Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Gabriela Sobczyk

Sędzia SO Roman Troll (spr.)

Sędzia SR del. Joanna Łukasińska-Kanty

Protokolant Wioletta Matysiok

po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2016 r. w Gliwicach na rozprawie

sprawy z powództwa W. B. i J. B.

przeciwko Ł. R. (R.)

o podwyższenie alimentów

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 7 marca 2016 r., sygn. akt III RC 513/15

oddala apelację.

SSR del. Joanna Łukasińska-Kanty SSO Gabriela Sobczyk SSO Roman Troll

Sygn. akt III Ca 1397/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 września 2015 r. C. B., działając jako przedstawicielka ustawowa małoletnich powodów, a to J. B. oraz W. B., wniosła o podwyższenie alimentów na ich rzecz z 600 zł do 1000 zł łącznie, płatnych do rąk przedstawicielki ustawowej, z góry do dnia 10-go każdego miesiąca, z ustawowymi odsetkami w przypadku zwłoki
w płatności którejkolwiek z rat, począwszy od dnia 1 października 2015 r. W uzasadnieniu podniosła, że małoletni J. B. rozpoczął edukację w szkole natomiast W. B. uczęszcza obecnie do przedszkola. W związku z powyższym zwiększeniu uległy koszty utrzymania i edukacji dzieci.

W odpowiedzi na pozew pozwany Ł. R. wniósł o oddalenie powództwa i podał, że od czasu zasądzenia alimentów dodatkowo uczestniczy w ich bieżącym utrzymaniu. Ponadto wobec małoletniego J. wykonuje obowiązek alimentacyjny poprzez osobiste staranie o jego wychowanie. W przypadku małoletniej W. mimo starań ze strony pozwanego nie ma takiej możliwości.

Na rozprawie przedstawicielka ustawowa małoletnich doprecyzowała, że żąda podwyższenia alimentów do kwoty po 500 zł miesięcznie na każde z dzieci.

Wyrokiem z 7 marca 2016 roku Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach zasądził od pozwanego Ł. R. tytułem alimentów na rzecz małoletnich powodów: J. B. po 450 zł miesięcznie oraz W. B. po 400 zł miesięcznie, łącznie alimenty w kwocie 850 zł miesięcznie, płatne z góry do 10-go dnia każdego miesiąca, z odsetkami ustawowymi
w razie zwłoki w płatności którejkolwiek z rat, począwszy od 7 marca 2016 roku, płatne do rąk przedstawicielki ustawowej C. B., w miejsce alimentów ustalonych ugodą zawartą przed Sądem Rejonowym w Tarnowskich Górach w dniu 2 marca 2011 roku w sprawie
o sygn. III RC 638/10 (pkt 1); w pozostałym zakresie powództwo oddalił (pkt 2); nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa 150 zł tytułem kosztów sądowych, odstępując jednocześnie od obciążania strony powodowej kosztami od oddalonego powództwa (pkt 3),
a także wyrokowi temu w zakresie punktu 1 nadał rygor natychmiastowej wykonalności
(pkt 4).

Powyższe orzeczenie zapadło przy następujących ustaleniach faktycznych: w wyniku zawartej przed Sądem Rejonowym w Tarnowskich Górach ugody z 2 marca 2011 roku pozwany zobowiązał się łożyć tytułem alimentów na rzecz każdego z małoletnich powodów po 300 zł miesięcznie, łącznie 600 zł miesięcznie, płatne z góry do dnia 10-go każdego miesiąca, do rąk przedstawicielki ustawowej C. B., poczynając od 1 marca 2011 roku, z odsetkami ustawowymi w razie zwłoki w płatności którejkolwiek z rat. Małoletni J. B. miał wówczas 4 lata, a małoletnia W. B. – rok, dzieci były zdrowe, a ich przedstawicielka ustawowa miała 31 lat, zamieszkiwali wspólnie z pozwanym, prowadzili wspólne gospodarstwo domowe. Utrzymywali się z alimentów na jej starsze dzieci pochodzące z innego związku w wysokości 1200 zł oraz zasiłków z MOPS łącznie 749 zł. Przedstawicielka ustawowa była zarejestrowana w PUP bez prawa do zasiłku, spłacała kredyt w wysokości 10000 zł, rata miesięczna wynosiła 264 zł. Pozwany nie przekazywał żadnych kwot na utrzymanie dzieci oraz na utrzymanie mieszkania. Koszty utrzymania mieszkania wynosiły wówczas: czynsz - 320 zł w całości pokrywany z dotacji, woda – 100 zł, energia – 250 zł, gaz – 50 zł, telewizja – 38 zł, telefony i Internet – 300 zł. Pozwany w 2011 roku był bezrobotny, do końca czerwca 2010 roku pracował jako pracownik ogólnobudowlany jednak złożył wypowiedzenie, zarabiał 2000-2500 zł, podejmował się prac dorywczych przy remontach, miał zadłużenie z tytułu kredytów, raty wynosiły – 192 zł, i 525 zł, miał też zadłużenie na karcie kredytowej 5000 zł.

Obecnie przedstawicielka ustawowa małoletnich powodów ma 36 lat, jest bez zawodu i zamieszkuje w T. z piątką dzieci, korzysta z pomocy mamy, którą obecnie się zajmuje, jest w wolnym związku i nie mieszka z obecnym partnerem, jest bezrobotna bez prawa do zasiłku, do grudnia pracowała na umowę zlecenie, ma dotacje do mieszkania 420 zł, a powinna płacić 440 zł, za prąd płaci 315 zł, a za wodę 208 zł miesięcznie. Na trójkę dzieci z innego związku otrzymuje po 400 zł alimentów na każde z nich, zasiłek rodzinny po 100 zł na rozpoczęcie roku, po 118 zł zasiłku oraz po 90 zł na 3,4 i 5 dziecko. Trójka najstarszych dzieci chodzi do szkoły. Ojciec dzieci ma uregulowane kontakty, ale widuje dzieci co dwa lub trzy miesiące.

Małoletni powód ma obecnie 9 lat chodzi do II klasy szkoły podstawowej. Ubezpieczenie szkolne kosztuje 40 zł, koszty wycieczek szkolnych to wydatek 15-40 zł. W zeszłym roku uczęszczał bezpłatnie na zajęcia dodatkowe z języka angielskiego i matematyki. Kontynuacja tychże zajęć w tym roku wymaga już odpłatności na co nie stać matki małoletnich. Wyprawka szkolna kosztowała 200 zł, z czego uzyskała 100 zł dotacji. Książki miał za darmo. Przedstawicielka ustawowa jest zwolniona z płatności za komitet rodzicielski.

Małoletnia W. B. ma 6 lat. Rozpoczęła edukację w przedszkolu w wieku 5 lat. Wymaga zakupu większej ilości ubrań. Opłata za przedszkole wynosi 50 zł , a za radę rodziców – 15 zł. Dziecko pozostaje w placówce w godzinach nadliczbowych co wiąże się ze wzrostem opłat. Koszty z związane z rozpoczęciem edukacji to zakup książek – 200 zł, ubezpieczenie 40 zł oraz wyprawka – 50zł.

Pozwany obecnie ma 34 lata, z zawodu jest murarzem- tynkarzem, glazurnikiem, czeladnikiem i hydraulikiem. zamieszkuje w Luksemburgu gdzie pracuje. W 2015 roku zarobił 23000 euro, miesięcznie zarabia 1700 euro. Mieszka wraz z rodzicami i dokłada się do kosztów utrzymania mieszkania 600 euro, za rachunek telefoniczny płaci 87-124 euro miesięcznie. Na odzież wydaje 200-300 euro miesięcznie. Pali papierosy, na co wydaje 50 euro na trzy tygodnie, a na alkohol 3-4 euro. Wydatki związane z rozrywką to 100-150 euro. Do pracy dojeżdża wraz z ojcem, koszty dzielą po połowie i wynoszą one 200 euro. Przylatuje do Polski co dwa miesiące, przelot kosztuje 50-90 euro, czasami nawet 120 euro, wiąże się jeszcze z tym koszt dojazdu na lotnisko. W tamtym roku oprócz alimentów wydał dodatkowo 3000 zł
i 1500 euro na dzieci, nie wliczając przelotów. Synowi kupił basen, zabawki różnego rodzaju, piłkę nożną, bramkę, odzież. Małoletniej W. przestał kupować odzież ponieważ nie wie jaki nosi rozmiar. W 2014 roku kupił synowi wyprawkę do szkoły, a w sierpniu 2015 roku był z nim na wakacjach. W 2015 roku pytał o konieczność zakupienia synowi wyprawki jednak matka odrzuciła jego propozycje twierdząc, że dziecko wszystko ma. Matka dzieci utrudnia mu kontakty z dziećmi.

Przy tak dokonanych ustaleniach faktycznych Sąd Rejonowy doszedł do wniosku, że powództwo zasługuje na uwzględnienie jedynie w części dotyczącej podwyższenia alimentów odpowiednio w stosunku do małoletniego J. B. z 300 zł miesięcznie do 450 zł miesięcznie, a w stosunku do małoletniej W. B. z 300 zł miesięcznie do 400 zł miesięcznie. Uzasadniając swoje stanowisko zważył, że zgodnie z art. 138 k.r.o. w okresie będącym przedmiotem zainteresowania niniejszego postępowania, tj. od czasu zawarcia ugody
w przedmiocie alimentów, nastąpiła taka zamiana stosunków, która uzasadnia podwyższenie alimentów na rzecz małoletnich powodów. Bezspornym był fakt, że w tym okresie usprawiedliwione potrzeby powodów uległy zwiększeniu. Wzrostu potrzeb małoletnich Sąd I instancji dopatrzył się w zwyczajowych wydatkach związanych ze zmianą poziomu kształcenia i potrzebami wynikającym z racji wieku. Zważył, że małoletni mają obecnie większe potrzeby żywieniowe oraz wymagają, z uwagi na dynamiczny wzrost, częstej wymiany odzieży. Szereg dodatkowych kosztów wiąże się także z podjęciem edukacji szkolnej i przedszkolnej (wyprawka, opłaty za komitet i składki, wyjazdy i wyjścia szkolne, zajęcia dodatkowe i rozrywki). Podkreślił, że sytuacja materialna przedstawicielki ustawowej małoletnich od daty zawarcia ugody nie zmieniła się diametralnie i nadal jest trudna, a poprawie uległa sytuacja majątkowa pozwanego - w 2011 roku był bowiem bez stałego zatrudnienia otrzymując jedynie nieznaczne środki finansowe z pracy dorywczej, zaś obecnie zamieszkuje i pracuje w Luksemburgu, miesięcznie zarabia 1700 euro.

Sąd Rejonowy uwzględnił, że pozwany partycypuje doraźnie w kosztach utrzymania dzieci, głównie J., kupując mu odzież czy zabawki, jak również przybory szkolne. Ponadto ma on wkład w wychowanie syna, z którym ma kontakt. Zaznaczył, że małoletnie dzieci mają prawo do równej stopy życiowej z rodzicami, i to zarówno wtedy, gdyż żyją z nimi wspólnie, jak i wtedy, gdy żyją oddzielnie, co oznacza, iż rodzice powinni zapewnić dziecku warunki materialne odpowiadające tym, w jakich sami żyją.

W konkluzji Sąd Rejonowy wskazał, że sytuacja materialna pozwanego pozwala mu na zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb małoletnich powodów, których zakres uległ zmianie od 2011 roku, z tego też względu orzekł jak w punkcie 1 wyroku. Oddalając powództwo w pozostałym zakresie zważył, że przedstawicielka ustawowa małoletnich nie wykazała istotnej zmiany stosunków będących podstawą podwyższenia alimentów do kwoty 500 zł miesięcznie na każde dziecko. O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw, dlatego nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa 150 zł tytułem kosztów sądowych, a mając na względzie sytuację majątkową strony powodowej, na mocy art. 102 k.p.c., odstąpił od obciążania jej kosztami postępowania w części dotyczącej oddalonego powództwa.

Apelację od tego wyroku złożył pozwany zaskarżając go w części dotyczącej punktu
1 i zarzucając sprzeczność istotnych ustaleń sądu z zebranym materiałem dowodowym, mających wpływ na treść orzeczenia, a polegających na przyjęciu, że zwiększyły się uzasadnione potrzeby uprawnionych. Zarzucił również przekroczenie przez Sąd Rejonowy granic swobodnej oceny dowodów poprzez nierozważenie całego zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności poprzez błędną ocenę zeznań powoda. Ponadto, zarzucił naruszenie przepisów Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a to art. 32 i art. 45 ust. 1 poprzez naruszenie przez sąd zasady bezstronności i równości wszystkich wobec prawa.

W oparciu o tak skonstruowane zarzuty, pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości, względnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu apelacji pozwany podniósł, że przed Sądem I instancji nie zostały przedstawione ze strony powodowej żadne dowody, z których wynikają zwiększone wydatki
i usprawiedliwione potrzeby małoletnich. Z przedstawionych kosztów utrzymania małoletnich powodów wynika, że wydatki na nich zwiększyły się łącznie o 100 zł, a ich potrzeby
w stosunku do lat ubiegłych nie różnią się zasadniczo. Zdaniem skarżącego Sąd Rejonowy pominął również fakt, że pozwany przedstawił dowody na zwiększony udział w zaspokajaniu potrzeb swoich dzieci. Zdaniem pozwanego usprawiedliwione potrzeby małoletnich winny być zaspokajane przez obojga rodziców, natomiast z przedstawionych przez pozwanego dowodów wynika, że ze swych obowiązków się wywiązywał w przeciwieństwie do przedstawicielki ustawowej, która nie pracuje i utrzymuje się tylko z alimentów oraz świadczeń socjalnych. Nadto skarżący podniósł, że matka niedostatecznie wywiązuje się z obowiązku opieki
i wychowania dzieci, albowiem małoletni J. jest podejrzewany o udział w kradzieży
i zażywanie środków farmakologicznych na uspokojenie. Z kolei małoletnia W. jest pozostawiana przez matkę w przedszkolu w godzinach nadliczbowych, podczas gdy ta nie pracuje. Zdaniem pozwanego przedstawicielka ustawowa powinna dołożyć należytej staranności w znalezieniu pracy i pozyskiwaniu dodatkowych środków na utrzymanie małoletnich, jednakże nie podejmuje ona żadnych działań w powyższym zakresie, co z kolei jest zdaniem skarżącego sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Pozwany zwrócił również uwagę na to, iż sąd oceniając jego możliwości zarobkowe i wskazując, że podwyższenie alimentów nie wpłynie na jego poziom życia nie miał żadnej wiedzy na temat poziomu życia pracownika w małej luksemburskiej firmie budowlanej, jak również nie miał wiedzy na temat cen podstawowych produktów spożywczych i przemysłowych, cen wynajmu mieszkań, usług itp.

Odnośnie zarzutu naruszenia Konstytucji RP skarżący podał, że Sąd Rejonowy pozwalając sobie na sugestie cyt. „ Pan tyle zarabia, że powinien zatrudnić i opłacić opiekunkę do dzieci, ja mam dwoje dzieci i wiem ile trudu wychowania to wymaga” naruszył w ten sposób zasadę bezstronności wynikającą z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP. Z kolei naruszenia art. 32 Konstytucji pozwany upatrywał w podwyższeniu przez Sąd Rejonowy obowiązku alimentacyjnego wobec małoletnich natomiast od matki nie wymagał żadnych zobowiązań.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy są prawidłowe i jako takie Sąd Okręgowy uznaje je za własne. Dotyczy to zarówno zakresu zwiększenia się usprawiedliwionych potrzeb małoletnich, jak również zwiększenia się możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego do alimentacji. Uzasadnia to twierdzenie, że nastąpiła zmiana stosunków w rozumieniu art. 138 k.r.o.

Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy mieści się w granicach zakreślonych art. 233 § 1 k.p.c., nie została przekroczona granica swobodnej oceny dowodów, a wnioski co do faktów w sposób logiczny wynikają z treści dowodów zgromadzonych
w sprawie. Równocześnie Sąd Rejonowy poddał ocenie w sposób kompleksowy i właściwy cały materiał dowodowy zebrany w sprawie, a skarżący nie wykazał, że uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, tymczasem tylko takie uchybienia mogą być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów, nie jest bowiem wystarczające samo przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu.

Także, co do głównego przedmiotu procesu, zastosowana przez Sąd Rejonowy regulacja prawna jest prawidłowa. Należy jednak podkreślić, że do orzeczenia w zakresie kosztów postępowania (pkt 3) nie należało stosować jedynie regulacji art. 98 k.p.c. i art. 102 k.p.c., albowiem w tej części Sąd Rejonowy orzekał o nieuiszczonych kosztach sądowych. Regulacje przywołane przez Sąd Rejonowy dotyczą kosztów procesu, w skład których mogą wchodzić koszty sądowe, jeżeli zostały poniesione (por. art. 98 § 2 k.p.c.). W rozpoznawanej sprawie żadna ze stron nie poniosła kosztów sądowych, dlatego też orzekając w tej części należało posłużyć się regulacją art. 113 ustawy z 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. 2016, poz. 623). Pozwany rzeczywiście przegrał w części sprawę, dlatego też w oparciu o art. 100 k.p.c. w związku z art. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 roku
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych powinien w tym zakresie uiścić Skarbowi Państwa koszty sądowe związane z opłatami od pozwu co do każdego z powodów. Te koszty sądowe poniósł bowiem tymczasowo Skarb Państwa (por. art. 96 ust. 1 pkt 2 ustawy z 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w związku z art. 96 ust. 3 tej ustawy). Jednocześnie podstawę prawną dla odstąpienia od obciążenia powodów pozostałymi kosztami sądowymi związanymi z nieuiszczoną opłatą od pozwu stanowi art. 113 ust. 4 ustawy z 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Z powyższymi zmianami, dotyczącymi tylko podstawy prawnej w zakresie kosztów sądowych, należy zaakceptować dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę prawną. Należy także zaznaczyć, że okoliczności te nie miały wpływu na wysokość kosztów sądowych, które nakazano pobrać, gdyż z powództwo małoletniego J. opłata sądowa od uwzględnionego pozwu wynosi 90 zł,
a z powództwa małoletniej W. opłata sądowa od uwzględnionego powództwa wynosi 60 zł – łącznie suma tych kosztów wynosi 150 zł.

Zgodnie z art. 138 k.r.o. w razie zmiany stosunków, można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Powołana w tym przepisie zmiana stosunków odnosi się do zmiany usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego lub zarobkowych
i majątkowych możliwości zobowiązanego. Zmiana taka stanowi podstawę do korekty wysokości ciążącego na zobowiązanym obowiązku alimentacyjnego, prowadzącej do jego podwyższenia, obniżenia lub uchylenia.

Zgodnie z art. 135 § 1 k.r.o. zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze
w stanie utrzymać się samodzielnie albo wobec osoby niepełnosprawnej może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego;
w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego (art. 135
§ 2 k.r.o.). Sąd Rejonowy czyniąc prawidłowe ustalenia faktyczne, trafnie wskazał, że małoletni mają obecnie większe potrzeby żywieniowe oraz wymagają, z uwagi na dynamiczny wzrost, częstej wymiany odzieży. Szereg dodatkowych kosztów generuje również obowiązek edukacji małoletnich. Nie sposób odmówić takim rozważaniom trafności, albowiem faktem powszechnie znanym, zgodnie z art. 228 § 1 k.p.c. nie wymagającym dowodu, jest to, że rozpoczęcie nauki już na etapie przedszkolnym, będzie obciążeniem finansowym dla budżetu każdego gospodarstwa domowego. Koszty te mogą zostać zwiększone chociażby poprzez uczestnictwo w dodatkowych zajęciach pozalekcyjnych, jak np.: kursy języków obcych, matematyki lub zajęcia z zakresu kultury fizycznej. Sąd Rejonowy trafnie stwierdził, że małoletnie dzieci mają prawo do równej stopy życiowej z rodzicami, zarówno wtedy, gdyż mieszkają z nimi wspólnie, jak i wtedy, gdy jedno z rodziców mieszka oddzielnie. Dlatego, w ocenie Sądu Odwoławczego, uprawnione jest ustalenie, że od czasu kiedy to małoletni poszli odpowiednio do szkoły i przedszkola wzrosły ich usprawiedliwione potrzeby, a co za tym idzie zwiększyły się wydatki na ich rzecz.

Usprawiedliwione potrzeby są tylko jednym z wyznaczników wysokości alimentów. Nie mniej istotną kwestią pozostają możliwości majątkowe i zarobkowe zobowiązanego do alimentacji. Jak ustalił Sąd Rejonowy, dochody uzyskiwane przez pozwanego uległy zwiększeniu. W dacie poprzedniego ustalania obowiązku, pozwany nie uzyskiwał żądnych dochodów, jednakże od 2011 roku jego sytuacja majątkowa uległa znacznemu polepszeniu, a to
z uwagi na podjęcie stałej pracy zarobkowej za granicą. Obecnie skarżący zarabia około 1700 euro miesięcznie. Skarżący zarzucił Sądowi Rejonowemu brak wiedzy na temat warunków życia w Luksemburgu, przeoczył jednakże fakt, że ustalenia faktyczne poczynione przez ten Sąd odnośnie tychże warunków i kosztów, tj. wydatków ponoszonych przez pozwanego
w związku z życiem w tym kraju, miały swoją podstawę w zeznaniach pozwanego, którym
w całości dał wiarę. Wynika z nich, że koszty utrzymania pozwanego wynoszą około 1474 euro, a jego dochody 1700 euro. Różnica to około 230 euro, czyli około 1000 zł, zaś łącznie całość świadczeń alimentacyjnych na dwójkę dzieci wynosi 850 zł miesięcznie, to około 190 euro, czyli mniej niż pozwany wydaje na papierosy i rozrywkę.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że zwiększeniu uległy nie tylko potrzeby uprawnionych, ale również możliwości majątkowe zobowiązanego. Słusznie zatem Sąd I instancji doszedł do przekonania o zasadności podwyższenia obowiązku alimentacyjnego.

Za nietrafny należy uznać również zarzut dotyczący tego, że Sąd Rejonowy pominął
w swojej ocenie fakt partycypowania przez pozwanego w kosztach utrzymania małoletnich, na które pozwany wskazał dowody, albowiem z lektury uzasadnienia Sądu I instancji wyczytać można, iż uwzględnił tą okoliczność. Sąd Rejonowy wziął bowiem pod uwagę, że pozwany partycypuje doraźnie w kosztach utrzymania dzieci, głównie J. kupując mu odzież czy zabawki, jak również przybory szkolne. Co więcej uwzględnił także, że pozwany ma wkład w wychowanie syna, z którym ma kontakt, a koszty jego utrzymania – wyżej opisane – zawierają także koszty związane z przyjazdem do Polski. Wyraźnie Sąd Rejonowy podkreślił, że w poprzedzającym roku pozwany wydał dodatkowo na dzieci 3000 zł oraz 1500 euro. To stanowi też dodatkowy argument na istnienie możliwości zarobkowych po stronie pozwanego, aby czynić takie wydatki. Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw do kwestionowania stanowiska wyrażonego w uzasadnieniu Sądu Rejonowego, który wskazał motywy, którymi kierował się wydając wyrok.

W uzasadnieniu apelacji można doszukać się również zarzutu braku przyczyniania się przez przedstawicielkę ustawową małoletnich do zaspokajania ich usprawiedliwionych potrzeb, jak również nieczynieniu starań o ich właściwe wychowanie co, zdaniem skarżącego, nie zostało wzięte pod uwagę przez Sąd I instancji. Sąd Okręgowy nie podzielił powyższych twierdzeń, albowiem pozwany z uwagi na to, że mieszka za granicą widuje swoje dzieci na tyle rzadko, iż - zdaniem Sądu Okręgowego - nie zdaje sobie sprawy z trudu wychowania dwojga małoletnich, abstrahując już od faktu, że przedstawicielka ustawowa powodów wychowuje jeszcze trójkę swoich dzieci z poprzedniego związku. Podkreślić jednak należy, że matka małoletnich pracowała przez pewien czas w ramach umowy zlecenia /k. 16/, przyczyniając się w ten sposób do podwyższenia domowego budżetu, natomiast nadal pozostaje zarejestrowana jako bezrobotna i jest to już kolejna jej rejestracja /k. 15/. Możliwości zarobkowe
i majątkowe matki powodów także były wiec brane pod uwagę w toku postępowania.

W toku postępowania pozwany nie składał wniosku o wyłączenie sędziego, zaś w protokole jedynej rozprawy z 7 marca 2016 roku brak stwierdzeń, które pozwany podnosi w apelacji.

W toku postępowania odwoławczego pozwany wskazał, że obecnie od miesiąca, czyli od 22 listopada 2016 roku do końca grudnia 2016 roku znajduje się na zwolnieniu lekarskim, a co za tym idzie ma niższe dochody w wysokości 700 euro, a ponadto ponosi koszty związane z badaniami lekarskimi. Wskazał, że poniósł już koszty w wysokości 600 euro, a na pokrycie dalszych rachunków potrzebuje jeszcze 400 euro /rozprawa apelacyjna z 22 grudnia 2016 roku 00:01:47-00:05:50/. Nie mogło to mieć jednak wpływu na ostateczne rozstrzygnięcie, gdyż pozwany nadal jest zatrudniony, nie przedstawił żadnych dowodów na okoliczności związane z wysokością pobieranego aktualnie świadczenia i dodatkowymi wydatkami (art.
6 k.c.), a nie doszło w tym zakresie do takiej zmiany stosunków, która mogłaby być uznana za istotną, ponieważ w chwili obecnej nie wykazano, by ponoszone koszty i obniżenie dochodu miało charakter ustabilizowany. Pozwany przebywając poza granicami kraju powinien liczyć się z takimi sytuacjami, że będzie musiał ponosić koszty badań lekarskich, a czasami nie będzie świadczył pracy z uwagi na zwolnienie lekarskie. Tak krótki okres – wskazany przez pozwanego na rozprawie apelacyjnej – przebywania na zwolnieniu lekarskim uniemożliwia ustalenie, że w tym zakresie doszło do istotnej zmiany stosunków przewidzianej w art. 138 k.r.o., tym bardziej, że pozwany sam wskazuje, iż nadal jest zatrudniony. Trudno także oceniać istotność dolegliwości pozwanego skoro nie przedstawił na te okoliczności żądnych dokumentów, a pomimo zwolnienia lekarskiego od świadczenia pracy zjawił się na rozprawie apelacyjnej, podczas gdy pracuje i mieszka poza granicami kraju.

Z powyższych względów Sąd Odwoławczy doszedł do przekonania, że w sposób prawidłowy podwyższone zostały alimenty na małoletniego J. z 300 zł do 450 zł, a na małoletnią W. z 300 zł do 400 zł. Odpowiada to możliwościom zarobkowym zobowiązanego, jak również pozwoli zaspokoić usprawiedliwione potrzeby uprawnionych. Sąd Rejonowy rozważył całokształt okoliczności sprawy na co wskazuje także to, że zasądził na rzecz starszego z rodzeństwa odpowiednio wyższe świadczenie aniżeli na rzecz uprawnionej
w wieku przedszkolnym.

Dlatego też zarzuty apelacji są bezzasadne.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 385 k.p.c., apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

SSR (del.) Joanna Łukasińska-Kanty SSO Gabriela Sobczyk SSO Roman Troll