Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Słupsku w XIV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Ryszard Błencki

Protokolant: sek. sąd. Ewa Leśniak

przy udziale Prokuratora: Dominika Pietrzak

po rozpoznaniu w dniach 17 października, 28 listopada 2016 r., i 27 stycznia 2017 r.

sprawy R. M. (M.)

syna B. i W. z d. P.

ur. (...) w S.

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 19 czerwca 2015 r. w U., wbrew przepisom ustawy posiadał znaczną ilość substancji psychotropowych w postaci amfetaminy o wadze łącznej 6,49 grama netto,

tj. o czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

II.  w nocy 17/18 czerwca 2015 r. w U., będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Słupsku, sygn. akt II K 298/08 z dnia 16.02.2010 r. za podobne czyny przeciwko mieniu, między innymi z art. 278 § 2 k.k., art. 286 § 1 k.k., art. 280 § 1 k.k. na karę łączną w wymiarze czterech lat pozbawienia wolności i po odbyciu tej kary w okresach od 07.11.2010 r. do 21.02.2012 r. oraz od 21.02.2012 r. do 08.03.2013 r. z terenu prywatnej posesji dokonał zaboru w celu przywłaszczenia kompletu wykonanego ze sztucznego ratanu w postaci stołu ze szklanym blatem i czterech foteli wraz z siedziskami o łącznej wartości strat 1500 zł, które powstały na szkodę M. S.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

III.  w kwietniu 2015 r. w U., przy ul. (...), będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Słupsku, sygn. akt II K 298/08 z dnia 16.02.2010 r. za podobne czyny przeciwko mieniu, między innymi z art. 278 § 2 k.k., art. 286 § 1 k.k., art. 280 § 1 k.k. na karę łączną w wymiarze czterech lat pozbawienia wolności i po odbyciu tej kary w okresach od 07.11.2010 r. do 21.02.2012 r. oraz od 21.02.2012 r. do 08.03.2013 r., po uprzednim zdemontowaniu dokonał zaboru w celu przywłaszczenia dwóch kinkietów, trzech szpul przewodów elektrycznych 3x2,5, geberitu i rynien, gdzie łączna wartość strat wyniosła 1930 zł, czym działał na szkodę J. S.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

IV.  w dniu 16 czerwca 2015 r. U., przy ul. (...), będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Słupsku, sygn. akt II K 298/08 z dnia 16.02.2010 r. za podobne czyny przeciwko mieniu, między innymi z art. 278 § 2 k.k., art. 286 § 1 k.k., art. 280 § 1 k.k. na karę łączną w wymiarze czterech lat pozbawienia wolności i po odbyciu tej kary w okresach od 07.11.2010 r. do 21.02.2012 r. oraz od 21.02.2012 r. do 08.03.2013 r., z terenu pensjonatu i kawiarni V. Aronia dokonał zaboru w celu przywłaszczenia fotela dwuosobowego z technoratanu, kosiarki wraz z przedłużaczem, dwóch szpadli marki F., gdzie łączna wartość powstałych strat wyniosła 930 zł, czym działał na szkodę J. D.

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

V.  w dniu 9/10 czerwca 2015 r. w U., będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Słupsku, sygn. akt II K 298/08 z dnia 16.02.2010 r. za podobne czyny przeciwko mieniu, między innymi z art. 278 § 2 k.k., art. 286 § 1 k.k., art. 280 § 1 k.k. na karę łączną w wymiarze czterech lat pozbawienia wolności i po odbyciu tej kary w okresach od 07.11.2010 r. do 21.02.2012 r. oraz od 21.02.2012 r. do 08.03.2013 r. z terenu prywatnej posesji po uprzednim zdemontowaniu dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 17 sztuk kinkietów oświetleniowych wykonanych ze stali nierdzewnej, taczki z trzema workami ziemi ogrodowej oraz szpadla marki F., gdzie łączna wartość powstałych strat wyniosła 5192,97 zł, czym działał na szkodę J. K.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

VI.  w dniu 14 kwietnia 2015 r. w U., z terenu ogródka gastronomicznego lokalu Tawerna V., będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Słupsku, sygn. akt II K 298/08 z dnia 16.02.2010 r. za podobne czyny przeciwko mieniu, między innymi z art. 278 § 2 k.k., art. 286 § 1 k.k., art. 280 § 1 k.k. na karę łączną w wymiarze czterech lat pozbawienia wolności i po odbyciu tej kary w okresach od 07.11.2010 r. do 21.02.2012 r. oraz od 21.02.2012 r. do 08.03.2013 r., dokonał zaboru w celu przywłaszczenia czterech sztuk lamp ogrodowych koloru czarnego warz z żarówkami energooszczędnymi, gdzie łączna wartość powstałych strat wyniosła 800 zł, czym działał na szkodę M. B.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

stosując na podstawie art. 4 § 1 k.k. przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym poprzednio - w czasie popełnienia czynów, przed zmianami wprowadzonymi ustawą z dnia 20.02.2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw - Dz. U. z 2015 r. poz. 396,

1.  uznaje oskarżonego R. M. w ramach zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, za winnego tego, że w dniu 19 czerwca 2015 roku w U., wbrew przepisom ustawy, posiadał substancję psychotropową w postaci amfetaminy o łącznej wadze 5,14 grama, tj. występku z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii , i za jego popełnienie na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. i art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek: substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, zabezpieczonej w bezpiecznej kopercie nr (...), i woreczka foliowego z zapięciem strunowym, opisanych w wykazie dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr I/699/15/N pod poz. 1 (k. 140 akt), nakazując ich zniszczenie przez Komendę Wojewódzką Policji w G., oraz białego plastikowego pojemnika z nalepką A. (...) i białego pudełka z napisem M. z zawartością czarnej słomki i karty O., opisanych w postanowieniu o zmianie postanowienia o dowodach rzeczowych z dnia 30.03.2016 r. (k. 388 akt);

3.  uznaje oskarżonego R. M. za winnego popełnienia zarzucanych mu oskarżeniem czynów, opisanych w punktach II, III, IV, V i VI części wstępnej wyroku z tym ustaleniem, iż dopuścił się ich w ciągu pięciu lat po odbyciu kary, będąc uprzednio skazanym przez Sąd Rejonowy w Słupsku wyrokiem łącznym z dnia 16 lutego 2010 r., sygn. II K 298/08, za przestępstwa podobne, m.in. za czyn z art. 280 § 1 k.k. (z wyroku Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 18 stycznia 2007 r. w sprawie sygn. akt II K 666/05 – kara 2 lat pozbawienia wolności) na karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie: od dnia 7 marca 2002 r. do dnia 19 kwietnia 2002 r., od dnia 19 kwietnia 2003 r. do dnia 29 kwietnia 2003 r., w dniu 4 listopada 2004 r., od dnia 14 czerwca 2006 r. do dnia 6 kwietnia 2009 r. i od dnia 21 lutego 2012 r. do dnia 8 marca 2013 r., i m.in. za czyn z art. 279 § 1 k.k. (z wyroku Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 2 lipca 2007 r. w sprawie sygn. akt II K 709/06 – kara roku pozbawienia wolności) na karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie: od dnia 11 października 2005 r. do dnia 12 października 2005 r., od dnia 6 kwietnia 2009 r. do dnia 21 października 2009 r., od dnia 7 listopada 2010 r. do dnia 21 lutego 2012 r., nadto z ustaleniem w zakresie: czynu IV – iż dopuścił się go na szkodę M. D. i J. D., a z jego opisu eliminuje słowa „wraz z przedłużaczem”, czynu V – iż dopuścił się go w okresie od 9 czerwca 2015 r. do 10 czerwca 2015 r., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, na szkodę J. K. i M. K., oraz czynu VI – iż łączna wartość skradzionych na szkodę M. B. rzeczy wyniosła 760,- złotych, tj. występków z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (czyny opisane w punktach II, III, IV i VI) i z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (czyn opisany w punkcie V), czyny te kwalifikuje jako ciąg przestępstw, i za ich popełnienie na podstawie art. 278 § 1 k.k. przy zast. art. 91 § 1 k.k. skazuje oskarżonego na karę roku pozbawienia wolności;

4.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. w związku z czynem opisanym w punkcie III orzeka wobec oskarżonego R. M. obowiązek naprawienia szkody w części (w zakresie, w jakim skradzione rzeczy nie zostały odzyskane) przez zapłatę na rzecz J. S. kwoty 540 (pięćset czterdzieści) złotych;

5.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. w związku z czynem opisanym w punkcie V orzeka wobec oskarżonego R. M. obowiązek naprawienia szkody w części (w zakresie, w jakim skradzione rzeczy nie zostały odzyskane) przez zapłatę solidarnie na rzecz J. K. i M. K. kwoty 4.892,97 (cztery tysiące osiemset dziewięćdziesiąt dwa 97/100) złotych;

6.  na podstawie art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego w punktach 1 i 3 wyroku kary pozbawienia wolności, wymierzając w ich miejsce R. M. karę łączną roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

7.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. okres zatrzymania od dnia 19 czerwca 2015 r. (godz. 9:40) do dnia 20 czerwca 2015 r. (godz. 10:40), przyjmując, że jest on równy dwóm dniom kary pozbawienia wolności;

8.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości, obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt XIV K 319/16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :

R. M. jest mieszkańcem U., zamieszkuje przy ul. (...). Sporadycznie zażywa narkotyki.

W tym celu wszedł on nielegalnie w posiadanie amfetaminy w ilości 5,14 grama netto, którą nabył od nieustalonej osoby, i przechowywał u siebie w domu.

W dniu 19 czerwca 2015 roku podczas przeszukania terenu jego posesji, substancja ta została ujawniona. Była ona zapakowana w biały plastikowy pojemnik z nalepką A. (...), a w metalowym pudełku trzymał czarną słomkę i kartę sieci O., których używał do zażywania amfetaminy.

…………………………………………………………………………………………………

Jeszcze przed nabyciem amfetaminy R. M. dopuścił się kilku kradzieży na terenie U., z terenów pobliskich posesji.

W nieustalonym dniu w kwietniu 2015 r. z terenu posesji przy ul. (...), gdzie J. S. prowadził budowę pensjonatu, po uprzednim zdemontowaniu, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia dwóch kinkietów o wartości 290,- zł (po 145,- zł za sztukę), trzech szpul przewodów elektrycznych 3x2,5m o wartości 540,- zł, geberitu o wartości 600,- zł i rynien o wartości 500,- zł, tj. rzeczy o łącznej wartości 1.930,- złotych, czym działał na szkodę J. S..

Następnie, w dniu 14 kwietnia 2015 r. w U., z terenu ogródka gastronomicznego lokalu (...) przy ul. (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia czterech sztuk lamp ogrodowych koloru czarnego wraz z żarówkami energooszczędnymi, o wartości 190,- zł za sztukę. Łączna wartość strat z tytułu kradzieży wyniosła 760,- złotych, na szkodę M. B..

W okresie od 9 do 10 czerwca 2015 r. z terenu prywatnej posesji znajdującej się przy ulicy (...), gdzie J. K. prowadził wraz z żoną M. K. budowę domu, najpierw po uprzednim zdemontowaniu dokonał kradzieży 17 sztuk kinkietów oświetleniowych wykonanych ze stali nierdzewnej o łącznej wartości 4.892,97 zł, a drugiego dnia – zabrał w celu przywłaszczenia taczkę z trzema workami ziemi ogrodowej o wartości 200,- zł i szpadel marki F. o wartości 100,- zł. Łączna wartość powstałych strat z tytułu kradzieży wyniosła 5.192,97 złotych, na szkodę J. K. i M. K..

Z kolei w dniu 16 czerwca 2015 r. przy ul. (...), z terenu posesji J. D., z prowadzonego tam przez jego żonę M. D. pensjonatu i kawiarni (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia fotela dwuosobowego z technoratanu o wartości 400,- zł, kosiarki o wartości 350,- zł i dwóch szpadli marki F. o wartości 180,- zł. Łączna wartość powstałych strat wyniosła 930,- złotych na szkodę J. D. i M. D..

Natomiast w nocy 17/18 czerwca 2015 r. z terenu pensjonatu (...) przy ul. (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia kompletu wykonanego ze sztucznego ratanu w postaci stołu ze szklanym blatem i czterech foteli wraz z siedziskami o łącznej wartości 1.500 złotych, na szkodę jego właściciela M. S..

W trakcie przeszukania posesji R. M. przy ul. (...) w U. w dniu 19 czerwca 2015 roku zostały tam ujawnione także przedmioty pochodzące z powyższych kradzieży. Rzeczy te zostały następnie zwrócone osobom pokrzywdzonym.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień oskarżonego R. M. (k. 440, 12-15, 84, 209, 381), zeznań osób pokrzywdzonych: M. B. (k. 440, 240, 248v), J. S. (k. 457, 78v, 287), J. K. (k. 458-459, 180-181, 188, 298v), M. S. (k. 459-460) i J. D. (k. 468, 94), zeznań pozostałych świadków: K. S. (k. 2-4, 99-101), B. M. (k. 67-68), A. S. (k. 239-240, 248), A. J. (k. 234-236), T. C. (k. 249-251) i M. P. (k. 282-283), protokołu przeszukania z dnia 19.06.2015 r. (k. 25-29, odpis – k. 275-279), protokołów użycia testera narkotykowego z dnia 19.06.2015 r. (k. 22-23), protokołu przeważenia substancji z dnia 19.06.2015 r. (k. 24), protokołu oględzin rzeczy z dnia 17.08.2015 r. wraz z dokumentacją fotograficzną (159-164), protokołu przekazania substancji psychotropowej z dnia 19.08.2015 r. (k. 165), opinii kryminalistycznej z zakresu (...) w G. z dnia 25.03.2016 r. (k. 393-395) i opinii uzupełniającej z dnia 27.05.2016 r. (k. 427), protokołu oględzin budynku mieszkalnego z dnia 19.06.2015 r. (k. 33-36, odpis – k. 272-274) wraz z dokumentacją fotograficzną (k. 53-61), protokołu zatrzymania rzeczy z dnia 19.06.2015 r. (k. 37-52), protokołu zatrzymania osoby R. M. z dnia 19.06.2015 r. (k. 63), protokołu oględzin rzeczy z dnia 21.07.2015 r. wraz z dokumentacją fotograficzną (k. 102-139, 265-269), a także pozostałego materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej (k. 469).

R. M. ma 41 lat, jest kawalerem, ma jedno dziecko w wieku 9 lat. Ma wykształcenie podstawowe, zawód ślusarz. Jest on osobą bezrobotną, bez prawa do zasiłku. Jest współwłaścicielem (w udziale do ½ części) nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem mieszkalnym, położonej w U. przy ul. (...). Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Był 18-krotnie karany, ostatni raz w 2016 roku za kradzieże i paserstwo na kary pozbawienia wolności (vide: informacja z Krajowego Rejestru Karnego z dnia 19.09.2016 r. - k. 436-438; wyrok Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 20 września 2016 r., sygn. akt II K 202/16 – k. 450-451; wyrok Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 17 października 2016 r., sygn. akt XIV K 85/16 – k. 452-453). Stałe miejsce pobytu: (...)-(...) U., ul. (...) .

Oskarżony R. M. składając wyjaśnienia toku śledztwa prezntował chiejne stanowisko, a ostatecznie przyznał się tylko częściowo do winy (k. 381), tj. do popełnienia pierwszego z zarzucanych mu czynów ( posiadania amfetaminy), choć we wcześniejszej fazie procesu przyznał się w całości do winy (k. 209). Na rozprawie głównej zaś nie stawił się bez usprawiedliwienia, choć był zawiadomiony prawidłowo, gdyż osobiście odebrał zawiadomienia o każdym z jej terminów, wobec czego jego wyjaśnienia zostały ujawnione (k. 440).

W toku postępowania przygotowawczego, najpierw wskazał, iż amfetaminę kupił dla siebie od jakiegoś mężczyzny, nieznanego mu bliżej, którego spotkał w pobliżu sklepu z dopalaczami przy Galerii (...), za kwotę 50,- złotych. Jak przy tym przekonywał, to z rzeczy, które zostały znalezione u niego na posesji, komplet wypoczynkowy ze sztucznego ratanu znalazł przypadkowo w dniu 18 czerwca 2015 r. ok. godz. 6:00 w okolicy swojego domu wraz z taczką, na której leżały dwa fotele, i rzeczy te zabrał do siebie na taras. Stwierdził, iż nie będzie się tłumaczył z pochodzenia pozostałych znalezionych u niego rzeczy, ani odpowiadał na pytania, czy zostały one skradzione, wskazał tylko te przedmioty, które były jego własnością (k. 12-15).

Podczas kolejnego przesłuchania, po uzupełnieniu zarzutów o dodatkowe kradzieże, nie przyznał się do żadnego z nich (k. 84), z kolei, po ich zmianie co do recydywy, do winy przyznał się w całości i wyraził żal z powodu tych przestępstw (k. 209). Jednak podczas ostatniego przesłuchania, znowu zaprezentował stanowisko zbieżne z tym, jak na pierwszym przesłuchaniu, tłumacząc, iż jego wcześniejsze przyznanie się do winy dotyczy tylko tych dwóch zarzutów, co do których złożył wyjaśnienia, a jeśli chodzi o pozostałe rzeczy, to jego zdaniem, nie zostały one skradzione (k. 381).

Sąd tylko częściowo dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, w tym zakresie, w którym znajdują one potwierdzenie w obiektywnych dowodach i w ustalonym stanie faktycznym, w szczególności tyczy się to stawianego mu zarzutu posiadania substancji psychotropowej – amfetaminy. W pozostałym zakresie nie można natomiast podzielić wyjaśnień R. M. , gdyż są one naiwne, cyniczne i nieprzekonujące, i niewątpliwie mają one na celu uniknięcie przez niego odpowiedzialności karnej za popełnione kradzieże, o czym przekonuje także jego labilna postawa.

Sąd w pełni zaś dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonych M. B. , J. S. , J. K. , M. S. i J. D. , gdyż są one kategoryczne i stanowcze, spójne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z obiektywnymi dowodami w postaci dokumentów, jak i zeznaniami pozostałych świadków. Świadkowie Ci podtrzymali w całości - po ich odczytaniu - swoje zeznania złożone w toku śledztwa, a z uwagi na znaczny upływ czasu od przedmiotowego zdarzenia, zrozumiałe jest, iż nie pamiętali oni wszystkich okoliczności tej sprawy.

Jako całkowicie wiarygodne ocenić należy również zeznania świadków K. S. – pracownicy pensjonatu (...), B. M. – teściowej J. D., czy A. S. – konkubiny M. B., gdyż są one kategoryczne i rzeczowe, znajdując należyte oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Ich relacje są stabilne, uzupełniają one zeznania pokrzydzonych, jeśli chodzi o wykaz skradzionych rzeczy, ukazując należycie przestępczy proceder R. M., a potwierdzają je też inne dowody, stąd nie ma najmniejszych powodów, aby je kwestionować.

Jako wiarygodne uznano również zeznania świadków A. J. , T. C. i M. P. , gdyż są one rzeczowe i jasne, lecz nic istotnego nie wnoszą do sprawy, gdyż nie mieli oni żadnej wiedzy na temat dokonanych kradzieży.

Wiarygodność dowodów z dokumentów nie budzi zaś wątpliwości. Zostały one (dokumenty urzędowe) sporządzone na potrzeby postępowania karnego, przez organy, instytucje i osoby do tego uprawnione, w zakresie ich kompetencji i w sposób przewidziany prawem. Dokumenty prywatne stanowią zaś dowód tego, co zostało w nich stwierdzone.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje :

Wina oskarżonego i okoliczności popełnienia przypisanych mu czynów nie budzą żadnych wątpliwości.

Odnośnie zarzutu z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii stwierdzić należy, co następuje.

Bezspornym jest, iż R. M. w sposób nielegalny, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179 poz. 1485 ze zm.), wszedł w posiadanie substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w łącznej ilości 5,14 grama netto. Przyznał się on w tym zakresie do winy, w żaden sposób nie kwestionując oczywistego faktu, iż rzeczywiście w dniu 19 czerwca 2015 roku był w posiadaniu tej substancji w takiej ilości. Jego wyjaśnienia, co zrozumiałe, jako takie na wiarę więc zasługują, gdyż znajdują one należyte potwierdzenie w innych dowodach, w pełni obiektywnych (vide: protokół przeszukania z dnia 19.06.2015 r. – k. 25-29 /odpis – k. 275-279/; protokoły użycia testera narkotykowego – k. 22-23, protokół przeważenia substancji – k. 24, protokół oględzin rzeczy wraz z dokumentacją fotograficzną – k. 159-164, protokół przekazania substancji psychotropowej – k. 165, opinia kryminalistyczna z zakresu (...) w G. z dnia 25.03.2016 r. – k. 393-395 i opinia uzupełniająca z dnia 27.05.2016 r. – k. 427).

Okoliczności te nad wyraz jednoznacznie dowodzą, iż swoim zachowaniem naruszył on dyspozycje przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii , w tym art. 33 i 34 tej ustawy. Wszak, w świetle już utrwalonych poglądów judykatury, posiadaniem środka odurzającego lub substancji psychotropowej w rozumieniu art. 62 ustawy z dnia 21 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485 ze zm.) jest każde władanie takim środkiem lub substancją, a więc także związane z jego użyciem lub zamiarem użycia (vide: uchwała składu 7 sędziów SN - Izba Karna z dnia 27.01.2011 r., sygn. I KZP 24/10, publik. Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Karna rok 2011, Nr 1, poz. 2, str. 16), a zatem karalny jest każdy wypadek posiadania środka odurzającego lub substancji psychotropowej "wbrew przepisom ustawy", a więc w celu dalszej sprzedaży lub udzielenia ich innej osobie, jak i w celu samodzielnego zażycia - czy to za jakiś czas czy niezwłocznie, jeżeli sprawca posiada środek odurzający lub substancję psychotropową w ilości pozwalającej na co najmniej jednorazowe użycie, w dawce dla nich charakterystycznej, zdolnej wywołać u człowieka inny niż medyczny skutek (vide: postanowienie SN z dnia 28 października 2009 r., sygn. akt I KZP 22/09, publik. LEX nr 522857), które to judykaty Sąd meriti w pełni podziela.

Zatem to przyznanie się oskarżonego do winy w świetle zgromadzonych dowodów, żadnych wątpliwości nie budzi, jednoznacznie też wskazując na umyślność jego występku.

Zabezpieczona substancja, w której posiadaniu był oskarżony R. M., została komisyjnie zważona - w czasie ważenia jej w opakowaniu w postaci woreczka strunowego było to 6,49 grama, a potem zabezpieczona i przekazana w bezpiecznej kopercie oznaczonej nr (...) do zbadania.

Z treści opinii z zakresu badań chemicznych z kolei wynika jednoznacznie, iż w dostarczonej do badań kopercie znajdował się proszek barwy kremowej – w czasie badania – 5,14 grama, stanowiący amfetaminę w postaci soli, czyli środek odurzający z grupy II-P, o zawartości siarczanu amfetaminy w wysokości 13,79%, co odpowiada 0,709 g (709 mg) siarczanu amfetaminy.

Natomiast jedną porcję handlową narkotyku (tzw. działkę), czyli substancję czynną w ilości wywołującej efekt farmakologiczny, może stanowić 0,08 g – 0,12 g amfetaminy w postaci soli (vide: opinia z zakresu badań chemicznych z dnia 25 marca 2016 r. – k. 393-395). Sąd w pełni podziela wywody tej opinii, gdyż jest ona kompletna, rzetelna i jasna, nie zawiera luk, ani wewnętrznych sprzeczności, i została sporządzona przez specjalistyczną instytucję – Laboratorium Kryminalistyczne Komendy Wojewódzkiej Policji w G..

W świetle ugruntowanych już poglądów Sądu Najwyższego, za znaczną ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych w rozumieniu tej ustawy uważa się taką ich ilość, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych (tak też m. in. postanowienie SN z dnia 23.09.2009 r., sygn. akt I KZP 10/09 – OSNKW 2009/10/84, wyrok SN z dnia 14.07.2011 r., sygn. akt IV KK 127/11 – LEX nr 897769). Kwestia owej „ znacznej ilości” narkotyków była również przedmiotem wyrokowania przez Trybunał Konstytucyjny. Trybunał w orzeczeniu z dnia 14 lutego 2012 roku, sygn. akt P 20/10, który odwołał się do wypracowanej przez Sąd Najwyższy, jednolitej w tej materii linii orzeczniczej, podnosząc, iż ustawowy termin „znaczna ilość” narkotyków został już przez tenże Sąd w sposób jednoznaczny zinterpretowany. Przy czym, wskazać tu również należy na stanowisko Sądu Okręgowego w Słupsku, który w wyroku z dnia 26 czerwca 2014 roku w sprawie sygn. akt VI Ka 192/14, oceniając to pojęcie na gruncie posiadania środka odurzającego w postaci marihuany stwierdził, iż „(...) marihuana należy do grupy tzw. miękkich narkotyków, a więc o działaniu słabszym, których trzeba użyć więcej w celu odurzenia większej liczby ludzi” oraz iż „(..) z samej wykładni językowej pojęcia „znaczna ilość” wynika, że mamy do czynienia z czymś ponadprzeciętnym, wyjątkowym – zarówno w zakresie masy środka odurzającego, jego rodzaju, jak i przeznaczenia”. Sąd meriti to zapatrywanie aprobuje, przyjmując za własne, uznając ponadto, że i w przypadku substancji psychotropowej jaką jest amfetamina, gdy substancja ta znajduje się w postaci soli, to samo takie mechaniczne przeliczenie jej na porcje handlowe nie może stanowić o uznaniu posiadanej ilości za znaczną.

Odnosząc te uwagi na grunt niniejszej sprawy, to kategorycznie stwierdzić należy, iż ilość zabezpieczonej amfetaminy, którą oskarżony R. M. posiadał, nie pozwalała przyjąć, iż była to znaczna ilość tej substancji psychotropowej, gdyż przy uwzględnieniu powyższych wskazań o wielkości masowej jednej działki amfetaminy, ilość ta pozwalała na przyrządzenie tylko 42 porcji narkotyku, przyjmując maksymalne wartości wagowe poszczególnych działek, a 64 porcji, przyjmując minimalne wartości wagowe (vide: opinia z zakresu badań chemicznych z dnia 27 maja 2016 r. – k. 427-427v).

Z tego też powodu czyn ten należało zakwalifikować jako typ podstawowy tego typu przestępstwa (z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii ).

Odnośnie zarzutów z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. stwierdzić należy, co następuje.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy, zdaniem Sądu, jednoznacznie wskazuje, iż R. M., dokonał szeregu kradzieży z terenów pobliskich posesji, jednej nawet przy tej samej ulicy, gdzie zamieszkiwał. Jakkolwiek R. M. negował swoje sprawstwo w tej mierze całkowicie, przyznając się niejako tylko do faktu posiadania przedmiotów pochodzących z tych kradzieży, które jego zdaniem skradzione jednak nie zostały (k. 381). Nie chciał się nawet tłumaczyć z tego, jak wszedł w posiadanie większości tych rzeczy. Znamienne jest przy tym, iż nawet opisując okoliczności wejścia w posiadanie kompletu wypoczynkowego ze sztucznego ratanu (k. 12), czynił to tak nieudolnie i cynicznie, iż jego wyjaśnieniom w tej mierze wiary dać nie sposób. Z jego relacji wynika, iż rzeczy te znalazł niejako przypadkowo, jak należy przypuszczać, porzucone, albo pozostawione na krótko w czasie ich transportu (znajdowały się na taczce) przez rzeczywistego sparwcę tej kradzieży, krótko po jej dokonaniu, więc zabrał jej do siebie do domu. Z jednej strony jest to tak naiwne i nieprzekonujące, iż żaden racjonalnie myślący człowiek w takie tłumaczenie nie byłby skłonny uwierzyć. Z drugiej zaś, tym wyjaśnieniom przeczą rzeczowe i jasne zeznania świadka M. S., który rozpoznał R. M. na nagraniu z monitoringu jako sprawcę kradzieży tych mebli, a ich spotkania na mieście, wskazane przez tego świadka, jeszcze dodatkowo przekonują o jego sprawstwie w tej mierze (vide: zeznania świadka M. S. – k. 459-460).

Jakkolwiek w odniesieniu do tych wcześniejszych kradzieży (czyny opisane w pkt III-VI) żadna z osób pokrzywdzonych nie znała sprawcy, a zapisy z monitoringu nawet jeśli były dostępne nie pozwalały na jego identyfikację (vide: zeznania M. B. – k. 440, 240, 248v, J. S. – k. 457, 78v, 287, J. K. – k. 458-459, 180-181, 188, 298v, i J. D. – k. 468, 94), lecz nieuprawnione w tym zakresie byłoby założenie, iż to ktoś inny niż R. M. dokonał tych przestępstw, a jego rola ograniczyła się tylko do paserstwa. W istocie sam oskarżony, jego przyznanie się do winy co tych kradzieży, odwołał (k. 381). Nie sposób kwestionować faktu, iż był on w posiadaniu przedmiotów, które zostały skradzione podczas inkryminowanych zdarzeń, na szkodę tych osób i ich małżonków. Oskarżony jednak nie był nawet w stanie podać żadnych logicznych przyczyn, jak wszedł w posiadanie tych rzeczy. Zasady prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, którymi musi kierować się Sąd przy ocenie dowodów, prowadzą do niezbitego wniosku, iż to właśnie R. M. dokonał tych wszystkich kradzieży.

Wysokość zgłoszonej po kradzieżach szkody przez samych pokrzywdzonych, czy upoważnione przez nich osoby, w realiach tej sprawy, nie budzi żadnych zastrzeżeń (vide: zeznania M. B. – k. 440, 240, 248v, J. S. – k. 457, 78v, 287, J. K. – k. 458-459, 180-181, 188, 298v, M. S. – k. 459-460, J. D. – k. 468, 94, K. S. – k. 2-4, 99-101, B. M. – k. 67-68, A. S. – k. 239-240, 248). P. tu także wypada, iż jak wynika to z relacji J. K. kradzież poszczególnych przedmiotów na szkodę jego i jego żony następowała dwukrotnie, dzień po dniu, najpierw zginęły kinkiety oświetleniowe, a następnego dnia zostały skradzione szpadel marki F. i taczka z trzema workami ziemi ogrodowej (k. 458-459). Z kolei z zeznań J. D. wynika, iż z rzeczy będących własnością jego i jego żony nie został skradziony przedłużacz, a tylko sama kosiarka (k. 468). Natomiast M. B. wycenił skradzione lampy łącznie na kwotę 760,- złotych (k. 440).

Nadmienić nadto wypada, iż pokrzywdzeni odzyskali wszystkie skradzione rzeczy, jak M. B. (vide: pokwitowanie z dnia 04.11.2015 r. – k. 213), i M. S. (vide: pokwitowanie z dnia 21.07.2015 r. – k. 90), albo część skradzionych przedmiotów, jak J. S. (vide: pokwitowanie z dnia 27.11.2015 r. – k. 281), J. K. (vide: pokwitowanie z dnia 06.07.2015 r. – k. 190), i J. D. (vide: pokwitowanie z dnia 23.07.2015 r. – k. 98).

Określone w dyspozycji art. 278 § 1 k.k. przestępstwo kradzieży jest przestępstwem umyślnym, a do jego znamion należy zabór w celu przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej. Jest to przestępstwo zaliczane do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w tym przypadku jest przywłaszczenie cudzej rzeczy ruchomej. Następuje to z momentem objęcia rzeczy przez sprawcę w faktyczne władanie, celem jej przywłaszczenia ( animus rem sibi habendi), kosztem jej właściciela, czyli w zamiarze postąpienia z przedmiotem zaboru tak, jakby się było jego właścicielem. Powyższe ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza możliwość popełnienia tego występku z zamiarem ewentualnym. Zamiar bezpośredni winien obejmować zarówno cel, jak i sam sposób działania zmierzający do zrealizowania tego celu. Mianem zaś czynu ciągłego określa się dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, które uważa się za jeden czyn zabroniony; jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste ( nie jest nim mienie), warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego (art. 12 k.k.).

Zważywszy natomiast na wysokość szkody, jeżeli wartość przedmiotu kradzieży tzw. zwykłej, nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia (od dnia 1 stycznia 2015 roku – była to kwota 437,50 złotych, od dnia 1 stycznia 2016 r. – 462,50 złotych, a od dnia 1 stycznia 2017 r. – 500,- złotych), to taki czyn stanowi wykroczenie określone w art. 119 § 1 k.w.. Jest to konsekwencja zmian wprowadzonych ustawą z dnia 27 września 2013 roku o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 1247), która z dniem 9 listopada 2013 roku dokonała podwyższenia wysokości szkody, która rozgranicza przestępstwo od wykroczenia.

Odnosząc te uwagi na grunt niniejszej sprawy, to stwierdzić wypada, iż zebrany materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, iż oskarżony R. M. obejmował swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym), to, że chce dokonać zaboru w celu przywłaszczenia wszystkich tych przedmiotów: tj. dwóch kinkietów, trzech szpul przewodów elektrycznych geberitu i rynien ( na szkodę J. S. ), czterech sztuk lamp ogrodowych ( na szkodę M. B. ), 17 sztuk kinkietów oświetleniowych ze stali nierdzewnej, taczki z trzema workami ziemi ogrodowej i szpadla marki F. ( na szkodę J. K. i M. K. ), fotela dwuosobowego z technoratanu, kosiarki i dwóch szpadli marki F. ( na szkodę J. D. i M. D. ), oraz kompletu wykonanego ze sztucznego ratanu w postaci stołu ze szklanym blatem i czterech foteli wraz z siedziskami ( na szkodę M. S. ), i jednocześnie chciał on wypełnienia tych znamion.

Zważywszy na to, iż poszczególne czyny popełnione w okresie 2015 roku (opisane w punktach II-VI części wstępnej wyroku), zostały popełnione przez oskarżonego w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu (od pierwszego do ostatniego upłynęło około dwa miesiące), zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych czynów, Sąd zakwalifikował te jego czyny, w tym czyn ciągły (a dopuszczalność takiej konstrukcji prawnej nie nasuwa żadnych wątpliwości), jako ciąg przestępstw, zgodnie z dyspozycją art. 91 § 1 k.k..

W sprawie tej nie zachodzą również jakiekolwiek okoliczności wyłączające winę R. M.. Jest on bowiem osobą dorosłą, dojrzałą, świadomą obowiązującego prawa, zasad współżycia społecznego, jak i swoich praw oraz obowiązków, stąd jego poczytalność w tej mierze nie nasuwa żadnych wątpliwości. Miał on też możność rozpoznania bezprawności swoich czynów, tym bardziej, że za przestępstwa narkotykowe, jak i występki przeciwko mieniu, był już karany.

W świetle powyższych rozważań uznać należy, iż wyjaśnienia oskarżonego R. M. w tym zakresie, w którym są zgodne z ustaleniami faktycznymi polegają na prawdzie, w tej zaś części, w której są rażąco sprzeczne z zebranym w tej sprawie materiałem dowodowym, stanowią nieudolną linię jego obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej za dokonane przestępstwa, a jego czyny wyczerpują znamiona: czyn opisany w punkcie I części wstępnej wyroku - występku z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii , czyny opisane w punktach II - VI części wstępnej wyroku – ciągu przestępstw z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (czyny opisane w punktach II, III, IV i VI), oraz z art. 278 § 1 k.k. w z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (czyn opisany w punkcie V), albowiem R. M. dopuścił się tych czynów przed upływem pięcioletniego okresu po odbyciu w czasie: od dnia 7 marca 2002 r. do dnia 19 kwietnia 2002 r., od dnia 19 kwietnia 2003 r. do dnia 29 kwietnia 2003 r., w dniu 4 listopada 2004 r., od dnia 14 czerwca 2006 r. do dnia 6 kwietnia 2009 r. i od dnia 21 lutego 2012 r. do dnia 8 marca 2013 r. - kary łącznej 4 (czterech) lat pozbawienia wolności m.in. za czyn z art. 280 § 1 k.k. (z wyroku Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 18 stycznia 2007 r. w sprawie sygn. akt II K 666/05 – kara 2 lat pozbawienia wolności), oraz w czasie: od dnia 11 października 2005 r. do dnia 12 października 2005 r., od dnia 6 kwietnia 2009 r. do dnia 21 października 2009 r., od dnia 7 listopada 2010 r. do dnia 21 lutego 2012 r. - kary łącznej 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności m.in. za czyn z art. 279 § 1 k.k. (z wyroku Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 2 lipca 2007 r. w sprawie sygn. akt II K 709/06 – kara roku pozbawienia wolności), orzeczonych prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 16 lutego 2010 r., sygn. II K 298/08, czyli za umyślne przestępstwa podobne (vide: w/w wyrok łączny Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 16 lutego 2010 r. – k. 299-303).

Jednocześnie Sąd zmienił opisy przypisanych oskarżonemu czynów, a także ich kwalifikację prawną, gdy były to niezbędne, stosownie do poczynionych ustaleń, wyżej wskazanych, i tak: w odniesieniu do czynu opisanego w punkcie I - w zakresie ilości posiadanej substancji psychotropowej (5,14 grama), kwalifikując go jako czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii , w odniesieniu do czynu opisanego w punkcie IV – uznając, iż dopuścił się go na także szkodę M. D., a z jego opisu eliminując słowa „wraz z przedłużaczem”, który nie został skradziony, w odniesieniu do czynu V – uznając, iż dopuścił się go w okresie od 9 czerwca 2015 r. do 10 czerwca 2015 r., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, na szkodę J. K. i M. K., oraz w odniesieniu do czynu czynu VI – w zakresie łącznej wartości skradzionych na szkodę M. B. rzeczy (760,- złotych), a nadto w odniesieniu do czynów opisanych w punktach II, III, IV, V i VI, co do znamion recydywy z art. 64 § 1 k.k., nie wychodząc w żadnym przypadku przy tym poza granice oskarżenia.

Oceniając zaś czyny oskarżonego pod kątem dyspozycji art. 4 § 1 k.k. , w związku ze zmianami w tym zakresie wprowadzonymi w kodeksie karnym m.in. od dnia 1 lipca 2015 roku ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 20 marca 2015 r., poz. 396), w odniesieniu do R. M. ustawa obowiązująca w czasie popełnienia tych przestępstw, jest dla niego względniejsza, zwłaszcza pod kątem zakazu orzekania probacji kary pozbawienia wolności w stosunku do sprawcy uprzednio skazanego na karę pozbawienia wolności (art. 69 § 1 k.k.), jak i wymiaru tej kary ( 2 lat) dopuszczalnego do warunkowego zawieszenia, zatem z tego względu do oceny prawnokarnej tych czynów R. M. należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynów, przed zmianami wprowadzonymi ustawą z dnia 20.02.2015 r. o zmianie ustawy …, która jest przez to względniejsza dla sprawcy. Z tego względu konieczne też było powołanie art. 4 § 1 k.k. w sentencji wyroku w odniesieniu do tegoż oskarżonego.

Przystępując do wymiaru kary Sąd potraktował jako okoliczności obciążające wobec oskarżonego R. M.: wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów przez niego popełnionych, jak i wysoki stopień jego winy. Wskazują na to przede wszystkim co do przestępstwa narkotykowego - ilość substancji psychotropowej, a co przestępstw kradzieży - rozmiary wyrządzonych szkód, ale także jego motywacja i sposób działania, świadczące o tym, że nie były to przypadkowe zdarzenia, lecz przestępstwa zaplanowane, wskazujące na stałe i przemyślane z jego stony działania. Dopuścił się on bowiem zamachu na sferę cudzej własności, działając umyślnie, z zamiarem kierunkowym osiągnięcia korzyści majątkowej, okazując brak poszanowania dla pracy i dorobku innych osób.

Na niekorzyść oskarżonego działa też nagminność tego rodzaju zachowań, tzn. zarwno przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, jak przestępstw przeciwko mieniu, przejawiająca się w znacznej ilości podobnych spraw, wpływających do tutejszego Sądu Rejonowego.

Jako okoliczność świadczącą na niekorzyść R. M. poczytano także jego wcześniejszą karalność, w tym za przestępstwa podobne (vide: informacja z Krajowego Rejestru Karnego z dnia 19.09.2016 r. – k. 436-438), był on bowiem uprzednio wielokrotnie karany, zarówno za przestępstwa narkotykowe, tj. posiadanie marihuany (vide: wyrok Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 11 września 2013 r., sygn. akt XIV K 523/13 – k. 304-305), jak i szereg razy za różne przestępstwa przeciwko mieniu (vide m. in.: wyrok Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 18 czewrca 2014 r., sygn. akt XIV K 639/13 – k. 314-329; wyrok Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 29 kwietnia 2015 r., sygn. akt II K 8/15, zmieniony wyrokiem Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 25 sierpnia 2015 r., sygn. akt VI Ka 401/15 – k. 373-375; wyrok Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 18 grudnia 2015 r., sygn. akt XIV K 621/15 – k. 369-371; wyrok Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 20 września 2016 r., sygn. akt II K 202/16 – k. 450-451; wyrok Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 17 października 2016 r., sygn. akt XIV K 85/16 – k. 452-453), a to świadczy o jawnym z jego strony lekceważącym podejściu do orzeczeń sądu i nieskuteczności orzekanych wobec niego kar.

Nadto, nie może pozostać bez wpływu na wymiar kary za ciąg przestępstw kradziezy ilość składających się na ten ciąg przestępczych zachowań oskarżonego (pięć czynów), oraz rozmiary wyrządzonych przez niego szkód.

Jako okoliczności łagodzące wobec oskarżonego Sąd potraktował jego przyznanie się do winy i wyrażoną skruchę (k. 209), lecz z uwagi na chwiejną postawę oskarżonego i nawet fakt odwołania tego przyznania, walor szczerości temu nie służy.

Mając te okoliczności na uwadze, stosownie do dyspozycji art. 53 k.k., Sąd skazał oskarżonego R. M. za przypisane mu czyny – z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii - z mocy art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, za ciąg przestępstw z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (czyny opisane w punktach II, III, IV i VI), oraz z art. 278 § 1 k.k. w z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (czyn opisany w punkcie V) - mocy art. 278 § 1 k.k. przy zast. art. 91 § 1 k.k. na karę roku pozbawienia wolności.

Tytułem środka karnego (co do czynu I) orzeczono wobec niego na podstawie art. 44 § 2 k.k. i art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii – przepadek: substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, zabezpieczonej w bezpiecznej kopercie nr (...), i woreczka foliowego z zapięciem strunowym, opisanych w wykazie dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr I/699/15/N pod poz. 1 (k. 140 akt), nakazując ich zniszczenie przez Komendę Wojewódzką Policji w G., oraz białego plastikowego pojemnika z nalepką A. (...) i białego pudełka z napisem M. z zawartością czarnej słomki i karty O., opisanych w postanowieniu o zmianie postanowienia o dowodach rzeczowych z dnia 30.03.2016 r. (k. 388 akt), w których uprzednio znajdowała się ta amfetamina, jako przedmiotów służących do popełnienia tego przestępstwa. Nadto, orzeczono wobec niego, na podstawie art. 46 § 1 k.k. jako środki karne obowiązek naprawienia szkody w części ( w zakresie, w jakim skradzione rzeczy nie zostały odzyskane) przez zapłatę na rzecz J. S. kwoty 540 (pięćset czterdzieści) złotych (co do czynu III), oraz solidarnie na rzecz J. K. i M. K. kwoty 4.892,97 (cztery tysiące osiemset dziewięćdziesiąt dwa 97/100) złotych (co do czynu V), gdyż w sposób rzeczowy wykazali oni wartość nieodzyskanych przedmiotów ( pkt 4-5 sentencji). Dodać tu wypada, iż pokrzywdzeni M. S. (k. 459-460) i M. B. (k. 440) odzyskali wszystkie skradzione rzeczy, a J. D., choć nie odzyskał obu szpadli (k. 468), był ich tylko czasowym użytkownikiem, stąd niezasadne byłoby orzekanie na jego rzecz obowiązku zapłaty ich równowartości. Pozwoli to zatem zrekompensować tym pokrzywdzonym poniesione przez nich straty finansowe.

W tym zakresie regulacja z art. 46 § 1 k.k. jako środka karnego, jawi się być w oczywistym stopniu względniejsza dla sprawcy, niż uregulowanie tego rodzaju jako środka kompensacyjnego, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015 roku. Godzi się tu wskazać, iż odkąd obowiązek naprawienia szkody przestał być z dniem 1 lipca 2015 roku środkiem karnym, nabrał jako środek kompensacyjny innego charakteru. Jego głównym i jedynym celem aktualnie jest funkcja kompensacyjna. Utracił on bowiem swój penalny charakter, przez to został wyłączony z zasad wymiaru kary i środków karnych, określonych w art. 53 k.k., na co wprost wskazuje treść art. 56 k.k.. Ma on zatem służyć – w aktualnym stanie prawnym – wyrównaniu pokrzywdzonym poniesionej szkody (strat materialnych) wskutek przestępstwa. Za koniecznością uwzględnienia w tej mierze odsetek ustawowych przemawia odesłanie do przepisów prawa cywilnego, zawarte w tym przepisie (tak też: Mikołaj Iwański, Michał Jakubowski, Katarzyna Pałka – „ Nowelizacja prawa karnego 2015”, Komentarz pod redakcją Włodzimierza Wróbla, Kraków 2015, tezy 7.52-7.56, str. 199-200). Jako środek karny tym rygorom (prawa cywilnego) nie podlegał, i mają też do niego zastosowanie te same dyrektywy, co przy wymiarze kary (art. 56 k.k.).

Natomiast stosując zasadę częściowej absorpcji i częściowej kumulacji tych kar jednostkowych wymierzonych R. M., na podstawie art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k., w miejsce orzeczonych z osobna kar pozbawienia wolności, Sąd wymierzył mu karę łączną roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności ( pkt 6 sentencji).

Jakkolwiek oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, to przeciwko wymierzeniu mu kary grzywny obok kar pozbawienia wolności (na zasadzie art. 33 § 2 k.k.) przemawia wzgląd na orzeczone środki karne z art. 46 § 1 k.k. (przy zast. art. 4 § 1 k.k.), o czym stanowi art. 58 § 2 k.k., co raz jeszcze wzmacnia przekonanie, iż w odniesieniu do R. M. ustawa obowiązująca w czasie popełnienia tych przestępstw, jest dla niego względniejsza.

Niewątpliwie, czyny których dopuścił się oskarżony są poważnymi przestępstwami, wysoce społecznie szkodliwym. Wysoki też jest stopień zawinienia R. M.. Nie może pozostać bez wpływu na wymiar kary dla niego za te czyny i to, że nie po raz pierwszy był on w posiadaniu, i to nielegalnie, narkotyków, jak i to, że był karany za występki przeciwko mieniu. Jednakże mając na uwadze zbieżność w czasie szeregu tych występków i tożsamy ich charakter (kradzieże), oraz ich powiązanie ze sobą, to mimo jego uprzedniej wielokrotnej karalności Sąd zdecydował się ukształtować wymiar tych kar jednostkowych w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, uznając przy tym, że kara łączna roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności będzie wystarczająco dolegliwa.

W ocenie Sądu brak jest aktualnie, mimo formalno-prawnej dopuszczalności takiego orzeczenia, najmniejszych podstaw do tego, aby skorzystać wobec tego oskarżonego z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności. Jakkolwiek nie stoi temu na przeszkodzie, w myśl reguły z art. 4 § 1 k.k., ani jej wymiar, ani uprzednia karalność R. M. na kary tego rodzaju (pozbawienia wolności), lecz do takiej oceny skłania – ostatecznie – jednak nagromadzenie wobec niego szeregu okoliczności obciążających. Był on już przecież wielokrotnie karany za różne przestępstwa, także za przestępstwa podobne, i pięciu z tych czynów dopuścił się w warunkach recydywy, w niewielkim odstępie, bo niewiele ponad dwa miesiące, czasu.

W takiej sytuacji warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej wobec niego kary łącznej pozbawienia wolności świadczyłoby tylko o naiwności Sądu, a nie pełnym podstaw przekonaniu do tego, iż to pobłażanie wdroży – tym razem – R. M. do praworządnego życia. Przeciwnie, jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności będzie w stanie osiągnąć wobec tego oskarżonego oczekiwane skutki, w zakresie oddziaływania wychowawczego i zapobiegawczego na przyszłość. Nie skorzystał on zatem z tej szansy, jaką otrzymał niejedn raz od Sądu. To pokazuje dobitnie jego instrumentalnego podejścia, i lekceważącego stosunku do wydanych wyroków. A to dowodzi wysokiego stopnia jego demoralizacji, i ponadto świadczy o braku pozytywnej prognozy kryminologicznej co do jego zachowania w przyszłości, aby uznać, iż kara o charakterze nieizolacyjnym wdrożyłaby go do praworządnego życia. Nawet orzekane uprzednio kary pozbawienia wolności, także w postaci bezwzględnej, i to również kary już do tej pory odbyte, nie wdrożyły go do praworządnego życia. Oskarżony ten jest osobą wysoce niepoprawną, i mimo przejawianego w pewnym stopniu (koniunkturalnie) krytycyzmu do popełnianych przestępstw, to jednak swoim zachowaniem deprecjonuje to, czego najdobitniejszym potwierdzeniem jest powrót na drogę przestępstwa w takich aż rozmiarach. Nie daje on też na tą chwilę żadnych gwarancji, iż nie popełni ponownie przestępstwa.

Tylko zatem oddziaływanie na oskarżonego w warunkach izolacji więziennej skłoni go do głębszej refleksji nad swoim dotychczasowym postępowaniem i pozwoli mu wyciągnąć w tym zakresie słuszne wnioski, co do tego, że popełnianie przestępstw nie może stanowić swoistego „sposobu na życie”, czy też szybkiej okazji do zdobycia pieniędzy, a jednocześnie wiąże się zawsze z negatywnymi skutkami dla sprawcy.

Z tego też powodu, choć sam wymiar kary łącznej dozwalałby na jej warunkowe zawieszenie, przy uznaniu w oparciu o art. 4 § 1 k.k., iż ustawa obowiązująca przed w/w nowelizacją jest dla niego względniejsza, to z przyczyn powyższych, nie było ku takiemu rozstrzygnięciu najmniejszych podstaw.

Zdaniem Sądu, orzeczone kary, jednostkowe, jak i kara łączna, oraz środki karne są współmierne do stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonego, stopnia jego winy, i jako takie winny osiągnąć wobec niego cele zapobiegawczo-represyjne, wdrażając go we właściwy sposób do przestrzegania w przyszłości porządku prawnego, jak też cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Na mocy art. 63 § 1 k.k. Sąd zaś zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności na skutek jego zatrzymania od dnia 19 czerwca 2015 r. (godz. 9:40) do dnia 20 czerwca 2015 r. (godz. 10:40), przyjmując, że jest on równy dwóm dniom kary pozbawienia wolności.

Natomiast z mocy art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 626 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych Sąd zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, mając na uwadze te same okoliczności, które stały na przeszkodzie wymierzeniu mu kary grzywny, jak i konieczność zwrotu pokrzywdzonym części strat materialnych.

Sędzia Sądu Rejonowego w Słupsku

Ryszard Błencki