Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Przemysław Dominik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 5 października 2016 r., 26 października 2016 r. i 19 stycznia 2017 r.

sprawy M. Ś. s. E. i S. z domu D. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

W dniu 16 kwietnia 2016 roku około godz. 20.30 w W. na ulicy (...) naruszył zasady przewidziane w art. 20 ust. 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że kierując na drodze publicznej w ruchu lądowym samochodem marki O. nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość 50 km/h o 31 km/h jadąc z prędkością 81 km/h

tj. za wykroczenie z art. 92a Kodeksu wykroczeń w związku z art. 20 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, (Dz. U. z 2012 roku poz. 1137 ze zm.).

orzeka

I.  Obwinionego M. Ś. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92a kw skazuje go i wymierza mu karę grzywny w wysokości 300 złotych.

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 30 złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 909, 28 złotych.

Sygn. akt V W 2790/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 16 kwietnia 2016 r. w W. około godz. 20:30 M. Ś. jechał samochodem O. o nr rej. (...) ulicą (...) (od strony ulicy 1 – go stycznia w kierunku ulicy (...)) z prędkością 81 km/h, gdzie prędkość dopuszczalna wynosi 50 km/h. Tym samym M. Ś. przekroczył dopuszczalną prędkość o 31 km/h. W tym czasie służbę patrolową w tym obszarze pełnili A. R. wraz ze st. asp. R. K., którzy dokonali pomiaru prędkości pojazdu M. Ś. za pomocą laserowego miernika prędkości (...) (...) o nr fabrycznym (...) posiadającym aktualne świadectwo legalizacji ponownej, ważne do dnia 31 grudnia 2016 r. Pomiar wykazał przekroczenie prędkości przez M. Ś. wobec czego ww. funkcjonariusze dokonali jego zatrzymania.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień obwinionego /k. 38/, zeznań świadka A. R. /k. 10, k. 38/, zeznań świadka R. K. /k. 42 – 43/ a także dokumentów w postaci n/u /k. 1/, świadectwo legalizacji /k. 2/, informacja o wykroczeniach /k. 6/, wydruk z systemu /k. 7, k. 8/, szkic /k. 26/, opinia /k. 50 – 61/.

Obwiniony M. Ś. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu, wyjaśniając, że nie było możliwości aby osiągnął prędkość 80 km/h, a gdy został zatrzymany do kontroli wcześniej został wyprzedzony przez inny pojazd. Wskazał, iż jechał z prędkością średnio 60 km/h, przyznał przy tym, iż funkcjonariusz okazywał mu dokonany pomiar prędkości.

Sąd zważył, co następuje.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o powołane wyżej dowody. Sąd za wiarygodne uznał pozostałe dokumenty znajdujące się w aktach sprawy, które zostały ujawnione na rozprawie, w tym zgromadzone w sprawie dokumenty urzędowe sporządzone przez uprawnione do tego organy w zakresie ich kognicji. Treść dokumentów nie budziła wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie była kwestionowana przez strony.

Wyjaśnienia obwinionego M. Ś. Sąd uznał przy tym za wiarygodne jedynie w części, w ktorej nie kwestionował on, że w dniu 16 kwietnia 2016 r. około godz. 20.30 prowadził samochód i poruszał się ulicą (...). Powyższe nie budzi wątpliwości wobec pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie. Natomiast pozostałą treść wyjaśnień obwinionego, w których wskazywał on, że w czasie kontroli poruszał się z prędkością administracyjnie dopuszczalną Sąd ocenił jako niewiarygodne, nakierowane na uniknięcie odpowiedzialności karnej. Powyższe stoi bowiem w sprzeczności z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim z zeznaniami świadków – funkcjonariuszy Policji dokonujących wobec obwinionego interwencji. Główną wątpliwością obwinionego była precyzyjność dokonanego przez funkcjonariuszy pomiaru. Sąd w tym zakresie w całości uznał za wiarygodne zeznania świadka A. R. , który w spójnych i klarownych depozycjach przedstawił sposób obchodzenia się z urządzeniem do pomiaru prędkości, wskazując w jaki sposób wyglądało dokonanie pomiaru w przypadku obwinionego oraz podkreślając główne założenia działania takiego urządzenia. W sposób analogiczny okoliczności zdarzenia opisał także świadek R. K. . W ocenie Sądu nie ma podstaw do kwestionowania tych zeznań, gdyż są one wzajemnie spójne i logiczne, w znacznej mierze znajdują one też poparcie w opinii powołanego w sprawie biegłego (której wnioski szerzej omówione zostaną w dalszej części uzasadnienia), ponadto nie wyjawiły się żadne okoliczności, które przemawiałyby za koniecznością odmówienia wiarygodności świadkom. W przedmiotowej sprawie, mając na uwadze zeznania świadka A. R., jak i aktualne świadectwo legalizacyjne użytego przez niego urządzenia, Sąd przyjął, że zastosowanie tego urządzenia, jak i wykonany pomiar były prawidłowe. Subiektywne odczucia obwinionego do prędkości z jaką się poruszał nie wytrzymują konfrontacji z ustalonymi przez Sąd okolicznościami. Przede wszystkim, jak wyjaśnił świadek, nie jest możliwe dokonanie pomiaru kilku pojazdów jednocześnie. Skierowanie wiązki lasera na maskę samochodu obwinionego oznacza, że wykonany pomiar wskazuje wyłącznie prędkość tego samochodu, a nie pozostałych.

Jednocześnie jak wynika jasno z załączonego do akt sprawy dokumentu przedmiotowe urządzenie posiada legalizację i zgodnie ze świadectwem urządzenie zostało sprawdzone według wskazań zawartych w § 30 Rozporządzeniu Ministra Gospodarki w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych z dnia z dnia 17 lutego 2014 r. (Dz.U. z 2014 r. poz. 281). Dodatkowo jak wskazywał świadek, laserowe mierniki prędkości posiadają optyczne przyrządy celownicze, które umożliwiają precyzyjne namierzenie poruszającego się pojazdu. Policjant ma pewność, że zmierzona i wskazana prędkość została przypisana właściwemu pojazdowi, a zatem jest zobowiązany do reakcji na ujawnione wykroczenie. Każdorazowo urządzenie jest kalibrowane, w sytuacji błędnego skierowania wiązki laserowej, urządzenie nie zadziała prawidłowo i w ogóle nie zmierzy prędkości, a nie jak sugeruje to obwiniony, zmierzy prędkość innego pojazdu. Istotną dla ustalenia stanu faktycznego sprawy była także opinia biegłego, którą to opinię Sąd w pełni podziela. Opinia ta jest bowiem w ocenie Sądu jasna, pełna, wewnętrznie spójna, a nadto została przygotowana przez osobę posiadającą wiadomości specjalne o wieloletnim stażu zawodowym. Z opinii jasno wynika, iż nie ma żadnych przesłanek aby uznać, iż pomiar prędkości samochodu marki O. wykonany przez funkcjonariuszy Policji w dniu 16 kwietnia 2016 r. był nieprawidłowy. Co więcej biegły jasno wskazał, iż jest skrajnie mało prawdopodobne by pomiar prędkości dotyczył innego pojazdu niż zatrzymany przez interweniującego policjanta. Biegły opisał, że przyrząd użyty do pomiaru prędkości zawiera urządzenie celownicze i opisał także granicę niepewności pomiaru urządzenia. Kluczowym jest przy tym, że biegły zaopiniował jasno, iż w wypadku niniejszej sprawy gdy użyty przez funkcjonariuszy przyrząd pomiarowy wskazał prędkość 81 km/h to z charakterystyki tego przyrządu wynika, że obwiniony poruszał się samochodem O. z prędkością nie mniejszą niż 79 km/godz. i nie większą niż 83 km/godz. i zaznaczył, że w przypadku oparcia ustaleń na ważnym świadectwie legalizacji ponownej przedmiotowego urządzenia to podczas zdarzenia obwiniony poruszał się z prędkością nie mniejszą niż 78 km/godz. i nie większa niż 84 km/godz.. Kluczowe wnioski opinii Sąd uznał za w pełni jasne i poparte materiałem dowodowym oraz w analityczny sposób uzasadniające ciąg logicznych założeń, które biegłego do nich doprowadziły. Reasumując jasnym jest, iż zgodnie z powyższymi wskazaniami biegłego, biorąc pod uwagę błąd pomiarowy urządzenia przyjąć należało, iż obwiniony niewątpliwie poruszał się z prędkością 81km/godz.. W przedmiotowej sprawie Sąd nie dopatrzył się bowiem istnienia żadnych nie dających się usunąć wątpliwości, które należałoby rozstrzygnąć na korzyść obwinionego w myśl art. 5 § 2 k.p.k., stosowanego w postępowaniu wykroczeniowym na mocy art. 8 k.p.w..

Zważywszy na powyższe w ocenie Sądu obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92a k.w.

Wykroczenie stypizowane w powyższym przepisie polega na penalizacji niestosowania się do ograniczeń prędkości określonych ustawą i znakami drogowymi. Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 92a k.w. kto, prowadząc pojazd nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym, podlega karze grzywny.

Z powyższego wynika, iż znamiona wykroczenia z art. 92a k.w. wyczerpuje już samo przekroczenie określonej prędkości. Dla bytu tego wykroczenia nie jest istotne wystąpienie skutku w postaci zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Ustawodawca przyjął bowiem podyktowane doświadczeniem życiowym założenie, że każde niepodporządkowanie się ograniczeniu prędkości jest niebezpieczne, nawet jeżeli w konkretnych okolicznościach niebezpieczne nie było. Co do zasady kierujący pojazdem zobowiązany jest do stosowania się do maksymalnych limitów prędkości dopuszczalnych na danej drodze. Ograniczenie prędkości ma zastosowanie zawsze podczas ruchu pojazdu – niezależnie od tego jaki manewr jest wykonywany, jeśli kierowca wyprzedzając inny, pojazd przekroczy dopuszczalną prędkość popełnia wykroczenie. Powyższe ma zapobiegać wyprzedzaniu pojazdu jadącego z maksymalną dopuszczalną prędkością, a tym bardziej przekraczającego ją. Zgodnie przy tym z art. 20 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym w godzinach 5.00-23.00 wynosi 50 km/h. Poruszając się w momencie dokonywania pomiaru z prędkością 81 km/h niewątpliwie przekroczył dopuszczalną prędkość o 31 km/h. Analiza okoliczności sprawy pozwala przy tym na przyjęcie, iż obwiniony działał w zamiarze bezpośrednim. Jako osoba dorosła, w pełni poczytalna i sprawna umysłowo, świadomie dopuścił się zarzucanego mu czynu. Nie stosując się do podstawowych reguł dotyczących ruchu pojazdów znanych wszystkim kierującym, wyczerpał swoim zachowaniem dyspozycję art. 92a k.w.

Dokonując wymiaru kary, Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 k.w. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze. Wykroczenie wskazane w art. 92a k.w. zagrożone jest karą grzywny, zgodnie z ogólnymi zasadami do wysokości 5 000 zł (art. 24 § 1 k.w.) Sąd ocenił, że orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 300 zł jest adekwatna do przeciętnego stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionego, jak również nie będzie nadmiernie dolegliwa, biorąc pod uwagę zdolności zarobkowe obwinionego i jego sytuację zawodową. Poprzez orzeczenie względem obwinionego wskazanej kary grzywny, w ocenie Sądu zrealizowane zostaną cele prewencji indywidualnej, która ma za zadanie przede wszystkim przeciwdziałanie tego typu zachowaniom w przyszłości, zważywszy na uprzednie wielokrotne dopuszczanie się zachowań naruszających przepisy ruchu drogowego, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utrwalanie prawidłowych postaw wobec prawa.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie Sąd wydał na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 k.p.w. w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania, które w sprawie o wykroczenie, rozpoznanej na rozprawie wynoszą 909,28 zł (biorąc pod uwagę również koszty wydanej w sprawie opinii) i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł. Biorąc pod uwagę zarobki obwinionego oraz fakt, iż nie posiada on nikogo na utrzymaniu, a także uznanie jego winy, obwiniony winien bowiem ponieść pełne koszty niniejszego postępowania.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji wyroku.