Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 grudnia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca Sędzia SR A. S.

Protokolant st. sekr. sąd. M. O. (1)

po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2016 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa P. R.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5567,79 zł (pięć tysięcy pięćset sześćdziesiąt siedem złotych siedemdziesiąt dziewięć groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 15 października 2012 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  obciąża pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotą 909,11 zł (dziewięćset dziewięć złotych jedenaście groszy) tytułem tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa kosztów sądowych;

4.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1715,87 zł (jeden tysiąc siedemset piętnaście złotych osiemdziesiąt siedem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt II C 758/15

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 15 września 2015 roku skierowanym przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W., P. R. reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz swoją rzecz kwoty 5 100 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15 października 2012 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż w dniu 11 września 2012 roku w wyniku kolizji drogowej uszkodzeniu uległ pojazd marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność D. C.. Pojazd sprawcy zdarzenia posiadał ochronę ubezpieczeniową w zakresie ubezpieczenia OC w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. W toku postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel ustalił koszty naprawy pojazdu D. C. na kwotę 5.293,50 złotych brutto. Powód zakwestionował wycenę dokonaną przez pozwanego. Zlecił wykonanie prywatnej ekspertyzy, z której wynika, że koszt naprawy pojazdu wynosi 12.808,73 złotych brutto. Dochodzona pozwem kwota oscyluje w różnicy pomiędzy kwotą wypłaconą, a odszkodowaniem wynikającym z kalkulacji z uwzględnieniem poniesionych przez D. C. kosztów sporządzenia opinii przez biegłego. Powód zawarł z D. C. umowę przelewu wierzytelności przysługującej mu w stosunku do pozwanego, a wynikającej ze szkody w przedmiotowym pojeździe w związku ze zdarzeniem z dnia 11 września 2012 roku. Na dzień zgłoszenia szkody przyjęta została data wyceny sporządzonej przez pozwanego tj. 13 września 2012 roku, a zatem odsetki należne są od dnia 15 października 2012 roku.

(pozew k. 2-6, pełnomocnictwo k. 8)

W odpowiedzi na pozew z dnia 13 października 2015 roku pozwany, reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu stanowiska podniósł, że pozwany prowadził postępowanie likwidacyjne, które zakończyło się wydaniem decyzji o przyznaniu odszkodowania w kwocie 5.293,50 zł. W toku postępowania likwidacyjnego ustalono, że wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym na dzień powstania szkody wynosiła 11.300 zł. Tym samym wysokość kosztów naprawy w kwocie wskazanej przez powoda jest ekonomicznie nieuzasadniona, co sprawia, że szkoda powinna być rozliczona jako szkoda całkowita.

(odpowiedź na pozew k. 35-37, pełnomocnictwo k. 41, odpis KRS k. 43-52)

W piśmie procesowym z dnia 17 października 2016 roku pełnomocnik powoda rozszerzył powództwo o kwotę 839 złotych, wnosząc tym samym o zasądzenie na rzecz powoda kwoty 5.939 złotych tytułem odszkodowania niezbędnego do przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 15 października 2012 roku do dnia zapłaty. Wskazano, iż zmiana powództwa wynika z wniosków zawartych w opinii biegłego sądowego, który ustalił koszty naprawy pojazdu przy użyciu części oryginalnych pochodzących z sieci dilerskiej w wysokości 11.232,50 złotych.

(pismo procesowe k. 161-162)

Pełnomocnik pozwanego w piśmie z dnia 7 listopada 2016 roku nie uznał powództwa także w części rozszerzonej i wniósł o jego oddalenie.

(pismo procesowe pozwanego k. 182)

Do zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 września 2012 roku w Ł. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność D. C.. Sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W..

(okoliczności bezsporne, zgłoszenie szkody k. 81-83, oświadczenie dotyczące okoliczności zdarzenia drogowego k. 80-80v)

Po zgłoszeniu szkody w dniu 11 września 2012 roku, w toku postępowania likwidacyjnego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. przyznał i wypłacił na rzecz poszkodowanego D. C. na podstawie decyzji z dnia 18 września 2012 roku odszkodowanie z tytułu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...), w kwocie 5.293,50 złotych.

(zgłoszenie szkody k. 81-83, decyzja k. 20, kalkulacja k. 17-19)

D. C. zawarł z P. R. w dniu 11 lutego 2015 roku umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem była wierzytelność przysługująca mu względem (...) SA z tytułu uszkodzeń i kosztów z tym związanych pojazdu marki C. o nr rej. (...).

(okoliczności bezsporne, umowa przelewu wierzytelności k. 10)

D. C. zlecił sporządzenie kalkulacji kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu (...) sp. z o.o. w Ł. i poniósł z tego tytułu koszt w wysokości 150 zł. Według sporządzonej kalkulacji przez (...) sp. z o.o. w Ł. koszt naprawy pojazdu marki C. o nr rej. (...) w wyniku zdarzenia z dnia 11 września 2012 roku wynosi 12.808,73zł.

(kalkulacja k. 24-28, faktura k. 29)

Pismem z dnia 14 maja 2015 roku pełnomocnik powoda wezwał pozwane towarzystwo do dopłaty kwoty 8.865,23 złotych w związku ze szkodą poniesioną na skutek zdarzenia z dnia 11 września 2012 roku, w tym kwoty 7.515,23 zł wynikającej z załączonej do pisma kalkulacji naprawy, 150 zł kosztów sporządzenia wyceny przez niezależnego rzeczoznawcę, 1.200 zł tytułem kosztów pomocy prawnej poniesionych przez powoda.

(pismo z dn. 14.05.2015r. k. 21)

Ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy powstałych w dniu 11 września 2012 roku uszkodzeń pojazdu marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...), przy zastosowaniu części oryginalnych z logo producenta pojazdu oferowanych w innych źródłach niż sieć dilerska (od dostawców alternatywnych), średniej stawki netto za roboczogodzinę w regionie (...) w warsztatach nieautoryzowanych w wysokości 100 zł netto wynosi 10.861,29 zł brutto.

Podczas naprawy przedmiotowego pojazdu istniała możliwość demontażu folii drzwi i uszczelek dolnych drzwi i ponownego ich użycia, bez konieczności wymiany tych elementów.

(pisemna opinia biegłego sądowego W. S. k. 90-96 z zał.97-107, pisemna opinia uzupełniająca biegłego k.122-124 z zał. k. 125-133, pisemna opinia uzupełniająca k.153-155 z zał. k. 156-158, ustna opinia uzupełniająca k. 190-191)

Wartość przedmiotowego pojazdu przed powstaniem szkody wynosiła 11.800 złotych, a w stanie uszkodzonym po zdarzeniu z dnia 11 września 2012 roku wynosiła 4.300 złotych.

(pisemna opinia uzupełniająca biegłego k.153-155 z zał. k. 156-158v, ustna opinia uzupełniająca biegłego k. 190-191)

Poczynione ustalenia faktyczne Sąd oparł na powołanych dokumentach, których prawdziwość nie została zakwestionowana przez strony, oraz w oparciu o opinię biegłego w zakresie wyceny pojazdów i mechaniki pojazdowej.

Dokonując oceny zebranego materiału dowodowego należy odnieść się do wartości dowodowej złożonej w niniejszej sprawie wraz z pozwem kalkulacji naprawy. Dokument ten sporządzony został na zlecenie poszkodowanego. Nie budzi zatem wątpliwości, że ten środek dowodowy stanowi jedynie dowód z dokumentu prywatnego, którego wartość dowodową określa art. 245 k.p.c. Stosownie do treści powołanego przepisu dokument prywatny stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie w nim zawarte.

Wobec treści żądania powoda i ustalonego stanu faktycznego, kluczowe znaczenie w niniejszej sprawie miała opinia biegłego na okoliczność ustalenia ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu przy uwzględnieniu uszkodzeń powstałych w wyniku zdarzenia z dnia 11 września 2012 roku oraz wartości pojazdu przed powstaniem szkody i wartości pojazdu po jej powstaniu. Opinia biegłego w całym swoim zakresie jest rzetelna, sporządzona zgodnie z wymogami specjalistycznej wiedzy i zawiera pełne i fachowe ustosunkowanie się do pytań Sądu oraz wątpliwości stron. Biorąc pod uwagę jej podstawy teoretyczne, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków Sąd uznał sporządzoną opinię za w pełni miarodajną i wyczerpującą.

Po sporządzeniu przez biegłego opinii pisemnych oraz opinii ustnej uzupełniającej ostatecznie żadna ze stron nie kwestionowała opinii biegłego sądowego (w imieniu strony pozwanej nikt nie stawił się na rozprawę, na której biegły składał wyjaśnienia).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo w części zasługiwało na uwzględnienie.

W tym miejscu należy wskazać, iż P. R. był legitymowany czynnie do wzięcia udziału w procesie w charakterze powoda w związku z nabyciem przez niego od poszkodowanego wierzytelności z tytułu szkody w przedmiotowym pojeździe na podstawie umowy przelewu wierzytelności. Tym samym, powód wstąpił w prawa dotychczasowego wierzyciela, przysługujące wobec strony pozwanej z tytułu przedmiotowej szkody w pojeździe i należnego, a nie wypłaconego jeszcze odszkodowania, na podstawie art. 509§1 i 2 k.c. Powód może zatem skutecznie realizować uprawnienia poprzedniego wierzyciela również w zakresie dochodzenia należności na drodze sądowej.

Zgodnie z art. 822 § 1 kc, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

W myśl z kolei art. 363 § 1 kc naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

W myśl art. 363 § 2 kpc, jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. DZ. U. z 2013r., poz. 392) poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej (OC) może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia (art. 34 ust. 1powołanej ustawy).

Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (art. 36 ust. 1powołanej ustawy).

Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody, unormowanej w Kodeksie cywilnym. Odpowiada on zatem za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. W tych granicach naprawienie szkody, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania, winno objąć pełen koszt przywrócenia stanu poprzedniego – pełen koszt naprawy pojazdu (art. 361 § 1 i 2 k.c.). Zauważyć w tym miejscu należy, iż zgodnie z treścią przepisu art. 361 § 2 k.c. statuującego zasadę pełnego odszkodowania, naprawienie szkody obejmuje wszelkie poniesione straty (utracone korzyści pozostają poza sferą zainteresowania w niniejszym sporze).

Naprawienie szkody może polegać na przywróceniu stanu poprzedniego lub na zapłacie odpowiedniej sumy pieniężnej. Wybór jednego ze sposobów naprawienia szkody ustawodawca pozostawił poszkodowanemu (art. 363 § 1 k.c.). Zarówno w literaturze, jak i orzecznictwie podkreśla się, że ubezpieczyciel w istocie jest zobowiązany tylko do odszkodowania pieniężnego, zarówno przy restytucji dokonanej przez osobę trzecią na zlecenie poszkodowanego lub przez samego poszkodowanego, jak i przy spełnieniu roszczenia o treści pieniężnej (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 29.01.2002r, V CKN 682/00, LEX nr 54343). Powód takiego wyboru dokonał, żądając od pozwanego wypłaty odpowiedniej sumy pieniężnej. Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się właściwie do ustalenia, jaka jest odpowiednia suma pieniężna, którą powinien wypłacić powodowi pozwany zakład ubezpieczeń.

W wypadku częściowego uszkodzenia samochodu, tj., gdy wysokość kosztów naprawy pojazdu nie przekracza jego wartości, odszkodowanie powinno stanowić równowartość kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, przy czym naprawa samochodu i rzeczywiste poniesienie kosztów z tego tytułu nie jest warunkiem koniecznym dla dochodzenia odszkodowania (tak Sąd Najwyższy: w wyroku z 16.01.2002r, IV CKN 635/00, opubl. L.; w wyroku z 16.04.2002r, V CKN 980/00, opubl. L.; w wyroku z 16.05.2002r, V CKN 1273/00, publ. LEX nr 55515).

Jeżeli właściciel uszkodzonego samochodu żąda przywrócenia stanu poprzedniego poprzez naprawę samochodu, sprawca szkody nie może mu narzucić innej formy odszkodowania, w szczególności polegającej na tym, by poszkodowany poddał kasacji uszkodzony pojazd i poprzestał na odszkodowaniu w postaci różnicy między wartością pojazdu przed wypadkiem a ceną tzw. pozostałości. Tylko w przypadku, gdyby remont samochodu okazał się niemożliwy albo pociągał za sobą nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ograniczałoby się takiej formy odszkodowania. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 września 1970 r., II CR 371/70, OSNCP 1971, nr 5, poz. 93).

Nie ulega wątpliwości, że funkcja kompensacyjna odszkodowania musi być realizowana przy uwzględnieniu indywidualnej sytuacji poszkodowanego. Aby odszkodowanie odpowiadało wymaganiu pełnego naprawienia szkody, musi uwzględniać realia konkretnej sprawy i nie powinno prowadzić do wzbogacenia poszkodowanego. Za ugruntowane w orzecznictwie można uznać stanowisko, stosownie, do którego odszkodowanie może ulec stosownemu obniżeniu, gdyby okazało się, że użycie nowych części i materiałów do naprawy uszkodzonego pojazdu prowadziłoby do wzrostu jego wartości (tak Sąd Najwyższy: w uchwale z 12.04.2012r, III CZP 80/11, opubl. www.sn.pl; w postanowieniu z 24.02.2006r, III CZP 91/05, opubl. L.; w wyroku z 11.06.2003r, V CKN 308/01, opubl. L.).

Powód dokonał wyboru, żądając ostatecznie od pozwanego wypłaty odpowiedniej sumy pieniężnej, stanowiącej równowartość kosztów naprawy uszkodzonego samochodu. Z kolei pozwany ostatecznie wskazywał, iż koszty naprawy pojazdu uznać należy za niecelowe i ekonomicznie nieuzasadnione, żądając ustalenia, iż szkoda w tym pojeździe miała charakter szkody całkowitej.

W oparciu o wnioski zawarte w opinii biegłego W. S. (2), ustalono iż istnieje ekonomicznie uzasadniona możliwość naprawy pojazdu uszkodzonego na skutek zdarzenia z 11 września 2012 roku. Skoro zatem istnieją przesłanki do uznania, iż naprawa przedmiotowego pojazdu była opłacalna, celowa i ekonomicznie uzasadniona, kwota świadczenia należnego powodowi powinna zostać określona według wysokości kosztów naprawy pojazdu. Brak podstaw do przyjęcia, w ślad za twierdzeniami strony pozwanej, iż szkodę w pojeździe powoda powinno wyliczyć się jako szkodę całkowitą.

Kierując się przytoczonymi wyżej względami, wysokość szkody określić należało na kwotę 10.861,29 złotych. Różnica pomiędzy kosztami naprawy obejmującymi całość powstałych uszkodzeń w wysokości 10.861,29 złotych a świadczeniem dobrowolnie wypłaconym przez stronę pozwaną w wysokości 5.293,50 złotych wyniosła 5.567,79 złotych i taką kwotę Sąd od pozwanego zasądził na rzecz powoda.

Dalej idące żądanie pozwu w zakresie odszkodowania za poniesione koszty naprawy przedmiotowego pojazdu podlegało oddaleniu jako nieznajdujące poparcia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

W pozwie powód podnosił, że dochodzone przez niego odszkodowanie obejmuje także koszty sporządzenia opinii na prywatne zlecenie. Po rozszerzeniu powództwa żądane odszkodowanie skalkulował już z pominięciem tej kwestii, nie mniej należy podnieść, że na gruncie niniejszej sprawy nie było podstaw dla uwzględnienia żądania wynikającego z wystawionej faktury za prywatną kalkulację.

Należy uznać, że co do zasady roszczenie o zwrot kosztu sporządzenia takiej kalkulacji jest uzasadnione, kiedy sporządzenie przez poszkodowanego ekspertyzy w postępowaniu przedsądowym, dokonane jest celem wykazania zasadności swojego roszczenia. Ocena, czy poniesione koszty ekspertyzy sporządzonej na zlecenie poszkodowanego w postępowaniu przedsądowym są objęte odszkodowaniem przysługującym od ubezpieczyciela z umowy odpowiedzialności cywilnej, musi być dokonana przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, a w szczególności w zależności od ustalenia czy zachodzi normalny związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem tego wydatku a wypadkiem oraz czy poniesienie tego kosztu było obiektywnie uzasadnione i konieczne także w kontekście ułatwienia określenia prawidłowo konkretnego ubezpieczyciela, jak i ułatwiania zakładowi ubezpieczeń ustalenia okoliczności wypadku i rozmiarów szkody. (por. wyrok SN z dn. 30.02.2002 r., V CKN 908/00, uchwała SN z dn. 18.05.2004 r., III CZP 24./04 w L.).

W niniejszej sprawie od samego początku znany był sprawca zdarzenia, okoliczności kolizji oraz ubezpieczyciel. Nadto opinia sporządzona na zlecenie poszkodowanego nie zawiera analizy przyjętej metody i uzasadnienia sformułowanych wniosków, co wyklucza jej przydatność choćby w celu sformułowania dodatkowych pytań dla biegłego sądowego.

Odsetki od zasądzonej kwoty zasądzonej zostały zgodnie z żądaniem powoda. Stosownie do art. 817 k.c., zakład ubezpieczeń obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie dni trzydziestu, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, a w każdym razie nie później niż w ciągu 14 dni od wyjaśnienia okoliczności koniecznych do ustalenia jego odpowiedzialności. Wypłatę odszkodowania w terminie dłuższym niż 30 – dniowy należy traktować jako wyjątek, usprawiedliwiony jedynie szczególnymi okolicznościami danej sprawy, a nie jako regułę.

Mając na uwadze fakt, że szkoda została zgłoszona w dniu 11 września 2012 roku, termin wypłaty odszkodowania upłynął w dniu 11 października 2012 roku. Powód żądał zasądzenia ustawowych odsetek od dochodzonej pozwem kwoty od dnia 15 października 2012 roku, zatem należało żądanie powoda w zakresie początkowej daty odsetek uwzględnić w całości.

Sąd orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 100 k.p.c. rozliczając je stosunkowo. Zasądzona na rzecz powoda kwota stanowi 93,75 % dochodzonego roszczenia, w takim stopniu wygrał on sprawę i w takim procencie pozwany powinien ponieść koszty procesu. Łącznie koszty wyniosły 4.098,11 złotych. Strona powodowa wydatkowała 1.972 złotych (w tym: 255 zł tytułem opłaty od pozwu, 1 200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa i 500 zł zaliczki na biegłego). Natomiast strona pozwana poniosła koszty w kwocie 1.217 złotych (w tym: 1 200 zł tytułem kosztów wynagrodzenia pełnomocnika, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa). Skarb Państwa-Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi tymczasowo poniósł koszty w kwocie 909,11 złotych, w tym opłata od rozszerzonej części powództwa 42 złotych oraz wynagrodzenie biegłego 867,11 złotych. Powód powinien ponieść 6,25 % wszystkich kosztów, tj. 256,13 zł, a poniósł 1.972 zł, zatem różnicę w kwocie 1.715,87 zł Sąd zasądził na rzecz powoda od pozwanego.

Opłata za czynności pełnomocników stron w osobie radców prawnych została ustalona w oparciu o § 6 ust. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, Dz.U. 2013 poz. 490 t.j.).

W rezultacie, ze względu na wynik postępowania, na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 623), Sąd obciążył pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotą 909,11 zł tytułem tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa kosztów sądowych.