Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy w Częstochowie VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Rafał Olszewski

Sędziowie: SSO Beata Jarosz

SSO Aneta Łatanik (spr.)

Protokolant: st.sekr.sądowy Joanna Stefańczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Zawierciu G. T.

po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2017r. sprawy

M. Z. (1) c. J. i H., ur. (...) w M.

oskarżonej z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

T. Z. (1) s. W. i M., ur. (...) w M.

oskarżonego z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Zawierciu

z dnia 22 września 2016 r., sygn. akt II K 1091/15

orzeka:

1.  uchyla zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonej M. Z. (1) i w tym zakresie przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Zawierciu;

2.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz T. Z. (1) kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem obrońcy z wyboru w postępowaniu przed Sądem II instancji, przy czym kwota ta obejmuje również należny podatek VAT.

Sygn. akt VII Ka 1056/16

UZASADNIENIE

A. P. został oskarżony o to, że:

1.  W dniu 26.02.2010 roku w Z. działając wspólnie i w porozumieniu z P. K. zabrali w celu przywłaszczenia bramę stalową wartości ogólnej, co najmniej 2000 złotych na szkodę Przedsiębiorstwa Usług Budowlanych i (...) Sp.z.o.o. z/s w Z., przy czym A. P. czynu tego dopuścił się będąc skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Zawierciu sygn. akt VII K 365/05 z dnia 06.07.2005 roku za czyn z art. 278§1kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, warunkowym zawieszeniem jej wykonania tytułem próby na okres 3 lat, której wykonanie zarządzono postanowieniem Sądu Rejonowego w Zawierciu z dnia 5.12.2006 roku, a którą to karę objęto wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Zawierciu z dnia 07.05.2007 roku sygn. akt II K 107/07, którym to wyrokiem wymierzono karę 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności, a którą to karę odbył on w okresie od 24.11.2008 roku do 20.11.2009 roku, warunkowo przedterminowo zwolniony,

tj. o czyn z art. 278§1kk w zw. z art. 64§1kk

M. Z. (1) oraz T. Z. (1) zostali oskarżeni o to, że:

2. W okresie od 21.02.2010 roku do dnia 01.03.2010 roku w Z., działając wspólnie i w porozumieniu w krótkich odstępach czasu w realizacji z góry powziętego zamiaru nabyli od P. M., R. M., A. P., K. W., J. R. i P. L. różnego rodzaju przedmioty ze stali w tym bramy stalowe ogólnej wartości co najmniej 13.582 złotych wiedząc, iż pochodzą one z przestępstwa,

tj. o czyn z art. 291§1kk w zw. z art. 12 kk

Sąd Rejonowy w Zawierciu wyrokiem z dnia 7 maja 2015r. w sprawie II K 568/13 orzekł:

I.  Z mocy art. 414§kpk w zw. z art. 45§1kw umorzył postępowanie karne przeciwko oskarżonemu A. P. o zarzucany mu czyn, wyżej opisany w punkcie 1 części wstępnej niniejszego wyroku wobec ustalenia wartości przedmiotu przywłaszczenia opisanego tym czynem na kwotę 135,61 zł, to jest wobec przedawnienia karalności tego czynu, jako stanowiącego obecnie wykroczenie o kwalifikacji prawnej z art. 119§1 kw, zaś kosztami postępowania w tej części go dotyczącej z mocy przepisu art. 632 pkt. 2 kpk obciążył Skarb Państwa.

II.  Oskarżoną M. Z. (1) uznał za winną tego, że w okresie od 21.02.2010 roku do dnia 1.03.2010 roku włącznie, w Z. przy ulicy (...), prowadząc punku skupu złomu pod szyldem P.H.U. (...) M. Z. (1), działając w krótkich odstępach czasu w realizacji z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nabyła od osób o nazwiskach P. M., R. M., J. R., K. W., P. L. oraz od osoby A. P. różnego rodzaju przedmioty ze stali, w tym bramy metalowe, wartości szacunkowej nie mniejszej niż 2.502 zł wiedząc, iż pochodzą one z czynu zabronionego, przy czym ustala, że w odniesieniu do części tego mienia o wartości szacunkowej nie mniejszej niż 1.016 zł w dziewięciu przypadkach jego nabycia w tym punkcie skupu złomu w dniach 23.02.2010 roku 1.03.2010 roku działała ona wspólnie i w porozumieniu ze swym synem T. Z. (1), czym wyczerpała oskarżona ustawowe znamiona występku z art. 291§1kk w zw. z art. 12 kk, za który to czyn z mocy art. 291 § 1 kk i art. 33§2i 3kk wymierzył oskarżonej M. Z. (1) karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 (trzydziestu) złotych.

III.  z mocy art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt. 1 kk warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej jak wyżej wobec oskarżonej M. Z. (1) kary pozbawienia wolności na okres 3 (trzech) lat próby.

IV.  oskarżonego T. Z. (1) uznał za winnego tego, że w dniach 23.02.2010 roku i 1.03.2010 roku, w Z. przy ulicy (...), w punkcie skupu złomu prowadzonym pod szyldem P.H.U. (...) M. Z. (1), działając w krótkich odstępach czasu w realizacji z góry powziętego zamiaru wspólnie i w porozumieniu ze swą matką M. Z. (1) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dziewięciokrotnie nabył od osób o nazwiskach P. M., J. R., K. W. oraz P. L. różnego rodzaju przedmioty ze stali, wartości szacunkowej nie mniejszej niż 1.016 zł wiedząc, iż pochodziły one z czynu zabronionego, czym wyczerpał oskarżony ustawowe znamiona występku z art. 291§1kk w zw. z art. 12 kk, za który to czyn z mocy art. 291 § 1 kk i art. 33§2i 3kk wymierzył oskarżonemu T. Z. (1) karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz 30 (trzydziestu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 (trzydziestu) złotych

V.  z mocy art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt. 1 kk warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej jak wyżej wobec oskarżonego T. Z. (1) kary pozbawienia wolności na okres 2 (dwóch) lat próby.

VI.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze i § 14 ust. 1 pkt. 2, § 14 ust. 2 pkt. 3 w zw. z §16 i § 2 ust. 1,2 i 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z 2002r., z późn. zm.) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata J. G. kwotę 1.903,20 zł (jeden tysiąc dziewięćset trzy złote i 20 groszy) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu udzielonej przezeń oskarżonemu A. P. w tej sprawie w postępowaniu przygotowawczym i przed sądem;

VII.  Z mocy art. 2 ust. 1 pkt. 2 i art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23.06.1973r. (Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983r. z późn. zm.) i art. 627 kpk w zw. z art. 624§1kpk zasądził od oskarżonej M. Z. (1) na rzecz Skarbu Państwa część kosztów sądowych w tej sprawie w części jej dotyczącej, obejmujące opłatę w kwocie 420 zł (czterysta dwadzieścia złotych) oraz część wydatków Skarbu Państwa w kwocie 650 zł (sześćset pięćdziesiąt złotych) z jednoczesnym zwolnieniem jej z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania w pozostałej części jej dotyczącej, którymi obciążył Skarb Państwa.

VIII.  z mocy art. 2 ust. 1 pkt. 2 i art. 3 ust. 1 ustawy w sprawach karnych i art. 627 kpk w zw. z art. 624§1kpk zasądził od oskarżonego T. Z. (1) na rzecz Skarbu Państwa część kosztów sądowych w tej sprawie w części go dotyczącej, obejmujące opłatę w kwocie 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) oraz część wydatków Skarbu Państwa w kwocie 350 zł (trzysta pięćdziesiąt złotych) z jednoczesnym zwolnieniem go z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania w pozostałej części go dotyczącej, którymi obciążył Skarb Państwa.

Od powyższego wyroku apelację wywiodła obrońca oskarżonych M. Z. (2) i T. Z. (1) zarzucając:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na stwierdzeniu, że oskarżeni dopuścili się czynu zarzucanego im w punkcie II I IV zaskarżonego wyroku, mimo poważnych wątpliwości w tym względzie.

Wskazując na powyższe wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych od popełnienia zarzucanych im czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 20 października 2015 roku w sprawie o sygn. akt VII Ka 744/15 uchylono zaskarżony wyrok i sprawę przekazano do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Zawierciu.

Wyrokiem z dnia 22 września 2016 r. w sprawie o sygn. akt II K 1091/15 Sąd Rejonowy w Zawierciu:

1. Oskarżonych M. Z. (2) i T. Z. (1) uniewinnił od popełnienia czynu zarzucanego im aktem oskarżenia stanowiącego występek z art. 291§l kk w zw. z art. 12 kk

2. na podstawie art. 632 pkt 2 2 kpk kosztami postępowania obciążył Skarbu Państwa,

3. na podstawie art. 632 pkt 2 kpk zasądził od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonych M. Z. (1) i T. Z. (1) kwoty po 826,56 (osiemset dwadzieścia sześć 56/100) złotych tytułem zwrotu kosztów związanych z ustanowieniem obrońcy z wyboru w postępowaniu sądowym.

Od powyższego orzeczenia apelację wywiódł Prokurator, zaskarżając wyrok w całości na niekorzyść oskarżonych M. Z. (2) i T. Z. (1), zarzucając mu:

- obrazę przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k., poprzez jego błędne zastosowanie, polegające na dowolnej ocenie dowodów zgromadzonych na rozprawie, a w szczególności wyjaśnień oskarżonych, a nadto zeznań świadka P. L. oraz wyjaśnień zmarłych J. R. i P. M., z pominięciem zasady logicznego wnioskowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego co spowodowało uniewinnienie oskarżonych M. Z. (1) i T. Z. (1),

- obrazę przepisów postępowania, a to art. 410 kpk. poprzez nie ujawnienie na rozprawie wyjaśnień zmarłych J. R. i P. M., przy jednoczesnym powołaniu się na te dowody przez Sąd w uzasadnieniu wyroku.

W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sadowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wniesiona przez Prokuratora okazała się częściowo zasadna albowiem spowodowała uchylenie zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonej M. Z. (1) i w tym zakresie przekazano sprawę Sądowi Rejonowemu w Zawierciu do ponownego rozpoznania. Natomiast w pozostałej części zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy.

W pierwszej kolejności należało odnieść się do apelacji Prokuratora odnoszącej się do oskarżonego T. Z. (1). Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Rejonowy prawidłowo, w oparciu o całokształt zgromadzonego materiału dowodowego ustalił stan faktyczny, dokonując wnikliwej i rzetelnej oceny dowodów zgodnej z dyspozycją art. 4 i 7 kpk w odniesieniu do czynu zarzucanego T. Z. (1). Ocena ta jest logiczna, zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz mieści się w granicach swobody Sądu, lecz nie można jej przypisać cech dowolności. Wskazać należy, że to Sąd Pierwszej Instancji bezpośrednio styka się z dowodami, wyrabiając sobie w ten sposób swe przekonanie o ich wiarygodności bądź niewiarygodności. Również uzasadnienie zaskarżonego wyroku w zakresie ustaleń faktycznych, oceny dowodów należy uznać za prawidłowe. Sąd Rejonowy odniósł się bowiem do każdego z przeprowadzonych dowodów i wskazał jakie fakty uznał za udowodnione, na jakich w tym względzie oparł się dowodach, którym z dowodów odmówił wiarygodności i dlaczego. Sąd Okręgowy uznał, że podstawa faktyczna zaskarżonego wyroku została ukształtowana w sposób prawidłowy i nie ma żadnych wątpliwości co do treści rozstrzygnięcia zapadłego w sprawie niniejszej wobec oskarżonego T. Z. (1). Sąd M. w sporządzonym uzasadnieniu wskazał przy tym, na jakich dowodach oparł swe ustalenia, a także, które dowody i z jakich przyczyn zakwestionował, a wywody przedstawione w pisemnym uzasadnieniu skarżonego orzeczenia, znajdują pełną aprobatę Sądu Odwoławczego.

Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, iż brak jest podstaw do uznania, aby oskarżony T. Z. (1) swoim zachowaniem wypełnił znamiona zarzucanego mu występku z art. 291 § l kk w zw. z art. 12 kk.

Przechodząc do analizy treści środka odwoławczego w pierwszej kolejności należy stwierdzić, że zarzuty Prokuratora w sprawie niniejszej stanowią jedynie polemikę z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez Sąd.

Sąd Pierwszej Instancji oceniając zarówno wyjaśnienia oskarżonego T. Z. (2) jak i zeznania świadków: P. L., J. R. i P. M. czynił to w oparciu o całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w toku całego postępowania. Ponadto Sąd Rejonowy bardzo szczegółowo i wnikliwie ocenił postawę i zachowanie oskarżonego przez pryzmat całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie. W toku przeprowadzonego postępowania trafnie przyjął Sąd, że brak było jakichkolwiek podstaw do uznania wyjaśnień oskarżonego T. Z. (1) za niewiarygodne. Składane przez niego wyjaśnienia w trakcie postępowania przygotowawczego jak i sądowego były logiczne. T. Z. (2) wyjaśnił, że nie przyjmował żadnego złomu albowiem nie pracował już wtedy w firmie należącej do jego matki - M. Z. (1). Jednakże jego dane osobowe nie zostały niezwłocznie usunięte z komputera tym samym widniały na komputerowych wydrukach umowy. Prawidłowo Sąd uznał, że wersja prezentowana przez oskarżonego jest logiczna i zbieżna ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w tym również z zeznaniami świadka P. L.. Świadek bowiem w żadnych swoich zeznaniach nie potwierdził kategorycznie, że oskarżony T. Z. (1) brał udział w transakcjach zakupu złomu. Podał natomiast, że znał „T. z M.”, który znał źródło pochodzenia złomu jaki oferował do zakupu M. Z. (2). Jednakże w kolejnych zeznaniach bezspornie wykluczył udział T. Z. (1) w transakcjach dotyczących zakupu i sprzedaży złomu. Zeznał, że transakcje przeprowadzała kobieta, której rysopis odpowiadał wyglądowi oskarżonej M. Z. (1). Odnosząc się do zeznań złożonych przez świadków J. R. i P. M. należało stwierdzić, że z uwagi na zgon obu mężczyzn wyeliminowanie wątpliwości ujawnionych w zeznaniach obu świadków nie było możliwe a zatem słusznie Sąd uznał, że powinny być interpretowane zgodnie ze wskazaniami umieszczonymi w art. 5§2 kpk, zatem na korzyść oskarżonego. Świadkowie nie wskazali jednoznacznie osoby T. Z. (1) jako osoby nabywającej od nich złom. P. M. zeznał, że nikt go nie pytał skąd pochodzi złom co jednak przeczy zapisom treści umowy, z których wynikało, że to sprzedający jest właścicielem złomu i nie pochodzi on z kradzieży. Natomiast świadek J. R. podał, że zarówno właścicielka jak i jej syn znali pochodzenie złomu czemu również przeczy treść sporządzonych umów sprzedaży złomu. W zeznaniach świadka zachodzi istotna rozbieżność co do osoby przyjmującej złom bowiem świadek przedstawiał odmienne wersje przebiegu zdarzenia w tym zakresie, uniemożliwiając ustalenie rzeczywistego jego przebiegu w oparciu o jego relację. Tym samym trafnie przyjął Sąd Rejonowy zastosowanie treści art. 5§2 kpk w zakresie zeznań świadków: P. M. i J. R.. Sąd Okręgowy akceptuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę zeznań wszystkich świadków przesłuchanych w sprawie oraz ich znaczenie dla przedmiotu rozpoznawanej sprawy w pełni podzielając zaprezentowane w uzasadnieniu wywody w tym zakresie.

Przechodząc do analizy kolejnego zarzutu Prokuratora a mianowicie naruszenia treści art. 410 k.p.k. należało uznać go za bezpodstawny. Sąd Rejonowy wydając zaskarżony wyrok nie dopuścił się obrazy przepisów prawa karnego procesowego a mianowicie treści art. 410 k.p.k. Istotą powyższego przepisu jest to, że sąd ferując wyrok nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać jedynie na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego.

W sprawie niniejszej Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 8 września 2016 roku postanowił w trybie art. 394 § 3 kpk na zgodny wniosek stron uznać za ujawnione w celach dowodowych bez odczytywania dowody wymienione w akcie oskarżenia do przeprowadzenia na rozprawie oraz załączone w toku postępowania (k. 1184v.). Analiza treści aktu oskarżenia pozwala bezspornie stwierdzić, że Prokurator w jego treści wskazał jako dowody w sprawie: dowód z zeznań świadka P. M. oraz J. R. (k. 457). W związku z tym, wbrew twierdzeniom skarżącego, należało stwierdzić, że w sprawie nastąpiło ujawnienie powyższych dowodów w toku rozprawy głównej, a więc postępowanie Sądu nie może stanowić obrazy treści z art. 410 k.p.k.

Reasumując, Sąd Rejonowy dysponując kompletnie zgromadzonym i prawidłowo ocenionym materiałem dowodowym, dokonał na jego podstawie trafnych ustaleń faktycznych, które odzwierciedlają rzeczywisty przebieg zdarzenia. Skrupulatna analiza akt przez Sąd Odwoławczy doprowadziła do wniosków całkowicie odmiennych aniżeli tych forsowanych przez Prokuratora. Wobec powyższego, nie sposób ponad wszelką wątpliwość wykazać, a tylko takie ustalenie mogłoby skutkować przypisaniem oskarżonemu sprawstwa i winy, że oskarżony T. Z. (1) popełnił zarzucany mu czyn. Jednocześnie stwierdzić należy, iż materiał dowodowy nie zawiera żadnych istotnych luk, które wymagałyby uzupełnienia.

W następnej kolejności należało odnieść się do twierdzeń zawartych w apelacji Prokuratora względem oskarżonej M. Z. (1). Analiza akt przedmiotowej sprawy w tym zakresie prowadzi bowiem do wniosku, że zaskarżone orzeczenie zostało wydane przedwcześnie. Sprawa nie dojrzała jeszcze do ostatecznego rozstrzygnięcia.

Nie przesądzając wyniku rozpoznawanej sprawy nie można odmówić słuszności zarzutom skarżącego, iż brak jest podstaw do kategorycznych ustaleń, że oskarżona M. Z. (1) nie popełniła zarzucanego jej czynu. Sąd Rejonowy dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego całkowicie pominął treść wyjaśnień złożonych przez oskarżoną w początkowej fazie trwania postępowania przygotowawczego. Jak wynika z protokołu przesłuchania z dnia 8 września 2010 roku M. Z. (1) wyjaśniła, że początkowo wyganiała mężczyzn, którzy przyszli do niej celem sprzedaży złomu z uwagi na wątpliwości jakie posiadała co do źródła pochodzenia towaru (k. 398-399). Uważała bowiem, że „…nikt nie ma takich bram, jakie oni przywozili na wózku…”. Ostatecznie mężczyźni przekonali ją, że ich szef kazał im wywieźć ten złom z posesji obawiając się złodziei. Zgodnie z brzmieniem art. 292 § 1 k.k., który obejmuje paserstwo zarówno w warunkach niedbalstwa, jak i lekkomyślności, należy przyjąć, że skoro ustawa przewiduje odpowiedzialność za nieświadomą winę nieumyślną, to tym bardziej jest ona uzasadniona w wypadku świadomej winy nieumyślnej, która jest cięższą postacią winy. Typ podstawowy paserstwa nieumyślnego (art. 292 § 1 k.k.) różni się od występku paserstwa umyślnego z art. 291 § 1 k.k. stroną podmiotową, która charakteryzuje się nieumyślnością w odniesieniu do znamienia pochodzenia rzeczy. Sprawca tego przestępstwa nie zdaje bowiem sobie sprawy, chociaż mógł i powinien przypuszczać na podstawie towarzyszących okoliczności, że nabywa lub pomaga do zbycia albo przyjmuje lub pomaga do ukrycia rzeczy, która pochodzi z czynu zabronionego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 06.12.2012r., V KK 401/12). Treść wyjaśnień złożonych przez M. Z. (2) oraz wnioski wypływające z towarzyszących czynowi okoliczności wskazują, że oskarżona mogła przypuszczać, że złom pochodzi z czynu zabronionego. Okolicznościami towarzyszącymi przemawiającymi za przypisaniem sprawcy popełnienia czynu z art. 292 § 1 k.k. są zarówno: wygląd rzeczy, jej cena, okoliczności wejścia w posiadanie rzeczy, jak i osoba, od której sprawca rzecz otrzymał itd. Na tej płaszczyźnie należy dokonać analizy, czy gdyby sprawca postąpił w danym układzie obiektywnych okoliczności wystarczająco starannie, to powziąłby przypuszczenie o przestępnym pochodzeniu rzeczy, czego można oczekiwać od „wzorowego obywatela”. W sprawie bowiem bezspornym, iż wszyscy w okolicy wiedzieli, że będący w upadłości zakład nie jest w żaden sposób zabezpieczony, więc wejście na jego teren jest łatwe. Świadkowie wchodzili na teren zakładu bez żadnych przeszkód i zabierając przedmioty metalowe w sposób przestępczy, sprzedali je w punkcie skupu prowadzonym przez oskarżonych, pomimo że składali oświadczenie, że zbywane przedmioty są rzekomo z legalnego źródła.

Zatem należy stwierdzić, że Sąd I instancji nie dopełnił powinności wnikliwego przeprowadzenia postępowania i rozważenia zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i z tych względów koniecznym stało się uchylenie zaskarżonego wyroku co do oskarżonej M. Z. (1) i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania w tym zakresie. Z uwagi na powyższe Sąd Odwoławczy uznał, że sprawa nie dojrzała do jej zakończenia. Sąd Rejonowy wydając zaskarżone rozstrzygnięcie nie odniósł się do treści wyjaśnień złożonych przez oskarżoną w sposób wnikliwy i nie dokonał ich oceny poprzez ewentualne wyczerpanie przez M. Z. (2) znamion czynu z art. 292 § 1 k.k. W tym miejscu należało zauważyć, że Sąd Odwoławczy orzekający w sprawie o sygn. akt VII Ka 744/15, wydając orzeczenie uchylające poprzedni zapadły wyrok w sprawie niniejszej, zawarł w swoich wytycznych konieczność rozpoznania sprawstwa oskarżonych również w zakresie ewentualnego wyczerpania przez nich znamion czynu z art. 292 k.k. Stwierdzić więc należy kategorycznie, iż w sprawie nadal istnieją niejasności, które winny być w toku ponownego postępowania przed Sądem wyjaśnione. Zdaniem Sądu Odwoławczego w związku z powyższymi ujawnionymi uchybieniami należało stwierdzić, że ocena i wnioski zaprezentowane przez Sąd Rejonowy w treści uzasadnienia co do powyższego zebranego materiału dowodowego są wysoce nieuprawnione i nie zasługują na uznanie.

W toku ponownego badania sprawy Sąd rozważy czy M. Z. (1) swoim zachowaniem w świetle złożonych przez nią wyjaśnień, okoliczności sprawy oraz zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego mogła wypełnić znamiona czynu z art. 292 § 1 k.k. W związku z tym koniecznym będzie dokonanie wszechstronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w oparciu o zasadę swobodnej oceny dowodów z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. W razie potrzeby Sąd przeprowadzi z urzędu inne dowody, których potrzeba może wyłonić w toku ponownego rozpoznania sprawy. Następnie Sąd Rejonowy dokona rzetelnej oceny wniosków wypływających z poczynionych ustaleń i podejmie stosowne czynności.

Reasumując zaskarżony wyrok należało uchylić i sprawę oskarżonej M. Z. (1) przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Zawierciu. Natomiast w pozostałej części zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

Podstawę orzeczenia Sądu Okręgowego stanowią przepisy art. 437 § 1 i § 2 k.p.k.

Podstawą zasądzenia od Skarbu Państwa na rzecz T. Z. (1), kwoty 516,60 zł tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem obrońcy z wyboru w postępowaniu przed Sądem II instancji, przy czym kwota ta obejmuje również należy podatek VAT był przepis § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.