 4 art. 32 stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy, w brzemieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia). Należy dodać, że warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale wykonuje prace o jakich mowa w rozporządzeniu (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Brak takiego świadectwa nie wyklucza jednak dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego. Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.), obecnie rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412), dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

Spór pomiędzy stronami ograniczał się do faktu, czy wnioskodawca ma 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach (spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, w dniu 29 kwietnia 2016 roku ukończył 60 lat i nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

Organ rentowy uznał, że wnioskodawca nie spełnia przesłanki zatrudnienia w warunkach szczególnych co najmniej przez 15 lat. Wnioskodawca twierdził zaś, że legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych, albowiem pracował w pełnym wymiarze czasu pracy w takich warunkach w okresie od 7 maja 1979 roku do 29 lutego 1984 roku w Przedsiębiorstwie (...) w B. Oddział (...) (...) w Ł. w charakterze kierowcy wyłącznie pojazdów ciężarowych o masie całkowitej powyżej 3.5 tony.

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę w spornym okresie Sąd oparł się na zeznaniu świadków J. D. (2) i Z. P. oraz na zeznaniach wnioskodawcy. Zeznania te zasługują na wiarę, gdyż są spójne, logiczne, tożsame i korespondują zarówno między sobą jak i z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie, w tym dokumentami znajdującymi w aktach osobowych wnioskodawcy. Należy również podkreślić, że świadkowie w spornym pracowali wspólnie z wnioskodawcą na tym samym stanowisku, w związku z tym posiadają oni szczegółową i wyczerpującą wiedze odnośnie rodzaju i charakteru pracy jaką świadczył J. G.. Świadkowie zgodnie zeznali, że w trakcie wykonywania pracy J. G. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasy pracy transporty samochodami ciężarowymi takimi jak (...), T., K. oraz Z.. Wszystkie te samochody posiadały ciężar całkowity przekraczający 3,5 tony. Wskazać również należy, ze wnioskodawca został przyjęty do pracy w związku z wnioskiem w sprawie zatrudnienia pracownika skierowanym przez (...) w Ł.. W wniosku tym wskazano, że kandydat, tj. J. G. zostanie zatrudniony na stanowisko kierowcy samochodu ciężarowego.

Podkreślić przy należy, iż organ rentowy nie przedstawił w toku postępowania żadnych dowodów, które pozwoliłyby na podważenie wiarygodności wskazanych wyżej dowodów.

W świetle zebranego materiału dowodowego, należało zatem uznać, że w spornym okresie okresach wnioskodawca wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od 7 maja 1979 roku do 29 lutego 1984 roku prace kierowcy samochodu ciężarowego o masie całkowitej powyższej 3.5 tony – pracę w szczególnych warunkach przy pracach określonych w wykazie A: dział VIII - Prace w transporcie i łączności, pozycja 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze ( Dz.U. z 18.02.1983r nr 8. Poz. 43 ze zm. )

Biorąc pod uwagę materiał dowodowy zebrany w niniejszej sprawie z całą pewnością należy stwierdzić, że okres zatrudnienia wnioskodawcy od 7 maja 1979 roku do 29 lutego 1984 roku należy zaliczyć do stażu pracy w warunkach szczególnych.

Przy zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych spornego okresu zatrudnienia, staż pracy wnioskodawcy w takich warunkach wynosi ponad 15 lat. W związku z tym Sąd uznał, że wnioskodawca spełnia wszystkie wymagane prawem warunki do uzyskania prawa do emerytury zgodnie z art. 32 ust. 1 w zw. z art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.