Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

5 maja 2016 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Jarosław Staszkiewicz

Protokolant: Aleksandra Oblicka

przy udziale przedstawiciela Urzędu Skarbowego w J. – Z. S.

po rozpoznaniu na rozprawie 5 V 2016 roku sprawy

M. S.,

syna K. i E.,

urodzonego (...) w J.

oskarżonemu o to, że :

1.  w J. od 31.07.2014 r. do 13.10.2015 r. uporczywie nie wpłacał w terminie na należnego podatku dochodowego za 2013 r. w kwocie łącznej 13.332 zł., powyższe stanowi naruszenie przepisu art. 45 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14 poz. 176 zm.),

tj. o wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 k.k.s.

2.  w J. od 31.07.2015 r. do 13.10.2015 r. uporczywie nie wpłacał w terminie należnego podatku dochodowego za 2014 r. w kwocie łącznej 11.363 zł., powyższe stanowi naruszenie przepisu art. 45 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14 poz. 176 zm.),

tj. o wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 k.k.s.

I.  uznaje oskarżonego M. S. za winnego zarzucanych mu, a opisanych w części wstępnej wyroku czynów, tj. wykroczeń skarbowych z art. 57 § 1 k.k.s. i za to na podstawie art. 50 § 1 k.k.s. wymierza mu karę grzywny w wysokości 2.000 (dwóch tysięcy) złotych;

II.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. zwalnia oskarżonego od zapłaty kosztów postępowania;

III.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 V 1982 roku prawo o adwokaturze oraz § 14 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 IX 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. M. kwotę 540 złotych wraz z kwotą 124,20 złotych jako podatek VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu.

Sygnatura akt II W 96/16

UZASADNIENIE

M. S. w 2013 i 2014 roku mieszkał i prowadził działalność gospodarczą w J.. W tym czasie, za 2013 rok był zobowiązany do uiszczenia kwoty 13.332 złotych tytułem podatku dochodowego od osób fizycznych. Za 2014 rok jego zobowiązanie z tego tytułu wyniosło 11.363 złotych. Do 5 maja 2016 roku nie uiścił należności z tego tytułu.

( dowód: informacje k. 6-10,

wydruk k. 45,

lista k. 46 )

M. S. nie był dotąd karany za przestępstwa.

( dowód: dane o karalności k. 11 )

Ustalenia faktyczne w sprawie oparto na dowodach z dokumentów: zestawieniach przedstawionych przez Urząd Skarbowy w J., wydruku dotyczącym prowadzenia przez oskarżonego działalności gospodarczej, danych o jego karalności i informacjach o jego stanie majątkowym. Zostały one sporządzone przez uprawnione podmioty, w przewidzianej prawem formie. Ich rzetelności nie kwestionowano w toku postępowania.

Z dopuszczonych dowodów wynika, iż to M. S. był osobą, na której za 2013 i 2014 rok ciążyły zobowiązania z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych. Stąd jego sprawstwo w odniesieniu do zarzucanych czynów uznano za niewątpliwe.

Sąd ustalił, iż oskarżony nie uiścił nawet częściowo należnego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2013 i 2014 rok. Terminy do spełnienia tych obowiązków minęły odpowiednio 30 kwietnia 2014 roku i 30 kwietnia 2015 roku. Zeznania w tym zakresie oskarżony złożył w dniach 23 kwietnia 2014 roku i 29 kwietnia 2015 roku. Należnych kwot nie wpłacił w terminie 3 miesięcy od dnia powstania obowiązków. Nie uczynił tego również później.

Aby można było sprawcy przypisać popełnienie czynu z art. 57 § 1 k.k.s. należy, poza stwierdzeniem, iż nie wpłaca on w terminie należnego podatku ustalić, że czyni to uporczywie. Określenie to zakłada długotrwałość zachowania oraz jego nasycenie złą wolą zobowiązanego. W niniejszej sprawie długotrwałość zaniechania oskarżonego nie budzi wątpliwości, skoro dotąd nie uregulował on należności podatkowych. W ocenie Sądu można także, na podstawie przedstawionych dowodów uznać, że działał on umyślnie, ze złą wolą. M. S. wiedział o istnieniu zobowiązań, skoro wynikały one ze złożonych przez niego zeznań podatkowych. Nie wpłacając należnych kwot uchylał się on od obowiązku, którego był świadomy.

Wcześniej uiszczał należności podatkowe, skoro jego zaległości dotyczą jedynie 2013 i 2014 roku. Do marca 2014 roku prowadził działalność gospodarczą. Nie została ona zlikwidowana, a zakończenie funkcjonowania przedsiębiorstwa wynikało z orzeczenia zakazu prowadzenia działalności, orzeczonego przez Sąd. Po wystąpienia zaległości podatkowych oskarżony nie sygnalizował organom skarbowym, iż jego opóźnienia wynikają z trudnej sytuacji. Nie starał się rozłożyć należnych kwot na raty, odroczyć ich płatności, czy też choćby częściowo je umorzyć. Ta jego bierność, w połączeniu z wcześniejszym postępowaniem, zgodnym z prawem pozwala na przyjęcie, iż w odniesieniu do należności, których dotyczą zarzuty, M. S. działał ze złą wolą, całkowicie ignorując swoje obowiązki. Jego zachowania wypełniały zatem znamiona wykroczeń skarbowych z art. 57 § 1 k.k.s.

Brak jest dowodów, aby w czasie popełniania czynów oskarżony znajdował się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby jego swobodę działania lub podejmowania decyzji. Stąd jego zawinienie uznano za niewątpliwe.

Z podanych przyczyn uznano oskarżonego za winnego tego, że:

- w J. od 31.07.2014 r. do 13.10.2015 r. uporczywie nie wpłacał w terminie na należnego podatku dochodowego za 2013 r. w kwocie łącznej 13.332 zł., powyższe stanowi naruszenie przepisu art. 45 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14 poz. 176 zm.),

- w J. od 31.07.2015 r. do 13.10.2015 r. uporczywie nie wpłacał w terminie należnego podatku dochodowego za 2014 r. w kwocie łącznej 11.363 zł., powyższe stanowi naruszenie przepisu art. 45 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14 poz. 176 zm.), to jest wykroczeń skarbowych z art. 57 § 1 k.k.s.

Społeczną szkodliwość czynów oskarżonego uznano za ponadprzeciętną. Ma na to wpływ kwota należności podatkowych, od których się on uchylał, jak również stosunkowo długi okres jego zaniechania.

Okolicznością łagodzącą dla oskarżonego była jego dotychczasowa niekaralność. Należy uznać, iż naruszenie przez niego obowiązku podatkowego było wyjątkiem w trybie życia osoby przestrzegającej prawa, prowadzącej przez pewien czas działalność gospodarczą.

Z podanych przyczyn wymierzono oskarżonemu za przypisane czyny karę 2.000 złotych. Będzie ona w stanie spełnić cele prewencyjny i wychowawczy. Jest dostosowana do sytuacji majątkowej sprawcy, który aktualnie nie pracuje w kraju, nie posiada majątku.

Z uwagi na takie warunki finansowe M. S. zwolniono go, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., od zapłaty kosztów postępowania.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 V 1982 roku prawo o adwokaturze oraz § 14 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 IX 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. M. kwotę 540 złotych wraz z kwotą 124,20 złotych jako podatek VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu.