Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2016 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Bożena Chłopecka

Protokolant: protokolant sądowy Karolina Ostasiuk

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2016 roku w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa E. B.

przeciwko D. Ś.

o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną

I. Uznaje za bezskuteczną w stosunku do powoda E. B. umowę sprzedaży z dnia 15 kwietnia 2014 roku, repertorium A nr (...), mocą której M. B. sprzedał pozwanej D. Ś. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w W. przy Al. (...) - w celu zaspokojenia wierzytelności powoda przysługującej mu wobec M. B. wynikającej z wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie z dnia 29 listopada 2010 roku wydanego w sprawie oznaczonej sygn. akt III RC 112/10;

II. zasądza od pozwanej D. Ś. na rzecz powoda E. B. kwotę 7200 zł /siedem tysięcy dwieście złotych/ tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 860/15

UZASADNIENIE

Powód E. B. pozwem z 30 lipca 2015 roku (data prezentaty) wniósł o uznanie za bezskuteczną w stosunku do niego umowy sprzedaży z dnia 15 kwietnia 2014 roku, repertorium (...), mocą której M. B. sprzedał pozwanej D. Ś. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w W. przy Al. (...) (...) a także o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu swego stanowiska wskazał, iż M. B. działając z jego pokrzywdzeniem jako wierzyciela alimentacyjnego, zbył jedyny składnik swego majątku w postaci przedmiotowego prawa na nieruchomości swej konkubinie, a pozwanej w sprawie D. Ś., co uzasadnia uznanie powyższej czynności prawnej za bezskuteczną względem niego w oparciu o treść art. 527 § 1 k.c. (pozew, k. 2-4).

W odpowiedzi na pozew, pozwana D. Ś. wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwana wskazała, że nabyła od M. B. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu w celu pomocy w spłaceniu ciążących na nim zobowiązań względem byłej żony L. B., nie zaś pokrzywdzenie powoda, o roszczeniach którego nie miała świadomości. Pozwana podniosła, iż powód w żaden sposób nie wykazał istnienia wierzytelności względem M. B., która mogłaby podlegać ochronie przewidzianej w art. 527 k.c.; powstania bądź zwiększenia jego niewypłacalności na skutek dokonanej czynności prawnej; jego świadomości działania z pokrzywdzeniem wierzyciela, a także działania pozwanej w złej wierze (odpowiedź na pozew, k. 82-90).

W dalszych pismach procesowych i w toku rozprawy strony podtrzymały swoje stanowiska (pismo z dnia 26 listopada 2015 r., k. 115-116; protokół rozprawy z dnia 25 października 2016 r., k. 186).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 29 listopada 2010 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie podwyższył alimenty zasądzone wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 7 marca 2007 roku, sygn. akt X RC 3330/06 od M. B. na rzecz E. M. B., ur. (...) z kwoty 800 zł do kwoty 1100 zł miesięcznie płatne do 10-go dnia każdego miesiąca z góry do rąk L. B. wraz z odsetkami w ustawowej wysokości w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, począwszy od 7 kwietnia 2010 roku. Powyższy wyrok stał się prawomocny z dniem 8 kwietnia 2011 roku.

(okoliczność bezsporna, dodatkowo ustalona na podstawie: wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie z dnia 29 listopada 2010 roku, w sprawie o sygn. akt III RC 112/10, k. 6.)

M. B. utrzymywał sporadyczny kontakt z synem, ostatnio w 2013 roku, gdy zabrał go na ślub starszego syna do W. oraz gdy odwiedził go w szkole. Powód uczęszczał wówczas do liceum, a obecnie studiuje. Podczas większości kontaktów z synem M. B. nawiązywał do spraw finansowych, prosząc go również o zawarcie ugody w sprawie alimentów w celu ich zmniejszenia, co zniechęciło powoda do spotkań z ojcem. Powód informował jednak ojca o swoich planach podjęcia studiów. Początkowo M. B. w pełni wywiązywał się ze swojego zobowiązania, jednak na skutek pogorszenia się jego sytuacji osobistej i finansowej, utraty pracy i pogorszenia stanu zdrowia, zaczął uiszczać je z pomocą rodziny i konkubiny, a następnie w lutym 2014 roku definitywnie zaprzestał realizacji obowiązku. M. B. nie realizował swojego obowiązku alimentacyjnego również w żaden inny sposób.

(dowód: zeznania L. B., k. 153-154; zeznania M. B., k. 184v-185v; zeznania powoda E. B., k. 155-155v; zeznania pozwanej D. Ś., k. 111, 185v-186;).

Poza zobowiązaniami z tytułu alimentów, M. B. zobowiązany był do rozliczeń z byłą żoną L. B. z tytułu podziału ich majątku dorobkowego po rozwodzie w kwocie 250.000 zł. W dniu 23 listopada 2012 roku L. B. dokonała cesji reszty niewyegzekwowanej, a przysługującej jej względem M. B. wierzytelności w wysokości 203.116,50 zł na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S.. W roku 2014, w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego przeciwko M. B. przez P. A., Komornika przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie pod sygnaturą akt Km 9393/12 z wniosku (...) Sp. z o.o. w S., zajęte zostało spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr (...) przy Al. (...) II 64 w W., w którym M. B. zamieszkuje ze swoją konkubiną – pozwaną D. Ś., będącą z nim w związku od 10 lat oraz ich ośmioletnim synem. Pozwana i jej konkubent dowiedzieli się o tym na przełomie marca i kwietnia 2014 roku.

(dowód: umowa cesji wierzytelności, k. 99-100; zeznania M. B., k. 184v-185v; zeznania L. B., k. 153-154; zeznania pozwanej D. Ś., k. 111, 185v-186).

Pozwana D. Ś. w dniu 15 kwietnia 2014 roku, celem uniknięcia licytacji mieszkania, na prośbę M. B. zawarła z nim przed notariuszem w W. M. N., umowę, na mocy której nabyła od M. B. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy Al. (...) II 64 w W. za cenę 235.000 zł, którą uiściła w całości do rąk komornika P. A.. Pozwana ustanowiła jednocześnie na rzecz M. B. nieodpłatne prawo o charakterze obligacyjnym, polegające na nieograniczonym czasowo uprawnieniu do korzystania przez niego z całego lokalu, w celu zaspokajania jego potrzeb mieszkaniowych. Rzeczywista wartość przedmiotowego prawa na nieruchomości wynosiła na dzień 23 września 2010 roku 476.293 zł. W celu zakupu lokalu mieszkalnego od M. B., pozwana D. Ś. sprzedała uprzednio własne mieszkanie w B. za kwotę 145.000 zł. Pozwana wiedziała o istnieniu po stronie M. B. zobowiązań alimentacyjnych wobec powoda, przez jakiś czas pomagała mu również w ich regulowaniu.

(dowód: kopia umowy sprzedaży nieruchomości z dnia 9 kwietnia 2014 roku, zawarta przed notariuszem w B. J. G., za rep. A nr 1654/2014, k. 49-51; umowa sprzedaży nieruchomości z dnia 15 kwietnia 2014 roku, zawarta przed notariuszem w W. M. N., za rep. A numer (...), k. 92-95; dowód wpłaty, k. 101-102; operat szacunkowy, k. 159-168; zeznania M. B., k. 184v-185v; zeznania pozwanej D. Ś., k. 111, 185v-186).

Prowadzone przez komornika P. A. postępowanie egzekucyjne o sygnaturze akt Km 9393/12 przeciwko M. B. z wniosku (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. oraz L. B. zostało w dniu 14 kwietnia 2014 roku umorzone na skutek całkowitej zapłaty wierzytelności.

(dowód: kopia postanowienia Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2014 roku w sprawie o sygn. akt I Co 2554/12, k. 62; kopia postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie P. A. z dnia 14 kwietnia 2014 roku w sprawie o sygn. akt Km 9393/12, k. 63-64; zeznania L. B., k. 153v).

W marcu 2015 roku komornik P. A. wszczął przeciwko M. B. postępowanie egzekucyjne z wniosku powoda, którego celem było wyegzekwowanie zaległych alimentów w kwocie 16.000 zł wraz z odsetkami. W toku postępowania bezskutecznie zajęto wierzytelności z rachunków bankowych, nadpłaty podatku dochodowego oraz wynagrodzenia. Komornik ustalił wówczas również, iż zamieszkiwany przez M. B. lokal należy obecnie do pozwanej. Zaległość w regulowaniu przez M. B. alimentów wynosi obecnie ok. 31.000 zł.

(dowód: wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, k. 7-9; zawiadomienie o wszczęciu egzekucji, k. 10-12; pismo Spółdzielni Mieszkaniowej (...), k. 13; zawiadomienie o dokonanych czynnościach, k. 14; zeznania L. B., k. 153-154; zeznania powoda E. B., k. 155-155v).

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zebranych w sprawie, a powołanych powyżej dokumentów, których prawdziwości nie przeczyła żadna ze stron, jak również i Sąd nie znalazł żadnych podstaw, by odmówić im wiarygodności. Sąd uznał również za w pełni wiarygodne zeznania występujących w sprawie świadków: M. B. oraz L. B., a także stron: powoda E. B. i pozwanej D. Ś.. Zeznania świadków i stron wzajemnie się uzupełniały i były ze sobą w przeważającej mierze spójne, a ich relacje różniły się jedynie w zakresie oceny i wartościowania faktów, nie zaś stwierdzenia samego ich zaistnienia. Powyższe pozwoliło Sądowi obdarzyć przymiotem wiarygodności całość złożonych w niniejszym postępowaniu depozycji.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne.

Powód domagał się w niniejszym postępowaniu uznania za bezskuteczną w stosunku do niego umowy sprzedaży z dnia 15 kwietnia 2014 roku, repertorium A nr 2521/2014, mocą której M. B. sprzedał pozwanej D. Ś. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w W. przy Al. (...) II 64. Powód upatrywał podstawy prawnej swego żądania w treści art. 527 § 1 k.c., stanowiącego, iż gdy wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową, każdy z wierzycieli może żądać uznania tej czynności za bezskuteczną w stosunku do niego, jeżeli dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a osoba trzecia o tym wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć. Celem ujętej w owym przepisie instytucji tzw. skargi pauliańskiej jest ochrona interesów wierzyciela na wypadek nielojalnego postępowania dłużnika, który z pokrzywdzeniem wierzyciela wyzbywa się składników swego majątku na rzecz osób trzecich lub majątek ten obciąża, zaciągając kolejne zobowiązania, i w ten sposób stwarza lub pogłębia stan swojej niewypłacalności. Przy tym wskazać należy, iż to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia w niniejszym procesie przesłanek zastosowania art. 527 k.c. w postaci: istnienia godnego ochrony interesu wierzyciela w postaci wierzytelności, dokonania przez dłużnika czynności prawnej z osobą trzecią, pokrzywdzenia wierzyciela wskutek czynności prawnej dokonanej przez dłużnika, dokonania przez dłużnika czynności ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela, uzyskania wskutek tej czynności korzyści majątkowej przez osobę trzecią oraz działania osoby trzeciej w złej wierze. W ocenie Sądu ustalony w niniejszej sprawie, w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, stan faktyczny pozwala stwierdzić, iż spełnienie powyższych przesłanek zostało udowodnione w sposób wystarczający dla uwzględnienia powództwa.

W pierwszej kolejności wskazać należy na występowanie po stronie powoda godnego ochrony interesu w postaci przysługującej mu wierzytelności pieniężnej. Bezspornym w sprawie była treść wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie z dnia 29 listopada 2010 roku, w sprawie o sygn. akt III RC 112/10 (k. 6), w którym podwyższono alimenty zasądzone uprzednio wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 7 marca 2007 roku, sygn. akt X RC 3330/06 od M. B. na rzecz E. M. B. z kwoty 800 zł do kwoty 1100 zł miesięcznie płatne do 10-go dnia każdego miesiąca z góry do rąk L. B. wraz z odsetkami w ustawowej wysokości w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, począwszy od 7 kwietnia 2010 roku. Bezspornym była również prawomocność powyższego orzeczenia, zaskarżalność wynikającej z niego wierzytelności oraz fakt jej nieregulowania. Przysługująca zatem powodowi wierzytelności korzystała z ochrony prawnej. Bez znaczenia był przy tym fakt zalegania przez M. B. w chwili dokonania sprzedaży mieszkania z płatnością alimentów jedynie za dwa miesiące, albowiem art. 527 k.c. nie uzależnia możliwości dochodzenia ochrony wierzytelności od wymagalności roszczenia, które nie musi być wymagalne nawet w chwili wytoczenia powództwa (por. wyrok SN z dnia 15 lutego 2013 r., I CSK 323/12, LEX nr 1308002). Pozwana, nie przecząc istnieniu wierzytelności, próbowała w niniejszym postępowaniu wykazać, iż wierzytelność ta nie zasługuje na ochronę prawną z powodu sprzecznego z zasadami współżycia społecznego zachowania powoda, a w konsekwencji nadużycia przysługującego mu prawa podmiotowego. Oceny tej Sąd nie podzielił. Zgodnie z art. 144 ¹ k.r.o. zobowiązany może uchylić się od wykonania obowiązku alimentacyjnego względem uprawnionego, jeżeli żądanie alimentów jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Nie dotyczy to obowiązku rodziców względem ich małoletniego dziecka. Powyższy przepis jako jako lex specialis, wyłącza stosowanie ogólnej klauzuli nadużycia prawa podmiotowego wyrażonej w art. 5 k.c. Wskazać jednakże w tym miejscu należy, że brak zainteresowania powoda spotkaniami z ojcem wynikał nie tylko z przyczyn leżących po stronie E. B., ale przede wszystkim ze zniechęcenia go ustawicznym poruszaniem przez M. B. kwestii finansowych, prośbami o obniżenie alimentów lub zaniechanie ich dochodzenia. Jak wskazał powód, jego ojciec podczas wszystkich spotkań prędzej czy później poruszał powyższe kwestie, namawiając syna do odstąpienia od egzekucji roszczeń alimentacyjnych lub podpisania ugody o ich obniżeniu. Powyższe zachowanie M. B. doprowadziło do tego, że powód nie chciał się z nim spotykać, kojarząc kontakty z ojcem jedynie z rozmowami o alimentach i presją jaką M. B. w tym względzie na nim wywierał. W ocenie Sądu brak kontaktów z ojcem nie powoduje zatem po stronie powoda nadużycia prawa w świetle art. 144 ¹ k.r.o. mającego przejawiać się w dochodzeniu od niego zobowiązań alimentacyjnych. Wyłączenie obowiązku alimentacyjnego rodziców wobec dziecka ze względu na zasady współżycia społecznego musi być bowiem ograniczone do zupełnie wyjątkowych wypadków (por. wyrok SN z dnia 16 stycznia 2001 r. II CKN 40/99, LEX nr 52373). Tymczasem, poza zniechęceniem syna do utrzymywania kontaktów, M. B. nie próbował również samemu nawiązać z nim bliższych relacji, ograniczając się do sporadycznych wizyt. W ocenie Sądu winę za brak kontaktów ponoszą w tym wypadku obie strony i nie sposób stwierdzić, że wynika on z naruszenia przez powoda obowiązku szacunku i wspierania rodziców, przewidzianego w art. 87 k.r.o., na co powódka wskazywała w odpowiedzi na pozew. Bez znaczenia dla oceny zasadności roszczeń powoda pozostaje zachowanie innych osób, w tym L. B. czy (...) Sp. z o.o., na co również starała się wskazać pozwana.

Druga z przewidzianych w art. 527 k.c. przesłanek skargi pauliańskiej w postaci dokonania przez dłużnika czynności prawnej z osobą trzecią była w niniejszej sprawie bezsporna. Pozwana D. Ś. w dniu 15 kwietnia 2014 roku, zawarła z M. B. przed notariuszem w W. M. N., umowę, na mocy której nabyła od niego spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy Al. (...) II 64 w W. za cenę 235.000 zł.

W dalszej kolejności, wskazać należy na pokrzywdzenie powyższą czynnością prawną powoda. W orzecznictwie sformułowano tezę, zgodnie z którą pokrzywdzenie wierzycieli powstaje na skutek takiego stanu faktycznego w majątku dłużnika, który powoduje niemożność, utrudnienie lub odwleczenie zaspokojenia wierzyciela (por. wyrok SN z dnia 29 czerwca 2004 r., II CK 367/03, LEX nr 174173). Sprzedaż spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu, stanowiącego jedyny składnik majątku M. B., wobec istniejącego zobowiązania względem powoda, uznać należało zatem za działanie z pokrzywdzeniem wierzyciela. Na skutek powyższej czynności M. B. stał się bowiem niewypłacalny w stopniu większym niż przed zawarciem umowy, zaś powód nie jest obecnie w stanie wyegzekwować swojego roszczenia. Nie zasługiwały w tym miejscu na uwzględnienie twierdzenia pozwanej, iż M. B. był niewypłacalny już przed sprzedażą nieruchomości, zaś dokonanie przedmiotowej czynności zmniejszyło stopień jego niewypłacalności poprzez możliwość zaspokojenia innego wierzyciela – (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S.. W doktrynie oraz w orzecznictwie na ogół przyjmuje się, że niewypłacalność dłużnika w rozumieniu art. 527 § 2 k.c. oznacza taki stan majątku dłużnika, w którym egzekucja prowadzona zgodnie z przepisami kodeksu postępowania cywilnego nie może przynieść zaspokojenia wierzytelności pieniężnej przysługującej przeciwko temu dłużnikowi (por. wyrok SA w Warszawie z dnia 19 listopada 1997 r., I ACa 737/97, Apel.-W-wa 1998/4/36). M. B. był co prawda niewypłacalny w chwili dokonania przedmiotowej czynności, albowiem prowadzona przeciwko niemu egzekucja z innych składników jego majątku okazała się bezskuteczna, jednakże w dalszym ciągu dysponował on wówczas prawem majątkowym wartym więcej niż suma jego zobowiązań. Z chwilą zbycia owego prawa stał się zatem niewypłacalny w większym stopniu. Wskazać należy, iż M. B. poprzez sprzedaż mieszkania i przekazanie uzyskanych z tego tytułu środków komornikowi, prowadzącemu egzekucję z wniosku spółki, dowolnie dokonał uprzywilejowania jednego spośród jego wierzycieli kosztem drugiego, w osobie jego syna. Sprzedaż nieruchomości, wartej zgodnie z oszacowaniem ok. 480.000 zł w drodze licytacji przyniosłaby bowiem przychód znacznie wyższy niż uzyskany ze sprzedaży jej pozwanej za kwotę 235.000 zł, a pozwalający również na zaspokojenie powoda, którego roszczenia posiadały ponadto, zgodnie z art. 1025 § 1 k.p.c. pierwszeństwo przed roszczeniami spółki. Skoro zatem w majątku dłużnika przed dokonaniem sprzedaży pozostawało jedyne prawo majątkowe, z którego zaspokajać się mogli jego wierzyciele, w tym powód, jego zbycie i pełne zaspokojenie jednego z nich, powodując w następstwie zwiększenie niewypłacalności M. B., doprowadziło do pokrzywdzenia powoda, który nie może obecnie prowadzić egzekucji z jakiegokolwiek składnika majątku swego ojca. Związek przyczynowy pomiędzy dokonaną czynnością prawną, zwiększeniem niewypłacalności dłużnika i pokrzywdzeniem powoda jest wobec powyższego oczywisty.

Dla uwzględnienia powództwa z art. 527 k.c. wymagane jest również działanie dłużnika ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela. Nie zasługiwały na uwzględnienie twierdzenia pozwanej, iż M. B. nie był świadomy dalszego istnienia po jego stronie zobowiązania alimentacyjnego czy też był on przeświadczony o tym, że powód nie będzie dochodził jego realizacji. Wbrew twierdzeniom pozwanej, obowiązek alimentacyjny nie ustaje co do zasady w chwili uzyskania przez uprawnionego pełnoletniości. Zgodnie bowiem z art. 133 § 1 i 3 k.r.o. rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania Rodzice mogą uchylić się od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, jeżeli są one połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem lub jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się. M. B. wiedział tymczasem, iż jego syn planuje podjąć studia, spotykał się z nim już po uzyskaniu przez niego pełnoletniości i tym samym nie mógł zakładać, że jest uprawniony do uchylenia się od ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego. Ojciec powoda nie czynił również nic, by potwierdzić okoliczność wygaśnięcia obowiązku na drodze sądowej. Sprzedając zatem po zaniżonej cenie spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, działał ze świadomością pokrzywdzenia powoda, albowiem wiedział, iż nie będąc w stanie regulować na bieżąco swoich zobowiązań alimentacyjnych, czego definitywnie zaprzestał na ok. dwa miesiące przed zawarciem umowy, wyzbywa się jedynego składnika swojego majątku, z którego powód mógłby się zaspokoić.

W sprawie bezspornym było uzyskanie w wyniku dokonanej czynności prawnej korzyści majątkowej, w postaci nabycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu przez osobę trzecią – pozwaną D. Ś.. Bezspornym było również pozostawanie przez nią w bliskim stosunku z dłużnikiem, albowiem pozwana od przeszło dziesięciu lat jest jego konkubiną, posiada z nim syna i zamieszkuje wspólnie z dłużnikiem w lokalu, będącym przedmiotem zaskarżonej czynności.

Zgodnie z art. 527 § 3 k.c. jeżeli wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli uzyskała korzyść majątkową osoba będąca w bliskim z nim stosunku, domniemywa się, że osoba ta wiedziała, iż dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. W ocenie Sądu pozwana nie obaliła wynikającego z powyższego przepisu domniemania świadomości działania przez dłużnika z pokrzywdzeniem wierzyciela. Pozwana wprost przyznała w swych zeznaniach, iż wiedziała o istniejącym zobowiązaniu alimentacyjnym dłużnika względem powoda, co więcej wskazała, iż w okresie nasilających się problemów osobistych i (...) pomagała mu w spłacie owego zobowiązania. Powyższe nie tylko nie prowadzi do obalenia domniemania działania pozwanej w złej wierze, ale w istocie potwierdza, iż miała ona wiedzę o działaniu dłużnika ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd stwierdził, iż powód udowodnił zaistnienie wszystkich przesłanek zastosowania art. 527 k.c., skutkiem czego powództwo zostało uwzględnione w całości, o czym orzeczono jak w sentencji.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, jednocześnie odstępując na podstawie art. 102 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2016.623 j.t.) od obciążania pozwanej kosztami sądowymi, od uiszczenia których powód został zwolniony, albowiem ich poniesienie byłoby dla pozwanej zbyt dotkliwe, biorąc pod uwagę jej sytuację majątkową. Należną kwotę tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego ustalono na podstawie § 6 ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461 j.t.) w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800).