Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

Protokolant Małgorzata Nakielska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 grudnia 2016 r. w Warszawie

sprawy A. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania A. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 27 kwietnia 2016 r., znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 kwietnia 2016 r. (znak: (...)), Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił ubezpieczonemu A. R. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Jednocześnie w treści ww. decyzji organ rentowy przyjął za udowodnione okresy składkowe w wymiarze 37 lat, 10 miesięcy i 21 dni oraz okresy nieskładkowe w wymiarze 3 lat, 11 miesięcy i 8 dni, tj. ogólny staż ubezpieczenia w wymiarze 41 lat, 9 miesięcy i 29 dni. Rozstrzygnięcie decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych oparł na przepisach ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (decyzja z dnia 27 kwietnia 2016 r., znak: (...), k. 37, tom IV a.r.).

A. R. , działający za pośrednictwem profesjonalnego pełnomocnika, w dniu 14 czerwca 2016 r. złożył odwołanie od ww. decyzji z dnia 27 kwietnia 2016 r. (znak: (...)). W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że nie zgadza się z oceną jego stanu zdrowia, dokonaną przez Lekarza Orzecznika ZUS i Komisję Lekarską ZUS. Podkreślił, że pomimo dostarczenia do ZUS wszelkiej niezbędnej dokumentacji medycznej, lekarze orzecznicy zignorowali jego zły stan zdrowia, który ma wpływ na jego codzienną egzystencję. Stwierdził, że w 2010 r. doszło u niego do nasilenia się dolegliwości kręgosłupa w zakresie odcinka L-S z promieniowaniem do kończyn dolnych, skutkujących przeprowadzeniem zabiegu operacyjnego, polegającego na odciążeniu międzyblaszkowym-zachyłkowym na poziomie L3-L4 oraz L4-L5 oraz discektomii L3-L4 lewostronnej. Podkreślił, że zabieg przeprowadzony w 2010 r. przyniósł jedynie krótkotrwałą poprawę, albowiem w dalszym ciągu pozostawał on pod opieką Poradni Neurologicznej, a badanie przeprowadzone rezonansem magnetycznym w 2010 r. wykazało znaczne zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa na poziomie L2-L3, L3-L4 oraz L4-L5. W związku z brakiem poprawy stanu zdrowia w 2014 r. został zakwalifikowany do kolejnego zabiegu operacyjnego, polegającego na facetectomii L4 po stronie prawej oraz usunięciu dysku L3-L4 wraz ze stabilizacją transpedicularną L3-L4. Przeprowadzony zabieg operacyjny nie przyniósł jednak istotnej poprawy stanu zdrowia i nie zapobiegł dalszemu nasileniu się odczuwanych przez niego dolegliwości. Odwołujący podał, że w latach 2015-2016 odbył 2 trzytygodniowe turnusy rehabilitacyjne związane ze schorzeniem kręgosłupa. Wskazał, że pomimo wykonywanych w ich trakcie zabiegów dolegliwości bólowe nasiliły się, a stan taki istnieje do dnia dzisiejszego. Podkreślił, że niezależnie od dolegliwości bólowych ze strony kręgosłupa, począwszy od 2000 r. leczy się na nadciśnienie tętnicze i chorobę wieńcową. Ponadto rozpoznano u niego zespół cieśni nadgarstka prawego w związku, z którym został skierowany na zabieg operacyjny, który zaplanowany został w lipcu 2016 r. Schorzenie to objawia się bardzo silnymi dolegliwościami bólowymi. Podniósł, że pogorszenie stanu zdrowia fizycznego spowodowało u niego zmianę mentalności psychicznej i pojawienie się nawracających zaburzeń depresyjnych, z powodu, których od maja 2012 r. pozostaje pod opieką Poradni Zdrowia (...). Stwierdził, że w związku ze swoim złym stanem zdrowia, Orzeczeniem Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia 10 listopada 2015 r. został uznany za osobę niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym. Wobec powyższego, w ocenie odwołującego, orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS i Komisji Lekarskiej ZUS zostały wydane bez dokonania wszechstronnej analizy znajdującej się w aktach rentowych dokumentacji medycznej oraz bez zbadania całokształtu okoliczności sprawy. W związku z powyższym, odwołujący zawnioskował o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii na okoliczność przebiegu jego choroby oraz dokonania oceny jego stanu zdrowia. Wskazał także, że zawód wykonywany przez niego przed powstaniem niezdolności do pracy, jego wiek i ogólne kwalifikacje zawodowe, uniemożliwiają mu podjęcie pracy innej niż dotychczasowa. W konkluzji odwołania, ubezpieczony wniósł zatem o zmianę zaskarżonej decyzji w całości i przyznanie na jego rzecz prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, jak również o zasądzenie od organu rentowego na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (odwołanie z dnia 14 czerwca 2016 r. k. 2-3 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. , w dniu 29 czerwca 2016 r. zajął stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że ubezpieczony został w toku postępowania skierowany na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 19 kwietnia 2016 r. nie stwierdziła u niego niezdolności do pracy. Jednocześnie na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach rentowych, Zakład Ubezpieczeń Społecznych ustalił staż pracy odwołującego w łącznym wymiarze 41 lat, 9 miesięcy i 29 dni. Na tej podstawie decyzją z dnia 27 kwietnia 2016 r., znak: (...), organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie z dnia 29 czerwca 2016 r. k. 36 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. R., urodzony w dniu (...), w dniu 19 lutego 2016 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Do powyższego wniosku odwołujący dołączył kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych wskazując, że od 1985 r. do chwili obecnej prowadzi własną pozarolniczą działalność gospodarczą z zakresu świadczenia usług krawieckich. Z tytułu prowadzenia ww. działalności gospodarczej, w okresach od dnia 1 stycznia 1999 r. do dnia 31 maja 1999 r. oraz od dnia 1 lipca 2001 r. A. R. podlegał obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym. W okresach od dnia 1 stycznia 1999 r. do dnia 31 maja 1999 r., od dnia 26 kwietnia 2010 r. do dnia 24 października 2010 r., od dnia 1 maja 2012 r. do dnia 23 października 2012 r., od dnia 1 sierpnia 2013 r. do dnia 29 stycznia 2014 r. oraz od dnia 14 listopada 2014 r. do dnia 14 maja 2015 r. odwołujący pobierał zasiłek chorobowy z ubezpieczenia chorobowego. Z kolei w okresach od dnia 25 października 2010 r. do dnia 19 października 2011 r., od dnia 1 lutego 2014 r. do dnia 28 czerwca 2014 r. oraz od dnia 15 maja 2015 r. do dnia 29 lutego 2016 r. odwołujący pobierał świadczenie rehabilitacyjne z ubezpieczenia chorobowego (wniosek z dnia 19 lutego 2016 r. wraz z załącznikiem k. 1-9, poświadczenie dla celów świadczeń emerytalno-rentowych k. 23-25, tom IV a.r.).

Decyzją z dnia 26 sierpnia 2016 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. przyznał odwołującemu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od dnia 19 września 2016 r. do dnia 17 grudnia 2016 r. w wysokości 90% podstawy wymiaru (decyzja z dnia 26 sierpnia 2016 r., znak: (...) k. 67-68 orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 16 sierpnia 2016 r. k. 69-70 a.s.).

W toku postępowania wyjaśniającego odwołujący został skierowany na badanie lekarskie do Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 14 marca 2016 r. uznał, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Na skutek wniesienia przez odwołującego sprzeciwu od powyższego orzeczenia, sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS, która po ponownym zbadaniu odwołującego, wydała w dniu 19 kwietnia 2016 r. orzeczenie na mocy, którego uznała, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (wniosek z dnia 19 lutego 2016 r. k. 1-6, orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 14 marca 2016 r. k. 27-28, sprzeciw k. 29, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 19 kwietnia 2016 r. k. 33-34 a.r.).

W oparciu o powyższe orzeczenie na mocy decyzji z dnia 27 kwietnia 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu ww. decyzji organ rentowy wskazał, że z uwagi na fakt, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 19 kwietnia 2016 r. stwierdziła, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy, to tym samym nie przysługuje mu prawo do wnioskowanego świadczenia. Jednocześnie w treści ww. decyzji organ rentowy przyjął za udowodnione okresy składkowe w wymiarze 37 lat, 10 miesięcy i 21 dni oraz okresy nieskładkowe w wymiarze 3 lat, 11 miesięcy i 8 dni, tj. ogólny staż ubezpieczenia w wymiarze 41 lat, 9 miesięcy i 29 dni (decyzja z dnia 27 kwietnia 2016 r., znak: (...), k. 37, tom IV a.r.).

Od niekorzystnej dla siebie decyzji organu rentowego, A. R. złożył odwołanie do tut. Sądu inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie z dnia 14 czerwca 2016 r. k. 2-3 a.s.).

W toku postępowania Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie dopuścił dowód z opinii łącznej biegłych sądowych lekarzy specjalistów: ortopedy, neurologa, kardiologa i psychiatry celem ustalenia, czy odwołujący się jest osobą zdolną, czy też całkowicie lub częściowo niezdolną do pracy zarobkowej, ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała, czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres, oraz do wskazania na czym polegała zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego, jeżeli taka nastąpiła (postanowienie z dnia 8 lipca 2016 r. k. 39 a.s.).

W opinii z dnia 23 lipca 2016 r. biegli sądowi z zakresu psychiatrii J. W., z zakresu ortopedii i traumatologii M. R., z zakresu neurologii dr med. T. P. oraz z zakresu kardiologii lek. med. K. S. rozpoznali u odwołującego stan po operacji kręgosłupa l/s w roku 2014/11 ze stabilizacją L3/L4, przebytą operacją odciążenia międzyblaszkowo-zachyłkowego L3/L4 i L4/L5 z disectomią L3/L4 lewostronną w 2010 r., zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne w odcinku l/s kręgosłupa z powodowanym zespołem bólowym bez cech podrażnienia/uszkodzenia korzeni nerwowych, zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego bez objawów podrażnienia/uszkodzenia korzeni nerwowych z podawanym zespołem bólowym, przebytą operację zespołu cieśni nadgarstka prawego w 2016 r., chorobę wieńcową – stan po (...), zaburzenia rytmu serca w wywiadzie oraz zaburzenie lękowo-hipochondryczne z napadami lęku. Biegli po dokonaniu badania przedmiotowego stwierdzili, że dysfunkcja układu nerowo-ruchowego, krążenia i psychicznego nie powoduje naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym utratę zdolności do pracy. Tym samym nie stwierdzili naruszenia sprawności organizmu, dającego podstawę do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy. Wskazali, że badany w obecnym stanie zdrowia może pracować według kwalifikacji, natomiast w okresie zaostrzenia dolegliwości bólowych wymaga okresowego leczenia farmakologicznego i fizykoterapeutycznego. Biegli nie stwierdzili także objawów uszkodzenia lub podrażnienia korzeni nerwowych, jedynie zmiany świadczące o istnieniu schorzenia z powodu, którego odwołujący był operowany. Dodali, że schorzenia układu naczyniowo-sercowego mają charakter stabilny, a od momentu plastyki (...) w 2000 r. nie było konieczności hospitalizacji z powodu choroby wieńcowej. Aktualnie nie występują też zaburzenia rytmu w zapisie Ekg i w badaniu przedmiotowym. Według biegłego psychiatry nerwica nie czyni powoda niezdolnym do pracy. W konkluzji opinii biegli jednomyślnie wskazali, że u odwołującego doszło do naruszenia funkcji nerwowo-mięśniowo-szkieletowej, związanej z ruchem oraz układu wewnętrznego naczyniowo sercowego i psychicznego. Podkreślili jednak, że dysfunkcje te naruszają organizm w stopniu niewielkim i nie powodują u odwołującego utraty zdolności do pracy (opinia łączna biegłych sądowych z zakresu psychiatrii J. W., z zakresu ortopedii i traumatologii M. R., z zakresu neurologii dr med. T. P. oraz z zakresu kardiologii lek. med. K. S. z dnia 23 lipca 2016 r. k. 55-59 a.s.).

Do powyższej opinii zastrzeżenia zgłosił pełnomocnik odwołującego wskazując, że ustalenia biegłych nie korespondują z rzeczywistym obrazem stanu zdrowia ubezpieczonego, który cierpi na schorzenia przewlekłe, powodujące u niego nieprzerwaną niezdolność do pracy. W ocenie odwołującego, dokonana przez biegłych ocena stanu jego zdrowia jest pobieżna. Nie uwzględnili oni bowiem złożonego do akt sprawy badania MR z dnia 7 stycznia 2016 r., z którego wynika stopień zaawansowania zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa odwołującego. Zmiany te z uwagi na dolegliwości bólowe i uczucie drętwienia kończyn skutecznie uniemożliwiają wykonywanie pracy w zakładzie krawieckim, która wymaga sprawności fizycznej i manualnej. Wobec powyższego, złożona opinia nie stanowi pełnowartościowego materiału dowodowego w sprawie, co uzasadnia wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych sądowych z zakresu specjalizacji ortopedycznej i neurologicznej (pismo procesowe z dnia 25 października 2016 r. k. 86-87 a.s.).

Na rozprawie w dniu 15 grudnia 2016 r. Sąd postanowił oddalić wnioski pełnomocnika odwołującego zgłoszone we wskazanej powyżej dacie, jak również w piśmie procesowym z dnia 20 października 2016 r. W pozostałym zakresie strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska procesowe (protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2016 r. k. 130-132 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach rentowych odwołującego. Zdaniem Sądu powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy.

Jednocześnie w toku sprawy Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii łącznej biegłych sądowych z zakresu psychiatrii J. W., z zakresu ortopedii i traumatologii M. R., z zakresu neurologii dr med. T. P. oraz z zakresu kardiologii lek. med. K. S. (k. 55-59 a.s.) celem jednoznacznego ustalenia stanu zdrowia odwołującego. W ocenie Sądu Okręgowego wnioski zawarte w sporządzonej opinii należy podzielić w całości. Opinia została bowiem wydana po przeprowadzeniu szczegółowego badania przedmiotowego odwołującego i wnikliwej analizie całości dokumentacji medycznej zawartej zarówno w aktach sądowych, jak i aktach rentowych ubezpieczonego. Opinia sporządzona przez biegłych sądowych jest wyczerpująca, a także została sporządzona w sposób jasny i logiczny oraz nie pozostawia wątpliwości, co do dokładnego określenia stanu zdrowia odwołującego. Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd Okręgowy uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowi wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie. Z tych też względów Sąd oddalił wnioski dowodowe pełnomocnika odwołującego zgłoszone w piśmie procesowym z dnia 20 października 2016 r. oraz na rozprawie w dniu 15 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie A. R. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 27 kwietnia 2016 r., znak: (...), jest niezasadne i jako takie podlega oddaleniu.

W myśl art. 57 ust. 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 748) o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt. 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący, co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (ust. 2 art. 57 ustawy).

W treści wskazanej powyżej regulacji zostały zatem określone warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie.

Zgodnie z art. 58 ust. 1 pkt. 5 ww. ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt. 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie, co najmniej 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

Stosownie zaś do treści ust. 2 art. 58, okres o którym mowa w ust. 1 pkt. 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy, zaś do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej. Przepis art. 58 ust. 4 stanowi natomiast, że przepisu ust. 2 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.

Art. 12 powołanej wyżej ustawy rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08 grudnia 2000 roku, II UKN 134/00 i z dnia 07 września 1979 r., II URN 111/79).

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności złożonego przez ubezpieczonego A. R. odwołania wskazać należy, że zaskarżona decyzja organu rentowego jest prawidłowa, albowiem odpowiada rzeczywistemu stanowi rzeczy. W przedmiotowej sprawie, Sąd uwzględnił opinię łączną wydaną przez biegłych sądowych i uznał ją za wyczerpującą, poddającą wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonego w odniesieniu do jego możliwości zawodowych. Wnioski zawarte w przedmiotowej opinii nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegli są bowiem doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadają poszczególnym schorzeniom ubezpieczonego. Opinię wydali po zapoznaniu się ze wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczonego oraz po przeprowadzeniu przedmiotowego badania wnioskodawcy. W ocenie Sądu biegli rzeczowo uzasadnili swoje stanowisko odnośnie zdiagnozowanych u wnioskodawcy schorzeń i ich wpływu na jego zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności z opinii łącznej biegłych sądowych z zakresu psychiatrii J. W., z zakresu ortopedii i traumatologii M. R., z zakresu neurologii dr med. T. P. oraz z zakresu kardiologii lek. med. K. S. jednoznacznie wynika, że występujące u odwołującego w zakresie powyższych specjalności schorzenia nie prowadzą do naruszenia sprawności jego organizmu w stopniu uzasadniającym orzeczenie, choćby częściowej niezdolności do pracy. Biegli po dokonaniu badania przedmiotowego stwierdzili, że dysfunkcja układu nerowo-ruchowego, krążenia i psychicznego nie powoduje naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym utratę zdolności do pracy. Tym samym nie stwierdzili naruszenia sprawności organizmu, dającego podstawę do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy. Wskazali, że badany w obecnym stanie zdrowia może pracować według kwalifikacji, natomiast w okresie zaostrzenia dolegliwości bólowych wymaga okresowego leczenia farmakologicznego i fizykoterapeutycznego. Biegli nie stwierdzili także objawów uszkodzenia lub podrażnienia korzeni nerwowych, jedynie zmiany świadczące o istnieniu schorzenia z powodu, którego odwołujący był operowany. Dodali, że schorzenia układu naczyniowo-sercowego mają charakter stabilny, a od momentu plastyki (...) w 2000 r. nie było konieczności hospitalizacji z powodu choroby wieńcowej. Aktualnie nie występują też zaburzenia rytmu w zapisie Ekg i w badaniu przedmiotowym. Według biegłego psychiatry nerwica nie czyni powoda niezdolnym do pracy. W konkluzji opinii biegli jednomyślnie wskazali, że u odwołującego doszło do naruszenia funkcji nerwowo-mięśniowo-szkieletowej, związanej z ruchem oraz układu wewnętrznego naczyniowo sercowego i psychicznego. Podkreślili jednak, że dysfunkcje te naruszają organizm w stopniu niewielkim i nie powodują u odwołującego utraty zdolności do pracy.

W tym miejscu wskazać należy, że w wyroku z dnia 03 lutego 2010 r. (II PK 192/09) Sąd Najwyższy stwierdził, że Sąd musi zwrócić się do biegłego, jeśli dojdzie do przekonania, że okoliczność mająca istotne znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy może zostać wyjaśniona tylko w wyniku wykorzystania wiedzy osób mających specjalne wiadomości. W takim przypadku dowód z opinii biegłego z uwagi na składnik wiadomości specjalnych jest dowodem tego rodzaju, że nie może być zastąpiony inną czynnością dowodową ani wnioskowaniem na podstawie innych ustalonych faktów. Natomiast w wyroku z dnia 03 listopada 2009 r. (I UK 138/09) Sąd Najwyższy stwierdził, że Sąd nie może samodzielnie dokonać ustalenia dotyczącego stanu zdrowia i stopnia naruszenia sprawności organizmu pod kątem zachowania lub braku zdolności do pracy. Ponadto w wyroku z dnia 03 września 2009 r. (II UK 30/09) Sąd Najwyższy stwierdził, że gdy sprawa wymaga wiadomości specjalnych, to sąd nie może rozstrzygać wbrew opinii biegłych sądowych.

Zdaniem Sądu oceny powyższej w niczym nie mogło zmienić przekonanie ubezpieczonego o złym stanie jego zdrowia. Zgodnie bowiem z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego, subiektywne przekonanie strony o stopniu niezdolności do pracy ze względu na stan zdrowia nie może mieć decydującego znaczenia dla ustalenia prawa do świadczenia rentowego, albowiem miarodajny jest obiektywnie istniejący stan zdrowia, stwierdzony w toku postępowania, do której to oceny uprawnieni są biegli lekarze o specjalności odpowiadającej schorzeniom osoby badanej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07 października 1968 r., III PRN 66/68).

Rozpoznając niniejszą sprawę Sąd miał także na uwadze, że odwołujący posiada orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności do dnia 10 listopada 2018 r. W kwestii relacji między orzeczonym stopniem niepełnosprawności a niezdolnością do pracy wielokrotnie wypowiadał się Sąd Najwyższy (por. uzasadnienie wyroku z dnia 11 marca 2008 r. sygn. I UK 286/07, uzasadnienie wyroku z dnia 04 lutego 2010 r. sygn. III UK 60/09) wskazując, że niepełnosprawność nie jest tożsama z niezdolnością do pracy. Dominująca linia orzecznicza w tej materii odnosi się do art. 5 pkt. 1 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, na mocy którego ustawodawca przewidział traktowanie orzeczeń lekarza orzecznika ZUS o niezdolności do pracy na równi z orzeczeniem niepełnosprawności, w stopniu odpowiednim do rodzaju niezdolności do pracy. Jednocześnie brak ustawowej regulacji przewidującej analogiczną sytuacji w drugą stronę, tj. pozwalającej na traktowanie orzeczenia o niepełnosprawności jako tożsamego z orzeczeniem o niezdolności do pracy. Sytuacja ta wynika m.in. z nieco innych przesłanek orzeczenia niezdolności do pracy i niepełnosprawności, innego trybu orzekania w tych sprawach oraz różnicy w zakresie celów, którym te orzeczenia mają służyć. W tym stanie rzeczy należało stwierdzić, że fakt istnienia umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nie miał wpływu na zmianę decyzji organu rentowego.

W tej sytuacji, Sąd Okręgowy, na podstawie wszechstronnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz w oparciu o obowiązujące przepisy prawa przyjął, że odwołanie A. R. od decyzji z dnia 27 kwietnia 2016 r., znak: (...), było bezzasadne i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. podlegało oddaleniu.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)