Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zrzeszenie (...) w I. w wniosło o zasądzenie od pozwanej Gminy M. I. kwoty 2581,90 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 2marca 2012 r. oraz o zasądzenie od pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 10 stycznia 2014 r. Sad rejonowy w Inowrocławiu zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2581,90 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 2 marca 2012r. (punkt 1 wyroku) oraz zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 747,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (w punkcie 2 wyroku)..

Apelację od tego wyroku wniosła pozwana, która zaskarżyła go w całości i domagała się jego zmiany poprzez oddalenie powództwa, a ewentualnie jego uchylenia i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu w Inowrocławiu do ponownego rozpoznania.

Apelująca zarzuciła Sądowi I instancji:

-

błędne przyjęcie, że powodowi przysługiwała legitymacja czynna do dochodzenia roszczenia w tym postępowaniu;

-

naruszenie przepisu art. 18 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów poprzez przyjęcie, iż powód wykazał wysokość szkody, w szczególności w zakresie opłat eksploatacyj nych.

-

naruszenie art. 18 ust. 2 ustawy poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że szkoda polega na różnicy między majątkiem, jaki powód uzyskałby, gdyby dysponował lokalem swobodnie, a majątkiem, jaki miał, nie mogąc lokalem swobodnie dysponować z powodu niemożności wykonania wyroku eksmisyjnego (apelacja pozwanej - k.102 do 108).

Powód wniósł o oddalenie apelacji i o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

S ąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.. Sąd Rejonowy poczynił w sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Odwoławczy akceptuje i przyjmuje za podstawę także swego orzeczenia. Sąd Okręgowy podziela też w całości ocenę prawną

dokonana przez sad I instancji . Powodowi przysługuje uprawnienie do dochodzenia roszczeń odszkodowawczych z racji niedostarczenia przez pozwaną Gminę osobom eksmitowanym lokalu socjalnego.

Nie jest zasadny zarzut braku legitymacji czynnej Zrzeszenia (...) w I. do dochodzenia odszkodowania.W uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2013 roku, (sygn. III CZP 23/13) wskazano , że dla zrzeszenia właścicieli nieruchomości tytuł do wykonywania czynności zarządu mógłby wynikać ze stosunku obligacyjnego przewidzianego w umowie o zarządzanie nieruchomością. Podstawę prawną jej zawarcia stanowi obecnie art. 185 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U.2014.518), którego treść dopuszcza sytuację, w której zarządca nieruchomości działa na podstawie umowy o zarządzanie nieruchomością, zawartej z jej właścicielem, wspólnotą mieszkaniową albo inną osobą lub jednostką organizacyjną, której przysługuje prawo do nieruchomości, ze skutkiem prawnym bezpośrednio dla tej osoby lub jednostki organizacyjnej. Umowa wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności.

W przedmiotowej sprawie powód Zrzeszenie (...) w I. przedłożył pisemne „pełnomocnictwo" udzielone przez właścicielkę nieruchomości A. S. nieruchomości położonej w I. przy ul. (...) (k.78). W ocenie Sądu Okręgowego treść tego pełnomocnictwa upoważniającego do zarządu nieruchomością, a zwłaszcza zawarte w nim stwierdzenie, że Zrzeszenie może zastępować właścicieli we wszystkich czynnościach dotyczących tej nieruchomości wobec władz, sądów i osób trzecich, w tym wytaczać powództwa w sprawach z zarządem nieruchomości związanych, wprost wskazuje, że jest do wystarczająca forma powierzenia zarządu-nieruchomością, a tym samym powodowi przysługuje legitymacja czynna do dochodzenie roszczeń odszkodowawczych wobec pozwanej Gminy za niedostarczenie eksmitowanym lokalu socjalnego tj. przewidzianych w art. 18 ust.5 w/w ustawy o ochronie praw lokatorów.

Przechodząc następnie do analizy pozostałych podniesionych w apelacji zarzutów należy wskazać, iż obowiązek płacenia odszkodowania przez lokatora, który utracił tytuł prawny do dalszego zajmowania lokalu aż do chwili jego opróżnienia wynika z treści art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 Ir. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego ( Dz. U. z 2O05r., Nr 31, poz. 266). Należy jednak zaznaczyć, iż ustawodawca w treści art. 18 ust. 3 ustawy wprowadził ograniczenie, iż w razie zajmowania lokalu przez osobę, której Sąd w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu przyznał uprawnienie do lokalu zamiennego lub socjalnego, wysokość odszkodowania ograniczona jest do kwoty czynszu, albo innych opłat, jakie lokator by uiszczał, gdyby

stosunek prawny nie ustał. Zgodnie z uchwałą Sadu Najwyższego odpowiedzialność Gminy i lokatora za zapłatę odszkodowania jest ukształtowana według zasad odpowiedzialności in solidum, (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 07.12.2007r. w sprawie HI CZP 121/07 -opublikowana jw.). To oznacza, że odpowiedzialność Gminy nie może być niniejsza niż odpowiedzialność lokatora, który nie płaci odszkodowania. Jak zauważył już Sąd Rejonowy odpowiedzialność odszkodowawcza gminy wobec właściciela za niedostarczenie lokalu socjalnego nie jest odpowiedzialnością subsydiarną w stosunku do obowiązku tej osoby wynikającego z art. 18 ust 1 i 3 w/w ustawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19.06..2008 r. w sprawie o sygn. V CSK 31/08 - opublikowany jw.). Konsekwencją braku subsydiarnej odpowiedzialności ze strony Gminy jest to, że właściciel lokalu nie musi wykazywać, że nie mógł uzyskać zaspokojenia od byłego lokatora, któremu przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego. Sąd Rejonowy miał też na uwadze, że w rozpoznawanej sprawie powód nie dochodził odszkodowania w wysokości ewentualnego czynszu, jaki uzyskałby wynajmując mieszkanie na wolnym rynku. Domagał się jedynie odszkodowania w wysokości czynszu, którego miał prawo oczekiwać od eksmitowanych lokatorów w okresie przed wyrokiem eksmisyjnym i taka też kwota została przez Sąd Rejonowy zasądzona za okres wskazany w pozwie.

Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, że dochodzone w sprawie odszkodowanie, przy uwzględnieniu stawki czynszu równej 6 zł za m powierzchni użytkowej, a więc w łącznej kwocie 304,80 zł miesięcznie, nie jest wygórowane. Stanowi ona stawkę czynszu, jaka obowiązywała byłych najemców przed orzeczeniem wobec nich eksmisji z lokalu

mieszkalnego:

Pozwana kwestionowała dodatkowo, że powód wykazał wysokość szkody w części dotyczącej opłat za wywóz nieczystości oraz dostawę wody. Zdaniem Sądu Okręgowego powód załączonymi dokumentami udowodnił wysokość opłat eksploatacyjnych. Przedłożył w tym zakresie stosowne dokumenty i dokonał rozliczenia tych należności za poszczególne okresy (miesiące), z wyszczególnieniem dla lokalu mieszkalnego przy ul. (...). Obejmowały one odpłatność za wodę i wywóz nieczystości w całym okresie objętym pozwem, w łącznej kwociel43,50 zł, a więc także w kwocie niewygórowanej. W tych okolicznościach ogólne twierdzenia apelującej zawarte w zarzucie 2 i 3, że powód nie wykazał wysokości szkody nie były uzasadnione.

W związku z powyższym Sąd odwoławczy oddalił apelację pozwanej Gminy, jako nieuzasadniona na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k..p.c w związku art.108 § 1 k.p.c. Zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 90 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika (adwokata) ustalone zgodnie z § 6 pkt 3 i § 13 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ... (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm).