Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 11 września 2015 r. powód (...) sp. z. o.o. w W. wniósł o zasądzenie od (...) sp. z o.o. w W. kwoty 12.273 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15 lipca 2014 r. do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania (pozew k. 1-5).

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 30 czerwca 2014 r. zorganizował na terenie Klubu (...) pozwanej jednodniowe warsztaty (...). Strony formalnie nie zawarły umowy w formie pisemnej, ale miały uzgodniłć wszystkie szczegóły dotyczące wzajemnej współpracy. Powód świadczył na rzecz pozwanej wszystkie uzgodnione usługi, a po zakończeniu warsztatów kulinarnych wystawił na jej rzecz fakturę VAT opiewającą na kwotę 12.273 zł, która mimo wezwań do zapłaty nie została zapłacona przez pozwaną.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania wg. norm przepisanych (odpowiedź na pozew k.49-52).

W uzasadnieniu pozwana zaprzeczyła, aby kiedykolwiek zlecała organizację jednodniowego szkolenia (...) w Klubie (...). Pozwana podniosła także, że K. L. i J. I. nigdy nie były pracownikami pozwanej, ani nie były z nią powiązane jakąkolwiek umową cywilnoprawną.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Wyższa w W. jest wpisaną do rejestru, niepubliczną szkołą wyższą utworzoną na podstawie pozwolenia ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego. Założycielem Uczelni jest (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. (odpis z rejestru uczelni niepublicznych k. 12-13 i statut (...) Wyższa z siedzibą w W. k. 14).

W czerwcu S. K. w imieniu powoda prowadziła z K. L. korespondencję mailową w sprawie organizacji warsztatów kulinarnych (...) w Klubie (...). Rozmowy były prowadzone z inicjatywy ówczesnego kanclerza (...) Wyższej w W. P. M. (korespondencję mailowa k. 22-24, zeznania świadków: S. P. – protokół z rozprawy z dnia 00:16:39 do 00:29:50, J. I.- protokół z rozprawy z dnia 4 listopada 2016 r. 00:08:55 do 00:26:23).

Usługa w postaci organizacji warsztatów kulinarnych została wykonana przez powoda na rzecz (...) Wyższej w W. (zeznania świadka J. I.- protokół z rozprawy z dnia 4 listopada 2016 r. 00:08:55 do 00:26:23).

Koszty organizacji warsztatów kulinarnych zorganizowanych w dniu 30 czerwca 2014 r. w Klubie (...) wyniosły 12.273 zł. W dniu 30 czerwca 2014 r. powód wystawił też na rzecz (...) Wyższej w W. fakturę VAT nr (...) z tytułu świadczonych usług konferencyjnych, rekreacyjnych, gastronomicznych w łącznej kwocie 12.273 zł z terminem płatności do dnia 14 lipca 2014 r. Wystawiona faktura VAT nie została uznana przez rektora (...) Wyższej w W. za wydatki uczelni. W dniu 22 października 2014 r. (...) Wyższa w W. wystawiła na rzecz P. M. fakturę (...) opiewającą na kwotę 27.164 zł tytułem refaktury kosztów organizacji imprez (...) oraz fakturę (...) opiewającą na kwotę 29.767,26 zł tytułem refaktury kosztów przejazdów i usług gastronomicznych (faktura VAT nr(...) k. 28, faktura (...) k. 126, faktura (...) k. 127, zeznania świadków: J. K. – protokół z rozprawy z dnia 4 listopada 2016 r. od 00:28:30 do 00:38:14, M. J. - protokół z rozprawy z dnia 4 listopada 2016 r. od 00:38:15 do 00:59:06, A. R.- protokół z rozprawy z dnia 4 listopada 2016 r. od 00:59:07 do 01:12:07 ).

Postanowieniem z dnia 8 maja 2015 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi –Południe w W. odrzucił pozew (...) sp. z o.o. o zasądzenie od (...) Wyższej w W. kwoty 12.273 zł wynikającej z faktury VAT nr (...) (pozew k. 1-4, faktura k. 17, postanowienie k. 22- akta II Nc 822/15).

(...) Wyższa w W. w styczniu 2015 r. wystąpiła z powództwem przeciwko P. M. o zapłatę na jej rzecz kwoty 68.211,02 zł, na która składały się m.in. kwoty wynikające z zawieranych przez niego umów, które nie były związane z działalnością Uczelni, w tym m.in. kwota 12.273 zł wynikająca z faktury VAT nr (...) k. (kopia pozwu k. 150-159).

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie ww. dokumentów, których autentyczność i prawdziwość nie była kwestionowana przez strony a Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im wiarygodności. Ponadto Sad oparł się na zeznaniach świadków, które uznał za wiarygodne, gdyż były one spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniały. Wskazać przy tym należy, iż żaden ze świadków, także zgłoszonych przez powoda, nie potwierdził, by umowę zawierała pozwana spółka.

Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie stron. W ocenie Sądu dowód z przesłuchania stron nie wniósłby nic nowego do sprawy. Dowód ten ma charakter posiłkowy i subsydiarny i stanowi jedynie formę uzupełnienia postępowania dowodowego w wypadku, gdy pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 299 k.p.c.). W szczególności zaś nie jest jego rolą umożliwienie stronie osobistego odniesienia się do twierdzeń i wywodów strony przeciwnej. W sprawie niniejszej twierdzenia pozwu nie znalazły potwierdzenia w toku postępowania, a więc samo przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron nie doprowadziłoby (z uwagi na charakter roszczenia) do uznania powództwa za udowodnione. Jak stwierdził natomiast Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 lutego 2010 roku (II CSK 369/09, Lex nr 570129) nie przesłuchanie strony może stanowić naruszenie art. 299 k.p.c. tylko wówczas, gdy mogło ono wpłynąć na wynik sprawy, rozumiany jako wyjaśnienie wszystkich istotnych i spornych okoliczności dotyczących stosunków prawnych pomiędzy stronami sporu.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, że na podstawie art. 365 k.p.c. Sąd w niniejszej sprawie był związany postanowieniem Sąd wydanym w sprawie II Nc 822/15 w przedmiocie odrzucenia pozwu. Stosownie do treści art. 365 k.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Istota uregulowanej w powołanym przepisie mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia polega na tym, że wymienione w nim podmioty powinny mieć na względzie fakt wydania prawomocnego orzeczenia i jego treść. Wynikający z niej stan związania ogranicza się jednak do sentencji orzeczenia i nie obejmuje motywów rozstrzygnięcia. Sąd nie jest związany ustaleniami i oceną dowodów, dokonanymi w innej sprawie. Oznacza to, że Sąd związany był tylko i wyłącznie rozstrzygnięciem o odrzuceniu pozwu wobec (...) Wyższa. Związanie nie występowało natomiast co do istnienia legitymacji biernej (...) sp. z o.o. w niniejszym postępowaniu.

W ocenie Sądu powód nie wykazał, że (...) sp. z o.o. w W. będąca jednocześnie założycielem niepublicznej uczelni - (...) Wyższej w W. odpowiada za jej zobowiązania będące przedmiotem niniejszej sprawy. Żaden z zaprezentowanych w niniejszej sprawie dowodów nie wskazywał na to, że pozwana spółka we własnym imieniu zaciągała zobowiązania w przedmiocie zorganizowania w dniu 30 czerwca 2014 r. na terenie Klubu (...) warsztatów kulinarnych. Faktura VAT z tytułu zorganizowania wskazanych warsztatów kulinarnych została wystawiona na rzecz (...) Wyższej w W. i przez nią odebrana. Następnie kwota ta została refakturowana przez uczelnię w ciężar byłego kanclerza.

Jak wynika z art. 29 ust.1 ustawy o szkolnictwie wyższym uczelnia niepubliczna uzyskuje osobowość prawną z chwila wpisania do rejestru uczelni niepublicznych. Oznacza to, że (...) Wyższa z momentem wpisania jej do rejestru uczelni niepublicznych stała się odrębnym od (...) sp. z o.o. podmiotem – osobą prawną. (...) sp.z o.o. to dwa odrębne podmioty to każdy z nich co do zasady odpowiada za swoje zobowiązania samodzielnie. Odmienne ustalenia w tym przedmiocie muszą wynikać bądź z ustawy, bądź umowy. W ustawie prawo o szkolnictwie wyższym z wyjątkiem jednej sytuacji, nie przewidziano odpowiedzialności założyciela uczelni za jej zobowiązania. Jedynie jak wynika z art. 27 ust. 6a ustawy prawo o szkolnictwie wyższym założyciel uczelni niepublicznej odpowiada zobowiązany jest pokryć koszty wynagrodzenia likwidatora, w przypadku gdy koszty likwidacji uczelni przekraczają jej majątek. W niniejszej sprawie dochodzone pozwem roszczenie nie dotyczyło wskazanej sytuacji. Powód nie podnosił też (a tym bardziej nie wykazał), aby pomiędzy V. Szkołą Wyższą a (...) sp. z o.o. istniała jakakolwiek umowa regulująca zasady dotyczące odpowiedzialności tych podmiotów za zaciągane przez siebie zobowiązania. W szczególności § 1 ust. 13 statutu uczelni (k.14v) dotyczył zobowiązań długoterminowych, których zaciągnięcie wymagało zgody założyciela. Jednakże w sprawie niniejszej zorganizowanie jednodniowych warsztatów trudno uznać za zobowiązanie długoterminowe. Ponadto samej kontrasygnaty (zgody) nie można utożsamiać z przyjęciem odpowiedzialności za zobowiązania uczelni.

Nie wykazano również by pozwana spółka na skutek organizacji warsztatów przez powoda uzyskała bezpodstawne wzbogacenie (art. 405 kc) lub świadczenie nienależne (art. 410 kc) podlegające zwrotowi.

Mając na względnie powyższe Sąd oddalił powództwo z uwagi na brak legitymacji biernej po stronie pozwanej o czym orzekł jak w pkt I wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zasądzając je od powoda jako strony przegrywającej sprawę na rzecz pozwanej. Na zasądzone koszty postępowania złożyła się opłata od pełnomocnictwa oraz wynagrodzenie pełnomocnika będącego w kwocie 2.400 zł ustalone na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych i ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.