Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2016 r. w Gliwicach

sprawy C. S. (S.)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o prawo do emerytury pomostowej

na skutek odwołania C. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 10 czerwca 2016 r. nr (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu C. S. prawo do emerytury pomostowej począwszy od dnia 1 lutego 2016 roku,

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. na rzecz ubezpieczonego kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

(-) SSR del. Renata Stańczak

Sygn. akt VIIIU 1408/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 10 czerwca 2016r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił ubezpieczonemu C. S. ( S. ) prawa do emerytury pomostowej na podstawie art.4 ustawy o emeryturach pomostowych, gdyż ubezpieczony nie udowodnił okresu pracy w szczególnych warunkach wynoszącego
co najmniej 15 lat, a jedynie 13 lat, 6 miesięcy i 28 dni.

Organ rentowy wskazał, iż do pracy w warunkach szczególnych zaliczył ubezpieczonemu następujące okresy pracy: od dnia 10 października 1975r. do dnia 7 listopada 1975r., od dnia 25 stycznia 1978r. do dnia 5 listopada 1979r., od dnia 7 kwietnia 1997r.
do dnia 31 grudnia 2008r., od dnia 3 maja 2009r. do dnia 7 stycznia 2010r., od dnia
19 stycznia 2010r. do dnia 26 lutego 2010r., od dnia 3 lipca 2010r. do dnia 3 lipca 2011r.,
od dnia 16 lipca 2011r. do dnia 2 sierpnia 2011r. oraz od dnia 2 września 2011r. do dnia
13 stycznia 2012r.

Jednocześnie organ rentowy dodał, iż w wyniku przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego z (...) Grupą (...) dotyczącego zatrudnienia ubezpieczonego w szczególnych warunkach od dnia 6 listopada 1979r. do dnia 31 marca 1997r. zakład pracy potwierdził, że ubezpieczony wykonywał pracę w szczególnych warunkach jedynie w okresie od dnia 25 stycznia 1978r. do dnia 5 listopada 1978r.
na stanowisku górnika ładowacza pod ziemią.

Ubezpieczony w odwołaniu od decyzji domagał się jej zmiany przez przyznanie prawa do emerytury pomostowej po uprzednim zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych okresu pracy w KWK (...) od dnia 6 listopada 1979r.
do dnia 31 marca 1997r. Ubezpieczony złożył także wniosek o zasądzenie od organu rentowego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn jak w zaskarżonej decyzji. Organ rentowy powołując się na stanowisko zaprezentowane
w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 27 lutego 2013r. ( sygn. akt III AUa 165/13 ) oraz wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2013r. ( sygn. akt I UK 547/12 ) stwierdził, iż kwestia pracy w szczególnych warunkach nie zależy jedynie
od stanowiska wymienionego w wykazie A lub B, ale również od tego czy zakład pracy ubezpieczonego przynależy do resortu, do którego zostało przypisane to stanowisko – jeżeli nie, to nie można wówczas mówić o pracy w szczególnych warunkach.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Ubezpieczony C. S. urodzony w dniu (...) wiek emerytalny 60 lat osiągnął w dniu (...). Legitymuje się ponad 25 - letnim okresem składkowym i nieskładkowym. Stosunek pracy z ostatnim pracodawcą Przedsiębiorstwem (...) Sp. z o.o. w C. rozwiązał w dniu 25 lipca 2012r.

W dniu 26 lutego 2016r. złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury pomostowej, w rozpoznaniu którego organ rentowy wydał decyzję zaskarżoną, omówioną
na wstępie.

Ubezpieczony w okresie od dnia 25 stycznia 1978r. do dnia 31 marca 1997r. był zatrudniony w (...) S.A. KWK (...) w G. w pełnym wymiarze czasu pracy kolejno na stanowiskach ( według świadectwa pracy z dnia 1 kwietnia 1997r. ):

- od dnia 25 stycznia 1978r. do dnia 5 listopada 1979r. – ładowacza pod ziemią,

- od dnia 6 listopada 1979r. do dnia 30 listopada 1984r. – pracownika placu drewna na powierzchni,

- 1 grudnia 1984r. do dnia 31 grudnia 1985r. – operatora mechanicznych urządzeń na powierzchni,

- od dnia 1 stycznia 1986r. do dnia 31 grudnia 1987r. - maszynisty żurawia na powierzchni,

- od dnia 1 stycznia 1988r. do dnia 31 marca 1997r. - operatora suwnicy na powierzchni.

Początkowo ubezpieczony pracował na Kopalni jako ładowacz pod ziemią. Potem
ze względu na stan zdrowia został przeniesiony do pracy na powierzchni. Na powierzchni pracował na placu składowym, gdzie przychodziły materiały w wagonach i samochodach takie jak m.in. obudowy metalowe, cement, pył kamienny. Te materiały były rozładowywane, a następnie załadowywane, aby dostarczyć ten towar na dół kopalni. Natomiast z dołu kopalni były wywożone na plac składowy towary złomowe typu złamane ringi lub odpadki z drewna, które także trzeba było najpierw rozładować, a następnie załadować do wywózki. Takie place składowe ( drzewne ) znajdowały na P. Zachodnim i P. B., które oddalone były od siebie o około 3 km a położone były w pobliżu różnych części kopalni. Ubezpieczony pracował najpierw na P. Zachód a następnie na P. B.. Na placu znajdującym się na P. Zachód były zamontowane na stałe cztery suwnice, a na placu znajdującym się na P. B. – dwie suwnice. Suwnica jest urządzeniem na torach. Pracowało się w niej w kabinie, która znajdowała się na wysokości 7 metrów – na P. Zachód, czy też 13 metrów – na P. B.. Na P. Zachód kabina była zamontowana na stałe, a na B. jeździło się
w kabinie z przyczepioną liną z hakiem, do której następnie montowany był towar i w ten sposób się go przemieszczało. Oprócz tego była tam także kolejka wąskotorowa, która kursowała pomiędzy szybem kopalnianym a placem składowym, a także skład materiałów. Ubezpieczony początkowo pracował przy załadunku i rozładunku towarów np. cementu, wapnia. To załadowywanie i rozładowywanie dokonywane było ręcznie, gdy towary pakowane były w workach. Od 1984r. ubezpieczony pracował jako operator suwnic, a oprócz tego obsługiwał jako maszynista kolejkę wąskotorową, która ciągnęła wozy z towarem.
Do tych poszczególnych prac ubezpieczony był kierowany przez przełożonego w zależności od potrzeb np. w przypadku zwolnienia chorobowego jakiegoś pracownika albo urlopu. Pracę taką ubezpieczony świadczył faktycznie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Od dnia 7 kwietnia 1997r. ubezpieczony przeszedł do pracy do Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. Pracował w tym czasie na tym samym placu składowym co w kopalni, gdy kopalnia wydzierżawiła ten plac razem z wszystkimi urządzeniami firmie (...). W Przedsiębiorstwie (...), gdzie ubezpieczony pracował do dnia 25 lipca 2012r., ubezpieczony wykonywał taką samą pracę, co wcześniej na Kopalni, to jest w zależności od potrzeb pracował albo na suwnicy albo jako maszynista kolejki. Ubezpieczony w dniu 14 stycznia 1982r. uzyskał uprawnienia do obsługi dźwigów i suwnic ( hakowy ), w dniu 31 maja 1993r. do obsługi suwnic chwytakowych, w dniu 22 marca 1993r. do obsługi lokomotyw spalinowych jako kierowca, a w dniu 10 maja 1996r. kolejne do obsługi suwnic chwytakowych kat. I S.

Razem z ubezpieczonym w KWK (...) pracowali M. F. jako hakowy, manewrowy, robotnik transportowy i kierowca lokomotyw, M. P. (1) jako kierowca lokomotyw w latach1973 - 1997, K. Z. jako operator suwnicy oraz kierowca lokomotywy spalinowej w latach 1974 – 1997 ( świadek ten wykonywał taką samą pracę co ubezpieczony w okresie spornym od 1984r. ).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. przyznał świadkom K. Z. oraz M. P. (2) prawo do emerytury wcześniejszej z tytułu wykonywana pracy w warunkach szczególnych, po uprzednim zaliczeniu do takiej pracy w/w okresów zatrudnienia tych świadków na KWK (...)

Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. wystawiło ubezpieczonemu w dniu 11 lutego 2016r. świadectwo wykonywania prac w warunkach szczególnych, w którym zawarło adnotację, iż ubezpieczony w okresie:

- od dnia 7 kwietnia 1997r. do dnia 4 maja 2004r. i od dnia 5 maja 2004r. do dnia 31 grudnia 2008r. pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy i wykonywał prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych oraz prace zakładowych służb kolejowych bezpośrednio związane z utrzymaniem ruchu pociągów na stanowiskach: maszynista samojezdnego torowego urządzenia dźwigowego / operator suwnicy bramowej/ i maszynista lokomotywy spalinowej i jego pomocnik /kierowca lokomotywy wąskotorowej/ wymienionych w wykazie A dziale V poz.3 pkt 20 i wykazie A dziale VIII poz.13 pkt 11 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do Zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983r. w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach.

Okresy te organ rentowy zaliczył do pracy w warunkach szczególnych.

Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych (t.j. Dz.U. z 2015r., poz. 965 ze zm.) zwanej dalej ustawą, prawo do emerytury pomostowej, z uwzględnieniem art. 5-12, przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:

1) urodził się po dniu 31 grudnia 1948r.;

2) ma okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat;

3) osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn;

4) ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony na zasadach określonych
w art. 5-9 i art. 11 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn;

5) przed dniem 1 stycznia 1999r. wykonywał prace w szczególnych warunkach lub prace w szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS;

6) po dniu 31 grudnia 2008r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3;

7) nastąpiło z nim rozwiązanie stosunku pracy.

Po myśli art. 3 ust. 1 prace w szczególnych warunkach to prace związane z czynnikami ryzyka, które z wiekiem mogą z dużym prawdopodobieństwem spowodować trwałe uszkodzenie zdrowia, wykonywane w szczególnych warunkach środowiska pracy, determinowanych siłami natury lub procesami technologicznymi, które mimo zastosowania środków profilaktyki technicznej, organizacyjnej i medycznej stawiają przed pracownikami wymagania przekraczające poziom ich możliwości, ograniczony w wyniku procesu starzenia się jeszcze przed osiągnięciem wieku emerytalnego, w stopniu utrudniającym ich pracę na dotychczasowym stanowisku; wykaz prac w szczególnych warunkach określa załącznik nr 1 do ustawy.

Zgodnie z ust. 3 tego przepisu prace o szczególnym charakterze to prace wymagające szczególnej odpowiedzialności oraz szczególnej sprawności psychofizycznej, których możliwość należytego wykonywania w sposób niezagrażający bezpieczeństwu publicznemu, w tym zdrowiu lub życiu innych osób, zmniejsza się przed osiągnięciem wieku emerytalnego na skutek pogorszenia sprawności psychofizycznej, związanego z procesem starzenia się; wykaz prac o szczególnym charakterze określa załącznik nr 2 do ustawy.

Za pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach uważa się pracowników wykonujących po dniu wejścia w życie ustawy, w pełnym wymiarze czasu pracy, prace, o których mowa w ust. 1 (ust.4). Za pracowników wykonujących prace o szczególnym charakterze uważa się pracowników wykonujących po dniu wejścia w życie ustawy, w pełnym wymiarze czasu pracy, prace, o których mowa w ust. 3 (ust. 5). Za pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze uważa się również osoby wykonujące przed dniem wejścia w życie ustawy prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (ust.7).

Dla uzyskania prawa do emerytury pomostowej koniecznym jest łączne spełnienie wymienionych powyżej warunków, gdyż brak spełnienia któregokolwiek z nich uniemożliwia przyznanie prawa do świadczenia.

Okolicznością bezsporną w sprawie jest, iż ubezpieczony C. S. urodził się po dniu 31 grudnia 1948r., ukończył wiek 60 lat ( w dniu 28 stycznia 2016r. ), legitymuje się wymaganym 25 - letnim okresem składkowym i nieskładkowym, przed dniem 1 stycznia 1999r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ustawy
o emeryturach i rentach z FUS, po dniu 31 grudnia 2008r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 oraz nastąpiło z nim rozwiązanie stosunku pracy.

Kwestia sporna sprowadzała się do ustalenia, czy ubezpieczony dysponuje łącznym okresem pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 15 lat, a konkretnie czy istnieją podstawy do uznania za taką prace okresu zatrudnienia ubezpieczonego w KWK (...) od dnia 6 listopada 1979r. do dnia 31 marca 1997r.

Zdaniem Sądu przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe nie pozostawia wątpliwości, iż ubezpieczony w powyższym okresie spornym stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych w rozumieniu art.32 ustawy
o emeryturach i rentach z FUS, wymienioną w stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz.43 ze zm.):

- wykazie A dziale VIII poz.1 – „ Ciężkie prace załadunkowe i wyładunkowe oraz przeładunek materiałów sypkich, pylistych, toksycznych, żrących lub parzących
w transporcie ” od dnia 6 listopada 1979r. do dnia 30 listopada 1984r.,

- wykazie A dziale V poz.3 i wykazie A dziale VIII poz.13, to jest kolejno „ prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych ” oraz „ prace zakładowych służb kolejowych bezpośrednio związane z utrzymaniem ruchu pociągów ” od dnia 1 grudnia 1984r. do dnia 31 marca 1997r.

Ubezpieczony początkowo do 1984r. pracował przy załadunku i rozładunku towarów np. cementu, wapnia, co dokonywane było ręcznie, a następnie jako operator suwnicy i maszynista kolejki wąskotorowej, w zależności od potrzeb pracodawcy. Ubezpieczony posiadał uprawnienia do prowadzenia suwnic i lokomotyw spalinowych.

Ustalając powyższe w zakresie rzeczywiście wykonywanej pracy Sąd oparł się zeznaniach świadków M. F., M. P. (2), K. Z., zeznaniach ubezpieczonego, które korespondowały z treścią powołanej w sprawie dokumentacji.

Za uznaniem powyższego okresu spornego do pracy w warunkach szczególnych przemawia fakt, iż ubezpieczony taką samą pracę, a mianowicie operatora suwnicy
i maszynisty lokomotywy spalinowej ( wykonywaną od 1984r. ) świadczył w późniejszym okresie, to jest podczas zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) i pracę taką organ rentowy zaliczył do pracy w warunkach szczególnych.

Wreszcie, za takim przyjęciem przemawia fakt, iż świadkom K. Z. oraz M. P. (2), którzy wykonywali generalnie taką samą pracę co ubezpieczony ( w szczególności dotyczy to świadka K. Z. ) organ rentowy przyznał prawo do emerytury wcześniejszej z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych, po uprzednim zaliczeniu do takiej pracy w/w okresów zatrudnienia świadków.

Podkreślić należy, iż w doktrynie i orzecznictwie utrwalony jest pogląd,
że wykonywanie równocześnie pracy – w ramach pełnego wymiaru czasu pracy – na dwóch różnych stanowiskach, na których zatrudnienie zaliczane jest do prac w szczególnych warunkach, podlega uwzględnieniu przy ustalaniu prawa do emerytury wcześniejszej z tytułu pracy w warunkach szczególnych ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 27.01.2015r. III AUa 386/14 ).

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie powoływał się na fakt, iż kwestia pracy w szczególnych warunkach nie zależy jedynie od stanowiska wymienionego w wykazie A lub B, ale również od tego czy zakład pracy ubezpieczonego przynależy do resortu, do którego zostało przypisane to stanowisko – jeżeli nie, to nie można wówczas mówić o pracy w szczególnych warunkach.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowym, wyodrębnienie prac kwalifikujących do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym ma charakter stanowiskowo-branżowy. Oznacza to, że przynależność pracodawcy do określonej gałęzi przemysłu ma znaczenie istotne i nie można dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia, wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały przypisane w tym akcie prawnym (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2011 r., III UK 174/10, LEX nr 901652; z dnia 3 czerwca 2008 r., I UK 381/07, LEX nr 494112; z dnia 16 czerwca 2009 r., I UK 20/09, LEX nr 515698 i I UK 24/09, LEX nr 518067; z dnia 1 czerwca 2010 r., II UK 21/10, LEX nr 619638, z dnia 19 maja 2011 r., III UK 174/10, LEX nr 901652).

Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Katowicach w uzasadnieniu wyroku z dnia 24 czerwca 2016r. ( sygn. akt III AUa 2204/15 Lex nr 2 106832 ) powołując się na dalsze orzecznictwo Sądu Najwyższego, zasada powyższa nie ma charakteru absolutnego i w szczególnych okolicznościach sprawy można od niej odstąpić. Może się bowiem zdarzyć, że zakład pracy podległy określonemu ministrowi wykonuje także zadania całkowicie odpowiadające innemu działowi gospodarki, leżącemu w sferze zainteresowania innego ministra (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 25 marca 2014 r., I UK 337/13, LEX nr 1458817; z dnia 2 czerwca 2008 r., I UK 381/07, LEX nr 494112; dnia 25 marca 2014 r., I UK 337/13, LEX nr 1458817). Przykładowo, w przypadku dużych, rozbudowanych przedsiębiorstw, nie jest uzasadnione dokonywanie oceny konkretnej pracy przez pryzmat wyłącznie głównej (wiodącej) działalności tego przedsiębiorstwa, ale konieczne jest odniesienie się do poszczególnych rodzajów działalności prowadzonych przez oddziały tego przedsiębiorstwa, które mogą odpowiadać innej branży.

Inaczej mówiąc, nie można twierdzić, że znaczenie ma jedynie przyporządkowanie pracodawcy do określonego działu przemysłu. Otóż bowiem przepis art. 32 ust. 2 cyt. ustawy o emeryturach i rentach wyraźnie stanowi, że dla celów ustalenia uprawnień, w postaci emerytury w wieku wcześniejszym, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Skoro tak, to zasadnym jest twierdzenie, że przyporządkowanie branżowe ma znaczenie wówczas jedynie, gdy uciążliwość i szkodliwość danej pracy wynika z wykonywania jej właśnie w ramach danej branży. Natomiast w sytuacji, gdy stopień szkodliwości lub uciążliwości danego rodzaju pracy nie wykazuje żadnych różnic w zależności od gałęzi gospodarki, w której praca ta jest wykonywana, to, jak konkludował Sąd Najwyższy, brak jest podstaw do zanegowania świadczenia jej w warunkach szczególnych jedynie dlatego, że w załączniku została przyporządkowana do innego działu przemysłu. Sąd Najwyższy podkreślił na koniec, że jeżeli pracownik w ramach swych obowiązków był narażony na działanie takich samych czynników, na jakie byli narażeni pracownicy działu przemysłu wspomnianego w załączniku, i przez co, których praca była pracą w szczególnych warunkach, to zróżnicowanie sytuacji tych pracowników jedynie z tego powodu naruszałoby zasadę równości w traktowaniu podmiotów (osób) znajdujących się w tej samej sytuacji. Tak więc, pracą w szczególnych warunkach jest praca wykonywana przy takim samym oddziaływaniu szkodliwych czynników, niezależnie od branży w jakiej jest świadczona, chyba, że właśnie ze specyfiki tej branży wynika szkodliwość i uciążliwość warunków pracy.

Bez znaczenia dla rozpoznania sprawy pozostaje fakt, że ubezpieczony nie przedłożył w organie rentowym za okres sporny świadectwa pracy w szczególnych warunkach. Fakt wykonywania takiej pracy został wykazany w postępowaniu sądowym za pomocą innych dowodów. W postępowaniu odwoławczym przed Sądem nie obowiązują bowiem ograniczenia dowodowe jakie występują w postępowaniu o świadczenia emerytalno-rentowe przed organem rentowym, a Sąd może ustalić okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość jak: okresy zatrudnienia, w tym wykonywanie pracy w warunkach szczególnych, za pomocą wszelkich środków dowodowych, przewidzianych w kodeksie postępowania cywilnego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10.03.1984r. III UZP 6/84, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21.09.1984r. III UZP 48/84, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07.12.2006r., I UK 179/06, LEX nr 342283).

Po zaliczeniu okresu spornego do pracy w warunkach szczególnych uznanej przez organ rentowy, ubezpieczony posiada ponad 15 - letni okres takiej pracy. Zatem spełnia on wszystkie niezbędne przesłanki prawa do dochodzonego świadczenia.

W konsekwencji takiego stanowiska Sąd z mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w pkt 1 wyroku zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury pomostowej począwszy od dnia 1 lutego 2016r., to jest od miesiąca zgłoszenia wniosku ( zgodnie z art.129 ust.1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stosowanym odpowiednio z mocy art.26 ust.1 ustawy
o emeryturach pomostowych ).

W pkt 2 wyroku na podstawie art.98 k.p.c. w związku z §9 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz.U. z 2015r., poz.1800 )zasądził od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

(-)SSR del. Renata Stańczak