Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód J. B. w pozwie skierowanym przeciwko J. K. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą (...) w T. domagał się ustalenia istnienia stosunku pracy pomiędzy stronami w okresie od 10 grudnia 2008 r. do 9 lutego 2009 r. a nadto zasądzenia na jego rzecz kwoty 7060 zł z ustawowymi odsetkami od 10 lutego 2009 r. do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia oraz kwoty 3000 zł tj. po 1500 zł miesięcznie za grudzień 2008 r. oraz styczeń 2009 r. tytułem premii.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż był zatrudniony u pozwanego na stanowisku specjalisty do spraw marketingu i handlu na rynku krajowym i zagranicznym. Jak wynika z postanowień umowy za wykonaną pracę powód miał otrzymać wynagrodzenie miesięczne w kwocie 3530 zł oraz premię w łącznej kwocie 5,5% w skali miesiąca. Premia była uzależniona od obrotu na rynku krajowym, zagranicznym i obrotu sprzedaży detalicznej.

W odpowiedzi na pozew J. K. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) w T., w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości.

Pozwany zarzucił, że powód w grudniu 2008 r. nie pracował i nie był zatrudniony u niego w firmie. Pozwany przyznał, że w grudniu 2008 r. prowadził z powodem negocjacje w przedmiocie zatrudnienia go. W związku z tym powód przebywał na terenie jego przedsiębiorstwa zapoznając się ze specyfiką działalności firmy w zakresie sprzedaży jego produktów (mebli) na rynku krajowym i zagranicznym. Powód poinformował pozwanego, że posiada zarejestrowaną działalność gospodarczą i prowadzi ją w formie agencyjnej. Celem planowanej przez strony współpracy był wzrost sprzedaży produktów pozwanego na rynkach. Wynagrodzenie powoda miała stanowić prowizja w postaci procentu od sprzedaży. Pozwany był zainteresowany współpracą i był skłonny nawet zatrudnić powoda na podstawie umowy o pracę. Umowa sporządzona przez niego nie została przez powoda przyjęta, wobec powyższego uznać należy, że umowa o pracę nie została zawarta (art. 66 § 2 k.c. i art. 72 § 1 k.c. w związku z art. 11 k.p. i art. 29 § 2 k.p.).

Przedsiębiorstwo pozwanego w okresie od 18.12.2008 r. do 02.01.2009 r. wyłączone było z ruchu i pracownicy nie świadczyli pracy. Obecność powoda na terenie jego przedsiębiorstwa w grudniu 2008 r. związana była z poznaniem jego specyfiki celem efektywnego prowadzenia przez powoda działalności agenta pozwanego bądź jego pracownika, co miało być uzgodnione w przyszłości między stronami. Po zapoznaniu się powoda z działalnością firmy strony zawarły umowę o pracę dnia 5.01.2009 r. na czas próbny do 5.02.2009 r. pozwany nie zawarłby tej umowy w razie dojścia do skutku umowy o pracę z grudnia 2008 r., gdyż w przypadku tej propozycji umowy okres świadczenia pracy nakładałby się na okres umowy o pracę z dnia 5.01.2009 r. Pozwany nie ma zwyczaju zawierać z tym samym pracownikiem kilku umów o pracę w zakresie tego samego rodzaju pracy i tego samego okresu pracy.

Wyrokiem z dnia 2 czerwca 2010 r. Sąd Rejonowy w O. oddalił powództwo oraz odstąpił od obciążania powoda kosztami procesu.

Na skutek apelacji powoda Sąd Okręgowy w. W.wyrokiem z dnia 30 września 2010 r. uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w O. IV Wydziałowi Pracy do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania odwoławczego.

Na uzasadnienie swojego stanowiska Sąd Okręgowy wskazał, iż w jego ocenie Sąd Rejonowy nie rozważył w pełni twierdzeń powoda w zakresie związania stron umową o pracę z dnia 10 grudnia 2008 r. podzielając w tym zakresie stanowisko pozwanego. Według Sądu II Instancji Sąd orzekający nie rozważył również w kontekście przepisów art. 61 k.c. oraz art. 82 i nast. K.c. stosowanych odpowiednio w postępowaniach z zakresu prawa pracy, argumentacji pozwanego, w której twierdził, iż z przedmiotowej umowy się wycofał, że wprawdzie umowę tę podpisał ale jej nie akceptował. Sąd Rejonowy pominął również w swoich rozważaniach fakt, iż to pozwany zamieścił w urzędzie pracy ofertę zatrudnienia na stanowisku przedstawiciela handlowego, a powód jedynie na powyższe ogłoszenie odpowiedział, przy czym z kontekstu wynikało, iż pozwany oferował zatrudnienie w ramach umowy o pracę. Nie zostały nadto wyjaśnione okoliczności związane ze sporządzeniem spornej umowy, a mianowicie, w jakim celu strony udały się do W. do pani J., skoro z zeznań świadka R. M. (1) wynikało, iż była ona jedyną osobą zajmująca się sprawami kadrowymi w przedsiębiorstwie pozwanego i do jej obowiązków należało przygotowywanie umów o pracę z nowymi pracownikami. Sąd Rejonowy uznał również, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na określenie zakresu czynności, jakie powód miałby wykonywać, jak również na jednoznaczne przyjęcie, że czynności te były zlecone przez pozwanego oraz objęte jego kierownictwem. Sąd, mimo że dopuścił w poczet dowodów zapiski pozwanego z dnia 6 grudnia 2008 r. adresowane bezpośrednio do powoda, to jednak w uzasadnieniu nie objął ich swoimi rozważaniami. Sąd Rejonowy winien był wyjaśnić jaki charakter powyższe zapiski miały, w szczególności zaś czy był to zakres obowiązków wręczany każdemu pracownikowi.

Sąd odwoławczy podzielił również pogląd apelującego, że Sąd przyznając moc dowodową jedynie zeznaniom świadków zawnioskowanych przez pozwanego, jak i twierdzeniom samego pozwanego, bez wskazania dlaczego pozostałym dowodom zawnioskowanym przez powoda takiej mocy odmówił, przekroczył granice swobodnej oceny dowodów.

Za uzasadniony uznał Sąd Okręgowy także zarzut, iż Sąd orzekający dopuścił się naruszenia przepisu art. 22 § 1 k.p. przyjmując, iż czynności wykonywane przez powoda w miesiącu grudniu 2008 r. nie były objęte kierownictwem pozwanego.

Sąd Okręgowy wskazał, iż przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy winien przesłuchać obie strony i ustalić okoliczności związane z zawarciem umowy o pracę z dnia 10 grudnia 2008 r. w zakresie złożonych oświadczeń woli oraz ewentualnego uchylenia się od ich skutków, a także przesłuchać, w charakterze świadka, panią J., która przedmiotową umowę sporządziła. Przy przyjęciu zaś, że strony były jednak związane umową o pracę już w grudniu 2008 r. Sąd ustali wysokość przysługującej powodowi premii w oparciu o dokumentację obrazującą wysokość zysków osiągniętych przez przedsiębiorstwo pozwanego w rozbiciu na kategorie wyszczególnione w umowie , ewentualnie zaś oceni odmowę przedłożenia tej dokumentacji w oparciu o stosowne przepisy procedury cywilnej. Nadto Sąd ustali okoliczność przekazania powodowi kwoty 800 zł w grudniu 2008 r. Ponadto Sąd zwróci się do Prokuratury Rejonowej w O. o informację na jakim etapie jest postępowanie w sprawie podżegania przez powoda do składania fałszywych zeznań i których, z przesłuchanych w toku niniejszego postępowania, świadków ono dotyczyło. Powyższe może bowiem w sposób istotny rzutować na wiarygodność tychże świadków oraz samego powoda.

Postanowieniem z dnia 31 marca 2011 r. Sąd Rejonowy w O. Wydział IV Pracy uznał się niewłaściwym i sprawę przekazał tut. Sądowi (k. – 365 akt).

Wyrokiem częściowym z dnia 19 stycznia 2012 r. Sąd Rejonowy (...)IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w. W.ustalił, że powód J. B.był zatrudniony u pozwanego J. K.prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...)w T.w okresie od 10 grudnia 2008 r. do 9 lutego 2009 r. na podstawie umowy o pracę na czas określony, na stanowisku specjalisty ds. marketingu i handlu (k – 436 akt).

Pozwany w piśmie procesowym z dnia 7 marca 2012 r. wniósł o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku.

Postanowieniem z dnia 9 stycznia 2013 r. Sąd Rejonowy Sąd Rejonowy (...)IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w. W.odrzucił wniosek pozwanego o sporządzenie uzasadnienia wyroku częściowego i odrzucił zażalenie pozwanego na postanowienie z dnia 29 listopada 2012 r.

Na powyższe postanowienie pozwany wniósł zażalenie. Sąd Okręgowy w. W. w dniu 20 lutego 2013 r. zażalenie oddalił.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy, mając na uwadze wytyczne Sądu Okręgowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód J. B. był zatrudniony u pozwanego J. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) w T. w okresie od 10 grudnia 2008 r. do 9 lutego 2009 r. na podstawie umowy o pracę na czas określony, na stanowisku specjalisty ds. marketingu i handlu.

Dowód: - wyrok częściowy Sądu Rejonowego (...)IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w. W.z dnia 19 stycznia 2012 r.

-

Zgodnie z umową o pracę z dnia 10 grudnia 2008 r. powód miał otrzymywać wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 3530 zł oraz premię. Wysokość premii zależała od obrotu i miała być obliczana w następujący sposób:

2% od obrotu rynku zagranicznego,

1% od obrotu rynku polskiego

2,5% od obrotu sprzedaży.

Powód zajmował stanowisko specjalisty ds. marketingu i handlu.

Dowód: - umowa o pracę z dnia 10.12.2008r.: k.4 akt

Powód w grudniu 2008 r. wykonywał w firmie pozwanego prace polegające na przygotowaniu ulotek, folderów, katalogów mebli. Powód w grudniu 2008 r. i styczniu 2009 r. zajmował się zbytem mebli. Wysyłał oferty sprzedaży mebli, wystawiał meble na aukcji w Internecie. Powód w tym celu korzystał ze swojego prywatnego adresu mailowego. Powód współpracował również z P. M. nad stworzeniem strony internetowej dla pozwanego.

Dowód: - - zeznania świadka M. S. k – 65-66 akt, częściowo zeznania świadka H. R. k – 167-168 akt, zeznania świadka P. M. k – 63-65 akt, zeznania świadka E. R. k – 98 akt, wydruki wiadomości tekstowych wysyłanych z prywatnego adresu mailowego powoda k – 121-126 akt, częściowo zeznania powoda J. B. k – 195 akt,

Za pracę w styczniu 2009 r. powód otrzymał wynagrodzenie w kwocie 2736,08 zł netto.

Dowód: - lista płac za styczeń 2009 r. w aktach osobowych powoda,

Wynagrodzenie za pracę w lutym 2009 r. powodowi przelano na konto. Kwota przelanego wynagrodzenia wyniosła 699,04 zł.

Dowód: - zeznania świadka R. M. (2) k – 256 akt,

W grudniu 2008 r., poczynając od dnia 10 grudnia 2008 r., tj. momentu zawarcia umowy o pracę, zostały sprzedane meble przez firmę pozwanego na kwotę 40395,77 zł. Przy czym cała sprzedaż dotyczyła rynku krajowego.

W styczniu 2009 r. pozwany sprzedał meble na łączną kwotę 64758,37 zł.

Dowód: - podatkowa księga przychodów i rozchodów k – 216 – 245 akt,

Mając na uwadze powyższe ustalenia stanu faktycznego, Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się przede wszystkim na dowodach z dokumentów, w tym zwłaszcza na: podatkowej księdze przychodów i rozchodów za grudzień 2008 oraz styczeń i luty 2009 r. oraz listach płac za styczeń i luty 2009 r. Sąd dał wiarę przedstawionym w sprawie dowodom z dokumentów, jako że żadna ze stron w toku postępowania nie podważyła skutecznie ich autentyczności i wiarygodności.

Ponadto Sąd dał wiarę zeznaniom świadków: M. S., P. M., E. R., R. M. (1), B. B., A. K. albowiem zeznania te były spójne i logiczne, wzajemnie się uzupełniały.

Sąd dał również częściowo wiarę zeznaniom świadka H. R., w zakresie w jakim zeznania te były zgodne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Zeznania świadka W. J. nie wniosły nic do sprawy. Świadek ten wyjaśnił, że nie zajmuje się sprawami kadrowymi pozwanego, jedynie jednorazowo przekazał pozwanemu druk umowy o pracę i poinstruował jak należy go wypełnić.

Za wiarygodny dowód w sprawie Sąd uznał również zeznania powoda J. B. w części w jakiej korespondowały one z zeznaniami powyżej wskazanych świadków. Sąd natomiast nie dał wiary zeznaniom powoda w części, w jakiej twierdził, iż nie otrzymał od pozwanego wynagrodzenia za styczeń. Sąd miał bowiem na uwadze, iż powód potwierdził własnoręcznie na liście płac fakt otrzymania wynagrodzenia za styczeń w kwocie 2736,08 zł netto. Sąd nie dał wiary twierdzeniom powoda, który wyjaśnił, że był przekonany, iż podpisuje listę płac za listopad. Zauważyć należy, iż lista płac została wyraźnie opisana jako „lista płac za styczeń 2009”. Trudno w tej sytuacji uznać za przekonywującą argumentację powoda, co do jego przekonania, że otrzymuje wynagrodzenie za listopad 2008 r.

Odnosząc się do zeznań pozwanego J. K., Sąd uznał je za polegające na prawdzie jedynie w zakresie, w jakim pozostają one zbieżne z pozostałym materiałem dowodowym sprawy. Sąd odmówił waloru wiarygodności zeznaniom pozwanego, w zakresie w jakim utrzymywał, iż powód nie świadczył pracy w grudniu 2008 r. a przebywanie na terenie zakładu pracy miało „charakter dość emocjonalny i przypadkowy z jego strony” oraz że wykonywał czynności samowolnie bez polecenia i uzgodnienia z pozwanym. /k. 272/. Pozostaje to w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym sprawy, przyjętym przez sąd za podstawę stanu faktycznego. Sąd nie dał również wiary twierdzeniom pozwanego, iż wypłacił powodowi wynagrodzenie za grudzień 2008 r. Pozwany nie potrafił podać kwoty jaką wypłacił pracownikowi i nie posiadał pokwitowania. Ponadto w trakcie przesłuchania w dniu 4 października 2011 r. pozwany wyjaśnił, iż wynagrodzenie zostało wypłacone zgodnie z dokumentacją. Natomiast przedłożone przez pozwanego listy płac potwierdzają jedynie wypłatę wynagrodzenia za styczeń i luty 2009 r. Z tego też względu Sąd również nie dał wiary zeznaniom świadka A. O. w zakresie w jakim świadek ten zeznał, iż pozwany wypłacił powodowi wynagrodzenie za grudzień 2008 r. w wysokości 800 zł. A. O. nie jest pracownikiem pozwanego a jego znajomą, co w ocenie Sądu powodowało, iż była zainteresowana wynikiem procesu. Sąd ponadto nie dał wiary zeznaniom pozwanego, iż zakład pracy funkcjonował w grudniu do 18 dnia miesiąca. Jak wynika bowiem z księgi przychodów i rozchodów jeszcze w dniu 23 grudnia 2008 r. zaewidencjonowano sprzedaż na kwotę 5245,92 zł, odnotowano również zakup materiałów do produkcji (pianki).. Niezależnie od powyższego zauważyć należy, że nawet zamknięcie linii produkcyjnej w tym okresie nie musiało wpływać na pracę powoda, który pracował w charakterze specjalisty ds. marketingu i handlu i wykonywał inne zadania niż pracownicy produkcyjni.

Powód domagał się ustalenia istnienia stosunku pracy pomiędzy stronami w okresie od 10 grudnia 2008 r. do 9 lutego 2009 r. a nadto zasądzenia na jego rzecz kwoty 7060 zł z ustawowymi odsetkami od 10 lutego 2009 r. do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia oraz kwoty 3000 zł tj. po 1500 zł miesięcznie za grudzień 2008 r. oraz styczeń 2009 r. tytułem premii.

Wyrokiem częściowym z dnia 19 stycznia 2012 r. Sąd Rejonowy (...)IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w. W.ustalił, iż powód J. B.był zatrudniony u pozwanego J. K.prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...)w T.w okresie od 10 grudnia 2008 r. do 9 lutego 2009 r. na podstawie umowy o pracę na czas określony, na stanowisku specjalisty ds. marketingu i handlu.

Wobec powyższego zasadne było rozstrzygnięcie o żądaniach powoda dotyczących przysługującego mu wynagrodzenia za przepracowany okres.

Umowa o pracę jest umową dwustronnie zobowiązującą wzajemną. Świadczeniu pracownika odpowiada świadczenie pracodawcy. Pracodawca jest zobowiązany do wypłaty wynagrodzenia w zamian za spełnienie świadczenia przez pracownika, tj. wykonywanie pracy określonego rodzaju. Kodeks pracy stanowi w art. 80, że wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, iż powód pracował od 10 grudnia 2008 r. do 9 lutego 2009 r. Jak ustalono na podstawie zeznań przesłuchanych w sprawie świadków powód w tym okresie wykonywał w firmie pozwanego prace polegające na przygotowaniu ulotek, folderów, katalogów mebli, wysyłał oferty sprzedaży mebli, wystawiał meble na aukcji w Internecie. Powód w tym celu korzystał ze swojego prywatnego adresu mailowego. Powód współpracował również z P. M. nad stworzeniem strony internetowej dla pozwanego.

Skoro zatem powód w tym okresie świadczył pracę na rzecz pozwanego to roszczenie o wynagrodzenie za pracę było uzasadnione. Jednakże ustalono w przedmiotowej sprawie, iż powód otrzymał wynagrodzenie za styczeń 2009 r.

Zasadne było zatem roszczenie powoda o wynagrodzenie za pracę za grudzień 2008 r. oraz z tytułu premii.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 232 k.p.c. obowiązek wskazania dowodów obciąża przede wszystkim strony, a ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Oznacza to, że ten, kto powołuje się na przysługujące mu prawo, występując z żądaniem, obowiązany jest udowodnić fakty i okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie. Natomiast strona, która odmawia spełnienia tego żądania tj. zaprzecza uprawnieniu żądającego, obowiązana jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Chodzi tu o fakty, które mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, wykazujące istnienie prawa, jak również fakty niweczące to prawo. Zgodnie z obowiązującą w postępowaniu cywilnym zasadą kontradyktoryjności, Sąd nie ma obowiązku zarządzania dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz.76). Dopuszczenie dowodów z urzędu jest bowiem prawem, a nie obowiązkiem Sądu, z którego to prawa winien korzystać nader ostrożnie, tak by swym działaniem nie wspierać żadnej ze stron procesu.

Zasady ujęte w art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. nie określają jedynie zakresu obowiązku zgłaszania dowodów przez strony, ale rozumiane być muszą przede wszystkim i w ten sposób, że strona która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na tej stronie spoczywał. Ponadto samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2001r., I PKN 660/00, Wokanda 2002/7-8/44).

W związku z powyższym, jeżeli materiał dowodowy zgromadzony przez strony nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych, Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z nieudowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań.

Pozwany nie udowodnił w niniejszym postępowaniu aby powód otrzymał wynagrodzenie za pracę w grudniu oraz premię za styczeń i luty 2009 r.

Świadek R. M. (2), która pracowała w firmie pozwanego na stanowisku księgowej od marca 2008 r. wyjaśniła, że nie robiła żadnej listy płac za grudzień 2008 r. i nie widziała aby pozwany przekazywał powodowi kwotę 1500 zł. Ponadto podkreśliła, że tylko ona jest zatrudniona jako księgowa. /k. 256 akt/.

Jednocześnie świadek wyjaśnił, iż powód miał otrzymywać wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 3530 zł brutto oraz premię zgodnie z umową /k. 174 akt/.

Przyjmując zatem, iż powód pracował od 10 grudnia 2008 r. wynagrodzenie za okres od 10 grudnia do 31 grudnia 2008 r., przy stawce wynagrodzenia zasadniczego 3530 zł brutto, określonej w umowie o pracę, wyniosło 2508 zł brutto.

W grudniu 2008 r., poczynając od dnia 10 grudnia 2008 r., tj. momentu zawarcia umowy o pracę, zostały sprzedane meble przez firmę pozwanego na kwotę 40395,77 zł. Z tego względu należna powodowi premia wyniosła 1444 zł. W styczniu 2009 r. pozwany sprzedał meble na łączną kwotę 64758,37 zł. Należna z tego tytułu premia wyniosła 2428,42 zł. Zgodnie z Art. 321. § 1. Sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie. Ponieważ powód domagał się zasądzenia kwoty 1500 zł tytułem premii za styczeń, taką też kwotę zasądzono na jego rzecz. Łącznie w punkcie I wyroku zasądzono kwotę 5452 zł brutto, na którą składa się 2508 zł brutto tytułem wynagrodzenia za pracę za grudzień 2008 r., 1444 zł brutto tytułem premii za grudzień 2008 r. i kwotę 1500 zł brutto tytułem premii za styczeń 2009 r.

Ponieważ ustalono, iż powód otrzymał wynagrodzenie za styczeń 2009 r. powództwo w tym zakresie oddalono, o czym orzeczono w punkcie II wyroku.

Orzeczenie o kosztach zastępstwa procesowego zawarte w pkt. III wyroku Sąd oparł na treści art. 100 k.p.c., który stanowi, iż w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. A zatem, w przypadku częściowego uwzględnienia żądań stron, sąd w oparciu o względy słuszności może dokonać bądź wzajemnego zniesienia kosztów, bądź stosunkowego rozdzielenia kosztów, które polega na wyważonym rozłożeniu kosztów pomiędzy stronami, odpowiednio do wysokości, w jakiej zostały poniesione oraz stosownie do wyniku postępowania (stopnia uwzględnienia i nieuwzględnienia żądań). Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie IV wyroku.

Orzeczenie w punkcie V wyroku, dotyczące obowiązku uiszczenia opłaty od pozwu, wdano w oparciu o przepisy art. 98 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 w zw. z art. 35 ust 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku (Dz. U. z 2005 roku, nr 167, poz. 1398). zgodnie z art. 113 ust. 1 cyt. ustawy kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał art. obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

W uchwale z 05.03.2007 r. SN wyjaśnił, że sąd w orzeczeniu kończącym w instancji sprawę z zakresu prawa pracy, w której wartość przedmiotu sporu nie przewyższa kwoty 50.000 zł: obciąży pozwanego pracodawcę na zasadach określonych w art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) kosztami sądowymi, których nie miał obowiązku uiścić pracownik wnoszący powództwo lub odwołanie do sądu (art. 96 ust. 1 pkt 4 tej ustawy); z wyłączeniem opłat od pism wymienionych w art. 35 ust. 1 zdanie pierwsze tej ustawy. (vide: wyrok SN z 05.03.2007 r. I PZP 1/07 OSNP 2007/19-20/269)

Z tego względu Sąd zasądził od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa 625 zł tytułem części opłaty od pozwu, od uiszczenia której powód był tymczasowo zwolniony z mocy ustawy.

Sąd nadał wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności stosownie do treści przepisu art. 477 ²§ 1 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

Z.: 1. odnotować w rep.,

2. doręczyć odpis wyroku wraz z uzasadnieniem pozwanemu z pouczeniem,

3. kal. 14 dni.