Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Andrzeja Michalczuka

po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2016 r.

sprawy A. G.

oskarżonego z art. 178a § 4 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Węgrowie

z dnia 18 marca 2016 r. sygn. akt II K 330/15

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżonego od opłaty i wydatków postępowania odwoławczego stwierdzając, że te ostatnie ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 616/16

UZASADNIENIE

A. G. został oskarżony o to, że:

w dniu 19 kwietnia 2015r. w R., w województwie (...) w ruchu lądowym kierował ciągnikiem rolniczym marki U. nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości, tj. mając 1,45 mg/l zmierzające do 1,55 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu oraz będąc uprzednio skazanym prawomocnymi wyrokami Sądu Rejonowego w Węgrowie: z dnia 1 czerwca 2011r. sygn. akt II K 189/11, z dnia 2 października 2012r. sygn. akt II K 417/12 i z dnia 16 czerwca 2014r. sygn. akt II K 895/13 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, a nadto w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonych wyrokami z dnia 2 października 2012r. sygn. akt II K 417/12 i z dnia 16 czerwca 2014r. sygn. akt II K 895/13 w związku ze skazaniem za przestępstwo,

tj. o czyn z art. 178a § 4 kk.

Sąd Rejonowy w Węgrowie wyrokiem z dnia 18 marca 2016r:

I. oskarżonego A. G. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 178a § 4 kk w zw. z art. 4 § 1 kk skazał go na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 42 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 8 lat;

III. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 zł tytułem opłaty oraz obciążył go poniesionymi w sprawie wydatkami w kwocie 657,00 złotych.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, który zaskarżył orzeczenie w całości na korzyść oskarżonego i zarzucił mu:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia wyrażający się w uznaniu, że w stosunku do A. G. nie zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna, co skutkowało zaniechaniem orzeczenia zawieszenia wykonania wymierzonej mu kary pozbawienia wolności, w sytuacji gdy postawa i zachowanie się A. G. uzasadniały przyjęcie stanowiska, że zachodzi w niniejszej sprawie szczególnie uzasadniony przypadek i zasadne było zawieszenie orzeczonej w stosunku do niego kary pozbawienia wolności;

2.  obrazę przepisów postępowania – art. 167 kpk w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 kpk polegającą na nieuwzględnieniu poprzez oddalenie wniosku dowodowego złożonego przez obrońcę oskarżonego na rozprawie głównej w dniu 18 marca 2016r. o przesłuchanie w charakterze świadków funkcjonariusza policji M. A. celem ustalenia okoliczności związanych z zarzutem dotyczące jaką odległość mógł przejechać oskarżony, po jakiej drodze poruszał się oraz stopnia szkodliwości spowodowanego zagrożeniem;

3.  rażącą niewspółmierność kary oraz środków karnych orzeczonych w stosunku do A. G., wyrażającą się w wymierzeniu mu kary 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy wystarczającym i zasadnym byłoby wymierzenie A. G. kary 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jaj wykonania na okres 3 lat.

Podnosząc te zarzuty skarżący wniósł:

1.  o dopuszczenie nowych dowodów, tj. przesłuchanie w charakterze świadka funkcjonariusza policji M. A. na okoliczność ustalenia, jaką drogą poruszał się oskarżony, ile nią jechał, czy w tym czasie na drodze tej odbywał się jakikolwiek ruch;

2.  zmianę zaskarżenia wyroku i wymierzenie A. G. kary 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat oraz zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat, ewentualnie o

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Węgrowie.

W toku rozprawy apelacyjnej obrońca oskarżonego poparł swoją apelację i wnioski w nie zawarte.

Prokurator wniósł o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna i na uwzględnienie nie zasługuje.

Na wstępie podnieść należy, iż poczynione w przedmiotowej sprawie przez Sąd Rejonowy w Węgrowie ustalenia w zakresie stanu faktycznego są w ocenie Sądu Odwoławczego prawidłowe i nie wykazują cech błędu. Nie ma wątpliwości, co do tego, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu. Fakt ten został w sposób bezsporny dowiedziony, co ma odzwierciedlenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Wskazać w tym miejscu należy, iż zgodnie z powszechnie akceptowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego, ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia ( wyrok SN z 05.09.1974r., II KR 114/74, OSNKW 1975, nr 2, poz. 28). Ze szczegółowej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz przedstawionych w uzasadnieniu wyroku motywów, jakimi kierował się Sąd Rejonowy oceniając tenże materiał dowodowy, wynika, iż Sąd Rejonowy w Węgrowie nie popełnił błędu w ustaleniach faktycznych. Ponadto Sąd Okręgowy uznał, iż dokonując oceny dowodów w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w Węgrowie sprostał wymogom płynącym ze wskazanego wyżej orzeczenia Sądu Najwyższego, dlatego rozumowanie Sądu I instancji spotkało się z całkowitą aprobatą ze strony Sądu Odwoławczego i co za tym idzie, nie wymaga jakiejkolwiek korekty. Sąd Rejonowy wnikliwie rozpatrzył wszystkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz należycie wykazał winę oskarżonego.

Nie ma również wątpliwości co do tego, że ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie wykazuje błędów natury logicznej, jak również nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, chronionej przepisem art. 7 kpk. Na stwierdzenie powyższych okoliczności pozwala uważna lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Sąd I instancji wskazał bowiem dowody, które obdarzył przymiotem wiarygodności oraz wyjaśnił, z jakich powodów dał im wiarę. Wskazał także dowody, którym waloru wiarygodności odmówił i przekonywająco wyjaśnił, z jakich przyczyn na wiarę nie zasługują. Ustalenia poczynione w tym zakresie przez Sąd Rejonowy są prawidłowe i w ocenie Sądu Okręgowego nie noszą cech błędu.

W tym miejscu, ażeby nie powtarzać wszystkich argumentów przytaczanych
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Sąd Odwoławczy uznał za stosowne ograniczyć się tylko do wskazania najistotniejszych okoliczności, które przemawiają za uznaniem za prawidłowe ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy w Węgrowie. Ustalenia te Sąd ten w głównej mierze oparł na wyjaśnieniach oskarżonego, który od początku postępowania w niniejszej sprawie nie kwestionował swojej winy i przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Sąd Rejonowy nie znalazł też podstaw do kwestionowania prawidłowości i rzetelności przeprowadzonego wobec oskarżonego badania trzeźwości, a tym bardziej do legalności urządzenia użytego do przeprowadzenia tego badania. Nie ulega zatem wątpliwości, iż oskarżony w dniu 19 kwietnia 2015r. prowadził ciągnik rolniczy marki U. (...) po drodze publicznej będąc w stanie nietrzeźwości.

Chybionym w tym zakresie pozostaje zarzut apelującego dotyczący obrazy art. 167 kpk w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 kpk polegający na nieuwzględnieniu przez Sąd I instancji wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze świadka funkcjonariusza policji M. A. na okoliczności związane z zarzutem, tj. z pogodą, natężeniem ruchu i ich ewentualnego wpływu na stopień szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu. Podnoszone przez obrońcę oskarżonego w przedmiotowym wniosku okoliczności, jak słusznie w tym względzie stwierdził Sąd Rejonowy, nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Zarówno pora dnia, tj. poranek oraz miejsce, tj. droga pomiędzy dwiema niewielkim miejscowościami, a także odcinek przebytej przez oskarżonego ciągnikiem drogi, nie mają znaczenia dla bytu znamion czynu zakwalifikowanego z art. 178a § 4 kk. Przestępstwo to ma charakter formalny i polega na abstrakcyjnym narażeniu na niebezpieczeństwo. Nie jest więc koniecznym dla wykazania jego zaistnienia wskazanie jakie szkody mógł nim spowodować oskarżony, np. ile osób mógł potrącić w czasie takiej jazdy w stanie nietrzeźwości lub jakich zniszczeń mógł dokonać. Na gruncie niniejszego postępowania wykazane zostały wszystkie niezbędne znamiona zarzucanego oskarżonemu czynu, tj. został on zatrzymany w czasie kierowania pojazdu mechanicznego, tj. ciągnika rolniczego, którym poruszał się po drodze publicznej będąc w stanie nietrzeźwości wbrew obowiązującego go zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych i będąc uprzednio skazanym prawomocnymi wyrokami za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości. Hipotetyczne rozważania na temat tego, iż oskarżony poruszając się o innej porze dnia przy innym natężeniu ruchu będąc w takim a nie innym stanie trzeźwości, nie mogły mieć znaczenia dla wykazania sprawstwa A. G. w zakresie zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu. Czynienie na tym polu dywagacji było zbędne i zmierzałoby niechybnie do przedłużenia postępowania w niniejszej sprawie, która nie była sprawą skomplikowaną, wielowątkową, itd., tym bardziej, że oskarżony od początku postępowania przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego odnośnie rażącej niewspółmierności kary i środka karnego orzeczonych wobec A. G., stwierdzić należy, iż rozstrzygnięcie Sądu I instancji dotyczące kary wymierzonej oskarżonemu spotkało się z całkowitą aprobatą Sądu Odwoławczego. Wbrew stanowisku apelującego, Sąd I instancji wyrokując w niniejszej sprawie w odpowiednim stopniu uwzględnił wszystkie dyrektywy sądowego wymiaru kary zawarte w kodeksie karnym (m.in. w art. 53 kk w zw. z art. 56 kk). Wymierzając oskarżonemu bezwzględną karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 3 miesięcy Sąd Rejonowy uwzględnił poza wysokim stopniem społecznej szkodliwości czynu, którego się dopuścił i premedytacją jego działania, fakt jego uprzedniej karalności za czyny wymierzone przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji i wynikające z tego faktu zagrożenie jakie stwarzał swoim zachowaniem dla innych uczestników ruchu drogowego. Skoro uprzednio wymierzane oskarżonemu kary okazały się nieskuteczne, koniecznym stało się zastosowanie wobec A. G. najsurowszej z kar. Wyjątkowe lekceważenie zapadłych wobec oskarżonego orzeczeń i wymierzanych mu kar o charakterze wolnościowym musiała także znaleźć wyraz w samym wymiarze kary pozbawienia wolności, która nie mogła oscylować w minimalnych jej granicach. Także 8-mio letni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych został orzeczony na okres adekwatny do stopnia winy sprawcy oraz stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu. Należy bowiem stwierdzić, iż w momencie zatrzymania A. G. zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu prowadziła do stężenia 3,1 ‰, a więc ilość progową z art. 115 § 16 kk - decydującą o stanie nietrzeźwości - przekroczyła aż o 2,6 ‰. Zdaniem Sądu Okręgowego, nagminność przestępstw tego rodzaju oraz zagrożenie, jakie sprowadzają dla życia i zdrowia innych osób nietrzeźwi uczestnicy ruchu drogowego, wymaga zdecydowanej, a zarazem sprawiedliwej, reakcji ze strony wymiaru sprawiedliwości. Skoro uprzednio orzeczono wobec oskarżonego 4-letni zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, który oskarżony ponownie zlekceważył, Sąd I instancji nie mógł ponownie wymierzyć zakazu w wymiarze 4 lat, co sugeruje w apelacji obrońca oskarżonego. Dlatego też Sąd Odwoławczy nie ingerował w wymiar orzeczonego wobec oskarżonego środka karnego, uznając, iż 8-letni jego wymiar nie jest rażąco surowy.

Reasumując, tak orzeczona kara i środek karny, zdaniem Sądu Okręgowego, uwzględniają cele, jakie powinny spełniać, w szczególności przyczynią się do uświadomienia oskarżonemu zgubnego wpływu alkoholu na kierujących samochodem oraz uczynią zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dowodząc braku bezkarności dla tego typu zachowań. Wymierzona w ten sposób kara jest współmierna do stopnia jego zawinienia, wystarczająca do tego, by podziałała na oskarżonego powstrzymująco i uświadomiła mu nieuchronność poniesienia odpowiedzialności za naruszenie porządku prawnego. Spełni również swoje zadania w zakresie prewencji ogólnej, co do poszanowania prawa i kształtowania pozytywnych postaw.

Sąd Okręgowy nie uwzględniając apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego, utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 18 marca 2016r.

O opłacie i kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 634 kpk i art. 624 § 1 kpk oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych, przejmując te ostatnie na rachunek Skarbu Państwa.

Z tych względów Sąd Okręgowy w Siedlcach orzekł jak w wyroku.