Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 06-12-2016 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Werocy

Ławnicy: Beata Urszula Dobrucka, Wiesława Komorowska

Protokolant: Monika Kałużna

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22.11.2016r. we W.

sprawy z powództwa D. B.

przeciwko J. K. prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą Usługi (...) w W.

o odszkodowanie

I.  zasądza od pozwanego J. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Usługi (...) w W. na rzecz powoda D. B. kwotę 1.607zł (jeden tysiąc sześćset siedem złotych), tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 07.04.2016r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 360zł tytułem zwrotu kosztów postępowania;

IV.  nakazuje pozwanemu uiścić na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia) kwotę 30 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu od uiszczenia której powód był zwolniony na podstawie ustawy;

V.  wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

UZASADNIENIE

Powód D. B., w pozwie złożonym w dniu 18 lutego 2016r. (data stempla pocztowego), skierowanym wobec pozwanego J. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Usługi (...) w W., domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 1.969zł, z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia odpisu pozwu pozwanemu do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania za niezgodne z przepisami rozwiązanie umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. Nadto domagał się zasądzenia od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania podał, że był zatrudniony u pozwanego na podstawie umowy o pracę zawartej w dniu 3 lutego 2016r. na czas określony od dnia 3 lutego 2016r. do dnia
3 marca 2016r. na stanowisku kierowcy, przy czym poprzednio był zatrudniony na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony od dnia 2 listopada 2015r. do dnia 2 lutego 2016r.

Podał, że w dniu 5 lutego 2016r. otrzymał pismo zawierające oświadczenie pracodawcy
o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p.,
w którym pracodawca jako przyczynę wskazał kradzież, przez niego, paczki. Wskazując na powyższe podał, iż oznaczona przyczyna rozwiązania umowy o pracę jest nieprawdziwa
w rezultacie czego nie zastała podstawa do rozwiązania z nim umowy o pracę. Nadto zarzucił, iż oznaczona przyczyna nie wypełnia w sposób należyty dyspozycji art. 30 § 4 k.p., gdyż
w treści oświadczenia o rozwiązaniu umowy pracodawca nie przywołał nawet elementarnych faktów dotyczących miejsca, czasu i przebiegu zarzucanego mu zdarzenia. Podał, iż pozwany, w przeprowadzonej z nim rozmowie, bezpośrednio przed rozwiązaniem umowy
o pracę oświadczył, iż przedstawiciel spółki K-ex, dla której świadczy on usługi transportowe jako podwykonawca zaprezentował mu zapis z kamery, z którego miałaby wynikać możliwość dokonania przez niego kradzieży paczki. Wskazał, iż mimo tego, iż zaprzeczył, aby kiedykolwiek dopuścił się zaboru przesyłki (paczki), które pobierał z magazynu
i rozwoził następnie do odbiorców w ramach swoich obowiązków pracowniczych, pozwany mimo ujawnionego w rozmowie braku przekonania o jego winie, podjął jednak decyzję
o rozwiązaniu z nim umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 k.p. Nadto powód podał, iż takie samo podejrzenie zostało wcześniej skierowane wobec P. D., który wykonywał pracę na magazynie, gdzie miała zaginąć paczka.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko podał, iż w dniu 8 stycznia 2016r. powód wykonywał pracę w miejscu załadunku przesyłek i dalej, że znajdując się na terenie magazynu, co zostało zarejestrowane przez kamery, przywłaszczył sobie paczkę o numerze (...). Wskazał, iż przedmiotowa paczka nie była przypisana do powoda czego powód miał świadomość, gdyż każda paczka opisana jest numerem przypisanym do danego kuriera. Podał, iż na nagraniu jest widoczne jak powód podnosi paczkę, ogląda ją a następnie odkłada na swoją paletę przykrywając ją tak, aby nie była widoczna. Podniósł, iż w tym samym dniu odnotowano zaginięcie przesyłki i dalej, że po ujawnieniu kradzieży przekazał powodowi, wraz ze swoim zleceniodawcą K- (...) sp. z o.o., że dokonał on kradzieży paczki i zostanie wezwana policja
w rezultacie czego powód poprosił o nie wzywanie policji a następnie opuścił pomieszczenie. Podkreślił, że powyższe zachowanie wskazywało na to, iż powód przyznał się do winy co skutkowało utratą zaufania do powoda jako pracownika. Podał, iż działanie powoda skutkowało utratą dobrego imienia pracodawcy i stwarzało realne ryzyko zerwania kontraktu przez jego zleceniodawcę. Argumentował dalej, iż kradzież mienia w związku
z wykonywaniem obowiązków pracowniczych stanowi ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany J. K. na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej prowadzi działalność gospodarczą pod firmą Usługi (...) w W., w zakresie której wykonuje usługi transportowe, tj. transport drogowy towarów.

W ramach prowadzonej działalności pozwany współpracuje m.in. z firmą kurierską, tj., ze spółką K- (...) sp. z o.o. w K., w zakresie której to współpracy realizuje na rzecz w/w spółki usługi przewozu w zakresie dostarczania przesyłek, za pośrednictwem zatrudnianych przez siebie pracowników, tzw. kurierów.

Dowód: - wydruk z (...) pozwanego, k. 34

- zeznania świadka P. D., k. 86-93

- zeznania świadka J. S., k. 86-93

Powód D. B. został zatrudniony u pozwanego na podstawie umowy
o pracę, zawartej w dniu 2 listopada 2015r., na czas określony do dnia 2 listopada 2015r. do dnia 2 lutego 2016r., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku kierowcy.

W dniu 3 lutego 2016r. strony zawarły kolejną umowę o pracę na czas określony od dnia 3 lutego 2016r. do dnia 3 marca 2016r., na podstawie której powód zatrudniony został, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku kierowcy, za wynagrodzeniem w wysokości 1.850zł brutto miesięcznie.

Dowód: - umowa o pracę z dnia 2 listopada 2015r., w aktach osobowych powoda

- umowa o pracę z dnia 3 lutego 2016r., k. 8 oraz w aktach osobowych powoda

- świadectwo pracy z dnia 5 lutego 2016r., k. 9-10 oraz w aktach osobowych powoda

- przesłuchanie powoda, k. 111-114

- przesłuchanie pozwanego, k. 111-114

W okresie zatrudnienia u pozwanego powód wykonywał czynności polegające na dostawie przesyłek, na rzecz zleceniodawcy pozwanego spółki K- (...) sp. z o.o., które pobierał z magazynu w/w spółki, z oddziału we W..

W/w czynności powód wykonywał m.in. na terenie hali w/w spółki, na której zlokalizowane były stanowiska poszczególnych kurierów.

Sama hala objęta była monitoringiem, który umieszczony był również przy bramach wyjazdowych.

Przesyłki po przekazaniu do doręczenia do oddziału podlegały skanowaniu przez pracownika magazynu, co potwierdzało fakt przyjęcia przesyłki na oddział.

Następnie każdy kurier pobierając paczkę, przed jej załadunkiem do samochodu, musiał ją zeskanować co potwierdzało fakt przyjęcia przez niego paczki celem doręczenia.

Dowód: - zeznania świadka P. D., k. 86-93

- zeznania świadka W. S., k. 86-93

- zeznania świadka J. S., k. 86-93

- przesłuchanie powoda, k. 111-114

Do oddziału spółki K- (...) sp. z o.o. we W., w którym pracę wykonywał powód, została skierowana, w dniu 8 stycznia 2016r., błędnie, przesyłka o numerze (...), która zaginęła na terenie w/w oddziału.

Z uwagi na zaginięcie przesyłki pracownicy K- (...) sp. z o.o. dokonali odczytu czynności skanowania przesyłki ustalając, iż w/w przesyłka została przyjęta w dniu 8 stycznia 2016r. na oddział i zeskanowana na magazynie. Nadto dokonali odczytu zapisu monitoringu, na podstawie którego ustalili, że paczka została zabrana przez powoda i schowana między inne przesyłki w strefie kurierskiej powoda.

Zapis monitoringu zarejestrował fakt pobrania paczki przez pracownika, który następnie położył paczkę w strefie kurierskiej powoda.

W dniu 8 stycznia 2016r. powód wykonywał pracę.

Dowód: - wykaz skanów, k. 102

- nagranie z monitoringu, k. 75

- zeznania świadka P. D., k. 86-93

- zeznania świadka W. S., k. 86-93

- zeznania świadka J. S., k. 86-93

W tych okolicznościach pismem z dnia 4 lutego 2016r. S. K. zatrudniony w spółce K- (...) sp. z o.o. na stanowisku inspektora ds. bezpieczeństwa zwrócił się do W. S., wobec dokonanych ustaleń dotyczących kradzieży przesyłki nr (...), o natychmiastowe rozwiązanie współpracy z powodem, rozliczenie jego wszystkich wpłat i dokumentów.

Dowód: - korespondencja e-mail z dnia 4 lutego 2016r., k. 33

- zeznania świadka W. S., k. 86-93

- zeznania świadka J. S., k. 86-93

W związku z uzyskaną informacją W. S. odbył, w dniu 4 lutego 2016r., rozmowę z powodem i P. D., przy udziale pozwanego, celem wyjaśnienia okoliczności zaginięcia paczki informując obecnych, iż na zapisie monitoringu utrwalono, iż powód wrzuca paczkę do wózka służącego do zbierania paczek.

Zarówno powód jak i P. D. zaprzeczyli, aby mieli wiedzę o kradzieży paczki. Powód zaprzeczył kradzieży przesyłki.

W trakcie spotkania pracownikom nie okazano zapisu nagrania z monitoringu.

Po złożeniu w/w wyjaśnień W. S. polecił powodowi dokonanie rozliczenia z firmą oraz żeby opuścił pomieszczenie, co też powód uczynił.

Dowód: - zeznania świadka P. D., k. 86-93

- zeznania świadka W. S., k. 86-93

- przesłuchanie powoda, k. 111-114

Z uwagi na powyższe okoliczności W. S., pracownik spółki K- (...) sp. z o.o., poinformował pozwanego o zaistniałym zdarzeniu tj. o tym, iż z ustaleń, które przeprowadziła spółka wynika, iż powód ukradł paczkę a jednocześnie zobowiązał pozwanego do nie kierowania powoda do pracy w w/w spółce.

Jednocześnie pozwanemu okazany został zapis monitoringu oraz wyjaśniono, że osoby z działu bezpieczeństwa spółki ustaliły, że powód przywłaszczył paczkę.

Nadto pozwany został poinformowany, iż przesyłka, która została odłożona do wózka w strefie kurierskiej powoda jest to przesyłka, która zaginęła.

Spółka K- (...) sp. z o.o. nie zgłosiła faktu kradzieży policji.

Dowód: - zeznania świadka W. S., k. 86-93

- przesłuchanie powoda, k. 111-114

- przesłuchanie pozwanego, k. 111-114

Pismem z dnia 5 lutego 2016r., doręczonym powodowi w tym samym dniu, pozwany

rozwiązał z powodem umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p., z powodu ciężkiego naruszenia przez powoda podstawowych obowiązków pracowniczych polegającego na tym, iż w dniu 5 lutego 2016r. Dział Bezpieczeństwa firmy K- (...) sp. z o.o., dla której usługi transportowe świadczy pracodawca zgłosił pracodawcy fakt kradzieży przez powoda paczki.

W treści oświadczenia powód pouczony został o prawie i terminie wniesienia odwołania.

Oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę wręczył powodowi pozwany. Jednocześnie przekazał powodowi, aby „walczył” jeżeli czuje się być niewinnym.

Dowód: - oświadczenie o rozwiązaniu umowy, k. 11 oraz w aktach osobowych powoda

- przesłuchanie powoda, k. 111-114

- przesłuchanie pozwanego, k. 111-114

Średnie miesięczne wynagrodzenie powoda z okresu od grudnia 2015 roku do lutego 2016 roku wynosiło 1.320,31zł brutto, tj. 964,42zł netto.

Należne powodowi wynagrodzenie za pracę jakie otrzymałby powód, gdyby umowa nie została rozwiązana wynosi:

-

za okres od 1 lutego 2016r. do 29 lutego 2016r. – 1.355,69zł netto,

-

za okres od 1 marca 2016r. do 3 marca 2016r. – 208,22zł netto.

Za okres od 1 lutego 2016r. do 5 lutego 2016r. powodowi tytułem wynagrodzenia za prace wypłacona została kwota 378zł netto.

Dowód: - zaświadczenie o wysokości zarobków, k.39 oraz w aktach osobowych powoda

- zaświadczenie z dnia 21 listopada 2016r., k. 109

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w przeważającej części.

W toku niniejszego postępowania powód domagał się zasądzenia od pozwanego odszkodowania wskazując, iż pozwany w sposób niezgodny z przepisami i nieuzasadniony rozwiązał z nim umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa argumentując, że dokonane rozwiązanie umowy o pracę nie naruszało obowiązujących przepisów zaś wskazana przyczyna uzasadniała rozwiązania z powodem umowy o pracę w zastosowanym trybie.

Wobec tak zakreślonych stanowisk stron przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie zmierzać miało do jednoznacznego ustalenia czy pozwany dokonując
z powodem rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia na zasadzie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. uczynił to z uzasadnionych przyczyn i w sposób prawidłowy.

Zgodnie z dyspozycją art. 30 § 4 kp pracodawca składając pracownikowi oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia powinien w jego treści wskazać rzeczywistą i konkretną przyczynę uzasadniającą to rozwiązanie.
Z brzmienia przepisu art. 52 § 1 pkt 1 k.p. wynika dalej, że pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Przepisy kodeksu pracy nie definiują, jakie zachowanie pracownika stanowi ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych pozostawiając ocenę konkretnych zdarzeń subiektywnemu odczuciu pracodawcy i zezwalając jednocześnie na domaganie się przez pracownika kontroli takiej oceny w toku postępowania sądowego. Nie budzi jednak wątpliwości, że nie każde zaniedbanie pracownika czy nawet działanie wbrew oczekiwaniom pracodawcy może być ocenione jako ciężkie naruszenie obowiązków w rozumieniu art. 52 k.p. – musi to być naruszenie podstawowego obowiązku, zaś powaga tego naruszenia rozumiana musi być jako znaczny stopień winy pracownika. Naruszenie musi być zatem spowodowane przez pracownika świadomie, w sposób przez niego zawiniony oraz musi stwarzać zagrożenie dla interesów pracodawcy. Dlatego też rozwiązanie umowy o pracę w tym trybie, jako nadzwyczajny sposób rozwiązania stosunku pracy, powinno być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo i ze szczególną ostrożnością. Musi ponadto być uzasadnione szczególnymi okolicznościami, które w zakresie winy pracownika polegają na jego złej woli lub rażącym niedbalstwie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 1997 r., I PKN 193/97, OSNAPiUS 1998, nr 9, poz. 269). Jak przy tym wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 września 2001 r. (I PKN 634/2000, OSNP 2003, nr 16, poz. 381) „rażące niedbalstwo jako element ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1) jest postacią winy nieumyślnej, której nasilenie wyraża się w całkowitym ignorowaniu przez pracownika następstw jego działania, jeżeli rodzaj wykonywanych obowiązków lub zajmowane stanowisko nakazują szczególną przezorność i ostrożność w działaniu.”

Na tle regulacji art. 100 § 2 pkt 4 k.p. nie budzi wątpliwości, że pracownik jest obowiązany w szczególności dbać o dobro zakładu pracy, chronić jego mienie oraz zachować w tajemnicy informacje, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę.

Obowiązek ten jest jednym z podstawowych obowiązków każdego z pracowników, którego naruszenie może uzasadniać stosowanie wobec pracownika trybu rozwiązania umowy o pracę na podstawie art. 52 k.p. Należy przy tym wyraźnie podkreślić, że uzasadnioną przyczyną rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę na podstawie przepisu art. 52 § 1 pkt 1 k.p. nie musi być wyłącznie zawinione uchybienie podstawowym obowiązkom pracowniczym, wywołujące istotną szkodę majątkową w mieniu pracodawcy. Taką przyczyną może być bowiem również zawinione i bezprawne zachowanie pracownika powodujące samo tylko zagrożenie interesów pracodawcy. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2012r., II PK 143/11, LEX nr 1217883 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 06 lipca 2011r., II PK 13/11, M.P.Pr. (...)-541) Już sam fakt usiłowania kradzieży mienia pracodawcy czy też podmiotu z którym on współpracuje może być uznany za ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, o którym mowa w art. 52 § 1 pkt 1 k.p. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 1998r., I PKN 452/98, OSNP 2000/1/21).

Podkreślenia nadto wymaga, że to na pracodawcy, jako osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne, spoczywa ciężar udowodnienia przed sądem, że określone działanie pracownika miało w rzeczywistości miejsce oraz że cechuje je znaczny rozmiar winy. Jak bowiem podkreślił Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 5 lutego 1998 r. I PKN 519/97, OSNP 1999/2/48: „obowiązek udowodnienia wskazanej przyczyny rozwiązania umowy
o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika obciąża pracodawcę (art. 52 § 1 KP i art. 6 KC w związku z art. 300 KP)”. Podobnie wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 lutego 1997 r. I PKN 698/96, OSNP 1997/18/339, zgodnie z tezą którego: „w sprawie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia przez pracownika jego podstawowych obowiązków polegających na spowodowaniu szkody
w mieniu pracodawcy, obowiązek udowodnienia zawinionego (w postaci co najmniej ciężkiego niedbalstwa) zachowania lub braku działania pracownika spoczywa na pracodawcy”. W uzasadnieniu tegoż wyroku dodatkowo podniesiono: „na pracodawcy spoczywa ciężar udowodnienia okoliczności uzasadniających taki sposób rozwiązania umowy o pracę. Obowiązek ten wypływa z art. 6 KC stosowanego odpowiednio na podstawie art. 300 KP. Ciężar dowodu spoczywający na pracodawcy oznacza w tym przypadku również obowiązek udowodnienia winy pracowników w postaci zamiaru bezpośredniego, zamiaru ewentualnego bądź też ciężkiego niedbalstwa. Inne, "lżejsze" postacie winy nie mogą uzasadniać rozwiązania umowy o pracę w tym trybie, na co wskazuje sformułowanie art. 52 § 1 KP o "ciężkim" naruszeniu. Nie chodzi tu zatem o jakiekolwiek naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, lecz o naruszenie kwalifikowane (...)”.

Odnosząc powołane regulacje do stanu faktycznego sprawy podkreślenia w pierwszej kolejności wymaga, iż złożone powodowi oświadczenie o rozwiązaniu umowy było prawidłowe pod względem formalnym. Złożone bowiem zostało powodowi na piśmie, z oznaczeniem przyczyn rozwiązania umowy oraz pouczeniem o przysługującym powodowi prawie i terminie wniesienia odwołania. Nie naruszało przy tym terminu zakreślonego przepisem art. 52 § 2 k.p.

W treści oświadczenia pozwany wskazał, że przyczyną rozwiązania z powodem umowy jest ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych polegające na tym, iż w dniu 5 lutego 2016r. Dział Bezpieczeństwa firmy K- (...) sp. z o.o., dla której usługi transportowe świadczy pracodawca zgłosił pracodawcy fakt kradzieży przez powoda paczki.

Mimo tak sformułowanej przyczyny rozwiązania z powodem umowy o pracę nie budzi wątpliwości, iż przyczyną rozwiązania z powodem umowy o pracę, jak należy odczytywać z treści w/w dokumentu, był fakt kradzieży paczki przez powoda.

Okoliczność tą przyznał zresztą w uzasadnieniu żądania pozwu sam powód.

Odnosząc się do tak sformułowanej przyczyny rozwiązania z powodem umowy
o pracę podkreślenia wymaga, iż nie znajduje ona potwierdzenia w stanie faktycznym sprawy.

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie Sąd oparł się na dowodach z dokumentów w tym w szczególności z dokumentacji akt osobowych powoda, zaświadczeniach
o wysokości wynagrodzenia powoda, wydruku z (...) pozwanego, wykazie skanów przesyłek i korespondencji e-mail z dnia 4 lutego 2016r. bowiem żadna ze stron postępowania skutecznie nie podważyła ich prawdziwości i wiarygodności a także na zapisie z nagrania monitoringu oraz na zeznaniach świadków P. D., W. S.
i J. S. oraz na dowodzie z przesłuchania stron postępowania.

Sąd dał wiarę zapisom z nagrania monitoringu w zakresie utrwalonego na nim zapisu jednak Sąd uwzględnił w tym zakresie fakt, iż w/w zapis był w części nieczytelny, tj. nie dawał możliwości pełnej identyfikacji osoby, która zabrała paczkę ze stanowiska pośrodku hali a następnie przeniosła ją do strefy kurierskiej powoda. Wprawdzie świadkowie W. S. i J. S. podali, w toku przesłuchania, iż na nagraniu osobą tą jest powód jednak ich zeznaniom Sąd nie dał w tym zakresie wiary bowiem w żaden sposób nie podali oni w jaki sposób dokonali powyższego ustalenia co jest tym istotniejsze, iż na nagraniu nie widać wyraźnie twarzy osoby przemieszczającej się z przesyłką, zaś świadkowie ustalenia tego dokonali na podstawie zapisu monitoringu. Nadto Sąd uwzględnił w tym zakresie fakt, iż powód zaprzeczył, aby osobą tą był on.

Podobnie na podstawie nagrania monitoringu nie sposób jest w żaden sposób ustalić jaka konkretnie paczka (przesyłka) została przeniesiona do strefy kurierskiej powoda a w szczególności czy jest to paczka numer (...). Sąd uwzględnił w tym zakresie okoliczność, iż świadkowie W. S. i J. S. wskazywali, w toku przesłuchania, iż przenoszona paczka to paczka, która zaginęła jednak ich zeznaniom w tym zakresie Sąd nie dał wiary bowiem nie zostały one potwierdzone w toku niniejszego postępowania żadnym dodatkowym dowodem. Sąd zważył w tym zakresie również na fakt, iż świadek W. S. podał, iż ustalenia tego dokonano po kolejności skanowania
i zsynchronizowania monitoringu ustalając, że między dwoma kolejnymi przesyłkami zeskanowana została przesyłka odłożona w danym miejscu. Podkreślenia jednak wymaga, iż jak wynika z zeznań świadka J. S. w miejscu tym znajdowało się wiele innych przesyłek, które były kolejno zabierane. Skoro zatem w danym miejscu znajdowało się wiele różnych przesyłek nie sposób przyjąć, aby na podstawie faktu skanowania przesyłki i jej odłożenia w miejsce, gdzie znajdowały się też inne przesyłki, które następnie z tego miejsca były zabierane możliwym było jednoznaczne ustalenie jaka przesyłka, o jakich numerach, została ostatecznie przeniesiona do strefy kurierskiej powoda.

Nadto podkreślenia wymaga, iż z zapisu monitoringu nie wynika w żaden sposób co stało się z przedmiotową przesyłką po jej odłożeniu do strefy kurierskiej powoda.

W rezultacie powyższego Sąd uznał, iż zapis monitoringu nie mógł stanowić wystarczającego dowodu w sprawie, który potwierdzać miał fakt kradzieży paczki o numerze (...) przez powoda.

Dokonując natomiast oceny wiarygodności zeznań świadków i stron postępowania Sąd za w pełni wiarygodne uznał zeznania powoda, jako spójne i logicznie. W konsekwencji powyższego zeznaniom świadków i pozwanego Sąd dał wiarę w zakresie w jakim korespondowały one z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd zważył przy tym, iż zasadniczo zeznania świadka P. D. korespondowały z zeznaniami powoda. Co istotniejsze świadek ten nie potwierdził faktu kradzieży przesyłki przez powoda a przy tym podał, iż powód w trakcie spotkania z udziałem W. S. nie przyznał się do faktu kradzieży. Sąd nie dał również wiary zeznaniom świadków W. S. i J. S. w zakresie w jakim wskazywali oni na kradzież przez powoda przesyłki o numerze (...), uwzględniając w tym zakresie fakt, iż ustalenie to oparte zostało przez w/w świadków zasadniczo na zapisie monitoringu, podczas, gdy złożony zapis monitoringu – z przyczyn omówionych powyżej – nie daje jednoznacznych podstaw do dokonania takich ustaleń.

Sąd uwzględnił przy tym fakt, iż powód stanowczo zaprzeczył faktowi kradzieży.

Tym samym brak było, w ocenie Sądu, podstaw do uznania, aby powód dokonał kradzieży przesyłki o numerze (...) bowiem nie potwierdziło tego przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe.

Z przeprowadzonych ustaleń faktycznych wynika wprawdzie, iż do oddziału spółki K- (...) sp. z o.o. we W. została skierowana, w dniu 8 stycznia 2016r., kiedy to powód wykonywał pracę, przesyłka o numerze (...), która zaginęła na terenie w/w oddziału jak również, że z uwagi na zaginięcie przesyłki pracownicy K- (...) sp. z o.o. dokonali odczytu czynności skanowania przesyłki ustalając, iż w/w przesyłka została przyjęta w dniu 8 stycznia 2016r. na oddział i zeskanowana na magazynie a nadto, że dokonali oni odczytu zapisu monitoringu, na podstawie którego ustalili, że paczka została zabrana przez powoda
i schowana między inne przesyłki w strefie kurierskiej powoda niemniej jednak zapis monitoringu - będący podstawą powyższych ustaleń - zarejestrował wyłącznie fakt pobrania paczki (jakiejś - bez możliwości ustalenia jej numeru) przez pracownika (bez możliwości jego zidentyfikowania), który następnie położył paczkę w strefie kurierskiej powoda.

W niniejszej sprawie istotne jest przy tym także to, iż to pozwany obowiązany był wykazać w toku postępowania, że powód dopuścił się ciężkiego naruszenia jego podstawowych obowiązków pracowniczych poprzez kradzież przesyłki. Powyższemu obowiązkowi pozwany zaś nie uczynił zadość. Należy przy tym podkreślić, iż pozwany co do stawianego powodowi zarzutu kradzieży powoływał się zasadniczo na uzyskane informacje od pracowników spółki K- (...) sp. z o.o. i ujawniony mu zapis nagrania monitoringu, co wskazuje, iż nie czynił on żadnych dalszych ustaleń w tym zakresie. Co istotniejsze w trakcie wręczania powodowi oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę, co potwierdził w trakcie przesłuchania zarówno powód jak i pozwany, pozwany przekazał powodowi, aby „walczył” jeżeli czuje się być niewinnym co, w ocenie Sądu, dodatkowo wskazuje, iż nie był on
w chwili wręczania powodowi oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę przekonany
o winie powoda i naruszeniu obowiązków pracowniczych przez powoda.

W tych okolicznościach Sąd uznał, iż wskazana przyczyna rozwiązania z powodem umowy o pracę, tj. kradzież przesyłki nie była rzeczywista przez co w konsekwencji nie mogła uzasadniać rozwiązania z powodem umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia.

Nie można wszak stawiać pracownikowi zarzutu kradzieży w sytuacji, gdy okoliczność ta nie została potwierdzona w sposób niewątpliwy.

Zgodnie z przepisem art. 59 k.p. w razie rozwiązania przez pracodawcę umowy
o pracę, zawartej na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy, z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie, jeżeli upłynął już termin, do którego umowa miała trwać, lub gdy przywrócenie do pracy byłoby niewskazane ze względu na krótki okres, jaki pozostał do upływu tego terminu, przy czym odszkodowanie przysługuje w wysokości określonej
w art. 58 k.p.

Z brzmienia art. 58 k.p., obowiązującego w chwili rozwiązania z powodem umowy
o pracę, wynika zaś, że odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, z tym, że jeżeli rozwiązano umowę o pracę, zawartą na czas określony albo na czas wykonania określonej pracy, odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące.

Powód był zatrudniony u pozwanego na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony do dnia 3 marca 2016r. zaś do rozwiązania umowy doszło z dniem 5 lutego 2016r. tym samym ewentualne odszkodowanie winno być odniesione do wysokości wynagrodzenia powoda za okres od 6 lutego 2016r. do 3 marca 2016r. wynagrodzenie to zaś wynosiło 1.185,91 zł netto (1.355,69zł + 208,22zł – 378zł), tj. 1.607 zł brutto.

W związku z powyższym Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.607 zł tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 7 kwietnia 2016r., tj. od dnia następnego pod dniu doręczenia odpisu pozwu pozwanemu do dnia zapłaty, przyjmując doręczenie pozwu jako wezwanie do zapłaty i opierając orzeczenie o odsetkach na treści przepisu art. 481 k.c.

Ponad zasądzoną kwotę i w części żądania odsetkowego Sąd powództwo oddalił,
o czym orzeczono w punkcie II wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zawarte w punkcie III wyroku Sąd oparł na treści art. 98 k.p.c. i art. 100 k.p.c., uwzględniając fakt, że powództwo uwzględnione zostało co do zasady w całości i niemal w całości co do wysokości kwoty żądanej tytułem odszkodowania i oddalone w nieznacznej części co uzasadniało obciążaniem pozwanego całością kosztów poniesionych przez powoda, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika powoda w stawce 360zł.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zawarte w punkcie IV wyroku znajduje oparcie w art. 98 k.p.c., art. 100 k.p.c., art. 108 k.p.c. oraz art. 113 w zw. z art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594). W toku postępowania powód był zwolniony od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej od pozwu na podstawie art. 96 ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy. Żądanie pozwu podlegało uwzględnieniu niemal w całości i oddalone zostało w nieznacznej części co uzasadniało obciążaniem pozwanego całością kosztów sądowych, na które złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 30zł.

O rygorze natychmiastowej wykonalności orzeczono na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c., uwzględniając fakt, że zasądzona kwota była niższa od kwoty jednomiesięcznego wynagrodzenie powoda, które wynosiło 1.850 zł (pkt V wyroku)