Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2016 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie

Przewodniczący: SSR Dorota Zabłudowska

Protokolant: Anna Wiecheć

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2016 r. sprawy M. O., syna I. i B. z domu N., urodzonego (...) w G.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 13.03.2016 r. w R., wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał znaczną ilość środków odurzających w postaci substancji zawierającej amfetaminę o masie 0,85 grama netto, z której można przygotować od 7 do 10 porcji handlowych narkotyku oraz posiadał ziele konopi innych niż włókniste o łącznej masie 90,02 grama, co stanowi od 90 do 300 porcji handlowych narkotyku,

tj. o czyn z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,

1)  oskarżonego M. O. uznaje za winnego zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii skazuje go na karę roku pozbawienia wolności;

2)  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 2 k.k. warunkowo zawiesza oskarżonemu wykonanie orzeczonej w punkcie I wyroku kary pozbawienia wolności na okres 3 (trzech) lat tytułem próby;

3)  na podstawie art. 73§2 k.k. oddaje oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora;

4)  na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka od oskarżonego nawiązkę w kwocie 1500 zł (tysiąca pięciuset złotych) na rzecz Stowarzyszenia (...), (...) i (...) Uzależnień dla (...) w G.;

5)  na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka wobec oskarżonego przepadek dowodów rzeczowych przechowywanych w kopertach bezpiecznych nr (...) i (...) w Magazynie (...) w G.;

6)  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt. 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciąża oskarżonego kosztami sądowymi: wydatkami w kwocie 60 zł (sześćdziesięciu złotych) oraz opłatą w wysokości 180 zł (stu osiemdziesięciu złotych).

Sygn. akt X K 722/16

UZASADNIENIE

Z uwagi na wydanie przez Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku wyroku z dnia 04 maja 2016 roku w trybie art. 335 § 2 k.p.k. w zw. z art. 343 k.p.k. uzasadnienie zostało ograniczone jedynie co do w yjaśnienia podstawy prawnej tego wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć , stosownie do art. 424 § 3 k.p.k.

M. O. w dniu 13 marca2016 roku w R., wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał znaczną ilość środków odurzających w postaci substancji zawierającej amfetaminę o masie 0,85 grama netto, z której można przygotować od 7 do 10 porcji handlowych narkotyku oraz posiadał ziele konopi innych niż włókniste o łącznej masie 90,02 grama, co stanowi od 90 do 300 porcji handlowych narkotyku.

dowody: protokół zatrzymania osoby k. 21-21v.; protokół przeszukania pomieszczenia mieszkalnego i gospodarczego k. 17-19; protokół użycia testu narkotykowego k. 25-25v., 26-26v.; protokół badań wstępnych z zakresu badań chemicznych k. 43-44; opinia nr (...) k. 132-134; zeznania świadka B. O. k. 22v.;wyjaśnienia oskarżonego M. O. k. 59, 156;

Wyrokiem z dnia 18 października 2016 roku Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku:

1)  oskarżonego M. O. uznał za winnego zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go na karę roku pozbawienia wolności;

2)  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 2 k.k. warunkowo zawiesił oskarżonemu wykonanie orzeczonej w punkcie I wyroku kary pozbawienia wolności na okres 3 (trzech) lat tytułem próby;

3)  na podstawie art. 73§2 k.k. oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora;

4)  na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od oskarżonego nawiązkę w kwocie 1500 zł (tysiąca pięciuset złotych) na rzecz Stowarzyszenia (...), (...) i (...) Uzależnień dla (...) w G.;

5)  na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł wobec oskarżonego przepadek dowodów rzeczowych przechowywanych w kopertach bezpiecznych nr (...) i (...) w Magazynie (...) w G.;

6)  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt. 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciążył oskarżonego kosztami sądowymi: wydatkami w kwocie 60 zł (sześćdziesięciu złotych) oraz opłatą w wysokości 180 zł (stu osiemdziesięciu złotych).

M. O. ma wykształcenie średnie niepełne. Jest bezdzietnym kawalerem i nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Uczy się w liceum ogólnokształcącym. Osiąga dochód w wysokości około 600 zł miesięcznie wykonując dorywcze prace. Stan jego zdrowia jest dobry, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. W toku postępowania przygotowawczego został przebadany przez dwóch biegłych psychiatrów, którzy stwierdzili, iż nie jest od chory psychicznie, ani upośledzony umysłowo, wykluczyli też, by zachodziły względem oskarżonego przesłanki z art. 31 § 1 i 2 k.k. Nie był uprzednio karany

dowody: Dane osobopoznawcze k. 57-58; dane o karalności k. 68; opinia sadowo-psychiatryczna k. 73-74.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów należało przyjąć, iż sprawstwo oraz wina oskarżonego M. O. odnośnie zarzucanego mu czynu nie budziły wątpliwości.

Sąd zważył dalej, iż wydany w stosunku do oskarżonego wyrok zapadł w trybie określonym przez art. 335 § 2 k.p.k. w zw. z art. 343 k.p.k. Zgodnie z przytoczoną normą art. 335 § 2 k.p.k. Prokurator może dołączyć do aktu oskarżenia wniosek o wydanie na posiedzeniu wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kar lub innych środków przewidzianych za zarzucany mu występek, uwzględniających też prawnie chronione interesy pokrzywdzonego, jeżeli okoliczności popełnienia przestępstwa i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości, oświadczenia dowodowe złożone przez oskarżonego nie są sprzeczne z dokonanymi ustaleniami, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte. Sąd może natomiast wniosek taki uwzględnić, jeżeli uzna, że zachodzą okoliczności wskazane w tych normach (art. 343 k.p.k.). W przedmiotowej sprawie warunki, określone powyższymi normami, niewątpliwie zostały spełnione. Prokurator złożył stosowny wniosek, okoliczności popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu, jak i jego wina – m.in. w oparciu o treść złożonych przez niego wyjaśnień - nie budziły wątpliwości Sądu. Z tego też względu Sąd stwierdził, iż zachodziły przesłanki formalne dla uwzględnienia złożonego przez Prokuratora wniosku.

Wobec zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd uznał oskarżonego M. O. za winnego popełnienia zarzucanych mu oskarżeniem czynu, uznając iż posiadając jednocześnie zarwano substancje psychotropową, jak i środek odurzający dopuścił się popełniania występku z art. 62 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

W myśl przytoczonego powyżej przepisu (ust. 1) karze podlega ten, kto, wbrew przepisom ustawy, posiada środek odurzający lub substancje psychotropową, a kara ta jest dodatkowo zaostrzona w sytuacji, gdy przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość wskazanych substancji (ust. 2). Zgodnie natomiast z art. 4 pkt. 26 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii jednym ze środków odurzających jest ziele konopi innych niż włókniste, została ona bowiem wyszczególniona w załączniku nr 1, (jako środek należący go grupy I-N i IV-N), substancję psychotropową stanowi zaś w myśl art. 4 pkt. 25 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii amfetamina – należąca do grupy II-P. W przedmiotowej sprawie, co ustalono w sposób bezsporny, oskarżony w dniu 13 marca 2016 roku w R. posiadał substancji psychotropowej w postaci substancji zawierającej amfetaminę o masie 0,85 grama netto oraz 90,02 gramów suszu roślinnego konopi innych niż włókniste. Podkreślania wymaga przy tym, iż dla zaistnienia wskazanego występku nie ma znaczenia, w jaki sposób jego sprawca wszedł w posiadanie zakazanej substancji, w konsekwencji w tym kontekście indyferentna pozostała powoływana przez oskarżonego okoliczność, iż zajętą w toku postępowania amfetaminę znalazł, nie zaś zakupił. Jednocześnie Sąd miał na uwadze, iż M. O. w dacie wskazanej w akcie oskarżenia nie był podmiotem uprawnionymi do posiadania środków odurzającymi i substancji psychotropowych. Sąd zważył nadto, iż ilość zakazanych substancji, jakie we wskazanej dacie posiadał M. O. należy uznać za „znaczną” w rozumieniu rat. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Mając na uwadze, że pojęcie to nie zostało ustawowo zdefiniowane Sąd, zgodnie z postulatami przyjętymi w orzecznictwie i doktrynie dokonał oceny zaistnienia omawianej przesłanki w oparciu o obiektywne kryteria. W pierwszej kolejności Sąd uwzględnił, iż w judykaturze sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego zdecydowanie przeważa pogląd, że "znaczna" ilość narkotyków to taka, którą może odurzyć się jednorazowo kilkadziesiąt osób (zob. np. post. SN z dnia 1 lutego 2007 r., sygn. III KK 257/06, OSNwSK 2007/1/339, post. SN z dnia 23 września 2009 r. sygn. I KZP 10/09, OSNKW 2009/10/84, wyrok SN z dnia 10 czerwca 2008 r., sygn. III KK 30/08, Biul. P.K. 2008/10/13, wyrok są w K. z dnia 04.10.12, sygn. II AKa 344/12, Lex nr 1236419). Kolejnym kryterium pozwalającym ocenić zaistnienie przesłanki „znaczności” będzie zaś stwierdzenie, czy jest to ilość hurtowa – ponadprzeciętna w odniesieniu do zwykłego obrotu. W omawianej sprawie obydwa warunki bez wątpienia zostały spełnione – posiadane przez oskarżonego M. O. 90,02 gramy ziela konopi innych niż włókniste mogło posłużyć do sporządzenia od 90 do 300 porcji tego narkotyku i tym samym wprowadzić w stan odurzenia taką właśnie liczbę osób. Biorąc zaś pod uwagę, że przeciętna waga jednej porcji wynosi około 1 grama, 90,02 gramy posiadanego przez oskarżonego narkotyku uznać można, że „ilość hurtową”.

Rozpoczynając rozważania dotyczące wymierzonych oskarżonemu kar Sąd zważył, że miał na uwadze całokształt okoliczności w jakich doszło do popełnienia przez M. O. przypisanego mu czynu oraz rodzaj i charakter naruszonych przez niego norm właściwego zachowania się. Sąd ponadto miał na względzie także dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., zgodnie z którym sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Przepis ten stanowi również, że wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Dodatkowo Sąd wymierzając oskarżonemu karę za przypisany mu występek kierował się dyrektywą z art. 54 § 1 k.k., w związku z faktem, że oskarżonego uznać należy za młodocianego w rozumieniu art. 115 § 10 kk. Natomiast przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę m. in. sposób i okoliczności popełnienia czynu oraz inne przesłanki, o których mowa w art. 115 § 2 k.k.

Sąd wziął również pod uwagę to, że przestępstwo z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii zagrożone jest karą pozbawienia wolności do roku do 10 lat. Te właśnie normy Sąd miał na uwadze uznając karę jednego roku pozbawienia wolności za sprawiedliwą w stosunku do popełnionego przez oskarżonego M. O. czynu przypisanego mu w I wydanego wyroku. W ocenie Sądu, kara wymierzona oskarżonemu za ten czyn jest adekwatna zarówno do stopnia jego zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości tego występku. Uwzględniają one nadto okoliczności go obciążające tj. fakt, iż oskarżony w obydwu przypadkach działał w pełni umyślnie, w pełni zdając sobie sprawę, iż posiadanie przez niego środków odurzających i substancji psychotropowych, jest sprzeczna z ustawą, zatem w pełni świadomie łamał obowiązujący porządek prawny. Jednocześnie Sąd stwierdził, że M. O. nie był uprzednio karany, zaś w toku postępowania zaprezentował pozytywna postawę składając wyjaśnienia stanowiące postawę ustaleń faktycznych oraz wyrażając skruchę, zatem wymierzenie mu kary nadmiernie surowej, w ocenie Sądu przeciwstawiałoby się zasadom wskazanym w art. 54 § 1 k.k. w tych też względów Sąd zdecydował się na wymierzenie M. O. minimalnej kary przewidzianej w art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, zgodnie z wnioskiem Prokuratora.

W dalszej kolejności Sąd doszedł do przekonania, że zasadnym jest również uwzględnieni wniosku z art. 335 k.p.k. w przedmiocie warunkowego zawieszenia wymierzonej względem M. O. kary pozbawienia wolności. Kara wymierzona oskarżonemu M. O. nie przekroczyła bowiem roku pozbawienia wolności, a nadto nie był on uprzednio karany Sąd uznał więc, że wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia jego powrotowi do przestępstwa, będzie orzeczenie wobec niego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Orzekając w powyższym zakresie, Sąd wziął pod uwagę także art. 58 § 1 k.k., który to przepis ustala prymat kar wolnościowych. Zgodnie z jego treścią, jeżeli ustawa przewiduje możliwość wyboru rodzaju kary, sąd orzeka karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary. Wykonanie wymierzonej zaś wobec M. O. kary pozbawienia wolności w warunkach izolacji penitencjarnej nie jest niezbędne dla osiągnięcia celów, jakie są stawiane karze w sferze prewencji szczególnej. Z tego też względu, Sąd na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 2 k.k., warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec M. O. kary pozbawienia wolności na okres trzech lat tytułem próby. Orzeczony okres próby, będzie w ocenie Sądu wystarczający do skutecznego zweryfikowania przyjętej, pozytywnej prognozy, co do przyszłej postawy oskarżonego i pozwoli jednocześnie na jego normalne funkcjonowanie, w szczególności wykonywanie pracy zarobkowej, w warunkach wolności kontrolowanej.

W pkt. III wyroku Sąd zgodnie z treścią art. 73 § 3 k.k., w związku z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności, jaką został ukarany M. O. – młodociany – w okresie próby oddał go pod dozór kuratora.

Korzystając z uprawnienia przewidzianego w art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd, w związku z popełnieniem przez oskarżonego przestępstw zarówno z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od niego nawiązkę w wysokości 1.500 zł na rzecz Stowarzyszenia (...), (...) i (...) Uzależnień dla (...) w G.. W opinii Sądu celowym było skorzystanie z możliwości nałożenia na oskarżonego tego środka karnego, tak by dodatkowo uzmysłowić oskarżonemu niewłaściwość jego postępowania i osiągnąć pozytywny skutek wychowawczy wobec niego.

Mając na względzie, że Sąd przypisał oskarżonemu czyny z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, zobligowany treścią art. 70 ust 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł także w pkt. V wyroku przepadek dowodów rzeczowych przechowywanych w kopertach bezpiecznych nr (...) i (...) w Magazynie (...) w G..

Uznając złożony przez Prokuratora w trybie art. 335 k.p.k. wniosek za w pełni zasadny Sąd jednocześnie na skutek omyłki (przeoczenia przy sporządzaniu sentencji wyroku) nie zawarł w wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie orzeczenia wobec M. O. obowiązków wskazanych w art. 72 § 1 pkt. 4 i 5 k.k. Omyłka ta jest jednak tego rodzaju, że nie może zostać sprostowana w trybie art. 105 k.p.k., a jedynie w toku kontroli instancyjnej.

Nadto Sąd na podstawie na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt. 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciążył oskarżonego kosztami sądowymi w całości. Sąd uznał bowiem, iż nie ma podstaw do zwolnienia oskarżonego od obowiązku poniesienia tych kosztów. Przy rozstrzyganiu tej kwestii Sąd kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania, zgodnie z którą każdy, kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów. M. O. jest osobą młodą, zdolną do pracy zarobkowej, jest zatem w ocenie Sądu, w stanie ponieść wskazane koszty.