Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 14 grudnia 2016 roku uprawniony Grupa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w restrukturyzacji w P. (dalej: Grupa (...) lub spółka) zażądał udzielenia zabezpieczenia przeciwko obowiązanemu (...) Bank (...) spółce akcyjnej w W. (dalej: Bank) o stwierdzenie nieważności, względnie ustalenie nieistnienia, względnie stwierdzenia bezskuteczności wobec masy układowej Grupy (...) sp. z.o.o. w restrukturyzacji w okresie od dnia 19 sierpnia 2016 roku umów zawartych pomiędzy uprawnionym a obowiązanym w postaci: umowy cesji wierzytelności z dnia 21 maja 2015 roku, umowy cesji wierzytelności z dnia 19 września 2015 roku i umowy cesji wierzytelności z dnia 11 lipca 2016 roku poprzez:

1.  nakazanie obowiązanemu złożenia wobec kontrahentów uprawnionego tj. (...) sp. z.o.o. w P., (...) S.A. w (...) S.A. w W. oświadczeń wskazujących, że wszelkie wymagalne świadczenia wynikające z umowy podwykonawczej z dnia 14 kwietnia 2015 roku, umowy z dnia 21 stycznia 2016 roku i umowy z dnia 15 marca 2016 roku winny być wpłacane na konto spółki;

2.  ewentualnie nakazanie kontrahentom uprawnionego tj. (...) sp. z.o.o. w P., (...) S.A. w (...) S.A. w W. wpłaty wszelkich wymagalnych świadczeń wynikających z umów: umowy podwykonawczej z dnia 14 kwietnia 2015 roku, umowy z dnia 21 stycznia 2016 roku i umowy z dnia 15 marca 2016 roku do depozytu sądowego;

3.  zakazanie obowiązanemu składania wobec kontrahentów uprawnionego, tj. (...) sp. z.o.o. w P., (...) S.A. w (...) S.A. w W. jakichkolwiek dalszych oświadczeń w przedmiocie spełnienia świadczenia do rąk obowiązanego w oparciu o umowy cesji wierzytelności wskazane w ppkt 1 lit. a - c.

Uprawdopodobniając istnienie roszczenia uprawniony wskazał, że zawarł z Bankiem umowę kredytu odnawialnego. W celu zabezpieczenia wierzytelności Banku z tytułu umowy kredytu strony podpisały umowy cesji wierzytelności, których przedmiotem były wierzytelności przyszłe uprawnionego wynikające z zawartych z kontrahentami umów o roboty budowlane. W dniu 19 sierpnia 2016 roku do otwarcia w stosunku do uprawnionego przyspieszonego postępowania restrukturyzacyjnego. Uprawniony powołał się na przepis art. 246 ust. 1 w zw. z art. 249 ustawy prawo restrukturyzacyjne z dnia 15 maja 2015 roku (Dz.U.2016.1574 j.t.) i wywodził z niego nieistnienie, nieważność lub bezskuteczność zawartych z Bankiem umów cesji wierzytelności. Uzasadniając istnienie interesu prawnego w udzieleniu zabezpieczenia składający wniosek wskazał, iż wierzytelności stanowiące zabezpieczenie umowy kredytu z Bankiem są istotnym składnikiem masy układowej. Wpływ środków pieniężnych pochodzących od kontrahentów spółki do Banku - nie zaś masy układowej uprawnionego może oznaczać, że przyspieszone postępowanie układowe nie zostanie pozytywnie zakończone, co doprowadzi w efekcie do upadłości likwidacyjnej uprawnionego. Powództwo na podstawie art. 189 k.p.c. stanie się w tej sytuacji bezprzedmiotowe, a ochrona prawna poszukiwana w przyszłym procesie nie zostanie uprawnionemu zagwarantowana, nawet w przypadku pozytywnego rozstrzygnięcia.

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek o udzielenie zabezpieczenia roszczenia jest niezasadny i należało go oddalić w całości.

Stosownie do treści art. 730 i 730 ¹ k.p.c. przesłankami ustawowymi zabezpieczenia roszczenia są:

1.  dopuszczalność drogi sądowej lub postępowania przed sądem polubownym,

2.  uwiarygodnienie roszczenia, tj. uprawdopodobnienie jego zasadności,

3.  uprawdopodobnienie interesu prawnego w udzieleniu zabezpieczenia.

Te trzy warunki dopuszczalności zabezpieczenia muszą istnieć łącznie, co oznacza, że brak chociażby jednej z nich powoduje, że zabezpieczenie roszczenia jest niedopuszczalne. Warunkiem zabezpieczenia jest więc, by wymienione przesłanki zostały uprawdopodobnione przez stronę żądającą zabezpieczenia, gdyż ciężar uprawdopodobnienia spoczywa na żądającym. Przy ocenie wniosku o zabezpieczenie w myśl art. 730 ¹ § 3 k.p.c. Sąd jest ponadto zobowiązany do zapewnienia należytej ochrony prawnej uprawnionego, jak i do nieobciążania obowiązanego ponad miarę. Jednocześnie zgodnie z art. 731 k.p.c. zabezpieczenie nie może zmierzać do zaspokojenia roszczenia, wynika to z celu instytucji zabezpieczenia, którym jest udzielenie tymczasowej ochrony prawnej (por. postanowienie SN z 11.05.1983 r., II CZ 51/83, LEX nr 8532). Dotyczy to zarówno zabezpieczenia roszczeń pieniężnych jak i niepieniężnych (por. postanowienie SN z 17.02.1986 r., IV CZ 17/86, LEX nr 8746), chyba że ustawa stanowi inaczej.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie zostały spełnione wszystkie wymagane przesłanki warunkujące dopuszczalność udzielenia zabezpieczenia.

Sprawa, w której wnioskodawca żąda zabezpieczenia jest sprawą cywilną w rozumieniu art. l k.p.c., zatem spełniony jest pierwszy wymóg przewidziany w art. 730 §l k.p.c.

Kolejną przesłanką udzielenia zabezpieczenia, o której jest mowa w art. 730 ¹ k.p.c., jest wiarygodność roszczenia, tj. uprawdopodobnienie istnienia roszczenia.

Roszczenie jest wiarygodne, jeżeli istnieje uzasadniona podstawa do przypuszczenia, że ono istnieje i jest wymagalne. Wymóg uprawdopodobnienia roszczenia oznacza konieczność uprawdopodobnienia faktów, z których jest ono wywodzone. Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 9 września 1961 r., IV CZ 54/61 (OSNC 1963, nr 6, poz. 114) stwierdził, że Sąd w postępowaniu zabezpieczającym jest uprawniony oceniać wagę przesłanek uwiarygodniających roszczenie przez ich porównanie z przesłankami, które podważają uprawdopodobnienie powództwa. Przy ocenie czy roszczenie jest wiarygodne sąd powinien uwzględnić także znajdujący się w aktach sprawy materiał, który poddaje w poważną wątpliwość okoliczności mające uprawdopodobnić żądanie. Stanowisko to wskazuje, że sposób oceny wiarygodności roszczenia może być uzależniony od stanu materiału dowodowego w sprawie, a zatem wpływ na sposób oceny wiarygodności roszczenia ma również to, czy wniosek o udzielenie zabezpieczenia został zgłoszony w toku postępowania, po przeprowadzeniu chociażby częściowo dopuszczonych przez sąd dowodów. Zaprezentowane stanowisko Sądu Najwyższego Sąd Okręgowy podziela w całości i przyjmuje za własne.

Na aktualnym etapie postępowania na ocenę przez Sąd stopnia wiarygodności roszczenia uprawnionego wpływ mogą mieć jedynie fakty przedstawione w treści wniosku i zgłoszony na ich poparcie materiał dowodowy w postaci: umowy kredytu z dnia 21 maja 2015 roku wraz z aneksami (k. 21 - 27), umów cesji wierzytelności na zabezpieczenie umowy kredytu (k. 72, 94, 125), umów z kontrahentami: (...) (k. 28), (...) (k. 77), (...) (k. 100) oraz postanowienia z dnia 19 sierpnia 2016 roku wydanego przez Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W. X Wydział Gospodarczy w przedmiocie otwarcia przyspieszonego postępowania układowego Grupy (...) sp. z.o.o. w P. (k. 129).

Ponieważ podstawą prawna przyszłego roszczenia ma być art. 189 k.p.c. w pierwszej kolejności należało ocenić, czy powództwo oparte na tym artykule umożliwia stwierdzenie przez Sąd nieważności, względnie nieistnienia lub też stwierdzenie bezskuteczności umów cesji zawartych pomiędzy uprawnionym a Bankiem. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 06 listopada 2015 roku w sprawie o sygn. II CSK 56/15 wskazał, iż z treści art. 189 k.p.c. wynika, że powód może żądać ustalenia istnienia albo nieistnienia konkretnego stosunku prawnego lub prawa. Dalej Sąd Najwyższy podniósł, że gdy żądanie zmierza do ustalenia nieistnienia stosunku prawnego jego podstawę faktyczną mogą stanowić w szczególności takie okoliczności faktyczne, które wskazują na to, że mająca być źródłem tego stosunku czynność prawna (np. umowa) jest nieważna albo w ogóle nie została dokonana. Zarówno nieważność czynności prawnej, jak i jej nieistnienie (brak tej czynności) powodują, że stosunek prawny, który miałby z czynności prawnej wynikać, nie powstaje, a zatem nie istnieje.

Powyższe oznacza, że z punktu widzenia roszczenia z art. 189 k.p.c., formułowanie w takim wypadku żądania jako zmierzającego do ustalenia (stwierdzenia) nieważności, bezskuteczności lub nieistnienia czynności prawnej (umowy) stanowi często stosowany, ale niezbyt precyzyjny skrót myślowy, utożsamiający zdarzenie prawne mające być źródłem stosunku prawnego z tym stosunkiem (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2010 r., III CZP 57/10, OSNC 2011, Nr 2, poz. 14). Takie żądanie należy kwalifikować w drodze jego wykładni - zarówno wtedy, gdy obejmuje tylko ustalenie (stwierdzenie) nieważności, jak i wtedy gdy obejmuje tylko ustalenie nieistnienia czynności prawnej - tak samo, tj. jako zmierzające do ustalenia - w myśl art. 189 k.p.c. - nieistnienia stosunku prawnego, który miałby wynikać z tej czynności prawnej, a okoliczności, które są powoływane jako motywacja dla twierdzenia o nieważności, nieistnieniu, lub bezskuteczności czynności prawnej (umowy) - jako jego podstawę faktyczną.

W konsekwencji Sąd uznał za dopuszczalne wystąpienie z żądaniem wskazanym w petitum wniosku. Powyższe nie przesądza jednak o tym, aby na podstawie zaoferowanych przez wnioskodawcę danych, możliwe było stwierdzenie, że roszczenie z którym uprawniony ma zamiar wystąpić zostało w dostatecznym zakresie uprawdopodobnione.

Uprawniony wywodził, że zawarte z Bankiem umowy cesji wierzytelności z dnia 21 maja 2015 roku, 19 września 2015 roku oraz 11 lipca 2016 roku nie istnieją, są nieważne lub bezskuteczne, co wynika z treści przepisu art. 246 ust. 1 w zw. z art. 249 prawa restrukturyzacyjnego. Zgodnie z art. 246 ust. 1 prawa restrukturyzacyjnego obciążenie składników majątku dłużnika hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym, zastawem skarbowym lub hipoteką morską w celu zabezpieczenia wierzytelności powstałej przed otwarciem przyspieszonego postępowania układowego, po otwarciu przyspieszonego postępowania restrukturyzacyjnego jest niedopuszczalne. Z kolei w myśl art. 249 prawa restrukturyzacyjnego do przedmiotów objętych umową przeniesienia własności rzeczy, wierzytelności lub innego prawa zawartą w celu zabezpieczenia wierzytelności stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące zastawu i wierzytelności zabezpieczonych zastawem.

Na wstępie wskazać należy, że co do zasady możliwość dokonania cesji wierzytelności przyszłej nie budzi wątpliwości (por. np. wyrok SA w Pozwnaniu z 30.12.2008 r., I ACa 927/08, wyrok SN z 20.02.2008 r., II CSK 445/07). Watpliwości budzi jednak skutek otwarcia restrukturyzacji dla cesji wierzytelności przyszłej, w sytuacji gdy cesja została dokonana przed otwarciem restrukturyzacji, a cedowana wierzytelność powtała/ nie powstała przed otwarciem restrukturyzacji. W odniesieniu do cesji wierzytelności przyszłej, która powstała przed otwarciem restrukturyzacji, co do zasady ogólnej w ocenie Sądu czynność taka jest skuteczna względem masy układowej/sanacyjnej. W konsekwencji dłużnik cedowanej wierzytelności może spełnić świadczenie na rzecz cesjonariusza zarówno przed otwarciem jak i po otwarciu restrukturyzacji cedenta. Inaczej jednak rzecz się ma w przypadku ustalenia, że wierzytelność nie powstała przed wszczęciem postępowania restrukturyzacyjnego.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 03 kwietnia 2003 r. sygn. akt V CKN 1630/00 wskazał, że „brak wierzytelności czyni umowę o przelew wierzytelności nieskuteczną prawnie”. Chodzi o tu o sytuację, kiedy wierzytelność przyszła w ogóle nie powstaje. Powstanie wierzytelności przyszłej może zależeć bowiem od wykonania przez dłużnika umowy wzajemnej, może również odpaść podstawa do ziszczenia się warunku zawieszającego. Oznacza to, że w sytuacji, gdy mamy do czynienia z cesją wierzytelności przyszłej, która w dacie otwarcia postępowania restrukrutryzacyjnego jeszcze nie powstała, cesja jest bezskuteczna. Bezskuteczność cesji zaś oznacza, że wierzytelność przyszła stanowi składnik masy układowej. Nie oznacza to jednak, że wniosek o udzielenie uprawnionemu zabezpieczenia może być uwzględniony.

Przysługujące uprawnionemu wierzytelności z umów o roboty budowlane były niewątpliwie przedmiotem przelewu na rzecz Banku w datach, w których jeszcze nie powstały. Z treści wniosku, ani też z dołączonych do niego dokumentów nie wynika jednak, czy wierzytelności te istniały - choćby w części - przed otwarciem restrukturyzacji. Jest to jednak istotne z punktu widzenia treści art. 246 ust 1 w zw. z art. 249 prawa restrukturyzacyjnego i warunkuje możliwość udzielenia zabezpieczenia roszczenia, o którym mowa we wniosku.

Zaoferowane przez wnioskodawcę dowody, nawet mając na uwadze wymóg jedynie uprawdopodobnienia roszczenia, nie są wystarczające do ustalenia, czy wierzytelności objęte cesją powstały przed otwarciem restrukturyzacji.

W umowie z dnia 14 kwietnia 2015 roku zawartej ze (...) (k. 28), strony w pkt 3 wskazały, że wynagrodzenie za wykonane prace będzie miało charakter ryczałtowy, z kolei z pkt 2.2 umowy wynika, że strony ustaliły, że prace zostaną rozpoczęte przez uprawnionego niezwłocznie i winny zostać wykonane zgodnie z Harmonogramem Prac stanowiącym załącznik nr 5 do umowy (pkt 4.1). Załącznikiem do umowy był też Podział Ceny Ryczałtowej (pkt 4.1). Wnioskodawca nie złożył jednak wskazanych załączników ani żadnych innych dokumentów, na podstawie których możliwe byłoby ustalenie, czy i kiedy zakontraktowane prace zostały wykonane, a po stronie S. powstał obowiązek zapłaty za nie wynagrodzenia. Powyższe uniemożliwa dokonanie oceny, czy wierzytelność objęta przelewem powstała choćby w części przed otrwarciem restrukturyzacji, a jeżeli tak, to w jakim zakresie. Co więcej z treści złożonych aneksów do tej umowy wynika, że część prac miała być wykonana do dnia 11 marca 2016 r. (k. 38), 21 marca 2016 roku (k.41), 04 kwietnia 2016 roku (k. 47), 28 kwietnia 2016 roku (k. 50), 18 kwietnia 2016 roku (k.52), 20 maja 2016 roku (k.54) i 29 czerwca 2016 roku (k. 56), a więc przed otwarciem restrukturyzacji. Jest więc prawdopodobnym, że prace zostały wykonane choćby w części przed 19 sierpnia 2016 roku. Nie ma jednak możliwości ustalenia w jakiej części, a tym samym ustalenie w oparciu o art. 189 k.p.c. beskuteczności cesji tych wierzytelności. B. cesji dotyczy bowiem tylko tych wierzytelności, które powstały przed otwarciem restrukturyzacji. Wnioskodawca nie sprecyzował jednak w treści wniosku jakiej część wierzytelności to ewentualnie dotyczy, nie sposób jest też powyższego ustalić w oparciu o dokumenty stanowiące załącznik do wniosku.

Z kolei z umowy zawartej 20 stycznia 2016 roku z B. (k. 77) wynika, że zakończenie budowy nastąpi 17 października 2016 roku, jednakże strony przewidziały wykonanie przedmiotu umowy częściami i częściowe z tego tytułu płatności, co wynika z §3 umowy. Rozbicie elementów wynagrodzenia oraz elementów i etapów robót zawiera załącznik nr 1 do umowy, którego wnioskodawca nie złożył. W tym przypadku również nie sposób jest więc ustalić, czy i jaka część przelanej wierzytelności istniała w dniu 19 sierpnia 2016 roku.

Podobnie należy ocenić wierzytelność z umowy (...) z dnia 15 marca 2016 roku (k. 100). Strony tej umowy termin zakończenia prac określiły na 30 czerwca 2016 roku (§ 18 umowy). Odbiór prac miał następować etapami w oparciu o harmonogram robót, którego uprawniony do wniosku nie załączył. Za wykonanie przedmiotu umowy strony ustaliły wynagrodzenie ryczałtowe (§8 umowy), a podstawą do zapłaty były faktury częściowe za poszczególne etapy (§9 umowy). Z treści umowy wynika, że wierzytelność uprawnionego powinna była powstać przed otwarciem restrukturyzacji, co sprawia, że cesja powinna być w całości skuteczna, a całość należnego z tego tytułu wykonawcy wynagrodzeznia winna wpłynąć na konto Banku – cedenta i nie jest objęta postępowaniem restrukturyzacyjnym wszczętym 19 sierpnia 2016 roku. W sposób oczywisty jest możliwym, że wierzytelność ta nie powstała w ogóle lub powstała jedynie w części przed otwarciem restrukturyzaji. Nie sposób jest tego jednak jednoznacznie ustalić w oparciu o zaoferowane wraz z wnioskiem dowody, ani nawet samą treść wniosku.

Wskazać w tym miejscu należy, że uprawdopodobnienie roszczenia, co do którego żąda się zabezpieczenia, nie może polegać tylko na przedstawieniu twierdzeń strony, z których wynika, że ono istnieje. Uprawdopodobnienie odnosi się w praktyce zarówno do okoliczności faktycznych, na których opiera się roszczenie i które powinny być przedstawione, a ich istnienie prawdopodobne w świetle dowodów oferowanych przez uprawnionego, jak i do podstawy prawnej roszczenia, która powinna być również prawdopodobna w tym znaczeniu, że dochodzone roszczenie znajduje podstawę normatywną (tak Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w postanowieniu z dnia 24 lutego 2004 r. sygn. akt I ACa 282/14). Nie jest jednak uprawdopodobnieniem roszczenie samo tylko przedstawienie twierdzeń wskazujących na jego istnienie. Konieczne jest poparcie tych twierdzeń środkami dowodowymi lub quasi - dowodowymi (tak Sąd Apelacyjny w Warszawie w postanowieniu z dnia 21 sierpnia 2015 r. sygn. akt VI ACz 38/15).

Składający wniosek nie uprawdopodobnił, iż wierzytelności wynikające z umów o roboty budowlane powstały choćby w części i ewentualnie w jakiej po otwarciu restrukturyzacji. Co więcej nie podał tego nawet w treści samego wniosku. Oznacza to brak przesłanek do stwierdzenia beskuteczności cesji wierzytelności. Wskazać należy, że w świetle art. 246 ust. 1 i art. 249 prawa restrukturyzacyjnego cesja wierzytelności przyszłej, która powstała jednak przed otwarciem restrukturyzacji jest dopuszczalna i skuteczna wobec masy układowej. Uprawniony wiec bezskuteczności nie wykazał i ograniczył się jedynie do stwierdzenia, że wszelkie wymagalne świadczenia z tytułu zawartych z kontrahentami umów o roboty budowlane winny być po 19 sierpnia 2016 roku spełniane na jego rzecz, względnie wpłacane do depozytu sądowego, nie zaś na rzecz Banku, co jest niewystarczające. Uniemożliwia to też dokonanie przez Sąd zabezpieczenia w kontekście przepisu art. 738 k.p.c. w sposób wskazany we wniosku.

Odnosząc się do przesłanki w postaci istnienia interesu prawnego w udzieleniu zabezpieczenia wskazać należy, iż w ocenie Sądu uprawniony nie wykazał, że posiada interes prawny w żądaniu udzielenia zabezpieczenia roszczenia. Zgodnie z poglądem prezentowanym w orzecznictwie interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia zachodzi wówczas, gdy istnieje potrzeba zapewnienia uprawnionemu tymczasowej ochrony prawnej, zanim uzyska on ochronę definitywną, czyli zanim zostanie osiągnięty cel postępowania w sprawie (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 lipca 2015 r. sygn. akt VI ACz 939/15). Za nieuprawdopodobnione w szczególności Sąd uznał, że wierzytelności z zawartych umów o roboty budowlane powstałe po 19 sierpnia 2016 roku stanowią istotny składnik masy układowej, a ich terminowa spłata przez kontrahentów warunkuje powodzenie postępowania restrukturyzacyjnego. Okoliczność tę uprawniony próbował wykazać w oparciu o złożony plan restrukturyzacyjny (k. 146). Tymczasem z dokumentu tego wynika, że uprawniony prowadzi działalność w wielu segmentach. Jednym z nich są fasady, w ramach których uprawniony współpracuje z takimi podmiotami jak: (...) S.A., (...) S.A. (...) S.A., (...) S.A. oraz (...) S.A. (k.149). Działalność ta stanowi 66% ogółu przychodów uprawnionego. Poza wskazanym segmentem uprawniony współpracuje również z innymi mniejszymi podmiotami. W planie restrukturyzacji nie wymieniono jednak spółek (...) czy (...) jako kluczowych lub też istotnych partnerów uprawnionego. Dodatkowo wskazać należy, że w pkt 8 jako „metody i źródła finansowania restrukturyzacji” wskazano: zyski, factoring, kredyty bankowe, odzyskanie należności oraz sprzedaż aktywów (k. 161). Wynika z tego, iż brak jest podstaw do twierdzenia, że nieuwzględnienie jego wniosku wpłynie w negatywny sposób na postępowanie restrukturyzacyjne. Brak jest też jakikchkolwiek danych co do wysokości przysługujących wnioskodawcy po otwarciu restrukturyzacji od wskazanych we wniosku kontrahentów wierzytelności. Nie ma więc podstaw, w oparciu o które można byłoby stwierdzić, że wpłaty dokonane przez te podmioty na konto Banku uniemożliwią zawarcie układu z wierzycielami lub w jakikolwiek inny sposób wpłyną na przebieg postępowania restrukturyzacyjnego.

Umowy cesji wierzytelności mogą zostać uznane za bezskuteczne w stosunku do masy układowej w rozumieniu art. 248 prawa restrukturyzacyjnego, jeżeli poprzez analizę stanu faktycznego, a w szczególności poprzez rachunek ekonomiczny, zostanie wykazane, że uniemożliwiają one albo utrudniają osiągnięcie celu postępowania restrukturyzacyjnego. W tej sytuacji uprawniony winien uprawdopodobnić to, iż wysiłek ekonomiczny dłużnika, nakierowany na powstanie wierzytelności przyszłej będącej przedmiotem przelewu na zabezpieczenie, uniemożliwia zaspokajanie innych zobowiązań dłużnika wobec innych wierzycieli, co będzie prowadziło do niemożliwości wykonania układu. Innymi słowy wytworzenie przedmiotu zabezpieczenia w czasie trwania postępowania restrukturyzacyjnego nastąpi kosztem innych wierzycieli, co w efekcie doprowadzi do upadłości dłużnika (por. dr hab. Rafał Adamus prof. UO: Cesja wierzytelności przyszłych, a postępowanie restrukturyzacyjne, Doradca restrukturyzacyjny nr 6, Warszawa 2016, s. 90 - 96, ISSN 2450-1956, nr 6 [4/2016]). Uprawniony składając niniejszy wniosek powyższego nie uprawdopopodobnił. Jego żądanie musi więc być oddalone.

W konsekwencji należało uznać, że nie zostały spełnione wszystkie przesłanki warunkujące udzielenie zabezpieczenia roszczenia, co stanowi o konieczności oddalenia przedmiotowego wniosku. Mając na uwadze powyższe ustalenia, a contrario art. 730 § 1 k.p.c. oraz art. 730 ¹ § 1-3 Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.

SSO Anna Rachocka

ZARZĄDZENIE

- (...)

SSO Anna Rachocka