Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód - M. T. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) domagał się zasądzenia od pozwanego (...) w W. kwoty 10.154,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 1 kwietnia 2013 r. w wyniku szkody komunikacyjnej spowodowanej przez kierowcę ubezpieczonego w firmie pozwanego w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody związane z ruchem tych pojazdów, uszkodzony został pojazd marki P. nr rej. (...) należący do poszkodowanego P. M.. Powód podał, iż poszkodowany zgłosił przedmiotową szkodę pozwanemu w dniu 2 kwietnia 2013 r., domagając się wypłaty odszkodowania za uszkodzenie pojazdu. Powód podniósł, iż pozwany uznał swoją odpowiedzialność, co do zasady i wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 3.664,18 zł uznane i wyliczone przez pozwanego. Powód wskazał, iż poszkodowany nie zgodził się z decyzją pozwanego, bowiem pozwany niewłaściwie dokonał rozliczenia szkody, potrącając 60% wartości części zamiennych, zaniżył stawkę za roboczogodzinę oraz zastosował nieoryginalne zamienniki alternatywne. Powód podał, iż poszkodowany w dniu 10 grudnia 2013 r. przelał na powoda wierzytelność przysługującą mu wobec pozwanego z tytułu odszkodowania za uszkodzony w wyniku przedmiotowej kolizji pojazd marki P. nr rej. (...). Powód podniósł, iż koszty naprawy pojazdu wynoszą 11.596,34 zł. Powód podał, że pismem z dnia 20 grudnia 2013 r. wezwał pozwanego do dobrowolnej dopłaty odszkodowania. Powód wskazał, iż pozwany powyższe pismo otrzymał w dniu 23 grudnia 2013 r., lecz do dnia wniesienia pozwu nie uiścił powodowi należnej kwoty. Powód wskazał, iż skapitalizował należne odsetki od kwoty 7932,16 zł, tj. kwotę 2222,53 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż wypłacił na rzecz poszkodowanego odszkodowanie w łącznej kwocie 4.364,18 zł. Pozwany podniósł, iż powód nie udokumentował faktu dokonania naprawy i poniesionych z tego tytułu kosztów przez poszkodowanego. Pozwany podał, iż w jego ocenie pojazd poszkodowanego, będąc pojazdem kilkuletnim mógł zostać naprawiony przy użyciu części nowych zakupionych w innych miejscach niż autoryzowane stacje obsługi oraz części z rynku wtórnego. Pozwany podniósł, iż zasadne jest oszacowanie kosztów naprawy wg cen części zamiennych o porównywalnej jakości. Pozwany wskazał, iż przedmiotowy pojazd posiadał wcześniejsze uszkodzenia naprawione poza (...). Pozwany podał, iż powód nie wykazał, iż do naprawy pojazdu konieczne było użycie części zakupionych w (...) i że takie części zostały zastosowane.

Powód na rozprawie w dniu 15 lutego 2016 r. cofnął pozew w zakresie kwoty 700 zł wraz ze zrzeczeniem się roszczenia.

W piśmie procesowym z dnia 18 kwietnia 2016 r. pozwany wniósł zastrzeżenia do opinii biegłego oraz wniósł o uzupełnienie opinii na piśmie bądź wezwanie biegłego na rozprawę.

W piśmie procesowym z dnia 29 kwietnia 2016 r. pozwany złożył zweryfikowany przez rzeczoznawcę kosztorys biegłego.

Wyrokiem z dnia 20 czerwca 2016 r., sygn. akt VIII GC 2177/15 Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.853,63 zł wraz z odsetkami ustawowymi za okres od dnia 27.10.2015r. do 31.12.2015r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 01.01.2016r. do dnia zapłaty, umorzył postepowanie w zakresie kwoty 700 zł wraz z żądanymi odsetkami, oddalił powództwo w pozostałym zakresie oraz obciążył pozwanego kosztami procesu w kwocie 2.241 zł. Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny w sprawie. W dniu 1 kwietnia 2013 r. pojazd marki P. nr rej. (...) stanowiący własność P. M. został uszkodzony przez kierowcę ubezpieczonego u pozwanego w zakresie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody spowodowane ruchem pojazdów u pozwanego. W dniu 2 kwietnia 2013 r. poszkodowany zgłosił szkodę pozwanemu, domagając się wypłaty odszkodowania za uszkodzenie pojazdu. Pozwany przeprowadził postępowanie likwidacyjne, w wyniku którego ustalił wysokość szkody na 3.664,18 zł. Powyższą kwotę pozwany wypłacił poszkodowanemu w ramach odszkodowania. Pozwany w dniu 25 kwietnia 2013 r. dokonał dopłaty odszkodowania w kwocie 700 zł. Poszkodowany dokonał naprawy pojazdu za kwotę co najmniej 11.000,00 zł. W dniu 10 grudnia 2013 r. poszkodowany P. M. zbył swoją wierzytelność wobec pozwanego z tytułu odszkodowania za uszkodzenie pojazdu na rzecz powoda. Poszkodowany powiadomił pozwanego o przelewie wierzytelności. Powód zlecił rzeczoznawcy S. H. sporządzenie prywatnej opinii dotyczącej ustalenia kosztu naprawy uszkodzonego w przedmiotowej kolizji pojazdu. Według tejże opinii koszty naprawy pojazdu wynosiły kwotę 11.596,34 zł brutto. Powód pismem z dnia 20.12.2013 r. wezwał pozwanego do dopłaty odszkodowania w kwocie 7.932,16 zł tytułem dopłaty do odszkodowania za uszkodzenie pojazdu z ustawowymi odsetkami w terminie 30 dni po otrzymaniu wezwania. Pozwany odebrał przedmiotowe pismo w dniu 23.12.2013 r. Pozwany pismem z dnia 3 lutego 2014 r. poinformował powoda, iż w jego ocenie nie ma podstaw do dopłaty odszkodowania. Rzeczywisty, uzasadniony koszt naprawy pojazdu marki P. nr rej. (...) z tytułu szkody zaistniałej w dniu 1 kwietnia 2013 r., przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych i dostępnych zamienników o jakości Q wynosił 9.797,20 zł brutto. Sąd Rejonowy dokonał powyższych ustaleń faktycznych na podstawie dokumentów prywatnych, zeznań świadka P. M. oraz w oparciu o pisemną i ustną uzupełniającą opinię biegłego sądowego J. M.. Dokumenty prywatne nie budziły wątpliwości co do ich autentyczności, a Sąd uznał je za wiarygodne. Sąd Rejonowy w całości dał wiarę zeznaniom świadka P. M. jako zeznaniom szczerym, logiczny, rzeczowym. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania wysokości kosztów naprawy poniesionych przez poszkodowanego. Sąd Rejonowy w całości zaaprobował opinie sporządzone przez biegłego sądowego J. M.. W ocenie Sądu Rejonowego, opinia pisemna i ustna sporządzone zostały w sposób rzetelny i pełny. Biegły w jasny i logiczny sposób odpowiedział na zawarte w tezie dowodowej pytania, a swoje konkluzje poparł szczegółowymi wyliczeniami w oparciu o dokumenty zawarte w aktach sprawy jak i w aktach szkody oraz na podstawie wiedzy i doświadczenia zawodowego. Biegły ustalił jaki jest całkowity koszt naprawy pojazdu marki P. nr rej. (...). Sąd Rejonowy nie znalazł żadnych podstaw, aby kwestionować prawidłowość wydanej opinii.

Sąd Rejonowy zważył, że poza sporem w sprawie pozostawał fakt odpowiedzialności pozwanego za przedmiotową szkodę. Pozwany nie kwestionował faktu wystąpienia kolizji drogowej, na skutek której uszkodzony został pojazd powoda marki P. nr rej. (...).

Sporna w sprawie była kwestia wypłaty powodowi odszkodowania za naprawę pojazdu ponad kwotę odszkodowania wypłaconą poszkodowanemu przez pozwanego. Mając na względzie, że rozstrzygnięcie sprawy wymagało uzyskania wiadomości specjalnych Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 15.02.2016 r. dopuścił dowód z opinii biegłego J. M. na okoliczność wysokości kosztów naprawy, tj. przywrócenia pojazdu P. nr rej. (...) do stanu sprzed zdarzenia z dnia 1 kwietnia 2013 r., w szczególności do podania czy naprawa mogła odbyć się tylko przy użyciu części oryginalnych nowych, czy tez naprawa była możliwa przy użyciu zamienników, jeśli tak, to jakiej jakości, czy była możliwa naprawa przy użyciu części z rynku wtórnego oraz czy naprawa pojazdu przy użyciu nowych oryginalnych części spowodowałaby wzrost wartości pojazdu i jeśli tak, to o ile, a także na okoliczności wskazane w piśmie pełnomocnika pozwanego - punkt 4 odpowiedzi na pozew. Sąd Rejonowy wskazał, że biegły sądowy J. M. ustalił, że koszt naprawy pojazdu marki P. nr rej. (...) z tytułu szkody zaistniałej w dniu 1 kwietnia 2013 r., przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych i dostępnych zamienników o jakości Q oraz uwzględniając potrącenia wartości części za wcześniejsze nietechnologicznie naprawy wynosił 9.797,20 zł brutto. Biegły wskazał, iż naprawa przy użyciu części alternatywnych o porównywalnej jakości P i PJ nie przywróciłaby stanu pojazdu sprzed zdarzenia, zaś naprawa pojazdu przy użyciu części oryginalnych z zastosowanymi potrąceniami wartości oraz dostępnego zamiennika prawego reflektora nie spowoduje wzrostu wartości pojazdu. Sąd Rejonowy odwołał się do treści art. 34 ust. 1 i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.), art. 363 § 1 k.c., art. 822 § 1 k.c. i art. 805 § 1 i 2 k.c. Sąd Rejonowy podkreślił, że biegły wyliczył koszty naprawy pojazdu przy użyciu systemu eksperckiego, a w wykonanej kalkulacji przyjął stan obowiązujący w dacie powstania szkody. Biegły ustalił m. in., iż przyjęta w wycenie pozwanego wysokość stawki za prace lakiernicze i blacharskie nie odpowiadała stawkom obowiązującym na lokalnym rynku, które były wyższe. Sąd Rejonowy podkreślił, iż w przypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego odpowiada osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej, do których to wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy. Za „niezbędne” należy uznać takie koszty, które obejmują przywrócenie uszkodzonego pojazdu do stanu jego technicznej używalności, istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody, odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu mechanicznego. Efekt w postaci naprawienia szkody osiągnięty zostaje wtedy, gdy w wyniku prac naprawczych uszkodzony samochód doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności, odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem. Kryteria doboru części zamiennych powinny zagwarantować przywrócenie pojazdu do stanu przed powstaniem szkody — z zachowaniem bezpieczeństwa trwałości, niezawodności i estetyki, co nie oznacza jednak stanu identycznego (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 czerwca 2003r., III CZP 32/2003, OSNC z 2004 r., Nr 4, poz. 51 i z dnia 20 listopada 1970 r., 11CR 425/72, OSNCP z 1973 r., Nr 6, poz. 111). Sąd Rejonowy zważył, że w przedmiotowej sprawie poszkodowany dokonał naprawy pojazdu w wybranym przez siebie warsztacie. Podkreślił, że poszkodowanemu przysługuje wybór odpowiedniego warsztatu naprawczego, któremu powierzy dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003r. III CZP 32/03). W świetle poczynionych ustaleń w oparciu o opinię biegłego sądowego z dnia 10 listopada 2015 r., Sąd Rejonowy zważył, że wypłacone dotychczas poszkodowanemu przez pozwanego odszkodowanie nie stanowi pełnego naprawienia szkody.

W ocenie Sądu, naprawa wskazanego pojazdu z użyciem oryginalnych części zamiennych i dostępnych zamienników o jakości Q oraz uwzględniając potrącenia wartości części za wcześniejsze nietechnologicznie naprawy była ekonomicznie uzasadniona, brak jest bowiem jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że w pojeździe były zamontowane inne części nieoryginalne, niż te wskazane przez pozwanego. Zdaniem Sądu Rejonowego, pozwany bezpodstawnie zaniżył stawki robocizny za prace blacharskie i lakiernicze oraz ceny części zamiennych, wobec czego należało je przyjąć na poziomie określonym przez biegłego. Sąd I instancji podkreślił, że oparł się przede wszystkim na zeznaniach poszkodowanego P. M., który wskazywał, iż na naprawę przedmiotowego pojazdu została wydatkowana kwota 11.000 zł. W ocenie Sądu Rejonowego, dokonanie naprawy za kwotę 11.000 zł, przy wskazaniu przez biegłego, iż optymalny koszt naprawy powinien wynosić kwotę 9.797,20 zł, nie jest kwotą rażąco wygórowaną. Dokonanie naprawy za kwotę wskazaną przez poszkodowanego, nie mogło doprowadzić do wzrostu wartości pojazdu. W związku z powyższym powodowi należne jest, zdaniem Sądu Rejonowego, odszkodowanie w kwocie faktycznie wydatkowanej przez poszkodowanego. W związku z faktem, iż poszkodowany nie przedłożył żadnej faktury lub rachunku dokumentującego poniesiony wydatek, Sąd w tym zakresie oparł się na zeznaniach poszkodowanego. Poszkodowany poniósł w wyniku zdarzenia komunikacyjnego szkodę, która sprowadza się do pomniejszenia jego majątku poprzez zmniejszenie wartości składnika w postaci pojazdu mechanicznego marki P.. Wysokość odszkodowania winna być zatem definiowana kwotą konieczną dla przywrócenia stanu majątku (stanu uszkodzonego pojazdu) sprzed zdarzenia rodzącego odpowiedzialność odszkodowawczą. Mając na uwadze okoliczności faktyczne sprawy, treść opinii biegłego oraz przede wszystkim zeznania świadka P. M. Sąd Rejonowy przyjął, że do ustalenia wysokości odszkodowania należało uwzględnić kwotę wydatkowaną przez poszkodowanego, tj. kwotę 11.000,00 zł brutto. Od powyższej kwoty Sąd Rejonowy odjął odszkodowanie już wypłacone przez pozwanego, tj. kwotę 4.364,18 zł. W związku z powyższym pozwany zobligowany jest do dopłaty odszkodowania w kwocie 6.635,82 zł. O odsetkach Sąd Rejonowy postanowił na mocy art. 481 § 1 k.c. Sąd Rejonowy zważył, że poszkodowany zawiadomił powoda o szkodzie w dniu 2 kwietnia 2013 r., co oznacza, że odsetki należą się powodowi po upływie 30 dniowego terminu określonego w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, tj. od dnia 02.05.2013 r. W związku z powyższym Sąd dokonał kapitalizacji odsetek za okres od dnia 02.05.2013 r., tj. dzień do dnia 23.10.2015 r. Mając powyższe na uwadze w punkcie I wyroku Sąd Rejonowy na podstawie art. 822 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.853,63 zł. O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z art. 481 § 1 i 2 k.c. W związku z faktem, iż pełnomocnik powoda cofnął pozew wraz ze zrzeczeniem się roszczenia, co do kwoty 700 zł Sąd Rejonowy na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. w punkcie 2 wyroku umorzył w tym zakresie postępowanie. W punkcie 3 wyroku Sąd Rejonowy oddalił powództwo w części, w której żądanie powoda o zwrot kosztów naprawy wykraczało ponad koszty naprawy ustalone przez biegłego sądowego wraz z odsetkami od przedmiotowej kwoty, tj. o kwotę 2.301,06 zł. O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 100 kpc, stosownie do zasady stosunkowego rozdzielenia kosztów. Sąd ustalił, że powód wygrał sprawę w 77 % a pozwany w 23%.

Pozwany w apelacji zaskarżył w/w wyrok w części, tj. w odniesieniu do pkt I (ponad kwotę 6.313,82 zł), 4, domagając się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa ponad kwotę 6.313,82 zł, a ponadto zasądzenia od powoda na swoją rzecz kosztów procesu zgodnie z wynikiem sporu. Pozwany zarzucił:

1/ naruszenie przepisu art. 233 § 1 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, wyrażającej się w dowolnej ocenie materiału dowodowego w sprawie, prowadzącej do uznania, że powód udowodnił, że niezbędny koszt naprawy pojazdu wynosił 11.000 zł, danie wiary zeznaniom świadka P. M. w zakresie poniesionych przez niego kosztów naprawy pojazdu,

2/ naruszenie przepisu art. 361 kc w związku z art. 363 § 1 kc poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że koszt niezbędny do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody był wyższy niż ustalił to biegły, tj. 9797,20 zł;

3/ naruszenie przepisu art. 824 ¹ § 1 kc poprzez jego niezastosowanie i zasądzenie odszkodowania wyższego od poniesionej szkody.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego okazała się zasadna, co skutkowało zmianą zaskarżonego wyroku w postulowanym zakresie.

Sąd Rejonowy czyniąc w istocie prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Okręgowy podziela, wyprowadził z nich niewłaściwe wnioski natury prawnej. Z dokonaną przez Sąd Rejonowy oceną, z przyczyn wskazanych poniżej nie można się zgodzić, stąd wyrok w wydanym kształcie nie mógł się ostać.

Sąd Okręgowy w pełni podziela utrwalony w orzecznictwie pogląd, że do naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. dochodzi wówczas, gdy sąd uchybi podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadom wynikającym z doświadczenia życiowego i umiejętności właściwego kojarzenia faktów (por. choćby uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16.05.2005 r. w sprawie o sygn. III CK 314/05,- opublikowane w systemie informacji prawnej LEX). Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. także uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 27.02.2007 r. w sprawie o sygn. sygn. I ACa 1053/06 – opublikowany jw.)..

Kierując się wyżej poczynioną uwagą ogólną stwierdzić należy, że apelujący wykazał skutecznie, iż Sąd Rejonowy uchybił zasadom logicznego rozumowania, czym naruszył art. 233 k.p.c. Zgodzić się należy ze skarżącym, że przy ocenie dowodów, które ostatecznie legły u podstaw określenia kosztów naprawy pojazdu, a w konsekwencji wysokości należnego od pozwanego odszkodowania Sąd Rejonowy popełnił błąd. W toku postępowania Sąd Rejonowy, na podstawie opinii biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej i wyceny pojazdów J. M. określił rzeczywisty, uzasadniony koszt naprawy pojazdu marki P. o nr rej. (...) z tytułu szkody zaistniałej w dniu 1 kwietnia 2013 r., przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych i dostępnych zamienników o jakości Q na kwotę 9.797,20 zł brutto.

W opinii ustnej biegły wyjaśnił wyczerpująco przyczyny, dla których oszacował koszty naprawy przedmiotowego pojazdu na tę właśnie kwotę. Biegły wskazał, że w chwili zdarzenia pojazd był w siódmym roku eksploatacji, miał nieoryginalny reflektor prawy i używany zderzak przedni, który nie pochodził od tego pojazdu, gdyż miał ślady niebieskiego lakieru, co wskazuje że został zamontowany jako część używana. W związku z powyższym biegły potrącił 50 % wartości tej części. Z uwagi na fakt, że reflektor prawy był nieoryginalny, w kalkulacji biegły uwzględnił również reflektor zamienny o jakości Q, najtańszy dostępny na rynku. Pozostałe części podlegające wymianie występowały jedynie jako zamienniki o jakości P i PJ, które nie posiadają certyfikatów producenta. W związku z powyższym biegły sporządził kalkulację z uwzględnieniem części oryginalnych, reflektora o jakości Q. Biegły dokonał, jak podał, potrącenia 50 % wartości zderzaka oraz błotnika przedniego prawego, ponieważ nosił ślady wcześniejszej naprawy. Zdaniem eksperta, dokonanie naprawy przy użyciu wymienionych części przywróciłoby pojazd do poprzedniego stanu, natomiast kwota 11.000 zł wskazana jako koszt naprawy przez poszkodowanego, jest zdecydowanie zbyt wygórowana. Biegły nader wyraźnie stwierdził, że przy przyjęciu części oryginalnych oraz stawek za roboczogodzinę wynoszących 100-110 zł, naprawa za kwotę 11.000 zł nie byłaby zwyczajnie możliwa. Jednocześnie biegły podtrzymał w całości swoją opinię pisemną.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy wskazał, że „w całości” zaaprobował opinię sporządzoną przez biegłego M., zarówno tę pisemną, jak i ustną, gdyż – zdaniem tego Sądu – sporządzona została ona w sposób „rzetelny i pełny”. Sąd Rejonowy zważył, że biegły w sposób „jasny i logiczny” odpowiedział na zawarte w tezie dowodowej pytania, a swoje konkluzje poparł szczegółowymi wyliczeniami w oparciu o dokumenty zawarte w aktach sprawy, jak i w aktach szkody oraz na podstawie wiedzy i doświadczenia zawodowego. Sąd Rejonowy stwierdził, że brak jest podstaw, aby zakwestionować prawidłowość wydanej opinii (k. 117 v).

W takim zatem razie, jeśli nie ma innych dowodów obiektywnych podważających wydaną w sprawie opinię biegłego w zakresie kosztów naprawy pojazdu, to Sąd I instancji winien, w ocenie Sądu Okręgowego, opinię tę faktycznie uwzględnić. Sąd nie może bowiem dokonywać ustaleń w kwestiach wymagających wiadomości specjalnych w oderwaniu albo z pominięciem dowodu z opinii biegłego, który został w sprawie dopuszczony i przeprowadzony, i którego prawidłowości oraz przydatności w sprawie strony skutecznie nie zakwestionowały.

Polemika Sądu w sferze wymagającej wiadomości specjalnych z wnioskami biegłego, bez odwołania się do innych dowodów lub bez zasięgnięcia opinii innego biegłego prowadzi do naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 § 1 k.p.c. (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 07.07.2005 r. w sprawie o sygn. II UK 277/04).

W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy, z bliżej nieokreślonych przyczyn, jakkolwiek uznał opinię J. M. za rzetelną i pełną i jak wynika z treści uzasadnienia wyroku – za w pełni przydatną dla rozstrzygnięcia sporu – to jednak w istocie nie podzielił jej ustaleń, skoro zważył, że pozwany winien dopłacić powodowi dodatkowo kwotę 7.853,63 zł (ponad wypłaconą już przed procesem kwotę 4.364,18 zł), tj. faktycznie Sąd ten przyjął że koszty niezbędne do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody wynosiły 11.000 zł, a tym samym były wyższe niż ustalił to biegły.

Sąd Rejonowy w istocie przyjął za uzasadnione koszty naprawy spornego pojazdu w kwocie 11.000 zł wyłącznie w oparciu o zeznania świadka P. M., co w ocenie Sądu Okręgowego, było postępowaniem dowolnym i sprzecznym z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Nie można bowiem tracić z pola widzenia, że świadek nie pamiętał istotnych okoliczności związanych z naprawą pojazdu. Świadek nie był w stanie wskazać, w jakim warsztacie naprawiał pojazd, czy był to warsztat autoryzowany, za jaką dokładnie kwotę. Poszkodowany P. M. nie posiadał też faktury za rzeczoną naprawę. Twierdził, że auto nie miało uszkodzeń i było w bardzo dobrym stanie przed kolizją, podczas gdy z opinii biegłego M. wprost wynika, że pojazd miał nieoryginalny reflektor, używany zderzak przedni, który nie pochodził od tego pojazdu. Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji zbyt dużą wagę przyłożył do wartości dowodowej zeznań poszkodowanego – świadka M., które w dużej mierze wydają się być jednak gołosłowne.

Mając powyższe okoliczności na względzie, Sąd Okręgowy uwzględnił w całości apelację pozwanego i zmienił wyrok Sądu Rejonowego w zaskarżonej części, o czym na podstawie art. 386 § 1 kpc postanowił jak w pkt I sentencji. W konsekwencji Sąd Okręgowy obniżył zasądzoną przez Sąd Rejonowy kwotę 7.853,63 zł o kwotę 1.539,81 zł, stanowiącą sumę kwoty 1.202,80 zł i skapitalizowanych odsetek od tej kwoty w wysokości 337,01 zł. Kwota 1.202,80 zł stanowi różnicę pomiędzy przyjętymi, jako uzasadnione, przez Sąd Rejonowy kosztami naprawy pojazdu (11.000 zł), a kosztami ustalonymi przez biegłego J. M. (9.797,20 zł) w niezakwestionowanej skutecznie przez strony opinii.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy postanowił na mocy art. 98 § 1 kpc i art. 99 kpc w związku z § 2 pkt 3 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 zd. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz.U.2015.1804.

Sylwia Roszak Marek Tauer Wojciech Wołoszyk