Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Janusz Madej

Protokolant st. sekr. sądowy Dorota Hańc

po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2016 r. w Bydgoszczy na rozprawie

odwołania: W. G. (1)

od decyzji : Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 29 grudnia 2014 r., znak: (...)

w sprawie: W. G. (1)

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o emeryturę

I zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje ubezpieczonemu W. G. (1) prawo do emerytury od dnia 1 grudnia 2014 r. ;

II nie stwierdza odpowiedzialności Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt VI U 388/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29.12.2014 r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., po rozpatrzeniu wniosku ubezpieczonego W. G. (1) z dnia 09.12.2014 r., odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury, albowiem nie udowodnił on wymaganego okresu 15 lat pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Organ rentowy wskazał, że do dnia 31.12.1998 r. ubezpieczony nie udowodnił 25 lat stażu pracy. Na poczet tego okresu nie może zostać zaliczony okres pracy od 27.04.1970 r. do 31.08.1972 r. w gospodarstwie rolnym rodziców, gdyż brak odpowiedniego zaświadczenia o posiadaniu gospodarstwa z podaną wielkością. Ponadto, W. G. (1) w tym czasie kontynuował naukę w szkole ponadpodstawowej oddalonej o 30 km od miejsca zamieszkania. ZUS podniósł nadto, że W. G. (1) do dnia 31.12.1998 r. nie udowodnił 15 lat stażu pracy w warunkach szczególnych. Do pracy w szczególnych warunkach nie zaliczono okresu pracy od 17.09.1984 r. do 31.01.1991 r. w Przedsiębiorstwie (...) sp. z o.o. w I..

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony W. G. (1), wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie mu prawa do emerytury. Odwołujący podniósł, iż organ rentowy w sposób nieuzasadniony nie uwzględnił mu okresu wykonywania pracy w okresie od 17.09.1984 r. do 31.01.1991 r. na stanowisku zastępcy kierownika Wydziału Produkcji jako pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych. Ubezpieczony wskazał nadto, iż w okresie od 1970 r. do 1972 r. uczęszczał do Szkoły Budowlanej dla Pracujących w W..

Zakład Ubezpieczeń Społecznych w odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonego, wniósł o jego oddalenie. Organ rentowy podtrzymał stanowisko zaprezentowane w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony W. G. (1) (ur. (...)), dnia 09.12.2014 r. złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Organ rentowy ZUS uznał za udokumentowany staż ubezpieczeniowy na dzień 1 stycznia 1999 r. w wymiarze 23 lat, 2 miesięcy i 8 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 8 lat, 2 miesiące i 14 dni okresów pracy w warunkach szczególnych. Odwołujący nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

- okoliczności bezsporne

Sporną kwestią pozostawało to, czy ubezpieczony legitymuje się 25 – letnim stażem pracy oraz 15 – letnim okresem pracy w warunkach szczególnych.

Ubezpieczony w okresie od 01.09.1970 r. do 24.06.1972 r. był uczniem (...) Szkoły Budowlanej dla Pracujących w W.. W. G. (1) od 09.01.1971 r. był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie (...). Natomiast od 06.04.1971 r. został on zatrudniony w (...) Szkole Budowlanej dla Pracujących (...) Przedsiębiorstwa Budowlanego w W.. Ubezpieczony za pracę świadczoną w ramach praktycznej nauki zawodu otrzymywał wynagrodzenie. Odwołujący dnia 24.06.1972 r. ukończył dwuletnią naukę w (...) Szkole Budowlanej dla Pracujących (...) w W..

Praca ubezpieczonego przez cały okres dwóch lat w (...) Szkole Zawodowej dla Pracujących (...) Przedsiębiorstwa Budowlanego w W. polegała na tym, iż pracował na praktykach w czwartek i piątek po 8 godzin oraz 6 godzin w sobotę, natomiast w poniedziałek, wtorek i środę uczył się po 8 godzin dziennie. W ramach świadczonej pracy odwołujący pracował na budowach bloków mieszkalnych, budynków przemysłowych, np. hydroforni, uczył się zakładania instalacji wodno-kanalizacyjnych i gazowych, instalacji centralnego ogrzewania oraz kanalizacji na zewnątrz budynków.

Rodzice ubezpieczonego H. i W. G. (2), zam. (...), (...)-(...) C., posiadali w okresie od 18.03.1961 r. do 03.11.1995 r. na terenie gminy C. w miejscowości T. gospodarstwo rolne o powierzchni 13,05 ha. Odwołujący W. G. (1) od 30.05.1954 r. do 08.10.1984 r. posiadał miejsce stałego zameldowania w miejscowości (...), gm. C.. Ojciec W. G. (1) hodował w gospodarstwie rolnym trzodę chlewną, drób (kury, kaczki) oraz owce. W gospodarstwie hodowano również 2-3 maciory, 2 konie oraz 4 krowy i 2 cielaki. Ubezpieczony od dnia ukończenia 16 roku życia do momentu rozpoczęcia nauki w (...) Szkole Budowlanej dla Pracujących w W. stale i przez przynajmniej 4 godziny codziennie pomagał rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa rolnego.

Ubezpieczony zajmował się obrządkiem a także pracą w polu. Do obowiązków odwołującego należało noszenie wody ze studni, karmienie i pojenie zwierząt gospodarskich, wyrzucanie obornika, naścielenie na nowo słomy w oborze i w chlewie, rąbanie drewna oraz zbieranie ziemniaków. W lecie W. G. (1) w trakcie żniw woził snopki. Również w okresie zimowym odwołujący pracował przez przynajmniej 4 godziny na dzień w gospodarstwie rodziców. Ubezpieczony miał pięcioro rodzeństwa, lecz z uwagi na to, iż był najstarszy, to on w największym stopniu pomagał rodzicom.

Ubezpieczony był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) sp. z o.o. w I. w okresie od 17.09.1984 r. do 31.03.2004 r. w pełnym wymiarze czasu pracy. Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o. w I. jest następcą prawnym istniejącego od 01.01.1975 r. do 31.12.1991 r. Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa (...) w B. Zakład Nr (...) w I.. W okresie od 17.09.1984 r. do 31.01.1991 r. W. G. (1) we wspomnianym zakładzie pracy świadczył stale i w pełnym wymiarze pracę w warunkach szczególnych na stanowisku zastępcy Kierownika Wydziału Produkcji. Ubezpieczony z dniem przyjęcia do pracy, tj. 17.09.1984 r. został skierowany do Zakładu Nr (...) Wydział Produkcji, lecz faktycznie pracował w stacji ujęcia wody w T.. Do jego obowiązków należało m.in. sprawowanie nadzoru nad realizacją zadań powierzonych komórce, w tym nadzorowanie remontów planowo-zapobiegawczych urządzeń eksploatacyjnych i studni a także prawidłowe eksploatowanie ujęć wody gruntowej, zapewnienie stałej, rytmicznej pracy stacji wodociągowej oraz przepompowni wodociągowej, zapewnienie prawidłowej eksploatacji studni.

Odwołujący jako zastępca kierownika wydziału produkcji w trakcie pracy w T. przy ujęciu wody wykonywał takie same prace jak inni szeregowi pracownicy zatrudnieni na takich stanowiskach jak: monter sieci wodociągowych i operator uzdatniania wody. Zajmował się podłączaniem studni głębinowych do sieci wodociągowej czy renowacją studni. W trakcie wykonywania prac renowacyjnych studni ubezpieczony miał kontakt z kwasami. W celu uzdatnienia złoża wody było ono zalewane kwasami, a czyniono tak żeby kwas rozpuścił otulinę żelaza, którą filtr wchłonął. Pracownicy wykonujący tego typu prace, włącznie z powodem, używali kasków, masek i ubrań ochronnych. Wszyscy pracownicy podlegali służbowo ubezpieczonemu, a wśród nich pracownicy wykonujący pracę na stanowiskach monterów sieci wodociągowych, maszyniści pomp, aparatowi uzdatniania wody (operatorzy filtrów). Do obowiązków operatorów filtrów należało przepłukiwanie filtrów, żeby woda nie zawierała żelaza. Na stacji w T. woda była cały czas chlorowana. Substancja trująca chlor występowała w stanie gazowym w butlach stalowych i w formie płynnej w beczkach.

Ubezpieczony jako zastępca kierownika dokonywał kontroli jakości pracy podległych mu pracowników i jej zgodności z normami technologicznymi. W tym zakresie wykonywał dozór prac innych pracowników, ale również wiele prac wykonywał sam.

Skarżący W. G. (1) w okresie od 25.10.1976 r. do 17.10.1978 r. pełnił zasadniczą służbę wojskową.

- dowody: świadectwo ukończenia zasadniczej szkoły zawodowej w W. z 24.06.1972 r. (k. 77 akt sądowych); legitymacja ubezpieczeniowa W. G. (1) nr (...) (k. 78 akt sądowych); zaświadczenie dyrektora Zespołu Szkół nr (...) w W. z 24.06.2014 r. (k. 31 akt sądowych); pismo ubezpieczonego z dnia 24.08.2015 r. (k. 71 akt sądowych); zaświadczenie burmistrza miasta C. z dnia 01.10.2015 r. (k. 90 akt sądowych); odpis z księgi wieczystej Kw nr (...) (k. 91 akt sądowych); wypis z aktu notarialnego o repertorium A (...) na rok 1995 (k. 92-93 akt sądowych); zeznania świadków T. D., T. S., T. Z., I. K., E. P. (e-protokół – k. 87 akt sądowych); zeznania świadka S. F. oraz ubezpieczonego W. G. (1) (e-protokół – k. 125 akt sądowych); świadectwo pracy z 26.03.2014 r., świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z 26.03.2014 r., zaświadczenie Urzędu Miasta i Gminy C. z 26.06.2014 r., zaświadczenie z 26.03.2014 r. (k. 7-8, 10, 15 akt rentowych dot. wniosku o emeryturę z dnia 03.09.2014 r.); zaświadczenie z (...) w I., książeczka wojskowa ubezpieczonego (k. 10-11 akt rentowych dot. wniosku z 28.07.2014 r. oraz k. 7 akt rentowych dot. ustalenia kapitału początkowego); karta obowiązków, uprawnień i odpowiedzialności ubezpieczonego na stanowisku kierowniczym (akta osobowe ubezpieczonego)

Sąd dokonał ustalenia stanu faktycznego na podstawie zeznań I. K., E. P., T. D., T. S., T. Z., S. F. oraz zeznań ubezpieczonego W. G. (1), a także na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, w aktach organu rentowego oraz w aktach osobowych odwołującego. Sąd uznał zeznania świadków i ubezpieczonego za w pełni wiarygodne. Formułowali oni twierdzenia w sposób jasny, rzeczowy oraz zgodny z zasadami logicznego rozumowania.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków I. K., E. P., T. D., T. S. na okoliczność pracy ubezpieczonego w gospodarstwie rolnym rodziców w okresie od 27.04.1970 r. do czasu podjęcia nauki w (...) Szkole Budowlanej dla Pracujących (...) w W. od 1 września 1970r. z uwagi na to, iż świadkowie mieszkali w spornym okresie w tej samej miejscowości, w której rodzice odwołującego mieli gospodarstwo rolne oraz widywali ubezpieczonego przy pracy we wspomnianym gospodarstwie.

Sąd uznał za zasługujące na danie im wiary również zeznania świadków T. D. oraz T. S. na okoliczność wykonywania przez ubezpieczonego pracy na podstawie umowy o praktyczną naukę zawodu w okresie od 1.09.1970 r. do 24.06.1972 r. w (...) Przedsiębiorstwie (...) oraz (...) Szkole Budowlanej dla Pracujących (...) Przedsiębiorstwa Budowlanego w W., wykonywanych przez ubezpieczonego obowiązków pracowniczych i wymiaru czasu pracy tegoż zatrudnienia z tego powodu, iż wspomniani świadkowie w spornym okresie wspólnie dojeżdżali i uczęszczali do tej samej szkoły co ubezpieczony.

Sąd uznał ponadto za wiarygodne zeznania świadków T. Z. oraz S. F. na okoliczność charakteru zatrudnienia ubezpieczonego w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie (...) w B. w Zakładzie Nr (...) w I. w okresie od 17.09.1984 r. do 31.01.1991 r. na stanowisku zastępcy kierownika Wydziału Produkcji, wykonywanych przez ubezpieczonego obowiązków pracowniczych i wymiaru tego zatrudnienia, albowiem rzeczeni świadkowie pracowali w spornym okresie u tego samego pracodawcy, u którego pracował ubezpieczony, w tym w stacji ujęcia wody w T..

Sąd uznał te dowody za wiarygodne, bowiem nie są ze sobą sprzeczne, wzajemnie się uzupełniają oraz tworzą spójną logiczną całość. Dowody te posłużyły do ustalenia okoliczności faktycznych, których ustalenie było niezbędne do wydania rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 j.t.):

1. Ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, tj. dnia 1 stycznia 1999 r. osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

2. Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z treścią art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w związku z § 3 i § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983, poz. Nr 8, poz. 43), dalej jako rozporządzenie, pracownik który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A rozporządzenia, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)ma wymagany okres zatrudnienia wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Natomiast zgodnie z brzmieniem § 2 ust. 1 rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Należy zauważyć, iż tylko okresy wykonywania zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy wypełniają weryfikowalne kryterium uznania pracy o cechach znacznej szkodliwości dla zdrowia lub znacznego stopnia uciążliwości, lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Stałe wykonywanie takich prac oznacza, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku) lub periodyczne, a nie stałe świadczenie pracy wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2008 r., sygn. akt II UK 133/08).

W ocenie Sądu Okręgowego, mając na względzie ustalony stan faktyczny w sprawie, poczynione rozważania prawne oraz zgromadzony materiał dowodowy, ubezpieczony W. G. (1) w okresie od 17.09.1984 r. do 31.01.1991 r. świadczył stale i w pełnym wymiarze czasu pracę w warunkach szczególnych. Odwołujący w spornym okresie jako zastępca Kierownika Wydziału Produkcji dokonywał kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji i usług oraz dozoru inżynieryjno-technicznego na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane były prace wymienione w wykazie (wykaz A, dział XIV, pozycja 24 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze). Zgodnie z treścią karty obowiązków, uprawnień i odpowiedzialności obowiązującej ubezpieczonego od dnia przyjęcia go do pracy w dniu 17.09.1984 r. na stanowisku zastępcy kierownika Wydziału Produkcji Zakładu Nr (...) w I. powierzono mu m.in. sprawowanie nadzoru nad realizacją zadań powierzonych komórce, w tym nadzorowanie remontów planowo-zapobiegawczych urządzeń eksploatacyjnych i studni. W. G. (1) w spornym okresie wykonywał pracę w stacji ujęcia wody w T., sprawując nadzór nad pracownikami, którzy świadczyli pracę w warunkach szczególnych jako aparatowi uzdatniania wody (praca wymieniona w wykazie A, w dziale IX, pozycja 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. - oczyszczanie ścieków i filtrów otwartych) a także jako maszyniści pomp wodociągowych (praca wymieniona w wykazie A, w dziale XIV, pozycja 9 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. - bezpośrednia obsługa stacji sprężarek). O tym, iż praca wykonywana przez pracowników w T. była pracą w warunkach szczególnych świadczy to, iż w celu uzdatniania złoża wody były zalewane kwasami, aby substancje te rozpuściły otulinę żelaza. W opisywanym miejscu pracy woda była stale chlorowana. Substancja trująca – chlor - występowała w stanie gazowym w butlach stalowych i w formie płynnej w beczkach. Pracownicy wykonujący pracę w opisanych warunkach, włącznie z powodem, używali kasków, masek i ubrań ochronnych.

Zdaniem Sądu Okręgowego, biorąc pod uwagę zebrany materiał w toku postępowania dowodowego nieuzasadnione jest twierdzenie przez organ rentowy, iż ubezpieczony pracując na stanowisku zastępcy kierownika wydziału produkcji nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze pracy w warunkach szczególnych. Podnieść należy, że W. G. (1), codziennie przez przynajmniej 8 godzin wykonywał swą pracę w stacji ujęcia wody w T. prowadząc nadzór nad pracownikami wykonującymi prace zaliczane do prac w warunkach szczególnych bądź samemu wykonując niektóre z tych prac.

Sąd wskazuje, iż świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie może stanowić jedynego dowodu w sprawie o przyznanie prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych. W sytuacji, gdy Sąd poweźmie wątpliwości co do wiarygodności tegoż dowodu, winien dokonać jego weryfikacji poprzez przeprowadzenie kolejnych dowodów w sprawie, w szczególności dowodów z zeznań świadków czy opinii biegłych sądowych ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 11 marca 2015 r., sygn. akt III AUa 961/14; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 14 kwietnia 2015 r., sygn. akt III AUa 1931/14). Ponadto, zgodnie z treścią wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 26 marca 2015 r., III AUa 699/14, o uznaniu danego zatrudnienia za pracę w szczególnych warunkach nie decyduje ani treść dokumentów wystawionych przez pracodawcę, ani też nazwa stanowiska pracy, lecz charakter faktycznie wykonywanych czynności. Mając na względzie treść zaprezentowanych judykatów, Sąd podnosi, iż dokonał weryfikacji dowodów z dokumentów pracowniczych poprzez przeprowadzenie innych dowodów, w szczególności dowodów z zeznań świadków i ubezpieczonego.

Sąd zaliczył odwołującemu W. G. (1) na poczet okresu pracy w warunkach szczególnych również okres odbywania zasadniczej służby wojskowej od 25.10.1976 r. do 17.10.1978 r. Wskazać należy, że ubezpieczony przed odbyciem zasadniczej służby wojskowej świadczył pracę w warunkach szczególnych od 09.04.1976 r. do 25.10.1976 r. w Przedsiębiorstwie (...) w K., co zostało potwierdzone świadectwem wykonywania prac w szczególnych warunkach z 01.04.2014 r. (k. 9 akt rentowych dot. wniosku z 28.07.2014 r.). Okoliczność ta jest w niniejszym postępowaniu bezsporna, gdyż okres ten został zaliczony przez ZUS do okresu pracy w warunkach szczególnych (k. 105 akt sądowych). Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej W. G. (1) nie kontynuował zatrudnienia u rzeczonego pracodawcy. Z dniem 2 listopada 1978 r. odwołujący został zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w Wodę (...) – W., nie świadcząc pracy w warunkach szczególnych (k. 12 akt rentowych dot. wniosku z 28.07.2014 r.). W obliczu przedstawionych okoliczności Sąd wskazuje, iż żołnierzowi, który przed służbą nie był zatrudniony (w żadnym zakładzie pracy), a po zwolnieniu w ciągu 30 dni przystąpił do wykonywania zatrudnienia, uznanego za zatrudnienie w warunkach szczególnych, wlicza się czas odbywania służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakresie uprawnień określonych w § 5 ust. 1 rozporządzenia z dnia 22 listopada 1968 r. w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin (Dz. U. Nr 44, poz. 318 ze zm.). Zdaniem Sądu tym bardziej istnieją podstawy do zaliczenia okresu służby wojskowej do stażu, od którego zależą jego uprawnienia emerytalne w sytuacji, gdy przed powołaniem do służby wojskowej ubezpieczony wykonywał zatrudnienie kwalifikowane jako zatrudnienie w warunkach szczególnych, a po jej powrocie powrócił do pracy, która takiego charakteru nie miała ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 23 lutego 2015 r., sygn. akt III AUa 1410/14).

Sąd wskazuje, iż zaliczenie ubezpieczonemu powyższych okresów do stażu pracy w warunkach szczególnych spowodowało, iż legitymuje się on 15 latami pracy w warunkach szczególnych.

Sporne w przedmiotowej sprawie było także to, czy W. G. (1) posiada 25 lat ogólnego stażu pracy. Zgromadzony materiał dowodowy w sprawie dawał podstawy do ustalenia, iż odwołujący był od dnia 01.09.1970 r. zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie (...). Natomiast od dnia 06.04.1971 r. został on zatrudniony w (...) Szkole Budowlanej dla Pracujących (...) Przedsiębiorstwa Budowlanego w W. w celu nauki zawodu montera wewnętrznych instalacji sanitarnych zgodnie z przepisami ustawy z dnia 2 lipca 1958 r. o nauce zawodu, przyuczaniu do określonej pracy i warunkach zatrudniania młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy (Dz. U. z 1958 r., nr 45, poz. 226). W myśl art. 3 ust. 1 przywołanej ustawy, młodociani czyli osoby, które ukończyły 14 lat, a nie przekroczyły 18 lat życia, mogą być zatrudniani przez zakłady pracy tylko w celu nauki zawodu, przyuczenia do określonej pracy bądź odbycia wstępnego stażu pracy. Sąd wskazuje, iż odwołujący wprawdzie nie mógł przedłożyć umowy o praktyczną naukę zawodu zawartej z zakładem pracy, lecz nie stoi to na przeszkodzie doliczenia przez Sąd wskazanego okresu zatrudnienia w celu nauki zawodu jako okresu składkowego do ogólnego stażu pracy. Zgodnie z brzmieniem art. 6 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 j.t.), za okres składkowy uważa się okres zatrudnienia młodocianych na obszarze Państwa Polskiego na warunkach określonych w przepisach obowiązujących przed dniem 1 stycznia 1975 r. Odwołującemu Sąd Okręgowy zaliczył okres zatrudnienia w ramach praktycznej nauki zawodu, liczony do dnia 24.06.1972 r. tj. do dnia w którym ukończył on dwuletnią naukę zawodu, pracując jednocześnie najpierw w (...) Przedsiębiorstwie (...), a następnie w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w W..

Z ustalonego stanu faktycznego w sprawie wynika, iż ubezpieczony za pracę w (...) Przedsiębiorstwie (...), a następnie w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w W., świadczoną w ramach praktycznej nauki zawodu otrzymywał wynagrodzenie. Ponadto, z treści zeznań świadków oraz ubezpieczonego wynika, iż w spornym okresie W. G. (1) rzeczywiście świadczył pracę w celu nauki zawodu w okresie uczęszczania przez niego do (...) Szkoły Budowlanej dla Pracujących (...) Przedsiębiorstwa Budowlanego w W.. Co więcej, z treści przedłożonej przez W. G. (1) książeczki ubezpieczeniowej (k. 78 akt sądowych), wynika, iż był on zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie (...), natomiast od dnia 06.04.1971 r. ubezpieczony został zatrudniony w (...) Szkole Budowlanej dla Pracujących (...) Przedsiębiorstwa Budowlanego w W.. Wspomnieć trzeba również o tym, iż z treści pisma dyrektora Zespołu Szkół nr (...) w W., poprzednio (...) Szkoła Budowlana dla Pracujących (...) w W. (k. 31 akt sądowych) wynika, że w spornym okresie umowa o naukę zawodu była zawierana indywidualnie między uczniem a zakładem pracy. W związku z tym, iż zakład pracy z którym umowę zawarł ubezpieczony uległ likwidacji, brak jest takowej umowy. Po doliczeniu rzeczonego okresu pracy w celu nauki zawodu do ogólnego okresu pracy, stwierdzić należy, że W. G. (1) posiada 25 – letni staż pracy.

Ponadto, w związku z powyższym nie było potrzeby uzupełniania ogólnego stażu pracy okresem pracy ubezpieczonego w gospodarstwie rolnym rodziców. Nadmienić należy jednak, że materiał dowodowy pozwalał na stwierdzenie, że odwołujący od ukończenia 16 roku życia do czasu podjęcia zatrudnienia w celu nauki zawodu w (...) Szkole Budowlanej dla Pracujących (...) w W., z całą pewnością stale i przez przynajmniej 4 godziny codziennie świadczył pracę w gospodarstwie rodziców.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w zw. z art. 184 i art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz § 3 i § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, zmienił zaskarżoną decyzję ZUS w ten sposób, iż przyznał ubezpieczonemu W. G. (1) prawo do emerytury od dnia 1 grudnia 2014 r.

W punkcie II wyroku Sąd zgodnie z treścią przepisu art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS z urzędu orzekł w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Zdaniem Sądu, biorąc pod uwagę całokształt okoliczności przedmiotowej sprawy nie zaistniały podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, pomimo uwzględnienia odwołania ubezpieczonego. Sąd wziął pod uwagę sformalizowany przebieg postępowania przed organem rentowym, jak również występujące w tym postępowaniu ograniczenia dowodowe. Ponadto do przyznania ubezpieczonemu prawa do dochodzonego świadczenia, konieczne było przeprowadzenie dowodów, którymi nie dysponował organ rentowy.