Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 grudnia 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Paweł Rysiński

Sędziowie: SA – Anna Zdziarska (spr.)

SA – Ewa Jethon

Protokolant: sekr. sąd. – Piotr Grodecki

przy udziale prokuratora Hanny Gorajskiej-Majewskiej

po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2016 r.

sprawy G. K. (1), córki S. i T. z domu C., urodzonej (...) w B.

oskarżonej o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 15 grudnia 2015 r., sygn. akt VIII K 49/14

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza na rzecz adw. J. S. – Kancelaria Adwokacka w W. 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych, w tym 23 % VAT tytułem wynagrodzenia za obronę pełnioną z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania odwoławczego oraz 300 (trzysta) złotych tytułem opłaty.

UZASADNIENIE

G. K. (1) została oskarżona to, że:

- w okresie od 13 kwietnia 2010 r. do dnia 18 października 2010 r. w O. działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, sprawując funkcję dyrektora finansowego Przedsiębiorstwa (...) SA w O. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) w O. w ten sposób, że przedłożyła jako autentyczne stwierdzające nieprawdę, podrobione faktury VAT, dowody wypłaty KW oraz pismo z dnia 27 maja 2010 r. o dokonanie wypłaty gotówki, a następnie wprowadzając w błąd pracownika księgowości (...) co do stanu faktycznego, wypłaciła z kasy spółki pieniądze w łącznej kwocie 269.298,62 złotych, co stanowiło mienie znacznej wartości, przy czym zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem miała w znacznym stopniu ograniczoną;

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie dnia 15 grudnia 2015 r. sygn. akt VIII K 49/14:

I. G. K. (1) - w ramach zarzucanego jej czynu - uznał za winną tego, że w okresie od dnia 6 kwietnia 2010 r. do dnia 25 października 2010 r. w O., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, sprawując funkcję dyrektora finansowego Przedsiębiorstwa (...) SA w O. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) w O. w ten sposób, iż przedłożyła jako autentyczne stwierdzające nieprawdę podrobione faktury VAT, dowody wypłaty KW oraz pismo z dnia 27.05.2010 r. o dokonanie wypłaty gotówki, a następnie wprowadzając w błąd pracownika księgowości (...) co do stanu faktycznego, wypłaciła z kasy spółki pieniądze w łącznej kwocie 269.298,62 złotych, co stanowiło mienie znacznej wartości; tj. popełnienia występku wyczerpującego dyspozycje art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. wymierzył jej karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 69 § 1 i § 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. - w brzmieniu obowiązującym przed dn. 1.07.2015 r. - wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 (trzech) lat próby;

III. na podstawie art. 72 § 2 k.k. zobowiązał G. K. (1) do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez wpłacenie w terminie 30 (trzydziestu) miesięcy od uprawomocnienia się orzeczenia kwoty 269.298,62 zł. (dwustu sześćdziesięciu dziewięciu tysięcy dwustu dziewięćdziesięciu ośmiu złotych, sześćdziesięciu dwóch groszy) na rzecz pokrzywdzonego - Przedsiębiorstwa (...) S.A. w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w O.;

IV. na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek poprzez pozostawienia w aktach sprawy dowodów rzeczowych wymienionych w wykazie nr (...) k. 377-378 akt poz. (...);

V. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej w W. - adw. J. S. kwotę 2040 zł (dwóch tysięcy czterdziestu złotych ) powiększoną o stawkę podatku VAT tytułem udziału w sprawie obrońcy z urzędu;

VI. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonej na rzecz:

- oskarżyciela posiłkowego - Przedsiębiorstwa (...) S.A. w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w O. kwotę 960 zł. (dziewięciuset sześćdziesięciu złotych) tytułem udziału w postępowaniu karnym pełnomocnika z wyboru;

- Skarbu Państwa kwotę 9237,22 zł. (dziewięciu tysięcy dwustu trzydziestu siedmiu złotych dwudziestu dwóch groszy) tytułem kosztów sądowych, w tym 300 zł. ( trzysta złotych) opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniosła obrońca oskarżonej w całości.

Powyższemu wyrokowi zarzuciła:

I. naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia- art. 4. art. 7. art. 170. art. 172 oraz art. 410 k.p.k. - polegające na oparciu rozstrzygnięcia na części materiału dowodowego, na nierozważeniu wszelkich istotnych okoliczności sprawy, oddaleniu wniosków dowodowych oraz przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów poprzez dokonanie zbyt dowolnej oceny materiału dowodowego, i tak:

a) Sąd I instancji oddalił wnioski dowodowe oskarżonej złożone na rozprawie w dniu 08 grudnia 2015r., pomimo, iż dowody te miały istotne znaczenie dla ustalenia prawidłowego stanu faktycznego, potwierdzały wykorzystanie oskarżonej przez osoby trzecie, nie osiągnięcie przez oskarżoną żadnej korzyści majątkowej, rolę osób trzecich w niekorzystnym rozporządzaniem mieniem (...) w O., a z uwagi na stan zdrowia oskarżonej nie można ich było powołać wcześniej;

b) Sąd I instancji nie dopuścił do przeprowadzenia konfrontacji pomiędzy K. J. (1) i T. K. (1) oraz K. W. (1) i A. R. (1), w sytuacji gdy zeznania tych świadków sprzeczne były z wyjaśnieniami oskarżonej, a tylko przeprowadzenie konfrontacji mogło te sprzeczności wyjaśnić;

c) Sąd I instancji przekroczył granicę swobodnej oceny dowodów i przyznał walor wiarygodności zeznaniom świadka K. J. (1), w sytuacji gdy świadek ten zainteresowany był przeniesieniem całej odpowiedzialności za niekorzystne rozporządzenie mieniem (...) S.A. na oskarżoną, wykluczeniem jakiegokolwiek swojego udziału w tym procederze, w tym odniesionych z tego tytułu korzyści majątkowych, w sytuacji gdy w poprzedniej firmie w której pracował K. J. (1) ( (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B.) dochodziło do podobnych incydentów, ponadto z winy K. J. (1) doszło do złożenia niekorzystnego przez oskarżoną oświadczenia i popadnięcia w zadłużenie, a następnie wykorzystania przez tego świadka złego stanu zdrowia oskarżonej do podejmowania przez nią czynności, z których korzyści czerpał K. J. (1);

d) Sąd I instancji przekroczył granicę swobodnej oceny dowodów przyznał walor wiarygodności zeznaniom świadka T. K. (1) i K. J. (1), w sytuacji gdy świadkowie Ci zataili przed Sądem informację o udzielonej oskarżonej przez T. K. (1) pożyczki, która miała być spłacona z kasy (...) S.A. za wiedzą i zgodą K. J. (1);

e) Sąd I instancji przekroczył granicę swobodnej oceny dowodów i przyznał walor wiarygodności zeznaniom świadka K. W. (1) w sytuacji gdy zeznania tego świadka należało oceniać z dużą dozą ostrożności, albowiem z wyjaśnień oskarżonej wynika, iż pobrana z kasy (...) kwota 45.118,62 zł przekazana była K. W. (1) w ramach „nieformalnej pożyczki”;

f) Sąd I instancji oparł swoje ustalenie co do braku zaistnienia przesłanek z art. 31 § 2 k.k. na opinii sądowo-psychiatrycznej G. S. i V. N. (1), w sytuacji gdy biegłe zaniechały uzyskania i zapoznania się z pełną dokumentacją medyczną oskarżonej (pełną historią leczenia od 2004r.), a tym samym swoje ustalenia oparły na niepełnym materiale dowodowym, w sytuacji gdy oskarżona już w 2004r. podjęła próbę samobójczą i biegłe winny były we własnym zakresie uzyskać pełną historię leczenia oskarżonej.

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mających istotny wpływ na wynik sprawy polegający na ustaleniu na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, że:

a) oskarżona dopuściła się zarzucanego jej czynu nie mając ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozumienia ich znaczenia i kierowania swoim postępowaniem, w sytuacji gdy oskarżona z uwagi na swój stan zdrowia- zaburzenia depresyjne nawracają, w szczególności obniżoną samoocenę, myśli samobójcze, jak również z uwagi na przyjmowanie silnych leków psychotropowych, została zmanipulowana i wykorzystana m.in. przez K. J. (1), który czerpał korzyści majątkowe z dokonywanych przecz oskarżoną czynów;

b) oskarżona z zarzucanych jej czynów czerpała korzyść majątkową, w sytuacji gdy z jej czynów korzyść czerpał w większości K. J. (1) oraz w zakresie kwoty 45.118,62 zł K. W. (2), a tym samym oskarżona swoim zachowaniem nie wypełniła znamion czynu zabronionego z art. 286 § 1 k.k., albowiem brak jest osiągnięcia korzyści majątkowej przez oskarżoną;

c) oskarżona winna naprawić szkodę wyrządzoną przestępstwem w kwocie 269.298, 62 zł, w sytuacji gdy nie sposób przypisać oskarżonej popełnienie przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., albowiem zachodzi brak uzyskania przez oskarżoną korzyści majątkowej.

Ponadto zarzuciła:

III. naruszenie przepisów postępowania - art. 624 k.p.k. mającego istotny wpływ na wynik postępowania poprzez jego niezastosowanie i nie zwolnienie oskarżonej z zapłaty na rzecz Skarbu Państwa całości kosztów sądowych, w sytuacji gdy oskarżona utrzymuje się wyłącznie z renty w kwocie ok. 1080 zł miesięcznie, z których to środków musi zakupić niezbędne lekarstwa, a zapłata kwoty 9.237,22 zł byłaby dla oskarżonej zbyt uciążliwa ze względu na sytuację majątkową i wysokość dochodu uzyskiwanego z tytułu renty, jak również za zwolnieniem oskarżonej z kosztów sądowych przemawiały względy słuszności.

Wskazując na powyższe na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. wniosła o:

IV. zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu, niezobowiązywaniu oskarżonej do naprawienia szkody oraz zwolnienie oskarżonej od kosztów sądowych

ewentualnie

V. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelację obrońcy uznać należało za niezasadną.

Apelacja obrońcy oskarżonej zarzuciła orzeczeniu Sądu I instancji dokonanie błędnych ustaleń faktycznych będących skutkiem naruszenia przepisów postępowania i nie uwzględnienia korzystnych dla G. K. (1) dowodów.

Z uwagi na argumentację użytą we wniesionym środku odwoławczym, która zdaje się zmierzać do przedstawienia oskarżonej jako osoby chorej w takim stopniu, że nie była w stanie kontrolować manipulacji dokonywanych przez inne osoby, Sąd odwoławczy uznał za stosowne ustosunkowanie się najpierw do zarzutu przedstawionego w punkcie II.

W sprawie G. K. (1) opiniowało kilka zespołów biegłych psychiatrów. Biegli psychiatrzy w składzie: Z. S., M. S. w dniu 15.10. 2012r. Nie stwierdzili u G. K. (1) choroby psychicznej, ani upośledzenia umysłowego. Rozpoznali natomiast zaburzenia depresyjne nawracające, epizod depresji ciężki. W czasie popełnienia zarzuconych czynów miała zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania postępowaniem (k. 525-531).

W opinii z dnia 20.05.2013r. biegli D. Ł. i J. R. rozpoznali u G. K. (1) chorobę psychiczną pod postacią zaburzeń depresyjnych nawracających – „obecnie epizodu ciężkiego z zaburzeniami i psychicznymi powikłanego towarzyszącymi zaburzeniami reaktywnymi” Stwierdzili konieczność leczenia farmakologicznego i psychoterapeutycznego z uwagi na brak poprawy w dotychczasowym leczeniu ambulatoryjnym (k.558-566).

Ci sami biegli w opinii z dnia 10.01.2014 r. podtrzymali wnioski o chorobie psychicznej dodając, że oskarżona miała w czasie czynu ograniczoną w stopniu znacznym poczytalność (k.593 – 596).

W opinii psychologicznej z dnia 20.05.2013 r. psycholog B. Ł. nie stwierdziła u badanej zaburzeń typu aleksja, agnozja, agrafia, analiza i synteza danych spostrzeżeniowych, percepcja słuchowa. Oskarżona funkcjonowała poznawczo na poziomie poniżej przeciętnej, a prezentowane trudności miały swe źródło w zaburzeniach depresyjnych, nerwicowych, o charakterze bardziej reaktywnym niż otępiennym (k.567-570).

Z kolei biegłe G. S. i V. N. (1) w opinii z dnia 25.10.2015 r. stwierdziły u podsądnej nawracające zaburzenia depresyjne, w okresie częściowej poprawy stanu zdrowia psychicznego. W czasie popełnienia zarzuconego jej czynu oskarżona miała zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem – nie zachodziły warunki art. 31§ 1 i 2 k.k.

Nie można podzielić poglądu skarżącej, że wydana w ostatniej kolejności opinia biegłych jest niepełna, ponieważ nie zapoznali się z dokumentem dołączonym do apelacji. Z karty leczenia szpitalnego wynika, że 26 sierpnia 2004r. G. K. (1) została przyjęta na szpitalny oddział ratunkowy z powodu zatrucia lekami. Zastosowano płukanie żołądka i skierowano na oddział psychiatrii.

Pomimo, że podczas rozprawy biegłe podały, że zapoznały się wyłącznie z dokumentacją zawartą w aktach sprawy, to jednak wiedziały o podjętej przez oskarżoną próbie samobójczej na tle problemów małżeńskich. Poza tym jednoznacznie stwierdziły, że powyższe zdarzenie nie ma wpływu na treść opinii, gdyż miało miejsce wcześniej niż inkryminowany czyn.

Trafnie Sąd Okręgowy uznał opinię biegłych G. S. i V. N. (1) za jasną i pełną, natomiast takiego waloru odmówił biegłym D. Ł. i J. R.. Słuszna jest konstatacja, że biegli wyszli poza zakres przedmiotowy opinii, albowiem mieli jedynie rozstrzygnąć czy oskarżona jest zdolna wziąć udział w czynnościach procesowych. Poza tym opinia ta była odosobniona, a nadto jak wskazał ostatni zespół biegłych, w czasie czynu (trwającego pół roku) G. K. (1) funkcjonowała prawidłowo – pracowała na stanowisku dyrektora finansowego, brała udział w posiedzeniach RN. Współpracownicy także nie dostrzegli zmian w jej zachowaniu. Swoje stanowisko biegli przekonywująco i logicznie umotywowali, co stanowi że przyjęta przez Sąd I instancji za podstawę ustaleń faktycznych opinia jest prawidłowa.

Przechodząc do kolejnego zarzutu sformułowanego w apelacji stwierdzić należy, że skarżąca zdaje sobie sprawę, że pewne fakty są dla oskarżonej przytłaczające, skoro w przypadku, gdy posłużyła się podrobionymi wypłatami KW dotyczącymi spółek (...), fakturami VAT oraz dołączonymi dowodami wypłaty KW wystawionymi na firmę D. S. stwierdzającymi nieprawdę przekonuje, że oskarżona nie działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Nawet uproszczenie przez obrońcę i nadanie sensu chaotycznym wyjaśnieniom oskarżonej nie uwalania jej od winy. Zdaniem Sądu odwoławczego brak jest dowodów na to, na co wskazuje skarżąca, że K. J. (1) doprowadził do podpisania przez oskarżoną niekorzystnego oświadczenia o istnieniu zobowiązania wobec (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., które to zobowiązanie powinno obciążać K. J. (1) w całości oraz że to on zaproponował jej pożyczkę od T. K. (1), a następnie nakłonił by spłaciła pożyczkę poprzez wypłatę kwot z kasy (...).

Na marginesie zauważyć należy, że według oskarżonej do podpisania zobowiązania na rzecz poprzedniego pracodawcy zmusił ją pan R. zabierając paszport, a nie świadek J. (k. 1096). Z kolei z treści pisma złożonego przez oskarżoną (k. 1084) wynika, że zobowiązanie podpisane przez nią 30.03.2009 r. jest fikcją, gdyż nie posiada zadłużenia finansowego wobec spółki (...). Na kwotę wskazaną w zobowiązaniu składają się zapłacone zobowiązania spółki (...) i innych spółek. Do powyższego załączono wykaz zobowiązań – k. 1085.

W/w informacje same w sobie podważają wyjaśnienia oskarżonej złożone w postępowaniu sądowym, z których wynikało, że w (...) „były płacone rachunki prywatne” (k. 1095v).

Treść zeznań K. J. (1) nie pozwala na przyjęcie takiej wersji – opisał jedynie okoliczności popełnionego przez G. K. (1) czynu. Nawet jako poszlaki na sprawstwo świadka w przestępstwie czy choćby współsprawstwo nie można uznać podniesionych w apelacji faktów takich jak skierowanie aktu oskarżenia przeciwko K. J. (1) i G. K. (1) w innym postępowaniu. Według Prokuratora z B. oskarżona miała tam dopuścić się przestępstwa z art. 303 § 2 k.k.i art. 204 § 2 k.k. , zaś K. J. z art. 276 k.k. i ustawy o rachunkowości –k. 1046. Również z tego, że obydwoje pracowali w (...), a następnie w (...) w O. nie można wywieść wniosku, że K. J. jest sprawcą przestępstwa zarzuconego oskarżonej.

G. K. przyznała, że wszystkie dokumenty stanowiące podstawę wypłaty pieniędzy sama podpisała. W kontekście wyjaśnień oskarżonej, opinii biegłego z zakresu pisma ręcznego, pracowników szczególnie księgowości nie ulega wątpliwości, że pieniądze pobrane z kasy (...) w O. nie trafiły do firm (...) w R. i (...) w Z.. Podpisy na dokumentach KW nie były podpisami pochodzącymi od przedstawicieli tych firm – E. K. i J. P., zaś oni sami byli pewni tego, że pieniędzy nie otrzymali. W przypadku D. S., nie tylko, że nie było podstaw do wystawienia faktur, zapisy słowne i liczbowe nakreśliła G. K. (1).

Sąd Okręgowy nie uchybił przepisom art.170, 172 k.p.k. oddalając wnioski dowodowe mające polegać na przeprowadzeniu konfrontacji pomiędzy K. J. (1) a T. K. (1) oraz K. W. (1) i A. R. (1), albowiem ich zeznania nie pozostawały w sprzeczności ze sobą, a co najwyżej z wyjaśnieniami oskarżonej. Ewentualnemu wyjaśnieniu rozbieżności winna zatem służyć konfrontacja świadków z oskarżoną. Co prawda Sąd I instancji uznał, że wnioski te zmierzają do przedłużenia postępowania, to jednak zdaniem Sądu odwoławczego wnioski te nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Miały udowodnić tezy leżące poza przedmiotem postępowania. Nie ma podstaw by twierdzić, że zarówno T. K., jak i K. J. zataili fakt udzielenia pożyczki, ponieważ jako że kwestia ta nie była związana z przedmiotem postępowania, nie byli o to pytani, natomiast problem czy dać wiarę K. W. (1) i A. R. (2), czy oskarżonej został rozstrzygnięty na płaszczyźnie art. 7 k.p.k. Poza tym przepis art. 172 k.p.k. nie nakłada na sąd obowiązku konfrontacji w celu wyjaśnienia rozbieżności, tylko daje taką możliwość.

Zgodnie z art. 115 § 4 k.k.k.k. korzyścią majątkową lub osobistą jest korzyść zarówno dla siebie, jak i kogo innego. Nie ma zatem znaczenia na co faktycznie oskarżona przeznaczyła pieniądze pochodzące z oszustwa.

Sąd I instancji posiadając spójny materiał dowodowy zasadnie uznał oskarżoną winną popełnienia przypisanego jej czynu. Świadczą o tym zeznania przesłuchanych świadków, które sąd ocenił zgodnie z zasadami logiki, doświadczenia życiowego i omówił w treści zaskarżonego wyroku. E. K. i J. P. konsekwentnie zaprzeczyli, aby rozliczali się z (...) w formie gotówkowej i pozostaje to w zgodzie z wynikami badań, dokonanymi przez biegłego z zakresu pisma ręcznego na dowodach wypłat. W odniesieniu do pieniędzy pobranych przy pomocy K. W. (1) również nie istnieją przesłanki przemawiające za uznaniem za wiarygodne wyjaśnień oskarżonej tylko dlatego, że przeciwnie niż w innych przypadkach zabrakło dowodów o charakterze materialnym. Oskarżona podejmowała działania w sposób przemyślany, stosowała zabiegi mające na celu ukrycie swych działań takich jak obietnice premii, czy straszenie konsekwencjami pracowników działu finansowego. Apelacja nie wykazała by K. W. miała skorzystać z okazji i chciała przerzucić odium odpowiedzialności na oskarżoną.

Sąd Okręgowy oparł rozstrzygnięcie na całokształcie materiału dowodowego, nie pomijając żadnego z dowodów i dokonał trafnej oceny, poddającej się kontroli instancyjnej. Bezzasadny jest w związku z tym zarzut dokonania błędnych ustaleń faktycznych.

Sąd II instancji podzielił również argumenty Sądu I instancji przytoczone w pisemnych motywach wyroku co do przyjętej wobec oskarżonej kwalifikacji prawnej.

Zgodnie z art. 53 § 1k.k. istotnymi wyznacznikami tego czy dana kara jest sprawiedliwa jest to, czy była orzeczona w granicach przewidzianych przez ustawę, a jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy. Ponadto winna uwzględniać stopień społecznej szkodliwości czynu oraz brać pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd I instancji uwzględnił wszystkie przesłanki wymiaru kary i zasadnie doszedł do wniosku, że adekwatną do zawinienia karą jest kara 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 (trzech) lat próby przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. Tak wymierzona kara uwzględnia dotychczasową niekaralność i pozytywną opinię oskarżonej z miejsca zamieszkania. Nie sposób jednak było nie zauważyć, że dopuściła się czynu w stosunku mienia znacznej wartości. G. K. działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, spowodowała istotną szkodę w mieniu, a zatem obciążenie jej kosztami postępowania i nałożenie na nią obowiązku naprawienia szkody było jak najbardziej zasadne. Sąd Okręgowy najwyraźniej uwzględnił sytuację osobistą i majątkową skoro czas naprawienia szkody określił na 30 miesięcy.

Kwotę wynagrodzenia za obronę pełnioną z urzędu w postępowaniu odwoławczym Sąd orzekł na podstawie § 4 ust.1 i 3, art. 17 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015r, poz. 1801) oraz art. 29. ust. 1 ustawy z dnia z dnia 26 maja 1982 r . Prawo o adwokaturze. Niski stopień zawiłości sprawy przekładający się na czas pracy poświęcony na przygotowanie się do prowadzenia sprawy nie uzasadniał zasądzenia wynagrodzenia w wysokości 150% stawki podstawowej.

Na podst. art. 626 § 1 k. p. k. , art. 627 k.p.k., art. 634 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych z póz. zmianami orzeczono o kosztach procesu.

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny, w oparciu
o dyspozycję art. 437 § 1 k.p.k. orzekł jak w wyroku.