Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marcin Winczewski

Protokolant: sekr. sądowy Artur Kluskiewicz

po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2016 r. w Bydgoszczy

sprawy D. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o odszkodowanie z tytułu wypadku

na skutek odwołania D. F.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 13 lutego 2015 r., nr (...)-1/07- (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu prawo
do jednorazowego odszkodowania z tytułu uszczerbku na zdrowiu spowodowanego wypadkiem przy pracy w wysokości 10 % (dziesięć procent);

2.  zasądza od pozwanego organu na rzecz ubezpieczonego kwotę 60,00 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Marcin Winczewski

Sygn. akt VII U 416/15

UZASADNIENIE

Decyzją nr (...) z dnia 13 lutego 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., na podstawie art. 11 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych odmówił D. F. prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z dnia 3 czerwca 2014 r., albowiem komisja lekarska ustaliła u niego brak uszczerbku na zdrowiu.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł D. F., domagając się przyznania prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy. W uzasadnieniu wskazał, że w wyniku wypadku stwierdzono u niego w Szpitalu (...) złamanie żeber oraz odmę opłucnową.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. wniósł o jego oddalenie, wskazując że komisja lekarska orzeczeniem z dnia 10 lutego 2015 r. ustaliła u ubezpieczonego 0% uszczerbku na zdrowiu.

W toku rozprawy w dniu 20 grudnia 2016 r. (k. 136) pełnomocnik ubezpieczonego podtrzymał dotychczasowe stanowisko, wnosząc o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

Sąd ustalił, co następuje:

D. F. jest zatrudniony u R. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) R. S., na stanowisku montera wodno-kanalizacyjnego. W dniu 3 czerwca 2014 r. pracował przy budowie sieci wodno-kanalizacyjnej przy ulicy (...). W pewnym momencie musiał sprawdzić, czy głębokość wykopu jest zgodna z projektem i w tym celu wsadzić do niego łatę mierniczą. Kiedy podszedł do niego z łatą, obsunęła się ziemia i D. F. wpadł do wykopu o głębokości około 1,8 m, uderzając prawą stroną klatki piersiowej o grudę ziemi. Po zdarzeniu odczuwał duży ból i miał trudności z oddychaniem. Został więc przewieziony do Szpitala (...) w B., gdzie udzielono mu pomocy i stwierdzono złamanie żeber II i III po stronie prawej oraz odmę opłucnową prawostronną.

Zarówno pracodawca, jak i ZUS, uznali zdarzenie za wypadek przy pracy.

(okoliczności bezsporne, ponadto dowód: protokół ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy – k. 12-15 akt ZUS)

W wyniku wypadku przy pracy z dnia 3 czerwca 2014 r. u ubezpieczonego stwierdzono przebyte złamanie II i III żebra po stronie prawej, z odmą opłucnową leczoną zachowawczo.

W badaniu przedmiotowym: klatka piersiowa ruchoma, prawidłowa oddechowo; wypuk nad płucami jawny; osłuchowo szmer oddechowy pęcherzykowy; zniekształcenie żeber niewyczuwalne; oddechowo – różnica obwodu na poziomie łuków żebrowych pomiędzy wdechem i wydechem wynosi 4,5 cm; osłuchowo i opukowo nad polami płucnymi bez odchyleń od normy; niewielka tkliwość uciskowa nad II i III żebrem prawym, od przodu. Badanie RTG klatki piersiowej z listopada 2014 r.: stan po złamaniu II i III żebra po stronie prawej i III żebra po stronie lewej; jamy opłucnowe wolne; bez zagęszczeń miąższowych. W kolejnym badaniu RTG klatki piersiowej z dnia 6 lutego 2015 r. – bez cech odmy oraz przetrwałego krwiaka w prawej jamie opłucnej; płuca bez zmian ogniskowych.

Po trzydniowym pobycie w 10 (...) Szpitalu (...) z Polikliniką w B., D. F. był następnie leczony ambulatoryjnie. Pomimo leczenia nadal odczuwa dolegliwości ze strony układu oddechowego w postaci: łatwego męczenia się, kaszlu z odpluwaniem brązowej wydzieliny, dolegliwości bólowych w okolicy mostka przy unoszeniu kończyn górnych.

W związku z wypadkiem, u ubezpieczonego powstał 10% długotrwały uszczerbek na zdrowiu.

(dowód: dokumentacja medyczna – k. 13-20, 55-61, 63 oraz akta ZUS; opinia biegłego sądowego chirurga M. G. z dnia 7 maja 2015 r. wraz z wywiadem i badaniem przedmiotowym – k. 30-31; opinia zespołu biegłych sądowych z dnia 4 lutego 2016 r. wraz z wywiadem i badaniem przedmiotowym – k. 78-79; opinia uzupełniająca zespołu biegłych sądowych z dnia 2 czerwca 2016 r. – k. 100; opinia biegłego sądowego specjalisty chorób płuc G. J. z dnia 8 sierpnia 2016 r. wraz z wywiadem i badaniem przedmiotowym – k. 121-122; przesłuchanie ubezpieczonego – k. 52)

Zarówno lekarz orzecznik, jak i komisja lekarska ZUS stwierdzili u ubezpieczonego brak jakiegokolwiek uszczerbku na zdrowiu. Decyzją nr (...) z dnia 13 lutego 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił D. F. prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z dnia 3 czerwca 2014 r.

(okoliczności bezsporne, ponadto dowód: orzeczenia lekarza orzecznika i komisji lekarskiej oraz decyzja z dnia 13 lutego 2015 r. – k. 40-43 akt ZUS)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy i aktach ZUS, których prawdziwości i wiarygodności strony nie kwestionowały w toku procesu. Podstawę ustalenia stanu faktycznego sprawy stanowiły także opinia biegłych sądowych przeprowadzone w sprawie.

Należy zaznaczyć, iż jak słusznie podkreśla się w najnowszym orzecznictwie, sąd ubezpieczeń społecznych nie ma obowiązku prowadzenia postępowania dowodowego z urzędu, a odrębny charakter postępowania nie wyłącza zasady kontradyktoryjności w tych sprawach, w tym ciężaru dowodzenia swych twierdzeń przez ubezpieczonego i pozwany organ (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2008 r., I UK 193/07, Lex nr 447681; z dnia 8 lipca 2008 r., II UK 344/07, Lex nr 497701; z dnia 11 lutego 2011 r., II UK 269/10, Lex nr 794791 i z dnia 9 sierpnia 2011 r., I UK 52/11, Lex nr 1084706).

Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (j.t.: Dz. U. z 2015 r., poz. 1242 ze zm.; powoływana dalej jako „ustawa wypadkowa”), za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych. W myśl art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy, z tytułu wypadku przy pracy przysługuje „jednorazowe odszkodowanie” – dla ubezpieczonego, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie (art. 11 ust. 1 ustawy wypadkowej). Za stały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nierokujące poprawy (ust. 2). Natomiast za długotrwały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy, mogące ulec poprawie (ust. 3).

Wymaga podkreślenia, że w rozpoznawanej sprawie strony nie prowadziły sporu, co do faktu, że ubezpieczony uległ wypadkowi przy pracy w rozumieniu powyższych przepisów, a rozstrzygnięcia wymagało ustalenie, czy w związku z nim doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu i w jakim rozmiarze – w tym celu dopuszczono dowody z opinii biegłych sądowych.

Dowód z opinii biegłych, jak podkreśla się w orzecznictwie, podlega ocenie Sądu przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c., na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (zob. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001/4/64; uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 listopada 2002 r., V CKN 1354/00, Lex nr 77046). Biorąc pod uwagę przedstawione kryteria należy stwierdzić, że przeprowadzone dowody z opinii biegłych sądowych są w pełni przydatne dla ustalenia stanu faktycznego sprawy. Biegli wydali swe opinie po gruntownej analizie akt sprawy, uwzględniając całą dostępną dokumentację lekarską i wywiad z ubezpieczonym, a przede wszystkim dokonali badania przedmiotowego. Wnioski opinii omówiono szeroko, sformułowane zostały one w sposób jasny i precyzyjny, a końcowe stanowiska zostały szczegółowo, przekonująco i logicznie uzasadnione. Przedstawione konkluzje są kategoryczne, a ich uzasadnienie przedstawione zostało w sposób przystępny i zrozumiały. Biegli są doświadczonymi specjalistami z dziedziny medycyny, które odpowiadały schorzeniom ubezpieczonego (chirurgia, pulmonologia), a poziom ich wiedzy i sposób umotywowania orzeczenia powoduje, iż Sąd uznaje przeprowadzone opinie za w pełni trafne, tym bardziej, że ostatecznie biegli wskazali zgodnie na występujący u D. F. 10% uszczerbek na zdrowiu. Należy przy tym zauważyć, że o ile w początkowej fazie procesu obie strony kwestionowały wydawane przez biegłych opinie, o tyle nie wniosły one zastrzeżeń do ostatniej z nich, przeprowadzonej przez specjalistę chorób płuc G. J. (k. 121-122), w pełni się z nią zgadzając (k. 130, 136).

Na marginesie dotychczasowych rozważań, Sąd wskazuje, że jak to zostało wyjaśnione w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 r. (II CR 817/73; Lex nr 7404), do dowodu z opinii biegłego nie mogą mieć zastosowania wszystkie zasady prowadzenia dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. Jeżeli więc Sąd uzyskał od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, to nie ma potrzeby żądania ponowienia lub uzupełnienia tego dowodu (por. wyroki SN z dnia 10 września 1999 r., II UKN 96/99, OSNAPiUS 2000/23/869; z dnia 6 marca 1997 r., II UKN 23/97, OSNAPiUS 1997/23/476; z dnia 21 maja 1997 r., II UKN 131/97, OSNAPiUS 1998/3/100; z dnia 18 września 1997 r., II UKN 260/97, OSNAPiUS 1998/13/408). Specyfika dowodu z opinii biegłego polega m.in. na tym, że jeżeli taki dowód już został przez sąd dopuszczony, to stosownie do treści art. 286 k.p.c. opinii kolejnego biegłego można żądać jedynie "w razie potrzeby". Potrzeba taka nie może być jedynie wynikiem niezadowolenia strony z niekorzystnego dla niej wydźwięku konkluzji opinii. W innym wypadku bowiem sąd byłby zobligowany do uwzględniania kolejnych wniosków strony dopóty, dopóki nie złożona zostałaby opinia w pełni ją zadowalająca, co jest niedopuszczalne (tak SA w Katowicach w wyroku z dnia 23 kwietnia 2014 r., I ACa 71/14, Lex nr 1466798; por. także: wyroki SN z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 639/99, Lex nr 53135.; z dnia 17 grudnia 1999 r., II UKN 273/99, OSNP 2001/8/284 i z dnia 18 października 2001 r., IV CKN 478/00, Lex nr 52795).

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy, jednorazowe odszkodowanie przysługuje w wysokości 20% przeciętnego wynagrodzenia za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przy czym wysokość tego odszkodowania zobowiązany będzie wyliczyć pozwany organ, rzecz jasna w razie uprawomocnienia się przedmiotowego wyroku.

Z uwagi na powyższe, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie 2 wyroku z uwzględnieniem wyniku sprawy, którą pozwany przegrał w całości. Zgodnie z treścią art. 98 §1 k.p.c. strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty procesu, które poniósł ubezpieczony składa się wynagrodzenie ustanowionego w sprawie pełnomocnika, przy czym w przypadku niezłożenia przez niego spisu kosztów przyjmuje się z tego tytułu stawki minimalnego wynagrodzenia za czynności podjęte w danej sprawie (art. 98 § 3 k.p.c.). Wysokość przyznanych kosztów zastępstwa procesowego Sąd ustalił na podstawie § 12 ust. 2 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (j.t.: Dz. U. z 2013 r., poz. 461; sprawa bowiem została wszczęta w dniu 13 kwietnia 2015 r.) i zasądził z tego tytułu na rzecz ubezpieczonego kwotę 60,00 zł, zgodnie ze zgłoszonym żądaniem (zob. postanowienie SN z dnia 18 kwietnia 2011 r., III UZ 3/11, OSNP 2012/15-16/205).

SSR Marcin Winczewski