Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk - Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Magdalena Czaplińska

Protokolant Anita Grunt

po rozpoznaniu w dniach 25.02.2015 r., 22.04.2015 r., 23.07.2015 r., 25.11.2015 r., 21.12.2015 r., 25.02.2016 r., 14.04.2016 r., 23.05.2016 r., 03.08.2016 r., 26.10.2016 r., 15.12.2016 r. sprawy:

Z. P. , urodzonego (...) w G.,

syna J. i J. z domu P.

oskarżonego o to, że:

w dniu 06 marca 2009 roku w G., działając wspólnie i w porozumieniu z M. B., co do którego materiały wyłączono do odrębnego postępowania, dokonał kradzieży gotówki w wysokości 1800,00 złotych, czym działał na szkodę K. G., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od dnia 04.05.2007 roku do dnia 31.10.2008 roku kary 1 roku pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Elblągu sygn. akt VIII K 311/05 z dnia 06.12.2005 roku za przestępstwo z art. 286 § 1 k. k., 90 razy art. 278 § 1 k. k.,

tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k. k. w zw. z art. 64 § 1 k. k.

I.  oskarżonego Z. P. uznaje za winnego tego, że w dniu 6 marca 2009 r. w G., działając wspólnie i w porozumieniu z M. B., dokonał kradzieży gotówki w kwocie 1.258,19 złotych, czym działał na szkodę K. C., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia w okresie od 02.10.2003 r. do 23.04.2004 r., od 17.02.2005 r. do 21.04.2007 r. i od 04.07.2007 r. do 04.11.2008 r. kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 29.05.2007 r. w sprawie o sygnaturze akt X K 170/07, obejmującym m. in. wyrok Sądu Rejonowego w Gdańsku z dnia 23.04.2004 r. w sprawie o sygnaturze akt XIX K 105/04, którym orzeczono wobec oskarżonego m. in. karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 279 § 1 k. k., czyn ten kwalifikuje z art. 278 § 1 k. k. w zw. z art. 64 § 1 k. k. i za to przy zastosowaniu art. 37 a k. k. na podstawie art. 278 § 1 k. k. w zw. z art. 34 § 1, § 1a pkt 1, § 1 b, § 2 w zw. z art. 35 § 1 k. k. skazuje go na karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 (czterdziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jednolity: Dz. U. z 2002 r., nr 123, poz. 1058 z późniejszymi zmianami) oraz § 1, 2, 14 ust. 2 pkt 3, 16, 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r., nr 163, poz. 1348 z późniejszymi zmianami) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. A. W. kwotę 1.549,80 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

III.  na podstawie art. 626 § 1 k. p. k. oraz art. 624 k. p. k. zwalnia oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, które przejmuje na rzecz Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 1402/14

Z uwagi na treść wniosku Prokuratora o sporządzenie uzasadnienia wyroku, Sąd na podstawie art. 423 § 1 a k. p. k. ograniczył zakres uzasadnienia do części wyroku dotyczących rozstrzygnięcia o karze i konsekwencjach prawnych czynu.

UZASADNIENIE

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego wina i sprawstwo oskarżonego co do popełnienia zarzucanego mu czynu nie budziły wątpliwości. Zdaniem Sądu, pewnym jest, że w dniu 6 marca 2009 r. w G. Z. P., działając wspólnie i w porozumieniu z M. B., dokonał kradzieży gotówki w kwocie 1.258,19 złotych, czym działał na szkodę K. C., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia w okresie od 02.10.2003 r. do 23.04.2004 r., od 17.02.2005 r. do 21.04.2007 r. i od 04.07.2007 r. do 04.11.2008 r. kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 29.05.2007 r. w sprawie o sygnaturze akt X K 170/07, obejmującym m. in. wyrok Sądu Rejonowego w Gdańsku z dnia 23.04.2004 r. w sprawie o sygnaturze akt XIX K 105/04, którym orzeczono wobec oskarżonego m. in. karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 279 § 1 k. k., wyczerpując znamiona przestępstwa z art. 278 § 1 k. k. w zw. z art. 64 § 1 k. k.

Występku z art. 278 § 1 k. k. dopuszcza się sprawca, który zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą. Rzeczą ruchomą jest przedmiot materialny nie stanowiący nieruchomości. Wykładnia językowa wskazuje na to, iż rzecz ruchoma jest cudzą wtedy, gdy stanowi własność innej osoby niż sprawca. Sam zaś zabór rzeczy cudzej polega na wejściu sprawcy we władztwo nad nią, przy pozbawieniu go właściciela lub dotychczasowego posiadacza. Zabór dokonany musi zostać w celu przywłaszczenia przedmiotów, które polega na włączeniu ich w skład swojego majątku. Należy przy tym podkreślić, iż zabór następuje bezprawnie i bez zgody osoby uprawnionej.

Przy wymiarze kary Sąd oparł się o dyrektywy z art. 53 k. k. Sąd miał przy tym na względzie stopień społecznej szkodliwości czynów, których dopuścił się oskarżony, stopień jego zawinienia. Sąd kierował się przy tym celami zapobiegawczymi i wychowawczymi przypisanymi karze, a także okolicznościami związanymi z kształtowaniem świadomości prawnej społeczeństwa.

Jako okoliczność obciążającą Sąd poczytał uprzednią wielokrotną (dziewięciokrotną!) karalność oskarżonego, głównie za przestępstwa przeciwko mieniu, co świadczy o niepoprawności sprawcy oraz o tym, że z popełniania przestępstw uczynił on sobie sposób na życie i zdobywanie środków utrzymania. Sąd miał na uwadze także niemały stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu wyrażający się w szczególności w rodzaju dobra prawnego, przeciwko któremu czyn ten był wymierzony (tj. przeciwko mieniu), w działaniu w sposób zuchwały i wspólnie z inną osobą oraz w działaniu z niskich pobudek (tj. z chęci łatwego zysku). Sąd miał na względzie również, iż oskarżony działał w warunkach powrotu do przestępstwa.

Sąd nie dopatrzył się okoliczności łagodzących przemawiających na korzyść oskarżonego, aczkolwiek miał na uwadze, iż od popełnienia czynu będącego przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie minęło już blisko 8 lat, co również musi mieć wpływ na wymiar kary.

Jednak podstawową przesłanką, którą Sąd musiał mieć na uwadze wymierzając karę w przedmiotowej sprawie, był zakaz reformationis in peius, wyrażony w art. 443 k. p. k., zgodnie z którym w razie przekazania sprawy do ponownego rozpoznania wolno w dalszym postępowaniu wydać orzeczenie surowsze niż uchylone tylko wtedy, gdy orzeczenie to było zaskarżone na niekorzyść oskarżonego albo na korzyść oskarżonego w warunkach określonych w art. 434 § 3 k. p. k. (której w niniejszej sprawie nie zachodzą).

Należy przypomnieć, że wydanym pierwotnie w tej sprawie wyrokiem z dnia 22 lutego 2012 r. ( w sprawie o sygnaturze akt VIII K 319/10) Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku uznał Z. P. za winnego popełnienia trzech zarzucanych mu czynów z art. 278 § 1 k. k. w zw. z art. 64 § 1 k. k. oraz ustalając, że stanowią one ciąg przestępstw, przy zastosowaniu art. 91 § 1 k. k. wymierzył mu karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności (k. 794 – 796). Następnie, po rozpoznaniu apelacji wniesionych przez oskarżonego i jego obrońcę, Sąd Okręgowy w Gdańsku wyrokiem z dnia 26 czerwca 2014 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt V Ka 1320/13 (k. 1127 – 1128) uchylił zaskarżony wyrok w zakresie jednego z czynów wchodzących w skład ciągu przestępstw (tj. czynu z dnia 6 marca 2009 r. będącego przedmiotem obecnego postępowania), zaś za pozostałe dwa czyny przy zastosowaniu art. 91 § 1 k. k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności. Powyższa okoliczność powoduje, że - wobec braku apelacji na niekorzyść oskarżonego od poprzedniego wyroku skazującego – Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie musiał orzec karę w wymiarze nieprzekraczającym 2 miesięcy pozbawienia wolności, tak aby nie pogorszyć sytuacji oskarżonego. Jednak wobec faktu, iż czyn z art. 278 § 1 k. k. zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy, Sąd nie mógł orzec kary w wymiarze 2 miesięcy pozbawienia wolności, dlatego też - przy zastosowaniu art. 37 a k. k. - na podstawie art. 278 § 1 k. k. w zw. z art. 34 § 1, § 1a pkt 1, § 1 b, § 2 w zw. z art. 35 § 1 k. k. wymierzył Z. P. karę 3 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym. Ustalając wymiar kary ograniczenia wolności Sąd musiał mieć również na uwadze, by w razie ewentualnej konieczności orzeczenia wobec oskarżonego zastępczej kary pozbawienia wolności (na podstawie art. 65 § 1 k. k. w.), ustalona kara zastępcza pozbawienia wolności również nie przekraczała 2 miesięcy. Dlatego też Sąd miał na względzie, że - zgodnie z art. 65 § 1 k. k. w. – określając zastępczą karę pozbawienia wolności przyjmuje się, że jeden dzień zastępczej kary ograniczenia wolności jest równoważny dwóm dniom ograniczenia wolności, wobec czego orzeczona w niniejszej sprawie kara ograniczenia wolności nie mogła przekraczać 4 miesięcy.

Ponadto Sąd orzekł w przedmiocie kosztów obrony z urzędu oraz zwolnił oskarżonego z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, uznając, że wobec faktu, iż jest aktualnie pozbawiony wolności i nie ma możliwości zarobkowania, nie jest w stanie ich uiścić.