Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2016 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli

Protokolant Małgorzata Pindral

przy udziale przedstawiciela Urzędu Skarbowego w B. A. G.

po rozpoznaniu w dniu 7 października 2016 roku

sprawy M. S. ur. (...) w B., s. A. i S. z domu F.

oskarżonego z art. 57 § 1 kks i inne

z powodu apelacji wniesionej przez Urząd Skarbowy w B.

od wyroku Sądu Rejonowego w Bolesławcu

z dnia 5 kwietnia 2016 r. sygn. akt II W 308/14

I.  uchyla zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. S. i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Bolesławcu do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt VI Ka 296/16

UZASADNIENIE

M. S. oskarżony został o to że:

1.działając w warunkach czynu ciągłego za miesiące od sierpnia do listopada 2012 r. oraz styczeń i kwiecień 2013 r. uporczywie nie wpłacał na rachunek bankowy Urzędu Skarbowego w B. w terminie do 25 dnia każdego miesiąca następującego po miesiącu w którym powstał obowiązek podatkowy należnego podatku od towarów i usług w łącznej kwocie 49.973 zł naruszając tym przepis art.103 ust.1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( Dz.U. z 2011 r.nr 177 poz.1054 ze zm.)

tj. o czyn z art. 57 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

2.za miesiące od września do grudnia 2012 r. uporczywie nie wpłacał na rachunek bankowy Urzędu Skarbowego w B. należytych zaliczek na podatek dochodowy za 2012 r. w terminie do 20 każdego miesiąca za miesiąc poprzedni oraz należytego podatku dochodowego obliczonego w zeznaniu podatkowym PIT 36L za 2012 r. w wysokości osiągniętego dochodu ( poniesionej straty ) z prowadzonej działalności gospodarczej pomimo upływu terminu płatności z dniem 30 kwietnia 2013 r. w łącznej kwocie 26.031,00 zł. naruszając tym samym art. 44 ust.6 i art. 45 ust.6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz.U. 2012.361 ze zm. )

tj. o czyn z art. 57 § 1 k.k.s.

3. działając w warunkach czynu ciągłego jako płatnik za miesiące od sierpnia do grudnia 2012 r. oraz od stycznia do czerwca 2013 r. nie wpłacał kwoty pobranych zaliczek na podatek dochodowy w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu w którym pobrano zaliczkę na rachunek Urzędu Skarbowego w B. co stwierdzono na podstawie złożonej rocznej deklaracji (...) za 2012 r. oraz na podstawie przeprowadzonych czynności kontrolnych w łącznej kwocie 5.398,00 zł. naruszając tym przepis art. 38 ust. 1 , art.42 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych

tj. o czyn z art. 77 § 3 k.k.s. w zw. z art. 77 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

Sąd Rejonowy w Bolesławcu wyrokiem z dnia 5 kwietnia 2016 r. w sprawie II W 308/15 na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. postępowanie w zakresie wszystkich wyżej opisanych czynów umorzył z uwagi na przedawnienie karalności i kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Wyrok powyższy zaskarżył oskarżyciel publiczny Urząd Skarbowy w B. zarzucając obrazę przepisów prawa materialnego mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia poprzez sformułowanie niewłaściwego poglądu prawnego ,iż z końcem grudnia 2015 r. nastąpiło przedawnienie karalności trzech zarzucanych oskarżonemu czynów. Skarżący wniósł o „zmianę zaskarżonego wyroku w całości”.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie.

Niezależnie od zasadności środka odwoławczego wskazać należy skarżącemu na uchybienia w formułowaniu zarzutu i wniosku apelacji. Skarżący w podstawie prawnej zarzutu powołał art. 438 pkt 1 i 3 k.p.k. , podczas gdy treść zarzutu wskazuje jedynie na podstawę z art. 438 pkt 1 k.p.k. tj. obrazę przepisów prawa materialnego. Prawidłowo sformułowany zarzut obrazy przepisów prawa materialnego z art. 438 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. nie wymagał wykazywania wpływu na treść wyroku, naruszenie prawa materialnego – o ile ma miejsce – zawsze ma bowiem wpływ na treść orzeczenia. Wniosek apelacji o „zmianę zaskarżonego wyroku w całości” jest chybiony o tyle że w przypadku umorzenia postępowania znajduje zastosowanie reguła „ne peius” przesądzająca o konieczności uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania ( art. 454 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. ).

Powyższe uwagi nie zmieniają faktu że zarzut naruszenia prawa materialnego - w szczególności art. 51 § 1 i 2 k.k.s. stanowiącego o terminach przedawnienia karalności wykroczeń skarbowych - jest uzasadniony. Zgodnie z tym przepisem karalność wykroczenia skarbowego ustaje jeśli od czasu jego popełnienia upłynął rok, gdy jednak w ciągu roku wszczęto postępowanie przeciwko sprawcy karalność wykroczenia skarbowego ustaje z upływem 2 lat od zakończenia okresu z § 1, tj. 1 roku. W praktyce więc oznacza to że w przypadku wszczęcia postępowanie przeciwko sprawcy w ciągu roku, termin przedawnienia karalności wydłuża się do 3 lat. Jak się wydaje Sąd I instancji nie zauważył, że w 2005 r. nastąpiła zmiana art. 51 § 2 k.k.s. ( ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw), we wcześniejszym brzmieniu bowiem 2 – letni okres z wyżej wymienionego przepisu liczył się od czasu popełnienia czynu.

W sprawie niniejszej bieg przedawnienia karalności wszystkich zarzucanych oskarżonemu czynów rozpoczął się z końcem roku w którym upłynął termin płatności uszczuplonej należności publicznoprawnej ( art. 44 § 3 k.k.s. w zw. z art. 51 § 1 k.k.s. ). Z treści zarzutów wynika że miało to miejsce z końcem 2013 r. Dochodzenie przeciwko oskarżonemu wszczęto postanowieniem z dnia 14.02.2014 r. ( k.32 – 33 ), spełniona więc została przesłana z art. 51 § 2 k.k.s. do przedłużenia terminu przedawnienia karalności do 3 lat. Słusznie skarżący wskazuje więc że termin ten upływa 31.12.2016 r.

Sąd Okręgowy nie rozważał zasadności merytorycznej stawianych oskarżonemu zarzutów, nie tego bowiem dotyczył zarzut apelacji oskarżyciela publicznego.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. S. i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w Bolesławcu do ponownego rozpoznania.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd I instancji przeprowadzi postępowanie dowodowe w zakresie niezbędnym do wydania prawidłowego rozstrzygnięcia, prawidłowo oceni zgromadzony materiał dowodowy i na tej podstawie wyda merytoryczne rozstrzygnięcie w sprawie. Sąd ten będzie miał jednak na względzie wskazany wyżej termin przedawnienia karalności zarzucanych oskarżonemu wykroczeń.